[Susumu & Teki] Savaş Sisinin Gizledikleri

[Kasumikage Teki]

Konumlandıkları yerden çadırların olduğu doğru alana bakıyordu Teki. Öğrencileri yanında ve hepsi güvendeydi. Haruka'nın yaşadığı şok biraz etkisini gidermeye başlamış olacak ki bakışları çok daha sakindi kızın. İçini biraz rahatlatmıştı bu durum Teki'nin. Öte yandan Seito'nun yüzündeki düşük ifade canını yakıyordu. "Pşşt! Seito!" diye fısıldamıştı öğrencisine. Mavi saçlı çocuğun ilgisini kendine çektiğinden emin olduktan sonra "Görevi başarıp kampa döndüğümüzde Haru-san'lara beraber poz keseriz. Neşelen." demişti sakince ama yüzüne yerleştirdiği geniş gülümseme ile.

Çadırların olduğu bölgeyi bir süredir izliyordu artık takım. Ortada, diğerlerine kıyasla daha büyük olan çadırın önünde dikilen iki kişi dışında hiç hareket yoktu bölgede. "Sanırım hedefimiz orası..." Susumu'dan cevap alamamış olması biraz aklını kurcalıyordu. Başına bir şey gelmiş olabilir miydi? Pek ihtimal vermiyordu bu duruma Teki. Susumu'nun bu kadar kısa sürede yakalanmış olacağını düşünemiyordu. Veya belki de içten içe umuyordu bunu. Fakat dikkatinin dağılmasına da izin vermeyecekti. Susumu'dan cevap alamasa bile görevin kendini ilgilendiren kısmına odaklanacak ve gerekirse önce burayı tamamlayacak, ardından ona yardımcı olacaktı.

"Susumu-san, meydana vardık. Harekete geçiyorum. Çocuklar iletişime devam edecektir."

Tek tek tüm öğrencilerine bakmıştı ilk olarak. Hepsinin dikkatinin üzerinde olduğundan emin olduğunda ise yavaş yavaş planını dile getirmeye başlamıştı. "Şimdiiii... Buradan itibaren tek devam edeceğim." cümlesi bittiği gibi işaret parmağını konuşmaya başlamak üzere olan Seito'ya doğru çevirmiş ve lafa girmek üzere olan öğrencisini durdurmuştu "Siz benim koruyucularım olacaksınız. Kalabalığız... Çadırların arasında çevremiz sarılabilir. Bu yüzden siz burada kalacak ve bana gördüklerinizi anlatacaksınız." Haruka'ya dönmüştü. "Çadırlardan birisi mi çıktı?" Birden Miyacho'ya çevirmişti bakışlarını. "Arkamdan biri mi geliyor?" Son olarak Seito'ya bakmıştı hızlıca. "Ölmek üzere miyim??" Tekrar çadırların olduğu meydanı izlemeye başlamıştı. "Hepsinden beni haberdar edeceksiniz." Takımca oraya gitmenin işleri zorlaştırabileceğini düşünüyordu Teki. Bu yüzden takımından tam yararlanabilmek için onları arkadan destek olarak konumlandıracaktı. Çadırların arasında her şeyi kontrol edebilecek kadar dikkatli olamayacağını biliyordu. Bu yüzden sadece kendi gözlerini değil, takımının da gözlerini kullanacaktı. "Ben içeride sessiz sessiz ilerlerken siz bana benim göremeyeceğim yerler hakkında bilgi vereceksiniz. Nerede hareket var? Büyük çadırın önündekiler ne yapıyor? Çevrede başkaları var mı? Bu iki adamı büyük çadırın önünden nasıl uzaklaştırabilirim?" Son sorusunu ortaya yem olarak atmıştı. Cevabı kendisi biliyordu fakat öğrencilerinin bu durumda ne düşüneceğini de merak ediyordu Teki.

