[Flashback] Derin Yaralar

[Saitou Shirai]

"Oiiiii! Shirai-kuuuuuuunnnn!"

Hiç şüphesiz, bu zihnimde yankılanan Kagoro'nun sesiydi. O gün, o gün tam olarak ne olmuştu? Bu replik, hiç yabancı gelmiyor. Evet, şekiller, anlamsız şekiller bütünü birleşerek bir şeylere benzemeye başladı sanki... Bundan yıllar yılı öncesi, henüz toy bir çocukken, görev öncesi.

"Evetttt çocuklar, evet ballarım! Hazır mıyız? Gidiyoruz!"
"Haa? Sensei, Reta veledi nerede?!"
"O bugün gelemeyecek." Duruma üzgünlüğünü boynunu büküp dudak büzerek belli etmişti Yamada-Sensei. Duygularını dışarı yansıtırken sarkastik hareketler mi sergiliyor, yoksa gerçek mimikleri mi hep kararsız kalırdım.

"Tch. Mızıkçı."
"Shiiiraiii!! Onun hakkında böyle konuştuğunu söyleyeceğim!"

Kaşlarım çatılmıştı, öfke dolu gözlerle Kagoro'ya bakıyordum. Bu kadar kızacak ne vardı bilmiyorum ama kızmıştım işte. İçten içe tatlı tatlı gülümsüyor olsam da, ne bileyim. Bu tür şeyleri dışarı yansıtmak bana pek hoş gelmiyor.

"Sonuna birkaç tane de küfür iliştir o halde! Gırtlağınızı sökeceğim günü bekliyorum!"

Olur da biri buna teşebbüs ederse onu galaksiden silerdim oysa ki. Öyle söylemiştim, çünkü sert abi figürü oluşturmak istemiştim. Çünkü olur da sözümden çıkacak olursa başına buyruk hamleler yapması sonucunda o başa bir şeyler gelmesinden öylesine korkuyordum ki, bu düşünce beni ona tasma takıp gezdirme gibi absürt fikirlere bile itiyordu.

[Saitou Shirai]

"Hehehehe, bu kadar yeterli çocuklar! Görevimiz, Sagano Bambu Ormanı derinlerindeki olağan dışı durum hakkında araştırma yapıp Kusa-chou'ya rapor sunmak. Başarılı olacağınızı düşünüyorum, ama yine de dikkatli olalım. Tamam mı elmalı turtalarım?!"

Göreve doğru gidiyorduk. Görevin stresinin yanı sıra bir de Kagoro'yu koruyup kollama dürtüsüyle hareket ediyordum. Kısa süreli ilerleyişin ardından Sensei tekrardan söze girmişti.

"Islak keklerim benim, kısa süreliğine Kusa-Chou'nun yanına dönmem gerekiyor. Sakın buradan ayrılmayın! Hemen geleceğim... Kagoro, Shirai sana emanet!" diyerek göz kırpıp, bize söz hakkı bile vermeden ortadan kaybolmuştu. Kagoro, Shirai sana emanet? Evet, aynen böyle diyerek sanki bana bir mesaj vermişti.

Bir süre öylece beklememizin ardından, içim geçmiş olacak ki gözlerim yavaşça kapanmaya başlamıştı. Açtığımda, Kagoro'nun kesik bambular arasındaki bir sunağa doğru ilerlemekte olduğunu fark etmiştim. Oldukça ilginç bir mimariye sahipti. Etrafındaki bambular güzel bir perspektifle kısadan uzuna doğru kesilmiş olan sunağın kapısındaki yaldızlı işlemeler göz alıcı derecede parlaklardı...

[Saitou Shirai]

PARLAKLARDI! ÇÜNKÜ BAMBULARA DEĞİL SUNAĞA ODAKLANILMAMIZ İSTENİYORDU! BU, BU BİR... GENJUTSUYDU!

"KAGOROOOOOOOOOO!"

Adeta kükreyerek öne doğru fırlamış, Kagoro'yu yakasından çekip geriye fırlatmıştım. Fakat yere bastığım anda, bambuların arasından gelen bir kunai omzumu kesip geçmişti. Çatık kaşlarımla Kagoro'ya bakıp "Senden nefret ediyorum, Kagoro-kun!" demiştim. Bu süre zarfındaysa umarım çok sert itmemişimdir düşüncesiyle, iyi olup olmadığını kontrol ediyordum. Herhangi bir yerinde yara bere yok gibi görünüyordu. Bu iyiydi, fakat omzum... Ea, o pek iyi sayılmazdı.

Acı içerisinde sayıklanarak kunainin geldiği yöne doğru baktığımda, gülümseyen iki kişi görmüştüm. At hırsızı tipli bu kimselerin haydut olma ihtimalini düşünürken, bir yandan da bu ormana bu kadar rahat girebildiklerine göre vardır bir numaraları şeklinde tedbir almadan da edemiyordum. Yerdeki Kagoro yavaşça kalkmış, şaşkın şaşkın ağzını açarak durumu anlamış gibi yapıyordu. Kahretsin, hiçbir şey anlamadığına o kadar emindim ki...

"Kagoro, kombinasyon A!"

Bunu söylememle, başını sallamıştı. Neyse ki benim küçük sevimli takım arkadaşım böyle şeyleri anlayabiliyordu. Savaş konusunda kendisi için oldukça zeki denebilirdi.

[Saitou Shirai]

Bize doğru kılıcını çekip koşmakta olan ve önde kalan at hırsızı, tam bana doğru hamle yapacaktı ki, sol tarafından gelen su kütlesini görmemle kendi hamlemi yapmam bir olmuştu.

