[Kusagakure - Operasyon] Moriai Jouichirou & Kurosawa Haru

[Kurosawa Haru]

Kalkanıyla adamın kafasına vurduğunda gelen o muhteşem doyurucu ses Haru'yu zevkten çılgına çevirse dahi hala savaşın ortasında olması durumu, kendini takdir etmeye ayıracağı zamanı daraltıyordu. Ses, bütün ormanı delip geçmiş, kuşların korkup uçmasına sebep olmuş, yağmuru bir anlığına da olsa durdurmuştu; En azından Haru böyle hissediyordu. Adama ne olduğunu bilmiyordu, belki kafatası çatlamış ve beyin kanaması geçiriyordu, belki de burnu kırılmıştı ve kıkırdakları beynine girmişti, belki de çenesini kırmıştı ve adam hala savaşabilecek durumdaydı. Adamın savaşacak durumda olabilmesi ihtimali Haru'nun ona sırtını dönmesini engelliyordu.

Sırada olay yerinin en yakınındaki adam vardı. Vurduğu adamın geçirdiği kısa şok süresince Haru, el mühürlerine başlayan adamı etkisiz hale getirebileceğine inanıyordu. Daha doğrusu, öldürebileceğine. Kalkanının üzerindeki mühürleri hatırladı Haru, yaklaşık bir saat önce Jouichirou'nun çizdiği ilk mühür bir ninjutsu mühürleme mührüydü. Rakibinin az önce üzerine Katon tekniği kullanan adam olduğunu düşündü Haru. Rakibi tarafından atılacak herhangi bir jutsuyu bu mührün içine hapsedebileceğine inanıyordu. Bu ona olağanüstü bir savaş alanı sağlayacaktı, özgürce hareket edebileceği, sonuçlardan korkmasına engel olan bir kalkan, birçok shinobinin kaçamadığı kırılganlık dürtüsünden uzaklaşmış hissettiriyordu ona. Korkusuzca savaşabilmek, Haru'nun en büyük artısı buydu.

Adam el mühürlerini tamamlarken yapması gereken şeyi planlamaya başladı Haru. Havadaydı, açık hedefti. Ama rakibi de öyleydi. Kalkanını adama doğrulttu ve gözlerini kapatıp "Bimu!" diye bağırdı, gözlerini ufak bir süre için kapatıp. Adam el mühürlerini yaparken Haru'ya doğru bakıyor olmalıydı. Jouichirou'nun dediğine göre bu mühür bir ışık bombası yaratacak ve adamın dikkatini dağıtacaktı. Bu dikkat dağınıklığı adamın çok ufak bir süre için devre dışı kalmasını sağlayabilirdi.

Eğer sağlamaz ve adam tekniğini tamamlayabilirse, kalkanını kaldırıp vücudunu arkasına saklayacak ve tekniği mühürleyecekti, böylece kendini koruyabilecekti. Bu şekilde yere inecekti.

Eğer adamı bir anlığına da olsa durdurabilirse yere düşmeyi bekleyecek, ve az önce yaptığı numaranın aynısını yapacaktı. Takla atıp yere düşer düşmez bir Doryuu Shiki daha kullanacak ve bir zıpkın gibi adamın üzerine dalacaktı. Her zaman olduğu gibi kalkanı önde kalacak, fakat kalkanının üzerinden mızrağını çıkaracaktı ileri doğru. Böylelikle adamı şişleyebilecekti. Eğer üzerine bir Ninjutsu tekniği gelirse de, mühür o tekniği mühürleyecek, ve zarar görmeden adamı öldürebilecekti. Düşündüklerini uygulamaya koyuldu.

[GM - Naruto]

Jouichirou: Adamın arkasına sinsice yaklaştığın gibi, kelimeyi fısıldıyorsun. Tamamen önündeki manzaraya odaklanmış gibi duran adam, bir an irkiliveriyor. Sen ise o anda funyuu parşömenini yapıştırıyorsun adamın kafasının arka tarafına doğru. Durduğu pozisyondan kafasını hafifçe geriye doğru çeviren adamın yüzündeki ani afallamayı görebiliyorsun. Rakibin ne olduğunu anlamaya çalışırken, hızlı bir adımlamayla sağdan önüne geçiyor ve planladığın üzere kunaiyi adamın çenesinden kafasına doğru saplayıveriyorsun. Gözleri hafifçe geriye kayıyor, hafifçe öksürüyor ve geriye doğru düşüyor adam. Daldan aşağı düştü anda küt bir ses duyuyorsun. Kunain ise adamın çenesine saplı bir şekilde kalıyor, kurtaramıyorsun. Buna karşılık olarak ise adamın elindeki patlayıcı parşömen sarılı kunaiyi kapıveriyorsun havada.

