[Amano Kagami & Haizara Shiri] Milyonluk Soru (Part 1)

[Amano Kagami]

Karanlık gökyüzünü aydınlatmaya yemin etmiş olan Ay, yağmur damlaları olarak iniyordu yeryüzüne. Ne zamandır devam ettiği konusunda hiçbir fikri yoktu, gerçi o melun günden sonra hangi konuda bir fikri vardı ki? Bir sorunun en fazla kaç cevabı olabilirdi? Peki, bir insan neden sorunun cevabından çok kaç cevabı olduğunu düşünürdü ki? İnsanın tüm olumsuz enerjisini silip atan yağmura bile soru yöneltip cevap bekleyen birinden bu konuda mantıklı hiçbir açıklama beklenemezdi zaten… Onun tek yapabileceği şey soru sormak olurdu belki… Sanki konuşmayı yeni yeni keşfetmiş ve ebeveynlerinin binlerce kez cevaplamasına rağmen hala “Neden?” sorusunu soran bir çocuk gibi… Ne acınası…

Derin bir iç geçirme ile kafamın içinde yankılanan sesten bezdiğimi göstermeye çalışmıştım. Düşüncelerime bir şahsiyet kazandırmak yeni keşfettiğim bir durum değildi elbet, ama aklımdan geçenleri tepeden bakan bir gözle kendime anlatmanın yeteri kadar sinir bozucu olduğunu fark edebiliyordum. Bu yüzden de biraz olsun yağmura kapılmak istiyordum. O huzur dolu ses ile dolmasını istiyordum kafamın içini. Son zamanlarda yeteri kadar konuşmuştum kendimle ve açıkçası muhabbetim beni bile sıkmıştı. Durum böyle olunca Shiri’nin hakkımdaki düşüncelerini tahmin bile edemiyordum. Yüzümde beliren gülümseme, onun düşüncelerinin pek de olumlu olmadığını anlatmaya çalışır gibiydi.

Shiri ile de böylesine bir yerde tanışmıştık. Amegakure’nin etrafındaki göllerden birinde, yine böylesine yoğun bir yağmur altında karşılaşmıştık. Küçük gölün kenarında bulunan ve kimin tarafından inşa edildiği bilinemeyecek kadar eski, ancak bizim gibi belki de binlerce kişiyi yağmurdan koruyan eski, tahtadan yapıldığı için olsa gerek ön yüzü tamamen çökmüş, sadece birkaç insanın sığabileceği barakanın altında durduğum sırada belirivermişti yanımda. Yoktan var olmuş gibiydi adeta… Ya da ben bir yağmur damlası olarak yeryüzüne yeni inmiştim… Orası bir muamma olsa da, hiçbir şey söylemeden birkaç metre yanıma oturmuştu. Shiri sol omzunu barakanın nemli tahtaya dayarken, benim de sırtım barakanın sağ duvarıyla temas ediyordu. Barakayı oluşturan tahtanın kaliteli ağaçtan yapıldığı, dışarıda yağan yağmura rağmen, sadece hafif bir şekilde nemli kalmasından belliydi. Belki de bu yüzden onlarca yıldır olduğu yerde duruyordu… Shiri’nin kirli gri saçları benim gümüş rengi saçlarım ile ilginç bir harmoni yaratırken, aramızdaki en derin fark, onun bakışlarındaki ürkütücü havaydı. Bu yüzden böylesine bir tip ile iletişime girmekten çekinmiştim. Ne de olsa, burada bir müddet durduktan sonra, sıkılıp yoluna devam edecek kararlılıkta olan bir insan imajı çiziyordu Shiri gözümde. Fakat kader kendince komik oyunları ile yine yapacağını yapmıştı ve Shiri’nin belli belirsiz selamı ile, gereksiz düşüncelere dalmaktan kurtulmuştum. Bu selam ile başlayan sohbetimiz, bugün bizi olduğumuz yere, bir başka göl kenarına getirmişti.

İçinde bulunduğum yıkık binanın daha önce kimlere hizmet ettiği, az önce bahsettiğim baraka kadar net değildi. Ancak burada bir süre kalmamıza yardımcı olacaktı. Diğer yerlere nazaran daha tenha ve sıradan olan burası, kısa süreli konaklamamız için de uygundu. Ancak bizim için esas zorlu olan şey, aynı tür yiyecekler ile geçirilmeye çalışılan bir ömürdü… Her ne kadar dünyevi zevklerden arındırmak istesek de kendimizi, nefsimiz bir adım önde olmayı çok iyi başarıyordu. Bu yüzden de, bugünkü nefis öldürme görevini Shiri üstlenmişti. Farklı yiyecek bulma konusunda bana nazaran daha iyi olduğu için, mutlu olduğumu söylemem mümkündü. Amegakure çevresindeki topraklar yağıştan mıdır savaştan mıdır bilinmez, tahmin ettiğimden daha verimsizdi. En azından bir çubuğa takıp çevirme yapabileceğimiz hayvanların bol olabileceği ihtimaline sarılmak istesem de, bu konuda ilk günden beri hayal kırıklığına uğratıyordu. Shiri’nin ise böylesine bir ihtimalden haberi yok olacak ki, her seferinde boğazımızdan bir parça da olsa et geçirmek mümkün oluyordu. Birazdan yine gelecek, elindeki yaban tavşanını gizlemeye çalıştığı gururu ile önüme bırakacak ve “Senin hünerlerini görelim.” tadında bir şeyler söyledikten sonra “yemeğe” kadar sırt üstü yatacaktı. Ancak bu yorgun bir insanın dinlenmesi veya boş kalan birinin vakit geçirmek için uzanması tadında olmayacaktı… O da kafasındakileri tekrar tekrar düşünecek, inançlarını bir kez daha sorgulayacak ve atacağı adımların doğruluğunu bir kez daha teyit edecekti. Ben ise, çantamdan çıkaracağım bir kunai ile tavşanın derisini beceriksiz bir şekilde yüzecek, mümkün mertebe yenilebilir kısımlarını yenebilecek şekilde hazırladıktan sonra, Shiri’den eti pişirmemiz için ateş hazırlamasını rica edecektim. En azından umutlarım bu yöndeydi… Yanılma ihtimalimi düşünmek ve karnımı adını bile telaffuz etmekte zorlandığım otlarla doldurmak istemiyordum!

