[Haizara Shiri] Kibir

[Haizara Shiri]

Kadının herşeye hazır duruşu kadar, sanki herşeyi daha önceden tecrübe etmiş bir aura yayıyordu çevresine. Wakizashisinin kınını gördüğü anda yaptığı tek şey ekstra bir bakış atmaktan ibaretti. Shiri'nin paranoyası ise daha derindi. Süzme yalanlarla karşısına geçen biri silahını ucundan dahi gösterse, emindi ki eli kendi silahına davranırdı. Ancak kadının karakteri de, duruşu da bir kale gibi sağlamdı. Shiri suratından hiçbir şey okuyamamış, fırlattığı topun dönüşü dahi muallakta kalmıştı. Kendisine yaptığı turist benzetmesi ise tam olarak bundan kaynaklıydı. Kadın, Yağmur'u benimsemiş, adeta onunla bir olmuştu. Yağmur'un ıssız dehşetini sakinliğiyle benimsemişti. Kendisi için istediği de buydu. Yağmur'un her getirisine karşı stabil bir duruşa sahip olmak. Bunun için de girebileceği her lağıma girmesi gerekiyordu.

Kadının sert cevabı sonrası silmeye yeltendiği gülümsemeyi biraz daha tutmaya karar verdi. Aynı şekilde karşılık vermesinin bir cevabı yoktu. Kadının otoritesini sonuna kadar koruyacağından emindi. Zaten herşey kendiliğinden çözülmeye başlamıştı. Kadından aldığı dönüş yetersizdi ancak attığı topun yankıları, arkadaki köylülerden doyurucu bir içerikle geri dönüyordu. 'Belki yardım eder.'. Shiri yakalamak için çırpındığı ipin ucunu çoktan kavramıştı. Her yaşam alanı gibi burası da birşeylerden müzdaripti. Diğer yandan burayı özel kılan bir şeylerin varlığını hissediyordu. Girdiği son kasaba gibi, salt güç ile yönetilen bir yer değildi burası. Kadının ani parlamasından sonra gözlerinde yakaladığı merhamet birçok şeyin özetiydi. Kadın bu köyü güçle yönetmiyordu. Mal varlığı olarak da görmüyordu. Kendini adamıştı belki de. Şayet insanları kırmamak istemesinin yanında, onlara kendini açıklama güdüsü hissettiğini de görüyordu. Ve bu Yağmur için, en azından Shiri'nin gözünde oldukça yeni birşeydi.

Önündeki diyalogları pür dikkat dinlerken, idolü de parça parça siliniyordu. Kadının kalesi, ardındaki insanlar tarafından yıkılırken, aslında bunun bir kale olmadığı açıktı. Kadın bariz bir zayıflık taşıyordu. Kıyametin ortasında kendi canı dışında bir şeyleri korumaya çalışmak delilikten ibaretti. Shiri bunun yerine turist olarak kalmayı tercih ederdi.

Köylüler dağılırken yardım talebinde bulunmaya niyetlenen elemanı ve gittiği yönü hafızasına attı Shiri. Kimseden ters bir tepki sezmemişti. Yalanı konusunda ne kadar başarılı olduğunu bilmiyordu, sadece köylüler bazında batırmadığına emin olabilmişti. Tedirginlilerdi belki ancak gece kapılarını kilitlemekten öteye gitmeyecekti bu durum. Önemli olan, dengi gördüğü ise yanından geçip giderken bakışlarını aynı noktada tuttu. Kadın yanından geçip gittiğinde, hedefi bellediği köylünün gidiş güzergahını çok daha rahat dikizleyebilirdi.

