RPGTürk

Gece hayal meyal hatırladığın bir saatte, evinden birkaç shinobi tarafından alınıyorsun. Zorla götürme gibi birşey sözkonusu değil ancak uyandığında başında gördüğün jounin Amemori Shijo ve yüzü gözükmeyen iki shinobi sana başka bir cevap hakkı tanımıyor. Ekipmanlarını toplamana yardımcı oluyorlar ve direk yola çıkıyorsunuz.

Ishichou binası. Gece vakitlerinde çok dolu değil. Kapıda bir nöbetçi, girişte bankoda bir çalışan. İkisi de sizi gördükten sonra bakışlarını kaçırıyor. Merdivenleri çıkıyorsunuz. Ishichou'nun odası oluyor hedefiniz. Oda girişindeki iki nöbetçi sizi selamlayarak girişinize izin veriyor. Oda geniş, çevresi camekan. Kapının karşısında, yani odanın uzak kısmında bir masa var kapıya dönük. Masanın önünde misafirlerin oturması için iki adet koltuk var. Seni getiren shinobiler ve Shijo seni yerleştirdikten sonra odanın içine dağılıyorlar. Shijo kapının yanındaki duvara yaslanıyor, diğer iki shinobi ise camdan dışarıyı izliyorlar tedbir amaçlı. Kısa bir süre sonra Ishichou da size katılıyor.

Ishichou Kurumi odaya girdiğinde refleks olarak ayağa kalkıyorsun. Yanından geçiyor, omzunu tutarak oturtuyor seni yerine. Suratı gergin. Masanın diğer taraftaki yerine oturduktan sonra Shijo ile göz temasıyla birşeyler konuşuyor. Sana bakıyor. Odadakilere bakıyor. Camdan dışarıya bakıyor. Söze girmemek için çok çabalıyor. Senin yeni uyanmış halinden kaynaklı şişik suratın, çapaklı gözün de yardımcı olmuyor ona bu konuda. Masasının altındaki çekmecelerden birini açarak bir fotoğraf koyuyor önüne.
"Ohta Razan." Ellerini çenesinde birleştirerek hazmetmen için sana biraz tanıyor. "Daimyo-sama'nın asistan grubundan bir üye. Ülke içinde aktif bir politikacı aynı zamanda." Bunların neden anlatıldığını çözmeye çalışıyorsun hala. "Birkaç ay önce Amegakure'nin tarafları ile iletişim kurduğunu öğrendik. Bunu yapan ilk politikacı değil. Politikanın gereği bile diyebiliriz. Ama bir kez ile sınırlanmadı. İki, üç, dört, beş... Yüz yüze görüşmeler, taraflar arası postalanan şeyler, aktarılan paralar." Kurumi'nin suratında belirgin bir iğrenme ifadesi. "Shijo geçen haftalarda bir ulağı yakalamayı ve konuşturmayı başardı. Taşınan cümleler Razan'ın, Amegakure'ye bilgi sattığına dair kesin kanıtlar içeriyordu." Cümleleri esnasında Shijo ile tekrar göz göze geliyor ve teşekkür anlamında başını sallıyor.

"Bu kanıtların direk olarak Daimyo-sama'ya iletilmesi gerekiyor. Ancak ülke yönetiminin bize bakışı şu anda çok iç açıcı değil. Böyle bir kanıtı onlara sunsak, iyi bir politikacı bunu rahatlıkla lehine çevirebilir. Bir hain, bir kahramana bile dönüşebilir." Bu noktadan sonra cümlelerin nereye varacağını az çok kestirebiliyorsun. "Dört gün sonra, Daimyo-sama ve danışmanlarına köy hakkında detaylı bir rapor sunacağız. Bunlar, Amegakure'nin yahut başka birisinin eline geçmesine göz yumamayacağımız şeyler. Razan ise, normal yollarla dört gün içinde halledemeyeceğimiz biri."

Geriye yaslanıyor. Hala tereddütlü. Arkanda, duvara yaslı duran Shijo sözü devralıyor. "Öldürülmesi gerekiyor. Ishi shinobisi olmayan biri tarafından."

Odadaki herkes sanki bir selam cümlesiymiş gibi karşılıyor bunu. Kimse şaşırmıyor, duraksamıyor. Kaya ülkesine bağlı bir politikacının öldürümesi. Kurumi devam ediyor. "Evet, Ishi shinobisi olmayan biri tarafından." Sana bakıyor tepkini ölçmek için. "Cevap vermeden önce risklerin farkında olmanı istiyorum. Bu suikastten, odadakiler dışında kimse birşey bilmiyor ve bilmeyecek. Yakalanman durumunda bir Ishichou shinobisi olmayacaksın. Yakalanman durumunda köy tarafından reddedilecek, ülke yönetiminin eline geçmiş bir suikastçi olacaksın." Arkandaki kapı açılıyor. Kafanı çeviriyorsun. Shijo kapıyı çıkman için açmış. Ishichou'ya dönüyorsun. Bir elini sana uzatmış. "Hayır deme şansına sahipsin, kapıdan çıkarsan kimse durdurmayacak. Kabul ediyorsan, alınbandını almak zorundayım."

Her zamanki kabuslarından birisinin tam ortasından, kapının gümbürtüsüyle uyandı. Daha kendisine bile gelememişken Amemori Shijo ve diğer iki shinobi ile karşılaşması sonrasında durumu az çok anlamıştı zaten. Önemli bir görev gelmişti, ve köyü bu görev için kendisine güvenmişti. Tabi bu güveni shinobiler eşyalarını toplamasına yardımcı olarak bile göstermişlerdi. Yolda ağzını bıçak dahi açmasa da, Ishichou binasını her görüşünde olduğu gibi heybeti karşısında yine ağzını hafifçe aralamıştı. Tabi bu aralayış, duyacakları karşısında daha da büyüyecekti.