[Haizara Shiri]

Yağmur damlaları tenini döverken gökyüzüne çevirdi suratını. İki eli yana açık bir nevi göklerden gelecek kararı bekliyordu. Düzenli nefes alışları, dışarıdan kendisini görse irrite olacağı pis bir sırıtma. Yukarıdakine meydan okuyordu Shiri. Silahları uzaktaki bir kulübede, aklı aylar öncesindeki bir handa. Bir shinobinin en olmaması gereken durumda. Ne sırtını kolluyordu, ne çevreye dikkat ediyordu. Her ne varsa kaderinde, o an için kabullenmişti. Gökyüzünün hâkimi ise zaten lanetlemişti onun yolunu. Önünü göremiyor, seçeceği yolu bilmiyordu. Herşeyin ortasındaydı Shiri. Her kararı verebilir, her boğaza ince bir çizik atabilirdi. Her çiziği kendi boğazına çekebilir, yerin dibine dalıp istediği suret olarak tekrar doğabilirdi.

Ve farkındalığını o anda kazandı. Huzurun portresini çizemezdi ama eline bir kağıt kalem verseniz tanımını yapabilirdi. Bulunduğu o aralıkta, huzurun tek anlamı durabilmekti. Birşeylerin peşinden koşmuyor, herhangi bir piramitin basamağı olarak yaşamıyordu. Yarının planından habersizdi Shiri, günümüz dünyasının cehennemi olan topraklarda tüm kararları tüm olasılıkları yüzünü döndüğü güce bırakmıştı. Vücuduna zerk eden rahatlamanın kaynağı buydu belki de. Geçmişi gün geçtikçe buğulanırken, tüm bu boşvermişliğin içinde yine bir ışık bulabiliyordu. Peşine düşeceği miras niteliğinde bir amaç, daha doğrusu bir hayat. Shiri artık bunun arayışındaydı. Önce kendisinde bu hayatı sürebilecek gücü bulmalı, gerçekten buna layık biri olduğuna dair kanıtları aramalıydı. Sonrasında ise sırada, kendisiyle birlikte kurban edeceği saf bir beyni peşinde sürüklemek vardı.

Sarhoşluğundan uyanarak avuçlarıyla saçlarında birikmiş su kütlesini silkti yere. Bugünün kumarı iki uzun kulaklıyla sonuçlanmıştı. Cansız tavşanların yanına dizdiği tahta parçaları ise az önce kendini teslim ettiği tanrının ufak bir hediyesi olmuştu. Yeleğini, onları kuru tutabilmek berbat etmişti buna karşılık. Doyacaklardı. Shiri'nin midesi için bunlar birer kırıntı sayılırdı aslında. Kıtlığı öğrendiğini düşünüyordu. Sıcak yatağından kopmaya nasıl alıştıysa herşeyin ucu ucuna yettiği bu beslenme düzeyine de uyum sağlıyordu. Tavşanlar sırtında, yağmurun suyundan kaçırabildiği tahtalar kolunun altında yürüdü. Bir bekleyeninin olmasını garipseyecek noktaya çoktan gelmişti Shiri.

Kagami hakkında söze dökebileceği duyguları yoktu. Bu lanet yağmur rutininde aynı çatı altına sığınmak zorunda kalmışlar, Shiri ise bunu kaderlerinin birleşmesi olarak yorumlamıştı. Uzaktan onu gördüğü anı hatırlıyordu. Herkesin birbirinin boğazına yapıştığı Ame topraklarında... O kadar dalmıştı ki Kagami, kafasında geçenlerin üzerinde oluşturduğu ağır aura Shiri'ye kadar ulaşmıştı. Ya gerçekten laflamaya ihtiyaç duyuyordu o anda Shiri ya da gerçekten çok salak bir anına gelmişti. Başka bir senaryoda silahına yönelmeden kimsenin yanına çökeceğini düşünmüyordu. O günün sabahına kadar bunun sorgulamasını da yapmıştı zaten. Ancak her cümlede çözüldüğünü hissediyor, aylardır çektiği yalnızlığın tezatını kana kana özümsüyordu. Karar aşamasından çok uzaktaydı Shiri. Kendini hazırladığı hayatın ne kadar kötülükle dolu olduğunun farkındaydı. Kagami'yi yanında harcamak istediği ise muammalardan ibaret.

Sığındıkları harabe evden içeriye sakince girdi. Suratında hala silmediği yorgun sırıtma bulunuyordu. Kagami'nin önüne tavşanları koyarken de korudu bunu. "Yakın zamanda kullanılmış bir kulübe buldum. Kalan çürümüş şeylere dadanmışlar." Tavşanların iki dişlik eti olduğunu biliyordu, fazla böbürlenemedi. Kendine ayırdığı köşeye geçerek ıslak tahtaları ayıkladı topladığı yığından. Sığındıkları yerin bozulmuş zemininde uygun bir yer bulabilirse, birde yağmurdan koruyabilirse çok geçmeden sağlıklı bir ateş yakabilirdi. Çok dikkat çekeceklerini sanmıyordu.

Yeleğini kuruması için duvara sabitlerken bulduğu kulübeden topladığı tahta parçalarını dik bir şekilde dizmeye çalıştı. Göz ucuyla ara ara Kagami'ye bakıyordu. Ne diyeceğini bilmediği gibi, söyleyeceği şeyler için doğru zaman olup olmadığından da emin değildi. Şimdilik Kagami'nin yönlendirmesine bırakmak daha sağlıklı olacaktı. "Yemekten sonrası için birşeyler düşündün mü ?" Bez çantasına uzanarak içinde nemli olmadığını umduğu kibrit kutusunu aradı. "Burada sabit durmaktan hoşlanmıyorum."

