İki Miyazaki

[Kitamura Susumu]

Loş ışıkla aydınlanan koridordan hızlı adımlarla geçmeye çalıştım. Kolay bir şey değildi bu, sağa sola yaslanmış bir çok alet arabası, raf, dolap nedeniyle seke seke ilerlemiş, bazen de yerdeki kablolara takılıp tökezlemiştim. Acelem olmasına rağmen hastane beni daha da yavaşlatmaya çalışıyor gibiydi. Neyse ki bir kazaya kurban gitmeden nöbetçi odasına varabilmiştim. Aldığım tek hasar son köşeyi dönerken böğrümü çarptığım acil arabasından aldığım bir darbeydi. İnce ince sızlıyordu hala ben kapıya doğru atılırken.

Çalmadan, herhangi bir kibarlık emaresi göstermeden içeri daldım "Asahina-san!" diye gürleyerek. Dalmamla yoğun bir sigara kokusunun beni karşılaması da bir oldu. Ufacık bir odaydı burası, içinde sadece metal bir dolap ile metal bir ranza vardı. Camı yoktu ve ışığı açmadığınız takdirde kapkaranlık oluyordu. Ranzanın üstüne paltolar ve sırt çantaları bir yığın halinde istiflenmişti. Biraz göz gezdirince kendi çantamın Miyazaki'ninki altında sıkışıp kaldığını, yardım istercesine bana baktığını görebiliyordum. Alt katta ise Asahina horlayarak uyumaktaydı. Huzurlu bir uyku çekmekten ziyade kendi kendine kavga ediyor gibi bir hali vardı aslında. Kaşları çatılmıştı, yatmadan önce önlüğünü çıkarmadığı için dayak yemiş gibi duruyordu. Horultularının arasında iniltiler duyabiliyordum, anlaşılmayan bir şeyler söylüyor gibiydi. Dinlenmekten ziyade acı çekiyor gibiydi resmen. Çekmiyorsa bile ben şimdi kulağının dibinde bir daha hönkürdüğümde kesin çekecekti. En olmadı sıçradığında kafasını geçirebileceği bir tavan vardı yani. İyice yanaştım, tekrar böğürdüm kulağına doğru.

"Asahina-san! Doğum var acilde!" diye bağırdım tüm gücümle. Gözleri şokla açıldı ve tahmin ettiğim gibi sıçrayıp, kafasını ranzanın tavanına çarptı. Geri çekilip bir kaç saniye kendisine gelmesini bekledim. Bir eliyle kafasını ovalayıp saçını başını düzeltirken diğer elini de bana doğru savuruyor, öfkeyle bir şeyler homurdanıyordu. Dediği şeyleri net olarak anlamasam da aradan bir "Doğum." kelimesini seçebilmiştim. Çok geçmeden iyice düzeldi Asahina, parazitlerini tamamen attı ve daha net bir sesle konuşmaya başladı. "Ne doğumu lan?" dedi, "Üst kata çıkarsaydınız ya." diye de ekledi. "Miyazaki almış buraya ge-..." diyecekken arkamdaki koridordan gelen ve gittikçe yükselen bir bağırtı ikimizin de lafını kesti.

Miyazaki, "ASAHINA SENSEI!!" nidalarıyla koşturarak gelmekteydi bize doğru. Benim tökezlediğim yeri nasıl olduysa atlamayı başarmış, nefes nefese bir şekilde odaya girmişti beni kenara ittirip kapıya yapıştırarak. "Yetişmeniz lazım Sensei, kadın ha doğurdu ha doğuracak şimdi." dedi nefes alış-verişleri hala düzensiz bir haldeyken. Ardından bana döndü, bir elini suratıma doğru kaldırarak "Sen de bir adamı getiremedin be!" diye azarlamaya başladı beni. "Senin yüzünden kadın sedyeye doğuracak şimdi." diye devam etti azarına. İki saniyede sinir etmeyi başarmıştı beni. Kulaklarımın yanmaya başladığını hissedebiliyordum. Bir şey demeseydim iyiydi aslında ama dayanamadım, düpedüz haksızlıktı yaptığı. "Banane lan!" diye karşı çıktım. "Ben mi dedim sana kadını buraya getir diye? Getirmeseydin!" Sonuna okkalı ve bol vurgulu bir Yarrraaaaam eklemek istediysem de kendimi engelledim. Asahina öfleyip pöfleyerek toparlanmakla meşgulken, karşısında bir de küfürlü bir tartışmaya girersem muhtemelen bir ay boyunca bütün lavmanları bana yaptırırdı. Son cezamın üstünden daha çok geçmemişken tekrar kendimi böyle bir duruma düşürmek istemedim. Tartışmayı da daha fazla devam ettirmedim. Asahina toparlanmasını bitirip ayağa kalktığında, Miyazaki ile kapıdan geri çekilerek adama yol verdik. Yavru ördekler misali arkasından koşturmaya başladık acile doğru.

