RPGTürk

Yağmur Ülkesi...

Adının hakkını, bu ülkeye yaklaştığın anlarda anlamaya başlıyorsun. Yolculuğun boyunca geçtiğin topraklar kuru ve kurakken, giderek nemlenen toprakla yüzleşiyorsun. Aynı şekilde Kaya Ülkesi'ne hakim olan sıcak hava da yerini daha serin rüzgarların olduğu bir ortama bırakıyor. Bir patikayı andıran ve oldukça taşlı yolcuğun ufuktaki gri bulutlara doğru olduğu anda ne ile karşılaşacağın az çok tahmin ettiğin için, üzerinde durduğu topraklar sana daha tanıdık geliyor. Ne var ki, bu iklimin çocuğu olmadığın için, gri bulutlar ile kaplı gökyüzü içine bir kasvet çökmesine neden oluyor. İki ülke arasındaki sınır noktasındaki bu manzara, sanki sana geçmişin ile geleceği arasındaki bir sınır gibi geliyor. Arkanı dönüp baktığında, Güneş'in batışı ile ülkeye çöken kırmızıya çalan bir turuncu renk ile karşılaşıyorsun. Bu sana, Ishigakure'de geçirdiğin, yoğun duygular ile icra ettiği shinobiliği ve her ne kadar karanlık çökecekse de bunun olabilecek en güzel şekilde geldiğini söylüyor. Kafanı tekrar çevirip önündeki manzaraya baktığında ise, geleceğinin karanlığını görüyorsun. Suratına düşen ilk yağmur damlasıyla beraber, Yağmur Ülkesi'ne geçiş yaptığın anda, kendini bir nevi geleceğine teslim ediyorsun.

Yaklaşık iki saatlik yayan geçen bir ilerleme ardından, yağmur ufaktan şiddetini arttırmaya başlıyor. Şimdiye kadar çiseleme şeklinde yağan yağmur, yerini ince taneli ama sık bir yağış şekline bırakırken, ufukta ilk yerleşkeyi de görebiliyorsun. Bu yerleşkenin Shijo'nun sana bahsettiği yerleşke olduğunu anladığında, doğru yolda olduğunu bilmenin huzuru kaplıyor içini. Ancak giderek hızlanan yağmur adımlarını sıklaştırman gerektiğini söylüyor. Ne var ki, ıslak ve bozuk zemin, ilerleyişini önemli ölçüde yavaşlatıyor. Fakat yine de ilerlemeni kesmiyorsun, zira gökteki bulutlar sana bu gecenin çok da tekin geçmeyeceğini söylüyor.

Küçük yerleşkenin hemen hemen girişine geldiğinde, buranın tahminen 100 kadar yapıyı barındıran ufak bir yer olduğunu fark ediyorsun. Bacalarından dumanlar çıkan dumanlar hava sıcaklığının çok düşük olmadığı bu mevsimde, evlerde pişen yemekleri simgeliyor. Birçok yapıda ışıklar açık bulunsa da, yer yer tamamen karanlığa bürünmüş yapıları da görebiliyorsun. Yerleşke herhangi bir düzen içinde değil, tamamen dağınık bir şekilde bulunduğu topraklara yayılmış durumda. Bunun dışında, şimdilik bulunduğun noktadan farklı veya ayırt edici bir şey görmen mümkün olmuyor.

Gecenin bastıran karanlığına rağmen yerleşkede durmayarak yoluna devam ediyorsun. Artan yağmurla beraber yerleşkeyi ardında bırakıyorsun. Ancak ufuktan bastıran sis, görüşünü bir hayli düşürmeye başlıyor. Buna rağmen ilerlemene ara vermeden devam ediyorsun. Yorgunluk giderek etkisini göstermeye başlarken, yoğun bir şekilde yağmaya başlayan yağmurda artık ilerlemenin mümkün olmadığını fark ediyorsun. Zira geride bıraktığın yerleşkeyi göremediğin gibi, artık ilerisini de tamamen göremez bir hale geliyorsun. Bu noktada yerleşkeden birkaç saatlik uzaklıkta olduğun için, hislerine güvenerek geri dönebilmen mümkün.

