[Kurosawa Haru] Ay'ın Karanlık Yüzü

[GM - Naruto]

Konuşma sırasının sana geçmesiyle birlikte cümlelerini sıralamaya başlıyorsun. Yurisa, başta dikkatli bir şekilde seni dinlemeye başlamış olsa bile, giderek uzayan konuşman neticesinde önce sıkılgan, ardından da tamamen ilgisiz bir yüz ifadesi takınıyor. Bir noktadan sonra seni dinleyip dinlemediği konusunda emin olamasan da cümlelerini tamamlayıp konuşma sırasını Yurisa'ya devrediyorsun. Sessizliğe bürünmenin üzerinden birkaç saniye geçmesinin ardından birden irkilir gibi bir hareket yapan Yurisa, hemen ardından bir esneme hareketi yapıyor ve sıkılmış bakışlarını sana kilitlerken "Kurosawa Haru yani... Ama çok sıkıcı birisisin. Yanından gelirsem eğlenebileceğimi hiç sanmıyorum, o yüzden tek başınasın tatlım!" diyor. Bu cümlesinin ardından yüzüne biraz daha ciddi bir ifade takınmayı seçen Yurisa "Aslında geldiğin bu yer Asuka'nın değil, benim bulunduğum yerdi. Gyaku'nun sözlerime itibar edip etmeyeceğini merak ettiğim için doğrudan kendi yerimi Asuka'nın yeri gibi belirttim. Tatmin edici seviyede olmasa da, sözlerime itibar etmesi Gyaku'nun benden bir puan kazanmasını sağladı." diyor. Hemen ardından ise hafif bir küçümser nitelikteki tebessümle "Bu da öyle kolay kolay olacak bir şey değil." diyor. Yüzündeki tebessümü birkaç saniye boyunca tutan Yurisa, hafifçe omuzlarını silktikten sonra "Madem sözümüze itibar ediliyor, o zaman biz de yardımcı olalım, değil mi?" diyor.

Yurisa son cümlesinin ardından bulunduğu noktadan ayrılıp sana doğru gelirken, bu kez kafasından bir şeyler gibi gözlerini hareket ettirdiğini fark ediyorsun. Herhangi bir tehlike hissetmeyen shinobi hislerin olduğun yerde durmana neden oluyor ve Yurisa ile aranda yarım metreden bile az bir mesafe kalmasının ardından Yurisa'nın bir şey keşfetmiş gibi parlayan gözlerini ve oldukça hızlı ve seri sayılabilecek el mühürlerini yapmaya başladığını fark ediyorsun. Kendini olası bir saldırı için birkaç adım geriye doğru hareketlendirmeye çalıştığın esnada ise Yurisa "Sakin ol, yardım edeceğimi söyledim ya!" diyerek seni olduğun yerde kalmaya zorluyor. Yurisa, uzun sayılabilecek el mühürlerini tamamlamasının ardından ise sağ eliyle alnını kavrıyor. Zihnine dolan çakrayı hissettiğin sırada Yurisa "Asuka'nın nerede olduğunu artık biliyorsun. Yönünü kaybetmeden, ayakların seni oraya götürecektir." diyor. Yurisa elini alnından çektiği anda ise Asuka'nın bulunduğu noktaya giden yol, en net haliyle zihnine yerleşiyor. Adeta gözlerinin önünde gördüğün tüm yolun sonunda, birkaç tek katlı yapıdan oluşan alanı dahi net bir şekilde görebiliyorsun. Yağmur Ülkesi'nin içinde olduğuna emin olduğun bu yerin, Amegakure'nin güneyinde bir alan olduğunu da ayrıca fark edebiliyorsun.

Gözlerinin içine bakan Yurisa, tekniğinin başarılı olduğunu senin bakışlarından anlarken, yüzüne yayılan gülümsemeye engel olmakta güçlük çekiyor gibi duruyor. Senden birkaç adım geriye atarak uzaklaşan Yurisa oldukça tatmin olmuş bir duruş sergilerken "Harikulade! Bu tekniğin ismini ne koysam acaba? İleride de belki kullanabilirim... Belki de kullanmam, bilemiyorum şimdi." diyor kendi kendine.

[Kurosawa Haru]

“Beni yanlış anlama. Verdiğin bilgi için çok teşekkür ederim. Dediğim gibi, birçoğunun hayatını kurtarmış olabilirsin.”

Sıkıcı oluşu konusundaki eleştirileri kulak ardı etmişti bir anda, her zaman yaptığı gibi. Hiç kimseye eğlence vaat etmemişti. Eğlenceli biri olduğunu kendisi de düşünmüyordu zaten. “…Fakat, bu bilgiyi sadece Gyaku’nun senin söylediğin şeylere itimat edip etmeyeceğini görmek için mi gönderdin? Kısa süre içinde geberip gideceğimi bilip gelmediğine göre, savaş ilgini çekmiyor diye düşünüyorum. Nedir seni eğlendirecek şey? Bir keresinde uyuşturucu satarak 7 Milyon Ryo kazanmıştım! Ki, daha kalanını alamadım bile. Dans edemem ama art arda 6-7 parende atabilirim. Hatta, bana gösterdiğin yere, yere değmeden gidebilirim bile.” Şaka yapmaya çalışıp, beceremediği belliydi.

