[Sekino Teijo & Okawa Ringo] Suç ve Ceza

[Sekino Teijo]

Benim ardımdan Danka’da omuz silkerek geldikleri yere geri dönmek için harekete geçti. Beklentimin aksine bu sefer kafasını sallamamıştı. Az önceki duygusal konuşmalarından olsa gerek bizi sinir etme fırsatını bilerek ya da bilmeyerek elinin tersiyle itmişti. Böyle bir fırsatı es geçmesi az da olsa gösterdiği duygusal tepkilerinin gerçek olma ihtimalini aklıma getirdi. Acaba az önceki tiyatro gerçek olabilir mi ? Bu katiller birliği gerçekten birbirlerine bu kadar değer veriyor mu ? Bu soruların cevaplarını bilmiyorum ama bilmekte istediğim söylenemez. Benim görevim parşömeni alıp buralardan gitmek ilerde bir daha göremeyeceğim kişiler için başımı ağrıtamam. Benim şimdilik ilgilenmem gereken daha büyük sorunlarım var. Hala bu katil organizasyonunun dürüst bir şekilde vazgeçeceklerini sanmıyorum. Belki gerçekten insani duyguları olabilir ama bu katil oldukları gerçeğini değiştirmiyor. Sadece basit bir tartışma yaparak müzakerelerden vazgeçmelerine ihtimal dahi vermiyorum. Çok sağlam bir blöf yaparak gideceğimiz ana kadar bekleyip ardından teklifimizi kabul edecek ya da geldiğimiz andan beri beklediğim hamlelerini yapacaklardır. Bu sıkıntılı zamanlarda bir de az önceki mutlu aile tablosunu bozduğum için ekstradan ilgilenmem gereken başka bir konu daha vardı. Ringo yaptıklarımdan veya dediklerimden pek mutlu olmamıştı. Her ikisi yüzünden de böyle tepki veriyor olabilir. Emin değilim. Tek bildiğim şuanda bana attığı sert bakışlardan kaçmadan aramızdaki küçük sorunları çözmemiz lazım.

Bana attığı bakışların ardından Danka’ya seslenerek onları durdurdu. Pazarlıkların yeniden başlayacağını hisseden paketimiz bu fırsatı değerlendirip yeniden konuşmaya hazırlanırken Ringo’nun delici bakışlarından nasibini alarak tek kelime edemeden susmak zorunda kaldı. Anladığım kadarıyla Ringo öfkelendiği zaman olduğu gibi yine duygularına yenik düşmüşe benziyordu. Yanıma gelerek sadece benim duyabileceğim bir şekilde ona güvenmemi isteyerek bir planı olduğundan bahsetti. Aslında bu küçük konuşmamız da benim aradığım fırsattı. Eğer bahsettiği bu “plan” başarısız olursa sorumluluğu üstüne alması gerekeceğinden başarısız dahi olsak biraz rahatlayabilirdim. İşler sonunda istediğim şekilde gitmeye başlamıştı. Ringo’ya onun aksine bezgin bir şekilde baktıktan sonra “Zaten elimiz boş bir şekilde dönmeyeceğiz. Paket bizimle birlikte olacak.” Dedikten sonra derin bir nefes alıp “Yine de planını denemek istersen yanındayım. Beni yanlış anlama sana güveniyorum. Sadece onlara hiç güvenmiyorum. Neyse bunları şimdilik boş verelim eğer senin planını uygulayacaksak artık rütbeleri dert etmene gerek yok. Az önceki gibi oluşabilecek çift başlılığın önüne geçmemiz lazım. Bu yüzden aynı rütbede olsak da beni istediğin şekilde kullanabilirsin. Görevi başarıyla bitirebildiğimiz sürece formalitelere takılmamıza gerek yok.” Diyecektim. Umarım bu konuşma sonrasında Ringo ile aramızdaki gerginlik ortadan kalkar ve dediklerimin hepsine inanır. Ona hala tam anlamıyla güvenmesem de benden şüphelenmesini de istemiyorum. Dost olduğumuzu kabul edersek benim aşırı paranoyam yüzünden aramızın açılması görevin sonucunu direk etkiler. Ayrıca aynı rütbede olduğumuz için de ikimiz arasındaki çıkacak olası bir çatışmada kazansam bile yaralanma ihtimalim yüksek olduğu için bundan olabildiğince kaçınmam lazım. Ayrıca bu minik sohbetimiz sayesinde artık grubun sorumluluğunu onun omuzlarına devretmiş oldum.

Ringo benimle olan konuşmasını bitirdikten sonra herkese yeni planından bahsetti. Danka kısa bir cümleyle gelmeyeceğini belirterek cübbeli arkadaşlarıyla beraber geldikleri platoyu terk etti. At arabasında yorucu bir yolculuk geçirdikten sonra Ganseki de 1 günlüğüne dinlenmek kulağa güzel gelse de çok riskli bir hamleydi. Zaten bize mekanı adamlar söylemişti. Bir şekilde onlarla bağlantıları olan bir yere gitmek 3v2 den daha kalabalık bir grupla uğraşmamıza neden olabilir. Yerel halkta shinobilerden hoşlanmıyor zaten durup dururken onlarla da gergin anlar yaşayabiliriz. Atlarımızı çalıp sucuk yapma ihtimalleri bile var. Yine de az önceki konuşmamdan sonra oyun bozanlık yapamam. Dediğim gibi Ringo’nun planını uygulamak için onun arkasından platoyu terk ettim. Şimdilik itaatkar bir şekilde yaptıklarını dinlemeyi düşünüyorum. İleride başımı derde sokacak kararlar vermeye başlarsa bu kararımı tekrar düşünebilirim.

