RPGTürk

Gözlerim son derece açık olmasına rağmen, görebildiğim tek şey tekinsiz bir karanlığın bana doğru uzanan kollarıydı. Dört duvarın arasına sıkışmış bedenim ve ruhum, aradığı huzuru bir kareye sıkıştırılmış kırılgan camın sokak manzarasında arıyordu. Ama dedim ya, görebildiğim tek şey karanlıktı. Vücudumu saran yorgunluğun geride kalan kül misali sızıları ve dağlanmış yanıkları andıran yaralardan sızan yanık kokusu bu emsalsiz anda bana eşlik eden yegane eşlikçilerdi. Kaoru ile yüzleşmemizin üzerinden kaç gün geçtiğini bile hatırlayamadığım, büyük bir boşluğun ta kendisi betimlemeye çalıştığım bu cehennem aynı zamanda. Zira, hali hazırda bir cehennemi andıran bu hayatım, şimdi endişelerle doluydu. Uyku denen emanetçiye, bedenimi her seferinde teslim edip, düşler denizine daldığımda, İshichou-sama'ya bahsettiğim o beklediğim gelecek, kapımı çalıyordu. Kaoru var olan bu düzene karşı beslediği o tüm nefretini kusmak için, öfkeden kızgın bir magma gibi yanan gözlerini İshigakure'ye dikiyordu. İşte o an, hazır olmadığım gerçeği, ağır bir çekiç misali kafama dank ediyordu. Tertemiz bir suda düşlere dalan ben, kan dolu bir havzadan kaçarken gözlerimi açıyordum.

Kaoru, bu andan itibaren bir saplantıya dönüşüyordu benim için. Korku hislerin en neti olmasına rağmen ve ben onu hissetmeme rağmen, korktuğumu biliyordum. İçimde bir yerlerde, titremekten fazlasıyla uzak gözüken bu ellere nazaran tir tir titreyen bir Ryu olduğunu biliyordum. Ve bunun beni daha güçsüz kılmak yerine, daha güçlü biri yapması için Kami'nin bana bir armağanı olduğunu düşünmek istiyordum.

Güçsüz olduğumu çok daha öncelerinde kabul etmiş olmama rağmen, bunu her seferinde biraz daha anlamam aslında güçlenmek adına hiçbir şey yapmadığımı gösteriyordu bana. Yerimde saydığım bu anlar ise sonrasında düşmanımdan çok beni yaralayan silahlar olarak geri dönüyordu bana.

Tek çare güçlenmek için bir adım atmaktı; fakat bu adım daha güçlü yumruk atmak için daha iri kaslar edinmek ya da daha güçlü düşmanlar için daha iyi jutsular öğrenmek öte bir adım olmalıydı. Evet, güçlenmeliydim; ama bu gerçek anlamda olmalıydı. Öğrenmeliydim, ama bu satırlarda yazanla değil, yaşayarak olmalıydı. Terim akmalı ve vücudum yorgun düşmeliydi. Hislerim tekrardan bana geri dönmeliydi, daha güçlü bir şekilde. Görmeliydim ama dar bir bakış açısıyla değil, oldukça geniş bir bakış açısıyla. Sadece daha iyi bir shinobi değil, daha iyi bir insan olmanın yolculuğuna çıkmalıydım. Savaşların yapıldığı topraklarda gezmeliydim ve belki de savaşmalıydım. Yeni insanlar görmeli ve belki de tanımalıydım. Bir yolculuğa çıkmalıydım ve bu yolculuk beni her anlamda geliştirmeliydi.

Öyle ki, o gün geldiğinde ve ben bir kez daha Kaoru'nun karşısına dikildiğimde, sadece bedenen değil, ruhen de onun karşısında dikilmek istiyordum. Onun görmüş geçirmişliğine karşı, elimde bir görmüş geçirmişlik olmasını istiyordum. Sözde barış dünyasını, gerçek anlamıyla tanımak istiyordum.

Gözlerim, dikili olduğu pencereden uzaklaşıp, evin herhangi bir köşesine döndüğünde, sırtıma vuran güneş ışıkları ile aydınlandı her taraf. Karanlık düşünceler, yerini daha pozitiflerine bıraktığında, görebildiğim şey her şey oldu. Duvara dayanmış Wakizashi sırtıma, ait olduğu yere asıldı. Bomboş olan belimi, bir yılan gibi saran ekipman çantamın kemeri de ait olduğu yere çıktı. Temiz kıyafetlerimi ve eskisinden daha kısa olan saçlarımı bir kapüşon ile kapatacak kapüşonlu bir pelerin ile gizledim, Shinobi Jirou Ryu'ya ait olan her şeyi.