Yüzünü ciddileştirdi. Karşısındaki kişiyi tanımaya, algılamaya çalışıyordu. Motivasyonları konusunda en ufak bir bilgi vermeyen, “zeki” biriydi karşısındaki. Ama ilginç bir şekilde, Haru’dan bu motivasyonları anlaması gerektiğini bekliyordu. Kızın eğlence kavramı, Haru’dan çok değişikti belli ki. Nereye gittiği belli olmayan konuşmalar açıyor, sonra o konuşmaları da durduk yere bitiriyordu. Haru da bilmiyordu, kızın konuşmanın nereye gitmesini istediğini. “Harika bir teknik. İnsanlara bilmediği şeyleri öğretmek. Yetenekli olduğun da besbelli. Anlattığın kadarıyla yardımına da ihtiyacım var. Seni nasıl eğlendireceğimi bilemiyorum. Maalesef. Bu konuda üzgünüm. Anlaşamayacağımız ortada.”

“Gyaku-sama’ya bir puan kazandırabilmiş olmak benim için bir onur. Daha fazla ısrar etmeyeceğim. Her şey için çok teşekkürler. Şimdi yoluma gideceğim.” Dedi ve başını minnetle öne eğdikten sonra ayaklarının onu götüreceği, akıl sarayında yer edinmiş konuma doğru ilerlemeye başladı, eğer kız bir şeyler söylemeyecekse.

[GM - Naruto]

Konuşmaya başladığın anda, Yurisa'nın az önce yüzüne yayılmış gülümsemenin bayık bir ifadeye dönüştüğünü görüyorsun. Aslında az önce de bunun sinyallerini vermiş olan Yurisa, sen konuşmaya devam ettikçe, üzerindeki ilgisini kaybetmeye başlamış gibi duruyor. Tüm söylediklerini yüzlerce ve belki de milyonlarca kez dinlediği masalları tekrar duymanın verdiği bir bezginlikle dinleyen Yurisa "Bir de bana konuşup saçmalıyor derler. Bizimkiler seni görse, beni öpüp başlarına koyarlar bence!" diyor. Bu sözlerinin altında bariz bir alaycılık sezmiş olsan da, aslında kadınsal bir çekişmenin yarattığı gerilimi de hissedebiliyorsun. Fakat geldiğiniz noktada, Yurisa sana fazlasıyla yardım etmiş olduğunu düşünür gibi bakışlarını üstte tutmaya gayret gösteriyor. Ellerini belinde koyan Yurisa derin bir nefes aldıktan sonra "Onlarca, yüzlerce yol düşünüyorum ama haklısın. Seninle birkaç adım attıktan sonra sıkıntıdan geberip giderim. Üzgünüm tatlım ama öleceksem bile sıkıntıdan olmasını istemem." diyor. Bu sözlerinin ardından sağ elini hafifçe kaldırıp sana el sallayan Yurisa, buluduğu noktada transparan bir görünüm kazanmasının ardından adeta hiçlikte silinip giderken seni de kendinle baş başa bırakıyor. Etrafına son bir kez bakmanın ardından ise, adımlarının seni yönlendirmesine izin veriyorsun.

Bir gün kadar yaptığın, yağan yağmurun yarattığı olumsuzluklar haricinden sıkıntısız ve gerçekten de sıkıcı bir yolculuğun ardından, zihnine kazınan bölgenin yakınına geliyorsun. Bu noktada, alanın sık ormanlık olması adımlarını gizlemen için oldukça elverişli bir ortam yaratıyor. Ancak yine de yağan yağmurun oluşturduğu çamur zemin, sıradan insanlar için ilerlemeyi bir hayli zorlu kılacak nitelikte oluyor. Buraya gelene kadar yol üstü birkaç handa duraksayıp yiyecek ihtiyacını ve uyku açlığını yatıştırmış olman sayesinde, kendini oldukça dinç hissediyorsun. Her ne kadar gündüz vakitlerinin içerisinde bulunsan da, yağan karla karışık yağmur havanın rengini koyu bir griye döndürmeye yetiyor. Bulunduğun ormanlık alanın yaklaşık 200 metre sonrasında, ağaçlık alanların bir nebze azaldığını ve birkaç tek katlı yapının bulunduğunu, Yurisa'nın zihnine işlediği görüntülerden anlayabiliyorsun. Görüntülerde, yapıların çevresinde ormanlık alanın seyrek de olsa devam ettiğini bildiğin içi yönünü kaybetme veya başkaca bir sıkıntıyla da karşılaşacak gibi durmuyorsun. Diğer bir deyişle, önündeki 200 metrelik alanda ağaçlar daha seyrek bir birliktelik sunacak olsa da, orman halen varlığını korumaya devam edecek gibi görünüyor. Kafanı kaldırıp gökyüzüne baktığında ise, üzerindeki kara bulutların kuzeye doğru hareketlendiğini fark edebiliyorsun. Sırılsıklam olmuş bedenin eseri olan gökyüzünden inen yağmur taneleri, bir süre daha varlığını koruyacak gibi duruyor.