Kadının geçiştirme cümlelerini diğer kulağından salarken üzerindeki perdeyi de çekip attı. Ses tonu normal sertliğine geri döndü, gergin duruşu düzeldi. Dili damağının üzerinden gerinerek alt damağına çarparken tok bir 'cık' ses çıkardı. "Gün ağarmadan yola çıkarsam sorununuzu da çözebilirim." Kadının vereceği tepki, Shiri'yi öldürmediği sürece bu noktada anlamsızdı. Shiri ise sırtını kadına vererek çoktan bu riski almıştı. Ve buna değinmesi de gerekiyordu. "Sorunun güvense, silahlarından birini sırtıma geçirebileceğinin farkına var." Bohçasının ipini hafifçe öne çekerek gevşetti ve bohçayı yere saldı. "Tüm param ve geriye kalan ekipmanlarım. İster sakla, ister köylüler için kullan. Derdimin çıkar olmadığını anla." Kadın hala katanasını vücudundan içeriye sokmadıysa, gözüne kestirdiği adamın gidiş yönünü çoktan görmüş olmalıydı. Ve yine hala ölmediyse sırtını dönüp direk olarak kadına bakacaktı. Birilerine zorla yardım etmenin bu kadar güç olacağını düşünmemişti Shiri. Tezatlık taşıyordu. Amacının yardım etmek olması ise apayrı bir olaydı. Hisleri değişmemiş, sadece girebileceği en derin lağımı arıyordu.

Tekrar, hala ölmediyse yahut zemini öpmediyse devam edecekti. "Canım ve malım. Başımı derde sokacak bilgi için verebilecek başka bir güvencem kalmadı." Israrcılığını kadının anlaması gerekiyordu. Zira kadın onu reddetse dahi burada duracağını, bir şekilde o bilgiye ulaşacağını kavramasını istiyordu.

[GM - Naruto]

Kadın seni geçip gidiyor, 5 - 6 adım attıktan sonra laflarını ediyorsun. "Gene ne var be?!" dermişçesine arkasını dönüyor, derin bir nefes vererek. İki elini beline koyuyor. Laflarını büyük bir erdem ve sabır ile dinliyor, suradında ise irite olmaktan kırışmış bir alın bulunuyor. Gerçekten konuyu kapatıp yürütüp gitmediğine karşı epey sinir olmuşa benziyor. Böyle, yakınında olsan, elinin tersiyle bir tane çakacakmış gibi.

Lafların bitince kısa bir nefes alıyor ani ve konuşmaya başlıyor; "Basit bir ulak olmadığın belli. Riaru ile de iş yapmıyorsun, o kısmı da anladım. İş arıyorum diye lafa girip ardından güven kasmaya çalışmandan da aptal olduğunu az çok çözdüm." Kısa bir sessizlik oluyor ve tekrardan seni baştan aşağıya süzüyor. Bir karar vermeye çalışıyor gibi. "Peki. Normalde iş yapana para ödenir gerçi ama bunu da kabul edebilirim." Hareket etmiyor ama şu noktadan itibaren bohçanın sahibinin sen olmadığını çok iyi anlıyorsun. "Wakizashi'ni de isterim. Zincirlerini de. Ekipman çantanı da." Bunları söylerken minik bir keyif seziyor gibisin kadından.

"Daha sonra yardımın hakkında konuşuruz. Bohçanın yanına bırak. Sen gidince alırım." O kadar rahat emir veriyor ki bunlara uymanı bekliyor gibi. Bekliyor değil uymanı istiyor resmen senden. Aksini kabul etmeyecek gibi. Bunu neden yapıyor çok bir fikrin yok, fakat müşkül durumda bile yelkenlerini yüksek tutması takdire şayan bir durum olmalı. Ellerini belinden indiriyor ve önünde birleştiriyor sıkılmış ancak otoriter bir ifade ile. "Tüm akşamım yok, seri olalım biraz."

Off Topic

Eğer kadının dediğini yapacaksan imzandan Ryo'larını, wakizashi ve mekanizmasını, ekipman çantasını silmelisin.

[Haizara Shiri]

Cümleleri ardı ardına ağzından çıkarken kadının sinirli aurasını çözmek için ona bakmasına gerek yoktu. İğrenme dolu ifadesi, sinirli bakışları her ne kadar tehlikeli olsa da Shiri'nin bu konudaki derecelendirmesi belliydi. Ölü olmadığı sürece sınırları aşmış sayılmazdı. Ve şansına, fiziksel şiddete varmayacak noktada duraklayabilmişti Shiri. Şansınaydı çünkü kelimelerini seçerken çok da seçici davranmamıştı Shiri. Tek amacı ufak kırıntılar dahilinde de olsa, ihtiyacı olan bilgiyi almaktı.