[Kitamura Susumu]

Çok değil on beş dakika kadar önce her şey güllük gülistanlıktı benim için. Acilde nispeten sakin geçmekte olan bir nöbetin bilmem kaçıncı saatindeydim. Az olan yoğunluğu fırsat bilerek çakallığın dibine vurmuş, iki saattir her çağırılışımda damar yolu açtığımı bahane ederek bütün işi Miyazaki'ye yığmıştım. Dahası, bunun tam olarak yalan olduğu da söylenemezdi. Gerçekten de izin gününde alkolü götüyle içtiği için acile getirilen bir shinobi ile uğraşmaktaydım son iki saattir. Ben damar yolunu ne zaman sabitlesem iki adım uzaklaştığım anda çekiyor ve eski sevgililerinin isimlerini opera yaparcasına anırmaya başlıyordu serum kablosunu elinde sallayarak. Başlarda suratıma fışkıran serum ve damar yolunu tekrar açma fikri sinirlerimi epey bozmuş olsa da gittikçe alışmış ve komik bulmaya başlamıştım adamın bu halini. Ben de bozuntuya vermeyip burada, adamın etrafında takılmaya başlamıştım iki saattir. Nöbetimin bitmesine de çok yoktu. Bir aksilik çıkmazsa dört saat boyunca bu sarhoş herifle muhattap olmayı, ardından tıpış tıpış evime yollanmayı ümit ediyordum. Keyfim yerindeydi kısaca, sakin ve iyi bir nöbetti.

Ta ki Miyazaki karnı kocaman bir kadını sedyeyle acilin ortasına sürükleyene kadar.

Yanlışlıkla benim sarhoşun perdesini açmasa fark etmezdim aslında. Bağırış çığırışı umursamaz burada usluca otururdum ha, cidden. Ama Miyazaki'ydi bu şimdi, illa ortalığı karıştıracak, bir şeyleri burnumdan getirecekti ya. İnadına sarhoş herifin bulunduğu bölmeye girmişti işte. Bir kaç saniye birbirimizle bakıştık benim sarhoşla, hamile kadın aynı anda bağırmaya başlayana kadar. Bağırtılar bir doğumun habercisi olmalarının yanı sıra, benim mahvolacak nöbetimin de işaretçisiydiler. Mecburen ayağa fırladım. Bir hemşireden biricik sarhoşumun ellerini sedyeye sabitlemesini istedikten sonra Miyazaki'ye yardıma koştum.

Sedyeyi sürükleyip boş bir bölme ararken "Bunun ne işi var burada lan?" dedim Miyazaki'ye doğru. "Niye üst kata götürmedin?"

"Kafası görünüyor oğlum, hangi ara götüreyim?" diye bağırdı bana ağlamaklı bir halde. Paniklemişti. Niye panikliyordu ki amına koduğumun pısırığı şimdi? Ben de panikliyordum sırf Miyazaki yüzünden. Karşımızda her bağırtısında suratımıza bebek fırlatmaya bir adım daha yaklaşan kocaman bir kadın vardı ve ben bırakın bebek doğurtmayı, kucağıma oyuncak bebek bile almamıştım hayatım boyunca. Aldığım medikal eğitimlerde teorik olarak anlatılmıştı ama denk gelmemiştim işte hiç. Ikındıracak mıydık kadını? Magnezyum mu verecektik? Kesik atacaktık bir yere sanırım... Ne yöndeydi? Bir saniye, bir saniye... Cidden kadının pıtısını mı kesecektik? Alnım iyice terliyor, sedyeyi tutan ellerim daha da kayganlaşmaya başlıyordu. Uygun bir bölme bulup sedyeyi yerleştirdiğimizde bir hemşire koşturarak bize geldi.

