[Kitamura Susumu & Tsujihara Iori] Esir

[GM - Naruto]

Gyaku önünüzde, kolları göğüs hizasında birleşmiş şekilde oturuyor. Chou binasındaki brifing odası yerine akademide bir sınıfa getirildiniz. İkinizin gözleri gecenin ortasında uykudan kalkmış olmanın etkisiyle hafiften şişik. Durumun aciliyetini görünce pek söylenemiyorsunuz. Yaklaşık beş dakika bekliyorsunuz. Gyaku'nun ciddi görünümü, neden buraya çağrıldığınıza dair sorularınızı dahi engelliyor o anda. Bir süre bekledikten sonra odaya bir kadın giriyor, basit giyimli, muhtemelen shinobi olmayan bir kadın. Gyaku kadını kafasıyla selamlıyor, kadın ise elindeki defteri açarak yazmaya hazırlanıyor.

"Chuunin Shiyo Kinshi. İki gün önce Ishigakure'den üç kişilik bir tüccar grubu ile köye geri dönüş için yola çıktı. Köyden çıkmadan önce verdiği son raporda izleyeceği güvenli rotayı verdi ve köy dışı sınırlarda dikkat çekmemek için göreve sivil kıyafetlerle devam edeceğini belirtti." Yerinden kalkarak duvara asılı haritanın yanına yaklaşıyor ve baş parmağıyla Ishi-Kusa arasına Ame'nin batı sınırlarından geçen bir çizgi çiziyor. "Gideceği rota önce Ishi korumasında olan bu bölgeden geçiyor, sonrasında ise Ame'nin köy dışındaki bu gözetleme kulesini dolanarak Kusa'ya varıyor. Anlaşmada muhattap olduğumuz Ishi zaten ayrıntılardan haberdardı. Amegakure yetkilileri ise o bölgeden geçecek shinobimiz hakkında bilgilendirildi. Bu saatlerde Kinshi'nin köye varmasını bekliyorduk. Ancak birkaç saat öncesinde, Kinshi'den saldırıya uğradığı ve eski Ame yerleşke binalarından birine sığındığına dair bir mesaj alındı. Kinshi'nin sığındığını bildirdiği bina ise-" Çizdiği çizginin Kusa yakınlarında olan bir yere parmağıyla birkaç kez tıklatıyor. Ufak, gözlerinizi kıstığınızda göreceğiniz bir gölü işaret ediyor. "Bahsettiğim Ame gözlem kulesine yaklaşık yirmi beş dakika uzaklıkta. Ame yetkililerine bildiri yolladık ancak henüz bir dönüş yok. Gerçi sözkonusu Ame olunca mesajın ulaştığından dahi emin olamıyoruz."

Kadın not alırken çıkan kurşun kalem sesini duyuyorsunuz. Gyaku kadının yetişmesini bekliyor bir süre. "Bu bölge Amegakure'nin elinden çıkmış olsada hala kendilerine ait kabul ediyorlar. Bu yüzden oraya büyük bir shinobi kuvveti yollayıp bize ait olan bir shinobiyi çekip alamıyor, saldıranları toprağa gömemiyoruz." Sesindeki hırsı farkediyorsunuz. "Fazla dikkat çekmemenizi istiyorum. Önceliğiniz Kinshi'yi oradan alıp geri getirmek. Tüccarlar sağ ise peşinize takabilirsiniz. Saldırganları yakalayabilir yahut bilgi toplayabilirseniz bu işin ekstrası olacak. Hazırlıklarınızı yapın ve yola çıkın, tahmini 3-4 saatlik bir uzaklığa gideceksiniz."

Gyaku az önce oturduğu masaya geri dönüyor. Sorunuz var ise soruyor ve yola çıkıyorsunuz.

[Tsujihara Iori]

Görev denilen şey, size ne zaman ihtiyacı olacağını bilemediğiniz bir arkadaş gibidir. Onunla aranızı hep iyi tutmak istersiniz, size ihtiyacı olduğunda yanında olursunuz, bazen sizi unutur, bazen sizi ödüllendirir. Fakat iyi bir Shinobi olmanın, onu mutlu tutmaktan geçtiğini de kalbinizin derinliklerinde hissediyor olmalısınız. Hissetmiyorsanız, neden hala bu köyde yaşıyorsunuz?

Görev tekrar harekete çağırmıştı beni, ve muhtemelen benimle beraber birilerini daha. Bu sefer beni tatlı uykumdan uyandırmıştı, geçmişte de bunu yapmadığını söyleyemem. Alışkın değildim gözlerim şiş şiş Akademi binasına hızlı adımlarla ilerlemeye, fakat göreve olan inancım bundan usanmamı engelliyordu. Uzunca bir süre de, ya ölene ya da emekli olana kadar, engelleyecekti de.

Görev arkadaşım Susumu'yu iyi tanıdığım söylenemezdi. Bir kaç düşük seviye görevde beraber bulunmuştuk, onlarda da kendi üstümüze düşeni yapıp ayrılmıştık. Zor durumda sırtımı dayayabileceğim bir köydaşım olarak sayabilirim, bu görevde de elinden geleni yapacağından eminim.