[Okawa Ringo]

İlerliyordum. Üzerimden kalkmak üzere olan; ancak asla kalkmayan bir yük gibiydi esirim. Alamadığım parşömen ise başarısız olarak nitelendirebileceğim, tüm çabalarıma rağmen sonuçsuz kalan bu görevde anlamını kavrayamadığım bir şeydi sadece. Kızıyordum kendime. Lakin kendimi yeterince suçladıktan sonra mantık köşkünün sıcak şöminesinin karşısına oturup düşünecektim. Beynimi biraz terlettikten sonra ise sonuca asla etki edemediğimi görebilecektim. Plan yapmayarak, kendimi sağlama almayarak bir hata yapmış olabilirdim. Fakat en başından bana verilen eksik bilgi, parşömeni ele geçirememizle sonuçlanıyordu. Takım arkadaşım ise inanılmaz derecede ince eleyip sık dokuyordu. Lakin kendimi görevlere ve hiyerarşiye öyle bir kaptırmıştım ki, bunun için verebileceğim en fazla tepkiyi az önce vermiştim. Yoldaşlarıma saygı, bana öğretilen ilk şeydi belki de. Danka ise bu görevdeki en gıcık değişkendi. Aptal kel, parşömene sahip olmasa kafası ile gövdesi bir arada dahi duramayacak. Onu oracıkta öldürecektim. Ama ne yaparsam yapayım, parşömene yine sahip olamayacak; gereksiz bir risk alacaktım sadece. Teijo'nun cümlelerine gelirsem... Benim için hiç anlamı yok. Görevi başarısız kılmıyor belki, evet. Hanamishi hala bizimle ve o değersiz kıçının eşiti olan parşömeni alamamak bana koyan yegane şey. Görev tanımında ne diyorsa onun olması için çabaladım aslında yeterince. Ancak her şeyi tek başıma kontrol edemem. Takım arkadaşımı yok sayamam, Danka ve adamlarını halledip işleri iyice zora sokamam. Ancak haydutların yoluna göre bu işi yapıp kendimi kuyuya da atamam. Teijo'nun bezgin bakışlarına karşı kafamla onay verdim. Yürümeye devam ediyordum. Bir yandan da Hanamishi'yi kesiyordum. Mutsuzluğu yüzünden okunuyordu. Beter ol lan pezevenk. Al sana. Bu söyleyeceklerimi yüksek sesle söylemeye gayret edecektim. Danka ve diğerlerinin az da olsa duyabilmesini istiyordum çünkü.

"Arkadaşların az önce senin ölüm fermanını imzaladılar. Bu saatten sonra kimse benim kadar sabır gösterip orta bir yol bulmaya uğraşmaz. Bir değerin de kalmadı artık. Büyük ihtimal bu sefer öleceksin. Ama komik olan ne biliyor musun?"

dedikten sonra keyifli bir hal geldi suratıma. Sonuç ne olursa olsun Hanamishi'ye soktuğum her laf beni mutlu ediyordu çünkü. Yoldaşlarımı katleden birinin sonunun geldiğine kanaat getirdiğimde zaten dünyalar benim olmuştu. Onu kahretmek her şeyden keyifliydi sanırım.

"Komik olan; ben senin ölmemen ve arkadaşlarına dönmen için uğraşırken, Danka'nın kendi götünden başka bir şeyi düşünmemesiydi. Bizim için hava hoş. Köy bir yolunu bulur, o parşömeni yine alır. Ama sen fazla yaşamazsın bana kalırsa."

Teijo ile göz göze gelmeye çalıştım son cümlemden sonra. Klonlarımın olduğu noktaya yaklaşıyor, onları sürekli gözlemeye ve arkamı dönerek kontrol etmeye çalışıyordum. Zaten Ganseki'ye gelmeyeceklerini de düşünmeye başlamıştım. İhtiyarın verdiği tepki bunu gösteriyordu bana. Hem Danka, hem Hanamishi'nin yüzlerinden düşen bin parçaydı zaten. Benim için ise burukluk devam ediyordu. Bir başkası için ne artı, ne eksi de olsa; ben olaya böyle bakmıyordum. Benim için başarısızlık, başaramamaktır. Bir ortası yok bence. Şimdilik yolu takip edip dikkatli adımlarla yürüyordum. Son cümlelerimi bağırarak söylediğim, onların da bizi dikkatlice inceleyip dinlediğinin farkındaydım. Teijo'ya bakıp: "Değil mi Teijo-kun?" dedikten sonra tekrar konuştum. "Onları katledecek olsam, beş saniyemi falan alırdı herhalde. Bunu yapmayacağımı bilemeyecek kadar aptalmış meğer. Pisi pisine ölecek bizim Hanamishi."

Evet, Hanamishi'yi kışkırtmaya çalışıyordum. Ve evet, önceki cümlelerimi bağırarak söyleyip hem Danka, hem de Hanamishi'nin bir şeyleri anlaması gerektiğini belirtiyordum. Diğerlerinin yapacağı ani fikir değişikliğiyle gelecek bir tehdite karşı dikkatli olacaktım ve aynı zamanda Hanamishi'nin duygularının şu an için fazla depreşik olduğunu biliyordum. Kendini kontrol edemeyip bir delilik yapmasına engel olmak için tetikteydim. Hareketlenme sezersem ona çelme takıp düşüreceğim ve aklının başına gelmesini sağlayacağım. Uslu durmayı seçerse ki ona bunu tavsiye ederim, aynen devam edeceğim. Danka ve diğer reziller bir şeyleri anlamalıydı, evet. Ben üzülürdüm, burkulurdum. Evet ben bir görev adamıyım. Tam anlamıyla elim dolu dönemezdim ancak hayatım da kaymazdı. Yine görevlere çıkacak, köyüm için; gururum için savaşmaya devam edecektim. Onların hasta ruhlu emelleri için birbirlerine kolpa gözyaşları döküp, zora gelince kendi kıçlarının derdine düşmesine ise ancak gülebilirdim.

[GM - Naruto]

Ringo laflarını ediyor siz çıktığınız yokuşu inerken. Onun yanında yürüyen Hanamishi ise önce bozuk bir suratla onu dinliyor, ardından epey ekşi bir çehreye bürünüyor görüntüsü. Ringo'nun lafları onu epey rahatsız etmiş gibi. Fakat, Ringo Sosyalleşmeyi bilen, Empati yetenekleri olan veya Varlık konusunda kendisini geliştirmiş, hatta Aldatma konusunda da bilgili birisi değil. Buna rağmen başkalarının hislerini manipüle etmeye çalışmasını kendisi de çok başarı oranı yüksek bir olgu olarak görmüyor. Ki öyle de oluyor; Hanamishi, Ringo laflarını bitirdiğinde sert ve sinirli gözlerle ona doğru bakıyor, lafların içeriği yüzünden etkilendiği belli ancak Ringo'nun istediği etki oluşmuş değil. Bundan yola çıkarak istediği etki Danka ve diğerlerinde de oluşmadığı sonucuna varmak çok da gerçek dışı bir durum olmaz gibi görünüyor. Bu durumun hem Teijo hem de Ringo farkında.