Ishichou binasına girdiği gibi, yanındaki shinobiler ile birlikte direkt olarak Ishichou'nun odasına yönelmişlerdi. Gelen grubu görenler başka tarafa bakmaya başlıyordu. Bu durumun niye olduğunu pek anlamasa da, üstüne pek kafa yormadı.

Odaya girdiği andan itibaren dikkatini her zamanki gibi camekan çekmişti. Ishigakure'nin güzelliği, bu camekandan çok daha muhteşem gözüküyordu. Ishichou arada bu camdan dışarıya bakıp kafasındaki düşünceleri dağıtıyor mudur acaba? diye aklından geçirirken, shinobilerin yardımıyla masanın karşısındaki koltuğa oturmuştu. Shinobiler camdan dışarıyı izlerken, Usagi'de göz ucuyla camdan bakıp kendi evini görmeye çalışıyordu. Görüp görmediğinden tam emin olamadan, Ishichou'nun odaya girmesiyle kendisini ayakta hazır olda buldu. Ishichou'nun izniyle yerine oturup, olacakları izlemeye başladı. Ishichou'nun hareketleri Usagi'yi rahatsız etmeye yetmişti. Üstüne, Ishichou'nun önüne koyduğu fotoğrafa bakınca rahatsızlığı daha da artmıştı. Adamı gözü bir yerden ısırıyordu ama, tam olarak tanıyamamıştı. Beyninin her bir kıvrımını bu adamı tanımak için kullanacağı sırada, Ishichou bu durumu önceden sezmiş gibi söze girmişti. Ohta Razan. Sonrasında adamın kısa bir tanımlamasını da iliştirmişti sözlerine. Tabi, Usagi'nin aklına ilk gelen adamın tehdit edildiği, ve bir süreliğine koruması olarak, ya da koruma birliğine yardımcı olmak amacıyla göreve gönderileceğiydi. Ne var ki, durum hiçte öyle değildi.

Ishichou sözlerine her ara verişinde masada duran fotoğrafa bakıp adamdan biraz daha iğreniyordu. Nasıl bir insan evladı ekmeğini yediği, suyunu içtiği ülkeye bu denli bir hainlik yapardı ki? Bu tip bir hainlik yapmanın ödülü neydi? Para mı? Şan, şöhret mi? Güç arzusu mu? Yoksa çocukluktan kalma bir intikam arzusu mu? Sebep ne olursa olsun, bu tip bir hainlik Usagi'nin aklının ucundan geçmezdi.

Ülke yönetimi ile Ishigakure arasındaki ilişkilerin son olaylardan sonra çok iyi olmadığını biliyordu. Bir kaç shinobi yüzünden, neredeyse bir ulus kendi askeri gücünden vazgeçme konumuna gelmişti. Tabi, burada tek suçlu shinobiler değildi ama, şu anki büyük konu da bu değildi. O yüzden kafasından bu düşünceleri atıp, önündeki görevine yöneldi.

"Normal yollarla dört gün içinde halledemeyeceğimiz biri."

İshichou ya Normal kelimesini vurgulayarak söylemişti. Ya da Usagi'nin kafasında bu kelime kendi kendisini vurgulamıştı. Her iki türlü de görevini az çok anlamaya başlamıştı bile. Odanın içindeki gerginlik o anda had safhaya ulaşmıştı, ya da yine beyni Usagi'ye oyun oynuyordu. Uykulu olmasında mütevellit sürekli bu ikisi arasında kalıyordu. Ishichou'nun sessizliği devam ettikçe Usagi'nin de gerginliği artarak devam ediyordu. Can alıcı cümle ise, görüş açısının dışındaki Shijo'dan gelmişti.

Bu cümleyi ilk duyduğu anda Ee, ben ne alaka o zaman. Diye düşünse de, anlaması çok geç olmamıştı. Tabi, cümlenin ağırlığını fark ettiği anda, ağzının hafifçe aralanmasına engel olamamıştı. Uykulu halini ise yine bu cümle karşısında tamamen geride bırakmıştı. Düşünceleri artık daha berraktı. Son bir kaç dakika içinde konuşulan bütün kelimeleri tekrar tekrar didikliyordu beyni. Tamamen emin olmak için. Ishichou'nun, sözü Shijo'dan devralıp konuşmaya devam etmesiyle birlikte artık emindi. Görevinin tam olarak ne olduğunu Ishichou'nun cümleye başlamasıyla birlikte anlamıştı, ve gelecek göreve tamamen hazırdı.

Ishichou'nun sözlerini komple bitirmesiyle birlikte, arkasından gelen kapı sesini duydu. Arkasına baktığında, kapıyı Shijo'nun açtığını gördü. Normal şartlarda bir görev olmadığını bu hareket bile belli ediyordu. Ne var ki, tekrar Ishichou'ya döndüğünde karşılaştığı manzara ve Ishichou'nun sözleri son darbeyi indirmişti. Köyünün, ulusunun refahı için bu denli büyük bir fedakarlığı yapabilecek miydi? Görevi layığıyla yerine getirse bile, hiçbir yere izini bırakmasa bile, bir kaçak damgası yeme ihtimali vardı. Ulusunun refahı için bu denli büyük bir riske girmek istediğinden pek emin değildi.