Ardından adımlarım birer birer atmaya başladım. Önce, uzun bir süre geri dönmeyeceğimi umut ettiğim bu evi geride bıraktım, ardından aynı şekilde uzun bir süre geri dönmek istemediğim bu İshigakure topraklarını geride bırakmak için İshichou'nun ikamet ettiği binaya doğru ilerlemeye başladım.

Önce, orada görev yapan herhangi bir shinobiye İshichou ile görüşmek istediğimi, bu sözler yardımıyla ilettim: "İshichou-sama ile görüşmek istiyorum." Ardından beklemeye koyuldum.

Eğer kader beni İshichou ile bir araya getirmekte karar kılarsa, odasına girer girmez önce selamımı verecek ve ardından sözlerime, "Rahatsızlık verdiğim için üzgünüm." diyerek başlayacaktım. Ardından, "Kısa ve net olacağım İshichou-sama. Bir yolculuğa çıkmak istiyorum." Kısa bir an duracak ve şak diye suratına çarpan bu sözleri idrak etmesi için bir kaç saniye verecektim ona. Ardından, "Zayıfım. Bir insan olarak ve bir shinobi olarak. Bu yüzden bu barış dünyasını kendi gözlerimle görebileceğim ve bu süreçte bir çok şey yaşayacağıma inandığım bir yolculuğa çıkmak istiyorum. Bu yolculukta ise.." Kısa bir an duracak ve alın bandımı asılı olduğu yerden çıkartıp, İshichou-sama yavaşça uzatacaktım. "İshigakure Shinobisi Jirou Ryu değil, sadece Jirou Ryu olmak istiyorum. O yüzden eğer izin verirseniz, geri dönene kadar bu alın bandını size emanet etmek istiyorum. Sizden ricam bana izin vermeniz ve bu yolculuğu deneyimleyip, daha iyi bir insan ve daha iyi bir Shinobi olmam için bana bir fırsat vermeniz. İnsanların bazen tek başına yaşamaları gereken şeyler vardır ve ben bu yolculukta yaşadıklarımın beni her yönden daha öteye taşıyacağına eminim. Size söz veriyorum ki geri döneceğim ve geri döndüğümde, çok daha güçlü bir şekilde yanınızda durarak İshigakure için savaşmaya devam edeceğim." Bu noktada susacak ve gözlerimi İshichou'nun gözlerine dikerek, geri dönütü bekleyecektim.

Ishichou ile görüşmek istediği görevli Chuunine belirtmenin ardından, bu Chuunin ile beraber Ishichou’nun odasına gidiyorsunuz. Chuunin kapıyı tıklatıp başını uzatarak senin görüşme isteğini ilettiğinde, Ishichou’nun olumlu cevabını duyuyorsun. Akabinde de odaya giriyor ve Ishichou’nun masasındaki artık kanıksamış olduğu dağınıklığın ardındaki Ishichou’yu görüyorsun. Selamına her zamanki güleryüzü ile karşılık veren Ishichou’nun yüz hatları, sen konuşmaya başladıkça değişiyor ve giderek geriliyor. Memnuniyetsizliği birkaç kilometre ileriden bile belli olacak bir hale geldiğinde, senin de gözlerin son buluyor. Konuşma sırasının kendine geldiğini anlayan Ishichou, ellerini masasının üstüne koyup, bakışlarını sana dikiyor. Ishichou, birkaç saniye süren sessizlikte, sanki ağzından kötü bir şey kaçırmamak için kendini tutuyor. Sonunda ise derin bir nefes alıyor ve konuşmaya başlıyor.