[Kurosawa Haru]

Attığı her adımın onu ölüme götürdüğünü bile bile, ilerlediği her saniye biraz daha yok olduğunun farkındalığıyla devam ediyordu yoluna kar saçlı kız. Yolun sonunun nereye çıktığını bilse de, bugünün nerede biteceğini hiçbir şekilde hayal edemiyordu. Görevi başarsa da başarmasa da, çoktan ölmüştü zaten.

Bir hayalet ziyaretçi gibi geçip gittiği kasabalardan aldıklarıyla besleniyor, konuşmadan tuttuğu odalarda uyuklayıp devam ediyordu her nereye gidiyorsa. İnsanların aklından silinip giden beyaz gölge, onu fark eden bir kişiyi ardında bırakmış, devam ediyordu tekrardan. Dallardan dallara, gölgelerden geçip başka düzlüklere doğru, bir tavşanı bile ürkütmeyecek kadar sessiz bir şekilde hedefine doğru ilerliyordu.

Bir anlığına durdu. Yorulmuş ve ıslanmıştı. Biraz nefes almak istedi. Bulutların perde çektiği gökyüzüne, aya bakmaya çalışsa da, hiçbir şey görememesi onu kötü hissettiriyordu. Ayı en son ne zaman gördüğünü hatırlamıyordu bile. Huzursuz hissediyordu bundan dolayı. Tek yakın arkadaşı, yoldaşı, sırdaşı ile arasına bulut denen çirkin perde çekilmiş, onu bile görmüyordu. Yalnız hissediyordu Haru, geriye kalan tek arkadaşını bile görememenin verdiği umutsuzlukla doluyken kalbi.

Derince bir nefes aldı kötü düşüncelerden kurtulmak için. Yalnızdı. Günlerdir konuştuğu tek kişi onu aşağılamış, sonra da paketleyip göndermişti. Kimdi o kız? Belki o da gölgelerde koşturan, ışıktan uzak duran biriydi. Kusa’lı mıydı? Belki de, Gyaku başa geçmeden çok daha önce o vardı. Teknik geliştirme yeteneklerine baktığı zaman en kötü ihtimalle Jounin seviyesinde olduğunu tahmin etmek, yanıltıcı olmazdı. Kendini bir güç savaşının içinde hissetmişti Haru, çok ufak bir düşünceydi bu.

Kaybedecek hiçbir şeyi kalmamak ne büyük bir acıydı. Uğuruna savaştığı her şeyi bir hafta içinde kaybetmiş, benliğini, kendini gerisinde bırakmıştı, her ne kadar gerçek olabilirse bu düşündüğü. Yağmur onu artık dinlendirmiyor, hatta sinirlendiriyordu. Ellerini üzerindeki pardösüye sildi, ardından ovuşturdu, hissedene kadar. Bu sırada zihin sarayına dönüp, kızın kendine “yüklediği” alanı tekrar gözden geçirdi. Yakınlaşmıştı.

Ona iletildiği (Zihninde yankılandığı) kadarıyla biraz daha ilerlerse, bulunduğu koruluk seyrekleşecek, birkaç katlı bir binayla karşı karşıya kalacaktı. Tuzaklarla karşı karşıya kalabileceğinin farkındaydı. Temkinli davranmak zorundaydı. Kalkanını çıkardı. Etrafından geçtiği ağaçlara dikkat ederek, bastığı zemine temkinli basarak, sessiz bir rüzgâr gibi ilerlemek zorundaydı. Bulutların ona sağladığı karanlığı, lehine kullanmalıydı. Kalkanını çıkardı ama mızrağını eline almadı. Yere doğru eğilip vücudunu küçülttü. Amacı seyrekleşen ağaçları, kendine tek katlı yapılara karşı siper ederken alan hakkında bilgi toplamaktı.

Dışarıda birileri var mı? Kendisini bu alan hakkında neler bekliyordu? Dikkatini dağıtacak durumlar karşısında hazırlıksız yakalanamazdı. Ağaçların arasına gerilmiş misinalar, ağaçlara yerleştirilmiş garip mühür büyüleri, onun sürpriz saldırısını bozguna uğratacak düzeneklere dikkat ederek ilerleyecekti. İlerlerken her seferinde etrafa bakması, alan hakkında kızın ona verdiğinden daha çok bilgi edinmesini sağlayacaktı. Eğer hiçbir şey yok ise, zihninde gördüğü tek katlı yapılara doğru ilerlemekti amacı. Yakalanırsa yakalanırdı, yapacak bir şeyi yoktu. Harekete geçmek zorundaydı.