Kafasının içinde yarı yarıya bir oranla gitmek ve kalmak arasında seçim yapmaya çalışırken, masada duran fotoğrafa ilişti tekrardan gözleri. İstemsiz bir şekilde hafifçe kısılan gözleri, aslında göreve cevabını çoktan vermişti bile. Elleri yavaşça alınbandına doğru gitti. Boynunda asılı duran alınbandını yavaşça söktükten sonra Ishichou'nun ellerine teslim etti. "Bu denli onurlu bir göreve beni layık gördüğünüz için teşekkür etmek istiyorum Ishichou-sama." Ağzından çıkan ilk cümleleri hafif bir baş selamıyla noktaladı. "Görevin koşullarının, sorumluluklarımın ve tehlikelerin farkındayım." Bir an duraksadı. Beyni, kendisine son bir kaçış imkanı vermişti. Ne var ki Usagi bu son kaçış şansını da elinin tersiyle iterek sözlerine devam etti "Bu görevi sizin de izninizle kabul ediyorum. Bilgilendirmelerden önce sormak istediğim tek bir soru var izninizle." Ishichou'nun iznini bekleyip beklememe konusunda kararsız kaldı. Sonrasında zaten şu andan itibaren bir Ishigakure shinobisi olmadığının farkına varıp devam etti. "Bu görevi layığıyla yerine getirsem bile, görevin sonunda kaçak damgası yeme ihtimalim var değil mi?" Cevabını bildiği bir soruyu sormak ne kadar doğruydu bilemiyordu lakin, bunu Ishichou'nun da teyit etmesi onun içini rahatlatacak gibiydi. Ishichou'nun cevabını bekleyip, hafif bir baş selamıyla birlikte son sözlerini söyledi. "O zaman sizden görevimin detaylarını istiyorum."

Ishichou usulca alıyor alınbandını. Çekmecesine özenle yerleştirdikten sonra ellerini tekrar birleştiriyor. "Belki." diyor. Sen ayrıntıları isterken bunu duymamış gibi düşüncelere dalıyor. "Geride birşey bırakmazsan hayır. Bırakırsan evet." Kafasında olası senaryoları kurguladığını anlıyorsun. Bakışları sana dönüyor.

"Razan mesajının iletilmediğinden henüz habersiz. Bu yüzden normalden daha fazla tetikte olmayacağını düşünüyoruz. Ulağın söylediğine göre iletişim karşılıklı. Tek taraflı bir bilgi sızıntısı yok. Belki bir alışveriş, belki bir takas. Nasıl isimlendirirsen. Bu yüzden, kısa süre yolladığı mesaja bir geri dönüş bekleyecektir. Ne kadar süre bilmiyoruz. Shijo-san senden sonra yola çıkarak Minami şehrine gidecek. Bu şüpheyi olabildiğince geciktirmek için çabalayacak." Shijo hemen yanındaki sandalyeye oturuyor. İkiniz de yüzünüz Ishichou'ya dönük oturuyorsunuz. "Ancak bir Ishi jouninin orada bulunması fazlasıyla garipsenebilir. Çok fazla müdahale şansı olmayacak. Belki sana 1-2 gün kazandırabilir."

Eliyle Shijo'ya devrediyor konuşmayı. "Razan basit bir şehirli değil. Politikacı. Şehirde bulunan yerleşke shinobilerimiz onu korumakla da yükümlü. Aynı zamanda kendine ait korumaları olduğunu da biliyoruz. Şayet neredeyse tüm zenginliğini kendi konağında sergiliyor, olmasa garipserdik. Bu yüzden sana bir plan çizmemiz imkansız. Ne zaman ne yaptığını bilmiyoruz, alışkanlıkları hakkında fikrimiz yok. İnceleyecek zamanımız olmadı. Oradaki shinobilere sormamız ise... Bir ikilik yaratacak, olayın bu oda dışına taşmasına da sebep olacak." Shijo'nun dillerde dolaşanan enerjikliğini sende duydun, belki şahit oldun. Şimdi ise suratı bir duvar gibi. "Minami şehrine shinobi kimliğinden sıyrılarak gideceksin. Köy içinde isminin fazlasıyla bilinmesi Minami şehrinde bir anlam ifade etmiyor. Tanınmayacağın ihtimali benimkinden çok daha yüksek. Biz ise, senin Amegakure topraklarında göreve gittiğini kayıtlara düşeceğiz. Görevde kişisel olarak yapacağın yüzde bir başarısızlık bile okların sana dönmesine sebep olacak, senin için çekebileceğimiz tek duvar bu kayıt olacak." Ishichou, Shijo'nun cümlesi bittiği anda devreye giriyor. "Dürüst olalım, bizim için de çekilebilecek tek duvar. Köyden bu şekilde çıktığını bilmemiz." Shijo, Ishichou'ya garip bir bakış atıyor. Sanki bunu bilmemen gerekiyormuş gibi davranıyor ve söz hakkını alıyor Ishichou'dan. "Hedefin sadece Razan. Yaşamın söz konusuysa onların korumaları da bu kapsama girer. Ancak tek bir Ishi shinobisinin dahi kanı dökülmeyecek. Minami şehrine gidecek, normal bir insan ne yapıyorsa onu yapacaksın. Araştırmanı bu kimlik altında sürdüreceksin. Ve bu araştırmanı dördüncü günde Razan'ı düşürebilecek şekilde yapacaksın. Sözde ne kadar kolaysa, eylemlerde de o kadar kolay olacak." Yetki sanki Ishichou'da değil de, Shijo'da gibi.

Sindirmen için bir süre bekliyorlar. Bu kadar bilgi yüklemesinden sonra fazlasıyla ihtiyaç duyuyorsun buna. İkisi de suratına kilitli. Kavradığını anladıktan sonra Ishichou son cümlelerini söylüyor. "Bilmen, dikkat etmen gereken çoğu şeyi söyledi zaten. Bu saatlerde yola çıkarsan sabah vakitlerinde şehire varmış olursun. Shinobi olduğunu belli edecek herşeyden sıyrıl. Bir ihtiyacın varsa Shijo-san'dan iste. Ne kendine, ne de Ishigakure'ye dair bir iz bırakma. Son olarak Kita Usagi, buraya sağ ve Ishigakure shinobisi olarak dön."