Haru: Mühürü çalıştıracak kelimeler ağzından döküldüğü gibi, ileri doğru ani bir ışık parlaması olduğunu görüyorsun. Bu senin üzerinde standart bir şimşek çakmasından farklı etki yaratmıyor kalkanın arkasında olduğun için, ancak rakibin istemsizce kollarını yukarı doğru kaldırıyor gözlerini kapatmak üzere. El mühürleri yarıda kalıyor, bu sırada geriye doğru sıçradığı dala takılıyor ayağı. Dengesini toplamaya çalışırken birkaç saniye kaybediyor, bu esnada sen ise yere inmiş ve çoktan yukarı-ileri fırlamış durumdasın. Rakibin, ani gelen saldırı karşısında herhangi bir şey yapamadan şiş kebaba dönüşüyor mızrağının ucunda. Az önce adamın durduğu dala iniş yaparken, mızrağın adamın vücuduyla birlikte yere düşüyor. Başının arkasında hafif bir ağrı belirmeye başladığını fark ediyorsun. Arka arkaya çok sayıda jutsu kullanmış olman, seni biraz yormuş gibi görünüyor. Yine de hala iyi oldukça iyi durumdasın. Fiziksel aktiviteye devam etsen bile, bir süre chakra kullanmaman durumunda sorunsuzca eski haline dönebileceğini hissediyorsun.

Ortalık sakinleşiyor. Yağmur ve gökgürültüsü tüm şiddetiyle devam etmesine karşın hissedebiliyorsunuz bunu. İkiniz de birer ağaç dalının üzerindesiniz, aranızda 8-9 metre kadar var. Bu esnada bir süredir duymadığınız bir ses, Kinshi’nin sesi geliyor zeminden. Yağmur sebebiyle çok rahat duyamıyorsunuz, ancak dönüp baktığınızda Kinshi’nin elinde sudan yapılma kırbacı görebiliyorsunuz. Baygın gibi görünen iki shinobiyi bu kırbaçla sarmış durumda. Adamlar sırtsırta, yerde oturmaktalar. Kinshi ise başlarında durup size bakıyor gururlu bir ifadeyle.

[Kurosawa Haru]

Saniyeler önceki korku, yerini Haru'nun haşmetiyle titreyen çimenlerin hışırtısına, ağır yağmurun altında ezilen toprağın çığlıklarına bıraktı. Yağmur, kan ve ölüm kokusunu bastırdı. Ölü bedenlerden taşan kan da toprağı yağmurla beraber suladı. Biraz önce ölüm, dehşet, kan ister gibi bağıran kolezyum seyircilerine benzeyen ağaçların dilleri mühürlendi ve boşluk içinde yalnız başına kaldı Haru, son yere düşen rakibin sesiyle irkilmeden önce. "Bitti mi?" diye fısıldadı kendi kendine ölüm saçlı kız, son maktulünün bedeninden çekip çıkarırken mızrağını. "Değersiz birer yaprak gibi düştüler ve toprağa karışacaklar." dedi, ölüm maskesini yüzünden çıkarıp özüne dönerken. "Ölüm onlar için zamansız geldi, umarım başka bir hayatta aradıklarını bulurlar." diye fısıltılar döküldü bembeyaz dudaklarından; Rüzgar, dudaklarından öpüp onları götürmeden hemen önce. Hayatta kaldığı için hoşnut, canlar aldığı için buruktu içi, ne hissedeceğini veya nasıl davranacağını bilmiyordu. Kapüşonunu çıkardı ve gözlüğünü alnına yerleştirdi, yağmur damlalarının saçlarını, yüzünü, günahlarını yıkayıp, toprağa karıştırmasına izin verdi. Yaşadığı korkutucu dakikalar da aktı onlarla beraber, ölümün ve vahşetin sancılarını gerisinde bıraktı.

Takım arkadaşlarını aradı kızıl gözleri. O hissetmese bile, genç zambağın gözleri ölüm saçıyordu etrafa, baktığı, süzdüğü ve gördüğü herkese. Yapayalnızdı. Yumruğunun dışıyla gözlerini sildi yere bakarken, ve gözlüklerini geri taktı, ardından kapüşonunu geri geçirdi. Güçlü gözükmeliydi, zira Haru bu takımın lideriydi. Mızrağına bulaşan kanı, yerdeki cansız bedenin kıyafetlerine sildi ve gerindi. Bedeninde hiç hasar hissetmese bile, ruhundaki yorgunluk bir baş ağrısı olarak tezahür ediyor, içini gıcıklatıp rahatsız hissettiriyordu. Nefes alıp verişini düzenledi. Islak toprağın kokuyla karışık ölümün çürümüş havasını içine çekti, ruhunu ve bedenini rahatlatmasını umarak. "Dinlenmeliyim." diye geçirdi yorgun zihninden, daha gidilecek çok yolu ve öldürecek çok hasmı olduğunu aklından bir anlık çıkarıp. Takım arkadaşlarını aradı kızıl gözleri, bulduğunda ise gerçek dünyaya geri döndü.

"İyi iş beyler!" dedi ilk olarak. Jouichirou'nun komutu dikkate almayıp erken yola çıktığını bilmiyordu, bilseydi daha farklı konuşurdu. "Sizinle gurur duyuyorum."