İpin ucunu yakalamak için kendi tasmasının ne kadarını kadına verdiği ise bir soru işaretiydi. Zira kadın otoritesini konuştururken haliyle Shiri'ye, köylülere gösterdiği hoşgörüyü göstermiyordu. Açıklamadan, yatıştırmadan yoksundu. Hatta bir beklentiden ziyade, net bir ağırlık oluşturuyordu üzerinde. Ancak Shiri bunu da dert etmiyordu. Üzerinde yürüyeceği daha iyi bir hedef olmadığı gibi ufak da olsa bir başlangıç noktasına ihtiyacı vardı. Çenesini ağrıtan gülümsemesini koruyarak içindeki tereddütleri gizlemeye çalıştı. Kadın kendi kendine konuştukça yine birşeylerin çözülmüş olduğunu hissediyordu zira. 'Riaru ile de iş yapmıyorsun.' Köyün Riaru ile iş tutmadığını anlamak güç değildi. Sadece net bir şekilde emin olmuştu bu cümlesinden sonra. Diğer yandan az önce şüphe duyduğu cümlelerin, en azından çizdiği karakterin sınırlarını başarılı bir şekilde gösterdiğinden de emin olmuştu. Büyük bir tezatlıkla, gerçek kimliğini süslü; uydurmalarını eklediği cümlelerle sağlamıştı.

Bohçanın aitliği el değiştirirken istediği kabulü de almıştı Shiri. Bunun bedeli ise her geçen saniye artıyor, çok da erotik olmayan bir soyunma aşaması geçiriyordu Shiri. Wakizashi. Zincir. Ekipman çantası. Zincirini olabildiğince kemer gibi göstermesine rağmen kadının bunu da farketmiş olması kafasına attığı ikinci bir bilgiydi. Sakinliği, otoriterliği kadar farkındalığı da bir hayli yüksekti. Hiçbir şekilde altta kalmayışı ise egodan ibaret miydi ? Bundan emin olamıyordu Shiri. Kadının isteklerini karşılık suratındaki gülümsemeye sesli ancak olabildiğince masum bir kahkahayla ekledi, kadının keyfine acı bir şekilde ortak oldu..

Parasını çoktan gözden çıkarmış olsa da, Yağmur içerisinde çoğu zaman o para kadar yaşıyordu. Silahları ise paranın pratik karşılığıydı. Belki parasız yaşayabilirdi ancak silahları olmadan... Yaşayabilirdi. Shinobi yetilerine güvenmekten ziyade maddi varlıklarından yararlanabileceği bir güruh bulmuştu sonuçta. Karşısında kaya gibi bir kadının varlığına, zarının düşük geleceğinden emin olmasına rağmen cepte görüyordu bunu.

Belindeki zincirin kancasını açarak vücudundan dökülmesine izin verdi. Zincire takılı ekipman çantası da onunla beraber zemine düşerken, ayağıyla hafifçe ittirerek bohçanın yanına yerleştirdi. "Bana güvenmeni söylemedim." Wakizashisini sırtına sabitleyen kayışları açtıktan sonra düşen silahını eliyle hafifçe yakalayarak yine bohçasının yanına yerleştirdi ve bir adım geriye attı. Kadına tamamen teslim olmuş, belki intiharına giden yolda ufak bir adım atmıştı. Şimdilik dert etmiyordu.

[GM - Naruto]

Kadın, bütün teçhizatını bırakmanla beraber "vay be" dermişçesine ağzını büküyor ve kaşlarını kaldırıyor. Ardından daha relaks bir pozisyon alıyor durduğu yerde, ağırlığını bir bacağına veriyor ve sola doğru bir derece kadar eğiliyor. Hala bakışları senin üzerinde. Suratındaki tiksinçlik yokolmuş durumda. "Ama güvenime ihtiyacın var gibi görünüyor." Diyor, ardından bir nefes alıp cevap verme fırsatı sunmadan konuşuyor;

"Buranın yarım saat kadarlık güneyinde bir kamp var, kampta da kaçak Shinobi'ler var. O kamptaki adamların gün doğmadan gitmesini istiyorum bu yöreden. Hani, bu dünyadan da gidebilirler, sıkıntı yok. Gitmiş olsunlar, yeter. Gün ağardığında meydanda beni bulursan işinin karşılığını öderim. Soru, sorun, sıkıntı var mı?"

