[Kusagakure - Operasyon] Moriai Jouichirou & Kurosawa Haru

[GM - Naruto]

Kinshi, Jouichirou’nun aniden karşısına dikilivermesiyle kaşlarını kaldırıyor şüpheci bir tavırla. Jouichirou, bu hareketin oldukça rahatsız edici olduğunu hissediyor. Huzursuzluğu gıdım gıdım artmaya devam ederken, sorusunu soruyor. Kinshi’nin yüzünde Jouichirou’nun söylediklerini anlamamış gibi bir ifade oluşuyor önce. Ardından söze giriyor: “Jouichirou-san, neyden bahsettiğini anlamıyorum. Bir şey gizlediğim yok, sadece görevin ileri evrelerini düşünüyorum. Dediğim gibi, gerçekten de Haru-san’ın bulduğu haritada işaretlenen yerler bana verilenlerle eşleşmiyor.” Kinshi’nin tavrı, aşırı savunmacı geliyor Jouichirou’ya. Elini hafifçe uzatıyor Haru’ya doğru Kinshi: “Haritayı uzatabilir misin, Haru-san?” Haru az önce yenilmiş olan shinobilerden elde ettiği haritayı uzatıyor Kinshi’ye doğru. Kinshi parşomeni hafifçe açtıktan sonra ikisinin de görebileceği bir şekilde tutuyor ve parmağını kağıdın üzerinde gezdirmeye başlıyor bir yandan konuşurken: “Bakın, burası içinde bulunduğumuz orm-“ Tam o esnada, Jouichirou’nun tüyleri diken diken oluyor. Bir anda daha yalnız hissetmeye başlıyor kendini. Bir süredir duyuyor olduğu tanıdık sesler aniden yok oluyor. Dahası, pis bir hırıltı dışında her şey susuyor. Burnuna kan kokusu gelmeye başlıyor. Adeta kilitlenmiş gibi kalıyor olduğu yerde, boynunu hafifçe çevirmeye bile yeltenemiyor. Ancak göz ucuyla, uzaktan heyula gibi kendisine bakmakta olan ‘şeyi’ farkediyor. Bir ağacın üzerinde, sağ kolunu ağacın gövdesine dayamış ve kırmızı gözleriyle Jouichirou’yu delip geçiyor adeta. Sırtından soğuk terler boşaldığını fark ediyor Jouichirou, ve eli yavaş yavaş ekipman çantasına uzanıyor bir kunai çıkarmak üzere. Kinshi’nin bir şeyler sakladığına emin oluyor tam bu esnada. Yalnızca sizi oyalamakla meşgul, bir ajan. Bir hain. Derin derin solumaya başlıyor Jouichirou.

“Bakın, burası içinde bulunduğumuz orman. Cephe buradan uzanıyor, şu kısım bizim cephemizin arka kısmı. Şu kısım ise Riaru’nun güçlerine ait. Bana söylenen, bir yerleşim yerinin geçici süreliğine de olsa karargah haline getirildiğiydi.” İşaretlenmiş bölgelerden uzak bir noktayı gösteriyor parmağıyla Kinshi: “Gitmemiz gereken yer orası. Ancak bu işaretler cepheyle ikmal deposunun arasına yerleştirilmiş.” Haritayı kapatıp, Jouichirou’ya bakıyor bir an Kinshi. Kendisini dikkatle dinlediğini düşünerek, devam ediyor konuşmasına haritayı Haru’ya geri uzatırken: “İkmal depolarını taşımış olabilirler, ancak gözcü raporları dün geceye ait. Bu kadar büyük bir taşıma işi için çok kısa bir süre, bir tuzak olabilir. Ancak kasabaya gittiğimizde elimiz boş dönebiliriz. Ve her şey için geç olabilir, ne yapmamız gerektiğini bilmiyorum.” Haru, Kinshi’nin söylediklerini dinliyor sakin bir şekilde. Ancak tam bu esnada, Jouichirou’nun elinin sessiz sessiz ekipman çantasına yöneldiğini görüyor. Bir an sonra, kafasına alarmlar çalmaya başlıyor.

[Kurosawa Haru]

Hayatın hızlıca akan şeritleri ipliklere bölünüyor ve Haru'nun gözleri önünde tekrar tevazu ile birleşip bir tablonun mikrometrelik boya tanelerini oluşturuyordu. Tablonun öznesi Jouichirou, elini silahlarının bulunduğu çantasına doğru götürüyordu. Çimenleri, dalları, yaprakları ve saçlarını okşayan rüzgar gücünü artırdıkça yağmurun tesirini artırıyor ve onun gözlüklerinin üzerine sürtüp kapüşonunun içine doluyordu. Zamanın kumları birbirinin üzerinden kayıp, iptidai saatten aktıkça ölüm yaklaşıyor ve ellerindeki zaman giderek azalıyor, iplikler giderek yoğunlaşıyor ve Haru'nun zihnine korku dolu anları sel gibi boşaltıyor, içinden çıkılmaz bir ölüm tuzağına dönüştürüyordu. Her ne kadar güneş doğmuş bile olsa, zihni kan kırmızısı spot ışıklarından başka hiçbir şey algılayamaz durumuna getiriyordu. İçindeki şeytanlar "Ölüm, kapının ardında!" diye çığlık çığlığa bağırıyor, kan basıncını yükseltiyor ve kalbinin ritmini hızlandırıyordu. Bu sesler öyle kuvvetli ve öyle iğrendiriciydi ki, Haru, bulantısı, baş ağrısı ile yaşayan yaşlı biri gibi hissediyordu. Jouichirou'nun örümcek ağlarıyla kaplı akıl sağlığının dehşetengiz yansıması ile karşı karşıya kalmıştı. Onun deliliğin dehlizlerinde boğulmasına saniyeler kalan Kinshi ise bu durumdan bihaber şekilde hiçbir şey bilmediğinin üstünü tekrar tekrar çiziyor ve işi yokuşa sürüyordu. Kar saçlı kızın ise, yağmurdan eriyip gitmeden önce eser miktarda zamanı kalmıştı. Gözleri fal taşı gibi açılmış, soluk alıp verişi hızlanmış, denizden çıkarılıp çırpınan bir balığa benziyordu.