Duyduğun son cümleler. Sorun veya ihtiyacın varsa bunları dillendirmene için bekliyorlar, varsa hazırlıklarından sonra yola çıkabilirsin.

Usagi, alınbandını Ishichou'ya verdikten sonra sorusunu sorup, cevabı beklemeye başlamıştı. Görevin büyüklüğü ve tehlikesi altında, beyni normalden on kat daha fazla çalışarak Ishichou'nun söyleyeceği her harfi tek tek dosyalayarak kayıt etmeye çalışacaktı. Bunu şimdiden hissedebiliyordu. Ishichou'nun ilk sözlerinden sonra olası bütün senaryoları kurguladığını anlamıştı bile. Aldığı cevap karşısında hafif bir şok, kocaman bir rahatlama hissetmişti. Eğer her şey yolunda giderse hiçbir şey olmamış gibi köyüne dönebilecek olması, Usagi'nin bu göreve dört elle sarılmak için gerekli motivasyonu şimdiden sağlamıştı. Tek taraflı bir bilgi sızıntısı olmaması, Usagi'nin kafasında ufak bir soru işareti bıraksa da, kimsenin sözünü kesmeden bütün konuşmaları can kulağıyla dinlemeye devam etti. Shijo'nun da Minami şehrinde olacak olması içini rahatlatmıştı. Bu tip bir görevde, fazladan bir dakikanın bile kendisine ne kadar fayda sağlayabileceğini bildiği için, bir iki gün kazanması görevini bayağı bir kolaylaştırırdı.

Sözü Shijo'nun devralmasıyla dikkatini Ishichou'dan Shijo'ya çevirmişti. Ishigakure shinobilerininde bu olaya dahil olabilme olasılığını duyduğu anda içini büyük bir sıkıntı kaplamıştı. Bu tip bir görevin bu kadar kolay olmasını zaten beklemiyordu ama, akademide belki de yanında oturan bir shinobiyi Minami'de karşısında görebilme potansiyeli olduğunu bilmek içini daraltmaya yetmişti. Amegakure'de göreve gittiği kayıtları Usagi için bir avantaj olabilirdi. Ne var ki, sonrasında büyük bir dezavantajda olabilirdi. Bunu şimdilik tam olarak kestiremiyordu. Ne var ki, moralini bozmaya gerek olmadığını düşünerek bunu kendisine büyük bir avantaj olarak görmek için çabaladı.

Ishichou'nun söze girmesi ile, Shijo ve Ishichou arasında geçen garip bir bakışma fark etmişti. Bu bakışma karşısında ne düşüneceğini tam olarak kestiremese de, bunun üstüne çok fazla düşünmeye fırsatı olmadan Shijo tekrar söze girmişti bile. Hedefinin Razan ve korumaları ile sınırlı olacağını az çok kestirmişti zaten. Bu işi, Ishigakure shinobilerine taşımak Usagi'nin aklından bile geçmiyordu zaten. O tip bir durumla karşı karşıya kalmayı hiç istemiyordu. Olur da Ishi shinobileri ile karşı karşıya kalırsa ne yapacağını da şuan tam olarak kestiremiyordu. Araştırmaya nereden başlayacağını bilemiyordu. Bu konuda konuşmalar bittiğinde bir öneri istemeyi aklının bir köşesine not ettikten sonra, bilgilendirmenin kalanını dinlemeye devam etti.

Bilgilendirmeler bittiği andan itibaren, kendisine verilen sürede bütün konuşmayı kafasında tekrar tekrar canlandırmıştı. Aklında tek bir soru işareti bile kalmasını istemiyordu. Bu sebeple konuşmayı tekrar tekrar beyninde canlandırdıktan, ve Ishichou'nun son sözlerinden sonra aklına takılan soruları sormak için önce boğazını temizledi. "Sağ salim geri dönmek için ayrıca çaba sarf edeceğimi bilmenizi isterim Ishichou-sama." Diyerek söze girdikten hemen sonra ilk sorusunu yöneltti. "Öncelikle araştırmaya nerede başlayacağım konusunda herhangi bir ipucu veya öneriniz var mı?" Sorusunun cevabını aldıktan sonra , kalan son sorusunu da sormak için doğru kelimeleri seçtiğine emin olduktan sonra kelimeleri dudaklarından dışarı döktü. "Yaşamım söz konusu olduğunda, korumaları da öldürebileceğimi söylediniz. Peki, yaşamıma kast edenler Ishi shinobisi olursa? Görevi terk etmem veya Ishi shinobileri ile dövüşe girmem söz konusu olursa?" Boğazını bir kez daha temizledi. Derin bir nefes alıp, sözlerine kaldığı yerden devam etti. "İnanın böyle bir soruyu sormak bile benim için gerçekten çok zor, bir Ishi shinobisinin canına kast etmek bundan da zor. Lakin bunu sizin ağzınızdan duymak zorundayım. Görev veya Ishi shinobileri hayatı arasında seçim yapmam gerekirse?" Son sorusuna bir cevap alabileceğini pek düşünmüyordu. Alması durumunda ise, bu konuşmalarda kendisine söylenen her şeyi harfi harfine yerine getirmek için beynine kodlayacaktı.

Aklındaki soruların cevaplarını aldıktan sonra önce Ishichou, sonrasında Shijo ve diğer iki shinobi olmak üzere herkesi tek tek başıyla selamladıktan sonra son hazırlıklarını yapıp, Minami şehrine doğru yola çıkmak için harekete geçecekti.

