RPGTürk

Bir zamanlar iki dostum olduğunu sanırdım... Biri vücudumda kendine yuva edinmiş kılıcım diğeri ise ömrüm boyunca beni takip edeceğine inandığım gölgemdi. Artık geriye doğru baktığımda, hiçbir şey göremiyordum. Tıpkı, kafamı ileriye doğru çevirdiğimde ya da gökyüzüne kaldırdığımda olduğu gibi. Yaşam, yok olmuştu, adeta Tanrı tüm insanların ölmeyi hak ettiğine inandırmıştı kendini, benim dışımda.

Ve onun dışında.

Öylece karşımda dikiliyordu. Yolun sonuna gelmiş gibi, tıpkı benimde gözlerimde olan o temkin ve şaşkınlık ile etrafına bakıyordu. Tanrı'nın kutsal bir çekiç ile dünyaya çaktığı çivilerin sonucuna bakıyordu. Ölümün ve yok oluşun tadına doya doya varıyordu. Son kez tadacağını bilerek.

Ama bir şeyler dürtüyordu onu, içinde bir yerlerde yaşayan o shinobi, tehdit olarak algılıyordu beni, tıpkı benim içimde olanın da yaptığı gibi.

Etrafa bakan şaşkın bakışlar, bir katilin soğuk bakışları ile yer değiştirdiğinde, savaş düdüğü hiç duyulmadığı halde, çalınıyordu artık var olmayan bir insanın dudaklarında.

Ekipman çantasına yöneldiğinde, yapacağı saldırının amacını az çok kestirmek mümkündü. Ya benim seviyemi tartmak için, tıpkı benimde defalarca kez yaptığım gibi düşük seviyeli bir saldırı ile tepkimi ölçecekti ya da daha büyük bir şeyin hazırlığı için beni buna izin vermeye zorlayacaktı.

Doğru cevabın ikinci seçenek olduğunu ise hemen belli etmişti.

Hızlı bir Shunshin no jutsu ile sağıma doğru kaçınarak, attığı üç adet shurikenden ve aynı zamanda rakibimin görüşünden uzaklaşmayı deneyecektim. Hemen ardından ise ayaklarımda chakra toplayarak olabildiğince hızlı bir şekilde bir sütunun tepesine çıkmak ve rakibin tarafına bakarak Kokuangyou no Jutsu için el mühürlerine girişecektim. Kendi için yarattığı zamanı, ona karşı kullanma konusunda kararlıydım ve eğer bu tekniği bozmak istiyorsa, önce bana ulaşmalıydı.

Sessizliğe alışmış kulaklarım, bu harabe dünyanın esmeyen rüzgarına bile hasret kalmıştı. Bir kuş cıvıltısı, bir insanın çığlığı... Şu iki ses için, kalan ömrüm ne kadarsa sadece bir saniyesi hariç hepsini verirdim. O bir saniyeyi ise o iki sesi bir daha duymak için verirdim. Ama şimdi, bu iki sesi duymaya çok yakındım. Bir insanın sesi, kesinlikle kulaklarıma doluyordu ama ikincisi kesinlikle bir kuşa ait değildi.

Bir kaplanın, vahşi hırıltısıydı.

Eğitimli hislerim, mevcut jutsuma devam etmem halinde, dezavantajlı olacağımı söylüyordu. Halihazırda komut almış ve üzerime atılmak için harekete geçmiş kaplan bunun işaretçisiydi. Harcanan chakra'nın boşa gidişine üzülerek tekniğimi iptal ederken, bir diğer genjutsu tekniğimi aktifleştirip, Shibou no Jutsu'yu kaplanın üzerinde kullanarak üstüme gelişini durduracak ve hemde iradesini kırarak bu savaştan çıkmasını sağlamayı deneyecektim. Hemen ardından ise, hızlı bir sıçrama ile aşağı inecek ve ardından zikzak çizerek, tüm hızımla rakibimin üstüne doğru Wakizashi'yi çekerek koşup, mesafeyi kapatmayı deneyecektim.

Kaplan, ölümü defalarca kez tadarken, onun sahibi olan kadına doğru hızla koşmaya başladım. O sırada, bir jutsu için hazırlığa başlamıştı kadın, ama nedense jutsu için olan hazırlıkları bitmesine rağmen, bir türlü son noktayı koymamıştı. Bu noktada, aklıma iki ihtimal geliyordu; ya bilerek bekleyip, doğru anı bekliyordu ya da endişeleri vardı.

Bu esnada, rakibim kendini geriye doğru atmıştı. Bunu yaptığı esnada hızımı büyük ölçüde azaltacak ve dengemi kurduğum anda, elimdeki Wakizashi'yi savunmasız durumda olduğunu düşündüğüm rakibimin gövdesine doğru dik bir açı ile fırlatacaktım. Hemen ardından ise bacaklarımda chakra toplayarak, karşıdan gelecek saldırı için ani bir kaçınma hamlesi için tüm dikkatimi toplayacaktım. Saldırı gelirse ise kendimi saldırının tersi yönüne atarak sıyrılmayı deneyecektim. Bu noktada başarılı olursam, arkamdaki kaplanın ne durumda olduğuna bakacaktım.