RPGTürk

Sevdiklerine karşı sorumluluklarını yerine getirememek Susumu'nun canını her zaman sıkan bir şey olmuştu. Kaç hafta geçmişti kardeşinin chuunin ilan edilmesinin üzerinden? İki hafta mıydı? Yaklaşık olarak öyle olmalıydı, ve o hala bunu kutlamak adına bir şeyler yapamamıştı. Araya sürekli gereksiz görevler, devriyeler ve tripkar arkadaşlarıyla toplaşmalar girmişti. Bu yüzdendi bugün bu kadar abartı harcama yapması; bitiremeyeceklerine neredeyse emin olduğu bir pasta almış, akşam güzel bir yemek yapmalık bir kaç şey daha sıkıştırmıştı araya. Yemek işini, kardeşine kitleyecekti, zira onun yemeklerini her zaman sevmişti. Kendisi ortalığı temizleme, bulaşıkları yıkama gibi işlerle ilgilenebilirdi. Aldığı tavuk ve sebzelerle Fuu'nun ne gibi bir lezzet ortaya çıkaracağını hayal ederken mutlulukla mırıldanmaya başladı saçma bir şarkıyı. "Kandırdım nazlı yari, sonunda çılgın sözlerle..." Şarkı söylemeyi, kimse bakmıyorken aptalca dans etmeyi her zaman sevmişti ve bu toplum içinde, yakın arkadaşları haricinde insanlara gösterdiği bir huyu değildi. Sakince sağına soluna bakındı, yürümekte olduğu karlı sokakta kimsenin olmadığına emin oldu bu ufak göz atışla. Ardından devam etti şarkısına, "Kandırdım sonunda güzel gözlümü oyunlarla!"

Garipti, aşkla meşkle arası çok iyi değildi aslında, ama böyle manasız şarkılar diline dolandı mı bırakamıyordu da. Ağzı sütten yanalı epey olsa da tekrar yakmaya daha bir süre niyeti yoktu. Arada bir hoşuna giden birileri elbette çıkıyordu ancak, bu hoşlantı ona bir hareket yaptıracak seviyeyi geçmiyordu. Bir savunma mekanizması mıydı, yoksa yüksek standartlara takılan insanlar silsilesi mi? Bu konuda uzunca bir süre daha emin olamayacak gibiydi... Kardeşi ise Susumu'nun aksine tam bir aşk kelebeği olabilirdi. Genç yaşına rağmen abisine çoktan onlarca çocuğu dövdürmüş, repertuarına oğlan üstüne oğlan eklemişti. Böyle giderse, adı bile çıkabilir, köyde çocuk kalmayabilirdi. İki kardeşin birbirlerine zıt oldukları tonla konudan sadece biri, ancak belki de en büyük problemlisiydi bu durum. Şarkısına bir süre daha devam etti Susumu, ancak sonra içi sıkıla sıkıla keyif almadan son bir kaç kelime daha mırıldanmış, kesmişti söylenmeyi. Hem Fuu'nun romantik maceraları, hem de ona doğru koşturan iki köpek neşeli havasını silip süpürmüştü. Köpeklerden daha hızlı koşabilirdi elbette, fakat gerek var mıydı? Yağan kar nedeniyle sokaklar büyük oranda boş olsa da, onun köpeklerden topukları götüne vura vura kaçtığını görenler ne derdi?

Köpeklerle göz teması kurmamaya çalışarak bir iki adım daha attı. Ne tam yetişkin, ne de yavruydular, muhtemelen amaçları da oyun oynamaktı. Belki, tavuğun kokusunu da almış olabilirdiler. Her ne halt idiyse Susumu'nun ne oyun oynamaya ne de akşam yemeğini onlarla paylaşmaya niyeti yoktu. Adımlarını hızlandırdı, şimdi de bir aptal gibi hissediyordu. Ne yapacaktı? Köpeklere kafa mı atacaktı da onlara doğru iyice hızlanıyordu? "Eeeeh ama be!" diye topukları üzerinde 180 derece döndü ve aksi yönde yürümeye başladı. Ani hareketinin ardından gelen senkronize havlama sesleri adımlarının bir koşuya dönmesine sebep olmuştu. "ANANI SİKEYİM KAÇ LAN KAÇ!" nidalarıyla dükkanların arka kapılarının doldurduğu dar bir sokağa daldı önce. Ardından kendini bir merdivene atarak iki bina arasını birleştiren metal bir köprüye atladı. Köpeklerin hareketlerini taklit ettiğinden emindi, fark da atmıştı ancak bu saçma kovalamacayı akşama kadar sürdürmek de istemiyordu. Köprünün diğer ucundan aşağı indi, sadece dilenci bir kadının olduğu bir sokağa çıkarmıştı kendisini. Kurtarıcısı olan tel örgüler tam karşısında, tünelin sonundaki cennet ışıkları gibi duruyordu bu sokağın sonunda. Köpeklerin bu kadar yükseğe atlayamayacağından emindi. Koştu, koştu ve çakrasından da güç alarak tel örgülerin üzerinden atladı. Dizlerini hafifçe kırıp eğilerek tazı gibi solumaya başladı, bu kadar çabuk yorulması da, köpeklerden tırsması da, dilenci kadını köpeklerle o sokakta yalnız bırakmış olması da hoşuna gitmeyen şeylerdi. Neyse ki kadın ilgilerini çekmiş gibi durmuyordu, Susumu'nun önünde durmuşlar, aptal aptal bir kaç mızmızlanma sonrası geri dönüp gitmişlerdi. Köpeklerden feyz alarak ardına döndü susumu, nefes alışverişleri normal ritmine oturmuştu. Geldiği konumu biliyordu, köşeyi dönünce çıkacağı sokakta bir çeşme olduğunu da. Biraz su içip eve öyle dönmek fikri kafasına yerleşti.

