RPGTürk

Chisa yemek yedikten sonra Ryu'yu geride bırakarak üsten ayrılıyor ve birkaç gün önce gitmiş olduğunuz Sarı Takım Üssü'ne ev sahipliği yapan Malikane'ye doğru ilerlemeye başlıyorsunuz. İlerledikçe, yola dair ayrıntılar aklınızda canlanıyor ve bölge iyiden iyiye hafızanıza kazınmaya başlıyor.

Yolda geçen saatlerinizin ardından nihayetinde sınavın 2. gününde görmüş olduğunuz manzara yeniden karşılıyor sizi. Birkaç kilometre güneybatınızda yer alan bir tepe.

Halihazırda yolu bildiğinizden biraz daha ilerlediğinizde tepenin diğer tarafta kalan sırtına yerleştirilmiş olan Malikane'nin çatısının bir kısmını görebileceğinizi biliyorsunuz.

Yaklaştıkça, anılarınız iyiden iyiye canlanıyor. Tepeye doğru çıkan uzunca patikayı ve patikanın sonunda sizi karşılamış olan Rena'yı hatırlıyorsunuz. Bölgeye çıkan başka bariz bir yol olmadığı için benzer şekilde aynı yolu katetmek zorunda kalacak gibi görünüyorsunuz.

Özür dileyerrk 24 saati biraz aşacağım, gece 2 ya da 3 gibi yazmış olurum.

Yeni gördüm konunun açıldığını. 2-3 gibi veya yarın öğleden sonra yazmış olurum. Kusra bakmayın.

Planımızda hiçbir eksik olduğunu düşünmüyorum, zira yaptığımız çıkarımlar tamamiyle yerinde. Aynı gün içerisinde beş takımın dördüyle karşılaşmış olmamız gerçekten de büyük şans. Bir fazlasıyla veya eksiğiyle karşılaşsaydık sınav alanında neler döndüğünü anlayamazdık. Gerçi ilk gün mor takımın parşömeninin olmadığını öğrenmemiz de bayağı bir işimize yaradı... Yine de bir sorunumuz var. Eğer her şey planlarımıza göre gelişirse günün sonunda üç parşömenle birlikte üssümüzde oturacağız fakat ya başarısız olursak? Mor takımın belirsizliği ve gücü beni endişeleniyor açıkçası. Şu zamana kadar herhangi bir parşömen arayışında olmamaları pekte hayra alamet değil. Büyük ihtimalle ellerinde iki veya üç özel ekipman vardır. Onlarla uğraşmak gerçekten zor olacak fakat bir şekilde başarabileceğimize inanıyorum. Tek isteğim bugün karşımıza çıkmamaları. Parşömenleri ele geçirdikten sonra onlarla uğraşmak pekte zor olmayacak. Diğerleriyle uğraşmak da pek zor olmayacak, zira oldukça güzel bir planımız var.

Ryoken-san ile birlikte yola çıktıktan sonra pek konuşmadık. Belki bunun sebebi konuşacak bir şeyimiz olmamasıdır, belki de Ryoken-san'ın bugün biraz sinirli olmasıdır.

Gece birkaç kez Ryoken-san'dan aldığım katanayı savurmaya çalıştım fakat pekte istediğim hissiyatı vermedi. Kendi kınıma koymuş olsam dahi garip hissettiriyor. Yine de elimin boş olmasından iyidir.

Malikaneye yaklaştıktan sonra nostaljik anılar beynime akın etmeye başladı. Gerçi ne kadar nostaljik denilebilir ki? Sadece iki gün önce buradaydık.

Yolda ilerlemeden önce Ryoken-san'a döndüm. "Ne yapmak istersin? Mavi takımın bizden önce gitmesini mi sağlayalım yoksa doğrudan karşılarına mı çıkalım? Rena-chan ve diğerleriyle erkenden savaşa tutuşursak biz daha ne olduğunu anlamadan parşömenleri kapıp kaçabilirler." Konuşmam esnasında söylediklerim her ne kadar ciddi şeyler olsa da suratımda kocaman bir gülümseme vardı. Heyecanlıydım fakat bir o kadar da sakindim.

Kusura bakmayın yine geciktirdim, sabah yazmış olurum.

Hislerin üzerine hareket etmek ne kadar doğru bir fikrim yok. İntikam fikri, zihnimin ücra köşelerinde baskınlığını korumaya devam ediyor. Gerçek düşüncelerimi açmamam gereken bir kişiyle birlikte olduğumdan dolayı, duygularıma hakim olmam gerekiyor. Burası bir sınav alanı, belki Jounin olmak bile önemli değil ancak benim olanı almaları, işledikleri büyük bir günah. Yakın dövüşte zaten yeteri kadar güçlü değilken, üzerine katanamı Chisa'ya vermiş olmam beni düşündürüyor. Ne yapmam gerek? Mümkün olduğunda Genjutsu'larla Chisa'ya destek olmalıyım. Başlangıçta bununla devam edeceğim, yeteri kadar yoruldukları zaman benim harekete geçmem gerek. Chisa'yla geçen sessiz, saatler süren yolculuğun ardından tekrar orayı gördüm. Sol elimi düşündüm o anda. Kullanmalı mıyım? Bu büyük bir silah biliyorum, artık kullanmam gerektiğini de biliyorum. Gerçi, o çocuğu tehdit ettiğimde kolumu öğrenmişlerdi. Henüz ne işe yaradığını bilmeseler bile ona karşı tetikte olabilirler.

