[2. Gün - Gündüz Safhası] Tepeler

[Kurosawa Haru]

Yorgundu, sinirleri gerilmiş, harap olmuş durumdaydı. Tüm günü hayal kırıklıkları arasında savrulan bir çimen gibi savrulup durmakla geçip gitmişti, kaldı ki günün nasıl geçtiğini bile anlamamıştı zaten. Oldukça yüklü bir şekilde çıkmıştı, sadece bir kalkan ve mızrakla girdiği bu tuzak gibi yerden, her ne kadar başarısız bir tuzak olsa da. Sırtındaki parşömen, zaferinin işareti olmalıyken, sadece rakiplerinin istidatsızlığından kaynaklanmaktaydı. Sınavın ne denli acımasız bir yer olabileceğini biliyordu belki Haru, ama rakipleri aldırmıyordu. Nedenini anlamadığı bir şekilde rahattı hepsi, kendilerinden başka kimse, kendine bir yol çizebilmiş gibi gözükmüyordu.

Haru'nun yolu ise belliydi, zafere giden yol, aydınlatılmış tek yol Haru'nun yoluydu, diğerlerinin nereden gittiğiyle ilgilenmiyordu. Sadece, keskin bambularla dolu bir çukura gittiğini biliyordu. Kimseyi ikna etmeyecekti, yolundan çevirmeye, heveslendirmeye çalışmayacaktı. Güneşe dönmüş bir ay çiçeği gibi gidecekti kazanacağı yola. Kaybetme lüksü yoktu, kaybetmeye tahammülü de yoktu zaten. Kaybetmeye tahammülü olanları ise asla anlayamayacaktı.

Ekip arkadaşlarının peşine düşmesinden itibaren parşömeni taşıyan kişi olarak dikkatli adımlarla Mavi Takım üssünün tam çıkışına geldiği zaman yeni katanalarıyla vedalaşacaktı. Bırakacaktı onları. Teijo zaten acınasıydı Haru'ya göre, daha fazla küçük düşürmenin manası yoktu. Elinde kılıçları varken de, yokken de onu kendine bir rakip olarak görmüyordu. Butsuo'nun bugünkü davranışları da Haru'yu hayal kırıklığına uğratmıştı. Güçlü biriydi, ama sönük bir ateşti o. Bir müttefik olamazdı Haru'ya. Haru güçlülerle değil, doğru yoldakilerle müttefik olurdu. Kazandıkları parşömeni takım arkadaşlarına aktarırken de aklında bu vardı aslında, doğru yoldaki kişilerle müttefikti. Teijo'ya sırtını asla dayayamazdı, delinin tekiydi o. Butsuo'ya asla sırtını dayayamazdı, ağlak bir çocuktu o. Ringo'ya ve Usagi'ye dayadı sırtını o da, en azından onlara güvenebileceğini biliyordu.

...

"Ne dansı be?" diye tısladı Ringo'ya. "Bugün iç organların yere dökülüyordu senin yahu." espirili bir ses tonuyla söylüyordu, ortamı yumuşatmaya ihtiyacı yoktu belki. Uzun zamandan sonra ilk defa komiklik amacı taşıyan bir şeyler söylüyordu. Dün tehdit altında hissettiği bu ortamda şimdi severek bulunuyordu. Yeni ailesine, minik kardeşine bakan bir ablaydı o. Kimin ne kadar iyi dövüştüğü veya ne kadar sert vurduğu umurunda değildi bu gece. Küçük zaferleri büyüklerine çevirecekleri takım arkadaşları yanındaydı. Bu ormanın ortasında kurdukları ufak kampa bir ev bile diyebilirdi. "Jounin olduğumuz zaman hayatımda ilk defa dans edeceğim. O zamana kadar soğuk, sert mizacımı korumayı tercih ederim, Ringo-chan."

Sıcak, içten gülümsemesi Güneş'in eksikliğini aratmıyordu. "Yalnız bir kuralım vardır benim, Jounin olmayanlarla asla dans etmem."

[Oita Butsuo]

"Görüşürüz Ringo." dedim gülümseyerek. Ringo tatlı bir insana benziyor yahu, harbiden merak ettim Teijo'yla dertleri ne. O olayı bir soruşturayım bakalım ne çıkacak altından. Usagi'ye de aynı samimiyette gülümsedim. Sınavda biraz dellenmiş olsak da bir kere birbirimizin kıçını kolladık. Bir daha da kollarım ben. Epey öfkeliydim kısa süre önce ama şu an daha sakinim. Büyüyor muyuz neyiz, çözemedim. Haru da epey sayıp sövdü ama ona karşı da öfkeli değilim. Onlar kendilerine göre kazanmak için bir yol çizdi biz ise farklı bir yol çizdik. Yani, biraz kimin kazanıp kazanmayacağına karar verme olayı hala sinirimi bozuyor ama dediğim gibi, herkesin kendine ait bir yolu var. Elimden geleni ardına koyup başkasının benim kaderimi çizmesine izin vermemek isterim. Eh, eğer beceremezsem de yenilgiyi kabul ederim ki en nefret ettiğim şey sanırım. Kazanmak çok önemli değil de kaybetmemek çok önemli. Neyse yani, daha sakin kafayla bakabiliyorum şu an. Yine de fırsatını bulursam hepsinin kafasını kırmak isterim.

Haru'nun katanaları bırakması hakkında ne hissettiğimi ise bilmiyorum. Sanırım şimdilik düşünmeyeceğim.

Onlar giderken kendimi geri bırakıp tekrar sırt üstü uzandım Suta'nın pençeleri hala omzumdayken. Suta'yı da sevdim epey. Konuştu bile be benimle! Acaba o bu tüm olanlar hakkına ne düşünüyor? Bana kalırsa biraz fazla ortaya atıldı gibi. Burada tek başına bırakılması bile tehlikeli bir şey sonuçta. Neyse, orası kendi bileceği iş. Bence aramızda ilginç bir kimya oluştu onunla da. Gitmeden bakıştık falan hatta. Acaba bir şeyler demek istedi de demedi mi? Keşke deseydi. Her şey biterken Teijo'nun sesi yankılandı kulaklarımda. Kafamı çevirirken bana doğru geldiğini gördüm. Ben de yatar pozisyondan bağdaş kurmaya geçip verdim cevabımı."Eğlenceliydi ama yorucuydu da. Senin yaraların ne durumda? Onlara bakalım bir." Yara bakmak bahane dedikodu şahane. "Sizin Ringo'yla aranızda ne oldu yav? Ringo düzgün biri gibi gözüktü bana. Bir de senden dinlemek lazım ama." Belki geylerdir de aralarında bir cinsel gerilim vardır, bu da bir seçenek.

[GM - Naruto]

- Konu sonu.