Ters durduğu tavandan aşağıya doğru kendini bırakırken Otonaku no Jutsu'yu aktif etmişti bir kez daha. "Size güveniyorum çocuklar. Telsizden haberleşiriz." dedikten sonra öğrencilerinin cevap vermesi için bir kaç saniye bekleyecek ve sessiz adımlarla bulunduğu evin dışına çıkacaktı. Çadırların arasına doğru adımlarına devam ederken gözleri çevresinde, kulakları ise öğrencilerinden gelecek bilgiler de olacaktı. Ortadaki adımlara doğru yaklaşabileceği kadar yaklaşmaya çalışacaktı.

[GM - Naruto]

Susumu: Büyük bir risk alıp etrafı inceliyorsun. Göz ucuyla saklandığın yerden yola doğru baktığında yakınında kimsenin olmadığını fark ediyorsun. Derin bir nefes veriyorsun ve sokağa yaklaşarak olayları olabildiğince gizlenerek izlemeye devam ediyorsun. Göz göze geldiğini düşündüğün eleman yerini terk etmemiş, kargaşa ile ilgilenmekte.

Maymunlara yürüyen birini seçiyorsun. Uzun pardisülü bir eleman bu, uzun arkada toplanmış siyah saçlarını görebiliyorsun burdan suratından ziyade. Kavga eden iki koca maymunun arasına giriyor, ellerini ortada birleştiriyor ve dışarıya doğru saniyelik bir kasırga veriyor. O noktada iki maymunun da dengesi kayboluyor ve ayrılıyorlar. Hikari sağında, Hiyaki ise solunda kalıyor adamın. Maymunlar birbirlerine bakıyorlar önce, ardından adamın üstüne zıplıyorlar hep beraber. Eleman ise ondan beklenmeyecek bir çeviklik ile iki maymunun da saldırısını geriye doğru seri adımlayarak savuşturuyor. İki maymun da birbirine çarpıyor bunu beklemedikleri için, o esnada eleman sert bir sesle bağırıyor; "Kazekiri!" Ellerini hala önünde birleştirdiğini tahmin edebiliyorsun.

Birden, Hikari ve Hiyaki'nin üzerlerinde bir kaç derin kesi beliriyor ve etrafa kan sıçrıyor!

İkisi de acı çığlığı atıyorlar ve sağa, sola sendeliyorlar. Maymunlar kendine gelmeden diğer elemanlar üzerlerine çullanıyorlar duvarlardan atlayıp. Hemen hemen hepsinin elinde ipler var. Maymunlar acının etkisini atlatmadan ellerini ve kollarını bağlamaya, üstlerine yatmaya çalışıyorlar.

Burada dikkatini çeken şey şu oluyor, toplamda maymunların üzerlerine atlayan kişi sayısı 3-4 falan. Hiyaki ve Hikari bunları hallaç pamuğu gibi sağa sola fırlatır yollarına devam ederler, ancak hareketlendiklerinde sanki çok ağırlarmış gibi bir tepki verdiklerini görüyorsun. O noktada da şunu fark ediyorsun, elemanların ellerindeki ipler sarıldıkları yerde büyüyüp, taşlaşıp ağırlaşıyorlar.

Bir kaç saniye sonra Hikari ve Hiyaki sanki bir heyelan altında kalmışçasına zapt edilmiş oluyorlar. Gür sesli, pardisülü eleman "Neyse, iyi bir antrenman oldu operasyon öncesi." diyor. kabaca 10 kişilik shinobi ekibi kendi arasında bir pozitif bağırış yükseltiyor.

---

Teki: Takımına yönergelerini iletiyorsun. Hepsi seni dinliyor ve onlara teker teker görevlerini iletirken başlarını sallıyorlar. Sen ise, ekibin etrafta saklanıp seni de göz önünde bulunduracak yerlere gizlenmelerini bekliyorsun bir kaç saniye, ardından aktif ettiğin tekniğinin verdiği sessizlik ile yürümeye başlıyorsun gizlenerek çadırlar arasında.