“Sadece Jirou Ryu olarak yolculuğa çıkmak istiyorsun, ha? Tamam, nereden gideceğini biliyorsun.” diyerek net bir cümle ile tavrını koyuyor. Bu cümlesinin ardından elindeki alınbandına bakan Ishichou “Onu da masama bırak, sonra arkanı dön ve Ishigakure’den çık. Neyi aramak, hangi soruna cevap bulmak, neyin peşinden gitmek istiyorsan git…” diyor ve bakışlarını biraz daha keskinleştirerek “Ama dönüşün buraya olmasın!” diyor. Sözlerine birkaç saniye ara veren Ishichou “Sözlerim Ishigakure’nindir ve bir anlığına bile Ishigakure’den vazgeçen biriyle, bizim de hiçbir bağımız olamaz! Sana isim sayayım mı? Amano Kagami… Saiki Ryouta… Fukase Naegi… Komaeda Togami… Bunlar sadece senin jenerasyonunda Ishigakure’yi bırakıp gidenlerden bazıları. Hepsinin kendi motivasyonu ve inançları vardır, bundan şüphem yok. Fakat hepsi de Ishigakure’ye sırtını dönen kişiler… Hepsi de Ishigakure shinobisi olmayı bırakanlar…” diyor. Bu cümlelerine kısa bir nefes molası verdikten sonra “Şimdi bana diyorsun ki, nereye olduğu ve sonucu belli olmayan bir yolculuğa çıkacağım, bunu sadece Jirou Ryu olarak yapacağım ve sonrasında çok daha güçlü döneceğim! Sana hiçbir şey öğretemedik mi? Hadi tüm eğitim ve shinobilik hayatını bir kenara bırakıyorum, son çıktığın iki görev de mi sana bizim dünyamızı göstermedi?” diyor. Ishichou’nun öfke dozu giderek artan konuşması sadece yutkunma ve nefes alma aralıklarıyla devam ederken “Size bugüne kadar hep beraber olmayı öğretmeye çalıştık… Her sorunu beraber aşmayı… O gün Chisa-kun olmasa belki ölecektin! Belki de tam tersi… Ama ikiniz de sağ salim köye geldiniz, çünkü birlikteydiniz! Size, akademiye girdiğiniz ilk günden beri bunun eğitimini vermedik mi? Biz, Ishigakure’nin birlikteliği için Shinobi Birliği’ne katılmamayı tercih ettik! Tüm dünyayı karşımıza alırcasına seçimimizi yaptık! Bunu yaparken de, birbirimize güvendik, size güvendik! Ama şimdi sen karşıma geçmiş, tek başına sorunları çözmekten ve bunu sadece Jirou Ryu olarak yapmaktan bahsediyorsun!” diyor. Yansıttığı tüm öfkesini sindirmek için sessizliğe gömülen Ishichou, sadece sana bakmakla yetiniyor. Sözlerini anlaman, hazmetmen için sana bir süre vermiş gibi karşında öylece duruyor.

Yarım dakikalık bir sessizliğin ardından Ishichou “İçinde bulunduğumuz duruma en yakın şahitlik edenlerdensin. Bize büyük bir kıyametin kopacağı haberini getiren kişisin. Ishigakure böyle bir durumdayken, her bir insan gücünün önemi doruk noktasındayken, belki de bencilce ve Ishigakure’yi hiçe sayarak köyden çıkış izni istiyorsun.” diyor. Hemen ardından ise “Bunun için iznime ihtiyacın yok Jirou Ryu… Ben, sadece köyümüze bağlı olanları köyümde tutmak, onları köyümün iyiliği için yönlendirmek ve köyümün karşısında duranları yok etmekle mükellefim. Başta da söylediğim gibi, köyden çıkış yolunu biliyorsun ve artık, oradan çıktığın anda, bir daha Ishigakureli olmayacağını da...” diyerek susuyor. Yüzünde öfke ve hayal kırıklığının birbirine girdiği ifadeyle, sanki yine kafasını masasına vurmamak için kendini tutan Ishichou’nun, aynı şekilde sana vurmamak için de kendini zor zapt ettiğini anlaman çok da güç olmuyor bu anlarda.

Soğuk bir iklimin esintileri gene oradaydı. Biliyordum, görmeme gerek yoktu. Gözlerim soğuk ve emsalsizdi. His aynı çorak bir toprakta bulunmayan su gibiydi... Ama ben, o çorak toprakta çamura basmış gibi hissettim bir an kendimi. İshichou, zehirli bir yılan misali, tıslayarak zehrini kusarken üzerime, sol gözümden bir damla yaş yavaşça ve ağır ağır yanağımdan yere düşmek üzere akmaya başladı. Aynı buz parçasından bağını kopartarak akıp giden bir su damlası gibi, ardına bile bakmadı. Müdahale etmedim. Hatıralarım zihnime dolarken, aklıma gelen ilk şey o malum sahne oldu. Kapının eşiğinden, gidişlerini izleyebildiğim ailem. Sonra bu hatırayı, dedeme bir Shinobi olmak istediğimi açıkladığım ve evden kovulduğum an takip etti. Kaç yaşındaydım? Hatırlamıyordum; ama karanlık her yeri bastırdığında, soğuk pençelerini üzerime geçirip, henüz yeni yeni çıkmaya başlamış sarı tüylerimi diken diken yaptığında, ne kadar çaresizdim hatırlayabiliyordum. Gene de pes etmeyip, o alın bandını taktım üzerime. Annem ve babam gibi...

