[Kusagakure - Operasyon] Kitamura Susumu & Tsujihara Iori

[Tsujihara Iori]

Susumu'nun sırf bunun için üretilmiş bir makine misali yalan söylemesine karşı şaşkınlığımı zor dizginlemiştim. Ağzından damlayan her bir sözün ardında saf bir inanç vardı doğru olduklarına dair. Eleman da bunu hissetmiş olacaktı ki, inanmıştı. Bir şeyler söyledi, ardından ateşten tarafa duran elemanlardan birinden izin aldıktan sonra, dışarıya doğru hareket etti.

Harika.

Diye düşündüm içimden. Harekete geçmek için ortam hazır gibiydi. Bir karanlık denizinin ortasında yakılan mumların çevresindeydik, mumların ve ateşin ardını görmek imkansızdı ancak oradan bir sürpriz gelmemesini ummak zorundaydık. Normal şartlar altında bu riski almazdık ancak şartlar normal değildi. Bu bağlamda, improvizasyon ile sorunumuzu çözecektik.

Bunlar aklımdan geçerken elim çoktan kılıcıma gitmişti bile. Bu düşünceler hep ikinci safha içindi. İlk safha, önümdeki keşiş bozuntusunu harcamaktı, tıpkı onun kafesteki aciz elemanı harcaması gibi. Susumu'nun laflarını söylemesinden itibaren geçen bir kaç saniye bile hala dindirmemişti sinirimi, hareketime devam ettim bu sinire kanalize olarak. Hislerinden ziyade beyniyle hareket eden bir şahıs olsam da şu anda ikisi de aynı şeyi söylüyordu ve ruhumun da biraz rahatlamaya ihtiyacı vardı.

Bu rahatlamanın bir ucunda bir başkasının ölümü olması raddesine gelmiş olmamı farketmek beni epey germişti. Hislerini kontrol edemez birine evrilebilir miydim? Sanmıyordum. Her zaman kontrol bendeydi. Bu adamın boynunu vurmayı ben hür iradem ile seçmiştim. Bunun ardında pragmatik ve görevin bekâsını ilgilendiren hisler de vardı. Ancak bunu yapış şeklimi belirleyen şey sinirimdi. Ayrıca, yapabilirdim. Beni alı koyan bir şey de yoktu. Hislerimi tatmin etmekten mi çekiniyordum o zaman? Aslında sanırım sıkıntı da buradaydı. Bu hissin tatmin olması için bu adamın ölmesi gerekiyordu. Bu, başlı başına bir rahatsız edici durum değil miydi?

Kafam çorba misali kaynarken, eleman kendini geriye doğru fırlatmıştı. Henge bozulup kılıcımı çekmiş, hamlemi yapmıştım. Ancak kopan şey boyundan ziyade bir koldu. Adama doğru baktım. Bir acı veya şaşkınlık göremiyordum suratında, garip bir sırıtış vardı sadece. Afalladım bir anlığına, fakat durmamalıydım.

Adam bana doğru bir omuz hamlesi denemek için bütün kuvvetiyle fırlamıştı. Bu da tam istediğim bir şeydi aslında. Shigure stili bana böyle apaçık hataları cezalandırmayı öğretmişti. Bana kontrolsüzce fırlaması kendini koruyamayacağı bir kaç saniye anlamına geliyordu. Sağa doğru bir adım alıp kendi etrafımda dönecektim eleman bana gelirken, dönmemin yarısındayken de yanımdan geçip gideceğini tahmin ettiğim elemana kısa, hızlı ancak derin bir kesik atacaktım. Hamlem bittiğinde yanımdan geçip giden elemana doğru bakıyor olacaktım, ancak o ise aldığı hasar ile muhtemelen sendelemeyecekti. Acı hissetmeme meseles işleri biraz karıştırıyordu açıkçası.

Buraya kadar hamlemi yapabildiysem, durmayacaktım. Etrafımda dönüşüm bittiği gibi ileriye bir seri adım alacak ve sağdan sola dar açılı bir kesme hamlesi yapacaktım elemana doğru. Bu kesme hamlesi de yaraya dönüşürse, epey bir ilerleme sağlamış olacaktım. Acıdan bayılmayacak olması, kan kaybından ölmeyeceği anlamına gelmiyordu. Yani, öyle umuyordum aslında.

[Kitamura Susumu]

Kizashi'yi tutan eleman dikkatini salıp arkasındakilerle muhabbete girişince, aldığım riskin sonuna kadar değdiğini düşünmeden edemedim. Şansım yaver gitmişti ve bunun sonucu olarak hem adamdan kurtulmuştuk, hem de buranın yetkili abisi kimmiş, bir nevi onu görmüştük. Kendi kendine hayıflanışına, sanki ben de üzülmüşüm gibi dudak büküp kafa salladım, adam yanımdan geçip giderken. Çekeceğim son roldü bu artık, bir önemi de yoktu. Karanlıkta gezinen adım seslerinin kulaklarımı doldurmasına izin verdim, birazdan olacaklara kendimi bu son saniyelerde iyice hazırlarken. Fırtına öncesi sakinliğe ulaşacağımı düşünmüştüm ancak, hızla gelişen olaylar tekrar yanıldığımı yüzüme vurmuştu.

"Dokuz kalp atışı."

Kizashi'nin mahvolmuş suratına baktım. Açmayı başaramadığı gözlerine bakmaya, yapmaya çalıştığı şeyleri anlamlandırmaya çabaladım. Kim olduğumuzu, onu almaya geldiğimizi anlamış olmalıydı bu bitap halinde bile. Oldukça güçlü bir shinobi olduğunu biliyordum, o yüzden bu durum beni şaşırtmamış, ancak içten içe hayran kalmamı da engellememişti. O konuştukça yüzüne tekrar renk dolmuş, tüylerim diken diken olana kadar bir kısa sürede de tekrar geri çekilmişti. Onu kurtaramayacağımızı mı düşünüyordu? Kurtaramazsak, köye ne pahasına olursa olsun iletmemiz gereken bir mesaj mıydı bu? Eğer öyleyse, iyileştiğinde kendi ağzıyla Gyaku'ya ötmesi için kendini hazır etse iyi ederdi. Zira, onu kurtarmadan buradan çıkmaya niyetim yoktu. Tıpkı Kinshi'yi kurtardığımız gibi. Tıpkı buradan çekip giderken ardımda kimseyi bırakmayacağım gibi.

