RPGTürk

Fark edebildiği ilk karanlık, dış yüzeyi kaplamış olan değildi. Ruhunun dehlizlerini sarmış olan karanlık, onu ilk selamlayandı. Bedeninin yabancılık çektiği bu ıssızlık, ruhunun her bir deminin son derece alışık olduğu bir yaşam biçimiydi. Belki, karanlık bir dünyada, acıların ebeliği eşliğinde doğmamıştı; ama anne ve babasını savaşa yolladığında, karanlığın kapısından içeriye ilk adımınıı atmıştı. Burada yaşamayı öğrenmişti yıllar boyunca... O karanlıkta içindeki çocuğu büyütmüş, gene o karanlık sayesinde dışarıdaki yaşam için bir kabuk örmüştü. O kabuğun yavaş yavaş parçalara ayrıldığını ise bir bardak sakenin eşliğinde öylece izlemişti. Çünkü bir amaç uğruna örülen o kabuk, amacını yitirmişti. Sakındığı o duygular, kendinden bile sakınmaya başlamıştı. Şimdi, içi dışı bir biriydi. Soğuk ve bozuk. İşin en komik tarafı, o bile kendinin neye dönüştüğünün farkında değildi.

Fark edebildiği ikinci karanlık, karanlık bile değildi. Zayıf bir mum ışığına boyun eğmemek için aciz bir şekilde savaşan bir tutkuydu. Kendini dört duvar arasına hapis ettiği o sözde ev bile, buradan daha karanlıktı. Oysa, o adamı öldürdüğünde hazırdı yaşamını küf kokan duvarların, paslanmış demirlerle sınırlandırıldığı bir hapishanede sürdürmeye... O küfe şimdi kavuşmuştu; ama paslı demirler, yoktu. Onun yerine boğazına yapışmış kuru bir tat ve kalbini kaplamış olan karanlıktan zihninde de olmasıydı. Tanıdık gelen tek bir şey bile yoktu. Zihnini zorladığında, elde ettiği tek şey, uzun zamandır kalbinde hissettiği ile aynıydı. Kocaman bir boşluk.

Hatırlayamamak, gözlerini açtığı bu andan itibaren 'neden sorusunu' sormadığı için, problem ettiği bir dert değildi. O'na göre, günahlarının bedelini ödediği başka bir kabustaydı.

Ama bedenindeki bulgular, yaşadığı bu şeyin bir kabus olmadığını fısıldıyordu ona. Sağ bileğini kaplayan acı ve her üçüncü sake bardağından sonra zihninde hissettiği o bulanıklık oldukça netti; ama en net olan, mum ışığının ardından gelen nefes sesiydi. Gözleriyle o sesi arayamayacak kadar yorgun olmasından belki de umursamıyor olmasından sesi takip etmemişti. Gözlerini açtığından beri, dikkatle izlediği mum ateşinden gözlerini almamıştı.

Mumun alevi, nefes sesini bastıran bir şıklama ile aydınlandığında, shinobi refleksleri üzerinde olan göze doğru düşmanına kitlenmiş bir yılan misali doğrulmuştu. Göz bebekleri, bedeninden bağımsız bir şekilde yukarıya doğru yükselirken, tek gayesi karşısındakinin gözlerinin içine bakmaktı; ama buna rağmen bedeni bu gayeye ihanet etmişti. Bir shinobi gibi, var olan ışığın tüm nimetlerinden yararlanmıştı gözleri. Ruhu, tüm bu eğitimlere ihanet etmeye hazır olsa bile, bu eğitimleri en acı bir şekilde deneyimleyen bedeni buna hazır değildi.

Detaylar, davetsiz bir misafir gibi dolmuştu zihnine. Maske, cübbe ve Ryu'nun umursadığı tek şey, gözler. O gözlerin, en az ruhundaki karanlık kadar saf olduğuna yemin edebilirdi. Bu bağlamda, tanıştığı üçüncü karanlık, ona en yakın gelen karanlıktı. Adamın gözlerinde, kendi yansımasını görebiliyordu.

Alev perdesinde ise, acı hatıraları...

Adamın kolu kendine doğru hareketlendiğinde bedeni gerilmesine rağmen, Ryu içinde bir yerlerde fazlasıyla tepkisizdi. Bu bağlamda iki farklı cephedeydi.