Annemin ve babamın yokluğunu bir çok şeyle doldurmaya çalıştım ve bir çok kez başarısız oldum; ama ilk kez, onlar kadar sevebileceğim bir şey olduğunu fark ettiğimde, gene bir shinobiydim. İshigakure ve halkı... Olmayan annem ve babam gibi sevdim onları. Onlar için çabaladım, onlar için katil oldum ve onlar için bu canı heba etmeye hazırdım. Şu an yapmak istediğim gibi, her zaman onlar için daha iyi biri olmaya çalıştım.

Şimdi ise bir kez daha, ruhumu ve irademi hedef alan bu sözler, nefret ile kusuldu üzerime. Bir kez daha ben ön yargı denen kılıcın ağırlığı altında ezildim. İshichou'nun öfkesi bana karşı yanıcı bir maddeyle yıkanmış gibiydi, en ufak şeyde parlamaya ve harıl harıl yanmaya hazırdı.

Aklımda bir soru belirdi, "Neden benden nefret ediyorlar?" ama bunu dillendirmedim. Masaya bırakmamı istediği alın bandını daha sıkı tuttum ve uzun bir süre sonra ilk defa bir duyguyu hissetmiş olmamın tadını bu karmaşaya rağmen bir kaç saniye çıkarttım. Önce ağzımı kaplayan peçeyi, yavaşça boynuma doğru sıyırıp, yüzümü tamamen açığa çıkardım ve ardından kafama takılı olan kapüşonu tek bir hamleyle kafamdan attım.

Hüznü, öfke takip etti ama ben öfkeyi takip etmedim. Acı bir tebessüm yüz hatlarımı ele geçirirken derin bir nefes aldım önce, ardından İshichou'nun beni kaçaklarla bir tutmasını kalbime saplanan bir acı şeklinde bir kez daha hatırladım. Bir derin nefes daha aldım ve, "Biliyor musunuz ben bir yetimim. Kötü bir şey yaptığımda bana kızan bir babam hiç olmadı ya da iyi bir şey yaptığımda başımı okşayan bir annem. Dedem küçük bir çocukken, shinobi olmak istediğimi öğrenince beni kovdu ve buraya kadar tek başıma geldim. Başlarda annemi ve babamı savaştan dönen cesetlerde aradım, bulamadım. Hâlâ yaşadıkları umuduna sarıldım, fakat bunun bana zarar verdiğini fark ettiğimde, içime attım. En son içimdeki o sevmeye ve sevilmeye dair boşluğu, yani annemin ve babamın boşluğunu farklı şeyler doldurmaya çalıştım ama..." O anları hatırlayınca istemsizce gülümsedim. "Bu pekte kolay olmadı. Neden güldüğümü merak ediyorsunuz değil mi? Çünkü o boşluğu dolduracak şeylerin hep gözümün önünde olduğu tüm bu uğraşlardan sonra fark ettim. İshigakure ve tüm bu insanlar... Anne ve babamın yokluğunu bunlarla doldurdum. Şüphesiz ben İshigakure'yi çok sevdim; ama İshigakure beni sevmeyi bile denemedi."

Kafamı yavaşça kaldırdım. "Ama bunu hiç önemsemedim. Sevmeyi hep devam ettim. Çabaladım... Yaralar edindim. Ölümü bir çok kez göze aldım. Hatta bunları yaparken, bir yanım korkuyor olmasına rağmen diğer yanım mutlu oldu. Çünkü sevdiğim bir şey için yapıyordum tüm bunları. Sonra... Bir göreve çıktım. Bana halkımı zehirleyen birileri olduğu söylendi. Tamam dedim, gerekirse ölürüm. Gittim göreve, bir çocukla karşılaştım. Ölmek üzere, annesi keza öyle. Çaresizlerdi yardım etmek istedim ama Ryoken arkasını dönüp gitti. Belki bana yardım etse o çocuk yaşıyor olurdu ve tüm bunlar olmazdı. Çocuğun annesine bir söz vermiştim biliyor musunuz? O çocuğu kurtaracağıma dair. Yapamadım, çocuk ölmeden önce gülümsedi bana. O gülümsemeyi aklımdan çıkartamıyorum. O an zaten o herif ölmüştü benim zihnimde. Sevdiğim bir şey bir kez elimden alınmıştı ve şimdi ikinci kez biri ona ellerini uzatıyordu. Olay mahalline gittim, bir shinobi olarak değil, öldürmeye hazır bir katil olarak. Gördüm ki, kendini kahraman gibi gösteren biri, halkımın elini kana bulamak istiyor. O an anladım ki, İshigakure tehlikede."