Fakat köşeyi dönmesiyle aklına gelen fikre lanet etti Susumu. Karşısında klişeleşmiş bir sahne vardı. Çeşme başlarında sevgililerin buluşması alışılmadık veya ayıp bir şey değildi ancak buluşan sevgililerden kız olan taraf, daha dün bir başka sevgilisini kovaladığı kız kardeşi olunca tatsızlaşıyordu bu sahne. Fuu'nun sevgilileri arasında bir düzen veya standart olmamıştı hiçbir zaman, ya da Susumu'ya öyle geliyordu. Birazdan döveceği çocuk da dünküne hiç benzemiyordu zaten. Kardeşinin beline doladığı kolunu koparıp çocuğun götüne soktuğunu hayal etti hızlıca onlara doğru ilerlerken. Henüz fark edilmemişti, o yüzden şiddet dolu hayallerine devam etti. Fuu'nun saç tokasını çocuğun boğazına saplıyor, bir yandan da daşşaklarını topuklarıyla eziyordu hayalinde. Bayıltana kadar dövdüğü için onu tutuklamaya gelen meslektaşlarını da o gazla dövüyor, battı balık yan gidercesine zindanda geçireceği günlere yenilerini ekliyordu. Cezası bitip çıkınca, çocuğun yaşadığı yere gidip tekrar dövüyor, sinirle çocuğun yaşlı anasını babasını falan da tekmeliyordu. Çocuğun kolu kardeşinin belinden aşağılara yavaş fakat özgüven dolu bir hızla inerken hayallerinden sıyrıldı Susumu ve "LAN!" diye bağırdı ikiliye doğru. Duyduğu öfkenin tüm suratından okunabildiğine emindi, çocuğun suratından ziyade önce eline baktı, ardından kardeşinin suratına. Adımlarını tekrar hızlandırdı fakat tekrar koşmak da istemiyordu, zaten mesafe de azdı. Başka bir şey demeye gerek duymadan yeterli mesafeye geldiğine emin olduğunda ayağının ani bir hareketiyle çocuğun kafasına önce bir ayakkabısını fırlattı. Ardından, diğer bir hareketle de Fuu'nun kafasına yönlendirdi diğer ayakkabısını. Karın üstünde çorapla kalmış olmasını umursamadan "KİM ULAN BU GENE? KATİL Mİ EDECEKSİN BENİ SEN KIZIM?" diye anırdı kardeşine doğru.

Yapmıştı gene yapacağını Susumu. Sinirlerine hakim olamayıp klişe baskıcı abi rolüne bürünmüş, etraftaki ağaçların üzerinde birikmiş kar kütlelerini titretecek kadar bağırmıştı var gücüyle. Kendince haklıydı, fakat buna bakılırsa herkes farklı açılardan haklı çıkabilirdi. Aşka ulaşma baabında kardeşini elleyen şu oğlan da, çeşme başlarında kısmetinin peşinde koşan Fuu da, kardeşini bastırarak namus koruyan Susumu da haklıydı. Fakat göz dönünce kimin ne düşündüğünün, ne dediğinin bir önemi var mıydı?