Aldığı cevapların bazıları Usagi için yeterli olsa da, bazıları tamamen Usagi'nin insiyatifine bırakılmıştı. Bunun sonucunda Usagi'nin kafasında bir kaç soru işareti kalsa da, bu kalan soru işaretlerine cevabı kendisinden başka kimse veremeyeceği için, Ishichou'nun konuşmasını bitirmesini bekledi. Ishichou eliyle kapıyı işaret ettiği sırada, ANBU üyeleri de aynı şekilde Usagi'ye kapıyı işaret etmişlerdi. Usagi son bir baş selamı verdikten sonra hiçbir şey söylemeden kapıya yöneldi. Sonrasında ANBU üyelerinin yönlendirmesiyle binadan çıktı. Sanki buna çok gerek varmış, sanki çıkışı kendisi bilmiyormuş gibi.

ANBU üyelerinden birisinin tutmasıyla olduğu yerde bekledi. Belindeki çantanın alınmasıyla birlikte görevde herhangi bir eşyayı kendisinin götüremeyeceğini anlamış oldu. Minami şehrinden satın almak zorundaydı bunları. Belki almasına bile gerek kalmazdı. Sonuçta bir kesici alet, bir politikacıyı öldürmek için yeterdi, değil mi? Ekipman çantasının yerine, diğer ANBU üyesi bir bohça vermişti. Bohçanın içini kontrol etmeye fırsatı bile olmadan, köy kapısına gitmesi söylenmişti. Sonrasında bir göz kırpma hareketinden bile kısa sürede ANBU üyeleri yok olmuştu. Ahh! Hep böyle havalı şekilde mi ayrılmaları gerekiyor? Bu soru cümlesi, sorudan ziyade bir dalga geçme cümlesiydi. ANBU üyelerinin bu hareketine çok fazla kafa yormadan, kendisine söyleneni yapıp köy kapısına doğru yola koyuldu. Gece geç saatler olduğu için Ishigakure sokaklarında bomboştu. Devriye gezen shinobiler hariç köy sanki bir hayalet şehirdi.

Kapıya ulaştığında önünde besili oldukları belli iki at olan bir at arabası duruyordu. Sürücü ise yaşlı olmasına rağmen atlar gibi yapılı bir adamdı. Adamın kafasıyla yaptığı BİN! hareketi üzerine hiç zorluk çıkarmadan arabanın arka tarafında, kil çömlekler arasında kendisi için ayrılan yere oturdu. Adamın bir jounin mi, ANBU üyesi mi, yoksa sıradan bir sürücü mü olduğu konusunda kafasında deli sorular dolaşırken, aklına ANBU üyelerinin eline tutuşturduğu bohça gelmişti. Bohçayı açtığında ise içinden çıkanlara çok şaşırmıştı(!) Günlük kıyafetler...

Araba hareket etmeye başladığı anda birden ağırca bastıran uyku yüzünden, bir iki dakika sonra güvenli olacağını düşünüp gözlerini kapattı. Çokta güzel olmayan, ama hafiften dinlendirici bir uyku sonrası gözlerini açtığında güneşin yavaştan doğmaya başladığını fark etti. Gözlerini biraz ovuşturduktan sonra uzandığı yerden doğrulup etrafına bakınmaya başladı. Gözleri ne aradığını bilmiyordu, ama bir şeyler aradığı kesindi. Yanlarından geçen köylüleri tek tek inceliyordu. Her bir shinobiye sanki düşmanmış gibi bakıyordu. Güçlerini tahmin etmeye çalışıp, yüzlerini aklına kazımaya çalışıyordu. Sonuçta Minami şehrindeki bu zorlu görevinde yanından geçtiği bir shinobi tarafından yakalanabilirdi. Bu tip bir durumda nasıl bir shinobi kendisini yakalayabilirdi? Sonuçta köyünün gerçekten önemli shinobilerinden birisiydi. Diğer bir grup arkadaşı ile birlikte. Kendileri beş kage ile tanışma şerefine nail olmuş önemli kişilerdi. Belki çoğu jounin, hatta ANBU üyeleri bile beş kage ile tanışmamışken hemde. Kafasında bunlar dolaşırken arabanın tırmandığı tepenin uç noktasına geldiklerinde hayatının dönüm noktası olacağını düşündüğü şehri gördü. Tüm ihtişamıyla Minami!

Uzaktan şehri biraz inceleme fırsatı bulduğu için kendisini şanslı hissediyordu. Minami şehrine en son geldiğinde genindi. Takımı ile birlikte standart genin görevlerinden birisi için gelmişlerdi Minami şehrine. Hayal meyal hatırlıyordu o zamanları. O zamanlarda bile yol boyu gördüğü kabuslar yüzünden gözüne uyku girmediği için şehri incelemekten çok, kafasındaki kötü düşünceleri atmakla meşguldü. Tabi gördüğü kabusların sayısı azalsa da, şiddetleri azalma sayısı ile doğru orantılı bir şekilde artmıştı. Artık ayda bir kabus görüyordu belki de, ama gördüğü kabus sonrasında üç gün kendisine gelemiyordu. Kabuslarını düşünmek için çok kötü bir zaman seçtiğini fark edip önündeki göreve odaklanmak için zorladı kendisini. Ohta Razan, artık bir ölü adamdı. Ya da onun yerine Kita Usagi ölü bir shinobiydi. Yakalanıp sorguya çekildiğini düşündü bir an için. Bu ihtimali göz ardı etmek istemedi. Kendisini en kötüsüne bile hazırlamalıydı. Hayır, Usagi için ölüm en kötüsü değildi şu an. En kötüsü yakalanıp, göreceği işkenceler karşısında doğruları söylemekti. Bu yüzden kendisine bir yalan bulmalıydı. Bu yalan öyle bir yalan olmalıydı ki, kendisi ile beraber Ohta Razan'ı da indirmeliydi. Kendisi ölse bile, en azından Ohta Razan'ın nasıl birisi olduğunu göstermeliydi. Sonuçta kendisi şu an için Amegakure de bir görevdeydi ve yakalanması durumunda Ishi tarafından reddedilecekti. Yani Ishigakure shinobisi olduğu bilinmeyecekti. Şu an için istediği kimliğe bürünebilirdi. Herhangi birisi...