Durdum ve bir kaç saniye iç çektim. "Orada eğer fırsatım olsa Kaoru'ya da saldırırdım; ama yapamadım. Ben de kendime verdiğim sözü yerine getirdim. Adamın kafasını aldım ve Ryoken'i sırtını döndüğü halkın merhametine bıraktım. Aptallık ettim ama pişman hiç olmadım. Zira sonradan öğrendim ki, Ryoken gene kendi halkına saldıran biriydi. Muhtemelen o ruh halinde, ellerinde bir çocuğun ölümüne şahit olmuş olan ben, gene aynı şeyi yapardım ve gene sizde bunu göz ardı edip, beni çöpten daha beter bir şey olmakla itam ederdiniz. Haklısınız." Gözlerimi İshichou'nun gözlerine dikerken, "Sonra kader bizi bir kez daha Kaoru ile bir araya getirdi. O an onu öldürürsem, İshigakure'yi kurtarabileceğimi düşündüm. Bu uğurda canım bir hiçti benim için. Başaramadım ve Ryoken'in aksine, gerçek bir İshigakure shinobisi olduğunu düşündüğüm Chisa'nın hayatı için geri adım atmak zorunda kaldım. Pişman değilim, aynı Ryoken'e karşı olan tutumum gibi. Tekrardan evime döndüm, dört duvar arasında, yaralarım sızlarken sadece şunu düşündüm, 'İsghakure tehlideyken ve ben her anlamda güçsüzken, elim kolum bağlı duramazdım.' İshigakure için, güçlenmeliydim. Ama bu güç, daha güçlü bir yumruktan ve daha iyi bir jutsudan öte olmalıydı. İnsan olarak güçlenmeliydim. Bu yüzden bir yolculuğa çıkmak istedim... Ama bunu yaparken, halkım ve topraklarımın ismi kirlenmesin diye, kendi ismimi öne atmak istedim. Kendi benliğimi... Sonra, çok saydı duyduğum İshichou'nun kapısını çaldım. Derdimi anlattım ve o bana hain deyip, sözlerimi anlamadan, maksatımı görmeden nefretini kustu. " Gülümsedim ve yavaşça peçemi tekrardan ağzıma geçirdim.

Arkamı dönüp, alın bandını biraz daha sıkı tutarken, "Ben İshigakure'yi sevmeye devam edeceğim, o beni sevmese de." dedim, ağır adımlarım bu sözlerimi takip ederken.

Cümlelerin sonlandığı anda odadan çıkmak için hareketlenen adımların, Ishichou’nun masasına yumruklarıyla sert bir şekilde vurmasıyla sonlanıyor. Olduğun yere mıhlanmış gibi kaldığın anda, kötücül ve belki de ölümcül olarak nitelendirilebilecek bir auranın etrafını sarmaya başladığını hissediyorsun. “Bu kadarı yeter!” diyen Ishichou’ya doğru döndüğün anda, bu auranın kaynağının Ishichou’nun öfke dolu bakışlarının olduğunu anlayabiliyorsun. Az önce hayal kırıklığını barındıran ifade, yerini tamamen öfkeye bırakmışken, Ishichou “Hain mi?” diyor hırıltılı bir şekilde. Hemen ardından yumruklarını daha da sıkan Ishichou “Bizim güvendiğimiz gençlerin hüzünlü hayat hikayelerini anlatırken söylediklerimizi umursamamış olmasını görmek, başarısızlığımızın başlı başına göstergesi gibi.” diyor. Hiddetini biraz dizginlemeye çalışan Ishichou “Sana tekrar ama son kez söyleyeceğim, Jirou Ryu. Sana isim isim saydım… Amano Kagami, Saiki Ryouta, Fukase Naegi ve Komaeda Togami Ishigakure’den vazgeçip bize sırtını dönen isimlerden bazıları. Bu kişiler Ishigakure’den vazgeçenler ve bizim de onlarla bir bağımız olamaz. Sana aynen bunu söyledim… Fakat sonrasında dedim ki, hepsinin de kendi motivasyonları ve inançları vardır. Fark etmemiş olacaksın ki, hiçbirine hain yaftası yapıştırmadım! Bunlardan hangisinin ismini Bingo Kitabı’nda gördün? Ben, bu kişiler bile doğrudan hain demezken, köyümüzün durumunu en yakından bilen kişinin, kendini geliştirmek için gitmek köyden ayrılması arzusunu reddederken ona hain dediğim nereden çıkardın?” diyor.