"Ceplerini kontrol edin ve üstlerini arayın. Gideceğimiz yer ile alakalı herhangi bir şey işimizi kolaylaştıracaktır. İsterseniz üzerilerindeki ekipmanları da alabilirsiniz. Bir mezar soyguncusuna gideceğine bizde kalsın en azından, doğru bir amaç için kullanılmak her çeliğin hayalidir.". Mızrağını ve kalkanını yerine yerleştirdi kar beyaz kız, ve yakınındaki insanların üstlerini aramaya başladı. "İşiniz bittiği zaman onları öldürmeyi unutmayın. Ayılıp peşimizden gelmeleri riskini gözardı edemeyiz. Beklemediğimiz anda arkamızdan gelen bir saldırı sadece bizi öldürmekle kalmaz, ayrıca ana cepheye yardım etme amacımızı da bertaraf eder. Şu an için acımak, kendimize kuracağımız bir tuzaktır, ve bu tuzağa ben düşmeyeceğim." dedi, takım arkadaşlarına bakmadan. Kinshi'nin bu emirle bir sorunu olacağına adını bildiği kadar emindi, fakat söyledikleri doğruydu. Geride bırakıp affettikleri her adamın, sırtlarına bir bıçak olarak girme ihtimali çok yüksekti. Bu yüzdendi ki, böylesine hınçlı ve emir kipleriyle dolu konuşuyordu, Kinshi'ye itiraz edebileceği herhangi bir açıklık bırakmak istemiyordu. Şu an için takımda yaşanacak bir fikir ayrılığına izin vermek istemiyordu.

[Moriai Jouichirou]

Parmaklarının arasından bileklerine süzülüyordu kan. Rakibinin gözlerindeki ölümünü bile fark edemeyişinin boş bakışları görebiliyordu. Çenesinin altından, başının üst kısmına doğru giren kunai çoktan nöronları arasındaki iletişimi kesmişti. Jouichirou iki eliyle tuttuğu kunaiyi sakince bıraktı ve adamın elindeki patlayıcı parşömen bağlı kuniyi elinden aldı. Sonra ise adamın ağır çekimde gerçekleşen yere düşüşünü izledi. Haru’nun durumunu kontrol etmek için başını onun olduğu yöne doğru çevirdiğinde ise, mızrağın bir adama saplı bir şekilde dimdik durduğunu gördü. Çenesinden içeri kunai saplanmış adama baktı son bir defa. Döktüğü kan ve aldığı can, cephede savaşmaya devam eden köy shinobilerini ‘özellikle de tanıdığı shinobileri’ kurtarmak içindi. Döktüğü kan için pişmanlık duymuyordu, sadece Riaru problemi bu kadar ileri gitmeden önce çözülmediği için kızgın hissediyordu kendisini. Biraz önce savaşan shinobiler hangi vaatler ile kandırılmışlardı veya neye inandırılmışlardı ki canları pahasına koruyabilecekleri bir ilke edinmişlerdi. Bir düşünce pahasına ölmek için, kaç yıl boyunca o düşünce kendilerine işlenmişti? Yoksa sadece paralı askerler miydi? Hayatı boyunca öldürmek için eğitilen kendisi bile ölümü veya sonrasını çok yakın bir tarihe kadar düşünmemişken, bu adamlar ne için ölmüştü? Jouichirou adamın elinden aldığı kunaiyi ekipman çantasına yerleştirdi ve başını Haru’ya doğru çevirdi.

Haru’nun arkasında sırtı Haruya dönük şekilde bordo siyah cübbeli birini gördü. Boynundan suratına doğru uzanan siyah-kahverengi ve beyaz tonlarındaki çizgiler; başının iki yanında geriye doğru uzayan kulakları. “Khajaeru.” diye fısıldadı Jouichirou. Kawakami kasabasından beri görmemişti onu, sesini duymuş olsa da. Eski bir dostunu görmüş olmanın verdiği heyecan ifadesi bürüdü yüzünü ve Haru’ya doğru hareketlendi. Dalların üzerinden atlarken sol tarafında bir hareket hissetti. Başını hafifçe sola çevirdiğinde ise gördüğü kişi Ikishi’ydi. Zuijinler geri dönmüştü. Sanki Jouichirou’nun bir şeyler başarmasını bekliyorlarmış gibi teker teker geri geliyorlardı.

“Mızraklı kız hala ölmedi yani... Ne bir de başkalarını mı mızrakladı? O mızrağı ben istiyordum. Yuh bir de kalkan almış, neyse ölürse ikisini de ben alırım.”
Jouichirou hafifçe gülümsedi ama cevap vermedi. Haru’nun yanına ulaştığında, Haru’ya bakmak yerine sağ arkasında duran Khajaeru’ya doğru baktı.
“Hoşgeldin Jou-san. Biz de seni bekliyorduk.”
“O mu biz mi Khajaeru-senpai? Hoi, mızraklı kız sen nasıl hala ölmedin keh keh?.”
Jouichirou bakışlarını tekrar Haru’ya doğru çevirdi. O sırada yağmur damlaları Kinshi’nin sesini taşıdı bulundukları yere. Geriye kalan iki kişiyi bir su kırbaçına bağlamıştı. Yerde baygın halde sırt sırta oturmuş iki adam ve onları kırbaç ile tutan Kinshi’nin etrafında tur atarak koşan Kyuu’yu gördü. Vücuduna büyük gelen kafası, koştuğu yönün aksine doğru ivmeleniyordu. Arada bir durup kırbaçla bağlı adamları işaret ediyordu elleriyle. Zuijin kafilesi tekrar toplanmıştı Jouichirou için. Kendisini zuijin gerçekliğinden kopartan şeyin bir haftadır hastanede kendisine uygulanan tedavi ve ilaçlarla ilgili olabileceğini düşündü Jouichirou, belki de gerçekten kendisini ölümle burun buruna getirecek bir pozisyona soktuğu için ikincil gerçekliği küsmüştü ona. Haru’nun konuşmaya başlaması, Jouichirou’nun düşüncelerini parazitlendirmiş ve ona tekrar olduğu yeri hatırlatmıştı.