Biri her şeye sırt çevirmek için erken olduğuna inanan beden ve diğeri her şeyi bırakıp gitmek için hazır olan ruh.

Alın bandı, güçsüz mum alevinde büyük bir çoşku ile parıldarken, Ryu'nun bu ana kadar bedeni ile uyumlu bir şekilde tepki gösterdiği ilk an olmuştu aynı zamanda. O alın bandı karşısında sadece bedeni değil, ruhu da gerilmişti. O alın bandına ve o alın bandının beraberinde getirdiklerine saygı duyuyordu.

O alın bandını masaya koyup, suyu uzattığında bunu bilinçli bir şekilde yapmamıştı. Bedeni bu anı bekliyormuşcasına suya uzanmış ve boştaki eli ile ağzındaki peçeyi sıyırıp suyu içmişti. Bardağı tekrardan masaya koyduğunda, bunu biraz sert bir şekilde yapmıştı. Bunu da bilinçli bir şekilde yapmamıştı; ama bunu yapmasındaki emel, tam bir Shinobi zihniyetine uygundu. Çıkan sesin ortamdaki yayılışına bakıp, nasıl bir yerde olduğuna dair bir çıkarım uydurmak istiyordu. Ve bunu bilinci ile değil, tamamen bedeni ile yapıyordu.

Adam nasıl hissettiğini sorduğunda, peçeyi tekrardan ağzına tıkamakla uğraşan Ryu, oldukça hissiz bir şekilde gülerek karşılık verdi. Daha sonra, "Sıkıntı da orada, bir şey hissetmiyorum. Oysa, bir ezik gibi hissetmem gerekiyordu değil mi? Bir çocuğu ölümün pençesinden koruyamadım ve takım arkadaşımı geride bıraktım. " diye cevapladı adamın sorusunu. Ölüm sözcüğüne yakışmayacak basitlik, ses tonunu tamamen ele geçirmişti; ama yemeğe süs olsun diye dökülmüş bir tutam acı misali, bir titreme de vardı o seste. Gene de Ryu, bu konuşmayı bininci kez yapıyormuşçasına rahattı. Vicdanı, bu soruları her gün soruyordu ona.

Bu tam olarak hayata küsmüş bir adamın vurdum duymazlığı değildi. Bu, hislerini kaybetmiş bir adamın çaresizliğiydi. Kendi bedenin, tamamen reflekslere dayalı hareketlerini en ön sıradan bilet almış bir elit edası ile izliyordu. Alkışların bile yasak olduğu bu oyundan Ryu nefret bile edemiyordu.

Gözleriyle takip ettiği ve kulaklarıyla dinlediği başarısız bardak hamlesi sonrası, tek bir tepki bile göstermedi. Tepkisizliğin mum ışığı ile aydınlanmış ıssız odada uyumsuzca dans etmesine müsaade etti. Gözleri yavaşça karşısındaki Anbu'nun göz bebeklerinde yerini alırkenki feri sönmüşlük, Anbu konuşmaya devam ettikçe değişmiyordu. Sözlerini tam olarak algılamasına rağmen, sözlerin asıl hedef aldığı yer bomboştu. Ne öfkeleniyor, ne üzülüyor ne de bir cevap verme maksadı ile içinde bir yerlerde harlanan bir aleve eşlik ediyordu. Yapayalnız bir şekilde, içindeki boşluğun sonsuz bir kıyısından sessizce takip ediyordu.

Kaybedecek bir şeyi olmayan bir adamın rahatlığı kol geziyordu üzerinde. Her bir adımı çamura basılmışçasına iz bırakıyordu genç shinobi'nin üzerinde. Sonra yağmur bulutlarıyla birlikte gelen anne ve babasının yaşadığı umudu, o yağmur damlacıklarını salıyordu izlerinin üzerine. Belki temizlenmiyordu o çamura bulanmış ruh; ama en azından o ruhun üzerinde adımlayan rahatlığın izleri birer birer kayboluyordu.