Hareketlenmeye başlamış ikiliyi seçti gözlerim. Kizashi'nin konuşmaya çabalaması dikkatlerini çekmiş, mekandan ayrılmakta olan adamın gittikçe uzaklaşan ayak sesleri ise gergin bir geri sayımı başlatmıştı. Kol yeniyle uğraşarak bana yönelmekte olan adama dik dik baktım hengeyi bozarak. Zaten birazdan işler kızışınca kendiliğinden bozulacaktı, o yüzden varsın olsundu. Son ayak seslerinin de kulağımıza ilişip demir kapının sesinin mağarayı çınlatmasıyla, olaylar başlamıştı en sonunda. Yutaka beni şaşırtmayan bir hızla ortalıktan kaybolmuş, ben ise bana artık koşturmaya başlamış yetkili abi ve arkasındaki yardakçısıyla başbaşa kalmıştım. Geri çekilip takım arkadaşlarımı destekleyecek ya da Kizashi'yi tedavi etmeye başlayacak boşluğa ulaşmadan önce bu ikisini alt etmem gerekecekti. Kendime sessiz bir şans dileyip kemerimdeki wakizashiye el attım, harekete geçmeden hemen önce.

Bana doğru gelmekte olan adamın önünde bitebileceğim şekilde öne atlamam gerekecekti. Bunu yaptığımda ve adamın koşusu sonlandığında öyle bir hale gelmeliydik ki, arkada teknik hazırlığında olan adam da, yetkili abi de ben de aynı çizgisel hizada olmalıydık. Bir nevi bana gelen adamı önüme siper edecektim kısaca, arkadaki adamın görüş açısını kapattırarak. Yetkili abinin önüne atlarken ise hızlıca bir sadık yarim Rakumei'ye başvuracak, hemen ardından ise wakizashimi çekerek defansa çekilecektim. Adam çok etkilenmese bile genjutsumdan, az biraz postürü kırılacaktır diye düşünüyorum. Eğer böyle olursa bir süre defansif takılarak adamın dövüş stilini öğrenmeye çalışacağım. Adamın, genjutsudan çok fazla etkileneceğini, aman aman yerlere falan korkudan yatacağını düşünmüyorum. Tahminimi yıkar bir şekilde büyük bir açık verecek kadar saçmalarsa wakizashim ile bu açığı fırsata çevirmeyi deneyebilirim. Fakat böylesi büyük bir açık vermediği sürece ne kadar affalarsa afallasın defansta kalacak ve gelen saldırıları bloklamaya odaklanacağım.

[GM - Naruto]

Hamleleriniz gerçekleştiği esnada, demir kapının bir kez daha açılıp kapandığını işitiyorsunuz.

Susumu: Chakranı yoğuruyor, tekniğini uygulamak için adamın koşu doğrultusuna mantıklı bir tahmin yapabilmek için bekliyorsun. Eğri koşusu bu konuda sana çok yardımcı olmasa da, ışığın vurduğu zemine attığı ilk adım senin hareketlerinin de başlangıcı oluyor. Önceliğin, adamı araya siper edecek bir pozisyona geçmek oluyor. Sonraki saniyeleri ise şeytani karakterin devralıyor.

Sertleşen bakışların, adamın hırslı gözlerini bir anlığına açılmasına ve yine anlık olarak çökmesine sebep oluyor. Bu kısa aralıkta, adamın koşusu kesiliyor ve zeminde kaymaya başlıyor. Dar alandaki mesafe, defansa çekilecek bir aralık da bırakmıyor sana. Zira neredeyse birkaç adımlık bir mesafe kalıyor arada. Wakizashin ile hamle yapmaya hazırlandığın anda ise, hem vücudunu hemde içini ısıtacak kelimeler yankılanıyor mağarada. "Goukakyuu no Jutsu !" Anlık olarak aydınlanan ortam yine saniyeler içerisinde karanlığa bürünüyor. Planın işliyor, saldırı ile arana bir düşmanı alıyorsun. Arka taraftan gelen ateş kütlesi adamın sırtına yapışırken, yayılan alevler vücudunun sağ ve sol tarafında, omzundan başlayarak baldırına dek inen birer yanık şerit oluşuyor.

Ateş topunun adamla buluştuğu anda ise, oluşan ufak çaplı patlama ile öne doğru fırlayan adam direk olarak üzerine ivmeleniyor, seni ise boş olan hücrenin parmaklıklarına kadar yapıştırıyor bu etki. İlk rakibinle olan karşılaşman ise bu kısa aralıkta sonlanıyor. Yanık sırtından dumanlar tüten adam yerde hafifçe kıvranıyor ardından hareketsiz bir şekilde iyice yapışıyor zemine.

Yanık hareketlerini engelleyecek cinsten değil. Hafif bir sızlama dışında, hafifçe yanan saçların ve iki tarafı yanmış kıyafetlerin dışında pek bir kaybın yok. Çarpmanın etkisiyle ufak bir afallama hissediyorsun. Kulağına ulaşan küfürler ise seni tekrardan ayıltıyor. Üzerinize alev kütlesi salan eleman, yerden kaptığı wakizashisini kavrayarak az önceki adamın seyrettiği rotadan üzerine doğru koşmaya başlıyor. Kafese kadar uçman nedeniyle aranızdaki mesafe 10-12 metre aralığında.


Iori: Adamın ileri atılmasıyla birlikte sağa doğru bir adım atıyor ve dönüşüne başlıyorsun. Senin aksine, adamın hamlelerindeki savsaklık defansif çekilmeni de rahatlıkla yapmana olanak sağlıyor. Kazandığın ivme ile savurduğun kılıcın, yan dönmüş adamın sırtında uzunca bir yarık açıyor. Sol omzundan başlayıp belinin sağ kısmına dek ilerliyor bu yara.

Dönüşün esnasında, bulunduğun kafesin dışında ilerleyen bir alev topu görüyorsun. İçinde bulunduğun dövüş dikkatini bu alana vermeni engellese de alev topundan ziyade alevlerin oluşturduğu ışıki karanlık kısımları kısmen görmeni sağlıyor. Görüş açın sebebiyle özellikle zemin. Yerdeki karanlık noktalar, çukurlar sayılamayacak kadar fazla. Bazıları yaklaşık 2-3 metre çaplı dairesel boşluklarken en ufağı bir insanın sığabileceği genişlikte. Zihnine asıl kazıdığın nokta ise zeminde oluşan ince yollar. Bu boşluklar çevresinde, adeta kılcal damarlar gibi dağılan yürünebilir alanların en genişi ise bu üç kafesin bulunduğu alan. Aydınlık, sen belirgin bir harita çizemeden sonlanıyor. Hamlene devam ediyorsun.