"Doğumhanedeki masaların hepsi doluymuş." dedi endişeli bir sesle. "Sancı odasında da yer yok." diye ekledi. Ses tonu daha da paniklememe, dişlerimi biraz daha sıkmama sebep olmuştu. Formamın sırt kısmının tenime yapışmaya başladığını hissedebiliyordum. Ne bekliyordum ki? Dolu olmasa bile yetiştirecek miydik sanki kadını? Mecbur, biz burda çıkaracaktık içindeki bebeği. Tüm bunları bırakıp kaçmak, yok olup buharlaşmak istiyordum artık. Ben bebek mebek çıkarttırtıramazdım, olmazdı. "Ben gidip Asahina-san'ı getireyim." diye çığırtarak koşturmaya başladım. Arkamdan Miyazaki "Çabuk! ÇABUK!" diye bağırıyordu, sanırım artık gerçekten ağlamaya başlamıştı.

Pek de hoş olmayan bir şekilde Asahina'yı uykusundan uyandırıp getirdim. İşin bir noktasında Miyazaki de arkamdan gelmişti ve tıpış tıpış üçümüz beraber acile dönmüştük. Asahina bu gecenin sorumlu doktoruydu. Henüz otuzuna yeni basmış olmasına rağmen kırklarının ortasındaymış gibi bir hali vardı. Gittiği her yere yoğun bir sigara kokusunu da götürüyordu ve bu şekilde devam ederse çok geçmeden izmarit ve kan kusarak öleceğine dair bahse girebilirdim. Medikal bir shinobiydi Asahina. Ancak medikal alana jounin olduktan sonra yönelmişti ve işi tam anlamıyla kavradıktan sonra bir daha hiçbir aktif göreve çıkmamıştı. Medikal shinobilere verilen alan eğitimlerine bile katılmıyor, sadece acilde takılıp vakalarla ilgileniyordu. Bir karısı, bir de kızı vardı. Acilde o kadar çok vakit geçiriyordu ki, zaman zaman kızı adına üzülüyordum. Babasının suratını unutuyor olmalıydı, muhtemelen adamın suratını ben daha çok görüyordum.

Yuuri Asahina, Medikal Shinobi, Jounin.

"Yapacağınız işi sikeyim." diye azarlamaya başladı bizi Asahina, kadının bulunduğu bölmenin perdelerini açarken. "Bir iki saat dinlenelim diyoruz acili sirke çeviriyorsunuz. Doğum ne lan? DOĞUM NE?" diye devam etti bağırmaya. İkimizden çok bana bağırıyor gibiydi, ya da gereksiz alınganlığım üzerimdeydi. Miyazaki'ye dönüp baktım. Olayların bütün sorumlusu oydu. Yer olmasa dahi doğumhanedekiler koridorda falan buradakinden çok daha organize bir şekilde doğurtabilirdi bu kadını. Ama gelin görün ki bütün iş bize kalmış, azarı da haksız yere ben yer olmuştum. Gözlerimi kısarak "Orsbçcgu." diye mırıldandım Miyazaki'ye doğru. Ne dediğimi duymuş, ağlamaklı suratı daha da kötü bir hal almıştı.

Anno Miyazaki, Medikal Shinobi, Chuunin.

