[Saiki Ryouta] Ateşe Uçan Güve

[Saiki Ryouta]

Çoğu insanın sandığının aksine, ateşe doğru uçan kanatlı canlılar; kelebekler değildir. Onlar güvelerdir. Daha çirkinlerdir. Daha az gösterişli. Yaşam süreleri kısadır.

Peki neden ateşe uçar, bu güveler? Ölmek için mi? Hayır! Bir amaca sahiplerdir. Çoğu insanın sahip olmadığı. O da; kendi yollarına erişmektir! Sırf kendi yolu için yanmayı dahi göze alabilen bu canlıların, takdire şayan olmamasının mümkünatı yoktur!

Böylesine basit bir yaşam formu dahi, bunu becerebiliyorsa, Ryouta neden yapamasın ki? Kendi yolu için yanmak?  Neden yapamazdı ki? Rüzgar ülkesi, Sunagakure... Buralar zaten çok sıcak değil miydi? Ateşi biraz daha harlayıp, kendi etini ve tenini pek âlâ kavurabilirdi.

En başından beridir, buna hazır değil miydi zaten? Korktuğu ne vardı ki? Belki bir tek şey... O da güç yolunun üstünde ilerleyememek. Bunun haricinde hiçbir şeyden korkmuyordu. Ölüm mü? Elbette ölmek istemiyordu! Hayallerini gerçekleştirmek için, varlığının idame ettirilmesi şarttı. Fakat yolu olmayan, hayalleri olmayan bir hayatın anlamı ne olurdu ki? Öylesi bir hayat yerine, bir güve gibi; ateşe uçup, canlı canlı yanmayı daha çok kabul ederdi.

Eğer ki, yeterince şans ve kadere sahipse, yanmış olan küllerinden tekrar doğardı. Tıpkı bir Anka Kuşu gibi. Ama, yeterince şanslı değilse, rüzgarın uğultusuyla; külleri sonsuzluk okyanusuna dağılırdı. O zaman işte bu, gerçek yok oluş olurdu! Varlık yok! Yol yok! Hayal yok! Hiçbir şey. Sadece küllerden ve kemiklerden oluşmuş halüsinasyonlar. Geri dönüşü olmayan, dipsiz bir hiçlik. Sonsuz uyku. O noktadan sonra var olan her şeyin anlamı, yok olmuş olurdu.

Bunların şimdi düşünülmesi için zaman biraz erkendi. Ryouta, şu an da ateşe yakınlaşmıştı sadece. Henüz ateşin içine girmemişti. Ama yakın zaman içinde bunun gerçekleşeceğini biliyordu. Dikenli yolu, ateşten bir çember içine girmişti. Yol daha korkutucu olsa da, Ryouta'yı daha bir şevke getirmişti. Ne kadar zor, o kadar fazla ödül. Mantalitesi buydu. Yumruklarını sıktı. Yerin üstünde, göğün altında bir numara olacak kişi... Saiki Ryouta! Kendisi buydu.

Şu an çölün tam orta yerindeydi. Azgın kumlar, sert ve bunaltıcı rüzgarlar... Bu tarz sayılamayacak kadar abuk sabuk şeylerle doluydu. Gözüne birini kestirmişti. Çölün tam orta yerinde bulduğu bu adamı bir süre takip etmişti gizliden gizliye. Sonunda shinobi olmadığına karar verince, karşısına çıkmıştı. Direkt konuşmaya girmişti. "Hahahaha! Merhaba kardeşim, ben Giichi! Buraya Ateş ülkesi, Konohagakure'den geldim. Bir tüccarım. Bir kazayla karşılaştık. Bana sadece buranın neresi olduğunu söyle. Ve Sunagakure'ye nasıl gideceğimi!"

Az önce Henge no Jutsu'yu kullanmıştı. Kullandığı görünüm, tabii ki Giichi'nin idi. Konuşma tarzını bile, ona benzetmişti. Hatta tavırları bile tıpkı Giichi gibiydi. Biraz kendine güvenen, biraz kibirli ve biraz da küçümseme doluydu. Bunu da karşısındaki insana ilettiğini düşünüyordu. Tam bir tüccar havası, bunu yansıtmaya başaracağına inanıyordu.

Ryouta'nın yükselişi başlıyor muydu? Yoksa gerçekten dibi mi boylayacaktı? Bilinmez sorular, yakında cevabını bulacaktı.