Haru ekibin lideri olarak kendilerinden geride canlı birini bırakmamalarını istemişti. Bunun gerekli olup olmadığını düşündü Jouichirou. Haru konuşmasını yaparken önce Kinshi’ye sonrasında ise Khajaeru’ya baktı. Arkalarından gelebilecek sürpriz bir saldırı hoş olmayacaktı kesinlikle ama biraz önce savaştıkları adamların kendilerine yetişip sürpriz bir saldırı yapma ihtimalli gerçekte var mıydı ki? Baygın iki adama baktı ve klonu tarafından bıçaklanan shinobiyi düşündü. Shinobinin suratındaki korku geldi gözlerinin önüne. Bu adamlar buradan sağ kurtulsalar bile tekrar savaşabilecek cesareti edinebilirler miydi? Emin değildi Jouichirou ve fakat lider olarak Haru seçilmişti. Şu an onun herhangi bir kararını sorgulaması hem Haru’nun gururunu kıracak hem de Kinshi’nin ileride verilecek olan kararlara bağlılığını etkileyecekti. “Zaman kaybetmeden ilerleyelim. Ben kendi geldiğim taraftaki adamları hallederim.” dedi Jouichirou ve o yöne doğru hareketlendi. Hareketlenmesi ile birlikte üç zuijin de kendisini takip etmeye başladı. Geri dönüp klon tarafından bıçaklanan shinobiye, ekipman çantasından çıkardığı kunai ile hızlı ve acısız bir ölüm sağlayacaktı. Ardından karnına kunai yiyen shinobinin nabzını kontrol edecekti. Canlı olması durumunda aynı işlemi ona da uygualyacaktı. Ardından bulabilirse üzerlerinden 2 adet kunai, 2 adet shuriken alıp ekipman çantasına koyacaktı. Optimumdan fazlasına ihtiyacı yoktu. Geri döndüğünde ise Kinshi’den yolu göstermesini rica edecekti. Yolun devamında daha da hızlanmaları şarttı.

[GM - Naruto]

Kinshi’nin yüzü Haru’nun söyledikleri karşısında hafifçe düşüyor. Bir an ağzını açacak gibi oluyor, ardından zorla kapatıyor ağzını. İki elini birden açıyor önce, elindeki sudan oluşan kırbaç dağılıyor. Sırt sırta oturan adamlar birbirlerinden fiziksel destek aldıkları için yıkılmıyorlar, ancak hala baygın görünmekteler. Jouichirou emirlere uygun bir şekilde sırasıyla kendi tarafındaki iki shinobiyi de net ve soğuk hamlelerle öldürerek planladığı üzere 2 kunai ve 2 shuriken alıyor ceplerinden. Bu esnada gözü Kinshi’ye doğru kayıyor. Bir kunai çektiğini, ve önünde oturmakta olan iki baygın adamın dibinde durduğunu görebiliyor Kinshi’nin. Ancak, öldürücü darbe gelmiyor. 5 saniye geçiyor, ardından 10 saniye daha. Herhangi bir hamle yapmıyor Kinshi. Haru bu esnada kendi öldürdüğü adamların ceplerini kurcalamakla meşgul. Ekipmanlarının büyük kısmını harcamış oldukları için, yalnızca 1 sis bombası ve 2 shuriken bulabiliyor. Ancak daha da önemli bir şeye denk geliyor tam bu esnada. Basit bir parşomen parçası. Kinshi’nin gün içinde size göstermiş olduğuna benziyor, ancak yönler farklı. Ormanlık alanı görebiliyor Haru, ve ormanlık alanın ilerisinde, Kusagakure cephesinin arkasındaki tahmini hedef noktalarını da.

Parşomendeki bir diğer önemli şey, kağıt üzerine ormanın diğer tarafında kalan birkaç lokalizasyonun işaretlenmiş olması. Ne işaret ettiklerini tam olarak bilmese de, tahmin edebiliyor. Haritayı incelemeyi sürdürürken, Kinshi’nin sesi geliyor kulaklarına: “Ben öldürmeyeceğim, Haru-san.” Ardından Jouichirou’nun da Kinshi’ye bakmakta olduğunu farkediyor. Kinshi, elinde tutuyor olduğu bir kunaiyi parmağında çevirdikten sonra ekipman çantasına koyuyor ve eğilerek üstlerini aramaya başlıyor adamların: “Bu haldeyken isteseler bile saldırıya geçemezler. Yenildiler. Zaruri olmadıkça öldürmeyeceğim. Sizin kararlarınıza karışamam, ancak benden bunu isteyemezsiniz.” Başka bir şey söylemiyor. Üstlerini aradığı shinobilerden herhangi bir şey çıkmamış olsa gerek, ayağa kalkıp hafifçe adımlamaya başlıyor ileri doğru. Bir süre sizi bekliyor, işlerinizi bitirmeniz için. Gözlerinin ormanın içlerine doğru sabitlendiğini görebiliyorsunuz: “Gidelim.”