Kafasındaki düşünceleri dağıtan ses ile dikkati tamamen bir iki metre önünde oturan sürücüye kaydı. Pek bir hazırlığı kalmamıştı. Bohçanın içini açıp içindekileri taramaya başladı. Zaten normalde de günlük kıyafetlerini giyerdi. Bu yüzden kıyafetini değiştirmeye pek gerek görmedi. Gidecekleri istikamet tam olarak şehrin göbeğiydi. Şehrin göbeğinde neler olduğunu hatırlamaya çalıştı. Hafızasını ne kadar zorlasa da hiçbir şey hatırlayamadı.

"Eee, bir şey sorabilir miyim?"

Kurduğu cümle soru sormaktan çok konuşmaya başlamak için açılış cümlesi olmuştu. Bu sebeple hiç beklemeden sorusunu yöneltti. "Şehirde pazar yeri nerede? Bir de kalabileceğim bir kaç han önerebilir misiniz?" Cümlesini bitirdikten sonra yaşlı adamın konuşmasını bekledi. Yaşlı adamın son kelimesinden bir kaç saniye sonra kendi son cümlelerini söyledi. "Şehrin ayrıntılı bir haritası var mıdır sizde? Nerede ne var gibisinden. Çok görmek istediğim bir kaç yer var da." Tabi ki görmek istediği tek yer Ohta Razan'ın şirketiydi. Şirketin ayrıntılarını bilmiyordu. Sadece lokasyonu hakkında bilgi sahibiydi. Doğu yakası. Minami şehrinin batı yakasını çok fazla göremeyeceği için içini şimdiden bir üzüntü kaplamıştı. Belki ileride, bu görevi başarıyla tamamladıktan sonra Minami şehrine tekrar gelip, bu sefer batı yakasını gezerdi. Ama ne olursa olsun, Minami şehrine bir sonraki ziyaretinin çok farklı olacağını çok iyi biliyordu...

"Bu arada bana şehrin göbeği uyar."

Bohçayı kurcalıyorsun iyice. Giysi, giysi, giysi. Metal bir şey, tekrar giysi.

Metal bir şey?

Giysileri şöyle bir önüne döküyorsun ve bir metal çubuk şeklinde, zengin ve sosyetik bayanların kullanmayı sevdiği türden bir saç tokasının zemine düştüğünü görüyorsun. Tokanın ucundaki kaplumbağa figürü dikkatini çekiyor. Tokanın diğer ucu ise aşırı sivri. Bir kenarı ise uzaktan bakınca farkedilmiyor, fakat keskin. Öyle bir işlenmiş ki bu çubuk, dışarıdan silindirik duruyor ama o kenar hafif bir açı yaparak keskinletilmiş. İşlemeli sap kısmı ise rahatça tutulabilir cinsten. Saç bağlamak için de gayet uygun duruyor. Tasarımı dikkat çekmeyen türden, fakat herhangi bir ortamda asaletini koruyabilecek bir yapısı da var. Giysileri kurcalamasan, arada kaynayıp gidecekmiş.


"Pazar yerine gidiyoruz zaten. Şehrin göbeğinde ufak bir panayır var. Orada bırakacağım seni." Ardından nefes alıyor ve devam ediyor; "Merkez hanlarda kalma." Diğer soruna ise homurdanarak yanıt veriyor, ardından tekrar bir cevap veye ses alamıyorsun adamdan.

Şehrin ana yolu kıvrılarak ilerliyor. İlk giriş yaptığınızda tek katlı binalar ve ana yolun etrafındaki dükkanlar dikkatini çekiyor. Gayet canlı bir gün, insanlar geziyor, alış veriş yapıyor, Shinobi'ler devriye görevlerini icra ediyor, hammallar mal taşıyor, zanaatkârlar dükkanlarının içinde sanatlarını konuşturuyor. Ara sokaklar düzenli bir şekilde bulunduğunuz yüksekliği çevreleyecek şekilde kenarlara kıvrılıyor. Siz anayoldan ilerlerken hafif bir eğim ile de yükseliyorsunuz üst katlara doğru, fakat şehrin orta yükseklikte bir yerlerde, anayoldan sağa, başka geniş bir yola sapıyorsunuz. Evler burada genelde iki katlı ve aşağıya göre biraz daha nezih bir hali var. Sokaklar düzenli ve sakin. Toprak fakat düzenli yolda az bir ilerleyişin ardından genişçe bir pazar alanına varıyorsunuz.

Pazar alanı bir çok evin baktığı bir meydan aslında, sadece bu güne özel tezgahlar kurulmuş gibi görünüyor. Boş bir tezgahın yanına yanaşıyor at arabası, çevrede tezgahlarını kuran bir çok zanaatkâr seçiyorsun. At arabasından iniyor yaşlı ve tezgahın yanında oturan ve uyuklayan iki genci dürterek uyandırıyor. Gençler homurdanarak kalkıyor ve çömlekleri kasadan indirmeye başlıyorlar. Senin varlığına ise tepki vermiyorlar.

Sen de mütematiyen iniyorsun araçtan ve çevrene bir bakınıyorsun. Kurulmaya başlanan panayır mekanının ortasında bir yerlerdesin. İndiğin araç, artık buraya yanaşan onlarca at arabasından sadece biri. Kalabalıkta seçemiyorsun bile.

