Devriye

[Kasai Shigeki]

Dün aldığımız kötü haberin üzerine konumuzun theme songu bu.

Evde saçma salak bir geyik eşliğinde akşam yemeğini yiyorduk.

Ailecek.

Akşam eğer evde olursam mutlaka bu aile yemeklerine katılmam gerekiyor. Babam bazı konularda fazla baskıcı. Aile bağları. Beni de böyle yetiştirdi. Aile derken; bizim ikizler, anam, babam, babaannem, dedem, amcamlar, halamlar ve ben olarak baya geniş bir aile yemeği yani. Zaten tüm sülale aynı evde yaşıyoruz.

Dedem, amcam, eniştem ve babam yüksek sesle Kusagakure'nin gidişatından bahsederken ben de önümdeki tavuklu noodle'ı yemeğe çalışıyordum. Amcam sanki Kusagakure'nin tüm ileri gelenleri gelip bana danışıyormuş gibi, söylediği her şeyden sonra bana dönüp "Değil mi Shigeki? Sen daha iyi bilirsin." falan diyordu. Babam zaten, ben shinobiyim diye göğsünü kabarta kabarta oturuyor her zaman. İlk başta bu ilgi yüzünden çok mahcup olmuştum. Sonra farkettim ki, olay hiç bir zaman ben değildim. Olay ailemizdi, babamın kendisiydi... Çevredeki itibarımızdı. Bu yüzden artık cevap vermemin bile gerekli olmadığı sorulara kafamı kaldırmıyorum. Yemeğim ile bakışıp, her zamanki gibi yavaş yavaş yemeğimi yiyorum. Yani... Yiyordum. Ta ki, yengem "Geki-kun!!" diye seslenene kadar. Sesin geldiği yere, çaprazımda duran sandalyeye baktım. Yengem, etrafında ailemin dişi üyeleri ile dikkatini bana çevirmişti."Senin de evlilik çağın geldi. Var mı birisi?" diye sorarken yüzünde garip bir sırıtış vardı. Yüzümde bir sıcaklık hissettim. Durduk yere böyle bir soru beklemiyordum açıkçası. "Ben" dedim bocalayarak. Ancak annem atladı söze. Zaten çoğunlukla bana sorulan sorulara kendim cevap veremiyorum.

"Komşunun kızı var ya Bachiko. İşte onu düşünüyoruz!" derken sesi, sanki kızla kendisi evlenecekmiş gibi sevgi doluydu.
Yengemin tüm ilgisi benden anneme yöneldi. "Bachiko? Narita Bachiko mu?"
Annem kafasını olumlu anlamda salladı.
"Ayyy! O kız çok iyi bir kız! Sessiz sakin. Geki-kun ile cidden iyi olurlar." Bunu söylerken mutlu mutlu ellerini çırptı.

Ailem benim için iyi olacak şeyi, benden iyi biliyor sanırım.

En son Bachiko ile akademiye gitmeden önce konuşmuştum. Birlikte rol yapma oyunları oynardık. Sonra bir süre sadece selamlaştık. Genin olduktan sonra o da bitti. Eminim yan yana gelsek konuşacak konu bulamayız. Bir an Bachiko ile yatak odasında boş boş durduğumuzu ve birbirimizle konuşmaya utandığımızı hayal ettim. Kami-sama! Ne olur bana böyle bir an yaşatma. İştahım falan kaçtı tabi. Önümdekini bitirmeden ayaklandım.

Tabi bizimkiler de Bachiko'nun annesinin yatalak olduğu hakkındaki dedikodularını yarıda bırakıp hiç bir şey yemediğimi, biraz daha yemem gerektiğini hep bir ağızdan söylediler. Yine de kalktım. Devriyede güçsüz düşmemem gerektiği hakkında bir sürü cümle sırtıma saplanırken çıktım evden.

Narita'ların evinin önünden geçerken de Bachiko'yu gördüm. Selam vermeye utandığım için görmemiş gibi davrandım. Neden öyle yaptım ki! Belki gelecekteki eşim olacak... Lanet olsun.

Kendimden nefret ediyorum.