[Moriai Jouichirou]

Jouichirou ne geçiriyorsa aklından Kinshi de aynılarını geçiriyor olmalıydı ki, suratı biraz önceki savaşı kaybeden taraftaymışcasına düşmüştü. Bu aşamadan sonra öldürmenin cinayetten farkı olmayacaktı ama görunen o ki, öldürmedikleri takdirde kendi cinayetlerini işleme ihtimallerinin kuşkusu Haru'yu bu kararı vermeye itmişti. Zuijinler, Jouichioru ile birlikte onun ilk karşılaştığı iki adamın yanına kadar geldiler. Ekipman çantasından bir kunai çıkardı, biraz evvel kendi klonu tarafından defalarca kez bıçaklanmış, yarı baygın ve suratında korku dolu bir ifade ile yerde uzanan adamın başına dogru adımladı.

"Gerçekten gerekli mi?"
"Mızraklı kız haklıydı Jouichirou-kun, hem böyle bir adam tarafından arkadan vurularak ölürsen seninle sonsuza kadar dalga geçerim."
"Ona bir bak, kalksa bile savaşamayacak halde. Hem savaşsa bile yapabileceklerinin sınırını biraz evvel gördün. Bir klon tarafından bayıltıldı."
"Hem de senin klonun, benim olsa hadi neyse. Gene de şansa bırakmak için tehlikeli bir seçim. Bitir işini."

Jouichirou yerde uzanan adamın başının üstünde çömelmişken, Khajaeru ve Ikishi fikir ayrılığı yaşıyorlardı. Kyuu ise kunainin yerdeki baygın adama saplanacağını anladığında ellerini kocaman kafasına doğru götürüp gözlerini kapatmış ve arkasını dönmüştü. Khajaeru'nun ağzından dökülen "Ona bir bak." cümlesi Jouichirou'nun beyninde şimşek gibi çakmış ve şu ana kadar aklına gelmemiş bir fikri ortaya çıkarmıştı. Buradaki işini hızlıca bitirip fikrini ekibe anlatmalıydı, yalnız öncesinde yerde uzanan adamla ilgili detayları incelemesi gerekiyordu. Kunaisini kaldırıp kalbine saplamadan evvel adamın suratındaki detayları iyice inceledi. Ardından sertçe kunaiyi adamın kalbine bir kez sokup çıkardı. Kıyafetlerine kaydı gözleri, adamın üstüne giydiği kıyafetlere göz gezdirdi. Yeteri kadar inceledikten sonra karnına kunai fırlattığı adama doğru yöneldi ve aynı şekilde onun kalbine de tek bir hamle ile saplayıp çıkardı kunaisini. Doğruldu ve kunaiye bulaşmış kan damlalarını yere doğru savurdu. Sonra da kunaiyi köyün verdiği cübbeye silip ekipman çantasına yerleştirdi. Adamın üzerinden ihtiyacı olacak kadar ekipmanı da aldıktan sonra Haru ve Kinshi'nin yanına doğru yöneldi.

Jouichirou ne kadar geçtiyse karar çizgisinin diğer tarafına, Kinshi de o kadar geçmemişti. Onları öldüremeyeceğini söyleyip, kunaisini ekipman çantasına geri koymuştu. Jouichirou bir canavar olmak istemiyordu ve fakat kendisi ekibin lideri olsaydı ve talimatına uyulmasaydı ne kadar kötü hissedebileceğini düşünerek Haru'nun herhangi bir şey söylemesine fırsat vermeden adamların yanına doğru atıldı aniden. Biraz önce adamları öldürürken kullandığı kunaiyi yerinden hızlıca çıkardı ve sol elini adamın ensesine yerleştirip sağ elindeki kunaiyi adamın boyun-köprücük kemiği arasındaki boşluktan içeriye doğru saplayıp çekti. "Şu an bir savaşta olduğumuzun farkında olduğunu düşünüyorum Kinshi-san.". Kunaiyi diğer adama da aynı noktadan sapladı. "Ve savaşta sadece tek kazanan olacak. Eğer bu kan birinden dökülmeyecekse..." kunaiyi sapladığı yerden çekti ve devam etti "...diğerinden dökülecek. Sırf bu adamlar yaşasın diye, cephede savaşan shinobilerin ve hatta gelecekte zarar verebilecekleri sivillerin hayatlarını tehlikeye atmak alınması gereksiz bir risk. Bu adamların kaçak olduklarını unutma."

Haru'nun verdiği emirleri yerine getirmişti Jouichirou, Kinshi'ye de bir mesaj verebilmeyi umarak. İçten içe bu cinayetlerin gerekli olmadıklarını düşünse de, arkadaşının itibari ve fikirlerine verdiği önemi gösterebilmiş olduğunu hissediyordu. Buradaki işleri bitmişti. Aklındaki planı ekibe anlatmak istiyordu ama şu an yaratılan gergin havanın sakinleşmesini beklemeliydi. Kinshi'nin arkasından adımlamaya başladı. Biraz ilerlediklerinde ekibe diğer ikisi arkada beklerken, teçhizat deposuna Henge no Jutsu ile girip içeridekileri orman tarafına yönlendirecek bir yalan söyleme planını anlatacaktı. Başarılı olabilirlerse, hem cepheye gidecek yardımı engelleyeceklerdi hem de içeriye yapacakları operasyon için adam eksiltmiş olacaklardı. Ekibin anlattığı plana vereceği cevabı beklemeye başladı.