[Amano Kagami]

Yine o sıkıcı anlardan biri... Bir adam bir şeyler anlatır ve onu okuyanlar, o adamın sıkıcılığı içinde boğulur gider. Adam anlatmaktan bıkmaz, okuyan ise zorunda olmaktan... İkisi de bir kenara çekilse ve kendi hayatlarını yaşasalar, birbirlerine hiç ilişmeden ve belki de varlıklarından bile haberdar olmasalar, aslında hiçbir problem yaşanmayacaktır. Fakat insan değişik bir hayvandır... Tarih boyunca binlerce sıfat eklenerek insanın hayvanlığı açıklanmaya çalışılmıştır. Bu açıklamaların doğruluğunu veya yanlışlığını tartışmak nacizane benim görevim olamaz elbette. Ancak bilirim ki, insan kendinden olduğu kadar, bir diğerinden de uzak duramaz. Çünkü bir insanın düşüncelerini, duygularını, yaşadıklarını kendisine anlatması yetmez, onu bir başkasına da aktarmalıdır. Bu aktarım yaşanmadan tüm anlatılanlar değersizdir, niteliksizdir. Bu yüzden değil midir insanların bir konu hakkında düşünceleri hakkında kitap yazması ve bunları bastırarak herkese ulaşmaya çalışması? Yoksa neden sevinsin ki en çok satan kitap kendisinin diye? Öteki taraftan, insanın kendi yazdıklarını okuması zevk vermez kendine, yavan gelir her bir cümlesi, çünkü bilir bir sonraki paragrafın, cümlenin ve hatta kelimenin ne olduğunu. Hiçbir heyecanı olmayan, sıradan satırlardır kağıdın üstünde kalan. Kimse çok güzel yazdım diye alkışlamaz kendini, başkalarının alkışlarına mazhar olmak ister sadece... Böbürlenmesi yazdıklarının güzelliğinden değil, başkalarının yazdıklarını beğenmesindendir.

Öteki taraftan, insan bilmek ister kimin neyi yazdığını... İsmin var ise, bir çöp bile değerlenir senin elinde. Ancak ismin yok ise, kocaman bri yakut bile beş para etmeyecektir işini bilen bir sarrafın gözünde. Hal böyle olunca da, artık insan yazılana değil yazana değer vermeye başlar. Yazı değil, yazandır ehemmiyetli olan, ancak yazanın olması lazım yazının esiri olan... Yazan yazıdan önde geliyorsa ne gerek vardır yazının bir yazanı olmasına? Ne anlamsız, ne yersiz ve ne boş bir soru... Ne cevap verebilen çıkar ne de bu soruyu dillendiren...

Shiri'nin geldiği sırada kafamda dolan gereksiz düşünceleri, önüme bırakılan ve hayallerimi yıkan tavşanla geride bırakarak gerçekliğe dönüyordum. Hiç istemediğim ve bir o kadar da kopmamayı dilediğim bu düzlemde, bu öğün payıma düşecek olan bir tutam tavşan etiyle mutlu olmayı öğrenmeliydim. Ne çok açlık çekmiştik ne de karnımız hep tıka basa doymuştu. Bir yol seçmiştik ve bu yolun içerisinde barındırdığı zorlukların farkındaydık. Bu yüzden önümüze gelen yiyeceğin miktarıyla ilgili olarak hayılanmak haddimize değildi. Çok inançlı biri olmasam da, eğer bir yaratıcı söz konusuysa, ona şükretmek gerekirdi. Ben ise, sadece tavşandan en çok eti nasıl çıkarabileceğimi düşünmeliydim.

Yağmurla beraber daha mistik bir havaya bürünen sesiyle duyduğum Shiri'nin sesine verebileceğim bir cevabım bulunmuyordu. Zaten onun da yiyeceğimizle ilgili olarak bana bir açıklama yapma gayesinde bulunmadığını bilebilecek durumdaydım. Ne de olsa gereksiz cümleleri havanın boşluğuna savurmak çok da Shiri'ye yaraşır bir tavır değildi. En azından bugüne kadar benim gözlemlediğim buydu. Dolayısıyla Shiri'nin giriş cümleleri sadece gereksiz bir merhabanın veya yağmurda fena ıslandımın, olayları aydınlatan halinden ibaretti. Bu yüzden de yağmurun sesine karışacak ve onun yarattığı dinginliği yok edecek gereksiz cümleler kurmayacaktım. İçinde bulunduğumuz şu an, üzerinde birkaç saniye bile durulacak bir mevzu değildi neticede...

Bir yandan tavşan ile mücadeleye girişirken, bir diğer yandan da Shiri'yi takip ediyordum. Biz Shiri ile o bilinen iki yoldaş değildik. Shiri benim canımı emanet edebileceğim türde bir insan değildi. Keza ben de Shiri için olmazsa olmaz biri değildim. Aslında birbirimize dost bile demek güçtü. Çünkü daha ilk günden aramızdaki çizgileri çekmiş, bu çizgilerin hemen arkasında savunmada kalmayı tercih etmiş ve olası bir saldırı halinde ise, çekinmeden tüm gücümüzü ortaya koymaya karar vermiştik. Dolayısıyla yoldaşlık, dostluk ve arkadaşlık gibi kavramlar, şu an için Shiri ile aramızdaki ilişkiye yaraşır değildi. Aslında biz o mertebeleri hak edecek varlıklar değildik... Öte yandan Shiri ile düşman da değildik. Hiçbir zaman birimiz açken diğerimiz tıka basa doygun olmadı. Arabesk bir tat bıraksa da damaklarda, bir dilim ekmeği bile, bir daha bir şey yiyememe ihtimalimiz olmasına rağmen paylaşmayı uygun gördük. Yeri geldi, birbirimize sırtımızı dayadık ve öyle uyuduk... Yani bizimki düşmanlık da değildi, belki de aramızdaki nefret bağları henüz daha kurulmamıştı. Böylesine çarpık bir ilişkin ortasında, “birlikte” hayatta kalmaya çalışıyorduk ve bir diğerimizi çiğnemediği sürece sürdürdüğümüz bu yaşam devam edeceğe benziyordu.

Ateş Shiri'nin yanıbaşında görünmezlik iksiri ile kutsanmış gibi belli belirsiz yanmaya başladığı anda Shiri'den gelen soruyla şaşırmıştım. Minik lokmalar ile sayarak daha çokmuş gibi göstermek istediğim ve bu halde altı parçadan oluşan ziyafetimizi geçirdiğim çubuğu ateşin üstüne koyarken “Haklısın. Buranın kasvetiyle boğuldum.” diye cevap vermiştim. Elbette Shiri'nin tedirginlikleri başkaydı, o benim gibi vasıfsız bir kaçak değildi. Peşinde onun kellesini almak isteyen shinobiler ve avcılar bulunuyordu. Bu yüzden bir adımını attıktan sonra diğerini atması gerektiğine inanıyordu. Eğer diğer adımı öncekini takip etmezse, tedirginlikleri başlıyordu. Eh, onun durumunda olsam belki de daha fazla telaşlı olurdum, bu yüzden onu suçlayamazdım. Fakat kendi içimden geçenleri de dürüstçe belirtiyordum. Başta da dedim ya, yazdıklarım söylediklerim olurken, artık önemli olan benim ne dediklerimdi. Shiri'den de diyeceklerimi esirgeyemezdim, bu bizim paktımızın ihlali demek olurdu.