---

Gece devriyelerini sevmiyorum. Sabahları olan devriyelerde daha basit sorunlar çıkıyor. Gece olanlar sikim sonik çeteler yüzünden olunca saçma sapan işler çevirmek zorunda kalıyorsunuz. Ve ben, böyle işler çevirmekten nefret ediyorum. Bu gece Susumu adındaki chuunin gardaşım ile devriyemi paylaşacağım. Üstelik Kusagakure'nin biraz serseri bölümlerinden birinde. Umarım çok sorun çıkmaz ve Susumu da havasındadır. Elimden geldikçe ayak bağı olmamaya çalışacağım.

Görev yerine varınca şu evlilik ile ilgili düşüncelerimi geride bırakmaya çalışıp, gündüz çalışan chuuninlerden görevi devralmak için evrakları halledeceğim. Bu sırada Susumu da gelir herhalde.

[Kitamura Susumu]

dilberayneamık

Avcuma doldurduğum suyun ellerimden yavaş yavaş akarak küvetle tekrar buluşmasını izledim bomboş gözlerle. Sanırsam bir saate yakındır suyun içerisindeydim. Gittikçe düşmekte olan ısı ve tenimde oluşmaya başlamış buruşukluklar bunu kanıtlar nitelikteydi ancak ben, zaman-mekan algımdan uzaklaşmıştım yine. Son birkaç haftada yaşanılan olaylar beni hayatın ahenginden koparmış, zaten gidişatı iyi olmayan duygu halimin içine etmişti.

Tekrar avuçlarıma su doldurdum, tekrar suyun geri süzülmesini izledim. Tekrar su aldım, tekrar suyun gitmesine izin verdim. Neden yaptığımı bilmiyorum. Beni rahatlatıyor mu? Bir şeyleri daha net düşünmemi sağlıyor mu? Belki beni hipnotize ediyordur, kötü düşüncelere dalmamı engelliyordur bu yaptığım. Bilmiyordum. Son bir kaç gündür hiçbir şeyden emin değilim ki! Hayatım nereye gidiyor, ben nasıl şekilleniyorum, hiçbirini bilmiyorum. Sanki tekrar 15 yaşında gibiyim, sanki tekrar kimlik krizi yaşıyor ve bir şeyleri inkar etmeye ya da kabullenmeye çalışıyorum. Evden dışarı çıkmak istemiyorum, fakat evde tıkılı kalmaktan da nefret ediyorum. Kimseleri görmek istemiyorum, fakat yalnız kaldığım her dakika beni biraz daha sinirlendiriyor. Belki de evi siyaha boyamalıyım, ya da önüme gelen her rengi alıp tüm evi Fuu'nun odasından hallice bir cümbüşe sokmalıyım. Saçlarımı mı kestirsem, yoksa bu saatte kalkıp antrenman yapmaya mı gitsem? Beni akşam karanlığında kısacık saçlarla ağaç falan döverken görenler eminim yaşadığım karmaşayı anlayabilir ve uzak durmayı seçebilirdi. Ellerime tekrar su almadım, onun yerine hızlıca suya indirip, her tarafa su saçılmasına izin verdim. Tekrar değişen duygularım şimdi de sinire evrilmişti. Kafamı geriye attım ve sırtımı küvette kaydıra kaydıra iyice aşağıya indim. Önce boynum, sonra çenem, en sonunda ise tüm vücudum suyun altında kalmıştı.