[GM - Naruto]

Kalkanını önüne alarak kendine siper ediyorsun ve ilerlemenin sonraki aşamasını bu şekilde sürdürüyorsun. Alanın önceden zihnine yerleştirilmiş olması ilerlemeni bu aşamada ciddi anlamda kolaylaştırırken, hedef bölgeyi gözleyebileceğin, ancak farkedilmenin uzak ihtimal olduğu bir yakınlığa geliyorsun. Bu noktaya kadar herhangi bir tuzağa dair hiçbir emare tespit edememiş olsan da, tedbiri elden bırakmadan ilerlemeni sürdürmüş oluyorsun.

Bulunduğun nokta, çevredekilere nazaran daha fazla ağacın bulunduğu bir yer oluyor. Zihnindeki görüntülerde saklanmak için en ideal noktanın bu olduğunu bildiğin için kendine bu yeri seçmen senin açından oldukça kolay oluyor. Yerleşkeyle aradaki mesafeni tam olarak tespit edemesen de neredeyse tamamının görüş açında olması işini bir hayli kolaylaştırıyor. Yerleşkedeki binaların tek katlı olması da sana bu noktada büyük avantaj sağlamış gibi dururken bu yerle ilgili ilk izlenimlerini toparlamaya başlıyorsun.

Yerleşkeye baktığında ilk olarak kaç tane yapının olduğunu tespit ediyorsun. Görebildiğin kadarıyla 20 kadar yapının olduğu bu alanın aslında bir karargah veya askeri duraklama noktalarından bir tanesi olduğu sonucunu çıkarabiliyorsun. Kim veya kimler tarafından kullanıldığına dair somut bir ipucu yakalayamamış olsan da, uzun süredir boş kalmış gibi görünen yapılardaki aşınmaları ve yıkılmaları oldukça dikkat çekici buluyorsun. Bu aşınma ve yıkılmaların farklı farklı özellikler göstermesi -aşınma, yanma, parçalanma gibi- alanda ufak çaplı da olsa bir mücadelenin geçtiğini sana anlatıyor. Ancak tüm bu olayların uzun bir süre önce olduğunu da yapıların genel kondisyonundan anlaman mümkün oluyor. Tüm bunların yanında, yerleşkede belli bir düzen olmaması ve yapıların gelişigüzel bir şekilde yapılmış olması da aslında bu yerin uzun süreli olarak kullanımının düşünülmediği hissini yaratıyor.

Yapılarla ilgili ilk izlenimini birkaç saniye içinde bitirmenin ardından odağını herhangi canlının varlığını görmeye veya hissetmeye adıyorsun. Gözlerini her zamankinden bir nebze daha fazla keskinleştirmenin ardından yerleşkenin iç kısımlarında iki tane orta boylu insan dikkatini çekiyor. Bir binanın duvarına yaslanmış ve muhtemelen sigara içtiklerini düşündüğün iki insanın üzerlerindeki kıyafetleri net bir şekilde göremesen de üstlerinde herhangi bir köy veya organizasyona aidiyetleri olduğuna dair somut bir şey göremiyorsun. Bu iki insanın varlığını aklından hiç çıkarmadan etrafını taramaya devam ettiğinde, yerleşkenin sağ tarafına doğru olan bir yerde, yine bir yapının kenarın durmakta olan bir kadın görebiliyorsun. Kadın binaya sırtını yapının duvarına yaslamış bir şekilde oturmaktayken, kucağında duran bir şeylerle uğraştığını görüyorsun. Kadının bir deftere bir şeyler yazdığı, karaladığı ihtimali olduğu gibi, bulunduğun noktadan hareketlerine bakılırsa bir şeyleri zımparalıyor gibi de durduğunu fark ediyorsun. Bu kadını da aklına kazımanın ardından sigara içtiğini düşündüğün ikilinin hala aynı noktada, aynı faaliyetlerine devam ettiğini görüyorsun. Bakışlarını bu kez yerleşkenin soluna doğru çevirdiğinde, bu kısımda bir yapının etrafında toplanmış ve ortada yaktıkları ateşin etrafında durmakta olan beş kadar adam görüyorsun. Bu adamların bir yandan muhabbet ettiklerini, bir yandan da bir şeyler yediklerini görebiliyorsun.

Yerleşkedeki canlılara dair ilk izlenimlerin bunlar oluyor ve görebildiklerinin dışında başkaca bir hareketlilik tespit edemiyorsun. Bu noktada, görebildiğin üç bölgeye de ulaşımının yürüyerek mümkün olduğunu fark edebiliyorsun. Diğer bir deyişle, üç noktaya da normal bir şekilde yürüyerek gidebilmen mümkün. Ancak bu aşamada, ağaçlık alanın yerleşke dışında kalması ağaçlar üstünde gizlenerek yapılacak bir ilerlemeyi olanaksız kılıyor.