[Kurosawa Haru]

"Öldürmeye senin kadar ben de karşıyım." diye başladı sözlerine Haru. Lider bile olsa, takımının yanında olan, onları etkilemeye çalışan, mağrur bir liderdi. "Ama onlar, kendilerini bu sonun beklediğini bilerek köylerini terk ettiler ve teröristlerin safına geçtiler. Onlar gözünü kırpmadan seni, köyde tanıdığın günahsız insanları öldürebilirlerdi, Kinshi-san. Beni anlayacağını umuyorum. Seni, bizi böyle bir durumda bıraktıkları için onlar adına senden özür dilerim." Sözleri samimiydi, Kinshi'nin ne hissettiğini anlayabiliyordu. Kawakami'de de aynısını hissetmişti, suçsuz insanları öldürürken.

Bulduğu haritayı inceledi ve etrafına baktı. Yapboz parçalarının doğru yerlere oturması gibi parçaları birleştirdi. "Bu adamlar savunma hattı değil, saldırı hattı olabilirler. Baksanıza, bizim cephelerin yerleri işaretlenmiş. İlerlerken gözünüzü dört açmanızı istiyorum. Bu haritada işaretli yerlere ulaşana kadar mümkün olduğunca sessiz hareket etmemiz gerekiyor... Bir savunma hattıyla daha karşılaşmamız imkansız değil." dedikten sonra Kinshi'nin yanına gitti ve haritayı ona verdi. "Bu harita, senin bilginle örtüşüyor mu? Doğru yere gidiyoruz, değil mi?" dedi sakince, sanki az önce soğukkanlılıkla baygın insanları canından eden emri vermemiş gibi. Acımasız bir komutan mıydı Haru? Ya da, iki kişilik bir takımın liderliği bile güç sarhoşluğuna sürüklenebilecek kadar aciz bir insan mıydı? Mantıklı ve korumacı bile olsa, insani değildi. Bunları sadece köyünü korumak için yapıyordu, ve etrafındakilerin de onu anlamasını istiyordu, Kinshi'nin gözlerinin içine bakıp: "Ben bir cani değilim!" diye bağırabilmek istiyordu, her ne kadar davranışları bunu göstermekten çok uzak olsa da. "Yol boyunca tuzaklar olabileceğini düşünüyorum. O yüzden dikkatli ilerlemek taraftarıyım. Az önce öld... yani etkisiz hale getirdiklerimiz ellerindeki en güvenilir askerler değillerdi." Çelikten kırılmaz irade sahibi yol gösteren o kardan beyaz kız, kararlarından dönemeyeceğini kanıtlamaya çalışır gibi üst üste kendini kanıtlamaya çalıştı, oysa ki sussaydı da aynı düşünceyi verebilirdi takım arkadaşına. İstemeden günah çıkarıyordu.

"Hadi takım, yola koyulalım. Önceki formasyonu koruyun, aynı şekilde ilerliyoruz." dedi Haru, gerisinde ölüm, kahır ve acı bırakan bir sel edasıyla. Deli adama kulak verdi, planını dinlediler. Planı beğendi Haru, onlarla savaşacak insan sayısını azaltacak bir plandı bu. Ölümü ve kanı azaltacak bir plan. Savaşın yükünü biraz olsun hafifletebilirdi. "Eğer..." dedi Haru. "Eğer bu planı uygulayacaksak, ki uygulamalıyız, en azından işlerin ters gitmesi durumunda ne yapacağımızı da konuşmalıyız. İçerideki adamların Jouichirou-san'ın numarasını anlaması durumunda yani. Jouichirou-san elimize bir mühür yerleştirebilir, ve eğer bu mühür yok olursa... (Bu Fuuinjutsu işinden hiç anlamadığımı görebilirsiniz). İçeriye girme sinyali ateşlenmiş olur! Anlarsınız ya, bir işaret fişeği gibi. Ne dersiniz?" Bu tarz planlarda tam bir başarısızlık örneği gibi konuşuyordu, aslında biraz öyleydi de. Savaş alanındaki planları kusursuz kurabilse bile, katAkulli içerikli planlar aklından geçmez kolay kolay. Onay bekleyerek yoluna devam etti Haru. Tedbiri hiçbir zaman elden bırakmayıp etrafına dikkatlice bakarak ilerledi ormanın derinliklerine doğru. Her attığı adımda Kinshi'nin gideceği yere doğru ilerliyor ve bazen bir bazen beş adım ötesine bakarak ilerliyordu. Gerginlik seviyesini düşürecek şekilde konuşsa da, ruhu bu gerginliği giderek taşıyamaz hale geliyor, ağırlığı altında eziliyordu.