Kafasına yediği ayakkabıyla sarsılan çocuğa pislik dolu bir poşetmişçesine baktı Susumu kısılan gözlerle. Kendini korumaktan aciz, hantal bir başka aptal daha. Şu ana kadar sempati beslemeyi deneyeceği bir bacanak adayı çıkmış mıydı bugüne kadar Susumu'nun karşısına? Hatırlamıyordu, ya da hatırlamayı istemiyordu. Seri bir "Hşşşş hşş hşşt!"leme seansı sonrası Fuu'yu susturdu poşet tuttuğu ellerinden birini havaya kaldırarak. Hastalanıp şımarma lüksünü kazandığında yapacaklarını düşünmek sonraya kalabilirdi, bunda sıkıntı yoktu. Zaten çok da temiz şımarırdı Susumu, hani, çok plan yapmaya da gerek yoktu zavallı kızı delirtme açısından. Etraftaki hava hiç soğuk değilmişçesine buz gibi bir tonla "Getir lan ayakkabımı." diye buyurdu oğlana doğru. Ardından kardeşine işaret yapıp "Sen de ötekini." diye emretti. Çocuk itaatkar hareketlerle pıtı pıtı bir şekilde ayakkabısını getirirken çocuğu izleyen gözlerinde sempatinin zerresi yoktu. Önünde yere bırakılan ayakkabıya sağ ayağının burnunu soktu önce, ardından ayağını havaya kaldırarak ivme kazandı ve ayakkabıyı daha uzağa fırlattı çocukla göz temasını bozmadan. Dudaklarından dökülen tek bir "Getir." kelimesi, çocuğun köpek yavrusu misali ayakkabı peşine düşmesi için yeterli olmuştu. Çocuğun sırtını izlediği bir saniye sonrası aşırı yavaş bir hareketle, "Sen görürsün eve gidince." dercesine kardeşine çevirdi kafasını. Gözleri, tekrar iyice sıkılmıştı kem göz atarcasına. Ayakları ise hala çıplaktı karın üzerinde, bu detayı çok da umursamadığı her halinden belli olur bir şekilde yavaş adımlarla kıza doğru ilerlemeye başladı.

"Yaşın bir dolsun da..." diye başladı sözüne önce. Kafasını, eve döndüklerinde olacakların bir ön gösterimi minvalinde sallıyordu histerik bir biçimde. "Köyün en tıfıl, en aptal, en saf salak adamıyla evlendireceğim lan seni. Yürü!" diye hafifçe bir tekme attı kalçasına kızın, artık ıslanmaya başlamış çoraplarla. Evlendirme tehditi, kızın inanmayacağını bildiği halde üstünde uygulamayı en sevdiği tehditlerden biri olabilirdi. Olayı uzattıkça Fuu'ya düşündüğü damat adayı örneklerini iyice çirkinleştirir, kızı iyice gıcık ederdi Susumu. Bir keresinde burnunu çekmeden duramadığı bilinen sümüklü bir oğlanın üzerinden verdiği örnek kafasına vazo yemesine bile sebep olmuştu hatta. Hastaneye yapılan ufak bir ziyaret sonrası hiçbir şeyciği kalmamış olsa da üç gün boyunca evde sahte sahte mızmızlanmış, kızı çalıştırmıştı üstüne bir de. Bahçeye köpek yavrusu niyetine bağlamayı düşünmeye başladığı çocuk ayakkabısının ötekini de getirdiğinde, topuklarını ezerek üstünkörü giyindi ayakkabılarını Susumu. Çocukla daha fazla uğraşmanın bir alemi yoktu, ufaktan bir yapay bir korku aurası salarak kışkışlamıştı sadece. Hala dolu olan elleriyle kızın kolundan tutmaya çalıştı başarısız hareketlerle, fakat olsundu, vermek istediği mesaj yeterdi. Kız önünde kalacak şekilde yol verdi, zaman zaman kalçaya tekrarladığı ufak bir tekme, bazen de poşetlerle dürtüklemeyle de kızın hız kesmemesini ima etti yol boyunca. Ayakkabılarının su almaya başladığı bir anda tekrar lafa girdi artık sinirli olmayan fakat sitem dolu bir ses tonuyla. "Ben senin için o kadar alışveriş yapayım, kutlarız diye senin chuunin oluşunu..." diye duraksadı sonra bir. "Sen git elalemle ortalık yerde fingirdeş." diye bitirdi sonra. Fakat lafını bitirmesiyle "HAYIR YANİ EVE SEVGİLİ FALAN DA GETİRMEDİM HİÇ, NEREDEN ÖĞRENDİN Kİ BÖYLE ŞEYLERİ?" diye patlaması arasında çok uzun bir süre olamadı. Bastırmaya çalıştığı sinirlerinin yolun ortasında tekrar yükselmeye başladığını hissedebiliyordu.