RPGTürk

Annem hepinizin annesiyle kapışabilir. Shinobi olmadığı halde hem de. Tuttuğunu koparan, tartışmayı iyi bilen ve her zaman kazanan bir kadındı. Mesleği ise umrumda değil; o dünyanın en iyi annesiydi.

Elinden her işin geldiğini hatırlıyorum. Bazen yoktan kocaman bir pasta yapabiliyor, bazen elinde matkapla evin dolaplarını sağlamlaştırabiliyordu. Eski evimizde ilk kümesimizi hep beraber inşa ettiğimiz günü hatırlıyorum. "İş" yerinden kız arkadaşları da eve doluşmuş, cümbüş eşliğinde eğlenceli bir gün geçirmiştik o gün. Biz zaten uçan sineğe bile gülen yaşlarda olduğumuz için kadınların bizi eğlendirmek için ekstra bir çaba sarfetmesine gerek kalmamıştı ya, neyse.

Bir tane bile aile üyesi yok. Bize kim olduklarından, nerede kaldıklarından hiçbir zaman bahsetmedi. Biz hep annemle başbaşaydık, her şeye yetişebilen hali bize fazlasıyla yetiyordu. Bizi hiçbir zaman shinobi yapmak istemediğini hatırlıyorum, bu fikre anlamlandıramadığım bir garez besliyordu. Hayallerimizin peşinden koşmamız gerektiğini söylerdi hep: Annem hayallerinin peşinden mi koşmuştu? Alışılmadık bir hayal gücü olmalıydı o zaman.

Anneme dair anılarım yıllar geçtikçe daha da bulanıklaşıyor. Fotoğraf albümleri bu anıları tazelememe bir nebze yardımcı olsa da zaman zaman yüz hatlarını detaylıca hatırlayamadığım oluyor. Hastalanıp, gözlerimizin önünde yavaş yavaş ölmesi de, asla canlılığını kaybetmeyecek olan tek anım. Neden yardım almadı bilmiyorum. Neden tek başına bir kadındı? Kimdi, nereden gelmişti nereye gidiyordu? Bunlar ben büyüdükçe zihnimi kurcalamaya başlamış olan sorular.

Anneme dair anılarım siliniyor olabilir, fakat onun hayat hikayesine olan merakım yıllar geçtikçe artıyor, beni yeni sorularla başbaşa bırakıyor.

Benden iki yaş küçük kız kardeşim. Babalarımız farklı olduğu için fiziksel açıdan birbirimize benzemediğimiz bariz ortadadır sanırım. Fakat huylarımız, onun arsız bir çapkın olması dışında, hemen hemen aynı. Bir keresinde üç farklı çocuğu aynı anda idare ettiğine yemin edebilirim.

İlişkimiz yapış yapış birbirini çok seven abi-kardeş ilişkisiydi özetle. Pek kavga etmezdik, atışmalarımızın kaynağı, etrafında pervane olan erkekler olurdu genelde. Zaten, özümde ciddi olmadığımı da bilirdi. Fuu aptal saptal işler yapacak bir kız değildi.

Ev işleri konusunda sıkıntı yaşamazdık hiçbir zaman. O, yemek yapmayı çok severdi ben de temizliği. Bulaşıklara dokunmaya dayanamazdı ve benim bulaşıklarla hiç problemim olmazdı. Ellerimi daha iğrenç yerlere sokmuşluğum da var. Ben evi temizlerken bana mutlaka yardım da ederdi, gamsız değildi. Düzenli ve temiz biriydi; çöpünü ortada bırakmaz ve çamaşırları asmaktan erinmezdi.

Shinobi sanatlarında da en az ev yaşamı kadar disiplinli ve başarılıydı. Tabii, aynı takımda yetişmediğimiz için bu sadece benim dışarıdan olan gözlemim. Ok ve yayı ustaca kullanabildiğini defalarca gördüm, havayı istediği gibi şekillendirdiğini de. Kas gücü benden kat ve kat fazlaydı; bir kere dizimi, sivilcesini izinsiz patlattım diye kırmıştı.

Abi kardeş ikimiz de epey sinirli tipleriz değil mi? O öfkesini kontrol etme konusunda benden daha başarılıydı ama. İnsanları sinir etmeyi iyi bilirdi, veya U dönüşü yapıp kendini acındırmayı, veya birilerini baştan çıkarmayı, veya veya veya... Manipülasyon onun işiydi.

Bunların hepsi geçmişte mi kaldı?