Mavi yukatamı son kez düzelttim Gyaku görev özetini bize sunduğunda. Esnememek için kendimi zor tutuyordum; köyümüzün bir Jounin'ine karşı bu ciddi ortamda saygısızlık edemezdim, özellikle kendisi ile kişisel bir muhabbetim yok iken. Haritayı inceledim onun yerine, fakat aklım kule ve yerleşkedeydi. "Kule dolu mu? Dolu ise, istihbaratımız kaç kişinin orada görevlendirildiğini biliyor mu? Eğer civarda bir çatışma olduysa müdahale etmiş olmalarını bekliyor musunuz? Ayrıca sığınılan yerleşkeler terkedilmiş mi? Ne ile karşılacağımızı önden bilmek başarı oranımızı arttıracaktır." Cevabımı aldıktan sonra başka bir şey sormadan Susumu'yu bekleyecek ve yola koyulacaktım.

Yolumuz 3-4 saatlik görünüyordu. Yayan gideceğimiz ise aşikardı. Gece ortasında olduğumuz düşünülürse, gün doğmadan bir kaç saatimiz olacaktı. Gizli hareket etmek için mükemmel bir zaman. Etraftakilere görülmeden yerleşke binalarına yaklaşabilir, durumu kontrol edebilir, ona göre müdahale edebiliriz. Gereksiz dikkat çekmenin de önüne geçmiş oluruz, eğer tüm kurtarma operasyonunu gizlice halledebilirsek. Zira iş savaşa gelirse büyükçe bir karmaşanın çıkacağından eminim. Eğer kule doluysa mutlaka Ame ninjalarının dikkatini çekeceğiz. Bunun hoş olmayacağı görev parametrelerimizde zaten belli. "Saklanmak ile aran nasıl? Gece karanlığını kullanarak yerleşke binalarına yaklaşmamız sanırım en mantıklısı olacak." Diyecektim Susumu'ya, planımı özetleyerek. Konuşabiliyorken bunları konuşmamız gerekiyordu, bence.

[Kitamura Susumu]

Görev denilen şeyin amına koyayım.

Şeytanı bol bir gecede gözlerimi daha yeni kapalı tutmayı becerebilmişken "güm güm de güm güm!" hiç hoş olmuyormuş, bunu şu an bir kez daha anladım. Sırt üstü uzandığım yatağımda, ayak parmaklarımla üzerimdeki pikeyi yavaş yavaş yatak ucuna yığarken, tavana onu özleyeceğime dair iç burkan bakışlar attım bir kaç saniye. Kapıdakiyle muhattap olduktan sonra hızlıca giyinip, ekipman çantamı falan aldım. Atlet üzerine çektiğim yumuşak, uzun kollu bir sweat ile siyah bir pantolon bu görevdeki eşlikçilerim olacaktı. Malum, gece soğuk oluyor biraz.

Detayları alacağımız sınıf odasına girdiğimde, uykusuzluğun verdiği asabiyetimi kışkırtmayacak bir tiple eşleştirildiğimi görmek epey bir rahatlattı beni. Paylaştığımız görevlerden hatırladığım kadarıyla sessiz ve de sakin bir çocuktu, fakat ismini hatırlayamıyorum. Ayıp olmaz umarım. Başımı hafifçe eğerek selam verdim ve içeri hepten girdim.

Gyaku-san'ı görmek eften pütfen bir göreve çağrılmadığımı anlamama yetmişti. Daha da güzeli, jouninlerin başının etini yememe gerek kalmadan köy dışına çıkma imkanı yakalamış olmamdı. Biliyorum, dünya oldukça büyük bir yer ve Fuu hakkında en rastgele yerlerde bir haber alabilmek samanlıkta iğne aramakla eş değer bir durum. Yine de, eli kolu bağlı bir şekilde başkalarının bir şeyler yapmasını beklerken, fırsatını buldukça sorup soruşturmak da bir şey bana göre. Aklımdan Fuu ile alakalı düşünceleri hızlıca bir kenara ittirip Gyaku-san'a iyice odaklandım. İşin sonunda, tabii ölmediyse, köyün parlak çocuğuyla muhattap olacak olmak beni biraz gerdi açıkçası. İşler sağ salim gider ve götümüzü sağlama alırsak sanırım yanımdaki bu sessiz bebeyi Kinshi ile muhattap olmaya bırakacağım.

Gyaku-san lafını toparlayıp sessiz bebenin sorusuna cevap vermeden hemen önce araya girdim. "Amegakure shinobileri çıkıntılık yapmaz umarım."diye. Cıvık oluyor onlar biraz, biliyor musunuz? "Olur da denk gelirsek ve işimize karışmak isterlerse ne yapalım Gyaku-san?" diye sorumu iliştirdim. Bilgileri var deniliyor ama belli olmaz. Milletin işine burnuna sokmayı seven çok. Cevabımı aldıktan sonra tekrar başımla selam verip sessiz bebeyle yola koyuldum.

Odadan çıktıktan sonra, yanımdaki çocuğun bir iki adım önden gitmesine izin verdim bir süre. Fırsatını bulmuşken iyice bir gerinmek, sırtımı falan kükürtmek istiyorum çünkü. Ardından hızlı hızlı adımlarla aramızda açılan mesafeyi hemen geri kapattım. Çok geçmeden saklanmayı becerip beceremeyeceğimi sordu. "Hmm.. Saklanmak?" diye giriş yaptım önce, gözlerimi kısıp bir şeye odaklanmış gibi yaparak. Torpilli shinobi değiliz elbette gizli gizli takılmamız gereken işler yaptık daha önce, ama sırf onlar başarılı geçti diye bunda da sıçıp batırmayacağım diye bir kural yok. Dünden bileğimde unutulmuş bir lastik tokayla saçlarımı ensemde topladım ve "Sanırım az dikkat çekmeye çalışabilirim." diye cümlemi bitirdim.