Etleri yavaşça kontrol ederken, yenebilecek kıvama geldiklerini anladığım anda, bir çubuğu Shiri'ye uzattım. “İyi bir aşçı olmak isterdim, fakat şimdilik benimle yetinmek durumundasın.” diyerek pozitif bir cümle ile, yavan tavşan etinden alacağımız tüm kötü tatları sindirme gayesindeydim. Ağzımda dağılan ekşiliği zengin bir adamın servetini harcayarak ulaştığını düşündüğüm bir yiyecekmiş gibi mümkün mertebe çiğnemeden yuttuktan sonra, yarı pişmiş eti biraz daha ateşin üstüne tuttum. Gerçekten iyi bir aşçı değildim, fakat derdim sıradan bir aşçı olmak bile değildi. Görmek istiyordum... Soruların cevaplarına nail olmak... Bunun için de yapmam gereken ilerlemekti. Bu ve buna benzer yıkık hanları içerisinde, kendimle ve Shiri ile bir yere varamazdım. Oysa ben, bir yerlere varmak, birileri olmak için köyümü geride bırakmıştım. Etin biraz daha pişmiş olduğunu düşünerek ateşin üstünden aldığımda Shiri'ye “En yakın kasabaya gidip önümüzü görelim. Nereye varabiliriz bilmiyorum ama bir yerden başlamamız gerekiyor.” diyerek ucu açık ve belki de dünyanın en genel cümlesini kurmuştum. Shiri'nin de buna benzer bir şeyler talep edeceğini düşünüyorum ve bu yüzden de detayları ona bırakacaktım. Onun yakalanmasına düşüncelerimle örtüştüğü sürece her türlü engel olurdum, ancak benim inancım, nasıl yakalanmaması gerektiğini ilk olarak kendisinin düşünmesiydi. Bu sebeple de, bu aşamada detaylı planlar ortaya sunarak Shiri'nin bir başka kişiye bağlı kalmasını istemezdim. Kendi için planlarını kendi belirlemeliydi. Gerekirse elbette düşüncelerimi söylerdim, ancak sorulmadığı sürece bir şeyler yapmayı bırakalı epey olmuştu.

[Haizara Shiri]

Eline aldığı kibrit ile kutuya bir darbe indirmeden önceki anda kilitlendi. Gözleri amatörce yüzülen tavşanlara kaydı. Eline paslı bir maymuncuk verilmiş çilingirden farksızdı Shiri. Kilidi açacak hamleleri bilmiyor, herşeyin çözümünün sihirli birer cümlede olduğunu düşünüyordu. Tek bir cümlesiyle Ame'yi yerle bir edeceğini, kustuğu kan ile Kusa topraklarını boğacağını hissediyordu. Kusachou'yu, evrenin atık deposu olan Ameyi bu kadar rahat harcayabilirdi. Tek bir cümle. İş Kagami'ye geldiğince ise sihirli cümleleri kurma gücü ellerinden kayıp gidiyordu. Aksine, bu yeti Kagami'ye bahşedilmiş birşeydi. İşte öyle anlarda Shiri acemi çilingirliğini sonuna dek hissediyordu. Çünkü biliyordu ki dilinden çıkacak hiçbir sihirli cümle, Kagami'yi "Hadi kalk gidelim." karakterinde birine dönüştürmeyecekti. Kagami, Shiri'nin saflarında Ame'ye çökmeyecek, tanışıklığı muhtemelen ismini bilmekten ibaret olan Kusa liderinin karşısına konuşlandırmayacaktı. Çizdikleri denge bu yüzden yorucuydu Shiri için. Sürdürdükleri mutualist yaşamda, o çizgi üzerinde dengede kalmak sırtından onu ite kaka yürüten hırsını çekip alıyordu. Ancak açtı Shiri. Amaçları için hareket etmeye ne kadar açsa, birisinin ona 'Evet haklısın.' deme ihtimaline de o kadar açtı. Kagami bu konudaki en büyük sınavıydı. Kendisinden muhtemelen çok daha zeki, hayat görüşü çok daha temiz biri. Shiri şayet onu da inandırabilirse haklı olduğu amacına, yolundaki tüm yanlışları filtreleyebilecek birini kazanmış olacaktı. Boğazına çökmek isteyen insanların sayısına artı bir eklemekten çok daha zor bir süreçti bu.

Kibriti çakarak odunların arasına koyduğu ufak kumaş parçasını yaktı. Daha basit bir senaryo vardı. Shiri, belki de fazla kararsızdı. Kagami'nin ona vereceği cevaplara da bu yüzden takılmıştı. Sadece sağnak yağmur altında birlikte uyuyacak kadar mantığa sahiplerdi. Yollarının ayrıldığı yere kadar birlikte hareket edecekler, Shiri en azından onunla kanlı bıçaklı olmamak için ekstra çaba sarfedecekti.

Alev tahta parçaların kılcallarına ulaştığında güçlü bir nefes vererek harladı. Lezzetten yoksun tavşan etini yemek için sabırsızlanmıyordu elbette, ancak ateşi ne kadar çabuk söndürebilirse içindeki endişe de o kadar hızlı yok olacaktı. Aydınlık hava ateş ışığının albenisini yok etmesine rağmen dikkatli insanlar için bariz bir işaretti bu. Kagami'nin uzattığı et grubunu alarak sırtını yasladı duvara. Tuzdan yoksun, ağzında tat dahi bırakmayan birşey yiyordu Shiri. Ve bunun aşçılıkla hiçbir ilgisi olmadığından da emindi. Son günlerde yaşadığı doygunluğu da ne yazık ki bu şekilde sağlıyordu. Midesine, kendisini öğütmemesi için birkaç parça yollamak. ıçine düştükleri bu durgunluktan şikayetçi olduğu en büyük konu buydu.