Sınava tabii tutan bir öğretmen edasıyla söylüyor son cümlesini. Bunun dışında, hala relaks olduğunu görüyorsun. Herhangi bir tepki yok. Sen gittikten sonra eşyalarını alacak gibi görünüyor.

Ortam epey kararmış durumda. Sokağı loş, evlerden gelen mum ışıkları aydınlatıyor. Kadını beş dakika önce daha rahat görüyordun, şimdi ise biraz silüetimsi duruyor. Yine de tamamen seçebiliyorsun yüzünü. Zaten o yüzden sürekli bir aşağılanma hissi içerisindesin, kadın bakışlarıyla resmen seni aşağıda gördüğünü haykırıyor suratına. Fakat bununla beraber garip bir keyif sezmeye devam ediyorsun. Olacaklara karşı bir ilgi de var bu hissin altında.

Off Topic

İmzandan ekipmanlarını ve paranı temizleyebilirsin.

[Haizara Shiri]

Kadının bu kadarını beklemediğini suratından okuyabiliyordu. Beklemediği şey Shiri'nin cesareti yahut gözü karalığı mıydı ? Bir nebze. Muhtemelen kadının gördüğü gereksiz bir aptallıktı. Zira Shiri fazlasıyla ısrarcı davranmıştı. Parasız, silahsız, ekipmansız, tek lokmasız Yağmur'un ormanına; ufak çaplı olacağını düşündüğü bir dövüşe bodoslama dalıyordu. Ayın diğer yüzünde ise yayılan zevki, merakı tadabiliyordu. Kadının rutinini bozmuştu belki ve gün doğumunda köy meydanında kimin, hangi durumda bulunacağı gecenin sorusuydu.

Ölüme koşar adım giden bu adam için ise denklem gereğinden biraz fazla basitti. Gidişini izleyerek işaretlediği adamdan bu bilgileri rahatlıkla alabileceğinden şüphe duymuyordu Shiri. Sadece bilgiyi bir para birimi olarak varsaymıştı. Ufak bir kırıntı için gereğinden fazla materyal feda ederken, canlı kalması durumunda kırıntıyı değil koca bir somon ekmeği elde edebileceğini biliyordu. Ve bu zaman zaman Yağmur'un zorluklarından biriydi. Koca dünyanın leş yuvasında kırıntılar içinde yüzüyordu zaten. Bir patlamanın izini sürebilir, herhangi bir kaçak kampıyla karşılaşabilirdi. Büyükbaşlar ise, karşısındaki kadın gibi yerleşik ve 'boş olmayan' insan statüsündeki insanların dilinde gizliydi.

Kadının rahatlığına uyum sağlayarak gevşedi. Vücuduna bir şeylerin girmeyeceğinden emindi artık, ters bir laf etmediği sürece zemini de öpmeyecekti. Üzerinde hiçbir şeyin kalmamış olması da garip bir haz veriyordu. Uykusunda dahi vücuduna yapıştırdığı silahının, belinden çıkarmadığı zincirinin bu kadar ağırlık yaptığını düşünmemişti hatta. Fiziksel ağırlığını üstünden atarken, zihnine yükledi bunları. Bahanelerden tam olarak arındığı bu anda elindeki tek ipucu 'kaçak shinobi kampı' idi. Kaç kişi ? Konumları ? Gecenin sorusu belirlenmişken, süprizi de bu oldu.

Kadının sorusu sonrasında başını hafifçe sallayarak yüzünü güneye döndü ve ilerlemeye başladı. Daha fazla bilgi istemeyecek, kalan kısmı yetilerine bırakırken aynı zamanda kendini de bir teste tabii tutacaktı. Kasabadan çıktıktan sonra hzını kademeli olarak azaltacaktı Shiri. Yetilerine güvenmesi bir yana, sayısını bilmediği bir güruhun karşısına sahne sanatçısı gibi çıkamazdı. Bu sebeple hızını yavaşlattıkça dikkatini arttıracak, iki yüz metrelik aralıklarla durarak çevreyi gözleyecekti.