"Ya bu arada ben senin ismini hatırlamıyorum. Kusura bakmazsın umarım." diye de topu tekrar kendisine fırlattım.

[GM - Naruto]

Seri gelen sorularınızın ardından Gyaku'nun memnuniyetle güldüğünü farkediyorsunuz. Odadaki kadına dönüyor ve gülümsemesi hala suratındayken başını sallıyor birşeyleri onaylarmış gibi. "Kulede Amegakure shinobilerinin bulunduğunu biliyoruz. Sayı hakkında net bir bilgimiz yok. Ancak bir fikir olması açısından şunu söyleyebilirim, Ame'nin mevcut durumunu ve kulenin köy merkezlerine olan uzaklığını düşünür, buna kulenin fiziki yapısını da eklersek tahmini 4-5 shinobinin bulunduğunu düşünüyorum.. Daha çok sınır gözlem üzerine kurulmuş bir yer. Çatışmalara müdahale etmiş olmamaları daha olası. Gözlemlerimize göre Ame tarafı, olaylar merkez bölgelerine yakın olmadığı sürece müdahale yanlısı değiller. Toparlanma sonrasında yapacakları operasyonlar için bilgi topladıklarını düşünüyoruz." Soluklanıyor. Anlattıkça anlatası geliyor gibi. Cümlelerini toparlıyor Gyaku, kadın ise makina gibi geçiriyor yazdıklarını. "Amegakure'nin yaşadıklarından sonra bu topraklar 'sahipsiz' olarak anılıyor. Resmi olarak bizim görüşümüz de böyle. Amegakure ise buradaki gözlem bölgeleriyle topraklara hala sahiplik yaptığı iddiasını sürdürüyor. Onlara verdiğimiz bildiri de tam bir orta yollu. Chuuninimizin oradan geçeceği de, saldırıya uğradığı ve sığındığı da bildirildi. Ancak Kusagakure olarak oraya bir operasyon düzenleyeceğimizden habersizler. Bilmelerine de gerek yok. Ame shinobileriyle karşılaşırsanız ne yapacağınız size kalmış. İster köyünüzden arınmış birer shinobi olarak, ister Kusagakure'nin öncüleri olarak orada bulunun. Hangisinin görevi başarıya ulaştıracağını düşünüyorsanız en doğru yol odur. Önceliğiniz Kinshi ve kendi hayatlarınız. Bu uğurda Amegakure ile politik bir krize gireceksek varsın olsun. Bu uğurda kan dökülecekse-" Kadın öksürüyor. Gyaku'yu durdurmak için mi yoksa gerçekten ihtiyacı olduğundan mı bilmiyorsunuz. Ancak ikili arasında buz gibi bir bakışma gerçekleşiyor. Gyaku öne doğru eğildiği sandalyeye gevşeyerek yayılıyor.

"Kinshi eski bir yerleşkeye sığınabildi ve oradan bize mesaj yollayabildiyse yerleşke boştur. Belki de değildir. Her ihtimali düşünmek sizin göreviniz." Az önce sizi bir nevi pohpohlayan Gyaku'nun ses tonunda bariz bir sinir var. Kapıyı işaret ediyor. Olanlara anlam veremeden çıkıyorsunuz. Kapıyı kapattığınızda içeriden boğuk, yüksek sesli konuşma sesleri yükseliyor. Kelimeleri ayırt edemiyorsunuz. Binadan ayrılarak yola düşüyorsunuz.

---

Gece karanlığında Kusagakure yeşilliklerini aşıyorsunuz. Zar zor yakalayabildiğiniz bir kavşakta sağ tarafı, Doushi kasabasının tersi istikametini seçerek devam ediyorsunuz. Kusagakure topraklarında olmanın verdiği güvenle birlikte gizlenme ihtiyacı da hissetmiyorsunuz. Mesafe katettikçe hava serinliyor, zemin yumuşamaya başlıyor. Bir anda parlayan hava Iori'nin gözlerini gökyüzüne çekiyor. Önce birkaç damla, sonra vücudunuzun her noktasını ıslatacak sıklıkta bir yağmur başlıyor, gökyüzünde şimşekler birbiriyle savaşıyor.

Gökyüzü aydınlandıkça çevredeki ağaçlar çıplaklaşıyor, çamurlu zemin koşmanızı zorlaştırıyor. Yağmurun altında geçirdiğiniz saatler kıyafetlerinizi de bir hayli ağırlaştırıyor. Hafif bir tepeyi çıkıyor, ardından bu tepeyle bağlantılı çok daha büyük bir tepeye tırmanmak zorunda kalıyorsunuz. Tepe, karşınızda kaya harici kel. Kaya parçası yaklaşık Iori'nin yarı boyutlarında.

Tepenin uç kısmına yaklaştığınızda devasa bi arazi karşılıyor sizi. Yağmurun perdelediği görüşünüzle dahi şimşek ortamı aydınlattığında 6-7 kilometre ötesine kadar seçebiliyorsunuz. Bulunduğunuz tepenin sağ tarafı sıra dağlar ile çevrili ve durmaksızın devam ediyor. Dağların arasından gelen bir akarsu, önünüzdeki açıklığın size yakın kısmındaki göle bağlanmakta. Göl yaklaşık 60 metre çapa sahip. Sol tarafınız ise alçak-yüksek tepelerle dolu. Uzaklaştıkça zemin düzeliyor, Çimen ülkesi ile Amegakure'nin en net sınır çizgisini oluşturuyor.