Sabah saatleri. Hava açık, güneşli. Üzerinde günlük kıyafetler mevcut, fakat giysilerini tasvir etmeni isteyeceğim senden.

Metal bir şey?

Usagi bohçayı karıştırırken fark etmişti metal saç tokasını. Niye bohça da bir saç tokası var? Kendi kendisine sorduğu bu sorunun yanıtını saç tokasını incelediğinde bulmuştu bile. Ucu her ne kadar silindirik bir yapıda olsa da, parmaklarını silindirik kısmın üstünde gezdirdiğinde keskinliğini fark etti. Bu saç tokasının asıl amacının kırmızı renge bürünmek olduğunu da aynı şekilde o an kavradı. Bu toka görünümlü silahı gizleyebilecek bir yer aradı. Tabi sonrasında bir kadın olduğunu ve saçlarını bu toka ile toplayabileceğini hatırladı. Bunu unutmuş olması bile garipti. Ama o an için kafası göreviyle o kadar meşguldü ki, normal karşılayıp çok üstünde durmamaya karar verdi.

Şehre girdikleri sırada, bohçanın içinden çıkan kıyafetleri karıştırmaya başladı. Hangi kıyafeti giyebileceği, ya da kendi günlük kıyafeti ile kalıp kalmayacağına karar vermeliydi. Karıştırdı, karıştırdı, karıştırdı. Hiçbir kıyafeti beğenmeyince kendi kıyafetleri ile kalmaya karar verdi. Beyaz, altın sarısı ve lacivert renkli kıyafeti temelde üç parça halindeydi. Hafif göğüs dekoltesi olan beyaz bir elbisesi vardı. Elbisesi ayak bileklerine kadar uzansa da, belden aşağısı üç katman olarak dikilmişti. Katmanlardan ilki kalça seviyesinde bitiyordu. İkinci katmanı ise kaval kemiğine kadardı. Son katmanı ise ayak bileklerine geliyordu. Elbisenin ön tarafında rahatça hareket edebilmesi için iki adet geniş yırtmaç vardı. Elbisenin arka kısmı ise yan taraflardan bağımsız olarak çift katman halindeydi. İlk katmanı diz kapağının arkasına kadar uzanıyordu. İkinci katmanı ise yine ayak bilekleri hizasında bitiyordu. Normal şartlarda ekipman çantasını astığı bir kahverengi kemeri olsa da, şu an o kemerin ucu boştu. Sırtında, kapüşonlu bir pelerini vardı. Genelde kapüşonunu takmazdı. Normalde örülü duran saçlarını da açıp, saç tokasıyla bir topuz yapmıştı. Bu haliyle gayet çekici göründüğünü düşünse de, bir aynada kendisine bakmadan çokta öz güvenli olmamaya karar verdi.

Pazar alanına geldikleri sırada, hazırlığını tamamlamıştı bile. Her tarafta farklı zanaatkarlar vardı. Bu zanaatkarların neler sattığını incelerken at arabası boş bir tezgaha yanaştı. O an yaşlı adamında bir zanaatkar olabileceği aklına geldi. Şimdiye kadar aklına gelmese de tezgaha yanaştıkları sırada yaşlı adamın bir çömlekçi olabileceği dank etti kafasına. Gerçi şu andan sonra çokta önemli değildi bu bilgi ama, yine de aklının bir köşesine not etti. At arabasından inip etrafına biraz göz gezdirdi. Onlarca tezgah olduğu gibi, onlarca at arabası vardı pazar yerinde. Geldiği at arabasına son kez baktıktan sonra pazar alanında gezinmeye başladı. Pazar yeri hafiften kalabalıklaşmaya başlayınca insanların konuştuğu şeyleri dinlemeye başlayacaktı. Çok bir şey çıkacağını düşünmüyordu lakin, denemesi gerekiyordu. Elindeki sıfıra yakın bilgiyi olabildiğince artırmalıydı. Sonrasında nerede kalması gerektiğine karar vermeliydi. Yaşlı adam merkez hanlarda kalma demişti. Nedenini çok anlamasa da, yaşlı adamın bu lafı üzerine merkez hanları görmeye karar verdi. Merkez hanların daha büyük olacağını, daha çok insanı barındıracağını düşünüyordu. Tabi, hanların bar kısmının da daha dolu olması gerekiyordu. Yine araştırma yapması için güzel bir kaynak olacaktı. Sonrasında ne yapacağını ise şu an için kestiremese de, toplayacağı bilgiler ışığında kendisine bir plan yapmaya başlayabilirdi. Kafasında günün ilk saatlerinde neler yapacağını tam olarak oturttuktan sonra, insanların pazar yerine gelmesiyle birlikte kalabalıktaki yerini alacaktı.