İsmini bile bilmediği adamın sözlerinin yarısında, zihninde beliren imgeleri, sahneye ansızın vuran ışığa verilmesi gereken tepkiden uzak bir şekilde izledi. Alkışların olmadığı bu ani olayın zihninde tekrardan canlanışını, aynı o günkü cansızlığında takip etti. Karou'nun Ryoken'e bahşettiği yargı sonucu, bir yağmur misali betonu kırbaçlayan kanın ateşli ve sıcak hali, zihninde hâlâ net ve tazeydi. Bir hatıradan çok, gözlerinin önünde gerçekleşen yeni bir olayı andırıyordu. Bu olayların derininde ise, zihninin bir köşesinde sürekli tekrar eden o olay ise, adamın sözlerinin sonlarına doğru yavaşça şafakta beliren güneş misali yükseliyordu. Çocuğun öldüğü üç saniyelik o an, uyanık olduğu vakitlerde bir hatıra olarak zihnini ele geçiriyor, gözlerini kapattığında ise kabus olarak tekrardan karşısına çıkıyordu. Ryu'nun en zoruna giden ise, tüm bunlara rağmen gram üzülmüş hissedemiyor oluşuydu. Tek hissettiği şey, üzüntüye hiç mi hiç benzemeyen, tarifsiz bir acıydı. Ve tek hissedebildiği şey bu olmasına rağmen, buna bir türlü alışamıyordu.

Ruhunun derinliklerinde farklı olaylar yaşayan Ryu, bedeni tarafından uyarıldığında gözlerini bir kaç kez kırpıp mumun ateşine göz ucuyla baktı. Ardından, bedeninin her bir karesinin net bir şekilde hatırladığı konuşmaya cevap vermek için, gözlerini bir kez daha maskenin deliklerine kaydırdı. Hafif alaycı bir kıkırdama peçe'nin deliklerinden sızıp, Anbu'yu hedef alırken, gözleri fazla sönüktü. "Karou oraya kendi adaletini sağlamak için gelmemişti. Oraya, halkın kendi adaletini sağlamasına aracı olmaya gelmişti. Nispeten buna engel olduk." diye bir düzeltme yaptı önce, ukalalıktan ya da herhangi bir art niyetten uzak, olabildiğinde sade ve hissiz bir şekilde. "Yenilmiş adamın üzerinde, İshigakure alın bandı olduğunu göz ardı etmem, yeteri kadar büyütülecek bir şey. Eğer Ryoken, o alın bandını taşımıyor olsaydı, Tetsuo'nun kafasını koparan bu eller, ona da uzanırdı; fakat buna rağmen, o alın bandına rağmen Ryoken'i omuzlarıma alma cesaretini gösteremedim. Korkaklığım, daha ağır bastı..." diye devam etti. Az önceki konuşmasından farklı olan iki şey vardı. Kelimeler ve söyleyenler. İlk savunmayı yapan Shinobi benliğiydi; ama konuşmanın ikinci kısmında konuşan kişi, o karanlık dehlizlerde kaybolmuş Ryu idi. Öte yandan ses tonu, ifadesizliği ise tamamı ile aynıydı.

"Tezatlığa daha bu yaşında mı düştün Jirou Ryu ?" Adamın sesindeki ilk duygu emaresi. Acıma, aşağılama. Maskesinin ardını görebilsen, belki az önce attığın sırıtmanın bir benzerini göreceksin. "Göz ardı ettin ancak o alınbandına sahip olduğu için 'birşeylerden' esirgedin kendini." Masaya birkaç kez elini tıklatıyor. Gözlerin adamın bu eylemi yaptığı parmağa odaklanıyor. Kalabalığın galeyana gelmesinden itibaren hissettiğin herşey, tekrar zerk ediyor zihnine. Endişe, hırs, öfke, şaşkınlık. Tetsuo'nun başı bedeninden ayrılmadan birkaç saniye öncesine kadar tekrar yaşıyorsun ve aynı hızla sonlanıyor bu duygu seli.

"Yine de soruya olan cevabın alakasızdı. Hala ilerleyebileceğine dair birkaç kanıt sun bana." Adam tekrar eski nötrlüğüne geri dönüyor. "Köyün bu olaya karşı olan tutumu. Ne düşünüyorsun ? Kaoru için planın ne ? Hayatını hangi yolda sürdüreceksin Jirou Ryu ?"