Sırtına yara alan sargılı adam, zemine temas ettiğinde yalpalıyor ve direk olarak kafes girişinin yanındaki parmaklıklara yapışıyor. Herhangi bir afallama var mı emin değilsin.Sırtını parmaklıklara dayıyor, hafif eğilmiş diz kapağıyla dengesini sağlamaya çalışıyor. Bunu önemsemeden ileriye atılıyorsun. Kılıcın bu sefer sağdan sola doğru hareketleniyor. Çarpma sonrası sırtını parmaklıklara dayayan sargılı, bu hamleye karşılık tekrar sağ kolunu siper etmeye çalışsa da... Kopan yarım kolunu unutmuş olacak ki, kılıcının önünde hiçbir engel kalmadan savrulmasına izin veriyor. Adamın zemine yakın olması sebebiyle savurma hamlen direk olarak adamın boğazına yöneliyor. Kusursuz, ince bir çizik.

Kesik ve boşalan kanlar ilk saniyelerde etki etmemiş gibi gözüküyor. Lakin bu saniyelerin sonunda adam sağlam olan elini boğazındaki yarasına bastırarak zemine çöküyor direk. Suratında acıya dair bir emare görmüyorsun. Tek anlayabildiğin, hırıltılar ve dolu öksürükler nedeniyle nefes almakta zorlandığı. Bunların üzerine eklenen sırıtma ise adeta kanını donduruyor. "Jashin-sama." Sırıtması büyüyor. Dövüşten kopup, kendi zihninde bir yerlere kilitlendiğini anlayabiliyorsun.

Adamın sırıtması ile yerinde kilitlenirken, kafesin yan tarafında birinin koştuğunu görüyorsun. Yanan ateşin yanından, kafeslerin oluşturduğu orta boşluğa doğru.

[Kitamura Susumu]

Göte gelmemeyi umduğum umutsuz bir kaç hesap sonrası kendimi adamın önüne atmıştım. Karanlık her ne kadar işimi zorlaştırsa da, adamın önüne çıkmakta bir sıkıntı yaşamamış ve onu siper olarak kullanabilecek şekilde pozisyon alabilmiştim. Gerisini ise sadık dostum Rakumei halletmişti bile. Defansta kalmayı ve gözlem yapmayı planlasam da, adamın ayağıma çok güzel oturması nedeniyle wakizashimi adama saldırma niyetiyle hareketlendirdim. Afallamış halinden istifade edecek, boğazına doğru temiz bir hamle, işini biterecekti. Ne yazık ki, kaldırdığım elim gerisin geri inmek zorunda kaldı. Siperime aldığım adam gelen tekniği çoğunlukla engellese de ucundan ucundan yanmamı önleyememiş, beni geriye doğru da savurmuştu.

Hafiften bir inleyerek sağ omzumu ovaladım ne yaptığımı pek de bilmez bir şekilde. Halbuki, diğer omzum da aynı derecede acıyordu. Muhtemelen solak olmamın etkisiyle tetiklenen bir refleksti yaptığım. Elim ardından önce saçlarımı kontrol etti, sonra ise kıyafetimin yanan kısımlarını süpürmeye yeltendi. Üstümden kayıp giden eleman düştüğü yerde çırpınırken zaman-mekan algım yerine tekrar gelmeye başladı. Hareketsiz kalışına gül diken küfürler ise, bu algımı yerine oturttu. Yutaka neredeydi? Az önce kapının tekrar ses çıkarmasına sebep olan o muydu, yoksa misafirlerimiz mi vardı? Ben yetkili elemanla uğraşırken arkadaki çocuğu da Yutaka halleder diye umuyordum oysa ki. Fakat partneri yeni bir tekniğe başvurmak yerine üstüme üstüme gelmekle meşguldü. Acaba dışarıdakileri mi halletmeye gitmişti Yutaka? Belki de, kapalı alanda durmaya daha fazla katlanamayıp tüymüştür. Sorularım her zamanki gibi yine bolca olsa da hepsini tek tek inceleyecek vaktim yoktu. Asıl problemim üstüme gelmekte olan şu adamdı ve ona odaklanmalıydım. Derin bir nefes aldım olduğum yerde ve tekrar başlamaya hazır ettim kendimi.

Bir elimi yere koyarak destek aldım ve ayağa kalmaya hazırlandım. Kalkarken ise diğer elimle çantamdan üç shuriken çıkardım ve adama fırlattım. Pek bir etkisi olacağını düşündüğüm bir hareket değildi, zaten asıl amacım da adamın dümdüz koşmasını engellemek ve koşarken bir şeylerle uğraşmasını sağlamaktı. Bulunduğum pozisyon nedeniyle bir teknik hazırlayacak vaktim pek yoktu. Bu yüzden artan vaktimi postürümü düzeltmeye ve kendimi birazdan gireceğim dövüşe mental olarak hazırlamaya harcadım. Hazır olduğumda wakizashimle beraber adamla yakın dövüşe girişmek niyetiyle ileri doğru atlayacağım. Silahım uçmuş gitmişse de bir kunai çekeceğim onun yerine. Wakizashi ile uygulayabileceğim bir taijutsu stiline hakim olmasam da, genel shinobi eğitiminin bir parçası olarak temel seviyede kullanabildiğim bir silahtı sonuçta. Adamdan gelecek ilk saldırıyı bozabilecek yetkinlikte kullanabileceğimi düşünüyorum. Adamı bloklayarak momentumunu bozduğum esnada ise sağa veya sola adımlayarak anın fırsatını kullanacak ve adama doğru bir kesme hamlesi uygulamayı deneyeceğim.

[Tsujihara Iori]

"Jashin-sama..."

Herifin gözleri beni değil, başka şeyleri görmeye başladığında çoktan zihnimde karanlık düşünceler dalgalanmaya başlamıştı. Jashin ve onun müritleri. Onların lafını ilk defa duyuyor değildim. Ancak Riaru ile bu kadar iç içe olmaları, bir esir ile "oynamaları"na izin verecek kadar omuz sürtmeleri tiksindirmişti biri. Sargılının boğazından akan kanlara bakarken surat ifadem hiç değişmedi. Bunu hak etmişti yaptıklarıyla. Üzerine daha fazla düşünmemem gerekirdi.