Elini, Jouichirou'nun çantaya giden eline götürdü şimşek hızıyla. Bileğinden kavrayıp elini tutacak, Jouichirou'nun önüne geçecek ve diğer eliyle de boştaki bileğini tutacaktı onun. Neler olduğunu anlayana kadar Jouichirou ve Kinshi arasına etten bir duvar örecekti. "Hoop hop! Ne yapıyorsun sen?! Ne oluyor? Asker! Derin nefes al!" diye seslenecekti arkadaşına. O anda ağzından çıkabilen şeyler, üzerinde düşünülmeden söylenen sözcüklerdi. Bu müdahaleyi yapmazsa neler olabileceğini aklından bile geçiremiyordu. "Ne düşünüyorsun bilmiyorum Jou, fakat şu an senden derince nefes alıp vermeni istiyorum. Eğer bir sorun olursa bununla ben ilgileneceğim, bu grubun liderinin ben olduğumu sakın unutma." dedi, Kinshi'nin duyamayacağı bir ses tonunda. Elinden geldiğince sakin konuşuyor ve onu düşünce odağından uzaklaştırmaya, konuyu dağıtmaya çalışıyordu. Jouichirou'nun ne yaşadığını tahayyül bile edemese de, bu grup, Haru'nun sorumluluğundaydı. Ve bu grubun kendi kendini imha etmeyeceğine emin olmak zorundaydı. "Jouichirou'nun bir deli olduğunu zaten biliyordum ama..." diye geçirdi lekesiz zihninden. "Gözlerini kapat ve derin nefes al. Şu an her şey yolunda." diye fısıldadı arkadaşına... Artık, her ne kadar arkadaşıysa...

[Moriai Jouichirou]

“Jouichirou-san, neyden bahsettiğini anlamıyorum. Bir şey gizlediğim yok, sadece görevin ileri evrelerini düşünüyorum. Dediğim gibi, gerçekten de Haru-san’ın bulduğu haritada işaretlenen yerler bana verilenlerle eşleşmiyor.”

Ensesinden aşağıya doğru süzülenin yağmur damlaları olmadığını hissedebiliyordu Jouichirou. Cübbesinin sırt kısmını ıslatan yağmur damlaları gibi, cübbesinin iç kısmını ter bezleri ıslatmaya başlamıştı. Vücudundaki adrenalin yavaşça artıyordu. Kinshi'nin gözlerinin içine bakıyor, geriye kalan her yeri bulanık bir şekilde görüyordu. Alnında kalp atışlarıyla eş zamanlı olarak şişip inen damarları hissedebiliyordu. Kan akışının hızlanmasıyla birlikte sinir katsayısı da giderek yükseliyordu. Kinshi Haru'dan haritayı isterken Jouichirou'nun çelişkileri doruk noktalarına ulaşmıştı. Eli istemsizce, çocukluğundan beri her zor durumda kaldığında elini götürdüğü ekipman çantasına gitti. Göz ucuyla, Ikishi'nin de kendisi gibi elini wakizashine attığını görüyordu.

"Kinshi ajanmış demek. Bak nasıl da daha fazla yalan söylemek için harita..."

Sözü yarıda kesilen Ikishi'ye doğru çevirdi başını Jouichirou. Artık orada değildi. Kinshi'nin konuşma tonu yavaşça kendisinden uzaklaşıyor, yerini derinden bir hırıltıya bırakıyordu. Kendi nefes sesiyle karışıktı duyduğu hırıltı, boğazı isle doluymuş gibiydi adeta. Her nefes alıp verişinde daha da artarak, Kinshi'nin sesini bastırıyordu. Başını tekrar Kinshi'ye çevirirken, ağaçların arasında kafileyi izleyen bir çift kırmızı gözü gördü. Zihni saniyeler içinde dal ve yaprakların arasında hareket edip kırmızı gözlerin içine kadar gitmişti. Ekipman çantasından çıkardığı halini görebiliyordu kırmızı gözlerin içinden. Köyün verdiği cübbe kan ve çamura bulanmış, gözleri kırmızı gözlerin içine kilitlenmiş bir şekilde bakıyordu. Kırmızı gözlerin içinden Kinshi'ye doğru baktı, kırmızı gözlerin sahibinin mutlu olduğunu hissedebiliyordu. Bu mutluluk, Jouichirou'ya korku olarak geri dönüyordu. Eli titremeye, boğazı kurumaya başladı. Dudaklarını araladı ve fısıldadı.