Etrafı incelediğinde, çadırların içerisinde yer yatakları ve bazı kişisel eşyaları görüyorsun. Onun ötesinde ekstra bir şey dikkatini çekmiyor. Usul usul yaklaşıyorsun merkezdeki çadıra doğru. Etrafta varolan kutuların yanından geçerken içlerine baktığında shuriken, kunai gibi temel shinobi ekipmanları ve flak set gibi zırhlar seçiyorsun. Patlayıcı parşömen hariç olarak hemen hemen her türlü basit alet var etraftaki kutularda. Muhtemelen 10-15 kişilik bir gruba yedecek kadar gibi görünüyor yedekleriyle beraber. Patlayıcı parşömenler muhtemelen ayrı bi yerde, daha korunaklı bir kutuda tutuluyor olmalı. Standart prosedür.

Ana çadıra epey yaklaşıyorsun. İki erkek shinobi aralarında muhabbet etmekteler. Sen ise hemen büyük çadırın yanındaki daha ufak ayrı bir çadırın yanında konumlanmış durumdasın. Elemanların aralarındaki muhabbet epey sıradan, havadan sudan şeyler. Birisinin kız kardeşi hastalanmış, epey ağır bir grip geçiriyormuş. Diğeri de salgın var herhalde, diye bir yorum yapıyor ve muhabbet öyle ilerliyor.

[Kitamura Susumu]

Tekrar izleme kararını alırken zaman benim için birden aşırı derecede yavaşlamış ve kafamı uzatmam adeta 39 günümü almıştı. Gergin hissediyordum, evet. Sırtımdaki gömleğin attığım soğuk terler neticesinde yapış yapış olmaya başladığını da. Dizlerim, kollarım bir miktar titriyorlardı sanki. Fark edilmediğim halde tonla adrenalin basmıştı vücudum biraz erken davranıp. Özlemiş miydim böyle görevleri? Bir insan tehlikeyi hem sevip hem nefret edebilir miydi? Bazen duygularımın bu kadar ikili olmasına çok şaşırıyordum.

Hikari'lerin kolay kolay devrilmeyeceklerini kendimden emin bir şekilde aklımdan geçireli daha bir dakika bile olmamıştı. Fakat kimi övsem cenazesi ertesi gün kalktığı için Hikari'lerin de birden alt edilmeleri beni hiç şaşırtmadı. Olan biteni izlerken dizlerimin titremesi geçmiş, onun yerine bu sefer de elimi ağzıma götürüp tırnaklarımı kemirmeye başlamıştım. Her şey hızlı ve aşırı koordine bir şekilde gerçekleşiyordu. Bizim maymun kafalar da alt edilmeden önce ufak bir koordinasyon göstermek isteseler de aralarına giren pardösülü lavuk bu iş birliklerini yok etmiş, çatılardaki ninjaların hızlıca onları yakalayabilmeleri için orta açmıştı. Hikari'de, ve hatta Hiyaki'de açılan her bir kesik bana kanayan bir yeni tırnak olarak dönse de yerimden ayrılmamış, içim sızlar bir şekilde izlemeye devam etmiştim olan biteni.

Çatılardan atlayanlar halatlar eşliğinde zaptetmeye çalışmıştı maymunları. Ben ise tırnaklarımı artık rahat bırakmış, elimi yumruk yaparak içimden tezahürat geçirmeye başlamıştım Hikari için. "Hadi oğlum, fırlat şunları!" diye Hikari'ye ulaşmayan bir takım gazlamalar yapsam da maymunlar hiçbir irade gösterememiş, bok çuvalı gibi yere yapışmış, iyice hareketsizleşmişti. Etraflarına sarılan halatlar gitgide daha da taşlaşırken liderleri olan lavuk tüm bu olan biteni sonlandırarak bana farkında olmadığı buruk ancak rahat bir nefes aldırmıştı. Tamam, daha fazla uğraşmayacaklardı. Hikari'yi istediğim zaman geri göndererek oradan kurtarabilirdim artık. Sadece... Sadece biraz daha sabretmesi gerekecekti. Değil şişe şişe içki, Funahashi'deki o sevdiğimiz garip ve tekinsiz Izakaya'yı komple tapusuyla teslim etsem, gözümde yine borcu ödenmezdi artık.