Kendini daha da sakinleştirmeye çalışan Ishichou yerine yavaşça otururken “Sözlerini anlamadığımı ve nefretimi kustuğumu düşünüyorsun. Burada senin düşüncelerini değiştirme derdinde değilim. Benim hakkımda istediğini düşün, ancak benim seni anlamadığımı ve nefretimi kustuğumu nereden çıkardın? Ömründe bir nefret kusmaya şahitlik etmediği ne kadar da belli! Emin ol Jirou Ryu, sana nefret kusmak isteseydim, karşımda bunca kelamı edemezdin! Ben nefretin içinde büyüdüm, nefretle geliştim! Her günüm nefretle geçiyordu ve kim olduğumun bilinmediği topraklarda her gün nefreti tadarak bugüne geldim. Bu yüzden benim seni anlamadığımdan ve nefret kustuğumdan bahsetme! Bu yaptığın küstahlığa girer ve ben Ishigakureli hiçbir shinobinin küstah olacak tıynette yetiştirilmesine müsaade etmedim!” diyor. Cümleleri keskin bir bıçak tadını andıran Ishichou sözlerine devam etmek için kısa bir nefes boşluğu verdikten sonra “Hele şu Ishigakure beni sevmese bile saçmalığına söyleyecek bir sözüm bile yok! Sizinle her konuşmamda, her yazışmamda, köyümüz için ne anlama geldiğinizi belirtiyorum! En az senin kadar bildiğim hayat hikayeni bana anlattığında, sana kızan bir baban olmadığını ve başını okşayan bir annen olmadığını söyledin… Kimse annesiz ve babasız büyümeyi hak etmez, böyle bir yaşamın üstesinden gelmeyi de herkes başaramaz. Ancak senin fiziken bir annen ve baban yoksa, Ishigakure onların yapmaları gereken şeyleri fazlasıyla yapar! Nasıl mı?” dedikten sonra masasında bir şeyler aramaya başlıyor. Masasındaki dağınıklığı birkaç katına çıkaran Ishichou sonunda aradığı şeyi buluyor ve kağıdı hızla çekip sana gösterirken “Ryoken ile gittiğin görev sonunda sana yazdığım mektubun bir örneği… Ne demişim?” dedikten sonra kağıtta yazılanları okumaya başlıyor. “Değinmek istediğim bir diğer konu ise görev ve insan ilişkileri… Bu noktada raporunda olumlu işaretler alsam da, sonunda yine bir hayal kırıklığına itildim. Adını bildiğine emin olduğum Rokudaime Hokage Hatake Kakashi’nin bir sözünü sana hatırlatmak isterim. Hatake Kakashi der ki “Shinobi dünyasında kuralları çiğneyenler çöptür, bu doğru, ancak yoldaşlarını terk edenler çöplerden daha beterdir.” Göreve çıktığın kişi kim olursa olsun, Ishigakure alın bandı taktığı sürece, hayatı sana emanettir. Nasıl ki bir çocuğun canı senin için görevden daha önemliyse, takım arkadaşının canı da aynı derecede öneme sahiptir. O kişiyi sevmen veya sevmemen, saygı duyman veya duymaman değil, bizim köyümüzden olup olmaması önemlidir. Ancak sen, köyünün sana olan emanetini yüz üstü bırakarak onu bir nevi ölüme terk ettin! Belki de onun hayatının kolsuz bir şekilde devam etmesine neden olacaksın! Bu görevin başarısız olması telafi edilebilirdi, ancak takım arkadaşını geride bırakman, hem senin bünyende hem takım arkadaşının bünyesinde hem de köyümüzce kolayca kabul edilebilir bir durum değil. Şimdiki söyleyeceklerim her ne kadar benim tarzım değilse de, bundan sonra görev sırasında yaşadığın şeylerin tekrar yaşanmaması ve köyünden olanlara her şeyden çok önem vermeni, köyünden hiç kimseyi arkanda bırakmamanı, onları canın pahasına korumanı sana emrediyorum!” diyerek okumasını bitirmesinin ardından sana öfkeli bakışlar atarak “Al sana kötü bir şey yaptığında kızan bir baba!” diyor. Mektubu masasının üstüne bıraktıktan sonra “Son görevinden sonra ne demiştim, hatırlıyor musun? Sen köyümüzün Uzumaki Naruto veya Gaara gibi kahramanlar ihtiyaç duyduğunu söylediğinde, sana köyümüzde bu isimlerden onlarca kişi olduğunu, taşıdığımız ruhla onlara denk olduğumuzu ve bunu size bakarak anladığımı söylemiştim! Sizi o ihtiyaç duyduğun kahramanlarla aynı kefede gördüğümü anlattım!” diyen Ishichou “Hala bir annenin iyi bir şey yaptığında başını okşamadığını mı söylüyorsun? Ishigakure’nin kendi çocuğunu nasıl gördüğünü anlamayıp, onun seni sevmediğini mi iddia ediyorsun?” diyor.