"Seninle karşılaşmadan önce doğuya doğru ilerliyordum." Çubuğun üzerindeki ufak etleri de sıyırdı. "Bir yerleşim yerinin varlığından söz etmişlerdi. Çok hoş söylentiler yoktu hakkında ancak en kötü rahat bir yatak, tavşandan farklı bir yemek bulabiliriz." Yerleşim yerlerine girmenin risklerinin farkındaydı. İçten içe kaynayan Ame'nin yanında, çoktan buraya göz dikmiş shinobilerin de sağda solda sürttüğünü biliyordu Shiri. Köyün onu aramak için çok fazla efor sarfedeceğini düşünmüyordu ancak kafasını kaldıranı öldürmeye niyetli insanların bolluğundan haberdardı. Etten arındırdığı çubuğu ateşlerin içine attıktan sonra dışarıya doğru hareketlendi. "Bana yirmi dakika ver. İzimiz kaldıysa temizlemek, çevreyi biraz gözlemek istiyorum. O arada sana zahmet ateşi halledersen... Yola çıkabiliriz." Yağmurdan arda birşey kalabilir mi emin değildi Shiri. Sadece konakladığı her yerde kendine dayattığı bu aşamaları gerçekleştirmek istiyordu. Fazla uzaklaşmadan tavşanları avladığı yere kadar kısa bir tur atacak, içindeki izleniyormuş hissiyatını yok edecekti. Sonrasında yola çıkabilirlerdi.

[GM - Naruto]

!	Message from: Cynic
	Shiri, bir sonraki GM mesajından önce imzasını doldurmalı.

Shiri: Kulübenin etrafında dolaşıyorsun. Yağmur izlerinizi iyice gizlemiş. Toprak sanki rahatsız edilmemiş gibi. Çevre ise nem kokuyor insan yerine. Yiyeceğinizin kokusu da bir süre sonra dağılacak, ondan eminsin. Avlandığın alana kadar dikkatlice ilerliyor ve çevreyi gözetliyorsun. Her şey bıraktığın gibi. İçin rahatlıyor.

İkiniz: Hazırlıklarınızı yaptıktan sonra yola çıkıyorsunuz. Arkanızda iz bırakmadığınızdan az çok eminsiniz. Belki dikkatli bir göz burada kamp yapıldığını anlayacaktır, fakat bu sahipsiz yörede, yıkık bir barakada herkes kamp yapmış olabilir sonuçta. İz bırakmadığınızdan eminsiniz.

Bayır aşıyorsunuz, tepeler aşıyorsunuz. Yağmur yağıyor, duruyor, tekrar başlıyor. Yanmış bir köy evinin yanından geçiyorsunuz, içerisi talan edilmiş. Bakımsızlıktan ayakları yosun tutmuş bir köprüyü aşıyorsunuz. Hava kararmaya başlayınca da, ufukta bir parıltı görüyorsunuz.

Bulunduğunuz yer bir tepe. Önünüzdeki ovayı rahatça seçebiliyorsunuz. Sağınızda Çimen Ülkesi yaylaları kalıyor, ufukta. Solunuzda ise Kaya Ülkesi'ne ait Shinano dağını görebiliyorsunuz. Tam karşınızdaki ufukta ise siyah bulutlar var, Amegakure'nin Yağmur Ülkesi içerisindeki genel yönünü tayin etmenize sağlayacak. Ülkenin daha dış kesimlerinde olduğunuzu biliyorsunuz, fakat yöre hakkında pek bir bilginiz yok. Önünüzde sere serpe yatan yaylanın ucundaki ışıklar bir köy veya kasabayı simgeliyor, seçebiliyorsunuz. Çok da büyük olmasa gerek ışıkların sayısı ve büyüklüğünden. Tempolu bir yürüyüş ile 20 dakikada varabilirsiniz gibi tayin ediyorsunuz uzaklığınızı.

[Amano Kagami]

Bu tür durumlarda Shiri benden her zaman daha temkinliydi. Öyle de olmalıydı. Kendimi tekrara düşürme niyetinde değilim ama, daha önce de dediği gibi Shiri benim gibi sıradan bir kaçak değildi. Bu nedenle attığı her adım planlı olmalıydı. Ardında hiçbir iz bırakmadığından son derece emin olmalıydı. Benim ise Shiri kadar meşakkatli bir durumum yoktu ne de olsa. Evet, bir kaçaktım, ancak Shiri gibi birini öldürmüş, köyünün shinobileri veya avcılar tarafından avlanmayı bekleyen biri değildim. Elbette yakalanabilirdim, fakat bu benim için bir son olmazdı. Sonuçta ben sadece shinobilik andını çiğnemiştim ve bundan dolayı pişmanlık da duymuyordum. Yani yakalansam, en fazla ıslah evinde kalacak ama bir süre sonra yaşantıma devam edecektim. Ancak burada kritik konu shinobi olmaya devam edip edemeyeceğimdi. Yakalandığım takdirde, bu benim için uçuk bir hayalden ibaret olacaktı ve sonunda yine bir kaçak hayatına doğru sürüklenecektim. Bir kez daha ve bir kez daha... Kaç kere yakalanırsam yakalanayım, kader beni bu döngüdene kurtaramayacaktı. Tabi bu ihtimaller, sadece şimdiki gibi uslu bir çocuk olma durumunda gerçekleşecek bir durumdu. Yürüdüğüm yol, yeri geldiğinde uslu durmamı engelleyecekti. Bu yüzden aslında biraz da Shiri gibi olmalıydım. Temkinli...

Yıkık barakada geçirdiğimiz dakikalar tükendiğinde, yeni bir hayatın kollarına atılmak kadar büyük bir bilinmezlik içerisindeydim. Köyde olsaydım, bir göreve gider, görevden gelir antrenmanlarımı yapar, dostlarımla laflar ve sonra tekrar bir göreve giderdim... Bu kırılamaz bir döngü olarak devam eder giderdi... Tek fark belki bir gün Jounin rütbesine erişme ihtimalimdi. Ancak benim gibi çalışan bir kafanız varsa, bu tür safsataların çok da ehemmiyetli olmadığını bilirsiniz. Rütbeler, sınıflar, ayrımlar... Yeni yetme bir anarşistin fikrin ana temasından uzak, basmakalıp birkaç cümleden ibaret savunmasını andırabilir belki ama, bu tür sınıflandırmalar içinde bulunduğumuz yaşantının en çarpık noktalarından biriydi. Elbette her bir bireyin diğerinden olan farkı kabul edilmeliydi, ancak bu fark kabul edilirken kişinin tüm yönleri ele alınmalıydı. Aksi takdirde ben bir hırsızdan öteye gidemeyecektim, bugün yağmurun temizlemeye devam ettiği muazzam havadan aldığım nefesi rutubetli duvarlar arasında alacaktım. Yani kısacası, benim düşümdeki ayrım, kişinin salt belli başlı başlıklar çerçevesindeki yeteneklerinden ibaret değildi. Herkes eşit, herkes dost, herkes kardeş temalı ucuz bir yapımdan oldukça uzaktı fikirlerim, ancak kalıplara sıkışmış ayrımları kabul edebilecek kadar da defolu değildi.