Kafasında kurduğu keskin bir plan yoktu. Önceliği kaçak kampına farkedilmeden yaklaşmak üzerineydi.

[GM - Naruto]

Kutu kutu evleri aşıp, tarlaların olduğu alana çıktığında ay ışığı ile çevrenin aydınlandığını farkediyorsun. Bu aydınlanma gerçekten minimal ve akademi eğitimin olmasa gerçekten hiç bir şey göremeyeceğin bariz. Yine de görüşün az çok açık, kısmen silüet olarak da görsen de herşeyi. Arkanda git gide ufalan köy, çevrendeki tarlalar, önünde git gide büyüyen koruluk...

Koruluğa varınca ilk beş dakikayı tüketmiş oluyorsun. Bir sonraki beş dakika bu seyrek ağaçlara sahip koruluğu aşmak oluyor. Çamurlu bir düzlük ile karşılaşıyorsun ardından, ilerideki başka bir koruluğa varman da beş dakika kadar sürüyor. Bir on dakika kadar da kısmen sık ağaçlarla dolu bu korulukta ilerleyerek geçiriyorsun. Çevreni düz yapısı da git gide bozuluyor. Önce çevredeki kayalar dikkatini çekiyor, ardından kısmen de olsa yukarı - aşağı eğimlerden ilerliyorsun. Çevredeki on küsür metrelik mini tepeler de koruluğun dışından belli olmasa da içerisinde kendilerini epey hissettiriyorlar.

Koruluğun ağaçlarının seyrekleştiği bir noktada, ileride, karanlığın arasında turuncu bir nokta seçiyorsun. 10, 15 metre yükseklikte bir kaya, yere neredeyse 45 derece yapacak şekilde yerden çıkmış. Dibinde de haliyle kamp yapılabilinecek doğal çatılı bir alan oluşmuş. Bu çıkıntı tam sana doğru bakıyor ve buradan kampı az çok görebiliyorsun. Üç çadır sayıyorsun içerisine bir kaç kişinin sığabileceği. Çadırlar sırtları kayaya denk gelecek şekilde kurulmuşlar. Önlerinde de bir ateş yanıyor, çevresinde oturan bir kaç kişi görebiliyorsun. Görüşünü seyrek ağaçlar kısmen engelliyor. Sana olan uzaklıkları 50 küsür metre falandır. Civardaki seyrek ağaçlar herhangi bir yönde ilerlersen direkt sıklaşıyorlar. Koruluğun içerisindeki seyrek bir bölgedesin yani.

Aslında tekrar düşününce, içinde bulunduğun koruluk mini bir orman gibi ama, neyse diyorsun.

[Haizara Shiri]

Dikkatli adımları birbirini takip ederken gözleri görebildiği her silüetin üzerinde dolaşıyordu. Kısılan gözleri, gerginleşen surat hatlarıyla birlikte tek önceliği gözlemlemekti. Kadın, kaçak shinobilerin varlığından ilk bahsettiği anda iki şey canlanmıştı Shiri'nin göğsünde. İlki alevlenen ve şu anda söndürmek istemediği eğlenceli hırsıydı. Bu ise onu ikinci şeye, sonuca götürüyordu. Onları konuşarak buradan gönderme seçeneğini çoktan aklından defetmişti. Bir savaşın yaşanması kaçınılmazdı bu sebeple. Şimdiye dek hiçbir savaşı oyunlaştırmamıştı Shiri. İhtimalleri şansa bırakmamış, hatta çoğu zaman savaştan kaçınmıştı. Kaçak topraklarındaki didinmelerin sokak kavgasından farksız olduğunu biliyordu çünkü. İttiği kişinin, kalabalık bir komünle geri gelişini garipsemezdi.


O eğlenceli hırsının yanında garip bir haz da hissediyordu Shiri. Ağaçlarla çevrili bu çamur toprakta tüm ihtimalleri delik deşik ettiğini hissedebiliyordu. Garantörlüğü, önlemleri bir kenara bırakmıştı; hangi hamlesinin ne sonuç getireceğini kestiremiyordu. Yere düştüğünde onu kaldıracak bir Kagami'nin olmayışı ise kaderinin geleceği çizdiği noktaya açılan merak dolu bir kapıydı. Shiri tokmağı çoktan kapıya vurmuştu. Ellerini düzenli olarak beline ve sırtına götürerek ekipmanlarının yokluğuna alışmaya çalıştı.