[Kurosawa Haru]

Nasıl ilerlediğini bilmeden esip giden rüzgârlar gibi ilerledi Haru, gideceği yerin haritası aklına kazınmış bile olsa, bir tekinsizlik sezmeden edemiyordu. Her köşeye bir tuzakla karşılaşacağı korkusu tüm düşüncelerini kaplıyordu. Kendi için korkmuyordu, görevin başarısı içindi hissettiği çekinceler. Karşılaştığı kıza güvenip güvenemeyeceğini bile bilmiyordu ki. Bir ateşin içine atıldığını hissediyordu.

Haklı bir ateşti bu. Yaptıklarının bedelini ödüyordu. Uyuşturucu kaçakçılığı, şantaj, görevi kötüye kullanma… Saymakla bitmiyordu ki işlediği suçlar. Kalbi gittikçe kapanan bir çukurun dibinde kalmış, her geçen saniye dibe batarken Haru burada ne yapıyor olabilirdi? Doğru. Hiç tanımadığı bir yerde, tanımadığı insanları, rastgele bilgiler veren birinin söylediklerine göre öldürmek durumundaydı. O an fark etti Haru, 25 adet genci kurtarmak için, sadece bir Chuunin mi gönderiliyordu? Gerçi… evden çıktığından beri her şey garipti zaten. Her şey sorgulanabilirdi. Ama yine de Haru yolunu seçmişti. Bir kılıç sadece öldürebilir, soru sormaz. Ahlaki düşünceleri, duyguları yoktur. Kendini döven demirciyi de keser, kendini tutan adamı da yaralayabilir. Haru, sadece bir kılıçtı. Peki böyle olmaktan mutlu muydu? Görevi tamamlayıp eve gittiği zaman düşünecekti bunu.

İnsanlara baktı. Sigara içiyorlar, ateş başında bekliyorlardı. Bu insanlar gerçekten bir şeyleri koruyorlar mıydı? Saldıracak insanlara karşı mı bekliyorlardı? Herhangi bir savunma hattı yoktu. Tuzaklar yoktu. Yasadışı iş yapan insanlar gibi konuşlanmamışlardı. Bir huzursuzluk sezmeye çalıştı Haru, bir yanlışlık görmeye çalıştı. Gördüğü tek şey, ateş başında yemek yiyen insanlardı. Bir şeyler çizen bir kadın. Hiç gözcü yok, hiç tuzak yok. 25 adet Kusagakure askerini elinde tutan birisi için fazla ahmakça. Kar saçlı kız, ahmakça planları bilmezdi.

Ya da, ortada hiçbir plan yoktu. Bu insanlar aradığı insanlar değildi. Yanlış yönlendiriliyor da olabilirdi. O kızdan böyle bir şey beklemek saçma olmazdı. Bunu teyit etmek zorunda olduğunu hissetti. Gözü kapalı şekilde bu kadar insana saldıramazdı, her ne kadar bu savaştan kazanan taraf olarak çıkabileceğini düşünse de. Kanıtlar elde etmek zorundaydı. Tüm yerleşkenin sağ tarafında bulunan kadını gözüne kestirdi. Onun yaslandığı binaya sessizce sağdan yaklaşıp kadının yaslandığı binanın içini kontrol etmek istiyordu. Ateşin etrafında olan insanlara, sigara içen insanlara karşı binanın sağ tarafında kalarak ve sessiz olarak yakalanmayacağını düşünüyordu. Chakrasını mümkün mertebe gizleyerek işe koyulup, binanın içine göz atacaktı. Tek bir kanıtla beraber saldırı hakkını kendinde bulacak, saldırısını planlayacaktı.

[GM - Naruto]

Hedefini yerleşkenin sağ tarafında bulunmakta olan kadın olarak belirlemenin ardından, kadının sırtını yasladığı yapının içine dair izlenimler elde etmek maksadıyla hareketlenmeye başlıyorsun. Ancak bu noktada belirlediğin amaç uğruna hareket etmek senin açından çok da kolay olmuyor. Ağaçlık alanın seyrelmesi, hareketlerinin daha açık bir şekilde görülebilmesine neden olacak gibi görünüyor. Bununla birlikte, zihnine işlenen görüntülerde yerleşkeye girişini gizleyebilecek ağaç, kaya ve bunlara benzer herhangi bir cisim bulunmaması, yerleşkeye yaklaşmanı güç kılıyor. Fakat yine de, tüm riskleri göze alarak ağaçlık alanın içinde, yerleşkenin sağ tarafına doğru ilerlemeye koyuluyorsun. Hareketlerini seni görebilecek gözlerden uzak tutmak adına, oldukça yoğun bir çaba sarf ediyor ve sonunda, yerleşkenin sağ tarafına geçişini sağlıyorsun.