Gözlerimi kapattım ve duygularımın az önceki durgunluğa ulaşmasını bekledim bu haldeyken. Yüzme bilmiyordum, hatta boğulmaktan veya suyun karanlığında kaybolmaktan korkardım. Fakat banyo esnasında kendimi iyice suya sokmak beni rahatlatan, yer yer de eğlendiren bir şeydi. Kontrolün bende olduğunu bilmek, suyun dar alanda beni serbest ama minik hareketlerle sallaması ve kulaklarıma dolan nazik ses... Su gibi duygularım da değişmişti yine, beş saniyelik öfkemi geride bırakmış, durgunluğa geçmiştim önce. Ardından durgunluk da tekrar gitmeye karar vermiş, adını bilmediğim ancak hiç de hoş olmayan hislere bırakmıştı yerini. Sanki buradan kafamı çıkarmamı engelleyecek, her şeyi burada sonlandıracakmış gibi pis bir his. Eminim ki burada boğulmama izin verip karanlığa adım atsam, bu hız trenine binip durmaktan daha keyifli bir durum olurdu benim için. Zaten, Risa ve Iori dışında adam akıllı arkadaşım da yok, kımıl zararlısı bir herifim. Ölmem, köy için daha mı hayırlı olurdu acaba? Fuu eminim ki bir ay ağlayıp eski yaşantısına dönebilirdi. Keza, Risa da aynı şekilde. Fuu ile kafa kafaya verip zırlar dururlar, sonra bir şekilde normalleşirlerdi. Bak, Iori ağlamazdı mesela sanırım, o kadar net tanımasam da uğruma ağlayacak kadar yakın görmüyordur beni henüz. Hatta dibini dövdürmeyi seven sinsi bir piç olduğumu o anlamadan ölmem daha keyifli bile olabilirdi iki taraf açısından da. Bazı özelliklerimi kabullenmiş olsam da bu onlardan memnun olduğum anlamına gelmiyordu hala. İnsanlara belli etmek yerine ölmeyi tercih edeceğim durumlarla karşı karşıya kalabiliyor ve belki de bu yüzden insan ilişkileri kuramayan bir tipe evriliyordum gün geçtikçe. Gözlerimi suyun altında açtım, hızlıca da kafamı sudan çıkardım kocaman ve sesli bir nefes alarak. Banyonun soğuk havasının yüzüme çarpmasıyla biraz daha kendime geldim ve "Eh, yeter lan. Amma edebiyat kastım." diye söylene söylene sudan çıktım, kurulanıp giyindim. Bu hallerin bana yakışmadığı barizdi, zaten sinirli bir ibne olmaktan başka bir şeyi beceremiyordum da. Depresyon benim neyime?

Hızlı, pat pat adımlarla salona ilerleyip favori koltuğuma attım kendimi. Kucağıma bir yastık alıp, derin bir of çektim uzanır bir şekilde. Yok abi, bu havalarım hiç hoş değil. Bir an önce kendime gelmeli, son bir kaç haftanın derdinden kurtulmalıyım artık. "Silkelen ve kendine gel Susumu." diye mırıldandım kendi kendime, sonra sallandım yattığım yerde gerçekten silkelenir gibi. Konserve kutusu gibi tangır tungur ses çıkarırım diye düşünmüştüm ancak salondaki tek ses saatin tıkırtısıydı yine de. Sesin ritmi suyla oynarken olduğu gibi beni yavaştan hipnotize ediyor ve tekr- ANANI SİKEYİM DEVRİYEDE OLMAM GEREKİYORDU ŞU AN LAN BENİM!

BİLİYORDUM BU HALLERİN BAŞIMA DERT AÇACAĞINI.

BİLİYORDUM GÖTE GELECEĞİMİ, NEDEN UNUTTUM Kİ LAN?

KAFAMI SİKEYİM! IBIKI AĞAÇ OLMUŞTUR ŞİMDİ!

"Anan, anan, anan, anan, ANAAAAN!" bağırtıları eşliğinde odama koşturdum, uyumlu olup olmadıklarını kontrol etmediğim çoraplar geçirdim kafama. Ay, yani ayaklarıma. Alın bandımı taktım, ekipman çantamı aldım. Kapıya koşturdum ancak, tam ayakkabılarımı giymiştim ki geri çıkarmak zorunda kaldım. Malum, alın bandıyla, çantasıyla dolanan kedi desenli pijamalı biri biraz garip kaçardı Kusagakure'nin kasvet basmış sokaklarına. Hızlıca üstümü de geri değiştirdim ve tekrar kapıya yöneldim. Topuklarım göte vurur bir şekilde koşmaya, belalı sokaklara doğru ilerlemeye başladım. Shumiki hatırladığım kadarıyla sessiz, sakin bir bebeydi ancak en son sakin dediğim bebe de şimdi beni evimden zorla alıp laf soka soka gezdirmişti şimdi. Emin olamıyorum o yüzden. Deparı iyice arttırdım. Peşime takılan bir iki köpeği atlattım. Az biraz daha çırpınış sonrası oradaydım, muhtemelen nöbeti çoktan devralmış olan Hibiki ile buluşmam gereken sokağın başında, tazı gibi nefes alıyordum.