[GM - Naruto]

Ormanın derinliklerine doğru ilerlemeye başlıyorsunuz bir yandan kafanızdaki planları tartışırken. Kinshi, yenilgiye uğratılan düşmanların katli üzerine herhangi bir yorum yapmıyor ve söylediklerinize de cevap vermiyor. Bir shinobi için nahoş sayılabilecek ününün hakkını verdiğini düşünüyorsunuz, ancak görevin devamında buna benzer bir olay yaşanması durumunda karşılaşabileceğiniz sıkıntılı durumlar da içten içe huzursuz etmeye başlıyor sizi. Kinshi’yi çok yakından olmasa bile uzun senelerdir tanıyorsunuz, ve köy için çalışan harika bir shinobi olduğunun farkındasınız ancak içinizde minik birer şüphe belirmeye başlıyor. Özellikle Jouichirou’nun içini kemiren bir şeyler var. Şimdilik bunu bir kenara koyup, daha öncelikli olan şeyleri tartışmaya başlıyorsunuz. Kinshi’ye haritayı gösteriyor Haru. Bir yandan yürümeyi sürdürürken, diğer yandan haritaya bakıyor bir süre boyunca ekip arkadaşınız. Bu esnada, olası herhangi bir saldırı ihtimalini önlemek adına onun kanadını gözlemek adına ekstra önem gösteriyorsunuz. Haritayı evirip çeviriyor Kinshi, ancak bir şeylerin yerine oturmadığını yüz ifadesinden anlayabiliyorsunuz: “Bu koordinatlar bana emredilenlerle uyuşmuyor.” diyor mırıldanarak. Yüzündeki garip ifadeyi görebiliyorsunuz, huzursuz gibi görünüyor. Haru’ya göre nispeten daha yakın olan ve Kinshi’nin yüz hatlarını daha rahat seçen Jouichirou, bir şeylerin yanlış olduğunu seziyor. Ortada doğru olmayan bir şeyler var. Bu esnada, henge planınızı konuşuyorsunuz. Kinshi yüzündeki düşünceli ifadeyi koruyarak plana başını sallayıp onay veriyor. Ormanda ilerliyor, ilerliyorsunuz, şüpheli herhangi bir şeyle karşılaşmış değilsiniz. Muhtemelen kısa bir süre sonra ormanın diğer çıkışına ulaşacaksınız.

[Moriai Jouichirou]

Öldürülmesini istemediği insanların katledilmesine koca bir hiçlik ile tepki vermişti Kinshi. Birinci kurt sürünmeye başlamıştı Jouichirou'nun düşünce kanallarına. Kendisine söylediği hiçbir şeye cevap vermeyişi ve biraz önce öldürmemek ile aldığı kararı hiçe sayan adama karşı tepkisiz kalması Jouichirou'nun Kinshi hakkındaki düşüncelerini etkilemeye yetmişti. Fazlasıyla insan canlısı olan bir için bu denli tepkisiz kalmak ona göre bir durum değilmiş gibi hissettiriyordu. Kendisine cevap vermeyişinin ardından, Kinshi'nin hareketlerini daha yakından izlemeye başladı Jouichirou. O sırada Haru, adamların üzerinde bulduğu parşömen parçasını paylaşmıştı ekip ile. Düşmanın hedef noktaları, Kusagakure cephesindeki hedef noktalarıydı. En azından tahmini olarak. Çok büyük bir ihtimal ile biraz önce karşılaştıkları adamlara karşı verdikleri savaşı kazanmamış ve hatta onlar ile karşılaşmamış olsalardı, adamlar Kusagakure birliklerine saldırmış olacaklardı. Jouichirou gözlerini Kinshi'nin üzerinden ayıramıyordu. Kurt bir kez başlamıştı sürünmeye ve geriye doğru ilerlemiyordu; Jouichirou'nun paranoyalarını azdırıyordu.

“Bu koordinatlar bana emredilenlerle uyuşmuyor.”
"Hoi hoi, Kinshi-san. Uyuşmuyor ne demek daha açıklayıcı ol. Hedef nokta mı uyuşmuyor, orman mı, çiçek mi, gelecekleri güzergah mı, gideceğimiz güzergah mı?"

Jouichirou, Ikishi'nin lafa atlamasıyla birlikte gözlerini anlık olarak ona doğru çevirdi. Kinshi'ye tekrar baktığında, Kinshi'nin suratının aldığı huzursuz ifadeyi gördü. İkinci kurt sürünme sürüsüne katılmıştı düşünce kanalları içinde. Bahsettiği şeyin ne olduğunu anlayamıyordu Jouichirou, Kinshi de açıklamamkta ısrar ediyordu. Köy mü yanlış yönlendirmişti kendilerini, istihbarat mı hatalıydı, yoksa Kinshi miydi soytarı olan. Bu bölgede daha önce defalarca göreve çıktığını biliyordu Jouichirou ve bunu bilmesi kafasını kurcalayan paranoyasını daha da harlıyordu. "Kinshi buraya gelip gittiği görevlerde Riaru'nun adamları tarafından kandırılmış olabilir mi? Düşman mı yani bu herif? Yoo, düşman birliklerine katılmak için fazla iyi biri ya da katılabilecek kadar saf. Sırtını dönüp savaşacağım bu adama, güvenmem gerekiyor. Sırtıma kunai saplamayıp saplamayacağını bilmiyorum. Saplarsa? Saplamayacaktır. Yüzde yüz emin olabiliyor musun? Hayır. Kötü olmak için fazla iyi. Gerçekten iyi mi? Kaç yıllık köy shinobisi, yapmayacaktır. Yapmamalı...". Çelişkili bir düşünce yağmuruna tutulmuştu Jouichirou. Sonuca varamıyor, kesin kararlar veremiyordu. Kinshi'nin ne düşündüğünü bilmiyordu. Edindiği surat ifadesine karşı tek bir kelime bile konuşmaması Jouichirou'yu çılgına çeviriyordu. Ormanda ilerlemeye devam ettikleri süreçte fikirler, yağan yağmur gibi çarpıyordu zihin duvarlarına.