"SUITON: MIZURAPPAAAAAAAAAĞH!"
"RAITON: KANGEHIKA!"

Adam, gözümün önünde ızgara olurken arkamı dönerek hala Kagoro'nun güvenli sayılabilecek mesafede olup olmadığını kontrol ediyordum. Sol omzumdaki acıdan dolayı tam anlamıyla efektif bir dövüş sergileyebileceğim söylenemezdi ve Sensei bozuntusu Yamada her neredeyse gelmesi gerek diye düşünüyordum.

Birinci haydutun durumunu görünce hiddetle arkasından gelen ikincisini de bu yüzden geç fark edebilmiştim. Bana doğru geleceğini düşünüp karşılamak için hamle yapacaktım ki, koşuş yönünün doğrudan Kagoro'yu hedef aldığını fark etmiştim. Kahretsin, bizi izlemişlerdi ve şimdi de zaafımdan vuruyorlardı!

Ben de, ikisinin tam ortasına doğru depara kalktığımda, durumu gören hayduttan bozma tip ona saldıracağımı düşünerek tantousunun yönünü bana gelecek şekilde değiştirmişti. İşte o noktada, elimin tersiyle gözlerini yummuş Kagoro'ya çok sağlam bir tane patlatıp onu uçurduğumu hatırlıyorum. Tantoununsa bir kesiş hamlesiyle birlikte diğer omzuma gelişini.

[Saitou Shirai]

Ardından, adamın acı dolu çığlığını duyuyorum. Ne olduğunu bilmiyorum ve uyandığımda hastanedeyim. Orada, orada görüntü biraz flulaşıyor adeta.

Gözlerimi açıyorum, karartı ve karıncalanma, gözümün önündeki envai çeşit figür kendisini hastanenin tavanına bırakıyor. Buraya daha önce geldiğim için pek garipsemiyorum. Ayağa kalkmayı denediğimde, acıdan hareket edemeyecek halde olduğumu fark ediyorum.

Sensei, Sensei gelmişti. Evet, öyle miydi? Evet! Hatırlıyorum... En azından, daha net... Bir elinde çikolatalı bir tatlı, bir elinde kaşıkla, neredeyse hareket edemeyecek halde olan bana zorla yedirmeye çalışıyordu. Ağzımı kapalı tuttukça yüzümün türlü yerlerine bulaşan çikolata bir yerden sonra rahatsızlık vermiş olacaktı ki, bir sonraki kaşığı ısırarak ağzıma almış, ardından kaşığı camdan dışarı tükürmüştüm.

"Afffferin küçük süper kahraman! Bugün nasılsın bakalım?"

Bana bu şekilde seslenmesi mide bulandırıcıydı. Keşke orada o yaraları alıp ölseydim.

"Kagoro iyi mi?"

[Saitou Shirai]

Hassiktir, evet. Bunu ağzımdan kaçırdığıma inanamıyor olsam da ilk cümlem bu olmuştu. Faka basmıştım!

"Ne?! Ne dedin sen?! Ne?!"
"Diyorum ki, kaç gündür buradayım?"
"Hayır hayır, yemezler üzümlü kurabiyem! Ne dedin sen?"

Yüzüm kızarmıştı, kafamı eğip bıyık altından hafifçe gülümsemiştim.

"Merak etme, bu bir sır olarak kalacak." diyerek göz kırpan Sensei, kapıya dönüp "KAGOROOOOOO!" diye seslenmişti. Çok şükür, hiçbir şeyi yoktu. Reta da görevde olmadığı için, onun da iyi olduğunu varsaymam yanlış olmayacaktı. Sensei de sağlam duruyor. Eh, görev başarılı.

"ÖZÜR DİLERİM SHIRAI-KUN! HASTANEDEN TABURCU OLMANA BİR HAFTA VAR! AMA MERAK ETME, BEN HER GÜN GELECEĞİM VE HEP SENİNLE VAKİT GEÇİRECEĞİM. BÖYLECE HİÇ SIKILMAYACAK VE YALNIZ HİSSETMEYECEKSİN! HEM DE HİÇ!" yüzündeki kocaman gülümseme hayat doluydu. Benim hiç olmadığım kadar.

"Senden, senden nefret ediyorum Kagoro!"

"ÜSTELİK AİLEMDEN İZİN ALDIM. GECELERİ DE BURADAYIM!"

"ÇIKARIN BENİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİ!"

Auch... Bağırmak yaralara iyi gelmiyor.

[Saitou Shirai]

Yaralar, ha?! Noluyor?! Kagoro, gitme! Kagoro, tamam! Kagoro! Sabaha kadar, her gün seninle oyun oynarım Kagoro. Gitme Kagoro! Birlikte kedini de severiz! Gitme dostum, gitme! Bırakma beni! KAGORO! Çıkarmayın beni! Hayır, taburcu olmak istemiyorum! Hep hastanede kalmak istiyorum! HEP! KAGOROOOOOOO!

Ha? Delindi uzay ve zaman, geldim yine anıtın başına. Gerçeklik denilen el söküp aldı beni tatlı rüyalarımdan, fırlattı kabuslar diyarına. Özür dilerim Kagoro, özür dilerim. O gün de seni koruyamadığım için özür dilerim.

Elimi anıtın taşına değdirecekken, ıslanıp sönmüş olan sigaramı görmüştüm. Yağmur mu yağmış? Yerler kuruydu oysa ki. Anlaşılan bu, bir tek bana. Varsın ben sellere kapılayım, Kusagakure halkı rahat rahat uyusun da.

Rahat uyu, Kagoro. Sakın yalnız hissetme. Ben her gün geleceğim.

-SON-