Bulunduğun noktadan etrafına baktığında ise, boş tarlalar arasında bulunan ev kalıntılarını fark ediyorsun. Kimisi tamamen çökmüş ve bir harabeye dönmüşken, kimisi yıkılmaya yüz tutmuş gibi görünse de hala ayakta. Bu da sana ikinci bir seçeneği sunuyor: bu ev kalıntılarından birinde kalmak. Ne var ki bu durumun riski de, burada ne ile karşılaşabileceğini tam olarak bilememen oluyor. Dolayısıyla, şu an için bildiğin tek şey, artık bir yerlerde duraklaman gerektiği, aksi halde yorgunluk ve yoğun yağmur birlikte düşünüldüğünde, Gennosuke’nin yanına varamadan hastalıktan öleceğin kesin.

Kalıntılarda kalmaya karar vermenle birlikte, etrafında görebildiğin en sağlam yapıyı seçmek için ilerlemeye başlıyorsun. Yönünü biraz sağa çevirdiğinde buradaki yapıların solunda kalanlara nazaran daha iyi kondisyonda olduğunu anlıyorsun. Bu yöne doğru ilerleme başladığında, ilk olarak tamamen yıkılmış bir yapıyla karşılaşıyorsun. Kalan kalıntılardan çıkarabildiğin tahmin, buranın tek katlı bir yapı olduğu oluyor. Ancak bu yapının yıkılışı, herhangi bir doğa olayı neticesinde olmuş gibi de durmuyor. Bunu yapan kimse, bilerek ve isteyerek bu yapıyı yıkmış gibi duruyor, zira kolon olduğunu düşündüğün esaslı noktaların neredeyse tamamen yok olduğunu anlayabiliyorsun. Yapının kalıntıları arasında ise herhangi bir canlı görmüyorsun. Belki şiddetli yağmur nedeniyle ölmüş solucanlar veya benzeri sürüngenler bulmak mümkün olsa da, gözüne bu yönde ilişen bir canlı olmuyor.

Adımlarını sürdürdüğünde, bu kez öncekine nazaran daha iyi durumda olan bir yapıya denk geliyorsun. Fakat bu yapıda senin kalman için çok uygun değil, zira yapının herhangi tavanı bulunmuyor. Kırılmış camlara ait olduğunu düşündüğün cam boşluklarından sırf merakından içeriye şöyle bir baktığında ise, biriken kirli suyu görüyorsun. Bunun dışında bu yapıda da başkaca tespit edebildiğin bir şey bulunmuyor.

Islanan toprak giderek bataklığı andıran bir seviyeye geldiğinde, yoğun yağmurun altında ilerlemek senin için giderek zorlaşıyor. Tepeden tırnağa sırılsıklam olmuş bir halde, iliklerine kadar işleyen yağmurla üşümeye de başlıyorsun. Bu durum karşısında ise seni yağmurdan koruyacak olsa da, kalacağın yerin seni ısıtıp ısıtamayacağı düşündürmeye başlıyor. Bu düşünce ile beraber neredeyse bileğine kadar batmaya başladığı çamurlu arazinin birkaç metre sağında, seni yağmurdan nispeten koruyabilecek bir yapı buluyorsun. Tek katlı bu yapının giriş kapısının bulunduğunu düşündüğün duvar tamamen yıkılmış bir haldeyken, diğer duvarları ve tavanı sağlam görünüyor. Tek sıkıntısı herhangi bir camının olmaması ve burada oluşan boşluklardan yağmurun içeriye girme ihtimali olsa da, çevrene şöyle bir bakındığında kalacak daha iyi bir yer göremiyorsun. Temkinli bir şekilde tek odalı yapının içine baktığında, birkaç zararsız sürüngen hayvan dışında içeride hiçbir canlı olmadığını görüyorsun. Tam karşında duvarın dibinde bulunan boş şişeler ve çöpler, sana burada birilerinin olduğu hissiyatı yaratsa da, şişelerin ve çöplerin üzerindeki çamura dönmeye yüz tutmuş tozlar, bu şişelerin uzun zamandır burada olduğunu söylüyor sana. Bulduğun bu yapıda yağmurun dinmesini bekleyebilir ve hatta dinlenebilirsin gibi geliyor sana.