[GM - Naruto]

Off Topic

Çölde biriyle karşılaştığın kısım iptal. GM'li konularda GM belirtmediği sürece herhangi birini yaratıp onunla etkileşime giremezsiniz.

Rüzgar Ülkesi'ndek ilk adımlarını Giichi olarak atmaya başlıyorsun. Her ne kadar Sunagakure shinobilerini söylediğin yalanla atlatmış olsan da, bu yine de sana rahat davranma opsiyonunu sunmuyor ve çölde dikkatli bir şekilde ilerlemeye başlıyorsun.

Akşam saatlerine doğru varmış olduğun Rüzgar Ülkesi'nde havanın giderek soğumaya başladığını hissediyorsun. Etrafına şöyle bir bakındığında ise, yönünü bulmana yardımcı olabilecek herhangi bir şey göremiyorsun. Güneş'e göre tespit ettiğin güney yönüne doğru yaptığın yolculuğunun bu ilk faslında, etrafında konaklayabileceğin herhangi bir yapı da bulunmuyor. Kum tepeleri ve sonsuz kum tanecikleri dışında hiçbir görüntünün olmadığı bu topraklar, bu haliyle epey korkunç görünüyor. Senin gibi yolunu bilmeyen biri için yeteri kadar bezdirici duran bu topraklarda gecenin sert geçeceğini de düşündüğünde, şartların senin aleyhine olacak şekilde değişmeye başladığını görüyorsun.

[Saiki Ryouta]

Kimseyi bulamamıştı. Bu durum onu biraz kederlendirse de, elinden bir şey gelmediği için yoluna devam etmek durumunda kalmıştı.

Gecenin batmasıyla, soğuyan hava, ayrı bir sorundu. Fakat her şey bir yana, kendisi hâlâ yürümeye devam etmeliydi. Hedefler ve hayallere, kimse sabit kalarak erişemezdi.

Yürümeye devam etti. Aynı zamanda da gözleriyle çölü izlemeyi sürdürdü. Geceyi yüksek ihtimalle, dışarıda geçirecekti. Dolayısıyla, fazlaca soğuğu yiyecekti. Bunun olmasını istemedi. Soğuğu sevmemesi bir yana, hayatını tehdit edebilecek bir kudrete sahipti. Fazlasıyla tehlikeli bir durumdu bu.

Bu yüzden, gözleri çalı çırpı, yakacak ne bulabilirse, onları araştırmaya başladı. Aynı zamanda da, yanına sığınabileceği kaya, ağaç veya ona benzer şeyler aramayı ihmal etmedi. Yeteri kadar yakacak bulunca, eğer bulmuşsa kaya ya da bir ağaç yanına sığınacaktı. Fakat bulamamışsa, çölün tam orta yerine kurulup, orada bir ateş yakmayı deneyecekti.

Tabii her zaman tetikte, etrafa karşı duyarlı olmayı hiçbir an ihmal etmeyecekti.

Off Topic

Sıkıntı olmaz diye düşündüm. Kusura bakmayın. Rp içinde, tüm elektronik cihazlarim bozuldu. Su an tabletten yaziyorum. Bir sure bu sekilde idare edelim. Yakin zamanda cozüme kavusturacagim.

[GM - Naruto]

Gecenin karanlığı hızla çökerken, seni ısıtacak birkaç parça yakacak aramaya başlıyorsun. Koca çölün ortasında böylesine bir madde bulmayı yönelik umudun, sadece içinde hiçbir kötülük olmayan ve muhtemelen cennetle müjdelenen birinin umudunu yansıtıyor. Oysa sen çoktan küllere döndürdüğün iki insanın ve bir atın günahına boyanmış bir insan olarak, böylesine bir umuda layık biri değilsin. Kendin de bunun bilincinde olmana rağmen, sadece kaderi yenebilmenin yollarını arayan bir bedevi olarak görüyorsun kendini. Aslında bu durum içten içe seni ateşlese de, gerçekler her zaman acımasız oluyor. Tıpkı masum iki insanı ve bir atı yakarak katleden biri gibi…

