RPGTürk

Açık ve ferah gökyüzü, Ay ve yıldızların sakınmaktan çekinmedikleri cömert ışıklarla selamladı genç adamı. Sınavın yarısını atlatmış olmanın rahatlığını üslerinde bırakmıştı. Yine stresin kol gezdiği zamanlara kucak açmıştı. Kafasına dolan türlü düşünceyi bertaraf etmek için karanlığa odaklandı, karanlıkla bir oldu. Sevdiği ve sevmediği her şeyi kenara bırakıp yapması gerekeni yaptı. Shinobi oldu.

Gizliliğini korumaya devam ediyordu. Bir sorunla karşılaşmayı umuyordu esasen. Buraya kadar gelip, hiç bir şey yokmuş gibi elini kolunu sallayarak dolaşması haksızlıktı. Kendini kanıtlamalıydı. Çok ilerde parlayan ışığı gördüğü gibi Haru'nun kendini bir ağacın kovuğunun ardına attığını gördü. Onunla birlikte bir koruluk görmüştü gözleri. Kendini o koruluğa attıktan sonra ışığın yaklaşmasını ve görüntünün netleşmesini bekledi. Düşünmeliydi.

Üç Suna shinobisi vardı görüş alanında. Parıldayan şey ise büyük ihtimalle bir fener olmalıydı. Gece vakti üssünde olmayan shinobileri tespit etmek amacıyla aldıkları bir önlem olmalıydı. Fazlası olduğunu düşünmüyordu. Sınav güvenliğini Sunagakure'li Kankuro sağlıyordu. Her türlü tedbiri almış olması Ringo'yu şaşırtmazdı. Haru'ya çevirdi kafasını. Bir sonraki hamlelerini dikkatlice, aceleye getirmeden planlamaları gerekiyordu. Konuşmaları sessizliği bozacaktı. Fevri bir hareket ise gizliliği. Shinobilerin Jounin olduklarını öngörüyordu. Bu durumda yapacakları her ne ise ekstra dikkat ederek yapmaları gerekiyordu. Haru'nun el hareketleriyle bir şey söylemeye çalıştığını farketti. Gözlerini kısıp ona baktı. Anlamaya çalıştı. İdrak etti ve Haru'nun planını uygulamak için hazırlandı.

Bekleyecekti, Ay'dan gelecek sürprizi bekleyecekti. Koşacaktı, tekrar bekleyecekti. Yakalanmamalıydı, gizlenecekti. Haru'yu bekleyecekti. Haru bir şey yapmadan hiç bir şey yapmamalıydı. İyice anladığına emin oldu. Kendince bir dakika duraksadı. Yapabilirdi. Çevik birisiydi, geceyi kullanarak daha gizli hareket edebilirdi. Haru'nun ne yapacağını az çok kestirebiliyordu anlattığı kadarıyla. Ancak daha önce hiç görmediği için şaşkınlığını kısa tutmalıydı. İşaret geldiğinde zaten anlayacaktı.

"Yerli.."
"Kulak memesi!"
"Gökyüzü."
"Gitti... Götürgeç?!" Minik, anlaşılmaz ve anlık bir tebessüm ile tatlandırdı kendini. Haru'nun dediklerini anlamıştı. Ona güveniyordu.

Elleriyle basitçe 'Tamam' dedi ve kafasıyla minik bir onaylama işareti yaptı. Nefes alış verişini yavaşlattı, bir gözü ile Haru'yu beklerken diğer gözü ile ışığı ve shinobileri gözlemeye koyuldu. Işığı bekliyordu. Ses olmayacaktı, hareket olmayacaktı. Sadece ışık. O hazırlıklıydı. İlk o görecekti. Sonrasında ise kendi kısmını planlamalıydı. Shunshin. Basit, hızlı ve etkili bir çözüm. Düpedüz kullanıldığında ne kadar işe yaramazsa, karanlıkta, sessizlikte ve Haru'nun dikkat dağıtıcı planıyla kullanıldığında o kadar etkili olabileceğini düşündü. Güzergahını planlamaya başladı. Parmaklarını dudaklarına götürdü.

İşaret geldiği zaman hiç zaman kaybetmeden, en uygun güzergahı izleyerek ormana ulaşmak istiyordu. Varacağı konuma kadar shunshin tekniğini bozmak istemiyordu. Zira açıkta kalırdı ve ona ulaşıp yakalamaları bir son olurdu. Bu nedenle önündeki alanda saklanabileceği ve bir terslik durumunda kullanabileceği ağaç kovuğu, çalılık gibi yerleri aklına kazıyacaktı. Geriye parıltıları beklemek kalıyordu. Hazırdı.