Yeni konumun, kadının yaslandığı yapıyı karşıdan net bir şekilde görebiliyor. Ancak ağaçların seni gözlerden uzak tuttuğu pek de söylenemez. Bu yüzden de ağaçların arasında fark edilmeyi beklemek yerine, hızlıca kendini yapının duvarına sindirmek için harekete geçiyorsun. Olabildiğince hızlı ve neredeyse vücudunda koşmanı sağlayan tüm kasları sonuna kadar zorlayarak birkaç saniye içinde kendini yapının duvarına atıyorsun! Sırtını yapının duvarına verdiğin anda, herhangi biri tarafından görülüp görülmediğini anlamak için etrafını hızla kolaçan ediyorsun. Birkaç saniyelik bu gözlemin ardından, etraftaki sessizlik savaşın bu aşamasını senin kazandığını gösteriyor.

Bulunduğun nokta, yapının sol tarafındaki duvar oluyor. Bu duvarı takip ederek ilerlemen halinde ise, yapının giriş tarafından duran kadınla karşılaşacağını biliyorsun. Ancak öncelikli amacın, yapının içindekileri kontrol etmek olduğu için, birkaç metre ötende duran pencereye doğru yöneliyorsun. Pencereye usulca sokulmanın ardından, kafanı temkinli bir şekilde hafifçe kaldırıyor ve içeriye görebileceğin bir mesafeye kadar getiriyorsun. Bu sırada pencerede birisi veya birileriyle göz göze gelmemek en büyük hayalin konumuna gelirken, aksi bir durumda bu aşamaya kadar yaptığın her şeyin boşa gidebileceğini fark ediyorsun. Bir anlık tereddüt halinde, yaptığın şeyin ne kadar tehlikeli olabileceğini saliseler içeriside aklından geçiriyorsun. Bina içinde birilerinin olup olmadığı konusunda hiçbir gözlemin yokken doğruca binanın içini gözlemenin ne derece mantıklı olduğunu, kapıda duran kadının bir anlığına ayaklanması halinde karşılaşabileceğin sorunları ve daha nicelerini saliseler içerisinde kafandan geçiriyorsun. Tüm bunlar kafandan geçtiği sırada, yapmak istediğin şeyin aslında gerçekten ne derece tehlikeli olduğunu, olaylara bodoslama dalmanın her şeyi mahvedebileceğini bir kez daha anlıyorsun. Fakat gözlerinle yapının içerisini görmeye başladığın anda, her şey için oldukça geç kaldığını ve tüm bu düşüncelerinin gerçeğe dönmemesi ummak dışında bir şey yapamayacağını anlıyorsun.

Derin, ancak adeta içine doğru verdiğin nefesin ardından gözlerini açtığında, seni karşılayan en iyi ihtimalle bir çift gözün olmamasını umuyorsun. Görüşün netlik kazandığı anda tek bir odadan ibaret gibi duran geniş bir odaya baktığını görüyorsun. Odanın içi adeta bir koğuş gibi ve yapının giriş kapının diklemesine konulmuş ranzalı yataklarla dolu görünüyor ve yatakların birçoğunun da dolu olduğunu görüyorsun! Yataklardaki bulunan insanların uyuyor gibi görünmeleri seni rahatlatıyor olsa da, içlerinden birinin bile gözlerini açacak olması seni tamamen savunmasız bırakacak gibi görünüyor. Gözlerin hızla içerideki sayıyı ve başkaca dikkat çeken detayları taramaya başlıyor. Her ne kadar içerisindeki insanların kıyafetleri ve genel durumları aradığın shinobiler olmadığı izlenimi uyandırsa da, bu konuda net bir şekilde emin olduğun da söylenemez. Hızlıca bir yoklama aldığında ise 40 yatağın bulunduğu odada, yataklarda uyumakta olan 33 kişi olduğunu görüyorsun. Bu insanların kıyafetlerinin sökük dökük olması dışında, içerideki kişilerin genellikle orta yaşlı insanlardan oluşması ve kadınlı erkekli olarak bulunmaları kısa süreli göz atman esnasından tespit edebildiğin diğer detaylar oluyor. Bunun dışında odada başkaca dikkatini çeken bir şey yokken, en son olarak giriş kapısını ve senin konumuna göre tam karşındaki duvarda, muhtemelen başka bir odaya açılan kapıyı görüyorsun.

[Kurosawa Haru]

Her şeye rağmen başarıyla bakabilmişti içeri. İçeride gördüğü şeyler, en basit tabiriyle kafasını karıştırmıştı. Görmeyi beklediği şey kesinlikle bu değildi.