Geçtiğimiz topraklar bizlerin yansıması gibiydi. Dünyanın kabul ettiği değerler çerçevesinde işe yaramaz kategorisinde yer alan, çorak, kimsesiz, terk edilmiş topraklar... Birilerine ait olsa da, sahibinin aidiyet duygusunu benimsemediği, barındırdığı kıymetini gözünü boyayan diğer topraklardan dolayı fark edemediği, kimsesizliği kendine paha biçmiş yalnız ve ıssız topraklar... Yıkık haraberlerin hanları, yanmış köy evlerinin köşkleri, yosun tutan köprünün yaşamı temsil ettiği topraklar... Bir yanda da, biz... Aidiyet duygusuna nail olmayan, kapasitemizden çok yaptıklarımızla yargılanan, yekün olarak varlığımıza değil de becerilerimize kıymet biçilen bizler... Gerçekten bir yanlışlık yok muydu ortada veya varsa bu yanlışlığı sadece bizim gibi bir avuç insan mı görüyordu?

Gece sinsi bir dost gibi gelişini haber verirken ufukta parıldayan ışıklar ayırıyordu dostu düşmandan. Ne kadar süredir yürüyorduk emin değildim. Yürürken Shiri ile konuşup konuşmadığımızdan, birbirimizi takip edip etmediğimiden emin olmadığım gibi... Ancak başımıza bir şey gelmemesi için, bizim dışımızda yarattığımız başka bedenler gözlüyordu bizleri. Oradaydılar, her bir kör noktaya hakimdiler, kimse tarafından fark edilemezlerdi ve bizim düşüncelerimizi somutlaştırmamızı sağlayacak kadar bizim rahat olmamızı sağlıyorlardı. Bizden oluşan ruhsuz bakışları bizim canlılığımızı koruyordu. Sağımız Shiri'yi, solumuz ise beni çağırıyordu... Ait olduğumuz köyleri barındıran ülkelerin karakteristik coğrafik oluşumlarına karşı, yürüdüğümüz yolun karamsarlığı karşımızda bulunuyordu. Sağımız ve solumuz dingin, bilindik ve dehşetten uzakken, karşımızdaki yol karanlık, kasvetli ve soğuktu. Tam arzuladığımız gibi...

Korkusuzca ve kendinden emin adımlarımız birçok soru işaretini bünyesinde barıdırırken önümüzdeki düzlükte yayılan ışıklar ilk durağımızı gösteriyordu bize. Issız bir adada kalmış biçareler gibi alelacele hareket etme niyetinde değildim veya çölde su bulan biri gibi sevinçli... Bu yüzden adımlarıma ekstra bir hız katma niyetinde değildim. Nasıl olsa yerleşke oradaydı ve onbeş dakika geç gitsem bir şey kaybetmezdim. Elbette içimdeki kurt, onbeş dakika içinde dünyayı değiştiren binlerce senaryo yazmıştı, fakat bunların gerçekçiliği kuşku uyandırıyordu. Bu yüzden adımlarımdaki hızı korumaya kararlıydım. Ne var ki, sıcak bir içeceğe kavuşmayı da hayal etmeye başlamıştım. Shiri'ye baktığımda, önümüzdeki bulutlardan daha kasvetli suratı ile karamsarlık kuyusunun dibine düşüvermiştim. Dipsiz bu kuyudan Shiri'ye, sanki önümüzdeki yerleşkeyi sadece ben görebiliyormuşum gibi işaret ederken “Bir han veya konak var mıdır dersin? Eğer varsa içimizi ısıtalım. Belki kuşların bize fısıldayacağı şeyler de vardır.” diyecektim.

[Haizara Shiri]

Bu toprakların onda yaşattığı tezatlıkları seviyordu. Kusagakure'nin insancıl havasını özlerken yağmurdan nefret ediyordu Shiri. Asla sessizliğe erişemiyordu burada. Keza kafasının içine bir uğultu gibi yerleşmişti artık. Çamurlu zemine, bir yere sindiyse tavana duvara, yapraklara çarpan yağmurun iğrenç tınısı... Bunu duymadığı anları da unutuyordu artık. Soluklaşan teniyle belki bir Ameli görüntüsüne kavuşacaktı zamanla. Ancak herşeyden öte, yağmurun bir imge olduğunun farkındaydı. Neyi simgelediğini biliyor, bu imgeyle vereceği savaşın şartlarını belirliyordu. Ve ne acıydı ki, savaşacağı bu imgeye şu anlık muhtaçtı Shiri. Attığı her adım neredeyse kendiliğinden gizlenmişti. Biraz zorlasa, belki biraz sakinlese.. Yağmuru arkasını toplayan bir yandaş olarak görecekti. İzler zaten Shiri'nin bir çaba harcamasına gerek bırakmayacak şekilde örtülmüştü. Bu şiddetle devam ederse Shiri ve Kagami'nin varlığını sileceğinden de emindi. Bulabildiği en büyük kel ağacı merkez alarak tam bir tarama moduna girdi. Keskin olmayan burnu her zamanki kokuları alıyor, gözleri ise ıslaklıktan başka birşey yakalamıyordu. Korktuğu şey, onu yakalamaktan memnuniyet duyacak Kusa yönetimi değildi. Saklanmaya çalıştığı şeyden ziyade Kusa'nın eline geçmeyi tercih ederdi hatta. Her şeyi yapabilecek, kurallarla arası olmayan, daha doğrusu sınır tanımayan, başıboş insanlar daha ciddi birer tehditti onlar için.

İlerledikleri yol zamanla yazacakları hikayenin giriş cümlesi gibiydi adeta. İçten içe saklı olanın, reddedilenin çağrısını taşıyordu. Girmeleri gereken son bir sınav, kararlarından sorgulayabilecekleri son birer fırsat.. Shiri dönüşü olan noktayı çoktan geçtiğini biliyordu. Ancak duyduğu özlemi asla reddedemezdi. Eski yuvasına uzanan geniş yaylalar görüntüsüyle dahi geçmişin verdiği huzuru tekrar canlandırabiliyordu. Çıktığı bir görevi, aldığı bir terfinin taze heyecanı, herhangi bir kandaşıyla yaşadığı her bir anıyı.. Her bir anıyı. Bu özlem hırsını harlıyordu. Çimen topraklarını deli gibi arzuluyordu Shiri. Her bir şekliyle, her bir geleceğiyle. Fakat Çimen topraklarının onu artık eskisi gibi kucaklamayacağını biliyordu. Yediği haltı bir fedakarlık olarak görüyordu artık. Çimen toprakları hakettiği değeri görmesi gerektiğini düşünmüştü. Bu değeri yaratabileceğine inanarak çimene ihanet etmişti. Sadece ihanet olarak baktığında fazlaca masum durmuştu. Çimen'e ilk kanını akıtmıştı.