---

Halam babamı bıçaklamış, eniştem kaynımla kaçmış, bir kaç mahalle yukarıda düzenlenecek gündem toplantısı varmış, abim kayın validesine Goukakyou atmış. Ne? Gündem toplantısı mı? Usagi bunu duyunca biraz daha yaklaştı bu konuyu konuşanlara. Goukakyou atan gençte ilginç bir bilgiydi ama önceliği o değildi. Politikacılar gelecekmiş. Ishichou'nun bahsettiği toplantı olmalıydı bu. Dojo sahipleri de orada olacak. Başka? Usagi biraz daha yaklaşmayı gözüne yediremedi. Her ne kadar çoğu kişinin kendisini tanımayacağını bilse de, bu kadar bilginin şimdilik yeterli olacağını düşünmüştü. Bu sebeple pazar alanından alabileceği bilgiyi aldığına kanaat getirerek yönünü ana yola çevirmişti. İlerledikçe, üst kademe bir mahalleye girdiğini düşünmeye başlamıştı. Ishigakure ile aynı düzenlemede yapılmış olacağını düşünüyordu Minami'nin de. Bu sebeple girdiği sokağın zanaatkarlar mahallesinde olduğunu düşünmeye başlamıştı. Ne var ki, duvarlar yüzünden evlerin bahçelerini göremiyordu. Ama bahçelerdeki ağaçların bazıları kendilerini yola doğru sarkıtmıştı. Ağaçlar bile bu mahallede yaşayan insanlara hizmet etmek için uğraşıyordu sanki. Yolda yürürken güneş gelmesin yavrucaklarıma, yola doğru sarkalım diye ortak bir karar almışlar gibiydi. Yolun bazı kısımları gölgeli, bazı kısımları güneş alıyordu bu sebeple. Her halükarda, görüntü muazzamdı. Tabi bu muazzamlık Usagi için geçerliydi. Burada yaşayanların bunu manzara olarak görmediğini düşününce içini garip bir hüzün kapladı.

İçindeki hafif hüzün, hafif manzaranın huzuru ile merkez hanlardan birisi sandığı bir binaya doğru ilerlemeye başladı. Bu bina yanındaki binalara nazaran daha yüksekti. Çatısından sarkan ışıklar gündüz olduğu için kapatılmıştı. Hava kararmaya başladığında oluşturacağı güzelliği düşünmeye başladı. Minami şehrinin gerçekten çok güzel bir şehir olduğunu yeni yeni anımsamaya başlamıştı. Geninken göreve geldiği sırada senseisinin söylediği cümleleri hatırladı. "Minami şehri Kaya Ülkesi'nin, belki de bütün shinobi dünyasının en güzel şehri olabilir. Ama burada yaşayanlar bu güzelliğin farkında değiller." O zamanlar anlamamıştı bu cümlelerin anlamını. Lakin şu an, kendisi de aynı şeyleri düşünüyordu.

Binaya yaklaştıkça düşünceleri değişmeye başlamıştı. Kısa süren o huzurlu yolculuk, yerini üstün bir dikkat ve aynı derecede gerginliğe bırakmıştı. Binanın camlarından içerisini görebileceğini düşünmüştü. Biraz yaklaşıp içeriye göz gezdirmeye başladı. İçerideki insan kalabalığından çok arka taraftaki shinobi dikkatini çekmişti. Yüzünü uzaktan biraz tarayınca köyde gördüğünü anımsayamadı. Gerçi buradaki çoğu shinobiyi tanımazdı. Minami şehrindeki shinobiler genelde yıllardır burada olan shinobiler oluyordu. Karşılaşmış olmaları çok zor olurdu. En kötü ihtimalle kendisi geninken tanışmış olmalılardı. Ama o zamandan beri de çok değişmişti Usagi. O zamanlarda karşılaşmış olsalar bile şu an tanınması neredeyse imkansızdı. Bu shinobiyle ise, karşılaştığını hiç zannetmiyordu.

Shinobi elindeki kağıt parçasını okuyup cebine yerleştirmişti. Sonrasında etrafını izlemeye devam etmişti shinobi. Usagi ise şu an shinobiden çok onun cebindeki kağıdı merak etmişti. İçinde işe yarar bir bilgi var mıydı acaba? Yoksa rutin görev çizelgesi falan mıydı? Bunu öğrenmesinin şu an için iki yolu vardı. Ya shinobinin cebinden o kağıdı çalacaktı, ya da shinobiyi takip edecekti. İkinci yol için çok fazla zamanı yoktu. İlki için ise riske girmemeye karar verdi. Bu sebeple o kağıt parçasını unutup, restoranın kapısına doğru yöneldi. İçeri girip restorana oturacaktı. Karnının guruldaması ile birlikte, kahvaltı yapmadığını hatırladı. Belki restoranda bir kahvaltı yapabilirdi. Tabii, bir kaç gün burada kalması gerektiği için, cebindeki ryoyu dikkatli harcaması gerektiğini de biliyordu. Minami şehrinin fiyatlarını bilmese de, şimdilik en yüksek fiyattan saymalıydı her şeyi. Karnını doyuracak herhangi bir şeyler yiyebilirdi. Ya da sadece bir şeyler içebilirdi. Kafasında ne yeyip içeceği soruları dönerken kapıya kadar ilerlemişti bile. Kapıdan içeriye girdiğinde hafiften etrafına baktı. Boş bir masa arıyormuş gibi etrafı kesti öncelikle. Bütün restoranı duyabilecek, bütün restoranı görebilecek bir yer aradı başta. Böyle bir yer bulamazsa aradığı kriterlere en yakın yeri bulacaktı. Sonrasında masaya oturacak, biraz bekledikten sonra menüden orta karar yiyecek bir şeyler söyleyecekti. Bu sırada etrafı kesecek, yine bir şeyler duymaya çalışacaktı. Şu anki en büyük eksikliği olan bilgiyi bulmalıydı. Herhangi bir bilgi. Güvenli bir şekilde araştırmasına başlayabileceği bir bilgi. Tabi, bu bilgiyi ararken elindeki potansiyel bilgi kaynağı olan kağıtlı shinobiyi de gözden kaçırmamaya dikkat edecekti. Çok fazla dikkatini çekmeden shinobiyi de izlemeye çalışacaktı. Hiçbir bilgi bulamaması dahilinde yine yapabileceği bir şeyler vardı elinde. Tehlikeli de olsa, toplantı alanına gidebilirdi. Öğlen saatlerinde başlayacak olan toplantıya daha zamanı vardı. O zamana kadar...

Bilgi, bilgi, bilgi.