"Ya... Ben... Şey... Shugeki... Şey oldu... Şey." diye bahane bulmaya çalıştım sesli sesli nefes alıp verişlerimin arasında. Bir manası var mıydı? On onbeş dakika geç kaldım diye kanla bıçakla mı dalacaktı sanki bana? Boşverdim. "Bir şey olmadı ya, unutmuşum devriyeci olduğumu. Özür dilerim Shuriki."

[Kasai Shigeki]

Öldü lan öldü! Kalpsiz karı!

"Hiç sorun yok Susumu-san!" dedim boş boş gülümseyerek. Kaç dakika gecikti bilmiyorum ama bu sırada; zamanından önce gidip kendi nöbetimi devraldım. Sonra Susumu'nun yerine geçeceği adamla biraz bekledik. Adam küfrederek evde karısının onu beklediğini söyleyeyip Susumu'nun anasına avradına sövdü. Ben de ona gitmesini ve Susumu gelince evrakları imzalatacağımı söyledim. Herif gözümü korkutmak için yakama yapışıp bir sorun olursa beni bulup öldüreceğini söyledi ve koluma garip bir mühür çizip gitti. Gerçek bir mühürlemeye benzemiyor. Bence benimle taşak geçmek için saçma sapan bir şey karaladı koluma ama ne olur ne olmaz. Biraz daha bekledim. Baktım gelmiyor, sikik nöbet kartını ben imzaladım önceki Susumu imzalarına bakarak ve onun nöbetini de ben tutmaya karar verdim, ki şimdi başlıyordum, geldi. Üstelik adımı bile düzgün telaffuz edemiyor. İçim yana yana "Bir şey olmadı. Nöbet kartlarını ben hallettim." dedim ve elimdeki kartı ona uzattım. Mühürsüz elimle uzatmaya dikkat ettim bir de. Bu kadar gerizekalı olmama sinir oluyorum. Kami-sama amıma koysa da düzelsem.


Bu arada imzan çok gey Susumu-san.

Aklıma Shirai geldi. 2. takımımdaki arkaşım. En sevdiği şey saçma sapan hikayeler uydurup beni kandırmaktı. Ben de mal gibi kanıp, ciddi ciddi anlattığı hikayeler uğruna böyle saçma hareketler yapardım. Bir süre sonra inanmasam da içten içe belki bu sefer doğru söylüyordur diye düşünüp diye de kanıyordum yani. Dışarıya göstermemeye çalışsam da gerizekalıyım. İçten içe saf bir tecavüz kurbanıyım resmen. Susumu'nun tek yaptığı gecikmekti. Ben neden götü başı dağıtıp "ONUN İŞİNİ DE BEN YAPAYIM BAŞINA İŞ AÇILMASIN!" moduna girdim ki. Yaptığım kahramanlığa sıçayım. 5 paralık adamım yemin ediyorum ya. Kolumdaki mühüre baktım. İş düzgün bir şekilde yapıldığı için kaybolmalıydı. Tabi, kaybolmadı. Çünkü yalandı amına koyayım! ULAN BE!

Tabi bende moral falan kalmadı. Durduk yere kendimi sikesim geldi. Omuzlarım düştü falan. Susumu yola çıksa da peşinden takip etsem diye durdum olduğum yerde. Birinin önüne geçip takip ettirmek pek benlik değil. Bizzat işim yer göstermek olmadığı sürece yapmıyorum öyle girişkenlikler. Şimdi moralimi düzeltecek tek şey, sakin sakin gezeceğimiz bir devriye geçirmek. Belki şanslıysam Susumu şarkı söyler. Hoş bir rüzgar eser...