"Tenome."
"Hoop hop! Ne yapıyorsun sen?! Ne oluyor? Asker! Derin nefes al!"

Jouichirou gerçekliğe Haru'nun sesiyle dönmüştü. Gerçekliğe dönmüş olması, düşüncelerini değiştirmeye yetmemişti. Uzaktan kendisini izleyen koca yaratık hala oradaydı ve Kinshi bir Riaru ajanıydı. Elindeki titreme giderek daha da belirgin bir hal alırken Haru bileklerinden kavrayıp ellerini yukarı kaldırdı. Jouichirou, Haru'ya teslim olmuş şekilde karşı koymadı. Endişe tüm vücudunu sarmıştı, aklındaki düşüncelerden kurtulamıyordu. "Kinshi bir ajan, onu öldürmeliyim. Ama bu Tenome'yi memnun edecek. Onun gerçekten Tenome olduğuna emin miyim? Ya bir düşmansa? Ya Kinshi bir ajan değilse? Tenome o. Tenome değilse bile bir düşman. Tenomeyse bile bir düşman. Tenomeye saldırsam elime ne geçecek? Onun bir zuijin olduğunu unutmamam gerek. Ya gerçekten düşmansa? Şu an bunu yaparsam Haru'ya verecek bir hesabım olmaz. Ne gidip Tenome'ye saldırabilirim, ne de Kinshi'yi öldürebilirim. Haru'yu dinlemeliyim, Haru'yu dinlemeliyim..."

Elindeki kunaiyi yere bıraktı Jouichirou. Sakinleşmeye çalışıyordu. Endişe ve korku tüm vücudunu kaplamışken, dizleri titriyordu. Zihni üç cephede savaşıyordu adeta. Gerçek olan gerçeklikte Kinshi'nin bir ajan olup olmadığını sorguluyor, kendi gerçekliğinde kendisine bakan kırmızı gözlerin korkusunu yaşıyor ve Haru'nun kendini anlayabildiğini düşündüğü gerçeklikte onun sözlerini geçirmeye çalışıyordu zihnine. Liderin Haru olduğunu unutmaması gerekiyordu, ast üst ilişkisine bağlı kalıp emirleri yerine getirmeliydi. İfadesiz suratında herhangi bir mimik oluşturmaktan çekiniyordu. Başkalarının zuijinler gerçek olana kadar onların varlığını öğrenmelerini istemiyordu.

"Gözlerini kapat ve derin nefes al. Şu an her şey yolunda."

Gözlerini kapattı Jouichirou. Yanlış bir şey yapmak istemiyordu. Daha fazla çılgınca hareket yapmazsa eğer, Kinshi'ye bunun savaş stresi nedeniyle olduğunu açıklayabilirdi ve fakat daha ileri giderse geri döndüklerinde tüm köy Jouichirou'nun ne olduğunu öğrenebilirdi. Yapabileceklerinin sonuçlarını düşündü ve sakinleşmeye çalıştı. "Rab seni unutmadı." diye geçirdi içinden. Kendisini ölümden kurtaran beyaz suratlı elçiyi getirdi göz kapaklarının önüne. Kendisine verilen ikinci şansı boşa harcamayacaktı. Sakinleştiğinde ise Haru'nun bileklerini bırakmasını sağlayıp Kinshi'ye doğru bakarak. "Kinshi-san, bu yaptıklarım savaşın stresi yüzünden, sana verilen konuma doğru ilerleyelim." dedi. Kinshi'nin kendilerini bir tuzağa çekiyor olma ihtimali kurtulamadığı bir düşünceydi, düşmanın tuzağına çekilmektense Kinshi'nin tuzağına çekilmeyi yeğlemişti. Kendisine bakan kızıl gözlerin olduğu noktaya bakmaya korkuyordu. Dizleri ise hala titriyordu.

[GM - Naruto]

Haru’nun sözleri, ürkütücü hırıltıyı aşabilen tek şey oluyor Jouichirou için. Beyaz saçlı kızın otoriter, ancak alttan alta yumuşak ve rahatlatıcı ses tonu bir nebze olsun yatıştırmayı başarabiliyor Jouichirou’nun derin hezeyanını. Gözünün ucuyla görmekte olduğu bir çift kırmızı nokta, yavaş yavaş uzaklaşarak gölgelerin arasında kayboluyor. Bu esnada, Kinshi ikinize birden anlamaz gözlerle bakmakta. Kaşlarından biri havaya kalkmış, az öncekinden bile şüpheci bir tavra bürünmüş durumda. Önünde olup bitenleri gözlemliyor, kendince yorumlamaya çalışıyor ancak bir sonuca ulaşamıyor gibi. Haru Jouichirou’nun ellerini tutarken, gözlerini kapatıyor Jouichirou ve derin bir nefes alıyor. Birkaç saniye bu pozisyonda kalıyorlar. Devamında, hala kalbi delicesine çarpan Jouichirou gözlerini açıyor ve Kinshi’ye sözlerini aktarıyor. Birkaç saniye cevapsız kalıyor Kinshi, yüzündeki ifadeden birbirlerine güvensizliklerinin ‘artık’ karşılıklı olduğunu farkediyor Jouichirou. “Her neyse.” diyor Kinshi geçiştirmek istercesine. “Yola devam etmemiz gerekiyor, ilk plana sadık kalacağım. Eğer bir şey bulamazsak, onu o zaman düşünürüz.”