Hatta bu durum, Teijo'nun paranoyasını da dürtmüyor değil. Neden sesli konuştu? Olmuş bitmiş bir mesele için sanki mesaj verir gibi Danka'ların arkasından konuşması sanki onlara gizli bir şey anlatmak istermişçesine bir hareket değil mi?. Teijo, ister istemez Ringo'ya karşı bir soğukluk hissediyor ve şüpheli hisler beslemeye başlıyor.

Hanamishi bu sırada konuşuyor titrek ancak laflarından emin bir ses tonuyla.

"Ben zaten ölümden dönmüşüm. Buraya gelip Danka-san'ı son defa görmek bile bir lütuf benim için. Şuracıkta kellemi alsan, sıfır sıkıntı."

Laflarını söyledikten sonra sizin temponuza ayak uydurup yürümesini sürdüyor. Aşağı iniyorsunuz yavaş yavaş yokuştan ve plato arkanızda kalıyor. "Dediğim o ki, ölmekten korksak bu yola baş koymazdık. Sen bizi çok yanlış anlamışsın." Kafasını tiksintiyle başka bir yöne çeviriyor. "Tipik shinobi tavrı işte. Sana nefretle saldırıp bu işi nefsi müdafaaya çevirmek istiyorsan o şansı sana vermem, çok beklersin. Beni infaz edecek adam bunu bilerek, aldığı canın ağırlığını hissederek yapacak. Ama sen, ama köy cellatlarından biri." Son laflarını ne Ringo ne de Teijo'ya bakarak söyleyen Hanamishi çoktan bu dünyada bir derdi kalmamış bir adamın umarsızlığı ile sözlerini ağzından çıkartıyor.

Ardından tekrar bir sessizlik oluyor. Üçünüz ağır adımlarla inmeye devam etmektesiniz.

Ringo eğer fiziksel bir hareket yapmayacaksa klonların görebileceği şekilde, klonlar kendilerini yok edecekler. Zira görevlerini yerine getirmiş durumdalar.

Bununla beraber, arabaya olan yürüyüşünüz çıkıştan ziyade daha kısa sürecek gibi. Yine de biraz yolunuz mevcut.

[Okawa Ringo]

Umutsuzluk zebani gibi peşimde gezse dahi, hep gülümseyebilmiştim. Lakin suratım biraz asık gibiydi. Kara gecenin, tutarsız takipçisi olan soğuk; yüz kaslarımın varlığını unutturuyordu bana. Sahi, her şeyi denemiştim aslında. Her yolu denediğimi düşünüyordum. Hanamishi ile yol boyunca uğraşıp durdum. O ve onun gibilere en ufak sempati besleyemeyecek biriydim. Benim için basit bir görev objesiydi sadece. Hızlı yol alıyorduk. Laflarımı peşpeşe dizerken, suratında volkan patlamış edasıyla; sinirli ve rahatsız tavırlarla dinlemişti beni. Bir süredir görmediğim o nefret dolu bakışlar tekrar vuku buldu parça parça olmuş suratında. Bu görüntüyü özledim mi, bilmiyorum ama sanırım artık pek de anlamı yok. Bir kaç kelam etti o da. Söylediklerinin tek bir cümlesini kaçırmadan dinledim. Görüşü, benim asla ulaşamayacağım yerlere uzanıyordu. Soğuk ve kötücüldü. Shinobiliğimin altında eziyordum onu. Sadece o bunu bilmiyordu.

Ona söylediklerimden sonra pek de bir tepki beklemiyordum aslında. Çıktığımız gibi devam edecektik. Küçük bir ihtimal onu kullanabilirdik ancak mümkün olmadı. Ardıma baktığımda diğer elemanlardan bir iz göremiyordum. Çok umrumdaydı. Elimden geleni yapmıştım. Onlara körü körüne güvenip hem kendimi hem de takım arkadaşımı riske atamazdım. Hanamishi'nin sözlerimden etkilendiği bir gerçekti. O buruşuk suratı ve çakmak çakmak olmuş, karanlığı yarıp geçen nefret dolu gözleri parlıyordu laflarını ederken. Hepsini dinledim ve sindirdim. Bir tek şeye saygı gösterebilirdim sanırım bu alçak herifte. O da bir şekilde nefes alıp yaşayan bir yaratık oluşu. Sonuçta bir daha bu dünyaya gelse, eminim aynı yolu seçecekti. Biraz zekası, biraz da iradesi vardı. Onun için üzülüp kahrolmak bir yana dursun, başına gelecek her türlü musibete sevinirdim. Ancak artık onunla münakaşaya girmek değil zevk vermeyi, rahatsız ediyordu. Zaten görevin akıbeti sayesinde biraz moral olarak çöküşe geçmeye başlamıştım. Açıkcası havamda değildim. Ona o alıştığı cevapları vermem için sebebim ve takatim yoktu aslında.

"Başta yanaşır gibi olsam da, onların önerisini kabul etmedim. İçime sinmedi. Çünkü bana güvenen bir köyüm, yanımda canım pahasına korumam gereken bir arkadaşım var. Hayat böyle işte. Tipik shinobiler ne kazanır, ne de kaybeder."

Ama şunu biliyordum, hiç bir suç cezasız kalmaz. Hanamishi'yi tekrar teslim ettiğimizde üzülerek, parşömeni alamadığımızı ve bir çok yol denememe rağmen işlerin oluruna girmediğini açıklayabilirdim. Sonrası ise, üstlerimin bileceği işti. Suçunun cezası benim için ağır bile olsa, tekrardan bir deneme yapabilirlerdi. Her şekilde, kaderi Ishigakure'nin elindeydi. Küçümseyip nefret ettiği shinobi kuralları, hayatının devam edip etmeyeceğini belirliyordu. Bu güzel tesadüfü düşündükçe soğuk havanın ve sessiz ortamın yarattığı kasveti vücudumdan atmaya başladığımı hissetmiştim. Hanamishi ise istediğini düşünüp, istediğini söyleyebilir. Uzunca bir süre kulak asmayı düşünmüyordum. Ona edeceğim lafları sanırım tüketmiştim ve burukluğuyla yaşamasına izin vermeliydim.

"Elimizden geleni yaptık Teijo-kun. Risk alsaydık belki parşömen elimize geçerdi, ama belki de geçmezdi. Kim bilir?" dedikten sonra Teijo'ya güler yüzümü sonuna kadar gösterip tekrar lafa girecektim. Anlamsız bir rahatsızlık vardı üzerimde. Sanırım, vicdanen rahatlamaya başlamıştım. O eski çocuksu hırsım beni zaman zaman takip etse de bazen elime geçenle yetinip, durumu kabullenmeyi öğrenmem gerekiyor. Şu an da o durumlardan birindeydim. İlerlemeyi sürdürürken tekrar lafa girdim.