Miyazaki benden bir yaş büyüktü. Aynı süredir medikal eğitimi alıyorduk fakat Miyazaki'nin gelecek için planları benimkinden çok farklıydı. Biraz daha yeterli hale geldikten sonra, bir de jounin olursa veterinerliğe yönelmek gibi bir hayali vardı. Medikal yetilerini hayvanlar üzerinde kullanan shinobiler görülmemiş bir konsept olmasa da bizim gibi klasik, insan kesip biçmeyi tercih edenlerden az oldukları da su götürmez bir gerçekti. Benden bir on santim kadar uzundu ve zihninize iyice kazımadığınız takdirde hemen unutacağınız cinsten toparlak bir surata sahipti. Onunla hiç aynı göreve denk gelmemiştik, zaten çok ekstrem bir durum olmadığı sürece iki medikal shinobiyi aynı takıma vermezlerdi. Hastane dışındaki görevlerinde bir katana taşıdığını görmüştüm. Hastaneden çıkınca gideceği bir görevi ya da antrenmanı bahane ederek hastaneye getirdiği oluyordu zaman zaman, ancak ustalık seviyesine dair bir fikrim yoktu. "Zırlama lan. Git damar yolu aç kadına." diye azarladım çocuğu. Normal bir vakitte benimle didişmekten çekinmeyen çocuk, yaşadığı kaos yüzünden tavrımı umursamamış, anında kadının yanına seğirtip damar yolu açma hazırlıklarına başlamıştı. Geri çekildim birkaç adım ve onu izlemeye koyuldum, Asahina beni tekrar azarlamaya başlayana kadar.

[Kitamura Susumu]

Asahina az önceki sinirini bir kenara bırakıp oldukça kibar bir sesle sorular sormaya başladı hamile kadına. Sesi epey bir yumuşak, kurduğu cümleler de fazlasıyla nazik ve anlaşılırdı. Ne varki kadından doğru düzgün bir yanıt alabildiği söylenemezdi. Sıklaşan sancılarıyla yaşadığı öfke, çoğu soruya hakaretlerle karşılık vermesine sebep oluyordu kadının. Buna rağmen Asahina sabırla sancısının geçmesini bekliyor, doğumhaneden yardıma gelen hemşireye sorular soruyordu kadın sancıdan kendini her kaybettiğinde. Ortalık biraz daha derli toplu bir hal almaya başlamıştı. Etrafa toplanan meraklı kalabalık dağılmış, sadece gerekli olan personel kalmıştı alanda. Artık sadece Miyazaki, Asahina, doğumhaneden gelen hemşire ve ben vardık kadının başında. Çaktırmadan bir kaç adım daha geri atıp sessizce tüyebilirsem ben de kaçabilirdim buradan. Geriye doğru kaykıldım, topuklarımın üzerinde yavaaaaşça dönmeye başladım. O kadar dikkatliydim ki nefesimi bile tutmuştum, kimse yok olduğumu fark etmeyecekti.

"Geri gel buraya!" diye bir bağırtı ben daha iki adım atmışken beni yerime mıhladı. Kaçsam da kalsam da Asahina'dan şomarı yiyeceğimi zaten biliyordum, ancak işittiğim her bağırışta sanki ilk defa azar yemişim gibi hissediyor, ufalıp yok olmak istiyordum. Etrafta kimsenin olmamasına rağmen milyonlarca insanın gözü üzerimde gibiydi. Nefesimi hala tutmakta olduğumu fark edip kendimi serbest bıraktım. Gülümseyerek döndüm arkama geri, "İki numaralı bölmede yaşlı bir ka..." demiştim ki Asahina beni susturdu. "Bacaklarını tut kadının." diye emretti.

"Ben tutmam!" diye karşı çıktım, daha ne dediğimi kendi beynim de algılamamışken. Tutardım tutmasına da bir anlık panik saçmalamama sebep olmuştu. Asahina ise bana cevap vermeye bile tenezzül etmemişti. Kaşlarını o kadar çatarak bakmıştı ki bana, çatlayıp bölünecekmiş gibi görünen suratından anında oraya gidip o bacakları tutmazsam belamın sikileceğini anlamıştım. Tıpış tıpış gittim ve kadını zaptetmeye başladım.