Aranızdaki garip hava devam ederken, ilerlemeye başlıyorsunuz tekrardan. Yağmur aynı şiddetiyle sürerken, ormandan çıkıyorsunuz. Açıklık alana çıktığınızda daha da hissedilir hale geliyor yağmur. Cübbelerinizden içeri doğru giren yağmur damlaları sizi baştan aşağı sırılsıklam hale getiriyor, yola devam ediyorsunuz. Şimşekler çakmaya devam ediyor. Formasyonunuzu koruyorsunuz. Arada istemsizce sağınıza ve arkanıza minik bakışlar atıyorsunuz savaş adına bir şeyler görebilmek için. Hala ara ara parlayan şeyleri fark ediyorsunuz, ancak mesafe iyice arttığı için çok minik enstantaneler halinde bunlar. Bu süre boyunca hiç konuşmuyorsunuz. Kısa bir süre önce yaşadığınız tuhaf dakikaların bunda etkisi olduğu yadsınamaz bir gerçek. Jouichirou’nun ‘dostları’ ortalıkta görünmüyor. Yarım saat kadar, herhangi bir şeyle karşılaşmadan koşuyorsunuz amansızca. Arada Kinshi’nin kendi kendine mırıldandığını ve çevreye bakındığını görüyorsunuz, muhtemelen tam olarak nerede olduğunuzu anlamak için hafızasını düzenli olarak kontrol ediyor ve yeniliyor. En azından düşündüğünüz bu. Çevrenize baktıkça fark ediyorsunuz ki, ormandan çıktıktan sonra soldan sağa ve ileri doğru giden hafif bir yay çizmiş durumdasınız. Bir süre sonra, oldukça uzağınızda bir yerleşim yerini andıran bir yer farkediyorsunuz. Birkaç nokta halinde binaları seçebiliyorsunuz, o da yalnızca şimşek çakıp ortamı aydınlattığında. Hala uzakta. Kinshi, elini kaldırarak durmanızı işaret ediyor. Rehberinizin söylediğini yapıyor, birbirinize yaklaşıp bir dizinizin üstüne çöküyorsunuz Kinshi’ye benzer şekilde: “Sözkonusu kasaba ileride, gözcü raporlarından birinde ikmal depolarından biri olarak konuşlandırıldığı söyleniyordu. Haru-san’ın bulduğu harita sahteyse, hala orada olmalı.”

[Kurosawa Haru]

"Umarım sahtedir..." dedi kısık bir sesle, boşa kaybedilen zamanın ölüm gibi üstlerine çökeceğinin bilinciyle boğulmakta olan Haru. Her ne kadar yağmur yağmaya devam edip şimşekler ardı ardına oysa da yeryüzünü, en azından Kinshi ve Jouichirou arasındaki yapay fırtına dinmişti. Ya Haru olmasaydı? Ya Jouichirou'nun beden dilini anlayamasaydı? Ölüm her an kapının ardındaydı, fakat uzakta değil yanıbaşlarındaydı. Haru korku dolu hislerine perde çekerek Jouichirou'dan gözlerini kaçırdı. Deliliğe baktıkça onun gibi düşüneceğinden, onun gibi olacağından çekindi. Ya onun zihninin bir sonraki işaret ettiği kişi Haru olursa?

Hazır durmuşlarken, plan yapma zamanı olduğunu fark etti Haru. Gidecekleri yerde bir misafir değillerdi, sinsice yaklaşıp gölgelere saklanmak zorundalardı. "En iyi dostumuz gölgeler olacak. Gideceğimiz yerde bizi bekliyor olacaklar. Attığımız her adımda bizi görüp diğerlerine haber vermek isteyen düşmanlarımız olacak. Öncelikli hedefimiz bu kasabaya, kimsenin haberi olmadan ulaşabilecek. Tuzaklara karşı uyanık olmak zorundayız. Kasabaya ulaştıktan sonra bulunduğumuz yeri taramamız gerekiyor. Kim nerede, kim nereye bakıyor, ve en önemlisi, olası rakiplerimiz kimler, görebilmemiz gerekiyor. Alanımızı tanımamız gerekiyor. Bu kasabada savaşmak zorunda değiliz, hatta savaşmayı istemiyorum bile. Kasabadaki insanların ikincil hasardan etkilenmesi, istediğim son şey. Alanı taradıktan sonra hedeflerimizi bulmak zorundayız. Bahsi geçen ekipmanları ortalık yerde bırakmadıklarına eminim. Onların lokasyonunu öğrenmek, planımız açısından en büyük eşik olacak. Eğer hiçbir şey göremezsek, birilerini konuşturmamız gerekecek. Bu konudan Jouichirou sorumlu. Genjutsu teknikleriyle birilerini konuşturmakta sorun yaşayacağını düşünmüyorum. Kinshi-san, biz seninle saldırı ve savunma ekibiyiz. Eğer ekipmanların yerini tespit edebilirsek, senin birincil önceliğin bu ekipmanları etkisiz hale getirmek olacak. Ben ise savaşılması gerektiği zaman savaşacağım. Formasyonumuzu korumamız çok önemli, zira Jouichirou-san yakın dövüş konusunda bizim kadar başarılı değil. Önceliğimizin hayatlarımız olduğunu hatırlatarak ikinci önceliğimizin ise ekipmanları yok etmek olduğunu söylemek isterim. Ekipmanlar etkisiz hale geldikten sonra burada kalmamız için hiçbir sebep yok, arkamızı dönüp geldiğimiz yönden gidebiliriz. Ölüm, açtığınız kapının ardında ya da saptığınız sokağın sonunda olabilir, bunu sakın aklınızdan çıkarmayın. Köye tek parça halinde döneceğiz, benim buna şüphem yok." dedi Haru. Konuşmasının, ilham verici, karanlığa ışık tutucu bir özellik taşımasını istediği için sonlara doğru daha rahat ve saldırgan bir ses tonu kullanmıştı. "Plana ekleyeceğiniz bir şey varsa böyle yapmayı uygun görüyorum, eğer siz de böyle düşünüyorsanız." dedi, takım arkadaşlarına baktı.