Bilmiyorum. Fuu, bildiğim tek aile üyem. Korumaya yemin ettiğim fakat, muhtemelen başarısız olduğum kız kardeşim. Üç aydır ortalarda yok. Çıktığı bir eskort görevinden iki ay önce dönmüş olması lazımdı, fakat köye dönen tek haber kendisinden bir iz bulunamadığı oldu. Koruduğu insanlar, öldürülmüştü. Ekip arkadaşlarının cesetleri birbirlerinden alakasız iki farklı noktada bulunmuştu. Çizdiği rotanın dehşet verici görüntüsüne rağmen Fuu'ya dair tek bir ipucu bile yoktu.

Bu haberleri aldığım zaman ki ruh halimi hatırlamıyorum bile. Elimden yapacak bir şeyin gelmiyor oluşu ise beni çıkmaza sürüklüyor her zaman. Tek, tek bir ipucu bile bulabilsem her şeyi geride bırakırım. Ufacık bir izi her şeyi unutarak takip edebilirim ona ulaşmak için. Fakat yapabildiğim tek şey, elim kolum bağlı bir şekilde ondan gelecek bir haberi beklemek. İyi ya da kötü.

Akademiden mezun olup yanına eğitilmem için verildiğimde, sanki beni kardeşimden ayrı takıma bizzat seçen kendisiymişcesine nefret etmiştim Norio Sensei'den. Bir aya kalmadan da, nefretimin saçma ve mantıksız olduğunu takımca yaptığımız çalışmalar sonucu anlamış ve bütün olumsuz düşünceleri kafamdan silmiştim. Kendisi ile olan eğitimlerimiz inanılmaz rahattı. Afilli numaralar öğretmekten ziyade genel anlamda nasıl daha "iyi" shinobiler olacağımızı, etiği ve ahlakı işlemeye daha çok dikkat etti. Benim agresifliğimi ve küfürlerimi, Risa'nın dürüstlük ayağına yaptığı iğnelemeleri, Keiki'nin her fırsatta tırnaklarını yemesini çözemedi belki ama özlerimizde iyi birer insancıklar olmamızı sağladı. Kendisiyle konuşmakta hiçbir zaman zorluk yaşamasak da, dışa aktarmamayı tercih ettiğimiz sorunlarımızı bile anlar, çözmek için çabaladı. Artık büyüdük ve birbirimizden bağımsız görevlere daha fazla çıkıyoruz, fakat bu bizim vakit buldukça, en azından ayda bir kere toplanmamızı ve uzun uzun muhabbet edip vakit geçirmemizi engellemiyor.

Paspal görüntüsü, ilk bakışta kendisini ciddiye almayı zorlaştırsa da, tanındıkça hayranlık uyandıracak iş disiplininde bir shinobidir Norio Sensei. Her zaman sigara kokar, ancak görevdeysek paketini yanına bile almaz. Antrenmanlarda ne giydiğini umursamaz, Kei-san'ın çamaşır suyuyla mahvettiği tişörtleri geçirir üzerine ancak resmi bir binada asla pasaklı gezmez. Az biraz küfürbazdır, hatta belki de benim küfür problemimi çözememe sebebi, kendi ağzını da düzeltememesiydi. Yine de bir üstle veya düzgün konuşması gereken bir kişiyle nasıl konuşulacağını ve adabı iyi bilir. Kısaca karizma adamdır. Adamın dibidir.

Keiki ile ilk tanıştığımda hissettiğim tek şey, Norio Sensei'e olan nefretimle daha da perçinlenen bir sinir olma duygusuydu. Risa ve benim aksime bu derece boktan notlarla mezun olmayı başarabilmiş bir sümsükle nasıl aynı takıma denk gelebildiğimi anlayamamış, çocuğu itip kakma isteğimi çoğu zaman zor zaptetmiştim. Takıma alışıp kardeşimle ayrı takımlara düşmenin acısını sindirdiğimde her şeye olduğu gibi, Keiki'ye de alışmıştım. Hatta, bir süre sonra bu alışmışlık çığırından bile çıkmıştı...