'Anlamını aradığı özgürlük belki de buydu. Ölümden kucaklamak.'

Ekipmanlarına güvenmenin, her konuya temkinli yaklaşmanın onu körelttiğini biliyordu. Shinobi yetileri ona kısıtlı bir görüş bahşederken gördüğü şeyleri tanımak için ekstra bir çaba sarfediyordu. Karanlık orman karanlık bir kaderi işaret ediyor, kalp atışlarını hızlandırıyordu. Ardında bıraktığı, belki de bu topraklara göre fazla huzurlu olan yerleşim yeri ise geri dönmek istemeyeceği kadar geride bırakmıştı. Dönüşü yoktu. Kayaları kendine siper etti, görüşünden emin olmadığı noktalarda durakladı. Ne kadar ilerlediğini bilmiyordu fakat bir tuzak kurulmuş olsa dahi çoktan yakalanmış olmalıydı buna. Ekstra bir önlem de almamıştı Shiri. Tek isteği görmekti. Kaç kişiler ? Ne yapıyorlar ? Son anlarında görecekleri manzara ne olacak ? Aldığı son candan itibaren, odaklandığı tek şey kendi sonuydu. Nasıl ölmeyeceği veya nasıl yaşayabileceği. Şimdi ise hem kendi yaşamını korumalı, hem de uygun bir son hazırlamalıydı.

Ay ışığı bulunduğu açıklığa yağarken gördüğü ufak parıltıyla birlikte en yakınındaki kaya parçasına sığındı Shiri. Düşler, gerçekler kadar gerçek değildi. Yağmur'un alışılması güç hava şartlarına uyumlu bir alan bulmuşlardı kendilerine. Üstlerine çekilen kayadan çatı onları çoğu şeye karşı koruyordu. Shiri muhtemelen bunu yapmazdı. Kayanın ardında nelerin gelebileceğini düşünmekten uyuyabileceğini dahi düşünmüyordu. Karanlık koruluğu da katınca... Bir korku filminden farksızdı burası. Shiri için ise üzerinde dans edebileceği bir pist gibiydi. Üç çadır saydı Shiri. Boyutlarına bakarak en fazla iki kişinin sığabileceğini düşünüyordu. Bu, Shiri'ye maksimum rakamı tanımlamıştı. Ateşin çevresindeki insanların sayısı ise şimdilik netlikten uzaktı.

Kumar benzetmesi uygundu. Heyecanlıydı. Ölüme de muhtemelen Yağmur'da yakın olabileceği kadar yakındı. Bunları kabullenmişti. Sadece rakibinin blöf yapmasına fırsat tanımayacaktı. Sindiği kayalığın dibinden gözleriyle zemini taradı Shiri, bir avuç büyüklüğünde en fazla iki taşı ceplerine tıkacaktı. Eğer ilk fırsatta göremiyorsa ilerlerken bunu yapabilirdi. İlerleyiş yönü ise direk düz gitmektense, önce doğu tarafına düz bir şekilde olacaktı. Bu sayede önündeki sık koruluğa ulaşması için aşması gereken açıklığı uzak bir noktadan aşma fırsatı yakalayacaktı. Yirmi, belki otuz metre. Ardından koruluğun sıklaştığı yere giriş yapacak, kamp alanına sağ çaprazdan yaklaşacaktı.

Yavaş adımlar atacaktı Shiri. Ateşin çevresindeki insanların tembelleşmesini umuyordu. En yakınındaki ağacın gövdesini siper edecek, bir sonrakine atlamak için uygun fırsat kollayacaktı. Eğer istediği taşları bulamadıysa bu aralıkta onları da aramayı planlıyordu.