[Moriai Jouichirou]

Pamuk saçlı Haru'nun pamuk ses tonunda rahatlamaya başlamıştı Jouichirou. Her ne kadar vücudundaki adrenalin kendisini tamamiyle terk etmemiş olsa bile, rahatladığını hissediyordu. Çılgınca hareketlerinin sebebini basit bir yalan ile açıklamış olmanın verdiği kaba huzur ile yola koyulmuşlardı. Kinshi'ye güvenmediği kadar Kinshi de ona güvenmiyordu artık, Jouichirou-Kinshi ilişkisi gergin bir ipin üzerinde düşmek üzere olan cambaz kadar tedirgin ediciydi. Yol boyunca kafasında kendisini sırtından bıçaklama ihtimali olan Kinshi'yi düşündü Jouichirou. Haru ve kendisini yarı yolda satıp, Riaru fanatiklerinin cephesinde savaşmasının, biraz önce düşmanı bağlamak için kullandığı kırbaçını Jouichirou'ya savuruşunun hayallerini kurdu. Bir yandan da kurduğu bu hayallerin yıllardır köyüne olabildiğine bağlı bir şekilde onlarca görevi yerine getirmiş bir shinobinin itibarına leke sürdüğünü düşünüyordu. İkilemden kurtulamamıştı, Kinshi de kurtulması için herhangi bir şey yapmamıştı, yapmış olsa bile bu konu Jouichirou için bilinmezlik olarak kalmaya devam edecekti.

Ormanın girişinde kaybettiği yalnızlığını, Kinshi'ye karşı oluşan düşünceleri yüzünden tekrar kazanmıştı. Kendi gerçekliğindeki kafile Tenome'yi hissettiklerinde kaybolmuşlar, Jouichirou'yu dünya gerçekliğindeki kafilesiyle bırakmışlardı. Hastanede geçirdiği yalnız günlerin ardından zuijinleri tekrar görmek onu rahatlatmıştı oysaki. Kalp atışları olması gerekenden hızlıydı, savaşın stresi ve yaşadığı paranoya onu geriye çekiyordu. Gerçekteki kafileye yetişmek için ekstra çaba sarfediyor, kendi kafilesini ise göz ucuyla ormanın derinliklerinde arıyordu. Deneyimlerini not defterine yazmak ve yaşadıklarını geleceğe taşımak için can atıyordu. Yağmurlu hava ve görevin aksiyonu ise kendilerine nefes almayı bile hatırlatmayacak kadar yoğundu. Gözlerini kıstı ve ormanın çıkışına doğru baktı. Görevi keskin bir bıçağın eti deşmesi kadar kesin bitirmek istiyordu.

Kinshi'nin el hareketi ile durdu kafile. Küçük bir köy belki de minik bir kasabayı andıran yerleşim yerine yaklaşmışlardı. Yolun devamını gizli bir şekilde gitmeleri gerektiği ile ilgili konuşmayı yapmıştı Haru. Plana ekleme yapmak isteyen olup olmadığını sormuştu. Kinshi'nin herhangi bir şey söylemesini beklemeden "Öldürdüğüm adamlardan birini inceledim, dış görünüşü ile ilgili detaylarına göz gezdirdim. Siz gölgelerin içinde ilerlerken ben adamın kılığında sizin bir miktar önünüzden yerleşim alanına giriş yapabilirim. Böylece olası bir durumu önceden görmüş oluruz veya bilgi alabiliriz." dedi. Ardından ellerini göğsünün önünde birleştirip biraz önce incelediği adamın detaylarını zihninde kurdu. Henge no Jutsu tekniği ile adamın dış görünüşüne bürünürken, yerleşim alanına girdiğinde yapacaklarını düşündü. Öncelikle olabildiğince sakin kalmalıydı. Düşman tarafından tanınır ve neden orman yerine burada olduğu sorulursa eğer onlara ormandakilerin ilk saldırıyı karşılayıp kazandığını ve daha fazla Kusagakureli shinobi geldiğini bu nedenle de daha fazla teçhizata ihtiyacı olduklarını söyleyecekti. Böylece adam ile birlikte depoya kadar ilerleme şansı olacaktı. Sakinleşmeliydi Jouichirou, göreve odaklanmalıydı. Kahraman olmak değildi niyeti, görevi tamamlamak istiyordu.