Gece ve beraberinde getirdiği soğuk artık iyiden iyiye kendini belli ederken, bir kum tepesini, ardında sığınmak ve donmadan -mümkünse en azından hasta olmadan- sabahı görebilmek umuduyla aşmaya başlıyorsun. Tepeyi ellerinden de yardım alarak ekstra çakra harcamadan aştığında ise, az önce cennetle müjdelenen adamın aslında sen olabileceğini düşünüyorsun. Zira aştığın tepenin hemen arkasında onlarca tahta parçası dağınık bir şekilde duruyor. Büyük bir hızla ve hevesle tahta parçalarına doğru gidiyorsun ve ilk aşamada tutuşturmak için yeteri miktarı kum tepesinin hemen ardına yığıyorsun. Bu noktada parçalanmış tahtaların hemen hemen hepsinin düzgün kesilmiş olduğunu, hatta içlerinden bazıların ince işlemelerin dahi olduğunu görüyorsun. Yani bu tahtaların alelade ortaya saçılmış veya bir tüccarın gerisinde bıraktığı tahta parçaları olmadığını anlayabiliyorsun.

Bulduğun tahtalar sayesinde geceyi sorunsuz bir şekilde atlatıyorsun. Ortalıkta hala sana yetecek kadar tahta parçası da bulunuyor. Artık bu noktadan sonra ilerlemen veya seçeceğin başka bir şeyi yapman mümkün. Ancak etrafta hala henüz birileri görünmüyor.

[Saiki Ryouta]

Hayat... Oldukça fazla değişkene sahip olup, sayısız olasılığa sahiptir.

İnsanlar işlerini yoluna koymaya çalışırlar. Planlar yaparlar. Bu planları gerçekleştirmek için çaba ve emek sarf ederler.

Fakat gerçeklik ise, daha bir başkadır. İnsanların planlarıyla, dünyanın işleyişi farklıdır. İstenen sonuçların gerçekleşmeme ihtimali... bir hayli yüksektir.

Çünkü dünyanın da kendi planları vardır. Her insan hakkında, her varlık hakkında. Durmaksızın bu planlar işler ve devam eder. Sonsuz bir çarkın ta kendisidir bu. Asla durmayacak. Dünyanın var oluşu ile ortaya çıkmış. Yok oluşu ile birlikte de, hiçliğe karışacak bir çarktır bu. Sonsuz, dünya gibi. Zamanın söndüremeyeceği bir şey.

Bu işin pratiği ve sonuçları bu şekildeyken, hiç mi değişmezdi bu yeis kader? Sorunun cevabı ise, oldukça meçhul ve bir o kadar da esrarengizdi. Bir kimsenin kudreti, yeterince büyükse, kendi planlarını yoluna koyabilir. Bir nevi, üzerine yazılmış olan kaderi; ezip, geçebilirdi.

Hâl vaziyet böyle iken, Ryouta da bu gerçekliğin, kendine düşen parçasının farkındaydı. Bu yolda ilerlerken, gittikçe daha fazla şey öğreniyordu. Tecrübe. Bu yolda şu ana kadar somut olarak elde ettiği en büyük şey; tecrübeydi. Bu da başka bir güç çeşidiydi onun için. Elde ettiği bu birimler çarpılır ve toplanırdı. Sadece total güç miktarı artardı. Azalmazdı. Yeterince güçlenince, kaderin prangalarını kıracaktı. Bir gün... Bir gün kesinlikle bunu başaracaktı!

Şansa kader bulduğu, insan yapımı tahtalarda ısınırken aklında bir sürü düşünce vardı. Fakat tam tersi bir şekilde zihni ter temiz bir sayfa gibiydi. Gözleri göğe dikilmiş bir vaziyette, yıldızları izliyordu. Akıl dahi edemeyeceği uzaklıkta bulunan yıldızlar, hedeflerini büyüttükçe büyütüyordu. Onları izlemek, onları hayal etmek ve onların kudretini hissetmek. Yapabildiği şeyler sadece bu kadardı. Kudret denilen şey, tam olarak buydu işte. Sadece ve sadece kıskançlık dolu bakışlar. Bakışların özü gıpta ve saygıydı. Elde etmek istediği şey de tam olarak buydu.

Havanın soğukluğu, esen rüzgar... Binbir düşünce. Ateşin içinden çıkan her bir çatırdıyla, eksilen bir düşünce. Isınırken, üşümek. Ya da üşürken, ısınmak. Her şeye rağmen ağzından çıkan beyaz hava buharı. Yalnızlık ve azim. Hırs ve acımasızlık. Kendisine ve çevresindekilere acımasızlık. Şu anda bulunduğu durumun özeti buydu. Öylesine uçan bir yaprak değildi. İradesiyle göğü yaran bir çınardı şu an. Akışla birlikte yolunu bulan biri de değildi. Akışın ta kendisiydi!