Çevredeki delikleri aklıma getirdim. Etraftaki karanlık yerler bir ölüm tuzağıydı resmen, anlık görüşüm bana bunu söylemişti. Çok fazla açılmamalıydık bu aydınlık yerden, yoksa gerçekten sıkıntılı bir duruma "düşecektik". Düştüğümüz yerde çeşitli tuzakların olup olmadığını da bilemezdik. Yapıların doğal olup olmadığı da bariz değildi. Kalenin altında böyle bir yerin olması oldukça garipti aslında, ancak kafa yoracak durumum da pek yoktu. Garou'yu da yardıma çağıramazdım, o büyüklüğü ile çukurlardan sakınamazdı.

Çevrenin az önce aydınlanması, savaşın hala devam ettiğine dair bir ibareydi. Susumu ve Yutaka'nın ne yaptıklarına göz gezdirmek için bakışlarımı hızlıca ortamda gezdirdim. Yutaka veya Susumu'yu zor durumda görürsem direkt müdahale edecektim. Bunun için aklımdaki plan kılıcım ile saldırmak üzerineydi, zira Suiton tekniği kullanırsam tek tük olan ışık kaynaklarını da söndürebilirdim. Bu, gerçekten hoş olmazdı.

Ortamın ne durumda olduğunu bilmeden tam olarak bir plan kurmam olanaksızdı. Açılıp kapanan kapının sesi de başka bir bilinmezlik koyuyordu duruma. Eğer müdahale etmeme gerek yoksa, yani Yutaka ve Susumu'da başlarının çaresine bakıyor gibi görünüyorlarsa işlerine karışmayacaktım onlardan spesifik bir yardım çağrısı gelmediği sürece. Onun yerine bakışlarımı kapıya doğru çevirecek ve gelecek olan kişilere odaklanacaktım. Gelen giden yoksa, Susumu veya Yutaka'ya yardım için harekete geçecektim.

Savaşı bir şekilde kısa tutmalıydık. Medikal yardıma ihtiyacı vardı Kizashi'nin. Vakit geçtikçe geri dönüşü olmayan bir yola girebilirdi. Bunu engellememiz, görevin bekâsı için gerekliydi. Tabii, işimiz ne kadar erken biterse Shinji'yi bulmak benim için o kadar daha rahat olacaktı. Beynimin arkasındaki bu düşünce beni asla yalnız bırakmıyordu.

[GM - Naruto]

Susumu : Yerinde doğrulurken çantana uzanıyor ve eline gelen üç shurikeni fırlatıyorsun adama. Üzerine gelen shurikenlerden birini wakizashisi ile bloklasa da diğer shurikenler adamın iki omzuna, dibine dek saplanıyor. Adamın sana doğru ivmelenmiş olması da hasarını arttırıyor elbette.

Wakizashin, Kizashi'nin bulunduğu kafesin girişine sürüklenmiş durumda. Kunaine sarılırken, shurikenlerin öldürücü bir darbe vurmadığını görüyorsun. Ancak adam shurikeni elindeki silah ile engellerken hafifçe sağa doğru eğiliyor, diğer shurikenlerin saplanması ise adamın dengesini adeta yerle bir ediyor. Önce eğildiği tarafa doğru yalpalıyor, ardından sağ ayağı sanki boşluğa düşmüşçesine tamamen boşa çıkıyor. Adamın ağırlığı ise kontrolsüz olarak onu, boşluğa düşen ayağına yükleniyor. Ve saniyeler önce üzerine koşan adam, bir anda karanlık tarafından yutuluyor sanki. Kizashi'nin tutulduğu kafes ile, adamın kattettiği yol arasında üçgenimsi bir boşluk. Adam boşluk tarafından yutulduktan sonra birkaç sürtme sesi, bağrınma duyuyorsun ancak sonrası yok. Bir yere tutundu mu yoksa serbest düşüşe mi geçti fikrin yok.

Adamın düşüşünden sonra istemsizce bastığın zemine bakıyorsun. Sert. Sağlam. Ancak zeminin gözükmediği karanlık yerler ufaktan korkutuyor gözünü.

Iori : Buraya girişi sağlayan parmaklıklı kapılara bakıyorsun. Hafif aralık, çok yavaş bir şekilde yerinde oynuyor, çevreye duyması oldukça güç bir gıcırtı salıyor. Kapının yanında bekleyen eleman görünürde yok. Aynı şekilde Yutaka da.

Bulunduğun kafesin çıkışına yöneliyorsun. Susumu bu anda yapıştığı parmaklıkardan doğrularak üç shuriken fırlatıyor. Fırlayan metal parçalarını gözlerinle takip ediyorsun. Önce ufak bir kıvılcım beliriyor, ardından abartı dengesiz bir şekilde, zemindeki boşluklardan birine düşen adamı yakalıyor gözlerin. Adamın düştüğü yerden birkaç sürtünme sesi, ardından ufak bir bağrınma. Adamın akıbeti hakkında fikrin yok.

---

Karanlıkarla sarılı alan sessizliğe bürünüyor. Iori'nin indirdiği sargılı ara ara inliyor, aynı ismi fısıldıyor. Kizashi ise aldığı derin nefeslerin arasına birkaç öksürük sıkıştırıyor. Kendine gelmeye çalışıyor. Fiziksel durumundan ötürü çok da kolay olmuyor bu.

Yavaşça kaldırdığı kafası, zorla açtığı gözü kafesin girişindeki wakizashiye kilitleniyor. Konuşmak için zorluyor kendisini. "Acele edin." Boğazında sanki tüm nefesini kesen, konuşmasını engelleyen bir yumru var. "Kadın. Kadın geldiğinde..." Konuşması kesiliyor. Nefes almaya çalışıyor zorlanarak. Baştan aşağı 'bittiğini görüyorsunuz Kizashi'nin. Köyün önde gelen birini bu halde görmek cesaretinizi emse de, hala birşeyleri deniyor olması sizi adeta ayakta tutuyor. "Zihnimi daha fazla koruyamam." İkinizin üzerinde dolanıyor gözleri. Sanki bir seçim yapıyor bu aralıkta. Iori'nin üzerine bir süre duruyor, ardından bakışlarını tekrar wakizashiye çeviriyor işaret edermiş gibi. "Iori. Yapman gerekeni yap. Ve gidin."

İsteği kan dondurucu. Ve bu gerçeğe rağmen, düşünebileceğiniz bu kısa aralıkta Kizashi'nin bazı şeyleri çoktan tarttığını farkedebiliyorsunuz. Zihnini düşmana açmaktansa... Yapılması gerekeni yapmak.