En ufak bir yaprağın titreşimi bile onu tedirgin ederken, bekleyişin sürmesine iyiden iyiye kuruluyordu. Haru'dan hala bir ses, hareketlenme yoktu. En nihayetinde göz ucuyla onu incelediğinde harekete geçmeyeceğini anlayabilmişti. Bu durum ise artık bir miktar korkması gerektiğini gösteriyordu ona. Paniğe kapılacak değildi; sadece daha hızlı karar vermeleri gerekiyordu. Koruluğun içinde kalmaları, açıkça durumu çok büyük bir çıkmaza sürükleyeceklerdi. Konumları avantajlı dahi olsa, bu avantajı kaybetmelerine 45 metre gibi bir mesafe kalmıştı. O üç görevlinin koruluğa girme ihtimali çok fazlaydı. Ringo olsa girerdi, en azından bir arkadaşını bakması için yollardı. Bu nedenle risk bu kadar büyükken, daha da büyütmeye lüzum görmedi. Düşük seviye tekniklerle Jounin seviyesindeki görevlileri ekemeyeceğinin de bilincindeydi. O nedenle etkili bir kaçış planına ihtiyaçları vardı. Son kez Haru'ya döndü. Yine el hareketleri ile fısıldıyordu ona.

Elleri geriyi gösterdi ilk başta. Hafifçe kafasını çevirdi Ringo. Koruluğa girdikleri güzergaha baktı. Kanat çırpar gibi yaptı, yukarı gösterdi ardından Haru. Tekrardan gülümsedi, eliyle işaret etmeye başladı.

"Anladım."
"Ben de seni beğeniyorum."

Ardından Ringo'nun kafasında yapması gereken şey, gitmesi gereken doğrultu canlanmaya başlamıştı. Uçması gerekiyordu, hızlı olması gerekiyordu. Haru'nun daha sonrasında ne yapacağını bilmiyordu fakat bir planı olduğuna emindi. En azından güvendiği bir yeteneği olabilirdi. Ringo ise tekrardan kendi becerilerine güvenmeliydi. Yavaş ve tutuk bir nefes aldı. Baş parmağını ağzına götürüp kanattı. Ardından bir kez daha dostunu çağırmak üzere chakrasına yoğunlaştı.

Gin yanında belirdikten sonra çok vakit kaybetmeden ona hızlıca aklındaki planı fısıldayacaktı. Eliyle önce kafasını usulca okşayacak ve ağzını kulaklarına sokacakmış gibi konuşmaya başlayacak, kendisinin bile zor anlayabileceği bir seviyede fısıldayacaktı. "Gin.. Üç shinobi geliyor. Görülmemeliyiz. Onlar koruluğa girdikten sonra beni çıkarman gerekiyor." Bu esnada eliyle koruluğa girdikleri, çıkış istikametini işaret edecekti. "Koruluğun gerisine 4-5 metre kadar çekildikten sonra beni olabildiğince yükseğe çıkar. Olabildiğince sessiz." Ardından ona yardım etmesini umduğu gözünün gücünü bir kez daha açığa çıkaracaktı. "Merak etme, işini kolaylaştıracağım."

Gin'in onu daha yükseğe çıkarabilmesi için kendi bedenine uygulanan çekim kuvvetini olabildiğince azaltacaktı. Ağırlığını düşürecekti ve böylece Gin onu çok daha yükseğe çıkarabilecekti. Shinobilerin koruluğa girmesini umuyordu. Bu durumda görüş alanları kısıtlanacak, Ringo'nun çıkışını görmeleri zorlaşacaktı. Yeterli mesafeye ulaştığında ise olabildiğince yükselecekti. Gideceği yöne ise shinobilerden gelecek bir hamle olup olmadığına göre karar vermeyi düşünüyordu. Koruluğa girmemeleri durumunda ise her şey daha kolay olurdu. Geçip giderlerdi. Hepsinin girmeyip, birinin girmesi durumunda ise geriye kalan tek çare olabildiğince hızlı bir şekilde uçarak uzaklaşmak olmalıydı. Farkedilirse, ardına bile bakmadan uzaklaşmalıydı. Öyle ya da böyle, asla sınav görevlileriyle dalaşmak istemiyordu.