İstediği mesafeye, 20-25 metreye ulaştığında yeni bir ağaç gövdesi aramak yerine, atlayabileceği sağlam bir dal arayacaktı gözleri. Çıktığı dalın üzerinde, sırtını gövdeye dayadığında karanlıkta gizlenebileceğini düşünüyordu. Sonrasında ise rakibini, kampı elini açmaya zorlayacaktı. Taşları bulabildiyse, birini beş metre uzaklıktaki bir ağacın gövdesine sertçe atacak, ses çıkmasını sağlayacaktı. Taş bulamadıysa dirseği yahut yumruğunun alt kısmı ile ağaca vurarak yine aynı şeyi yapacaktı. İkinci ihtimalde ses kaynağı kendi bulunduğu ağaç olması bir risk doğuruyordu fakat bunu göze alabilirdi.

[GM - Naruto]

Gayet kolay bir şekilde iki avuç içi kadar taş buluyorsun, ardından kampa doğru ilerlemek için hazırlanıyorsun. Kampın etrafındaki adamlardan birinin esner gibi yaptığını gördüğün anda sakin bir şekilde hareketleniyor ve 25 metre kadar yaklaşıyorsun kamp alanına, ardından seri bir şekilde yakındaki bir ağacın dalına zıplıyorsun.

Önün açık, kamp alanını direkt görebiliyorsun. Uzaklığın 20 - 25 metre kadar olmalı. Bir kaç ağaç görüşünün önünde ancak seni engellemiyorlar, sağa sola doğru kafanı hareket ettirince etraflarından görebiliyorsun. epey karanlıkta olduğun için görülmen zor, ağaç gövdesine de iyice sinmiş durumdasın.

Kampta, ateşin etrafında üç kişi sayıyorsun. Birisi yeni geliyor ateşe doğru karanlığın içinden, pantolonunu düzeltiyor. Muhtemelen sidik molası. Miskin bir şekilde bağdaş kuruyor ateşin etrafına ve yanındaki herife bir şeyler söylüyor. Diğer eleman bir taburenin üstünde oturuyor, üçüncü eleman ise tam karşısında yere uzanmış bir şekilde, başını eliyle desteklemiş duruyor.

Üzerlerinde eşofman, tulum gibi giysiler var. Buradan pek net değil. Üçü de erkek. Giysileri eskimsi gibi görünüyor ancak köylü kıyafetleri giymediklerinden mütevellit eğitimli olduklarını düşünüyorsun. Shinobi'ye benzetebildiğin birileri yok bu mesafeden ancak kesinlikle olmadığını da söyleyemezsin.

Taşı fırlatıyorsun. Sert bir "Tak!" sesi çıkıyor ve üç kişi de aniden taşı attığın sağ taraftaki, kabaca beş meter uzaklıktaki ağaca dönüp bakıyorlar. Sesin yukarıdan geldiğini az çok anlamış gibiler. "Kuştur kuş." dediğini duyuyorsun birinin. Yerde uzanan herif miskin bir şekilde ayağı kalkıyor, üzerini düzeltiyor ve ellerini cebine atıyor. Ardından, sesin geldiğini düşündüğü yere doğru yürüyor ateşin başındaki elemanlara bir şeyler söyledikten sonra. Diğer ikisi muhabbetine geri dönüyor.

Eleman bir beş, on saniye sonra ışıkla aydınlatılan çemberin ucuna gelecek gibi görünüyor.

[Haizara Shiri]

Üç. Shiri durumdan memnundu. Sayıdan ziyade, gördüğü grubun standart disiplinlerden kopuk olduğunu farketmişti. Çevreyi gözleyen biri yoktu, kampa bu denli yaklaşabildiyse herhangi bir nöbet düzenleri de yoktu. İdrarını boşaltan adamın önlem almamış görünümü, çevresindekilerin sanki normal topraklardaymış gibi yayılması... Shiri'nin iştahı kabarıyordu. Onun gibi bir turist dahi böyleyse, gerçekten bu topraklara ait olan insanların neler yapabileceğini hayal dahi edemiyordu Shiri. Veya bu güven miydi ? Gerçekten güvendikleri bir şeyler saklıyor olabilirler miydi ? Çadırların içinde öldüğünde tekrar dirilen birine sahiplerdi belki. Bu, aynı zamanda korumaya değer bir şey olurdu.