Yırtık pırtık kıyafetler giyen, içeride sıkış tepiş ranzalarda konaklayan en az 30 kişi. Düşünürken kendini, duvarın pencere olmayan kısmına sıkıştırdı duvara sırtını verip. Düşünebilmek için birkaç saniyeye ihtiyacı vardı. Mümkün olan en sessiz şekilde nefes alıp vermeyi sürdürüyordu. Yakalanmaya bu kadar yaklaşıp yakalanmamasından çıkarması gereken bir ders vardı. Öncelikle gerekli mühürleri yapıp Henge tekniğini uygulayacaktı. Kafasında, yerleşkenin girişinde sigara içen adam vardı. Bir şekilde içeri sızıp burada neler olduğunu öğrenmek zorundaydı.

Belli ki, gördüğü insanlar burada zorla tutulmuyordu. Bir yerden kaçmış gibi olduklarını fark etti Haru. Belki savaştan. Kendi içinde bulunduğu savaştan kaçan bir dolu insan. Haru’dan mı kaçmışlardı? Bu denli ölüm saçan birinden kim kaçmazdı ki? Tutsak olabilirler miydi? Huzursuz hissetti Haru, başına ne geleceğini bilmemenin üzerine attığı yükü sırtında taşımak istemiyordu. Tutsak olmadıkları barizdi, kendini kandırmak için sebepler aramasına gerek yoktu Haru’nun. Burası bir hapis değil, sığınaktı. O an anladı Haru, her şeyin neden saçma hissettirdiğini.

Rastgele bir kızın verdiği bilgiye göre hareket etmek, böyle sonuçlanması olağan bir durumdu. Haru’dan istenen neydi, bilmiyordu. Parşömende bahsedilen kadını nerede bulacağını bilmiyordu. Hiçbir şey bilmediğini hissetti devamında da zaten, hayatta sahip olduğu kontrolü her saniye biraz daha yitiriyordu. Her saniye farklı bir şeyler düşünüyor, konudan konuya atlayıp kendi kendini korkutuyordu. Ortada bir görev bile olmayabilirdi. Kandırılmış olabilirdi. Hatta bu kamptaki hiç kimse, bir Shinobi olmayabilirdi bile. Gergindi.

Ellerine bakıp kendini kontrol edip, tekniği doğru yaptığına emin olduktan sonra yavaşça yürüyerek yerleşkeye girecekti. Kimseyle göz teması kurmadan, insanların toplandıkları yerlerden uzak durarak, sanki acelesi varmış da bir yere gidiyormuş gibi normalden biraz daha hızlı adımlarla yerleşkenin iç kısımlarını gezecekti. Görünüşünü kopyaladığı adamdan mümkün olduğunca uzak kalmalıydı. O yüzden, gözünün bir ucuyla her zaman dönüştüğü adamı arayacaktı. Etrafı tamamen görüp, kararlarını öyle vermesi gerekirdi.

İçine baktığı binanın girişine bakması öncelikliydi. Baktığı insanların bir tutsak mı, yoksa kendi istekleriyle bulunup bulunmadığını anlamak zorundaydı. Bu bağlamda, bir shinobi’nin kılığına girmektense, rastgele bir köylünün kılığına girmek her şekilde onun işine yarayacak bir şey olurdu. Düşündüğü şekilde hareket etmeye koyuldu.

[GM - Naruto]

Henge ile yerleşkenin orta bölgelerinde sigara içen ikiliden birine dönüşmeye karar veriyorsun. O anda, ikiliden hangisine dönüşeceğin senin açından -ve kafanda kurduğun plan bakımından- pek sorun teşkil etmediğin için ikiliden bir tanesi dönüşüyorsun. Ancak bu noktada sıkıntılı olarak ele alabileceğin en büyük detay, gördüğün ikilinin herhangi bir köy veya organizasyona aidiyetleri olup olmadığını tespit etmek amacıyla kıyafetlerine göz attığında da, kıyafetlerini net bir şekilde görememiş olman oluyor. Bu haliyle, ancak görebildiğin kadarıyla kendini ikiliden bir tanesine dönüştürmenin ardından, her şeyin yolunda gitmesini ummak dışında bir şey yapamıyorsun.

Dönüşümünü tamamlamanın ardından içerisine bakmış olduğun binanın girişine bakmak amacıyla hareketleniyorsun. Yeni görünümünle yerleşkenin girişine doğru geldiğin anda ise, burada oturmakta olan kadınla göz göze geliveriyorsun! Sırtını duvara yaslamış ve kucağındaki bir deftere rastegele çizimler yaptığı belli olan kadın, senin birden çıkmanla hafif bir korku yaşıyor ve yerinde hafifçe irkilmesinin ardından "Lanet olsun Junji, ne ara geldin?" diye soruyor sana, dostane bir şekilde. Seni bir anlığına baştan aşağıya süzen kadının kıyafetlerin konusunda bir açık bulmamasını umduğun sırada kadın kucağındaki deftere karalamalar yapmaya devam ederken "Seni sigara içerken görmemek de varmış! Bu şaşırtıcı!" diyor alay edercesine.