Eziyet gibiydi bazen saklanmak. Ringo'ya göre değildi çoğu zaman. Kendisini göstermeyi severdi, varlığını gizlemeyi değil. Şu an onu farketmeleri yakalanmasına sebebiyet verebilirdi. Onun için bir hazine kadar anlamlı ve değerli olan bu sınavı tehlikeye sokabilecek bir şeydi. Haru gitmeye hazırlanıyordu. Onu gizleyecek bir teknik biliyordu, Ringo'nun tahmin ettiği gibi. O da kendi yeteneklerine başvurmaya karar vermişti. Fakat her şey bu kadar kolay değildi.

Dostunu çağırıp planını ona anlatması ise kısa sürdü. Tam kaçış planını ona anlatacakken duraksadı. O kadar sessizleşti ki, karanlıkla bir gibiydi. Bu durumu Gin de farketmiş olsa gerek, Ringo'ya doğru bakmaya başlamıştı. Bir anda duraksayan ağız hareketleri, ebedi sessizliğe büründü. Tek bir akire çıkarmamaya çalışan bedeni, sadece kısık ve titrek gözlerinden oluşuyor gibiydi. Bir shinobi, Gin'i çağırdığı sırada çıkan sesi duymuş olmalıydı. Mesafe ne kadar yakın olmasa dahi, duyulmayacak kadar da uzak değil gibiydi o an. Ringo bunu biraz geç farketmişti. Korkmamalıydı, paniğe kapılmamalıydı. Eğer onu bulurlarsa, Haru için zaman yaratabilirdi. Ancak bunun tam tersi, başka bir tehdit için de etrafı süzebilirlerdi. Kendini topladı ve hareketsiz kalmaya devam etti. Neticesinde arkadaşlarını uyaran görevli, diğerlerinin de koruluğa dikkat kesilmesini sağlamıştı. Bir sinyal... Tek bir sinyal daha verirse ona doğru yöneleceklerdi. Hala kaçabilirdi, izini kaybettirebilirdi. Ancak Haru'yu yarı yolda bırakmak istemiyordu. Kendine bunu yakıştıramıyordu. Aptallığı çoğu zaman daha çok yedirirdi kendine. Son bir şey daha denemek istiyordu, pes etmeden evvel.

Hareketsiz kalmaya devam etti. Bekleyecekti, şu an için görevliler aşırı odaklanmıştı. Karanlık onu saklıyordu, ancak az önceki gürültüyü saklayacak bir uyarı yoktu çevrede. Her türlü bu koruluğa bakacaklarını düşünüyordu. Bu korulukta saklanan o olmamalıydı, başka bir şey olmalıydı. Az önceki sesin kaynağı da Ringo olmamalıydı, onları burada olmadığına inandırmalıydı. Burada bir başkasının olduğuna inanmaları gerekiyordu. Shinobilerin dikkatleri çok tazeydi, biraz daha sessiz ve hareketsiz kalıp bekleyecekti. Ardından tek bir eliyle ona bakan dostuna işaret edecekti, minik hareketlerle.

"Sen, dışarı..." dedi Gin'in çıkması gereken yönü işaret ederken.
"Uç, dal, kon." İşaret ve orta parmağını aşağı yukarı hareket ettirip yükseltirken.
"Beni. Bekle."

Koruluktan çıkacak bir kuş, az önceki sesin sebebi olabilirdi. Bir başkası yoktu, sadece bir kuş. Dikkatleri kendisinden alıp Gin'e çekmek istiyordu. Korulukta kimse yoktu. Sadece bir kuş vardı. Bunu düşünmelerini istiyordu. Görevlilerin ise rahatlamalarını, endişelenecek bir şey olmadığını düşünmelerini istedi o an için. Gin koruluktan çıkacak ve onu görebilecekleri bir dala konacaktı. Görevlilere bakmayacaktı, ilgilenmeyecekti. Onun 'birine' ait olduğunu düşünmelerini istemiyordu. Tek bir sinyal daha verirse onu farkedeceklerdi ve Haru'yu yüz üstü bırakmış gibi hissedecekti. Bunu yapmayacaktı, gururu buna izin vermiyordu. Dikkatlerini koruluğun içinden çekmeyi başarabilirse eğer, sessiz kalmaya devam edecekti. Onlar yaklaştıkça, yönlerinin değişip değişmediğini inceleyecekti. Sonuçta Gin bir yere gitmiyordu, dala konmuş bekliyor olacaktı. Korulukta birinin olması, onu kaçırabilirdi ya da koruluktaki kişiye saldırmasına sebebiyet verebilirdi. Böyle düşünmelerini umuyordu. Böyle düşünürlerse, koruluğa girmeden geçip gidebilirlerdi. Eğer hala bunu başaramamış olduğunu görürse, geri çekilmek için yeni bir plan yapacaktı.

Bunun olmamasını istiyordu. Başarabilirdi.