[Lejant] Hagane Shinji

[Hagane Shinji]

Hagane Ryusei

Baba - İstihbarat Birimi / Jounin
Durum : Ölü

Yağmur damlalarının pencereye vuruşunu dinlerken babamın eve döneceği saati beklemek en sevdiğim şeydi. Hala pencerenin önünde aynı hislerle oturduğumu inkar etmeyeceğim. Anılarımı dikişlerken yüksek gökdelenin tepesinde sokağı görebildiğimi hayal ediyorum. Köşeden dönen, günün yorgunluğunu tek bakışından kusan o adam çocukluğumdaki görüntüsünden farksız. Her akşam istihbarat biriminden yorgun argın dönse bile, mutlaka masaya oturur ve günümün nasıl geçtiğini sorardı. "Bir shinobi'nin en büyük gücü, sevdiklerini koruma içgüdüsüdür." derdi hep. O zamanlar bu sözün ne kadar derin bir anlam taşıdığını anlayamamıştım. Şimdi ise bu sözleri her hatırladığımda içim burkuluyor - bir shinobi olarak ben onu koruyamadım. Koruma içgüdüsü hissettiğim bir sevdiğim ise neredeyse kalmadı.

Babamın bana öğrettiği en önemli şey, güçlü olmak değil, doğru olmaktı. İstihbarat birimindeki başarıları onu Amegakure'nin en saygın jounin'lerinden biri yapmıştı. Onun oğlu olmak bir onurdu... Ve bu onuru yaşatmak için her gün savaşıyorum. Yüzümdeki dikişler ve yaralar, Amegakure için ödediğimiz bedelin, verdiğimiz mücadelenin işaretleri. Ama o gün... o gün kurtarılmaya muhtaç kalmam, babamın benim yerime canını vermek zorunda kalması, bu yük, bu suçluluk asla hafiflemeyecek.

Riaru güçleri tarafından esir alındığımda, üç gün boyunca işkence gördüğümde, kendimi ne kadar çaresiz hissettiğimi asla unutmayacağım. Babamın beni kurtarmaya geleceğini biliyordum. Bir baba oğlunu kurtarmaya gelir, ama bir shinobi kurtarılmaya muhtaç kalmamalıdır. Noksanlıklarımın bedeli onun canı oldu. Kaito'yu köşeye sıkıştırdığında, son bir kez göz göze geldik. Gözlerinde gördüğüm o gurur dolu bakışı hak etmiyordum. Suratımın o haline rağmen Riaru güçlerine işlerine gelecek tek bir kelime dahi etmediğimi gözlerimden anlamıştı muhtemelen. Aksi zaten kabul edilemezdi. Yine de öldüğü saniyeleri tekrar hatırladığımda, sadece babamı değil, onun gözündeki o değerli evladı da kaybediyordum.

Son nefesinde söylediği "Köyümüz... her şeyimiz..." sözleri, şimdi tek kurtuluşum. Yüzümdeki her dikiş, her yara Amegakure için verdiğimiz savaşın bir madalyası. Babamın kanıyla ödenen bu borcu, ancak köyüme olan sarsılmaz sadakatimle, son nefesime kadar sürecek hizmetimle ödeyebilirim. Babamın mirasını yaşatan, Amegakure'nin sadık shinobisini aynaya her baktığımda görebiliyorum. Yüzümdeki izler utanç değil, onur nişanlarım. Ama kurtarılmaya muhtaç kalmanın ağırlığı... O yük hep benimle kalacak.

---

Kaito

Kaçak Jounin
Durum : Yaşıyor

Akademinin ilk günü, sınıfın en arka sırasında tek başına oturan o asi çocukla kim arkadaş olacağımı düşünebilirdi ki? Ama Kaito farklıydı. Benim hesaplı ve temkinli yaklaşımlarıma karşın, onun kontrolsüz enerjisi bizi mükemmel bir ikili yapıyordu. Birlikte geçirdiğimiz her an, her görev, her başarı... Şimdi hepsi zehirli bir anıya dönüştü. Amegakure'nin su kanallarını saran zehirli sarmaşıkları ellerimle büyütmüştüm.

Geceleri bazen hala o günleri düşünüyorum. Akademi bahçesinde birlikte yaptığımız antrenmanları, sırt sırta verip düşmanla savaştığımız görevleri, zaferlerimizi kutladığımız o geceleri... Sonra gözlerimi kapatıyorum ve karşımda bana işkence eden, derimi yüzen o adamı görüyorum. "Hadi Shinji, konuş. Bana borçlusun - Geçirdiğimiz onca seneden sonra, sence ihanetim boşa mı?"

Hayır Kaito, ben sana değil, köyüme borçluyum. Her işkence seansında aynı cevabı verdim: "Sen köyümüzü yarı yolda bıraktın Kaito, ben değil." Ama içimde bir yerlerde, hala o eski dostumu arıyorum. Belki de en çok acıtan şey bu - kaybettiğim dostum değil, onun yerini alan bu yabancıyı tanıyamıyor olmam. Birlikte geçirdiğimiz her anda Amegakure'nin geleceği için kurduğumuz hayallerden bahsederdik. Kaito artık hayallerimi yok etmeye çalışan bir hainden farksız.

Babamı öldüren ekibe önderlik etmesi ona özel olarak bilenmeme neden oluyor ama bireysel bir nefret veya intikam duygusu hissetmiyorum. Yağmur topraklarındaki iki hain güce dahil herkes gibi Kaito'da ölümü çağırıyor.

---

Amechou Haiki

Amechou

Yağmur'un gerçek lideri... Babamın ve diğer sadık shinobilerin canlarını feda ettiği değerlerin cisimleşmiş hali. Daimyo'nun baskılarına ve Riaru'nun ihanetine rağmen, Amegakure'yi ayakta tutan tek kişi. Onun vizyonunu ilk kez duyduğumda, yüzümdeki yaralar henüz tazeydi.

Riaru'nun ihanetinden sonra köyün moralini toparlayan oydu. Babamın cenazesinde bizzat bulundu, elini omzuma koyduğunda hissettiğim güven... O an babamın neden onun peşinden gittiğini tam olarak idrak etmiştim. Yağmur'un geleceği için kendi çıkarlarını hiçe sayan, diktatörlüğe karşı duran bir lider.

Yıllarca diktatörlük rejimlerinde yaşadıktan sonra, Amegakure'nin başına yeni bir diktatör kabul etmeyeceğini açıkça ilan eden cesur duruşu, benim gibi pek çok shinobiye ilham verdi. Onun sadece güç veya koltuk için savaşmadığını biliyorum. Yağmur topraklarının hür olması en büyük gayesi. Diğer tüm ülkeler büyük savaştan sonra alabildiğince ilerlerken bizim yerimizde sayıyor olmamız onun gibi benim için de en büyük yara.

Yüzümdeki yaraların her biri Amegakure için ödenen bedelin birer nişanı. Ve bu bedeli öderken, Haiki-sama'nın vizyonuna olan inancım bana güç veriyor. Babamın kanıyla ödediğim borcu, ancak onun liderliği altında Amegakure'ye hizmet ederek ödeyebilirim.