Etraf aydınlandığında belli belirsiz birkaç nokta çarpıyor gözünüze. Tanımlayabilecek kadar detay göremiyorsunuz. Sadece Iori, gözlerini dikkatle kıstığında, gölün size yakın olan kıyısında birşey farkediyor. Gece karanlığında nokta kadar ufak, sarı bir ışık.

Önünüzdeki araziden yaklaşık 70 metre yüksektesiniz. Tepe çok dik bir eğime sahip değil, zorlanmadan aşağıya inebilirsiniz. Göl ise tahmini olarak birkaç kilometre ötenizde bulunuyor. Göle gidebileceğiniz yolda çok sık dizilmemiş ancak büyük, çıplak ağaçlarla kaplı.

[Tsujihara Iori]

"Yok. Bakmam." Sesimin tonunu bir tık azaltarak adımın hatırlanmayışına karşılık cevabımı verdim. Yani, birisi illa ki adımı hatırlayacak değildi. Fakat ben insanların yüzlerine isimlerini zihnimde iliştirme gayretini gösteriyorsam köydaşlarımdan da benzerini beklerdim açıkçası. Büyük bir mesele değildi aslında ama ucundan zaten yatakta bıraktığım keyfimin kalan esintilerini de süpürmedi değil. "Iori. Tsujihara Iori." Ardından kafamı ona doğru çevirdim. "Sen de Kitamura Susumu idin sanırım, yanlış hatırlamıyorsam." Yanlış hatırlamıyorum tabii ki. Neyse.

Çimen Ülkesi sınırlarını aşmamızı işaretleyen yağmur altında ilerliyorduk. Yolların yavaş yavaş çamura dönmesi ve ıslanan kıyafetlerin rahatsız edici ağırlığı yolu standart birisi için çekilmez kılabilirdi, fakat bunun için eğitilmiştik ve sesimi çıkaracak değildim. Yağmur Ülkesi'ne girişimiz ayrı bir ciddiyet gerektiriyordu zira buralar, Amegakure hariç, herkes için kanunsuz bölgelerdi. Herhangi bir şey, herhangi birisinin başına gelebilirdi. Shinobi'lerin bile güvende olmadığı, Kinshi'nin başına gelenlerden belliydi.

Yarı boyumdaki bir kayaya ev sahipliği yapan tepeye tırmanmaya başlamıştık. Yolumuzun sonuna yavaş yavaş ulaştığımızı düşünmeye başlamıştım. Tırmanışın ardından, tepeden aşağıya baktığımda yağmur ile yıkanmış ovayı, nehri ve gölü gördüm. Çakan şimşekler ovayı aydınlatıyor ve bazı detayları seçmemi kolaylaştırıyordu, fakat o detaylara isim veremiyordum. Sarı bir ışık ise herşeyden daha çok dikkatimi çekmişti. Yerleşkenin göl kenarında olduğunu düşünürsek, Kinshi oraya sığınmış olabilirdi.

Fakat bir Shinobi kaçmak veya sığınmak ile meşgulgen kilometrelerce öteden seçilebilecek bir ışık yakar mıydı? Hele Amegakure gözlem kulesine bu kadar yakınlıktayken. Rotasını tanıyor olmalıydı. Belki de bir sorun yoktu, saldırganları kendi imkanlarıyla def etti ve tüccarlar ile geceyi geçirecekleri bir kamp noktası belirlediler. Umarım en son düşündüğüm şey doğrudur. Yine de ağızda hoş tat bırakmayan bir detaydı o ışık.

Üstümdeki hakamayı ve kaşkolumu çıkardım ve yere bıraktım, beni parmaklarıma kadar saran dar lacivert tulumum ile kaldım. Islakken sağa sola uçuşamazlar zaten. Köye dönünce yenisini alırım. Tulumum saklanmak için daha uygundu. Babamın kılıcını belimden çözüp sırtıma çapraz bir şekilde bağladım, ardından elim alın bandıma gitti. Sakince çıkarmak için onu bir santim kadar hareket ettirdim, fakat çıkarmaya elim gitmedi.

Eğer haydutlar ile karşılacaksak onları kimin hakladığını görmelerini isterdim açıkçası. Amegakure ninjaları ile karşı karşıya geleceksek de, bizden birinin arkada bırakmanın raconumuza ters olduğunu öğrenmeleri gerekliydi. Tabi, saklanmak ve sessizce bu işi halletmek için elimden geleni yapacaktım ama, iş gürültülü bir raddeye gelince de Kusagakure sembolünü yanımda taşımak istedim. Alnıma geri oturttum bandımı ve Susumu'ye döndüm;

"Hızlıca tepeden aşağı inelim ve ağaçları kullanarak sessizce yerleşkeye ilerleyelim. Önce içeride ne dönüyor, ışığın kaynağı ne, onu çözmeye çalışalım. Duruma göre müdahale ederiz. Başka bir fikrin varsa onu da tartışabiliriz fakat hava aydınlanmadan yerleşkenin en az 50 metre yakınında olmak isterim." dedim. Ekleyeceği bir şeyler yoksa yamaçtan aşağıya inmeye başlayacağım.

[Kitamura Susumu]

Demek ismi buydu, Iori. Dilimin ucunda da değildi ama böyle bir şey olduğunu sanki hatırlıyor gibiydim. O benimkini unutmamıştı, "Doğru, Susumu ben." diye karşılık verdim nezaketen bir gülümsemeyle. Uzun bir sessizlik ikimizi, genellikle Fuu hakkındaki düşünceler ise zihnimi ele geçirdi yolculuğun geri kalanında. Şimdilik bizi koruyan topraklarımızda olduğumuz için bu düşüncelere odaklanmaktan zarar gelmeyeceğini düşünerek kendimi bıraktım.