Gözlerini açtığında, bulutların arkasında gizlenmiş Güneş’in seni selamladığını görüyorsun. Yağmur dineli bir hayli zaman geçmiş gibi duruyor ve sen bu tek odalı krallığında artık tamamen yalnız durumdasın. Odanı paylaştığın sürüngenler tarafından terk edilmiş bir halde, yapayalnızsın. Kıyafetlerin bir parça nemli de kalmış olsa, ilerlemene etki edecek gibi durmuyor. Ne var ki ciğerlerinde dün yediği yağmuru hala hissedebiliyorsun. Birkaç öksürük seansı da kondisyonundaki eksilmeyi yüzüne vuruyor. Her bir öksürük ciğerlerine sanki ağır bir tahribat yaratıyor gibi geliyor sana. Gözlerin hemen evin dışında toprağa iliştiğinde, toprağın hemen hemen kuru olduğunu görebiliyorsun. Bu da ilerlemenin hızlı olabileceği sinyalini sana veriyor.

Bulunduğun yerde toparlanıp tekrar yola çıkmak için harekete geçiyorsun. Dün zar zor gördüğün harabe evler bugün net bir şekilde gözlerinin önünde duruyor. Hava kapalı da olsa, sabahın ilk saatlerindeki temiz havayı içine çekiyorsun ancak dün yediği yağmur derin nefes alman sırasında öksürüklerle kendini hatırlatıyor. Yola devam edişin de bu öksürük krizleriyle bir olmaya başlıyor.

Buraya gelene kadar olduğu hızda olmasa da hedef noktaya doğru ilerlemeni sürdürüyorsun. Shijo’nun sana izahını yaptığı yoldan şaşmadan yaptığın ilerlemede, bugün için hava koşulları yanında olsa da, dünkü yağmur neticesinde hastalanman seni yavaşlatıyor. Aslında enerjini boşa harcamamak adına da ekstra bir çaba göstermiyorsun. Bu da sana acil bir durum karşısında yeterli güce sahip olabilmeni sağlıyor. Ancak öksürük krizleri seni bir hayli yormaya başlıyor. Hastalığın şu an için direncini kırma, ateş ve buna benzer etkiler göstermese de, boğazının tahriş olmaya başladığını fark ediyorsun. Bu şekilde, yer yer uygun ortamlarda dinlenerek tüm gün yol alıyorsun. Şansına gün boyu hiç yağmur yağmıyor ve ufak bir kasabaya vardığında, artık bir kez daha dinlenmen gerekiyor. Kasabanın hemen girişinde gördüğün Amegakure shinobileri, bu kasabanın kontrolünün Amegakure’de olduğunu sana gösteriyor ve bu sebeple nispeten daha güvenli bir kasaba olarak gözünde beliriyor.