Doğumhane hemşiresi, beraberinde getirdiği çeşitli alet edevat ile Asahina'ya yardım ediyor, zaman zaman da elindeki bir boru yardımıyla kadının karnına kulağını dayayıp bebeğin kalp atışlarını dinliyordu. Anladığım kadarıyla ne bebekte, ne de annede bir sıkıntı vardı. Kadının dördüncü çocuğunu doğuruyor olması da bu doğum sekansının çok uzun sürmeyeceğinin bir işaretiydi. Lakin kadını ne kadar zorla tutarsam tutayım zaman zaman elimden kaçmasını ve Asahina'ya bir tekme sallamasını engelleyemiyordum. Kaçırdığım her bir tekmede ise Asahina tanımadığım bütün akrabalarımın mezarlarındaki kemikleri sikeceğine dair planlar mırıldanıyordu. Normal bir vakitte jounin mounin dinlemeden dalacağım herif beni resmen domine etmiş, hakimiyeti altına almıştı. Yakışıklı olsa bu durumdan bir ihtimal ben de karlı çıkardım ancak, hiç tipim de değildi.

Doğuran aha şu kadın olmasına rağmen sersefil halde olan Miyazaki ve bendim. Damar yolu ile uğraşmayı çoktan bırakmış, kadının kollarını zaptetmeye çalışmaya başlamıştı çocukcağız. Gördüğüm kadarıyla o da en az benim kadar başaramıyordu bu işi. Bazen kadını elinden kaçırıyor, saçına ya da yanına yaklaşan hemşireye vurmasına engel olamıyordu. Asahina artık "Ikın ıkın!" diye bağırma işlemini iyice abartmışken kadının bağırtıları apayrı bir boyuta geçti. Aşırı tiz fakat yüksek bir sesle, "MIYAZAKIIIIIEEE!!" diye bağırmaya ve "Ne yaptın bana, şerefsiz herif!" diye sövmeye başladı. Doğumun en can alıcı noktasında olmamıza rağmen hepimiz işimizi bir anlığına bırakıp şok içinde kadına bakmaya başladık. Kafamızdan geçen binbir türlü hesap kadının söylediklerini çözmeye çalışıyordu. Miyazaki bu kadına ne yapmış olabilirdi? Hem kadın ile ne ara tanışmışlardı da nefret besleyecek kadar vakit geçirmişlerdi? Duraksamamız daha ikinci, belki üçüncü saniyesindeydi ki inanılmaz bir acıyı sol kolumda hissetmeye başladım. Sessizlik bu sefer iki senkronize çığlıkla bölünmüştü.

Berbat bir histi, Fuu dizimi çıkardığında bile böyle bir acı hissetmemiştim. Azılı bir canavarın pençeleri sol kolumu kavramış parçalamaya çalışıyor, kıramadığı için kemiğimi yamultup esnetiyordu sanki. Ölmeyi arzulatacak cinsten kabus gibi bir şeydi adeta. Kadın... Kadın gelen bir başka sancıyı ve anlık boşluğu fırsat bilip öne doğru atılmış ve sol kolumu kapmıştı ıkınırken. Şimdi de kadınla karşılıklı bir şekilde bağırıyor, o Miyazaki'ye söverken ben ise kadına doğru "BIRAK! BIRAK KOLUMU!" diye yalvarıyordum çığlıklar halinde. Doğumhane hemşiresi panikle elindeki boruyu yere düşürüp yardımıma koştu. Beni çekiştirip kadından kurtarmaya çalışsa da nafileydi, zaten onun da kulağına bağırmaya başladığım için geri kaçmıştı benden. Hele Asahina, çok daha beter bir durumdaydı. Ne olup bittiğinin farkında olmadan kendini aşırı ciddi bir biçimde karşısındaki sahneye odaklamış, nefes bile almadan "IKIN! IKIN!" diye bağırıp durmakla meşguldü. Çok geçmeden bağırtılarımıza Miyazaki'nin de çığlıkları eklendi. Elinden tekrar kaçırdığı kadın bu sefer de boştaki eliyle Miyazaki'nin koluna yapıştı ve zar zor toparlanmış olan acil servis tekrar cümbüş havasına büründü.