Korumacılığı abartıp abartmadığımı sorguladığım bir kendimi suçlama seansı yerini kızın kaçırıldığına dair korkulara bıraktı. Korku, köye ihanet etmiş olma ihtimalini göz önüme getirmemle pişmanlık ve kızgınlık karışımı duygularla yer değiştirdi. Onu daha iyi gözlemleyebilirdim. Planlarına mani olabilirdim. Diğer yandan ise yine onu bunaltarak kaçma isteğini perçinlemiş olabilirdim. Belki içinde benim olmadığım, normal bir hayat kurma amacındaydı, yasa dışı bir şeyler yapıp birilerine zarar vermediği sürece unutulup gitmeyi başarabilirdi... Belki de kafamı çevirdiğim nadir anlardan birinde işleri yüzüne gözüne bulaştırmış, ele geçirilmişti. Bunca yıl boyunca saçının teline zarar gelmesini istemediğim kız işkence görüyor olabilirdi. Daha da beteri, cansız bedeni unutulmuş bir diyarda çürümeye yüz tutmuş olabilirdi. Ishigakure'li saçı gibi karman çorman olan düşüncelerimde o kadar boğulmuştum ki, yağmur altında yürüdüğümüzü sırılsıklam olana kadar farketmedim. Iori bu süre boyunca muhabbet açmaya çalıştı mı, emin bile değilim. İç sıkan bir of çektim. Vardığımız ikinci bir tepenin önünde, tırmanışa geçmeden önce, şu dakikadan itibaren görev haricinde bir şeyi düşünmeyeceğime dair kendi kendime teminat verdim. Pek bir işe yaramayacağının bilincinde olsam da, ayaklarımı şöyle bir salladım çamurdan arınmak için, ardından Iori'nin takiben tırmanmaya başladım.

En yüksek noktaya ulaştığımızda biri karşılayan bir kayanın üstüne çıkıp etrafı incelemeye başladım. Çakan şimşeklerin de yardımıyla gördüğüm detaylar arasında göl, içimden "Harbi küçükmüş yalnız" dedirtti. Kinshi'ye yaklaştığımızı anlamam dışında başka bir şey dikkatimi çekmedi, bu yüzden dikkatimi yavaştan soyunan Iori'ye vermeye başladım. Fakat öküzün Kusa-Chou binasına baktığı gibi değil, yandan yandan. Hakamasını çıkarmasıyla elim istemsizce kulaklarıma gitti. Uyku sersemliğiyle unuttuğum herhangi bir takı, istemediğimiz ışık parlamalarına yol açabilirdi. Zaten yatarken rahat ettirmeyeceğini bilerek çıkardığımdan emin olsam da yeniden emin olmak iyi geldi.

"Epey bir çamur olacaklar burada he." diye ufak bir laf attım Iori'ye. An itibariyle iş birliği ve etkileşimimizi arttıracağımız için hafiften giriş yapmak iyi olur diye düşündüm. Alın bandım dışında geride bırakmamı gerektirecek bir kıyafetim yoktu. Islak sweati çıkarıp o kadar da ıslanmamış atletimle elbette daha rahat takılırdım ama gösterdiğim cilt miktarı arttıkça dikkat çekme riskim de artardı. Kumaşını etrafına doladığım bandı, çocuğun yere bıraktığı hakama arasına bıraktım. "Uslu durun burada ha." diye mırıldandım Iori talimat verirken. Şimşeği kastedecek kadar yarım akıllı biri olduğunu düşünmediğimden, "Hangi ışık?" diye sormak dışında ekleyecek bir şeyim yoktu dediklerine. Diğer dediklerini onayladığımı belirtircesine önden yol verdim kendisine, konuşacak başka bir şey yoksa ardından yavaş yavaş ineceğim.

[GM - Naruto]

İkiniz de gözünüze tepeye yakın ağaçlardan birer tane kestirdikten sonra aşağı iniyorsunuz. Fazla zorlu bir yolculuk oluyor. Şayet şimşeklerin yarattığı ışıktan başka sağlıklı bir ışık kaynağı olmadığı için bazı noktalarda kör adımlar atmak zorunda kalıyorsunuz. Toprak zaten sanki bir daha hiç kurumayacak gibi. Kaygan, jölemsi bir yapıya sahip. Adım atmanın imkansız olduğu noktalarla dahi karşılaşıyor, sıçramayı göze alamadığınız için kısa kayma hamleleriyle zemine kadar inebiliyorsunuz.

Ağaçlar çıplak olmasına rağmen kalın gövdeleri işinizi görüyor. İlerleyişinizi de bu ağaçlara bağlı olarak gerçekleştiriyor, sığındığınız her bir gövdede bir sonrakini belirleyerek atılıyorsunuz. Gece karanlığına güvenemiyorsunuz şayet şimşek çaktığında arazideki her bir nokta kendini açığa çıkarıyor. Bu yüzden yeri geliyor saniyede bir yer değiştiriyor, yeri geliyor gökyüzünün çılgın attığı anlarda dakikalık bekleyişlere dalıyorsunuz.