Daha fazla dayanamayacaktı. Ormandan çıktıktan sonra her şey için çok geç olabilirdi. Bu konu ormandan çıkmadan önce netleşmeliydi. Kinshi'nin bildiği bir şey varsa, şu anda söylemeliydi. Hem gidecekleri nokta belli bile değildi. Kinshi'nin götürdüğü yere mi gideceklerdi yoksa düşmanın üstünde buldukları parşömende işaretli noktaya mı? Tam o sırada yepyeni bir cephe açıldı Jouichirou'nun zihninde. Düşman cephesini kendisi organize ediyor olsaydı, çapulcu adamların girecekleri savaşı kaybedebileceklerini bildiği için üzerlerine onları yakalayan veya öldüren kişileri yanlış yönlendirebilecek bir parşömen koyma fikri hiç de olasılık dışı bir plan olmazdı. Kinshi'nin verdiği izlenim ise Jouichirou'yu birden fazla cephede savaşmak zorunda bırakıyordu. Bu onları birbirine düşürmek için yapılmış bir oyun bile olabilirdi. Dayanamadı Jouichirou ve ormanın çıkışına yakın bir noktada grubu durduracak şekilde Kinshi'nin önüne doğru atladı ve durdu. "Ne düşündüğünü şimdi söylemezsen, bir daha ne söyleyebilecek bir dilin olacak ne de duyacak kulaklarımız. Çıkar ağzındaki baklayı Kinshi-san." dedi Kinshi'nin gözlerinin içine olabidliğince ciddi bir şekilde bakarak. Ekibin birliğini korumak adına çok ileri gitmek istemiyordu ama Kinshi'nin vereceği cevap kendisini tatmin etmezse eğer, görevin akıbeti ve daha da önemlisi kendi yaşamını koruma isteği Jouichirou'yu ileriye götürebilecek şeyler yapmaya zorlayabilirdi. Çoğunluk için azınlık feda edilebilirdi, kendisi için ise çoğunluk.

[Kurosawa Haru]

Çocuk, ipek saçlı kızın söyledikleri kendisine söylenmemiş ya da kulağına ulaşmamış gibi davranıyordu. Duymazlıktan geliyor ve yok sayıyordu. Haru yine de buna katlanabilirdi; Bir "tamam" bile olsa cevap kabul edebilecekken. Yine de yoluna baktı, arkadaşlarına baktı, başına geleceklere baktı geleceğe doğru. Ağaçların üzerinden ilerlediler hızlıca, ormanın sonuna gelene kadar durmayıp devam ettiler. Onlar korkusuz savaşçılardı, ve üzerine düşeni yerine getirmeye gidiyorlardı. Küstahça veya alçakça ilerliyorlardı, bir ilke doğrultusunda hareket eden insanların işlerini baltalamaya. Bir Shinobi'nin hayatı da bundan ibaret değil miydi zaten? Yaşayanı öldürmek, yaşayamayacak olanların hayatlarını ellerinden almak.

Hareketleri hızlanıp ormanın bitişine doğru yaklaştıkça heyecanı ve korkuları giderek vücut buluyordu Haru'nun zihninde ve kalbinde, nefes ritmini bozuyor ve hislerini köreltiyordu. Kinshi'nin normalden uzak tavırları da bu paranoya rüzgarına eklenip bir duygu çığına dönüştürüyordu. Etrafındakilere moral ve güç vermek de olsa Haru'nun görevi, iyi bir lider olamadığını düşündükçe içi içini yiyor, garipleştiriyordu konumunu. Kendine işkence ediyordu fazla düşünerek, zihnini yoruyor ve bulandırıyordu cam berraklığındaki zihnini. Jouichirou bambaşka şeyleri düşünse bile, Haru'nun aklına gelmiyordu böyle şeyler. Haru dümdüz bir insandı. Aklına zeki insanların taşıdığı düşünceler çok uğramaz.

Kendi hayatı hakkında düşünürken bir anda deli adam Kinshi'nin önünü kesmiş, ve onu bir şeyleri söylememekle suçlamıştı. Deli adamın kuruntuları mıydı bunlar? Paranoya vuruyordu belki de başına, düşünmemesi gereken şeyler düşündürtüyordu deli adama. Haru bu konuda bir fikir sahibi değildi, sadece Kinshi'nin yersiz takıntıları karşısında keyifsizdi. Belki Jouichirou'nun fark edebildiği ufaklıktaki şeyleri kendisi görmekten acizdi. Susarak olanları izlemeye koyuldu, ve böyle yaparak komutayı deli adama bıraktığının farkındaydı. Eğer ortada bir sorun varsa çözülmeliydi, ama bu sorundan haberdar bile olmayan Haru, olaya katılacak olmanın yanlışlığını tartıyordu bu sırada, susup yaşananları izlerken.