Halatları incelerken "Doton...?" diye aklımdan geçirdim. İzlediğim köşede tekrar geri çekilirkenki bu kısa sürede ise tonla fikir aklımda yarışmaya başladı. Sırf bu tekniği çalışmak için özellikle Doton kullanıcısı ninjaları toplamış olabilirler miydi? Eğer böyleyse, özellikle birilerini zaptetmek zorunda kalacakları bir durum mu ön görüyorlardı da spesifik olarak bu senaryoyu çalışmışlardı? Belki de çakra doğalarıyla hiçbir alakası yoktu ve her birinde sadece özel bir halat mevcuttu. Kizashi'nin o yanarlı dönerli makinası gibi şeylerin gittikçe yaygınlaştığı düşünülürse, artık böyle şeyler de çok uzak ihtimaller değildi. Tabi böyle olması daha az işime gelirdi, zira Doton ile alakalı mevzuda eğer köyde birileriyle karşı karşıya gelirsek... Ve birileri yakalanırsa... Raiton ile halatları parçalamayı deneyebilirdim.

Tabii şu uzun saçlı lavuk ebeme atlamazsa. Fuuton kullandığına az çok emin olsam da cebinde daha görmediğimiz yanarlı dönerli numaraları da olabilirdi. Fakat her ne ise şu an düşünmenin vakti değildi. Yeterince bilgi toplamıştım artık. Kaç adet olduklarını, nasıl koordine çalıştıklarını... Liderleri olduğunu tahmin ettiğim adamı görebilmiştim kendi kanadımda. Ah keşke bir de birkaç isim duyabilseydim. Hele şu operasyon? Taşa dair yapılacağı barizdi, nitekim tarihine dair bir şey duyamamıştım, fakat ayrılma vaktim de gelmişti. Artık taktikti, tahmindi, böyle sik-sokları karargaha dönünce hep beraber konuşurduk. Yani konuşurduk heralde, yıllardır görmediğim birini tekrar görebilmenin heyecanından kafayı toparlayabilirsem konuşurduk, heralde, bilmiyorum, olabilir de, olmayabilir de.

Buradan geldiğim sokağa doğru dikkatli bir şekilde seğirteceğim. Hızlı olmama gerek yok, olabildiğince dikkatli davranmak istiyorum. Amacım, Teki'lere gitmek değil. Karargahı ilk gördüğümüz tepeye dönmek. Eğer yakalanmadan bu noktadan biraz uzaklaşabilirsem elimi cebime atarak telsizi çıkaracak, hemen takmak yerine biraz daha uzaklaşmayı bekleyeceğim. Fakat, telsizlerin menzilinden de çıkmamam gerekli, bu yüzden amacım o tepeye dönmeden önce bir şekilde telsizi takarak Teki'lere basit ama net bir şekilde "Dönebilirler, çıkmaya hazır olun." diye mesaj göndermek olacak.

[Kasumikage Teki]

Çadırların arasından usul usul ilerliyordu sessiz adımlarıyla Teki. Takımını geride bıraktığı için bir yandan daha rahat bir yandan da daha gergindi. Onları güvenli bir ortamda bıraktığını düşünmesi içini rahatlatıyor olsa da, düşman bölgesinde olduklarından ötürü hiçbir noktanın tamamıyla güvenli olmadığını da bilecek kadar tecrübeye sahipti. Adımlarına devam ederken telsizden halen ses gelmiyor olması da iyi hissetmesini sağlıyordu. Bu hem takımının hem de kendisinin güvenli durumda olduğuna inandırıyordu kendini. Ya da en azından Miyazho, Haruka ve Seito olası tehlikeyi henüz fark edememişlerdi ve az sonra Teki'ye haber vererek ona ölmek üzere olduğunu söyleyeceklerdi...