Sessizliğin içinde yapa yalnız bir şekilde duruyordu. Gözleri ağzından çıkan buhara odaklanmasa bile, algıları farkına varmasını sağlıyordu. Dünyanın planları arasında, bugün Ryouta'nın bu durumu yaşaması gerektiği yazıyordu. Şu an olan her şey; dünyanın bir başka planıydı sadece. Bu planlar, kadere yönlendiriyordu. Kendi kaderine. Ama kendisinin yazmadığı bir kaderdi bu. Her ne kadar varlığı kendisine atfedilmiş olsa da.

Yumruklarını sıktı. Ateş gibiydi şu an. Ara sıra ateşten çıkan çatırdılar, Ryouta'nın ellerinden geliyordu artık. Öfkeliydi. Ateş gibi öfkeliydi. Her şeyi yapabilecek bir öfkeydi bu. Sebebi ise belliydi bu öfkenin. Kendi yetersizliğineydi. Kaderineydi. Kendi kaderini yazan dünyaydı. İsteklerinin gerçekleşmemesineydi. Her şeyeydi bu öfke. "Bir gün... Benim iradem, senin o saçma planlarını yıkıp, geçecek. Benim isteğim kader olacak. Benim sözlerim yasa olacak." Bu, içinden gelen bir haykırıştı. Dünyaya karşı. Demişti. Olacaktı da.

Sabah olmuştu. Yola koyulma vakti gelmişti. Tetikteydi yine. Uyurken bile. Yönü de belliydi. Tahtaları bulduğu çizelge de ilerleyecekti.

[GM - Naruto]

Güneş’in kendini ufaktan hissettirmesiyle yolculuğuna devam ediyorsun. Çölün hiç bitmeyecek gibi duran görüntüsü için korkutsa da, seçeneklerin arasında şimdiki tercihin dışında başka bir şey olmaması tek motivasyonun oluyor. Yaklaşık bir saat sadece böyle geçip giderken, sonunda bir umut beliriyor ufukta.

Gözlerinin önünde beliren ve tahtalardan yapıldığı belli olan, maksimum iki katlı bir yapı, çölün ortasında bir saray gibi yükseliyor. Oldukça ufak pencerelere sahip yapıya doğru ilerlediğinde, yapının etrafındaki insanları görebiliyorsun. Her biri Sunagakureli shinobilere özgü kıyafetlerini giymiş bir şekilde duruyor. Hepsinin de şu anda boş boş muhabbet ettiklerini anlayabiliyorsun. Şöyle bir baktığında ise, dışarıda 4 shinobi olduğunu görebiliyorsun. Pencerelerin ufak olması, binanın içerisinin görünmesini engelliyor. Bu yüzden içeride kaç kişi olduğunu şimdilik bilmen mümkün görünmüyor.

Bina ile aranda çok fazla bir mesafe bulunmuyor, ancak shinobiler de seni fark etmiş gibi durmuyor. İçlerinden iki tanesi sigaralarını içerken, bir diğeri hararetli bir şekilde bir şeyler anlatıyor. Dışarıda kalan son shinobi ise, sandaletlerini giymeye çalışıyor. Binada herhangi bir ayırt edici işaret veya sembol bulunmuyor, ancak dışarıda gördüğün kişiler nedeniyle bu binanın shinobiler tarafından kullanıldığını anlayabiliyorsun. Son olarak, görüntün orijinal halinde bulunuyor.

[Saiki Ryouta]

Bugün yazacağım.

[GM - Naruto]

Off Topic

İlk pasiflik uyarını veriyorum lanet olası kaçak!

[Saiki Ryouta]

Yol... Uzun ama çok uzun bir yoldu bu. İnsanların sonunun olmadığını düşündürecek kadar uzundu. Fakat yeterli irade ve yeteri kadar zamanla, aşılamayacak bir şey yoktu bu dünyada. Ryouta için böyleydi en azından.

Dağlar, denizler, ırmaklar, yollar... Zirveler ve dipler. Hepsini aşacaktı. Kolları her yere yetişecek, elleri her şeyi tutacaktı. Günün sonunda ya da zamanın sonunda. Ne zaman olacağını bilinmez bir soruydu. Ama cevabı çoktan belliydi.