Göl kıyısında ufak bir kulübe. Görüş açınızda olan arka kısmını sol alt taraftan üst taraflara doğru yıkık bir duvar oluşturuyor. Kulübenin göle bakan tarafı ise görebildiğiniz kadarı ise tamamen açık. En fazla iki metre yükseklikte, işinizi tahminlere bırakırsanız altı metrekarelik bir alana sahip gibi duruyor. Tavan kısmı çok sağlam değil. Tavanı oluşturan tahtaların bir kısmı çürüyerek düşmüş ya da tamamen deforme olmuş. Yine de sığınılabilecek bir yer, kısmen yağmurdan koruyabilir. Iori'nin tepeden gördüğü ışık da buraya ait. İçeride zemine konmuş tahta bir kasanın üzerinde bir mum bulunuyor. Mum dibini görmüş durumda, cılız bir ışık yayıyor. Belki yarım saatlik ömrü kalmıştır. Kulübenin yanında kıyıya çekilen ortadan ikiye ayrılmış bir sal görüyorsunuz. Salın çevresinde ise birkaç tahta kasa var.

Kulübenin sol çaprazında bulunuyorsunuz, tahmini uzaklığınız yüz metre kadar. Birbirinize sesinizi duyurabilecek yakınlıktasınız. Kulübeye kadar kullanabileceğiniz herhangi bir saklanma noktası da yok. Kulübenin yıkık arka duvarı içeriyi kısmen görmenizi sağlıyor ancak içeride farkedebildiğiniz bir hareket yok. Binanın yapısı gereği içeride bir hareket varsa da gölgesini görmenize engel oluyor.

Bu binaya yönelmeden önce gölün çevresine gözatıyorsunuz. Kıyıya yakın olan tek yerleşim burası. Gölün sağ çaprazında uzak bir noktada, bu araziyi sarmalayan sıradağlara doğru belli belirsiz seçebildiğiniz birkaç yapı var. O kısımda ağaçlar şimdiye kadar kullandıklarınızdan çok daha büyük ve sanki bu yapıları çevreliyor gibi. Şimşeklerin sağladığı ışıkta,bu ağaçlar saçma gölgelere sebep olarak net tanımlar yapmanızı engelliyor.

[Tsujihara Iori]

"Olsunlar ya." dedim hızlı ve kısa bir gülümseme ile Susumu'ya. Eşyalarımın kirlenmesi pek umrumda değildi zira değiştirilebilir şeylerdi, insan hayatı ise pek değil. Alın bandını çıkarmayı tercih etmişti Susumu. Buna herhangi bir lafım olmayacaktı; kişisel bir tercihti. Güzelce sarıp benim eşyalarımın arasına bıraktıktan sonra bandını, gördüğüm ışığı sormuştu. Ses çıkarmadan elimle işaret ettim Susumu'nun arkasına geçerek, kolumu onun omzundan uzaratak. Görse de görmese de, aşağıya inişimi başlatmıştım.

Yağmurun ve cıvık cıvı çamurun arasında, ağaçları siper olarak kullanarak ilerliyorduk. Çakan şimşekler yerimizi belli etmesin diye bekliyorduk; bazen bir dakika bazen bir saniye. Fakat olabildiğince sessiz ve görünmez olduğumuzdan emindim. Elimizden gelenin en iyisi buydu, birilerine yerimizi farkettirdiysek yapacak bir şey yoktu açıkçası.

Kulübenin 100 metre yakınında bir yerlerde, son ağacın yanında durduk. Farkedebildiğim kadarı ile yıkık dökük bir şeydi. Bize bakan cephesi yarı yıkık durumdaydı, göle bakan cephesi ise komple yoktu. Herhalde kullanım amacı gereğiyle öyleydi, belki de o duvar komple yıkılmıştı. Yanına varmadan anlayamayacaktım. İçeride, bir kutu üzerinde ancak yarım saat ömrü kalmış bir mum yanmaktaydı. Göle doğru ise parçalanmış bir sal ve etrafında yine kutular vardı. Bunlar tüccarların malları olabilir miydi? Yanlarına yaklaşınca mühür veya simge aramalıydım.

Çevreme şöyle bir bakındım. En yakın diğer yapılar kulübeden diğer tarafa doğru, sık ağaçların arasındaydı. Oradan ışık veya bir hareket seçmemiştim, kaldı ki uzaktaydık ve seçmem şans olurdu. Önce önümüzdeki ışığın kaynağını incelemeliydik. Fakat ışığa doğru giden yolda ağaç bulunmuyordu. Bu da bana 2 seçenek sunuyordu;

Kulübeye kadar koşmak. Çok mantıklı değildi ama hızlıca varabilirdik. İçeride birileri varsa yıkık cepheden bizi görme ihtimalleri gerçekten yüksekti. Oldukça ses de çıkaracaktık. Eğer birileri varsa ve farkedilirsek olay hızlıca çığrından çıkabilirdi. Bu opsiyonu aklımdan çıkardım.

Diğer opsiyon ise gizlenmeye devam etmek ve "ortam ile bir" olmaktı. Susumu'ya döndüm ve onun duymasına yetecek kadar yüksek bir ses tonu ile konuştum; "Beni takip et fazla arkada kalmadan." Ardından yere sırtüstü yattım ve üstümün başımın iyice çamur olmasına izin verdim. Hoş bir his değildi, her yerim ıslanacak, üşüyecektim. Orama burama bişeyler de kaçabilirdi ayrıca. Yüzükoyun yatacak şekilde döndüm ve ön tarafımın da komple çamur olmasını sağlamaya çalıştım; yerde biraz debelenecektim kesinleşmesi için. Ardından yapacağım şeyden önce yüzümü buruşturdum.