Elinden geldikçe çadırların içini de incelemeye çalışıyordu adımlarına devam ederken. Yer yatakları gözüne çarpan ilk şeyler olmuştu. Tahmin ettiği gibi bu çadırlarda kalıyordu düşman birliği. Bir kaç kişisel eşya olduğunu düşündüğü ama ne olduğunu tam anlayamadığı şeyler de olmuştu çadırların içinde ancak dikkatinin dağılmasına izin vermeyerek yolculuğuna devam etmişti. Çadırların içinde gördüklerinin aksine çevrede gördüğü kutuların içindekiler daha çok dikkatini çeker olmuştu. Kunailer, shurikenler ve flak zırhlar doluydu kutuların içi. Olası bir aksiyona onların da hazır durumda olduğunu anlayabilmişti böylece Teki. Hemen patlayıcı parşömenler de aramıştı gözleri olası yaramazlıkları gerçekleştirebilmesi için ancak maalesef bulamamıştı istediği oyuncakları. Onları daha korunaklı bir yerde tutuyor olduklarını düşünmüştü ve hak da vermişti bu kararlarına. Zira, bunu yapmamış olsalar az sonra büyük curcuna yaşanacaktı kamp alanında...

Ana çadıra artık iyice yaklaştığında adımlarını yavaşlatmış ve olduğu konumda sabit bir şekilde konumlanmıştı. İki shinobinin konuşmalarını net bir şekilde duyabiliyordu artık. Dikkate değer bir şey konuşmuyorlardı. Bu duruma biraz üzülmüştü içten içe Teki. Şans eseri bir bilgi edinebilmeyi çok isterdi kapıya dikilmiş iki avanaktan. Şimdi onların dikkatini nasıl başka bir tarafa çekebileceğine dair düşünmesi lazımdı. "Keşke çakmağımı yanıma alsaymışım..." diyerek iç geçirmişti sessizce. Çadırlardan birini yakması bu ikilinin dikkatini çekmesi için yeterdi ancak yapamayacaktı haliyle bunu Teki. Takımından da halen ses seda gelmiyordu. Onlara verdiği ödevi yapamadıkları anlamına geliyordu bu durum. Adamların ilgisini çekebilecek bir fikri onlar da bulamamıştı. "Henge ile onlardan birine dönüşsem..." düşüncesi canlanmıştı aklında ama bunu da çok mantıklı bulmamıştı. Teki'ye soracakları tek soru ile planını bozabilirlerdi çünkü ikilinin kim veya ne olduğuna dair en küçük bir fikri bile yoktu Teki'nin. Bu yüzden gizliliğini bozmadan ilerlemeye devam edecekti. İlk olarak pür dikkat izleyecekti ikiliyi. Amacı büyük çadırın arkasına doğru ilerlemekti. Bu yüzden de ikilinin başka yöne odaklandığı veya Teki'yi görmeyeceği bir anı yakaladığı anda adımlarının sessizliğine güvenerek büyük çadırın arkasına, adamların onu görmeyeceği tarafa doğru ilerlemeye çalışacaktı. Çadırın içine kapıdan girmesine gerek yoktu. Arkaya geçtikten sonra katanası ile kendine özel bir kapı oluşturabilirdi sonuçta.

[GM - Naruto]

Susumu: Gerisin geri dönüyorsun T şeklinde sokakların birleştiği yere. Etrafta kimse yok gibi görünüyor. İlk çıktığınız sokağa girerken telsizi çıkartıyorsun ve mesajını gönderiyorsun. Bunun hemen ardından, iki adet "puf!" sesi duyuluyor uzaktan. Hikari'nin geri gönderildiğini hissedebiliyorsun. Bir kaç saniye sonra ise adamın etrafa emirler savuşturduğunu duyuyorsun. Bu hayvanların efsanevi yaratık olduklarını fark etmeleri onları teyakkuza sokmuş gibi görünüyor.