"Sen ne düşünüyorsun?" dedikten sonra, ondan bir cevap beklediğimi belirtircesine gözlerimi bir hayli pörtletmiştim. Meraklı bakışlarımı bir süre daha sürdürdükten sonra önüme bakıp dikkatimi toplamaya devam ettim. Dikkatli ve konsantreydim. Çevreyi inceliyor, yolumuzun güvenliğinden emin olmaya çalışıyordum. Bir kulağım ise arkadaşımdaydı. Onun fikri neydi, açıkcası merak ediyordum.

[Sekino Teijo]

Platodan ayrılırken Ringo anlam veremediğim bir şekilde sesini yükselterek konuşmaya başladı. Anladığım kadarıyla konuştuklarının Danka tarafından da duyulmasını istiyordu. İki tarafta karşılıklı restleşip ayrılırken böyle bir şeye neden gerek duyduğunu anlam veremedim. Üstelik konuşması sırasında az önceki uzlaşmacı tavrından da eser yoktu. Sanki bilerek birbirlerine ne kadar değer verdiklerini ilk elden tecrübe ettiğimiz yeni arkadaşlarımızı kızdırmaya çalışıyor gibiydi. Çünkü onların duyabileceği bir şekilde konuşarak paketimizi ölümle tehdit ediyordu. Bunun onları kızdırmak dışında başka bir sebebi olamazdı. Olaysız sakin bir şekilde ayrılmışken neden böyle bir hamle yaparak kaos çıkarmaya çalışması iyice kafamın karışmasına sebep oldu. Bu yaptıkları bana bahsettiği büyük planının bir parçası olabilir mi ? Yoksa Danka ile şifreli bir şekilde konuşarak birbirlerine mesaj vermeye mi çalışıyorlar ? Zaten anahtarları bir anda ortaya çıkarıp paketimizi serbest bırakma konusunda oldukça istekli olması da hiç mantıklı değildi. Tabi bunların hepsini başka bir amaç uğruna yapıyorsa işler değişir. Örneğin esir düşmüş sevgili yoldaşını yaralanmadan serbest bırakmak için beni kandırmaya çalışıyor olabilir. Kendimi düşünen bencil birisi olabilir ama biri bana kazık atarsa yanımda onu da götürmek isterim. Tamamdır. Artık her şeyi daha net bir şekilde görebiliyorum. Elimde kesin kanıtlarım olmasa da büyük ihtimalle hatta neredeyse eminim Ringo’da onlarla birlikte çalışıyor !! Yolda yaptığı klonlar düşmanı kontrol etmek için değil benim hamlelerimi daha iyi gözlemleyebilmek içindi. Hanamishi’ye karşı öfkelenmesi de numaradan ibaretti. Yolda öfke krizine girmesi de aynı şekilde numaraydı. Gerçekten sinirlense kendisi hamle yaparak elleri kelepçeli savunmasız paketimizin işini bitirebilirdi. Sinirlenmiş numarası yapıp bana bir daha konuşursa onu susturmamı söyleyerek hamle yapacağım sırada bir anlık dikkatsizliğimden faydalanıp işimi bitirmeyi planlıyordu. At arabasından indiğimiz sıralarda da önceki görevde de sarışın biriyle birlikte olduğu da bana istemeden ağzından kaçırdığı bir ipucu ya benziyor. “Ben sarışın shinobileri öldürmeyi seven bir katilim” kesinlikle bunu demek istiyordu. Tıpkı katil arkadaşları gibi o da adam öldürmeyi seven biriydi. Hatta onun değişik hobileri bile vardı. Meğer gelene kadar ne türlü belalardan kurtulmuşumda haberim yokmuş. Genelde dikkatli olduğumu düşünürüm ama ölüme bu kadar yaklaşmışken ruhum bile duymamış. Neyse ki yaralanmadan büyük oyunu bozmayı başardım.

Eski dost yeni hain Ringo’nun bana seslenmesiyle kendime geldim. Yaptığı konuşmamı onaylamamı ister gibi bir hali vardı. Bu isteğini kırmadan ona bakarak sadece gözlerimle onayladığımı gösteren bir hareket yapmakla yetinecektim. Ardından onları kolayca öldürebileceğini söylemesine ise bir tepki göstermeyecektim. Sadece giderek endişelenmeye başlıyordum. Danka ile yaptığı konuşma çığırından çıkmaya başlamıştı. Açıkça rakam vererek beş dakika ya da belki de beş saat sonra buluşmak için sözleşmişlerdi. Bu buluşmada da pisi pisine biri öldüreceklerdi. Korkarım ki ölecek kişi paketimizin aksine bendim. Gerçi bu kadarı da aşırıya kaçmak olabilir. Dikkatimi vermem lazım. Şuan kusursuz bir senaryo oluştursam da hala tam olarak emin değilim. Şimdilik onu yakından takip ederek yapacağı hamleleri gözlemlemem yeterli olur. Şayet at arabasının oraya gittiğimiz zaman bir terslik olursa o zaman daha farklı çözüm yolları bulmayı deneyebilirim.

Platodan ayrıldıktan sonra paketimiz eski ruh haline çabucak geri dönerek yine çok konuşmaya başladı. Yine aynı şeyleri söylediği için ne dediğine çok da dikkat etmedim. Hala Ringo ve davranışlarını düşünüyordum. Gerçekten bir hainse köye döndüğüm zaman başımın yanmaması için işini bitirmeden önce kesin kanıtlara ihtiyacım var. Kılıcını ilk o çekmediği sürece ilk hamleyi yaparsam ileride bir sürü sıkıcı formalite ile uğraşmak zorunda kalabilirim. Üstelik yanımızda bir de görgü tanığı var. Tanıktan kurtulmak kolay olsa da parşömeni ele geçiremediğimizden hala bizim için değerli olması gibi küçük bir sorun var. Bu yüzden kararımı verdim. Hain olduğundan kesin emin olana kadar paketimizin yanı sıra Ringo’yu da gözlemleyerek olayları akışına bırakacağım. Emin olduğum vakit ise hemen ikisinin de işini bitirip köye geri döneceğim. Görev bittiğinde hala emin olamazsam elimdeki verilere göre bunu üstlerime rapor edebilirim. Şimdilik biraz bilgi toplamaya ihtiyacım var.