Bitmesi zor gözüken yolunda gördüğü yapıya baktı. Baktıkça kafasının içinde planlar oluştu. Zihninin içinde binlerce Ryouta vardı. Bazılarının ellerinde kereste, bazılarının tuğla, bazılarının da testere, çekiç gibi aletler vardı. Hepsi bir araya geldi. Harçlar oluşturuldu. Tuğlalar dizildi. Aynı zamanda temel atıldı. Bir yandan keresteler kesilirken, bir yandan da çivi çakma sesleri geldi. En sonunda ortaya çıkan manzara, bir yapıydı. Bu yapı, Ryouta'nın düşünceleriyle bir araya gelmiş bir planın parçasıydı. Aklında kurguladığı muazzam düşünce ağının, binlerce düşüncenin ardından ortaya çıkmış bir şaheserdi. Bir yapıydı ama aynı zaman bir plandı.

Sessizliğin orta yerinde, sessizliğin ta kendisi oldu. Nefes alış verişi bile duyulmadı. Avını bekleyen bir avcı gibi çöktü. Varlığını gizledi. Hiçliğe karışmıştı sanki. Oysa hâlâ orada duruyordu. Gözleri izliyordu. Bir avcının gözleriydi. Köşede saklanmış, her an dişlerini çıkarabilecek bir avcıydı. Avını bekledi. Beklerken bir yandan da görünümünü değiştirdi. Bu sefer daha önce kılığına girmediği biriydi. Ukon olmuştu. Sert ve sağlam duran.

Sabit durmaya devam etti. Gözleri oynasa da açısı belliydi. Karşısında bulunan shinobilerdi. Gölgeleri bile gözünden kaçmıyordu. Bugün o shinobilerden birinin sonu olacaktı. Birini bekleyecekti. Pinekledikleri yerden çıkmalarını. Onlardan biri çıktımı, planı işleme koyulacaktı. Saat gibi işleyecekti. Tik tak sesleri, zihninin içinden duyulacaktı bile. O çıkan shinobinin peşinden hayalet gibi gidecekti bir süre. Amansız bir şekilde en yüksek dikkatle takip edecekti. Yeteri kadar uzaklığa erişince, sivri dişleri çıkacaktı ortaya. Dişleyecekti o Suna'lı shinobiyi. Bir canavar gibi. Kanını emecekti. Tüm cildi kuruyana kadar. Dişlerini dökecek, kemiklerini canlı canlı vücudundan çıkaracaktı. Varlığı, en korkunç şey olacaktı.

Şu an yapması gereken iki şey vardı. Beklemek. Bu ilkiydi ve en mühimiydi. İkincisiyse, izlemek. Bazen canavarlar da izler ve beklerdi. Bugün de o günlerden biriydi işte. Canavar olan kendisi, bekleyecekti. Sabırla. Zamanın geçişi, güneşin batışı önemsizdi. Önemli olan tek şey, zaferdi. Kazanan kraldı, kaybeden de köpekti. Bu dünyanın yasası ve işleyişi böyleydi. Kazanan her şeyi alırdı. Bu yüzden kazanmalıydı. Hiçbir zaman kaybetmemeliydi. Zor bir görevdi. Fakat imkansız mıydı? Kendisine göre değildi. O zaman geriye kalan her şey önemsizdi.

[GM - Naruto]

Karşında duran binanın dışındaki shinobilerin hareketlerini izlemeye ve sürüden ayrılacak bir koyunu takip etmeye karar verdiğin sırada, binanın önünde sandaletini giyen shinobinin işini bitirip kafasını kaldırmasıyla tüm planların alt üst oluyor. Bina ile arandaki mesafenin çok fazla olmaması, çöl gibi açık bir alanda bir insanın oldukça ayırt edilebilecek nitelikte olması gibi nedenlerle sandaletini giyen shinobi seni fark ediyor ve yerinden doğrulurken “Oooii! N’apıyorsun buralarda?” diye bağırıyor, bir seslenme havasında. Adamın bu çıkışı ile dışarıdaki diğer shinobiler de sana doğru dönüyor ve hepsinin ilgisi Ukon görünümündeki sana yöneliyor. Shinobiler şimdilik tehditkar durmasa da, hal ve hareketleri çok da sakin olduklarını göstermiyor. Diğer bir deyişle, shinobiler şimdilik sana karşı ne saldırgan bir tavır içerisindeler ne de sıradan bir durumla karşı karşıya kalmış gibiler. Son olarak bina ile arandaki mesafe, uzak mesafe bir saldırı için uygun seviyede ve etrafta Kawarimi için kullanılabilecek hiçbir şey bulunmuyor.