Etrafta bir hareketlilik başlıyor. Ayak sesleri duyuyorsun. Direkt olarak hızlı ve seri adımlarla bir yere giden adımlardan ziyade, etrafa dağılan bir grup shinobi duyuyorsun gibi düşünüyorsun. Hemen en yakındaki bir yıkıntıya refleksif olarak saklanıyorsun.

---

Teki: Çaktırmadan çadırın arka tarafına ilerliyorsun. Bu ilerleyiş esnasında Susumu'dan gelen mesajı işitiyorsun. Bunun hemen akabinde, Hiyaki'nin yokolduğunu hissediyorsun. Bunlar olduğunda çoktan büyük çadırın girişinin tam ters tarafında, çadırın sırt tarafına geçmiş oluyorsun.

Elini kılıcına uzatıyorsun seri bir şekilde ve sessizce, çömelerek girebileceğin bir kesik açıyorsun çadırda. Ardından, tek bir hamlede içeriye giriyorsun gram ses çıkarmadan.

Etrafı incelemeye başlıyorsun seriden. Ortada üzerinde ne olduğunu buradan göremediğin bir masa, etrafta kutuların bulunduğu bir çadırın içindesin. Sol tarafta, resmen ufak bir çocuk boyutunda geniş bir parşömen rulosu var. Bu rulo, onu taşımak için özel üretilmiş bir askılığa sahip.

İçerideki tek ışık kaynağı tam karşındaki giriş kısmından gelen ışık. Diğer iki shinobinin de ayaklarını, sallanan ve fermuarı çekilmemiş kumaşın arkasından seçebiliyorsun.

İlk anda gözüne çarpan detaylar bunlar. Kapıdaki elemanların aralarındaki konuşmayı tam seçemesen de bir şey dikkatlerini çekmiş gibi gözüküyor, ancak senin içeriye sızmış olmanın farkında değiller. Telsizine tekrardan bir ses ilişiyor o esnada. Seito konuşuyor; "Sensei, hareketlilik var. Birileri kampa geri geliyor galiba. Çok vaktin olmayabilir."

[Kasumikage Teki]

Kapıdaki ikiliye yakalanmadan ana çadırın arkasına doğru ilerleyebilmişti sessiz adımlarıyla. Adamların güvenlik yeteneklerine kafasında eksi not verebilmişti bu sayede. Yüksek ihtimalle şu an burada birisi olabileceği akıllarının ucundan dahi geçmiyordu. "Acemilik ediyorsunuz gençler..." diye iç geçirmişti yüzünde büyüyen gülümsemesi ile. O esnada birden Susumu'nun sesini duymuş olması ise birden gülümsemesini yok etmiş ve kaşlarının çatılmasına sebep olmuştu. Hemen ardından Hiyaki'nin yok olduğunu hissetmesi ise durumun ciddiyetini net bir şekilde anlamasını sağlamıştı. Planladıkları maymun dövüşü ömrünü doldurmuştu. Hiyaki ve Hikari'nin birbirlerine yok olacak kadar zarar vermeyeceklerini biliyordu. Bu sebeple duruma sebep olan şeyin dış bir etmen olduğunu anlaması da haliyle zamanını almamıştı Teki'nin.

Kaybedecek daha fazla vakti olmadığından dolayı hızlıca katanası Kitsune'ye hamle yaparak sessiz bir şekilde kınından çekmişti emektar katanayı. Hızlı ve hızlı olduğu kadar sessiz de olarak devam etmesi gerekiyordu hareketlerine. Ne kadar vakti olduğundan emin değildi ancak buraya kadar gelip eli boş da dönemezdi. Halen öğrencilerinden bir uyarı gelmediği için düşmanların henüz buraya yaklaşmadığını ön görerek çadıra kesiğini atmış ve sessizliğine devam ederek tek hamlede çadırın içine sokmuştu kendini.