Aralıksız konuşması nedeniyle boğazı kuruyan Ishichou, bu anda birkaç öksürükle konuşmasını kesmek durumunda kalıyor. Bu süre, sana söylenenleri düşünmen için de ayrı bir fırsat oluyor. Ishichou kendisini toplayıp tekrar bakışlarını sana döndürürken “Bugün burada bu konuşmanın hiç olmadığını ve senin son cümlelerini hiç kurmadığını varsayarak güne devam edeceğim. Kendini geliştirme arzuna sonsuz saygı duysam da, bu işi Ishigakure sınırları dışında şu anda yapman mümkün değil. Zira senin de söylediğin ve bildiğin gibi, ne ile karşı karşıya olduğumuzu bile tam anlamıyla bilmediğimiz bir dönemde, en güvendiğimiz insanları bir bilinmezliğe yollamamız ne mantıken ne de duygusal olarak mümkün değil. Anlaşıldı mı Jirou Ryu?” diyerek konuşmasını sonlandırıyor.

Dışım buz, içim ise her geçen saniye biraz daha ısınan bir su gibiydi. Öfkem ise bu suyun kaynamasını bekleyip, sıçrama yapmak isteyen doruk noktasıydı. Adımlarımın bu odayı terk etmesi için fazla sabırsız ve bir o kadar huzursuzdum. Uğradığımı düşündüğüm adaletsizlik, İshichou'nun öfkesini kustuğu bir kovaymış gibi hissetmem beni buna itiyordu; ama beni buna iten bu gerekçeler, sıkı ve güçlü bir öldürme arzusu ile birlikte aynı bedenim misali bir çivi gibi mıhlanmıştı olduğu yere. Atmaya hazırlanmış olduğum adım yarıda kalmış, shinobi dürtülerim elimi silahıma doğru yöneltse de, köye olan sadakatim ete kemiğe bürünmüş bir el gibi buna mani olmuştu.

Omuz üzerinden attığım yarım bakış, İshichou'nun tüm bu yaşananlara karşı duyduğu büyük öfkeyi anlamam için yeter de artmıştı. Bakışlarından beni öldürmekle öldürmemek arasında kendiyle sıkı bir rekabete girdiğini görebiliyordum; ama bunu ne kadar umursuyordum bilmiyordum. O öfke dolu sözleri tükürük saça saça salarken üzerime, sadece dingin ve soğuk bir edayla dinliyordum onu. Köyden kaçanların hain olmadığını söylediğinde ise, alaycı bir gülümsemenin yüz hatlarımda belirmemesi için kendimi zor tutmam ise odadaki atmosfere fazla absürt kaçan küçük bir ayrıntıydı.

Sonrasında söylediği sözler ise, içimde bir şeyler uyandırsa da bunlar tam olarak ne olduğunu anlayamadığım küçük kabarcıklar kadar zayıftı; ama geçmişte yaşananları hatırlattığında, zihnimde beliren imgeler fazlasıyla netti... Anne ve baba üzerine verdiği örnekleri ise, tam olarak kavramıyordum; çünkü nasıl bir şey olduğunu bilmiyordum. Belki de gerçekten de kızan bir baba veya saç okşayan bir anne, dediği örneklerdeki gibiydi; ama ben bunu bilemezdim. Hiç olmamıştı ve bundan sonra da hiç olmayacaktı, olsa bile ben bunu bilmeyecektim.