Bağrışma sesleri duyuyorsunuz. Alana giriş yaptığınız bölgeden. Koşturma sesleri ise hemen onun ardından takip ediyor.

[Tsujihara Iori]

Kafamı çevirdiğimde gördüğüm ilk manzara, mumlardan çok da uzak olmayan bir yerden kayıp giden herifin silüetiydi. Sanki yer yarılmıştı da yutmuştu onu. Dikkatli olmazsak başımıza gelecek şey de tam olarak buydu. Bir ders alırmışçasına aklıma kazıdım bunun önemini, ardından Susumu'yu gözüme kestirdim.

Yutaka ise hiç bir yerde yoktu. Girişi temsil eden metal kapı gıcırdıyordu yokluğun ortasında, şimdiye çoktan ölmüş olması gereken bu kaçık herifin hırıltıları eşlik ediyordu ona. Ortamda anlık bir sakinlik oluşmuştu. Çevreme tekrar bakındım bu anda, ancak Yutaka'yı yine göremedim. Kaçmış mıydı? Boğuk hissettiğini söylemişti. Psikolojik bir şey miydi, yoksa biz sensör olmayanların anlayamayacağı bir durum muydu? Her ne olursa olsun onun kaybolması hiç iyi değildi. Onu da bulmamız gerekecekti buradan kaçışımız sırasında ve kim bilir nerelerdeydi.

"Umarım bir planın vardır, Yutaka." diye geçirdim içimden, ancak içimden bir ses durumun öyle olmadığını haykırıyordu. Yutaka'yı tekrar gözlerimle aramak için üçüncü defa etrafıma bakmak istedim, ancak Kizashi'nin kırık ses tonu kanımı dondurdu. Ona doğru döndüm ve gözlerinin içine baktım. Umut kırıcıydı onu böyle görmek. Söylediği şeyler ise kırılan umut parçalarını tuz buz edecek cinstendi. Fakat söylediği mantıklıydı. Bu vakte kadar dayanmıştı ve bir şekilde ele geçirilirse zihninin dayanamayacağı aşikardı. Bizden istediği şey belliydi. Wakizashi'ye doğru gözlerimi kaydırdım.

Suratımın duvar gibi olduğunun farkındaydım. Soğuk gözlerle Wakizashi'yi süzdüm, ardından ağır bir şekilde Kizashi'ye doğru bakışlarımı çevirdim. Karnımdan bir sıcak hava dalgası yükseliyordu. Zor kararlar almak benim için zor değildi, ancak bu sefer farklı bir şeyler vardı. Gözlerim ufaldı ve keskinleşti. Kararımı vermiştim.

Elimdeki "emanet" kılıcı ani bir hareket ile salladım üzerindeki kanı temizlemek için, ardından tek bir hamleyle sırtımdaki kına geri yerleştirdim. Onca yolu onun canına kast etmek için geldiğimizi düşünüyorsa Kizashi, yanılıyordu. Susumu'nun da bu teklifi kabul etmeyeceğini canı gönülden biliyordum, zira o da bir Kusagakure'liydi.

Ve biz, ölü ya da diri, herhangi bir yoldaşımızı arkada bırakmazdık.

Ceketimin cebini açtım ve maymuncuk setini Susumu'nun önüne doğru fırlattım. "Bağlarını çöz. Gelenleri oyalayacağım." Nasıl kullanacağını az çok biliyor olmalıydı. Eğer gereğinden fazla zamanını alacaksa, benim de yapmam gereken şey ona fazladan zaman kazandırmaktı, bu kadar basitti bu durum.

Kafamı kapıya doğru çevirdim ve 12, 13 metre uzaklıkta kapının tam karşısında konumlandım. Derin bir nefes verdim ve birazdan başlayacak çarpışma için kendimi zihinsel olarak hazırlamaya çalıştım. Ellerimi önümde konuşlandırdım ani bir şekilde mühür yapmaya başlamak için ve seslerin iyice yaklaşmasını bekledim.

Kapıdan kendini Yutaka'nın gösterme ihtimali de vardı, ancak bu ihtimal düşüktü. Bu yüzden kapıdan gelen ilk kişiyi görmeyi bekleyecektim. Az çok birini seçtiğim anda, onun Yutaka olmadığından emin olursam Suijinheki için gerekli el mühürlerini yapacaktım ve o dar kapıdan geçen herkesi tazyikli bir suya boğacaktım. Genişçe bir su duvarı oluşturmak istiyordum, hala zinde olduğumdan ekstra chakra kullanmam beni zorlamazdı. Zaten formum da iyiydi, kendimi ayakta tutabilirdim. Kapıdan girenleri şaşırtıp epey bir dengelerini bozduktan sonra seri bir şekilde Bousen için el mühürlerini yapacaktım. Muhtemelen bir çoğu yere düşmüş, bir çoğu da duvara yapışmış olacaktı. En azından ani bir hareket yapabilir olmayacaklardı diye düşünüyordum. Bousen ile, kafamı sağdan sola doğru seri bir şekilde çekecek ve her birine hasar vermeye çalışacaktım. Bu iki tekniğin de el mühürleri kısaydı, ardı ardına seri bir şekilde kullanabileceğimi düşünüyordum. Suijinheki kapıya yakın ateş kaynaklarını söndürecekti ancak arkamda kalan ve suyla temas etmeyecek epey bir ışık kaynağı mevcuttu. bulunduğum yerden kapıya giden güvenli yolu da aklıma kazımaya çalıştım gelenleri beklerken, zira kaçarken bu bilgi mühim olacaktı eğer ışıklar sönerse.

Eğer Yutaka kendini gösterirse, Suijinheki yerine Bousen uygulayıp Yutaka dışındaki diğerlerine hasar vermeyi deneyecektim. Fakat bunun gerçekleşeceğinden şüpheliydim.

Her iki durumun ardından da, köyün bana verdiği çantadan birer tane kunai çekecek ve duruma göre cevap verecektim. Eğer uzaktan bir saldırı gelecek olursa kunailerimi fırlatabilirdim veya yakın dövüşe girmek isteyecek birini karşılayabilirdim. Kılıcımı çekmeyecektim, onun sırası gelmemişti daha.

Kusagakure ile dalaşmayı kendileri seçmişlerdi, sonuçlarına da katlanacaklardı.