Elinden gelen pür dikkatiyle çadırın içine incelemeye başlamıştı hızlıca. İşine yarayacak bir şeyler arıyordu. Belki bir harita, belki bir silah veya ne olduğu aklına gelmeyen başka bir eşya. Bakıyordu seri bir şekilde çevresine. Önce masaya takılmıştı bakışları. Durduğu yerden üstündekileri göremiyor olsa da dikkatini başka yerlere çevirmişti bile hızlıca. Sol tarafta asılı duran geniş parşömeni gördüğünde ise adeta gözlerinde bir parıltı oluşturmuştu Teki'nin. Kapıdakileri konuşmaya devam ediyordu Teki içeride hırsızlığa hazırlanırken. Hiyaki'lerin olduğu yerde ne oldu ise henüz bu ikilinin bilgisi yok gibiydi. Bu sayede birimler arasında telsiz bağlantısı olmadığı bilgisine de ulaşabilmişti kendince Teki. Kapıdakileri öldürmeli miydi acaba? Yoksa bu daha da dert açar mıydı başlarına?

Bu sefer kulağında Seito'nun sesini duyduğu gibi bir gerginlik kaplamıştı vücudunu. Anlık olarak öğrencilerinin başına bir şey geldiği düşüncesi belirmişken zihninde, kendini toparlamış ve öğrencisinin sadece kendisini az vakti kaldığına dair uyardığını fark etmesi ise kısmen az da olsa rahatlamıştı. Masayı incelemek istiyordu Teki fakat bunun için yeteri kadar vakti olmadığını düşündüğü için pas geçecekti. Hızlı bir şekilde gördüğü parşömen rulosunu asılı durduğu yerden kaparak, az önce içeri girdiği kesiğe doğru hızlıca sessiz adımlar atacaktı. Devamında ise geldiği yoldan sakin sakin geri, öğrencilerinin yanına dönmeye çalışacaktı parşömen ile. Bulunduğu alana daha fazla kişi gelmeden Otonaku Ashi no Jutsu'nun kendisine sağladığı sessiz adımlar ile dönüş yoluna geçecekti hızlı ama dikkatli şekilde.

[Kitamura Susumu]

İnsanlar kendi arasında bağırışıp dururken geldiğim yoldan geri dönmüş, sessiz ancak seri adımlarla ortamdan uzaklaşmıştım. Şimdilik yolumu kesen hiç kimse olmamıştı. Ortalık, en azından benim açımdan sakindi. Bu yüzden tepeye varmayı beklemeden bulduğum ilk boşlukta o iğrenç telsizi taktım. Takım Teki'ye mesajımı göndermeden önce içimden gelen öğürme isteğini bastırmam ve kısa bir nefes almam gerekmişti.

Bu nahoşluk çok uzun sürmemişti benim için. Daha cümlem yeni bitmişken Hikari'nin geri döndüğünü hissetmiş, telsizi de, maymun kulağını da unutmuş gitmiştim birkaç saniye içinde. Acaba bayılmışlar mıydı? Yoksa "Sikerler." moduna girip basıp gitmeyi mi tercih etmişlerdi? Çok merak etsem de etrafa dağılan Shinobi'lerin ayak sesleri bu konuya şu an kafa patlatmamam gerektiğini hatırlatmış ve beni tekrar harekete geçirmişti. Sabahtan beri en korktuğum şeydi maymunları birilerinin yolladığını anlamaları. Her korktuğum şey gibi, haliyle bu mesele de gelip gözüme batmıştı çöp gibi. Şimdi gerçekten alarm durumuna geçip her deliğe bakacaklardı, değil mi? "Şansımı sikeyim." diye aklımdan geçirmeden edemedim rastgele bir enkaza kendimi atıp, saklanırken. Bir süre burada bekleyip seslerin azalmasını beklesem, Takım Teki'den gelecek olası bir mesajı dinlesem iyi olacak gibiydi. Şimdilik o tarafta Seito dışında bir ses yoktu gerçi, ama Teki'nin ne zaman ne emir vereceği de belli olmayabilirdi.

Bir süre bu yıkıntıdan çıkmayı düşünmüyorum. Etraftaki sesler azalana kadar burada kalacağım. Sesler iyice azaldığında da çıkıp temkinli bir şekilde meydana ilerleyeceğim. Direkt olarak Takım Teki'ye tekrar katılma niyetim olmasa da fakat meydanda nerede ve ne yapıyor olduklarını görmeye çalışacağım.