Ringo, paketimizle minik bir konuşma yaptıktan güler yüzlü bir şekilde risk alırsak parşömenin belki elimize geçebileceğinden bahsedip sonrasında da benim ne düşündüğümü sordu. Şahsen ben gerekli tüm riskleri aldığımı düşünüyorum. Dağ başında üç cübbeli adam, bir katil ve bir potansiyel hainle beraber takas yapmaya çalışarak sınırlarımı zorladım. Bundan daha da ileri gidip tutsağımızın kelepçelerini çözerek hiçbir şey almadan serbest bırakmak risk değil aptallıktır. Gel gör ki bunları sesli söyleyerek onu sinirlendirmek ya da benim ondan şüphelendiğimi anlamasını istemiyorum. Bu yüzden sakin olup önceden planladığım planımı devreye sokmam lazım. Onun kadar olmasa da gülümsemeye çalışarak Ringo’ya “Bundan sonra ne yapmamız gerektiğini düşünüyorum. Planında bundan sonra ne var ? At arabasını aldıktan sonra gerçekten Gansekiye gidecek miyiz ?” diyecektim. Bundan sonra ne yapacağımızı gerçekten bilmediğim için bu bilgilere ihtiyacım vardı. Ayrıca bunlar asıl isteğimi belirtmeden önce ki basit dikkat dağıtıcı sorulardı. Rİngo bunların cevaplarını düşünürken önemsiz bir şey gibi alelade bir şekilde paketimizin duymadığından emin olarak “Bu arada potansiyel düşmanlarımız artık anahtarın sende olduklarını biliyorlar. Olası bir baskına karşı onları şaşırtmak için anahtarları bana vermeye ne dersin ?” diyecektim. Ringo gerçekten hain olmayabilir. Belki bu sadece benim kuruntumdur. Bilmiyorum. Yine de temkinli olmaktan bir zarar gelmez.

[GM - Naruto]

Karanlığın içerisinde yürüyüşünüzü sürdürüyorsunuz. Ringo herhangi bir sinyal vermediği için klonlar kendilerini yok ediyorlar ve minik bir karga sürüsü göğe yükselerek kayboluyor ardınızda. Ringo'nun laflarına karşılık ise Hanamishi herhangi bir şey söylemiyor. Kafasını çevirip omuz silkiyor sadece ve sizleri takip etmeyi sürdürüyor.

Aşağı inişiniz daha rahat ve hızlı olduğundan at arabası aşağıdan silüet şeklinde görünüyor. Bıraktığınız gibi herşey. Epey uzaksınız hala aslında, bir 10 küsür dakikalık yürüyüşünüz var ama yine de görüşünüzün içerisinde.

Teijo hâlâ Ringo'ya güvensiz hisler içerisinde hissetmekte. Söylediği herşeyden nem kapacak değil ancak ağzından çıkan her kelimeyi de içten içe sorgulayacak bir modda. Takım çalışmasına katılmama gibi bir durum söz konusu değil, daha çok fark ettirmek istemiyor gibi Ringo'ya bu içerisindeki güvensizliği. Kim bilir, belki Ringo fark ederse oracıkta boğazını kesiverir Teijo'nun, belli mi olur?

Elemanların sizi takip etmediğine eminsiniz. Sizden başka ses kaynağı yok etrafta. Odaklansanız da fark edemiyorsunuz. Zaten bu saatten sonra platoya geri çıkıp adamların peşinden gitseniz de bulamayacağınızı da biliyorsunuz.

Hanamishi hala sessiz. Aranızdaki konuşmalara yorum yapmıyor, pek dinlediği de söylenemez.

[Okawa Ringo]

Sessizlik bütünlüğüyle sürerken gözlerim, karanlığın içerisinde bir işaret, belki de bir kıpırtı görmek umuduyla sağdan sola ve aşağıdan yukarıya doğru kıpırdanıyordu. Ses veya görüntü adına bir şey yoktu. Gözlerimin karanlığa bu kadar alışmasından korkuyordum aslında. Genelde görevlerim esnasında pek evimi ve yatağımı düşünmezdim. Şu soğuk gecede yatağımda uyumayı isteyişim beni biraz ürkütmüştü aslında. Sıcaklığı ve konforu hissetmek kötü müydü peki? Görev esnasında bana böyle bir emir verilmediği sürece hayır. Cehennem buz tutsa dahi düşünmeyeceğim şeyleri düşünüyor olmak, bir anlığına dahi aklıma getirmek biraz korkuttu beni. Karanlığın tam orta yerinde dünyaya gelmiş, ebediyetin ve özgürlüğün anlamını çok geç kavramış biri olarak benim tek bir dünyam vardı. Basit, sorgulanamayan, çok ufak bir anlamı olan... Gururum ve rahatım arasındaki seçimim hep belliydi. Beni mutlu eden rahatta olmak değildi, rahat hissettirebilmekti sanırım. Fıldır fıldır oynayan gözlerimin böylece neden beni bu kadar rahatsız ettiğini çözüyordum. Neden bu kadar farklı olmasını istiyordum? Macera mı seviyorum, belki. Peki çocuksu hırslar? O da belki, biraz. Başarısızlığın üzerimde yarattığı baskıyı aşamıyor olmam komik. Aslında dönüş yolunda hiç bir sıkıntının şu ana kadar vuku bulmaması beni rahatlatıyor ve gerginliğimi alıyor. Yine de kafamda hep bir fikir dönüyor... Ne peki o? İsmi kolay, görevin tanımını yapsam yeter. Peki anlamı ne?

Başaramadığım her işin arkasında kendi yetersizliğimi aramam, sanırım benim düşük bütçeli ve kapsamsız beynimle alakalı.

Benim kadar insanları aşağılayan biri ile karşılaşmadım aslında. Egoist biri de değilim. Ego kasan herkese karşı, burnu havada olan herkese karşı sorun çıkartıyorum oysa. Yetersizliklerimin farkında olup bunlar için çabalamam beni hep bir adım ileri atıyor gibi hissettiriyor. Oysa insanlar sarmaşıklar gibi. Nereden çeksem, ucu bucağı yok gibi. Düşünceler ise... Yolun bir yoldaşı gibi.