[Kitamura Susumu]

Dİşlerimi sıkarak başlattığım yerden kalkış seremonimi fırlattığım shurikenlerle sonlandırdım. Bana vakit kazandırmasını umut ettiğim, savsak bir hamleydi aslına bakılırsa. Fakat, tahminlerim beni gene şaşırtmayı başarmıştı. Adamın gelen shurikenleri bloklamaya çalışmasını ve bu saniyeden sonra başına gelenleri gittikçe büyüyen gözlerle izledim. Sanki sonunun böyle olmasını hiç beklemediğim heyecanlı bir filme denk gelmiştim.

Adam dengesini kaybetti ve sınırlarını kestiremediğim karanlığa önce görüntüsünü, ardından sesini kaptırdı. Sonucun ne olduğuna dair kesin bir verim olmasa da korku verici bir sahneydi tanıklık ettiğim. Bir iki adım geri attım korku dolu gözlerle etrafı hızlı hızlı incelerken. Sanki, gözlerimi biraz daha açarsam karanlığı def edebilecekmişim gibi. Attığım adımlar durduğum zemini kontrol etmeye evrildi. Bir iki kere yeri dürtükledim, eşeledim manasızca falan. Üzerinde durduğum alan beni yutacak gibi değildi fakat karanlıkta kalan kısımlar? Denken Jutsu'yu aktif ettim "Ne... Ne oluyo' lan?" diye sayıklarken. Işık etrafı daha net görmeme ne kadar yardım edecekti bir fikrim olmasa da, denemekten bir zarar gelmeyecekti artık durulmuş bu ortamda.

Dikkatimi hala sayıklamakta olan sargılıdan Kizashi'ye yönelttim hızlıca. Tam neden ölmediğini sorgulayacaktım ki yerdekinin, duyduğum öksürük sesleri boşvermeme neden olmuş ve tüm odağımı Kizashi'ye çekmişti. Denken'i sonlandırıp, önünde diz çöktüm bitap adamın, hızlıca ona doğru koşturup. Işığın onu rahatsız etmesini istemiyordum, zaten çektiği acı ona yetiyor olmalıydı. Ekstra bir uyaran vermemin anlamı yoktu. O konuşurken Kizashi'yi yoklamaya başladım durumunu iyice görmek amacıyla. Tedavi etmeye nasıl başlamalıyım, en acil yara neresinde, ne yapmam lazım bir plan çıkarmalıydım kendime, başlamadan önce. Ellerim hızlıca adamı ve onu tutan zincirleri yoklarken ortam biraz daha sessizleşti. Sessizliğe, biraz soğukluk da eklendi. Dİkkat etmiyordum bir kaç saniyedir Kizashi'nin dediklerine. Fakat ani durgunluk son söylediklerini, üzerimizde gezen gözlerini tartmamı ve olayları anlamlandırmamı sağlamıştı. İşini bitirmemizi ve kaçıp gitmemizi istiyordu. Buraya geliş amacımızın tam tersiydi dedikleri.

Evet, hisleri bir kenara bırakıp mantığa yol verince, aldığı karar makul olabilirdi. Zaten Gyaku da bizi buraya yollarken, işler istenildiği gibi gitmezse "gerekeni yapın" demişti. Fakat ben bu kadar mantıklı hareket edebilecek olgunlukta mıydım? Zannetmiyordum. Olsam duyduklarım, saçlarımı kurutmadan karlı bir sokağa çıkmışımcasına soğuk bir hisle kaplamazdı beni herhalde. Bakışlarım Kizashi'den Iori'ye çevrildi. Omzumun üzerinden çocuğun hareketlerini, mimiklerini izledim ne düşündüğünü kestirmeye çalışır bir şekilde. Bir Kusagakure'liyi öldürmek istemiyordum, veya öldürülmesine göz yummak. Öldürmek zorunda kalacaksak bile, bu kadar erken olmamalıydı sanırım. Iori'nin kılıcına davranmasını izledim, içten içe dehşete kapılsam da bunu dışarıya yansıtabildiğimi zannetmiyordum. Ne olduğunu anlamadığım bu apati beni yerime mıhlamıştı sanki ve Iori gerçekten adamı öldürmeye yeltense, engel olabilecek miydim emin değildim.

Kılıcından kanı temizlemesini izledim, ve hızlı hareketlerle kılıcı kınına yerleştirmesini de. Keskin metal kınında yok olurken hiç de hoşnut olmadığım bu apati yok olmuş, beni kendime getirmişti Iori'nin kararına minnettar kalır bir şekilde. Düşüncelerimin doğruluğu veya yanlışlığı önemli değildi sanki şu an iyi hissettiğim sürece. Olası sonuçları ise tartmak istemiyordum henüz. Tekrar Kizashi'ye döndüm ve baş parmağımı ağzıma götürüp ısırdım. "Henüz değil Kizashi-san." dedim adamın açmakta çok da başarılı olmadığı gözlerinin içine bakarken. Elimi sertçe yere vurdum, odaklandım: "Kuchiyose!" Kizashi'nin istediğinin tam zıttı olsa da onu tedavi etmeye odaklanacak, ve bunu tüm gücümle yapacaktım Hanabi'nin de desteğiyle. Iori'yi onaylar bir şekilde kafamı salladım "Dikkatli ol Iori." diyerek. Zincirleri önden şöyle bir yokladım ve Iori gittikten sonra işime odaklanmaya başladım.

"Hanabi, sakın karanlığa atılma, yerler delik deşik." diye talimat verdim partnerime, boynundan ağrı kesiciyi almakla uğraşırken. Fıçıdaki sıvının yarısını Kizashi'ye içirmeye çalışacak, ardından Hanabi'nin de desteğiyle Shousen Jutsu uygulayacaktım en acil görünen bölgelere. Tedavi ile uğraşırken Hanabi'ye tekrar talimat verecektim "Bir yandan Iori'ye de dikkat et. Onu aşıp bize gelen falan olursa bana zaman kazandır." diye. Chakramın bitmesi şu an o kadar önemli değildi benim için, getirdiğim haplar ile bu durumu dengeleyebilirdim. Bir sıkıntı çıkmadan işimi halledebilirsem ve Kizashi'nin gerekli ilk yardımı aldığına kanaat getirirsem, zincirleri çözmekle uğraşmaya başlayacağım Iori'nin verdiği aletlerle.

[GM - Naruto]

Susumu : Denken ile etrafı inceliyorsun. Yerdeki irili ufaklı yarıklar, oluşan kılcal zeminler dışında farklı bir görüntüyle karşılaşmıyorsun durduğun yerde. Çevrenizde yahut tepenizde sınır olarak belleyebileceğin bir duvara da erişemiyor ışık kaynağın. Binaya girişinizden itibaren ne kadar aşağı indiğinizi düşününce garip bir ilüzyon gibi geliyor sana bu. Ancak kusursuz bir şekilde akan chakran herhangi bir müdahaleye maruz kalmış gibi durmuyor.