Ellerime biraz çamur alıp suradıma iyice sürdüm, yağmur yağsa bile akmayacak ve yüzümde kalacak şekilde. Özellikle alın bandı metalimin parlamaması için ona iyice çamur sürdüm. Ardından bir kunai çıkardım, keskin tarafı yere bakacak şekilde ters tuttum. Kunai elimdeyken "Tora" mührünü yaptım ve chakrama odaklandım. Birazdan yüz metre aralıksız sürünecektim, amacım kaslarımı güçlendirip hızlanmak ve yorulmamaktı. Yeterince chakrayı odakladığımdan emin olduktan sonra yere uzandım ve bir kunai elimde, disiplinli ve seri bir şekilde yerde sürünmeye başladım. Bir noktadan sonra illa ki çamur akıp gidecek ve yüzüm gözüm belli olacaktı, ama o vakte kadar kulübeye iyice yaklaşmış olacağımı tahmin ediyordum.

Yıkık duvarın sağlam kısımlarından birini siper alacak şekilde yönümü ayarladım, amacım kulübeye neredeyse tamamen yaklaşmaktı. Bir yandan kulağımı açık tutuyordum olası konuşma veya ayak seslerini algılamak için. Diğer yandan ise aniden ayağa kalmak için reflekslerim hazırdaydı. Eğer birisinin beni farkettiğinden emin olursam o reflekslerimi kullanarak kalkacak ve dövüşe hazır olacaktım.

Bir an için, yaptığım şeyin gereksiz olduğunu düşündüm fakat iç sezilerim "ne olur ne olmaz" diyerek beni sakinleştiriyordu. Fazla vakit kaybetmekten doğan korkuma ise diyecek bir şeyim yoktu şimdilik.

[Kitamura Susumu]

Cıvık oluyor dedim ama buralar ben. Shinobisi de, arazisi de köyü de püsürü de ayrı cıvık. İkide bir kayalım derken paçalarımın ağzına sıçıldı arkadaş. Iori gibi gamsızlık gösteremiyorum açıkçası bu konuda, kuru temizleme ve çamaşırhane kaç ryo kıçı kırık köyde siz biliyor musunuz hiç? Maaşın yarısı resmen temizliğe gidiyor, hele bir de kan lekesi çıkarmaya ekstra ücret talep eden manyak bir teyzeye denk gelirseniz ohoo... Sıçtınız. Benim acilen evde çamaşır falan çitilemeyi öğrenmem lazım. Fuu olaydı ona paslayabilirdim ama yoo... İşe yarayabileceğinin sinyallerini alır almaz kaybolmayı tercih etti karı. Neyse, kendime söz verdim demin, daha fazla Fuu demek yok.

Şöyle bir cıkcıklayarak "Bari kuru bir yerde saldırıya uğrasaydı lanet Kinshi." dedim Iori'ye hafiften. Aynı ağacı siper aldığımız bir anda söyledim bunu. Çakıp duran ışıklar yüzünden kararlı bir ilerleme kayıt edemiyor, fırsatını buldukça gerek aynı ağacı gerek farklı ağaçları siper alarak "gizlice" ilerliyorduk. Bir kaç kere hareket etmek yerine Iori'yi önden saldığım ve bir sonraki karanlıkta onun ayrıldığı ağaca sonradan geçtiğim de oldu ama eninde sonunda yine senkronize olduk. Az ve öz lafla dırdırsız bir görev icra ettiğimizi düşünüyordum ancak gavur şeyinden hallice bir kulübeyi seçmeye başlamamızla işler ilginçleşti. Kırık dökük bir duvardan görebildiğim kadarıyla son nefeslerini vermekte olan bir mum aydınlatıyordu içeriyi. "Haaa.. Bu mu dediğin ışık?" diye sordum ancak cevabı çok da beklemeyen bir ses tonu takınmıştım. Bu hale gelmeden önce kulübenin kimler tarafından ne amaçla kullanıldığını merak etmedim değil. Civardaki yapılarak uzak olmasından mütevellit özel bir mülk olmalıydı. Muhtemelen balıkçının teki kaldığı geceleri geçirmek için inşa etmişti. Belki de gürültüden uzakta, kafa dinlemeyi tercih eden birine aitti. İki ihtimal de mantıklı olsa da, kulübenin durumuna bakıldığında bulunduğumuz zaman dilimine artık uzakta oldukları için önemleri yoktu. Dikkatimi diğer detaylara verdim.

Bizim Kinshi tüccarları korurken bu civarlarda saldırıya uğradığına göre, göl kıyısındaki sandıklar yüksek ihtimalle o bela mıknatısı tüccarların. Sandıkların yanında bir de sal görmem, sal sağlam olsaydı bizimkilerin buraya sığındığını düşündürtebilirdi bana. Ancak kırık olduğundan, aynı salı kullanarak geri kaçmalarını engellemek isteyen saldırganların da etrafta olabileceğini not ettim aklıma. Pek tabii uzun zamandır burada olan konuyla alakasız ve de talihsiz bir sal da olabilirdi. Kulübeye daha fazla yaklaşmadan önce gerekli el mühürlerini yapıp Otonaku Ashi no Jutsu'yu aktif ettim. Amacım aslında buradan itibaren ses çıkarmadan çömelerek yürümek ve aynı şeyi yapması için Iori'ye seslenmekti ancak kafamı yanıma çevirdiğimde olaylar benim açımdan biraz garipleşmeye başladı.