[GM - Naruto]

Haru’nun uzun ve ayrıntılı, ara ara da motive edici sözlerle süslenmiş konuşmasını hem Kinshi, hem de Jouichirou dikkatle dinliyor. Kinshi, Haru’nun direkt olarak kendisine yönelttiği sözler karşısında hafifçe başını sallıyor onaylarcasına. Komutanın başkasında olmasının kendisini nispeten rahatlattığını gözlemleyebiliyor Haru bu esnada. Belki daha normal şartlar altında olsa, Jouichirou da aynı şeyi düşünebilirdi ancak hala pek kendinde sayılmaz. Haru’nun sözleri bittiği anda, Jouichirou atlıyor söze. Planının ayrıntılarından bahsediyor takım arkadaşlarına, karşılık olarak az öncekine benzer şekilde onaylarcasına sallanan başlarla karşılaşıyor. Harekete geçmeye hazırlanırken, Kinshi’nin sözleriyle duraksıyorsunuz: “İletişimi nasıl sağlayacağız? Haru-san, Jouichirou-san? Kampa bizden ayrı bir şekilde girmen riskli değil mi? Tekniğin bozulursa, ya da herhangi başka bir şey olursa? Her şeyin iyi gittiği bir senaryoda bile gelip bize haber vermen şüphe çekmez mi?”

Kinshi’nin sözleri üzerine biraz daha konuşuyorsunuz. Ya da konuşmuyorsunuz, kendi tercihiniz. Devamında, planınızı uygulamak üzere ilerlemeye başlıyorsunuz kasabaya doğru. Mesafe hala uzak olduğu ve korkunç yağmurun görüşü çok kısıtladığı gerçeği gözönüne alındığında kalan yolculuğunuzun başlangıcı nispeten rahat geçiyor. Normal şekilde koşarak katediyorsunuz yolun bir kısmını. Gelgelelim, binalar iyiden iyiye belirginleşmeye başladığında olabildiğince yavaşlıyor ve çökerek ilerlemeye başlıyorsunuz karanlıkta. Binaların çevresinde muhtemelen elindeki lambalarla devriye gezen birkaç görevli görebiliyorsunuz. Bununla birlikte çatı olduğunu tahmin ettiğiniz yükseltilerde de bekleyen birkaç kişi var. Bunun dışında, en azından görebildiğiniz noktalarda başka bir ışık yok gibi duruyor. Güvenlik çok sıkı gibi durmuyor en azından gözlemlediğiniz yerden.

Ekip kasabayı görebildiği, nispeten güvenli görünen bir yere yerleşiyor ve Jouichirou aktif ediyor tekniğini. Devamında, olabildiğince soğukkanlı kalmaya çalışarak kasabaya doğru ilerlemeye başlıyor. Kasabayla aralarında 150-200 metre civarı bir mesafe var. Yürürken ince ince huzursuzluğunu bastırmaya çalışıyor Jouichirou. Derinlerinde bir yerde, hala Tenome’nin verdiği dehşeti,hezeyanının kalıntılarını hissedebiliyor ve şuan içinde bulunduğu görev için doğru insan olup olmadığını sorguluyor kendi kendine. Bununla birlikte, geri dönüşünün olup olmadığını bilmiyor. Geldikleri yola kıyasla devede tırnak olan mesafe, büyüdükçe büyüyor Jouichirou’nun zihninde. Derin düşünceler arasında kaybolmuşken, 30 metre kadar ilerisinden gelen bağırışı duyuyor: “Oi! Kimsin! Kendini tanıt hemen!” Bu, kasabanın etrafında dolaşmakta olan eli fenerli görevlilerden biri olsa gerek. Fener, eski tip gaz lambalarını andırdığı için lineer bir ışın saçmıyor, bu sebeple hengelenmiş Jouichirou’yu seçemiyor olsa gerek adam.

[Moriai Jouichirou]

Elini cübbesinin içine doğru götürdü Jouichirou, Kinshi'nin iletişimle ilgili sorusunu duyduktan sonra. "Birkaç mühür sanırsam." dedi sakince ve Haru'ya doğru yaklaştı. Kalkanının Haru'ya bakan kısmına çizim yapmaya başladı. Chakrasını vücudunda yoğurdu ve kalkanın içine aktif olduğunda kolunun üstünü aydınlatmaya yetecek kadar enerji yayacak bir mühür çizdi. Mührün dış katmanına onu bağlayan eş mührü çizdikten sonra ekipman çantasından bir kunai çıkardı. Kunainin üzerine Haru'nun kalkanındaki mührü aktif etmeye yarayacak mührün çizimini bitirdiğinde "İşimizi görecektir." diyerek cümlesini bitirdi ve kunaiyi cübbesinin kollarında bulunan mekanizmalardan boş olanına yerleştirdi. Cümlesini bitirirken içeride yaşanabilecek olayların imgeleri belirdi zihninde. Daha evvel hazırladığı bir parşömeni almak üzere elini tekrar cübbesine doğru götürdü. "Haru-san, bu parşömeni vücuduna yapıştırdığında kendisi aktif olacaktır. İçine aktardığım enerji, seni olduğundan daha hızlı biri haline getirecek. İçeride ne ile karşılaşacağımızı bilmiyorum, önlem olarak sende kalması daha iyi olacaktır." dedi ve Tekli Funyuu 4'ü Haru'ya uzattı. Jutsusunu yapıp yerleşim alanına ilerlemek için hazırdı. Zihnini kemiren kurtlar, Jouichirou sakinleşmeye çalıştıkça kuduruyorlardı.