Kizashi'nin yanına gidiyorsun. Son konuşmasından sonra enerjisinin hepten hiç olduğunu farkedebiliyorsun. Vücudu ise bir anlığına seni umutsuzluğa düşürüyor.

Sırtı komple, ağır bir yanıkla kaplı. Bu yanığın üzerinde yine tüm sırtını kaplayacak büyüklükte, X şeklinde bir kesik görüyorsun. Kesiğin oluşturduğu boşluk beyaz irinle dolmuş durumda. Yanık yüzeylerde ise yine kabarcıklar dolu.

Kolunda, zincirlerin sardığı omuz ve dirsek bölgesi arasında bir delik mevcut. Bir kılıç burayı delip geçmiş gibi. Zincirlerden dolayı detaylı bir inceleme şansı sunmuyor bu bölge. Zincirler ise kafes parmaklıklarında bir tur döndürülmüş, metal bir kilitle bağlanmış durumda. Vücudunun ön tarafında sayısız kesik mevcut. İrili ufaklı neredeyse tüm yüzeyi kaplamış durumdalar. Karnının sağ alt bölgesinde, eğik bir şekilde açılan bir yarık görüyorsun. Bu yarığın diğer ucu vücudunun sağ tarafından açılıyor. Deri yüzey delip geçilmiş gibi, iç organlara geldiğini düşünmüyorsun. Fakat tüm bu yaraları sarmalamış irinler, hijyenin bu bölgelerde unutulmuş olması, Kizashi'nin bu ana dek zihinsel bir savaşta olması vesaire vesaire. Durumun, inanmak isteyeceğiniz kadar hoş olmadığını zorla kabulleniyorsun.

Hanabi'yi çağırıyorsun. Masum yaratık artık her neredeyse, karanlık bir kuyuya çağrıldığı anda içten bir initli salıyor önce. Kan kokusu, basık hava ve birkaç adım önündeki yarı ölü adam. Çok haksız değil. Toparlanması ise ondan bekleneceği üzere saniyeler sürüyor. Fıçıyı onun boynunda alıyor, Kizashi'ye yöneliyorsun. Hanabi ise hipnoz olmuş gibi çevresinde tur atıyor Kizashi'nin.


Ağrı kesici sıvıyı içirmekte zorlanıyorsun. Hala devam ediyor isteksizliğine. Kizashi vücudunda kalmış o ufak enerjiyle başını sallıyor. Zorluyorsun. Sıvı, boğazına ulaştığında bir parçasını öksürerek çıkarmak zorunda kalıyor. Ardından o istemese de, sıvı Kizashi'nin vücuduna giriş yapıyor.

"Kitamura-san." Hanabi bakışlarını önce kendisine, ardından Kizashi'nin sırtına çekiyor. Senin de zihninde ilk olarak şekillenen sırt bölgesi, Hanabi'nin o umutsuz ses tonuyla kesinleşiyor. Chakranızı yoğuruyor, harmanlıyor, Kizashi'nin yaralarına odaklanıyorsunuz.

Iori: Giriş ile kafesler arasındaki yolun orta kısımlarında, kapıdan 10-12 metre uzaklıkta pozisyonunu alıyorsun.

Koşturma sesleri artıyor, bağrışlar kulağına artık anlamlı kelimeler halinde ulaşıyor. Hepsinin ana teması aynı kapıya çıkıyor.

"İçeri sızdılar !"

Sesler bir grup halinde yaklaşıyor. Gruptan ayrı olarak gelen, daha yakın duran bir ses. Bu durum, 'ilk önce Yutaka gelirse' seçeneğini boşa çıkarıyor aslında. Ancak yine de seçeneklerini açık tutuyorsun.

Görüş açına ilk girenler, depar halindeki üç kişi oluyor. Parmaklıkların önüne geldiklerinde zeminde kayıyorlar, ardından diren olarak sana doğru yöneliyorlar. Peşlerine gelen üç kişi de aynı pozisyonda. Aralarında Yutaka yok. Çoğunluğu, binaya girerken gördüğünüz tipler.

Mühürlerine hızla başlıyor ve tazyikli suyu rakiplerinin üzerine salıyorsun. Üzerinde bulunduğun zemini saran mumlar, tekniğinin başlamasıyla birlikte yok oluyor, suyun sesi ise tüm ortamda yankılanmaya başlıyor. Önden giren üçlü, tazyikli suyla karşılaşan ilk grup oluyor. Suyun etkisiyle dengelerini kaybediyor, geriye doğru hızla sürükleniyorlar. Geriye uçuşları ise arkadan gelen üçlüye çarpmaları ile devam ediyor. Bu gruptan biri kapının sol, ikisi kapının sağındaki parmaklıklara yapışırken, kalanları girişin ardındaki duvara adeta çivileniyorlar.

Püskürtme planın başarıya ulaştığında, sıradaki tekniğin için hazırlanıyorsun. Tekniğin sebebiyle önündeki mumlar gibi buraya girerken kullandığınız yoldaki meşaleler de etkileniyor. Duvara mıhlanan adamları zar zor seçebiliyorsun. Bir kısmı ayaklanmaya çalışırken, diğerlerinde henüz bir hareket yok.

Bousen no Jutsu. Çektiğin derin nefesi, keskin bir su hattı olarak salıyorsun dışarıya. Başlangıç noktan kapının sol tarafına yapışmış adam oluyor. Hepsini kapsayacak net bir çizgi olarak devam ediyor. Su kütlesi, vücutla temas ettiği ilk anda dışarıya sıçrayan kızıllığı görebiliyorsun. Bir sonraki, bir yanındaki. Alanın girişinde bilek hizasındaki su, akıttığın kanlarla birlikte kızıla bulanıyor.

Sol taraf ve duvara yapışanları kafana göre biçerken, kapının sağ tarafına yapışmış birinin hinliği ile karşılaşıyorsun. Keskin su kütlesini farkettiği anda, birkaç adım yanında parmaklıklara mıhlanmış arkadaşını önüne çekiyor ve siper ediyor. Tekniğin bu adamın vücuduyla buluştuğu anda ise vücudu bir kenara itip, ters tarafa doğru koşarak çıkıyor kapıdan !

"Shinji-sama !"