Birinin ona acıması... Ryu'nun hatırıları zihninde canlanırken, yüzünde buruk bir tebessümün silik izleri oluştu. Bu tarz durumlardan ne kadar nefret ettiğini ilk öğrendiği anı anımsadı. Yaşlı bir kadının, onun yetim bir çocuk olduğunu öğrendiğinde nasıl acıdığını görünce, kadının o yüzündeki ifadeyi bir bıçakla kazımak istediğini ve bu gibi, bir çok zihnini derinlerine kazınmış hatıraları. Şimdi, kendine başkasının gözlerinden bakıyormuşcasına baktı. Eski öfkesinden, eski çabuk kanlılığından eser yoktu. Bomboş hissetmiyordu sadece, aynı zamanda bomboş gözüküyordu. Anbu'nun sözlerinin kendisinde oluşturduğu sıfır etki, genç adamın kendini tanımamasına sebep oluyordu. Ve ister istemez, sorgulama yeteneği hâlâ onunlayken, kendini tanımayacak kadar yabancılaşmış bir adamın, tam olarak ne olabileceğini sorguluyordu kendince ve cevabın 'bir hiç' olmaması için, kalan bir gram gücüyle çırpınıyordu.

Derin bir nefes alsa da, aldığı o nefesi geri bırakacak gücü bir an içinde bulamamıştı. Bir ağız dolusu nefes, iyisiyle kötüsüyle ciğerlerine dolarken, yavaşça dişlerinin arasından geçip, dudaklarından sızan hava kalıntıları nispeten nefes alışverişini gerçekleştiriyordu. Ve gözleri, son derece sönük ve keskinlikten uzak olmasına rağmen, o maksatla Anbu'nun üzerinde dolanıyordu.

Bir zehri andıran o sözler, kulağından girip tüm vücudunu ele geçirmek üzere harekete geçtiğinde, Ryu bunun farkında olmasına rağmen, bunu engellemek maksadıyla bir hamlede bulunmak için fazla aciz hissediyordu. Vücudunun yavaşça bir grup sözle zehirlenişini izlemek ise elinden gelen tek şeydi.

Kulaklarına bir uyarı, gözlerine ise bir işaret gibi gelen o parlak şıklatması ile hissettikleri, o kadar yabancı ve uzak gelmişti ki ona, bu duyguları bir daha hissedebileceğine hiç inanmamıştı. Öfke, keder, hüzün, telaş... Her biri, çok kısa bir an da olsa, ansızın kalbine bir darbe indirmişti. O duvarlara, Ryu'yu bile dışarı iten o duvarlara inen bu ani ve güçlü balyoz darbeleri ise, bazı şeyleri geri kazandırmak için oldukça güçsüz kalmıştı.

Hissettiği yabancılaşmış duyguların gözlerine getirdiği o canlılık, aynı tüm o olayları zihninde bir kez daha yaşadığı kısa dilim gibi, bir anda gelmiş ve bir anda yok olmuştu.

Belki de, insan olduğumu unutmuşumdur... İnsanlığımı tamamen kaybetmemişimdir, diye düşündü ve düşünmesiyle birlikte zincirlerine koparan bu fikirler, haddinden hızlı bir şekilde karanlık ve ıssız dipsiz kuyunun derinliklerine gömülmek için aşağıya doğru çekildi.

Ryu ise, bir kez daha sorularla baş başa kaldı. Herhangi bir cevap için bir harekette bulunmadan önce, ilk olarak doğruldu. Oturduğu sandalyede, savsak bir şekilde oturmak onu kendine güçsüz hissetirmesine sebep oluyordu. Yüzündeki o silik ve umursamaz ifadeyi, keskin bir kılıcı andıran, net bir ifadeyle değiştirirken, üzerindeki ölü toprağı üzerinden atmaya başlamıştı. Ryu duygularını kaybetmişti; ama hâlâ elinde bir hayat ve bir hayal vardı. Onları kaybetmiş değildi ve bu yüzden, hiçbir zaman da pes etmemişti.