Sessizliği bozan Chisa'nın ardından, sakince düşünmeye başladım. Ne yapmalıyız? Savaşta yorulmak bir seçenek olmamalı. Gizli girişi hatırladım. Mavi takımın bizden önce buraya gelmesi daha mantıklı. Biz bu arada gizli geçitten girebiliriz, veyahut ittifakmış gibi davranabiliriz. "Rahatça gözlem yapabileceğimiz bir yere geçelim. Mavi Takım bizden önce gelirse, gizli geçitten girebiliriz ya da ittifakmış gibi davranarak sonrasında iki parşömeni almak için onları sırtlarından vurabiliriz. Bunu doğaçlama yapmamız daha mantıklı. İşler hallolduktan sonra, aramızda bir kelime belirleyelim. İkimiz içinde ayrı kelimeler. Benimki, pembe. Bu kelimeyi kullandığımda, anla ki onları sırtlarından vurarak parşömenleri biz almaya çalışacağız. Diğer kelimem ise siyah, siyah dersem anlaşmaya gideceğiz, en kötü bir parşömeni alır diğerini onlara veririz." Dedim. Chisa'nın sırttan vurmaya karşı karşı çıkacağını düşünüyorum ancak bir anda dövüşelim demekten daha avantajlı. Bunu görmesi gerekiyor.

Chisa, daha önce katetmiş oldukları malikaneye çıkan patikanın girişinde durarak Ryoken'e hitaben sorularını soruyor. Ryoken, kafasındaki planı Chisa'ya aktarıyor bu esnada. Bir yandan da refleksif olarak çevrenizi kontrol etmeyi sürdürüyorsunuz. Malikanenin üzerine kurulduğu tepenin yapısı gereği birilerinin sizi gizlice izlemediğine aşağı yukarı eminsiniz. En azından bulunduğunuz konum gereği.

Daha önce buraya geldiğinizde farketmiş olduğunuz üzere malikanenin kurulduğu tepe yapısı gereği sizi tepeden izleyen birilerini farkedebileceğiniz bir düzene sahip. Bu sebeple şimdilik gergin olmanız için bir sebep olmadığını hissediyorsunuz. Hala patikanın yukarı doğru eğimlenmeye başlayan giriş kısmında durmaktasınız.

Ryoken-san aklındaki düşünceleri aktarmaya başladıktan sonra yavaşça suratımdaki ifade değişmeye başladı. Yanaklarıma kadar yükselmiş olan dudaklarım yavaşça aşağıya indiler, kaşlarım hafifçe çatıldı. Yaptığı teklifi pek beğenmemiştim fakat burada bir takım olarak bulunduğumuzdan ötürü istemediğim şeyleri de yapmam gerektiğinin farkındaydım. Yine de takım arkadaşıma açık bir şekilde düşüncelerimi belli ettim. Her ne kadar bir söz söylememiş olsam da suratımdaki ifade çok şey anlatıyordu.

Kısa bir süreli sessizliğin ardından derin bir iç çektim. "Tamam, nasıl istiyorsan öyle yapalım." Sözlerimi sarf ettikten sonra düşünmek için kısa bir ara verdim. Suratıma kocaman bir gülümseme yerleşirken de konuşmama devam ettim. "Seninki pembeyse, benimki de sarı olsun." Muzır bir şekilde sırıtırken bakışlarımı bir anlığına önümüzdeki tepeye yönelttim. Lakin sadece birkaç saniye sonra tekrardan Ryoken-san'a dönmek zorunda kaldım. "Şimdi ben neden kelime belirledim ki?" Gayet haklı bir serzenişte bulunduğumu düşünüyorum. Yani sinyalleri verecek olan kişi Ryoken-san değil mi?

1 saate yazıyorum

Chisa'nın suratı hafif hafif düşerken sadece cevabını beklemeye başladım. Ona uygun bir plan olmadığının farkındayım ancak elimizden gelebilecek en iyi şey arkadan vurmak. Özellikle Butsuo gibi birisiyle yakın dövüşe girmem çok zararlı olacak. Bu yüzden görmediği anda onu etkisiz hale getirmeye çalışmak en mantıklısı. Tabi ne kadar işe yararsa. Chisa, kendi renginin sarı olduğunu söyledikten sonra hafifçe sırıttım. "Güzel seçim." diyerek kısa kestim ancak sonrasında gelen soruyu beklemiyordum.

"Seçimlerini yaparken, bunlara karar vermeni sağlayan şeyin duyguların olduğunu düşünüyorum. En azından çoğu zamanda. Bu yüzden, senin ani bir karar vermen gereken durum olursa sana uymamı gerektirecek olan kelime bu. Örneğin, senin çok daha rahat gafil avlayabileceğin bir durum olursa o kelime beni yönlendirecek. Aynı zamanda, duygusal olarak bunu yapmak istemeyeceğin bir seçim olabilir. Bu yüzden benim seçtiğim gibi bir renk ya da kelime daha seçmeni istiyorum. O anda, beni durduracak olan kelime o olacak. Sonuçta bir takımız, bunu yapmak istemezsen bende yapmayacağım."

Diyerek cümlelerimi sonlandırdım. Ardından etrafıma bakınmaya başladım. "Mavi takımın geleceğinden emin miyiz? Umarım zamanımız boşa gitmiyordur. Bu işin geri dönüşü var." diyerek beklemeye başladım. Sahiden daha rahat gözlem yapabileceğimiz bir yer yok mu?