Ellerini göğsünün önünde birleştirdi ve dudaklarını sessizce hareket ettirdi Jouichirou. Artık kendisi değil, biraz önce kanını yere döktüğü adamın şeklinde duruyordu ayaklarının üstünde. Attığı her adımda, kan dolaşımının hızlandığını hissedebiliyordu. Jouichirou için adrenalin elyafı olan güneşsiz kızdan uzaklaştıkça ve yerleşkeye yaklaştıkça içinde bir şeyler tekrar alevleniyordu. Etrafında durmadan bir şeylere kulp bulan Ikishi'nin veya kendisine akıl verecek Khajaeru'nun olmaması, düşman toprağında yalnız kalmış olma hissi ve Tenome'nin uzaklarda bir yerlerde kendisini izliyor olabileceği ihtimali Jouichirou'yu yormaya başlamıştı. Yerleşim alanına attığı adımlarını hızlandırdı.

Üzerine dönen ışık huzmesiyle beraber adımlarını durdurdu Jouichirou. “Oi! Kimsin! Kendini tanıt hemen!”. Üzerine vuran ışık yüzünden mi göremiyordu karşısındaki kendisini yoksa karşısındaki adam gerçek biri değil miydi. Emin olamamıştı Jouichirou. Işık gözlerini alıyordu, o zaman gerçek olmalıydı. Peki ya gerçek değilse? Jouichirou boşluğa konuşmaya başlayacaktı bu durumda. Çok da doğru olmayan bir zamanda atmıştı kendisini öne. Haru'nun bu tip planlara becerisi olmadığını biliyordu fakat belki Kinshi şu an kendisinin olduğu pozisyonda olabilirdi. Aslında doğru olan onu önden göndermekti, ajan olmadığını varsayarsak... Jouichirou tekrar tekrar çelişkilere düşmemek için yüzüne bir anda vuran ışığa karşı sanki bir refleksmiş gibi elini gözlerinin önüne tutarak karşılık verdi ve arkasında uzayan gölgeye baktı. Gölgeyi orada gördüğünde kendisine çarpan şeyin gerçek bir ışık ve karşısındakinin gerçek bir adam olduğuna kanaat getirdi. "Oi, çek şu ışığı suratımdan! Kusalı piçler orman tarafından saldırdılar. İlk dalgaya karşı savunabildik ama daha fazlası geliyor. Desteğe ihtiyacımız var." diye bağırdı kendisine ışığı tutan adama doğru ve adamın tepkisini bekledi. Gelebilecek tepkiye karşı kunaiyi eline düşürecek olan mekanizmayı aktif edecek el konumuna yakın bir şekilde tutuyordu elini.

[Kurosawa Haru]

"Seni bekleyeceğim." dedi Jouichirou'ya, kalkanına yaptıklarını izledikten sonra. Çok hazırlıklı bir adamdı o, aklından her şeyi geçiriyor, planlarını kurup ona göre hareket ediyordu. Çöldeki bir vaha gibiydi, kesinlikle ne yapacağını bilmeyen ve susmaktan başka pek bir şeyi yerine getiremeyen Kinshi'den sonra. "Dikkat et." dedi, deli adam bambaşka birinin kılığına girdikten sonra. Haru, onun kime dönüştüğünü bile bilmiyordu, öylesine hızlı ve değersiz şeyler gibi öldürmüştü ki onları, yüzlerine bakmaya bile zamanı olmamıştı. Hayat mücadelesi miydi bu? Yoksa Haru'nun kana susamış doğası mıydı? İlk defa gördüğü adamı kafasıyla uğurladı, sanki senelerdir tanışıyorlarmış gibi. Günlerdir sırtını dayadığı silah arkadaşıymış, ve bu yalnızlıkta güvendiği tek insanmış gibi.