Ellerini masaya dayadı, vücudunu masaya ve mum ışığına doğru bir nebze yaklaştırdı. "Hiçbir şey dedi." oldukça net ve güçlü bir tonda. "Düşünme gereği hissetmedim; çünkü düşünmekle kalacağımın farkındaydım." diye ekledi, ilk sözlerinin yetersiz kaldığını hissedince içinde bir yerlerde. "Ama İshigakure'nin, ilerlemek yerine geriye gittiğini bu vesile ile düşündüm. Soruna cevap değil biliyorum; ama düşündüğüm şey buydu. Barış dönemi, bizleri güçsüzleştirip, rahatlatıyor ve Karou gibiler bunun farkında. Karou zeki bir adam. Belli bir felsefesi ve bu felsefeyi destekelyecek, bir ideal ve gücü var. Bu güç, fiziksel bir güç değil. O gücü gözlerinde gördüm... Tehlike kokuyordu o adam. O tehlikeyi yok etmek istiyorum." Mimikleri yok denecek kadar azdı ve yüz ifadesinde soğukluk, bir buzul kadar netti.

"Eskiden ben duygularımı değil, duygularım beni yönetirmiş meğer. O çocuk öldüğünde bunu anladım... Ama artık, duygularımın efendisi olduğuma inanıyorum ve izlediğim yolun ne kadar saçma olduğunun farkına vardığıma inanıyorum. Bu dünyada barış sağlanamaz... Kılıçlar dursa bile, insanlar gelecekte kan akıtmayı bıraksa bile, farklı şekillerde savaşacaklar. Bu yüzden insan kavramından çok daha öte bir şeye hizmet etmek istiyorum. Yolumu, insandan öte, daha kutsal bir şeye adamak istiyorum, adil bir dünyaya."

Sustu, sandalyeye geri yaslandı ve kendinden emin bir şekilde dururken, bir daha acınacak bir halde olmayacağından emin olmaya çalıştı.

Sakince, dikkatini tamamen sana vererek dinliyor.

"Hiçbir şey." diyor senin kelimeni tekrar ederek. "Barışın sağlanamayacağını düşündüğün bir dünyada, adil bir dünya için savaşacaksın."

"Nefes aldığımız müddet, öyle yada böyle bir savaş dönecek Ryu. İnsanlar hiçbirşey bulamazsa kendileriyle savaşacak bir dizayna sahip. Ancak henüz idrak edemeyeceğin şey... Barışın kılıçlarla, kanla, ideallerle yahut yaşanacak herhangi bir savaşla alakası olmadığı. Bir inanç gerekli Ryu. Herkesin kendi barış ideallerine erişmesi için kırılmaz bir inanç." Elini hızlı bir şekilde mum ışığının üzerinden geçiriyor. Ateş dalgalanıyor, odanın birkaç duvarı belirginleşiyor bu dalgalanmalarda. Duvarı gölgeler sarıyor, gölgeler hareketlenerek birbirlerine saldırıyor. Düşen bir gölgenin uzantıları, başka bir gölgeyi oluşturuyor. Mum ışığı stabil hale gelene kadar, bu birkaç saniyeyi hayal gibi yaşıyorsun.

"Duygularının efendisi değilsin Ryu. Efendi olmak bir yana, düşüncelerindeki bu büyük dalgalarla kendini bulmak dahi güç." Ayağa kalkıyor. "Umarım tekrar karşılaşırız. Umarım o zaman, kendine sabit bir çizgi çekmiş olursun. O zamana dek..." Eli tekrar hızla mumun üzerinden geçiyor. Mum ışığı sönüyor ve karanlıkla baş başa kalıyorsun. İçine çektiğin ilk nefeste ise düşmeye başlıyorsun. Oturduğun iskemle, masa, zemin herşey yok oluyor. Karanlık içinde elini birşeyler tutmak için sağa sola savuruyorsun ancak hiçbir şey yok. Hareket ettikçe de düşüşün hızlanıyor.

"Ryu-san ?" Ani bir irkilme. Ishigakure içinde bir sokaktasın. Paket yemek hazırlayan bir dükkanın önü. Bıyıklı, kafasında kep olan adam sana bakıyor. Kağıt poşeti uzatmış sana. "Siparişiniz. Bu da fişi." Vücudundaki karıncalanmayı atarak ödemeyi yapıyor ve evine doğru ilerliyorsun.