Su efektli koşma sesleri, başka bir yürüme sesine doğru yaklaşıyor. Bir kılıcın, kınından çıktığını işitiyorsun. Bir yalvarma. Az önce deştiğin insanların iniltilerini bastıracak cinsten. Eti yarıp geçen bir kılıç. Duymaya yavaştan alıştığın bir efekt. Birşey duvara çarpıyor. Hemen sonrasında yere düşüyor. Adım sesleri bu sefer öfkeli darbelere dönüşüyor.

"Kapıları kapatın."

Tanıdık bir ses. Düşman. Görmek isteyeceğin bir düşman. Birileri, onun emrinden sonra geriye doğru yürümeye başlıyor.

Altı, belki yedi saniye. Beklediğin ana hazırlanmak için elinde kalan son aralık.

[Tsujihara Iori]

Sesler yaklaşırken Yutaka'nın güruhun önünde olmadığı bariz bir şekilde kendini belli etmeye başlamıştı. Neredeydi? Bir şeyler hissetmiş olmalıydı, ancak bizi yalnız bırakması için ne tür bir şey algılaması gerekmişti ki? Onu bulduğumuzda bu soruların yanıtlarına erişecektik, ayrıca bu cevaplardan önce önümüzde aşmamız gereken başka engeller vardı.

Kapıya doğru yaklaşan sesler ile beraber derin nefesimi aldım ve el mühürlerine başladım. Önde üç, arkada üç kişi olmak üzere altı kişi saydım kapıda. Tam olarak istediğim konumdaydılar. Kizashi'nin sesi ile kanıma karışmış olan adrenalin hala çekilmemişti. Onun bende oluşturduğu sıcak telaş hissi de omuzlarıma kadar yayılmıştı. Başlıyorduk.

Ağzımdan püskürttüğüm suyu tazyikli bir şekilde kapıya doğru saldım. Ağzımın önünde büyüyüp bir dağ haline gelen akıntı tüm gücüyle bana doğru koşturan gruba hücum etti ve onları istediğim gibi, kapıya mıhladı. Akıntıyı bir kaç saniye daha devam ettirdim, ardından tekniği bozup Bousen için gerekli el mühürlerine geçtim. Çoktan dengelerini kaybetmiş olan düşmanlar, daha herhangi bir cevap düşünemeden ağzımdan ikinci bir akıntı fışkırmaya başlamıştı bile. Bu seferki, ezici değil kesiciydi.

Sağdan sola doğru çevirdim kafam ile beraber birer birer deşmeye başladım rakiplerimi, bu sırada aklımdan geçen tek şey Kizashi'nin durumuydu. Öksürüğünü duyar gibi olmuştum, bir şeyler yutturuyor gibiydi ona Susumu. Müdahaleye başlamıştı. Şansımız artıyor gibiydi, ancak engeller hala önümüzdeydi.

Düşmanları birer birer deşerken havaya fışkıran kızıllığı zor bela seçebiliyordum. Planım işe yarıyor gibiydi, ancak bir tanesi "zeki" çıkmıştı ki, arkadaşını siper edip kurtulmayı başarmıştı saldırıdan. Objektif olarak değerlendirecek olursam, aslında yapabileceği en iyi şeyi yapmıştı. Ancak dava arkadaşını bu kadar kolay harcayabilmesine de pek şaşırmamıştım. Kusagakure ile aralarındaki en büyük farkı bir kez daha kanıtlamışlardı: sadakat ve bağlılık.

Kurtulan eleman kapının ardındaki karanlığa büründüğünde derin bir nefes ile beraber ciğerlerimin rahatlamasına izin verdim. Bir adım ileri aldım tanıdık ses tonunu duyunca. Omuzlarıma yükselmiş olan heyecan ağır bir şekilde karnıma doğru geri hareket etmeye başladı. Ellerimin anlık titrediğini hissettim. "Kılıcım..." diye düşündüm bir an, ardından seğiren serçe parmağımı, elimi yumruk yaparak sakinleştirdim. "Babam..."

"Kapıları kapatın."

Kapatın. Kapatın ki, kaçamasın. Kapatın ki burada benimle kısılı kalsın.

Tüm eklemlerim sertleşti ve hissettiğim heyecan, nefrete dönüştü. Tüm vücuduma yayılırken gözlerim keskinleşti ve hayal meyal gördüğüm kapıya odaklandım. Ellerimi zırh cebime götürdüm ve önceden hazırlamış olduğum iki tane patlayıcı parşömenli kunaiyi çektim ve onları komutum ile patlayacak şekilde kurdum. Amacım, onları kapının hemen üst tarafına fırlatıp saplamaktı. Kapıdan bir metre kadar yukarı fırlatacaktım, aşağı sarkan parşömenler görülmemeliydi. Amacım kapıdan her kim gelecekse -ki tahmin ettiğim kişinin geleceğinden emindim- kapıyı bir kaç metre aştıktan hemen sonra iki kunaiyi de patlatmaktı. Ona bu patlamanın zarar vermesini açıkçası beklemiyordum. Amacım, kafasını karıştırmaktı, zira asıl planladığım şey daha farklıydı. Birebir kılıç dövüşüne girmeden önce, sırtımdaki yükten kurtulmalıydım.

Kunaileri fırlattıktan sonra sırtımdaki Fuuma Shuriken'i çekecektim ve mekanizmasının misinasını sağ elime alacaktım. Ardından, patlama gerçekleşince sağdan sola doğru bir yay çizecek şekilde düşmanıma doğru fırlatacaktım. Eğer düşmanım bu hamleyi bir şekilde atlatırsa mekanizmayı aktif edecek ve Fuuma Shuriken'in parçalanmasını sağlayacaktım. Soldan sağa doğru, veya kendime doğru metal parçalarını çekecektim, artık düşmanımın pozisyonu neyse. Ardından misinayı bırakacak ve "emanet" kılıcın seramik kınını kavrayacaktım, hiddetle kınından ayıracak ve yakın dövüşe hazırlanacaktım.

Patlayıcı parşömenlerin kapının girişini yok edip bizi içeride kısılı bırakma gibi bir ihtimali vardı ufak da olsa. Gerçekten ufak bir ihtimaldi, patlamanın bu kadar şiddetli olacağını düşünmüyordum. Ancak böyle bir şey olsa bile, Garou bir kaç Doton tekniği biliyordu, bizi kurtarabilirdi. Hem dinlenmemiz için vakit de kazanmış olurduk.

Hem o piç kurusu da kaçamazdı.