Sıfıra yakın özgüven ve bilgiyle bir yerlere tutunmaya çalışan Keiki'nin, ablası dışında bir aile üyesi yoktu. Bu nedenle aile yapılarımız oldukça benzerdi, ancak onun ablası Keiki'yi itip kakıyorken, ben kız kardeşimle gayet mutlu mesut yaşıyordum. Ben olaylara olan öfkemi aştıkça çocuğa yaptığım zorbalıklardan pişmanlık duymaya başladım. Çocuk da kötü bir şekilde de olsa mezun olmanın ve Norio Sensei gibi babayiğit bir adamın kollarına düşmenin verdiği rahatlıkla yavaş yavaş toparlamaya başladı. Üçümüz ve Sensei arasında iyice sıkılaşmaya başlayan bağlar nedeniyle sadece antrenmanlarda değil, bulduğumuz her boş vakitte Keiki'yi "çalıştırmaya" başladık. Bir seneye kalmadan hem seviyemize ulaştı, hem de biz üç genin arasında çok sıkı bir bağ oluştu.

Ancak bu bağ, bugünlere gelemedi. Bunun büyük sebebi ben olsam da, Sensei ve Risa'nın bana kızgın olmayışlarına minnettarım. Hayır, Keiki dramatik bir şekilde ölmedi. Oldukça kanlı ve de canlı bir şekilde yaşıyor fakat, shinobiliği bıraktı. Hem de aramızda olan bazı "şeyler"in sebep olduğu saçma bir kavga yüzünden. Bir kaç mutlu masum senenin ardından, farklı duyguları hissetmeye başladığımız çalkantılı yaşlara, ergenliğin tam ortasına gelmiştik. Ben hep, vakti geldiğinde Keiki ile Risa uğruna kavga ederiz diye düşünmüştüm ancak, o vakit benim için gelmedi. İçimde bir şeylerin değişmeye başladığını, dünyaya bakarken farklı filtreler geçirdiğimi hissedebiliyordum ancak özümde ne Risa'ya, ne de başka kızlara dair bir ilgi alaka gelişmiyordu. Karıya kıza harcamam gereken vakitlerde Keiki ile mal mal itlik köpeklik yapıp çocuğu iyice kendime benzetiyor, bir yandan da çocuğun rızkını kapatıyorum diye vicdanımı sızlatıyordum. Bir süre bu şekilde geçti, sorunumun ne olduğunu yavaştan anlamaya başlasam da görmemezlikten gelmeye çalıştım ancak bir kıskançlık patlamasıyla o acılı kabulleniş anına gelmiştim: Bir eşcinseldim ve erkeklerden, özellikle Keiki'den hoşlanıyordum.

Fakat bu kıskançlık patlaması bir şeyleri mahvetmemişti. Norio Sensei'n sorunlarımızla yüzleştirme fetişi nedeniyle gaza gelip Keiki'ye durumu izah etmiştim. Karşılığında ise hemen hemen aynı durumda olduğunu ve bir çift olmayı "deneyebileceğimizi" işitmiştim. Neyi deneyecektik ki? Böyle yaşanır mıydı? İnsanlar ne derdi? Risa, Norio Sensei tiksinmez miydi? Bizi insanlar, üstler ciddiye alır mıydı böyle? Gizlesek, nereye kadar gizlenirdi? Aklımda bu deli sorularla kabul etmiştim bu saçma meseleyi. Fakat "mesele" uzun sürmemişti. İki veya üç gün sonra topluca bir göreve gitmiş, görevi de ilk defa berbat ederek dönmüştük. İlginçti, Keiki'nin veya duygularımızın görevi başarısızlığa ulaştırmakta zerre payı yokken olan bütün şeylerin sinirini çocuktan çıkarmıştım. Onun zar zor toparladığı özgüvenini, yaşadığım bütün şeylerin tüm suçunu ona yıkarak tekrar mahvetmiştim ve bunu yaparken bu sefer zerre pişmanlık duymamıştım. Gerisi malumdu zaten. İlişkimiz başlayamadan bitmiş, Keiki Funahashi'de başka bir konuda eğitim görmeye gitmiş, ben de uzun bir süre sonra ona olan hislerimi yok etmeyi başarmıştım.

***Onu tekrar görüşüm ise, Riaru güçlerine karşı verdiğimiz savaştan sonra oldu. Duyduğuma göre savunma hattında görev alan "sivillerden" biriymiş. Eski shinobi olmasından mütevellit, çok zorlanmadığını tahmin edebiliyorum. Kusagakure Hastanesi'nde kenarda köşede oturan yaralılar arasındaydı. Onu tedavi etmek zorunda kalmadığım için şansıma minnettarım. Zaten, Risa çoktan yanına varmış ve onunla sohbete dalmıştı. Kızın savaş sonrası verdiği kayıplardan sonra sonunda kafasını meşgul hale sokabilmesi iyi bir şeydi. Hem Risa, ikimizi de çok severdi, aramız artık Keiki ile "kötü" olsa da.