Yoldaşı ondan uzaklaştıkça Kinshi ve sessizliğiyle baş başa kalmıştı. Kinshi'ye döndü, plan işlerken beklemekten başka yapacak çok da şeyleri yoktu. "Bulduğumuz harita sence ne?" dedi fısıltılarla, cevap bekledi. "Ben bu adamların oraya yem olarak konduğunu düşünmek istemiyorum. Düşman komutanının, Kusagakure güçlerinden korunmak için onlara güvendiğini de düşünmek istemiyorum. Onlar kesinlikle bizim seviyemizde değillerdi. Bence Riaru da bunu göremeyecek kadar aciz değildir. Garip bir durumun içindeyiz, bence. Sana ve istihbarata güvenim sonsuz. Bilgileri sorgulayacak halim de yok. Fakat, işaretli yerlerin boşuna işaretlenmediğini düşünüyorum." dedikten sonra haritayı tekrar çıkardı, elini siper edip ıslanmasını engelleyecek şekilde, ve tekrar Kinshi'ye uzattı. "Haritaya tekrar bak ve sadece fikir yürütmeni istiyorum. Sence bu kasabanın içinde aradığımızı bulup görevi yerine getirebilirsek bu noktalara da uğramalı mıyız? Ya da, kasabanın içinde aradığımızı bulamazsak, bu noktalara gitmeli miyiz? Ve diyelim ki bu haritada gösterilen yerlerde bir şeyler var. Sence ne?" dedi, rüzgarın bile duyamayacağı bir ses yüksekliğiyle. Alacağı cevaplar önemliydi, zira bu alan hakkında en ufak fikri yok, oraya gittiğinde ne ile karşılaşacağını bilmemenin verdiği korku vardı üzerinde. Alacağı cevaplar neticesinde planın rengi değişebilir, başka şeyler yapabilirlerdi. Ayrıca yaptığı şey, aynı zamanda Kinshi'nin düşüncelerine önem verdiğini ve onun da takımın bir parçası olduğunun farkına varmasını sağlayacaktı. Az önce yaşanan saçmalıktan söz açmayı düşünmüyordu. Söyleyeceği, fark edemeyeceği bir söz Kinshi'nin de Jouichirou'ya karşı düşüncelerinin bilenmesini sağlayacaktı. Aynı zamanda da ileri bakıyor, köyü incelemeye çalışıyordu. Bir şey görebileceğini düşündüğünden değil ama, amaçları doğrultusunda bakmak hoşuna gidiyordu.

[GM - Naruto]

Jouichirou: Mühürlerini yapıyorsun ilerlemeye başlamadan önce, yazdığın mühürlere işlediğin chakranın vücudundan eksildiğini hissediyorsun. Hala iyi durumdasın, ancak chakranda farkedilebilir düzeyde bir eksik olduğunun bilincindesin. Köye doğru yaklaşıyorsun, adamla karşılaşıyorsun. Adam, söylediklerine karşılık birkaç saniye duraksıyor. Kafasının hafifçe köye doğru döndüğünü ve birilerinin size bakıp bakmadığını kontrol ettiğini görebiliyorsun. Kendini güvenceye almak istiyor gibi görünüyor. Çatılardan birine yerleşmiş bir adamın size doğru bakmakta olduğunu fark edince, nispeten daha rahat bir şekilde sana doğru adımlamaya başlıyor kim olduğunu görmek üzere. Dış gözler tarafından izlendiğiniz için, kullanmamaya karar veriyorsun kol yenindeki mekanizmayı. Ayrıca hengeli olduğun için bu şekilde görüntünle uyumsuz bir hareket yapmanın da jutsunu bozabileceğinin farkındasın. Adam ihtiyatlı bir şekilde yaklaşıyor aranızda 10-15 metre kalana kadar. Birbirlerinizin yüzünü görebileceğiniz noktada, adamın suratında tanıdık bir simayı görmüşçesine bir hareketlilik oluyor: “Matsui! Söylesene oğlum sen olduğunu, aklım gitti!” Hafifçe sırıtarak sana yaklaşmaya başlıyor: “Gelsinler gelsinler, istediğimiz de o değil mi zaten.” Yüzündeki sırıtma iyiden iyiye büyüyor yaklaşırken: “Tarou nerede? Başına bir şey gelmedi değil mi?” Aranızdaki mesafe kapanıyor, adam elini kaldırıp senin omzuna götürmeye yelteniyor. Kesin olmasa bile, hengenin olası bir temasla bozulma ihtimali olduğunu biliyorsun. Ve temastan önce takribi bir saniyen var.

Haru: Kinshi dikkatle dinliyor söylediklerini. Sindirmeye çalışır gibi bekliyor birkaç saniye boyunca. Ardından cevaplamaya başlıyor: “İlk andaki kafa karışıklığımın sebebi de bu zaten, Haru-san. Dediğin gibi, barizce güçsüzlerdi. Riaru’nun fanatiklerinin hepsi çok güçlü insanlardan oluşmuyor haliyle, ancak cephe arkasına sızmak için böylesine önemli bir noktayı o kadar zayıf adamlara bırakmaları pek aklıma yatmıyor. Dahası, koca ormanda sadece yedi kişiyle karşılaştık. Ben cephenin ormana uzanıyor olmasını beklerdim. Fazla boş, şüpheli derecede boş. Bizi içeri çekmeye mi çalışıyorlar?” Duraksayıp derin bir nefes alıyor: “Harita da apayrı bir sorun. Sözde bizim cephemizin arkasına sızmak için ya da ormanı savunmak için, artık hangisiyse, gönderilen adamlarda neden kendi güçleri arkasındaki belirli noktaları işaret eden bir harita verilir ki? Bariz bir tuzak gibi görünüyor. Ancak Riaru bu kadar basit bir tuzak kurmak için fazla akıllı bir adam. Farkedeceğimizi biliyor olmalı. Peki ya amaç ne?” Gözlerini deviriyor nefesini sesli bir şekilde verirken: “Bilmiyorum, bilmiyorum.”

Off Topic

Out: Haru’nun yazacak bir şeyi yoksa, bu turdan itibaren ikinci bir uyarıya kadar yalnızca Jouichirou ile devam edeceğiz.