Daha aydınlık bir gelecek için aydınlığın hiç uğramadığı toprakları seçmişti.

Kagami ise bu giriş cümlesinin ana karakteriydi. Onun için çevrelerindeki manzaranın daha önemli olduğunu düşünüyordu Shiri. Şayet Shiri'den çok daha temizdi o. Eğer ilerleyip kirlenmeyi seçmezse, topraklarının ona yaptığı çağrıyı rahatlıkla kabul edebilirdi. Adımlarını biraz yavaşlatarak geriye düştü. Yol boyunca, Kagami'nin içinde bulunduğu ikilemi izlemek istiyordu. O ilerlemeyi seçmezse bu hikaye hiçbir zaman ikinci sayfayı göremeyecekti.

Karanlık toprakların ortasında ışıldayan yer ise ironik bir şekilde gram umut vermiyordu. Eğer hazırlık yapacaklarsa ellerinde yeterli vakit vardı. Gerçi Shiri ve Kagami'nin hareketleri o kadar nötrdü ki, Shiri'nin bu aşamayı dile getirmemek işine gelmişti. Sadece kasabaya giriş yapmadan önce birşeyleri netleştirmek istiyordu. Belkilerin onu hayatta tutmayacağını öğrenecek şeyleri genç yaşına rağmen görmüştü Shiri. Kagami'nin sözlerini başıyla onayladıktan sonra cümlelerini toparladı, garip durmayacağı bir anı bekledi. "Bu topraklarda çok olası değil ancak... Kusa ile aramda yaşanabilecek bir münakaşada taraf olman gibi bir beklentim yok." Ses tonu derdini açıklayabilecek, soru işareti bırakmayacak bir netlikteydi. Kendi tarafındaki belirsizliği silerken, aralarındaki ortaklığın sınırını da tekrar çizmek istiyordu. "Diğer durumlarda, sınırlar aşılmadıkça hayatta kalmak adına kurduğumuz ortaklığa sağdığım." Hala bir beklentisi yoktu. Kagami'nin onu her ortamda yalnız bırakmaya hakkı olduğunu düşünüyordu. Shiri sadece, onu insan olduğu müddet ortaklığın bir tarafı olarak görmeye devam edeceğini ilan etmişti. Kagami'nin bunu bir uyarı olarak görüp görmeyeceğini o anda çok umursamıyordu Shiri. İnsani sınırları gözardı edebilecek kadar kanunsuz olmamıştı henüz.

Kasabaya ilerleyişini sürdürdü. Başını olabildiğince eğecek, fazla dikkat çekmeden Kagami ile uyum içerisinde yürüyecekti. Hedefleri sıcak bir yatak ve yemeği en rahat bulabilecekleri yerdi. Han, toplaşabilecekleri bir nokta, ne bulurlarsa.

[GM - Naruto]

Tempolu bir yürüyüşten ziyade, sizi yormayacak bir hızda ilerlemeye başlıyorsunuz. Ayaklarınızı dinlendirerek, yaylaya tabanlarınızı iyice bastırarak yürüyorsunuz. 20 dakikalık yok 30, 35 dakika civarına çıkıyor fakat ayaklarınız bunun için sizlere teşekkür ediyor gibi.

Işıklara yaklaştığınızda, burasının bir kasaba olduğundan emin oluyorsunuz. Siz yarı yoldayken bazı çatılardan dumanlar yükselmeye başlıyor; birileri burada yaşıyor ve bir şeyler pişiriyor olmalı akşam yemeği için. Yürüyüşünüz sırasında ilk önce sizi buğday ve darı tarlaları karşılıyor. Bunlar ilk birbirlerinden uzak ve tek tük bir biçimde, terk edilmiş olarak karşınıza çıkıyor. Kasabaya yaklaştığınızda tarlalar sıklaşıyor ve canlı ekinler görmeye başlıyorsunuz. Bir kaç tarla evinin yanından geçiyorsunuz, civardaki tarlalara baktığınızda burada birilerinin yaşıyor oluşunu bekliyorsunuz fakat içerisinde kimse olmadığı ve uzun süre önce talan edildikleri belli. Peki o zaman bu tarlalara kim bakıyor?

Ovadaki yürüyüşünüz bir süre sonra sizi tarlaların arasından ilerleyen genişçe bir anayola çıkartıyor. Bu anayol kasabaya kadar ilerliyor ve muhtemelen kasabayı ortasından ikiye bölüp ülkenin iç kısımlarına doğru ilerliyor. Yol üzerinden kasabaya doğru yollanıyorsunuz.

Kasabanın evleri önce tek tük başlıyor, ardından sıra evlere dönüşüyor. Evlerin hemen hemen hepsi tek katlı ve standart japon evi tipinde. Üçgen çatılara sahip tahta evler çeşitli boylarda ve düzenlerde sizleri karşılıyor. Bazı evlerin arası ufak tarlalarla kaplı, bazı evlerin arası ise ağaçlarla. Kasabanın girdiğiniz diğer ucuna doğru ağaçlar artıyor ve o uçtan itibaren ufak bir koruluk veya ormanın başladığını tahmin edebiliyorsunuz. Kasaba'nın bulunduğu yer de tam olarak düz değil, anayol ilerledikçe biraz sağa doğru kıvrılıyor ve yükseliyor. Evler de aynı şekilde, fakat bu yükseklik maksimum bir veya iki metre oluyor. Ara sokakların kimi batar şekilde, kimisi ise yukarı doğru çıkıyor. Evlerin bazılarının naçizane bahçelerinin olduğunu da görüyorsunuz.

Kasabanın hemen dışındasınız. Etrafınızda herhangi birisini görmediniz ama çevrenizdeki tek tük evlerin ışıkları yanıyor. Anayolun ilerisinde bir kaç açık dükkan var, o dükkanların önünde ve çevresinde bir kaç yürüyen insan seçebiliyorsunuz. Kagami, çevreden insan yürüme ve konuşma seslerini hayal meyal çıkarabiliyor. Nüfusun büyük çoğunluğu muhtemelen bu saatlerde dışarda olmayı sevmiyor veya tercih etmiyor. Seslerin ve normal olan köy uğultusunun evlerden veya bahçelerden geldiğinden emin. Kasabanın merkezine doğru gördüğünüz insan sayısının artacağından az çok eminsiniz. Çevrenizde han veya benzeri bir konaklama yeri görmüyorsunuz.