O son sözlerini fısıldarken, benim de yarım vücudum arkasını dönüp gitmeye hazırdı; ama zihnim burada kalacaktı ve buna müsaade edemezdim. Arkamı dönmeden önceki son saniyelerde, "Belki de dediğiniz gibidir, İshigakure bir anne ve bir baba olmuştur bana ama ben ne anne bilirim ne de baba. Tek bildiğim şey hayatta kalmak için güçlü olmam gerektiğiydi. Bu yaşıma kadar kendi ayaklarım üzerinde durdum ve bundan sonra öyle devam edeceğim." diye girdim söze. Ardından derin bir nefes aldım ve, "Küçük bir çocukken benim için en önemli şey ailemdi. Köye geri dönen bir çok cesedin cenazesinde onları aradım, bazen yollarını kapıda gözledim. Ailem hala içimde kapanmamış bir yara, ama ötesi değil. Saydığınız tüm isimler kendi motivasyonları ya da her neyse onlar için İshigakure'yi terk etmiş kimseler. Benim gözümde kendi halkına saldıracak kadar sapkın olan Jin Ryoken bile, bunlardan daha iyi bir insan ve Shinobi'dir. En azından o burada ve ne şekilde olursa olsun savaşmaya devam ediyor. Benim gözümde hainler; çünkü kılıçlarını bize doğrultamamış olsalar bile, kılıçlarını bizim safımızda bizimle savurmuyorlar da. Ben ve benim gibi bir çok çocuk anne ve babasını o savaşta kaybetti ve o insanlarda bir gelecek için savaştı. Oysa onlarda kendi motivasyonları ve diğer tüm inançları uğruna farklı şeyler yapabilirlerdi. Size tüm saygım ve iyi niyetimle belirtiyorum ki, siz iyi bir Shinobi ve her şeyden öte iyi bir insan olsanız bile, iyi bir lider değilsiniz benim gözümde. Gene de siz bizi ve İshigakure'yi temsil ediyorsunuz, bu yüzden benim canım ve ruhum sizin emrinizde. İsterseniz beni şimdi öldürün isterseniz emrinize amade edin; ama bir gün o koltuğu sizden alacağımın ve sizden çok daha iyi bir lider olacağımın bilincinde olun." diyerek ben de son sözlerimi söyledim.

Sözler, bazen en büyük silahtır. İyi kullanabilirsen en keskin silahla ya da çok güçlü bir jutsuyla bile açamayacağın ebedi yaralar bırakabilirsin insanda. Bu benim şu sıralar çok daha iyi anladığım bir durumdu. Şu an bile, sözlerin ne kadar güçlü bir silah olabileceğini bizzat birinci elden tatmıştım. Zira bugün hem İshichou sözleriyle bende derin bir yara açmıştı hem de benim sözlerim İshichou'da.

Bugün yapılan bu konuşmanın, yarının temellerini oluşturduğunun farkındaydım. Belki de bir gün o koltuk için birbirimizin boynuna bıçak yaslayabilirdik belki de çok daha farklı şekilde o koltuk için karşı karşıya gelebilirdik; ama ben, o koltuğu almak için çabalamak yerine, o koltuğun İshichou tarafından bana verilmesini temenni ederdim. Onun son sözleri kulağıma dolarken de, aklımdan geçen buydu ve adımlarım kapıyı terk edip gitmek için fazlasıyla hazırken ve yüzüm tamamen ileriye dönük olmasına rağmen, gerimde kalan İshichou'ya hitaben son bir çift söz fırlatmıştım.

"Benim temennim, o koltuğu sizin bana bir gün gururla teslim etmeniz İshichou-sama." ve o sözlerin ona ulaştığına emin olduğumda, aklım ve bedenim aynı anda odayı terk etmişti. Daha fazla konuşmaya gerek yoktu. Aynı Kaoru'da olduğu gibi, artık gereken şey zamanı beklemek ve zaman geldiğinde kazanan tarafta olmak için terinin son damlasına kadar çabalamaktı. O günün yaklaştığını hissediyordum ve o gün geldiğinde, Kaoru'nun karşısında onu durdurmak için ölümü göze alan biri olarak değil de, onu yok etmek için bunu göze alabilecek bir insan olmak istiyordum.

İçimde sönmüş bir ateşin külleri çatırdıyordu ve ben o küllerden yeni bir alev yaratmak için fazlasıyla hazırdım.