Daha kısa bir yolculuk olacağını biliyordum. İniyorduk, daha hızlı hareket ediyorduk. Hatta arabamız görüş alanımızdaydı. Kısa bir süre sonra ulaşacaktık. Aklımda türlü fikir dönmesi ise yolculuğun rahatlığından kaynaklıydı. Sahi, insanlar hep uzun yürüyüşlerde kendilerini bulur. Jirou Ryu ile buraya yakın bir yerde tanışmıştım. Herhalde kendime biraz olsun izin verdiğim o gün, beynim mesai dışı kalmayı reddetmişti. Ryoken ile geçen yolumuz tamamen düşünmekle geçmişti. Şimdi ise yanımda Teijo var. Ancak ben yine bir yabancıyım. Aşağılık Hanamishi ile nefret bazlı olsa bile daha iyi bir köprü kurdum. Neden Ringo? Neden insanlar bu kadar yakınındayken dahi onlara yaklaşamıyorsun? Bir adım attığım an, kaçıp saklanan tavşanlar gibi hepsi. Kurumi-sama... Verdiğin tavsiyelere uymayı aptal kafam hep reddediyor. Gülümseyip, samimi sohbetler etmek neden bu kadar zor? Sorunun bende olduğunu bilmem, çözüm için yeterli değil... Hanamishi'nin tepkisiz kalışı, sessizliğin bir adım öteye taşınması. Yine fikirlerim beni boğdular. Görevimden başka her şey zihnimdeydi. Adımlarımı yumuşatmaya ve konuştuğunu son anda farkettiğim Teijo'ya kulak kabarttım. Biraz olsun bu kasvetle harmanlanmış derin sessizliğin örtüsünü çekmeye başladığını hissettim. Mutluydum. Teijo'yu dinledikten sonra cevap vermek için gecikmedim. Zira artık düşünebileceğim, yorumlayabileceğim pek bir şey varmış gibi hissetmiyordum.

"Her yolu denedik Teijo-kun. İnatçı dede kararında kesin gibiydi. Takası kabul etmiyorlar. Paketi ve seni oraya sürükleyip risk almak aptallık olur. Senin başka bir fikrin kaldıysa dinlemek isterim."

Sözlerimden sonra iki elimi ensemde buluşturup, kafamı oraya bir yastık edasıyla yaslamıştım. Teijo'ya olan yaklaşımım, az önceki fikirlerimden kaynaklı, yumuşak ve dostaneydi. Sanırım o görev hakkında daha farklı düşünüyordu. Başarılı olamamıştık, ancak bir şey de kaybetmemiştik. Şöyle bir ortamı incelediğimde ise shinobi hislerimin doğruluk payının yüksek olduğuna kanaat getirdim. Takip edilmiyorduk, bir tehlike sezmiyordum ve yolumuz da hayli kısalmıştı. Bunun verdiği rahatlığı paylaşıyordum sanırım. Teijo bu sözlerinden sonra daha sessiz bir şekilde tekrar konuştu. Hanamishi'nin ne duyup duymadığı aslında çok da önemli değil. Nasıl olsa konuşmayı terketmiş gibiydi. Böylesi daha iyi sanırım. Teijo'nun son sözlerine karşılık verecektim. Önce biraz düşündüm. Az önceki pozisyonumda kaldım. Rahat bir şekilde yürüyor, kafamı yıldızlara ve aya dikerek düşünüyordum. Potansiyel bir tehlike olmadığını o da anlamış olmalıydı. Fakat o, anahtarın onda olması gerektiğini söylemişti. Ben ise fazlaca kopmuştum. Bu nasıl olabilir? Ringo görevi için nefes alıp, görevi için dövüşmüyor mu? Ringo için shinobiliği, insanlığından dahi önce gelmiyor muydu? Fazla duygusal ve kibirli aslında. Şu saniyeden sonra kendimi soyutlamayı reddediyordum. Ellerimi toplayarak adımlarımı biraz hızlandırdım. Anahtarı koyduğum cebime elimi götürdükten sonra anahtarı dışarı çıkardım. Teijo'nun isteği makul ve akıllıcaydı. Yüzde yüz emin olduğumuz durumlarda dahi tedbiri elden bırakmamak, bizim eğitimlerimizin temelini oluşturuyordu.

"Yakala." dedikten sonra; çıkardığım anahtarı, yaklaştığım Teijo'ya elini açtığını gördükten sonra atacaktım. Bahsettiği şu olası baskının ihtimalini sıfıra yakın görsem de, haklıydı. Her an her şeyin olabilme ihtimalini çıktığım diğer görevlerde sonuna kadar yaşamıştım. Tedbirli olmak isteyişi şu durumda sadece takdirle karşılamam gereken bir durumdu. Anahtarı ona verdikten sonra ise bir kaç cümle daha kurup yola devam edecektim.

"Genelde Akademi Binasında takılıyorum. Veletlere antremanlarında yardımcı olmak keyifli. Oradan geçtiğinde yanıma uğrayabilirsin. Bir iki şey gösteririm sana da."

Cümlelerimi sıraladıktan sonra ortamın bir kez daha sessizliğe gömüldüğüne şahitlik edecektim yüksek ihtimalle. Gülümsemek, sanırım zorlanmadığım tek şeydi. İçten gülümsemek ise, en çok zorlandığım şey. Zihnimde yankı yankı çehresini gördüğüm; onu her düşündüğümde, gülümseyişimi durduramadığım tek bir insan vardı. Sanırım şu an aklıma gelen tek kişi de oydu. İçten gülümseyebilmek için sanırım hep aklımda olması gerek. Bana nasıl daha iyi shuriken atabileceğimi hiç söylememiş olsa dahi, nasıl daha içten gülümseyebileceğimi tek bir anı ile öğretmişti. Derinden gelen ve anlamlı bir hediyeydi.