Tam yürümeye başlayacakken siz, ileride gördüğünüz dükkanlardan birinden bir silüet koşarak çıkıyor fakat bir kaç adım attıktan sonra bir çamur birikintisine basıp ayağı kayıyor, düşüyor. Arkasından koşan başka bir silüet görüyorsunuz, o da dükkandan çıkıyor. Elinde bir naginata veya mızrak var, tam seçemiyorsunuz. Yere düşen elemanı ensesinden kavradığı gibi yerden kaldırıyor ve duvara iktiriyor. Sendeleyen eleman duvara çarpıyor. Bağırışların çıktığını duyuyorsunuz. Uzaklığınız 50 metre kadar, olay sokağın kıvrılarak görüş açınızdan çıktığı bir yerde oluyor.

[GM - Naruto]

Off Topic

Gözden kaçtınız ama kurtulamazsınız. Birinci pasiflik uyarınızı alıyorsunuz. Pasiflik süreniz 48 saat olarak değiştirildi.

[Haizara Shiri]

Adımlarım sert ancak aceleden uzaktı. O kulübeden çıkmayı ne kadar arzuladıysam, bu yerleşim yerine girmekten de o denli çekiniyordum. Yalnız kalmak ne kadar tehlikeliyse bu durumumda, bir toplumun içine girmek de o denli şüpheliydi. Kagami'nin adımları ise garip bir ahenk ile bağlıydı benimkilere. Gideceğimiz yerin bizden kaçmadığı aşikardı elbette. Ancak o da adımlarında belki kuşkuyu, belki tedirginliği taşıyordu. Hızına ayak uydurup suratına kısa bir bakış attım. Söylediklerime herhangi bir cevap alamamıştım. Genel olarak da alamıyordum ancak suratında görebileceğim bir onaylama emaresi yeterdi. Diğer yandan, gerçekten onu tereddüte sürükleyebilecek birşey olup olmadığını merak ediyordum. Normal durumundan farksızdı Kagami. Beyninde dolaştırdığı düşünceler ister istemez kendisine bir sınır çizgisi örmüştü. Normalde sıkı sıkıya sarıldığım açık sözlülüğümü bir kenara bırakmamın sebebi de buydu muhtemelen. Şayet ona baktığımda bir çıkarım yapamıyordum. Tek diyebileceğim, sırtımı ona döndüğümde rahat ettiğimdi. Bu ise Yağmur ülkesi topraklarında muhtemelen bulunabilecek en değerli şeydi.


Yerleşim yerinin girişindeki tek canlılık belirtisi bacalardan tüten dumanlar olmuştu. Kalan herşey ise, en azından bu yol üzerinde, lanetlenmiş topraklardan oluşuyordu. Ekinler ölmüş, belki kendi yaşamını şansla oluşturan birkaç parça ise çürümeye yüz tutmuştu. Kasaba girişine yaklaştıkça ise tarlalar canlanıyor, sahipsiz evler de açığa çıkıyordu. Önünden geçip gittiğimiz tarlalara baktım. Muhtemelen toprak kadar, onları eken insanlar da lanetlenip, kül olup gitmişti. Girişine vardığımız kasaba ise standartlara fazlasıyla yakındı. Sıra evler, klasik yapılar. Coğrafi olarak sahip olduğu eğim dışında elle yerleştirilmiş gibiydi herşey. Belaya, karmaşaya dair birşey gözükmüyordu. Ancak kasabanın üzerinde hissettiğim kara bulutları biraz zorlasam gerçeğe çevirebilirdim.

Evler dışında kasabadaki bir diğer canlılık belirtisi silüetlerdi. Dükkanlar önünde yürüyen insanlar, en azından kasaba içinin ova kadar donuk olmadığını gösteriyordu. Yağmur ülkesinin içinde, belki de ziyaret ettiğim en büyük yerleşim yeri olacaktı burası. Keza, bu tarz yerlerin işleyişini öğrenmek ülke topraklarında hayatta kalmak için değerli bilgileri de sunacaktı bizlere. Güvenliğin, denetimin olmadığı bu toprakların keskin insanlarının, başka Shiri'lerin, buraya dokunup dokunmadığı ise geleceğimizi çizecekti. Hanlar dedikoduların en büyük kazanı olurdu. Sıcak yataklar yiyecekler bir kenara dursun, güncel haberleri almak da hedefimizi bu tarz bir yer olarak seçmemizde etkendi.

Çantamı hafifçe kaldırarak içindeki ekipmanların ağırlığını hissettim. Alınbandım gömleğimin iç kısmında, omzuma bağlıydı. Gerekmediği müddetçe de orada kalacaktı. Wakizashimin ise sırtımda, çantamın altında gizlendiğini düşünüyordum. Saklamak çok mühim birşey değil ancak üzerimde dikkat çekecek birşey de istemiyorum.

Kasabanın içine doğru attığımız ilk adım, belalı toprakların da bize selam vermesiyle sonuçlandı. Dükkanlardan birinden fırlayan herif, gerginliğimin üzerine bir nevi tuz biber olmuştu. Attığım adımlar sertleşirken yavaşladı, sağ elim ise belimdeki zincire yapıştı. Adamın çamura yapışmasıyla beraber beliren diğer silahlı herif ise bakışlarımın kısa bir süreliğine Kagami'ye kaymasına neden oldu. İkimizin de adımları, sanki anlaşmışız gibi daha da yavaşlamıştı. Hanların bilgi açısından zenginliği doğruydu ancak bu görüntü, kasabada ne halt döndüğüne dair elde edebileceğimiz en net kanıt olacaktı.

Başımı öne eğerek, durmakla ilerlemek arasında bir hızda devam ettim. Olay yerine çok yakın sayılmazdık ve bu hızla oraya damlayacak da değildik. Ağızlarından çıkacak her kelimeyi yakalamaya çalışacak, bu aşamada ise görebilecekleri en salak insan olmaya çalışacağım. Yolun nereye vardığını, kasabanın ne kadar büyük olduğunu anlamaya çalışan şaşkın bir gezgin. Belki... Belki saçlarımın arasından birkaç görüntü yakalamaya çalışırım.