Ben ağzımı açamadan onu takip etmemi söyleyip gayet normal bir şey yapıyormuşcasına çamura yattı. Sanırım bu oğlan tertemiz delirdi kafasına şıp şıp düşen yağmurdan. Yazık, güzel de çocuktu halbuki. Anlamsız bakışlarla nasıl da ciddi bir ifadeyle orasını burasını iyice kirlettiğini izledim. "Kaç yüz milyon solucan var lan orada, biliyor musun sen?" diye şöyle bir aklını başına topla temalı giriş yaptım ancak velet çoktan yerlerde sürünmeye başladı. Anlaşılan gizliliğe dikkat etmiyor, gizliliğe adeta serenat yapıyordu. Baktım ciddi ciddi yılan gibi kıvrılıyor, aynı şeyi ben de yapmazsam çocuğun yaptığının hiçbir önemi kalmayacak, mecbur ben de yattım. Ama Iori gibi abartarak her yerimi iyice kirletmeye içim el vermedi. Onun yerine gittim parmağımla çamurdan alıp suratıma gelişigüzel çizgiler çektim. En azından ay ışığı gibi parlayan güzel yüzümün nurunu biraz kırardı bu yaptığım. "Temizlik parasını senden almazsam şerefsizim." diye söylendim Iori'ye. Hain yılan gibi kıvranıyoruz onun yüzünden ama lanet olsun ki hem aklıma gelen daha iyi bir fikir yok, hem de sanırım cidden bu çevre şartlarında en mantıklısı bu. Yaptığım jutsuyu henüz iptal etmeyeceğim. Yağmur sesi, sürünürken çıkardığım sesleri muhtemelen bastırıyor olsa da, sadece kollarımdan ses çıkıyor olması beni daha rahat hissettirecek. Üstelik, kalkıp yürümem veya koşmam gerekirse yağmurun bastıramayacağı ayak seslerimi engelleyeceğim. Arama çok mesafe koymadan onu takip etmeye başladım.

[GM - Naruto]

Yılan gibi sürünüyorsunuz yerde. Vıcık vıcık zemin, siz üzerine bindikçe emdiği suyu kusuyor. Hepten ıslanıyorsunuz, oranıza buranıza kaçan çamurlar da ekstrası. Susumu, Iori'nin düzelttiği zeminden süzülürken içinden saydırmaya devam ediyor. Iori ise komandolukta yıllarını devirmiş biri gibi. Ağzı yüzü çamur, çevrede bir yılan varsa ağzını açık bıraktıracak kadar iyi kıvrılıp sürünüyor. Çıkardığınız sesler iyice artan yağmurdan dolayı tamamen yok oluyor.

Hedefiniz size en yakın olan sol duvar oluyor. Kulübeye iyice yaklaştıktan sonra yerde birkaç saniye bekleyip ilk çakan şimşekten sonra yenisinin gelmemesini umarak duvara yaslanmak için harekete geçiyorsunuz. Iori duvarın göle yakın olan tarafına, Susumu ise geldiğiniz açıklığa daha yakın şekilde konumlanıyor. Kırık sal ve diğer kutular tam olarak önünüzde. Ancak bunların Kinshi'nin birlikte yolculuk ettiği tüccarların olmadığı bariz. Çoğunun orası burası kırık, yedikleri yağmur sularından ötürü çatlamışlar.

İçeriden gelen herhangi bir ses yok. Susumu kafasını hafifçe uzatarak, arka taraftaki yıkık duvardan içeriye bakıyor göz ucuyla. Manzara çok değişmiyor. Kutu ve mum. Çevresinde yere serilmiş bir tulum ve dört tane ayrı ayrı, koyu yeşil renkte örtü görüyor. Kafasını geri çekecekken ufak bir hareket yakalıyor. Arka duvara dayalı, örtünün altında duran birşey var. Muhtemelen biri. Susumu sadece ayak bölgesini görebiliyor duvarın açısında dolayı. Örtünün altında ayaklarını hareket ettiriyor tekrar sabit duruşuna devam ediyor. Kimdir, nedir, uyuyor mu, ölüyor mu anlayamıyorsunuz.

Iori ise kafasını hafifçe ön tarafa doğru uzatıyor. Kulübeden ileriye doğru 20-25 adım atınca direk göle ulaşıyorsunuz. Kulübenin önü ise tahmin ettiği gibi zaten yok. Kulübeden çıkan, henüz taze olan ayak izleri takılıyor gözüne. Göl kıyısından sağ tarafa doğru ilerliyor, ilerliyor... Iori ayak izlerini takip ederek ulaştığı noktada kafasını hızla çekiyor refleks olarak, biraz toparlayarak tekrar bakmaya çalışıyor.

Göl kıyısında, kulübeden yaklaşık 100-150 metre uzaklıkta bir grup bulunuyor. 5 kişi sayabiliyor Iori. Az önce gördüğünüz binamsı yerlere dönük, birşeyler konuşuyorlar. Hepsinde birer kapşonlu cüppe bulunuyor. Fazla uzamıyor konuşmaları. İçlerinden biri görece olarak daha kısa. Kısa olan kafasıyla diğerlerini onayladıktan sonra onları bir nevi yolcu ediyor. Uzaklaşmalarını izledikten sonra kulübeye doğru dönüyor ve yürüyor. Iori tekrar siniyor duvar kenarına. Kısa boylu eğer normal bir şekilde yürürse 3-4 dakika içinde kulübeye varacaktır.