Acı…

Kasabaya girip öksürük için kendine bir doktor aramaya karar veriyorsun. Bunun için de ilk olarak bu küçük kasabayı süzüyorsun. Burası daha önce geçmiş olduğun kasabadan daha medeni bir görüntü çiziyor. Karanlığın çökmeye başladığı dakikalarda, kasabadaki ışıklar göz alıcı cinste duruyor. Aslında oldukça sessiz sakin bir kasaba gibi dursa da, dışarıda gezen insanların Amegakure shinobilerinden daha az olduğunu fark ettiğin anda, bu kasabanın aslında pek de masum bir yer olmadığını anlayabiliyorsun. Zira kasaba neredeyse bir Amegakure üssü gibi görünüyor. Shinobilerin genel hareketleri çok da bir saldırıya veya savunmaya hazırlık niteliğinde olmasa da, bir devriye döngüsünün olduğunu da gözlemleyebiliyorsun. Elbette bu durum kasabayı diğerlerine nazaran daha güvenli kılarken, bir yabancı olarak senin bir tehdit olarak görünme ihtimalini barındırıyor. Dolayısıyla bu noktada…

Daha fazla acı…

Buruşturduğun yüzün ile elin istemsizce kopmuş koluna yönelirken, tekrar odağını toplamaya çalışıyorsun. Kasabadaki Amegakure shinobilerinin aşağı yukarı neden burada olabileceklerini düşünürken, bir yandan da sivil halkın tavrına bakıyorsun. Hallerinden memnun görünseler de, dışarıda hep erkeklerin oluşu ve genel bir bezginlik havası kafanda soru işaretleri uyandırmıyor değil. Bu kasabanın Amegakure…

Tahammül sınırlarını zorlayan acı…

Kendini sıksan da artık kafandaki düşünceler sadece büyük bir acıyla yokluğunu hissettiren koluna dönüyor. Bu ana kadar hiçbir şekilde ilerlemene ket vurmayan kopuk kolun, nispeten güvenli sayılacak bir kasabada kendini hissettiriyor olması da bir şans senin için. Herhangi bir savaşa girmeden veya önemli bir işin üzerindeyken böylesine bir acıyla yüzleşmemiş olmaktan duyduğun mutlulukla ağrı kesici haplarından bir tanesini alıyorsun. Zira acının devam etmesi halinde ilerlemenin bile senin için imkansız olacağı her halinden belli.

Ağrı kesici hapı almanın ardından etkisini göstermesi için birkaç dakika beklemen gerekiyor. Ancak bu birkaç dakika içinde, neredeyse sırılsıklam olacak şekilde terliyorsun ve gözlerin de kararıyor. Bazen dengeni kaybedip düşecek gibi bile hissediyorsun kendini. Ancak birkaç dakika sonunda, seni mahveden acı yavaşça yok olmaya başlıyor. Tüm bu acı sürecinde kolunun kopmuş olduğu noktayı tutan diğer kolun gevşiyor ve vücudun da bu gevşemeye eşlik ediyor. Kasabanın girişinde kendini toparlamanın ardından, bir doktor bulmak için kasabaya ilk adımlarını atıyorsun.

Düzensiz bir yapılaşma sahip kasabanın kıyı kesimlerindeki ilerlemen sırasında, gözüne çarpan bir sivile herhangi bir doktor olup olmadığını sorduğunda, adam çekingen bir tavırla kasabanın merkezinde bir Amegakure shinobisinin bulunduğunu ve kendisinin hastalara baktığını söylüyor. Adam bunu söylerken, bahsi geçen kişiyi doktor olarak adlandırmıyor ve birkaç cümlelik cevabında adamın shinobi olduğunu söylüyor. Bir eczacı olup olmadığı hususunda soru yönelttiğinde ise, cevap yine aynı Amegakure shinobisi oluyor.

Kopan kolunun acısı yerini öksürük krizi ve ciğerlerindeki tahriş nedeniyle yanmaya bırakırken, kasabadaki Amegakure shinobilerinin sana düşmancıl olmasa da ters ters baktığını görebiliyorsun. Senin bir yabancı olduğunu anlayıp anlamadıkları konusunda emin olamasan da, şimdilik burada hoş karşılanmış gibi durmuyorsun. Bu sebeple üzerindeki yorgunluk giderek artarken, konuştuğun adamın yönlendirdiği Amegakure shinobisine gidip gitmemek konusunda bir karara varman gerekiyor.