Bunun bir avantaj olduğunu reddetmiyordu Shiri. Ancak asıl avantajın bazen sayı üstünlüğünden ibaret olduğundan da emindi. Vereceği yanlış bir kararın kendisini sürükleyebileceği noktaları kestirebiliyordu. Şimdiden kaçışını planlamak ne kadar doğruydu bilmiyordu ama gözleri ufaktan seğirtti köşe bucak noktalara. Karanlık bir ormanda kaçmak, yakalamaktan daha kolay olacaktı.

Attığı taş bakışları o bölgeye toplarken ağaç gövdesine iyice sindi. Kafasının yarısı gövdeden çıkmış, karanlığın onu tamamen sakladığını umarak izlemeye devam etti. Hala tedbirsizlerdi. Elini cebine atan bir avanak bir şeyler mırıldanmış, de ve ses doğru hareketlenmişti. Shiri, hepsinin dikkatini çekmeyi umuyordu. Yine de üzerinde doğaçlama yapamayacağı bir şey yaşanmamıştı. Cebine tıktığı ikinci taşı da kavrayarak hazırda bekledi. Eli cebinde olan adam, ışıkla aydınlatılan çemberin sonlarına yaklaştığında az önce taş attığı ağacın dibine, yani toprağa, taşı çok hızlı olmayacak bir şekilde 'bırakacaktı.' Taşın çamur zeminde tok bir ses çıkaracağını düşünüyordu. Diğer yandan yavaşça 'bıraktığı' için ses çok fazla yayılmayacaktı. Şimdilik tek istediği sese yaklaşan elemanın merakını biraz daha körüklemekti.

Eğer eleman Shiri'nin taşları yönelttiği ağaca ilerlemeye devam ederse beklemeye devam edecekti Shiri. O ağaca yaklaştığında, bulunduğu yerden adamın üzerine zıplayarak onu yere devirecek, adamın yaşayacağı kontrolsüz düşüşten sonra direk boynunu kırmak için hızla çevirecekti. Taş sesinden sonra eleman diğerlerine seslenirse eğer, hiçbir şey yapmadan karanlığa gömülecekti sadece.

[GM - Naruto]

Eleman peltek peltek yaklaşıyor aydınlığın sınırına ve duruyor, çevreyi şöyle kabaca süzüyor. Pek de yukarı baktığı söylenemez, zira bu senin şansına oluyor. Saklanma ve gizlenme konusunda gerçekten derin bir bilgiye sahip birisi değilsin, sen kendini gizlediğinden yüzde yüz emin olsan da bir şekilde çevrede iz bırakmış veya bırakıyor olabilirsin. Bundan kesinlikle emin olamıyorsun haliyle.

Bu sırada, tüm dikkatini toplayarak aynı ağacın dibine taşı bırakıyorsun nazikçe. Taş, bir kaç saniyenin ardından yaprak, dal ve çamur dolu zemine "şlap!" diyerek yapışıyor tatlı bir ses çıkararak. Elemanın baygın ve sıkılmış bakışları oraya doğru dönüyor birden. Eleman kısa, siyah saçlı ve gereksiz uzun bir suratı var. Sol kulağına da bir küpe takmışa benziyor. Beline asılı bir wakizashi mevcut ancak ne kadar kaliteli veya işlevsel pek bir fikrin yok. Üzerindeki tulum tek parça ve mavimsi, siyahımsı bir tonlarda, tam çıkaramıyorsun bu karanlıkta. Ayağında botlar mevcut shinobi sandaletleri yerine. Bir ekipman çantası göremiyorsun.

Sesin çıktığı yönü daha iyi görebilmek adına ileriye doğru eğiliyor herif, ancak elleri hala cebinde. Ateşten olan uzaklığı bir on metre kadar, arada da ağaçlar mevcut ama ne kadar temiz bir görüş alanı var kampa doğru, emin değilsin. Olası bir zıplayış ve adamın üzerine inişinde diğerlerinin görüp göremeyeceği belli değil. Adam ise karanlığa doğru hareket etmiyor ama odağı tamamen sende aykırı bir yerde. Atılmak için bir şansın var ancak bir kaç saniyelik bir şans aralığı bu.