[Sekino Teijo]

Gecenin karanlığında geri dönüş yolunda emin ve bir o kadar kararlı adımlarla ilerlemeye devam ederken üstümüzden uçarak gökyüzünde kaybolan kargaları fark ettim. Bu kargalar Ringo’nun beni gözlemlemesi için az önce yaptığı klonlarını yok ettiği anlamına geliyordu. Bu hamlesini artık nihai sona yaklaştığımız için mi yaptı yoksa benim güvenimi mi kazanmak istiyor emin değilim. Her iki türlü de beni izleyecek gözlerin sayısının azaldığına sevindim. Artık daha rahat hareket edebilirim ancak bu durumun birde kötü tarafı var. Ringo bu kargalarla Danka’ya tahmini yerimizi haber vermeye çalışıyor olabilir. Bu yüzden bir an önce bulunduğumuz konumu terk etmemiz gerekiyor. Eğer bulunduğumuz yer açığa çıktıysa burada durup Danka ve diğer cübbeli arkadaşların sürpriz bir saldırı yapmasını beklemek gibi bir niyetim yok. Neyse ki platodan ayrılmamız üzerinden çok zaman geçmemesine rağmen şimdiden at arabamızı görebiliyorum. Buluşma yerinin yüksekte olması sayesinde uzaktan baktığım zaman hala arabamızın sapa sağlam olduğunu gördüm. At arabasına ulaşabilirsek hızlıca bu yeri terk edebiliriz. Geldiğimiz yerden geri döndüğümüz için ve tabi yokuş aşağı indiğimizden arabaya ulaşmamız o kadar da uzun sürmeyecek gibi gözüküyor. Etrafta üçümüz dışında kimsenin varlığını hissedemiyorum. Bu da demektir ki hala daha vaktim var. Arabaya ulaşıp paketimizi eski odasına kapattıktan sonra hızlıca burayı terk edebilirsek bize yaya olarak yetişmeleri oldukça zor olur. Bu sayede yol boyunca sadece Ringo hakkında gözlerimi açık tutarak köye geri dönebilirim.

Ringo’ya ne planladığını sorduktan sonra Ganseki’ye gitme konusunda çok istekli olmadığını gördüm. Aslında enteresan bir şekilde dediklerinde haklıydı. Düşmanın bize önceden söylediği bir yere gitmemiz ve onların destek kuvvetler ile birlikte gelmeleri için bir gün beklememizin intihardan farkı yoktu. Konuşmasını sonunda da benim bir fikrim olup olmadığını sordu. Şimdi işler netleşmeye başladı. Ganseki’ye gitme konusunda istekli olmadığını bildiği için gitmeme fikrini kendisi ortaya atarak gardımı indirmeye çalışıyor. Ardından benim fikrimi sorarak aklımdan neler geçtiğini öğrenip ona göre plan yaparak savunmasız bir anımı yakalamaya çalışacak. Üzgünüm Ringo sana bu fırsatı vermeyeceğim !! Tam Ringo’ya cevap verip görevin tamamen başarısız olmaması için köye gitmemiz gerektiğini söyleyeceğim sırada cebinden anahtarı çıkararak bana doğru fırlattı. Anahtarı vermesini ben istesem de çok kısa bir zaman dilimi dahi olsa ne yapacağımı bilemedim. Anahtarı istemiştim evet ama böyle ani ve muhteşem bir planla dikkatimi dağıtacağını düşünmemiştim. Hala daha gidecek çok yolum var. Eğer böyle basit hatalar yapmaya devam edersem bu görevin sonunu göremeyebilirim. Anahtarı alıp cübbeme sakladıktan sonra Ringo’nun son sözlerini dinledim. Beni bir yerlere davet ediyordu. Demek ki işimi burada değil görev bittikten sonra köyde diğer hain arkadaşlarıyla bitirmek istiyor. Bu sinsi planı önceden fark etmeme rağmen onu kıllandırmak istemediğim için “Teklifin için teşekkür ederim. Tabi ki köye döndüğümüzün zaman vaktim olursa senin yanına seve seve gelirim. İlk sorduğun soruya gelirsek de şuanda yapabileceğimiz tek şey köye geri dönüp üslerimize burada yaşanan aksaklıkları rapor etmek. Dediğin gibi Ganseki'ye gitmek şuanda çok riskli. Şimdilik köye dönmekten başka yapabileceğimiz bir şey yok.” Diyecektim. Bundan sonrada başka bir seçeneğim kalmadığı sürece akademi binasına gitmeyecektim.

Ringo’dan herhangi bir sorun yaşamadan anahtarları alabildiğim için mutluydum. Bu sayede artık paketimizin kelepçelerini istese dahi çözemeyecek. İki anahtarında bende olması birazcık riskli de olsa güvenmediğim ellerde olmasından daha iyidir. Bu arada riskli demişken paketimizin bu kadar zamandır sessizce bizim konuşmalarımıza dahi salça olmadan sadece bizi takip etmesi garipti. Konuştuklarımıza dikkat dahi etmiyor. Hatta dinlemiyordu. Sanki bambaşka şeyler düşünüyor gibiydi. Az önceki mutluluğu erken bittiği için kendini tam olarak toparlayamamıştı. Geri döndüğümüzün zaman ona kan işetecek kadar şiddetli işkencelere de tekrar maruz kalma ihtimali vardı. Bu sebeplerden dolayı tek kurtuluş yolu olarak intiharı seçmesinden korkuyorum. Böyle bir tercih yapması sonucunda mutlak bir başarısızlık ile köye geri dönmek zorunda kalırdık. Buda özel olarak seçildiğim görev için fiyasko demekti. Bu yüzden onun böyle saçma bir hamle yapmasını engellemek için hazır bekleyecektim. Kendisine zarar vereceğini hissedersem hemen onu bayıltmak için ensesine vurarak engel olacaktım. Bayıldıktan sonra onu at arabasına taşıyabiliriz. Hem bu sayede yolculuğumuzun dönüş kısmında birisinin ona göz kulak olması gerekir. İki anahtarda bende olduğu için bu görevi Ringo’ya iteleyebilirim.

[GM - Naruto]

Aranızdaki konuşmalardan ve anahtar takasından sonra arabaya iyice yaklaştığınızı fark ediyorsunuz. Bir kaç dakika uzaklıkta. Aynı bıraktığınız gibi bekliyor at ve araba ikilisi, üzerinde metal kutuyla beraber. Ortam hatırladığınız gibi sakin ve sessiz. Tek fark artan rüzgar ile ortamın git gide daha da soğuması.

Hanamishi derinden bakıyor kutuya. Suratında çöküklük var, epey sıkıntıda olduğunu fark edebiliyorsunuz. Kutuya geri girmek istemiyor bariz bir şekilde, ayakları sanki geri geri gitmeye başlıyor. Yavaş yürümeye başlaması sebebiyle temponuz azalıyor ancak herhangi bir ters hareket yapmıyor. Bir anlığına aranızdaki anahtar alış verişi sırasında iştahlı gözlerle anahtarı kesse de bakışlarıyla, anahtarın Teijo'nun üzerinde saklanması ile beraber bu bakışlar da yerini depresyona geri salıyor.