[GM - Naruto]

Teki: Teki, parşömeni sırtladığı gibi hızlı ve doğaüstü bir şekilde sessiz adımlarla dışarı çıkıyor. Parşömen standart ağırlıkta, onu yormuyor veya hareketlerini yavaşlatmıyor. İki korumanın odağı ise tamamen başka bir yönde olduğu belli.

Seri adımlarla çadırların arasından ilerleyip, ayrıldıkları sokak girişine doğru yöneliyor. Göz ucuyla geninlerin de yıkıntıların arasından hareket ettiğini seçebiliyor, ne tarafa dağıldıklarını bildiği için onları fark etmesi zor olmuyor.

Haruka ve Miyacho, yıkıntıların arasından kendilerini göstererek, sokağın kenarındaki devrik bir duvarın dibine çöküyorlar. Teki de onların yanına geliyor. Seito ise ortalarda yok.

Haruka ve Miyacho birbirlerine bakıyorlar. Teki daha onlara bir şey demeden, Seito'nun sesi geliyor duvarın arkasından. Ses, bulundukları sokağın meydandan uzak tarafından, Haruka'nın cesedi gördüğü yere yakın bir yerden geliyor.

"Sensei..."

Teki, gizlendikleri yerden kafasını kaldırıp o yöne baktığında, bir shinobinin Seito'nun boğazına bir katana dayadığını görüyor!

Seito, hafif ağlamaklı ve stresli bakışları ile Teki'ye bakmakta. Seito'nun hemen yanındaki eleman ise, gayet sakin. Üzerinde basit bir siyah panço var, kılıcı da pançonun altından uzatmış durumda. Kısa, kahverengi saçlı genç bir erkek. Bakışları biraz baygın ancak bunun mizacından öyle olduğu belli; göz bebeklerinin içi kanında dolaşan adrenalini gizleyemeyecek kadar canlı. Flak ceket ve pantolon giyiyor ve Tanigakure alınbandı takıyor omzunda.

Kafasında bir telsiz takılı elemanın ancak bu telsiz daha önce gördüklerinize benzemiyor. Kulaklık kısımları daha büyük ve çift, yani iki kulağını da kaplıyor. Kulaklıklardan birer tane anten çıkmakta. Bu antenler geriye doğru 30 derece yatıklar ve kalınlar. Tilki kulağını andıran bir silüeti var cihazın.

Seito'nun kulaklığı ise Seito'nun elinde.

Eleman kulaklığına iki defa boştaki sol elinin parmakları ile pat pat yapıyor. "Amatörler." diyor. Ardından Seito'nun üzerindeki alın bandına bakıyor. "Kusagakure'li amatörler hemde." Sessizlik kısa süreliğine hüküm sürüyor.

"Silahlarınızı bırakın, yere uzanın, ellerinizi iki yana açın." diyor tonsuz ve bıkkın bir ses ile eleman.

Burada bir çarpışma cereyan ederse civardakilerin müdahale etmesi az da olsa vakit alacaktır. En az bir kaç dakika. Ancak her beklediğiniz süre bu müdahale gecikmesi kısalacak. Bu adam birilerine haber vermiş olabilir, buraya intikal ediyor olabilirler, ya da Susumu'nun uyardığı gibi halihazırda zaten buraya dönüyor olabilirler. Kısaca zaman yanınızda değil, ancak hiç boşluğunuz olmadığı anlamına da gelmiyor.

---

Susumu: Bekleyişini sürdürürken, kulaklıktan önce "Sensei..." diye bir ses geliyor, tedirgin ve korkak. Ardından, "Amatörler." diyor biri, tanımadığın. "Kusagakure'li amatörler hemde. Silahlarınızı bırakın, yere uzanın, ellerinizi iki yana açın." diye devam ediyor bu ses. Ardından bir sessizlik oluyor.