Kadının kucağındaki deftere bir anlığına göz attığında ise, kadının sırtı dönük bir kedi çizmiş olduğunu ve kedinin de bir evin penceresinden dışarıya doğru bakmış şekilde resmedildiğini görebiliyorsun. Kadın başarılı bir şekilde kara kalemle çizdiği resimdeki son rötuşlarını yaparken, senden şüphelenmiş gibi görünmüyor. Ancak Junji isimli adamın görünümüne bürünmüşsen de, sosyal anlamda Junji'nin davranışları ve konuşma şekliyle ilgili en ufak fikrin olmaması şu anki en büyük sorunun gibi görünüyor.

[Kurosawa Haru]

Bir an için rahatladı Haru. Şekline girdiği adam bir sigara bağımlısıydı. En azından, kendiyle karşılaşma ihtimali, başka birine bürünmesi halinde karşılaşma ihtimalinden daha düşüktü. Bu kişinin ne ile uğraştığını, bu yerleşkede hangi sıfatla bulunduğunu bilmese de, yerinden çok hareket etmeyen, durmadan sigara içen biri olması Haru için oldukça iyi bir durumdu. Ama Junji olarak tespit edilmişti, ve karşısındaki kadın tarafından tanınmıştı. Yakın bir zamanda tekrar kılık değiştirmek durumundaydı. Neyse ki, Junji çok hareket etmeyen, çok yer değiştirmeyen biriydi. Zihnine not aldı.

Bir yandan da çekiniyordu. Zira büründüğü kişi Junji’nin aşırı derecede sigara kokuyor olması gerekirdi, tekniğiyle bunu uygulayabileceğini düşünmüyordu. Bu özelliğiyle tanınıyor muydu, yoksa insanların fark etmediği bir durum muydu, bunu bilemezdi. Fazlasıyla açığı olan bir kılığa dönüşebilirdi, ne düşünmesi gerektiğini bilen biri tarafından incelenirse. Kıyafet konusunda bir sıkıntısı yoktu belli ki, kadının bakışlarından anlamıştı. Aklında kısa bir plan yaptı Haru, işe yarayıp yaramayacağını bilmeden.

Bulundukları yer, başka insanlar tarafından kolayca bulunamayacak bir yerdi. Bu kadının burada olması, büyük ihtimalle Junji’nin kendi yerinde bulunması ihtimali kadardı. Fakat bu kadını inceleyecek daha çok vakti olmuştu. Kadın yerinde oturup bir şeyler çiziyor. Bu kadın, kılığına girmek için daha uygun bir adaydı. Bunu da zihnine not aldı, daha sonra kullanacağına emin olduğu bir nottu bu.

“Hah…” dedi, alaycı bir sırıtış ve yarım bir gülüşle. Sigara bilgisini, sesinin bozulmuş olmasına yönelik kullanacaktı biraz da. Boğazını temizleyecek, çıkarabildiği en erkeksi sesle: “Biraz işim var. Halledip döneceğim. Şimdiden ellerim titriyor.” Dedi, alaycılığa devam ederek. Araya ufak öksürükler sıkıştıracaktı hatta, tekrar erkeksi sesler kullanarak. Bu tarz bir durumda alaycılığa devam etmenin daha etkili olacağını düşündü. Herhangi bir bilgi vermiyor, konuşmayı uzatmıyor, sadece karşının beklediği şeyi verip yoluna devam ediyordu. Eğer sunduğu şey karşının beklediği bir şey değilse de, alaycılık kisvesi altında verildiği için karşıdaki altında bir neden aramıyordu. “Görüşürüz.” Diye bitirdi kıza bakmadan, yoluna döndü. İlk öğrenmesi gereken şey içerideki insanların tutsak olarak mı alıkondukları, yoksa kendi istekleriyle mi burada bulundukları bilgisiydi.

Gerçi, pencereleri görmüştü. 30 kişi, pencereyi kırıp kaçamaz mıydı? Bu da elbette sorulacak bir soruydu. Ama şüpheli davranmadan kimseyle konuşamazdı şu an. Haru, konuşmayı çok iyi beceremediğinin farkındaydı. Konuşmak zorunda olmadığı sürece konuşmayacak, hatta birkaç metre uzaktan seslenenlere ise duymamış gibi davranacaktı, sıradışı bir durum olmadığı sürece. Yerleşkenin içlerine doğru yürümeye devam etti. Yürüyüşüne aceleci, amaç yüklü bir his katmak için uğraşacaktı. Böylelikle insanların onunla konuşmasını engellemiş olacaktı.

kısa not: Henge tekniğinde ses otomatik olarak değişiyor mu bilemediğim için "çıkarabildiği en erkeksi sesle" diye bir ibare ekledim. Bu bir şeyi değiştirir mi bilmiyorum. Haru'nun erkeksi yanları olduğunu biliyorum ama sesi ne kadar kadınsı veya ne kadar erkeksi, bu konu hakkında hiç düşünmemiştim. Sen nasıl hayal ettiysen öyle devam edelim üstadım. Saygılarımla,