Arabaya epey yaklaşmış durumdasınız. Eğer yapacak başka bir şeyiniz yok ise, Hanamishi'yi kutuya geri koyup köye döndüğünüze dair bir RP yapın ve RP'nin sonuna görev raporunuzu ekleyin, bitirelim.

[Okawa Ringo]

En son neredeydim... Evet, ilerliyorum. Gülümsemesini esirgemeyen bir Ringo olmaya çabalıyor, aynı anda bu yolun adımlarını da atıyordum. Ne kadar becerikliydim, tartışmaya açık elbet. Yol altımızda eriyor gibiydi bir yandan da. Hanamishi sessizliğine gömülmüştü. Bundan sonrası için başına ne gelirdi, hiç bir tahminim yok. Ancak temennim var. Yoldaşlarımı katleden bu adamı köyün yararına dahi olsa hayatta tutmak.. Bilemiyorum. Bazen hayırlı olan şeyin ne olduğuna kaderin kendisi karar veriyor. Kader ise bugün kararını biraz ertelemiş gibiydi.

Teijo'nun hemfikir olduğum düşünceleriyle dolu cevabından sonra onu onaylar bir biçimde kafamı sallamıştım. Hanamishi bizi takmamaya devam ediyordu. Ben ise şimdiden raporumda yazacaklarımı düşünüyordum. Hep kazanan taraf olduğum zaman, sevinmek kaçınılmaz oluyor. İşe yarar birisi olmak benim ve köyümün iyiliği için önemliydi. Ancak tecrübe kazandıkça daha farklı düşünce yollarına sapabiliyor insan. Elimdekine ne kayıp, ne de kazanç gözüyle bakıyordum şimdi. Diplomasi ise yabancısı olduğum yeni bir serüvendi. Bu yolda deneyim kazanmalıydım. Biraz okumalı, belki de doğru düzgün konuşmayı öğrenmeliydim. Bana güvendiğini gösteren o gülümsemeyi burkmamalı, hayatta tutunabileceğim en büyük güç olan Kurumi-sama'nın güvenini boşa çıkarmamalıydım.

Arabaya bir kaç dakika sonra varacak gibiydik. Metal kutu, atlar... Sessizlik aynen devam ediyor, buna pek alıştığım ve benimsediğim söylenemez. Fakat rüzgarın içime işleyen soğuğu her dakika arttırması biraz iç karartıcı. Eve dönüşümüze az kalmıştı. Hanamishi arabaya doğru attığımız her adımda burukluğunu yansıtıyordu ortama. Ne düşündüğü, ne hissettiği zerre umurumda değildi. Kutuya bir bakışı var, sanırsın onu cehenneme yollayan zebaniler gibiyiz. Eğer o kutu onun için cehennem ise, girsin ve yansın. Teijo'ya anahtarı atarken bakışlarının anahtarda olduğunu farketmiştim. Bir hamle yapsaydı suratına geçirmek için hazırdım. Ancak korkak piç, götü yemiyordu tabi. Teijo anahtarı aldıktan sonra ise ruhunun tüm kirliliği, suratına yansıyordu. Kötücül ve yıkık bakışları tazeleniyor, adeta içimde kıpırdayan bir canavarın kahkahalarını hissediyordum. Arabaya yaklaşmamıza ve o piçi kutusuna tıkmamıza oldukça az bir zaman kalmıştı. Biraz daha yaklaşınca onu kutuya sokacaktık. Girmeme gibi bir lüksü yoktu. Bir şey denerse onu bizzat fırlatacaktım kutuya.

"Kutunu özlemişsindir. Gir hadi arayı açma fazla." dedikten sonra girmesini bekleyecek, Teijo'nun ise kutuyu kapatmasını bekleyecektim. Her şeyin güvenli bir biçimde gerçekleştiğinden emin olduktan sonra Teijo'ya dönerek: "Yoldaşlarımı öldüren bir yavşak, daha beterini hakediyor." diyecektim. Ardından ise arabayı işaret edecek ve onun da gelmesini bekleyecektim. Köye döndükten sonra ise yazacağım raporun bir taslağını aklımda oluşturmaya çoktan başlamıştım.

Sekino Teijo ile özel olarak seçildiğimiz göreve, paketimizi köyden teslim alarak çıktık. At arabasıyla çıktığımız yolun Shinano eteklerine kadar olan kısmı sorunsuz geçti. Hemen ardından bize teslim edilen kutuyu açarak adının 'Hanamishi' olduğunu öğrendiğimiz paket ile birlikte yaya olarak yola koyulduk. Buluşma yeri, bize söylendiği gibi Shinano zirvesine doğru bir platoydu. Oraya yavaş da ilerlesek, zamanında varabildik. Geldiğimiz zaman bizi üç kişi karşıladı. Görev öncesinde buluşacağımız insanların kimlikleri bizlere söylenmemişti. Hanamishi'nin tepkilerinden anladığımız üzere, onun arkadaşlarıydı. Bizimle konuşan adamın ismi 'Danka' idi. Yani kendini bizlere böyle tanıttı. İlk temasımızda bizden paketimizi çözüp onlara teslim etmemizi istedi. Ben ise parşömeni almadan onu vermeyeceğimizi belirttim. Bir orta yol bulabileceğimizi düşünüyordum. Fakat parşömenin yanlarında olmadığını öğrendik. Ganseki adında minik bir kasabadaki hana gitmemizi söylediler. Başlarına bir şey gelmediği takdirde parşömenin hana gideceğini söylediler. Paketi de onlara teslim etmemizi istiyorlardı. Onlara paketin de bizimle gelmesi, ayrı ayrı Gansekiye gitmemiz, gibi bir çok seçenek önerdim. Görevin riske girmesini veya kayıp vermeyi istemiyorduk. Hatta onlara başka bir buluşma tarihi ve yeri dahi önerdim. Fakat yanaşmadılar, takası gerçekleştirmek istemediklerine karar verdim. Kısacası köy ile temasa geçip, takası onaylamış olsalar dahi; bizimle asla diplomatik bir ilişki kurmadılar. Önerdikleri şekilde yoldaşlarını onlara teslim etmek, büyük bir hata olurdu. Tüm yolların kapandığını anladıktan sonra ise paketi alıp ayrı yönlere doğru dağıldık. Kısa bir yolun ardından onu tekrardan arabaya yükleyerek köye ulaştık.

Chuunin Okawa Ringo