RPGTürk

Ustam ile olan dövüşümün üzerinden sadece birkaç gün geçti. Hayatım boyunca hiç bu kadar aşağılandığım bir dövüşün içerisinde bulunmamıştım. Açıkçası ustamdan intikamımı almak, onu aynı şekilde rencide ederek yenmek istiyorum fakat şimdilik bu pek mümkün gözükmüyor. Yani şimdi biraz gerçekçi olmak gerekiyor, hayat toz pembe değil. Ustam, Ishichou-sama ile başa baş dövüşebilecek kadar yetenekli birisi. Yani onu yenmem demek en azından Ishichou-sama'nın seviyesine yakın olduğum anlamına gelir. Şu anki yetenek seviyemle sadece onun saç tellerinden birkaç tanesini kesmeyi başarabildim fakat ustamın kılıcını çekmesini sağlayamadım. Bu yüzden ilk hedefim onun kılıcını çekmesini sağlamak olmalı! Ustamın kılıcını çekmesi demek beni ciddi bir rakip olarak gördüğü anlamına gelir. Tabii kılıcını çektiğinde ölme ihtimalim olduğunu da biliyorum fakat onun öğrencisi olmayı hayatımı riske edebilecek kadar çok istiyorum. Eğer onun kadar güçlü olabilseydim eminim Dünya üzerinde koruyamayacağım kimse kalmazdı!

Öncesinde de dediğim gibi ilk olarak ustamın kılıcını çekmesini sağlamam gerekiyor. Bunu başarmak için de antrenman yapmalıyım! Bir yandan Iaido stilinde kendimi geliştirmeli, diğer yandan ise ustamın sorularına birer cevap bulmalıyım. İlk olarak ustamın sorularına cevap bulmak isterdim fakat tekniğimi geliştirmem gerekiyor. Aralıksız bir şekilde kılıcımı çekmeli ve bunu yaparken ustamın sorduğu sorulara cevap bulmalıyım. Uzun bir antrenman sürecinde olacağım için ilk olarak kendime bir mekan bulmalıyım. Kılıcımı rahatlıkla savurabileceğim bir yer olmalı...

Antrenman alanı olarak ilk olarak ustamla dövüştüğüm yeri düşündüm fakat birçok çocuk orada olduğu için bu mümkün değil. Sonrasında evimin içinde kendimi geliştirebileceğimi düşündüm fakat yanlışlıkla bir yerleri kesme ihtimalim olduğundan bu fikirden de vazgeçtim. Düşüncelere dalmış bir şekilde köyde yürürken bir anda gözüme ağaçlar takıldı. Kurobe Vadisi'nin ortasında bulunan ağaçlık alanın harika bir antrenman yeri olacağını fark ettim ve oraya doğru gitmeye başladım. Duyduğuma göre vadideki yollardan ayrılmak oldukça tehlikeliymiş fakat yolun birazcık kenarında çalışırsam eminim herhangi bir tehlikeyle karşılaşmam. Evet, şansımı Kurobe Vadisi'nde deneyeceğim!

Duyabiliyorum... Kılıcımın sesini duyabiliyorum... Hayır duyamıyorum! Olmuyor, üç gündür aralıksız bir şekilde eğitimime devam etmeme rağmen hiçbir gelişme kaydedemedim. Üç günde tekniğimi geliştirmeyi beklemiyorum fakat ustamın sorduğu soruların en azından birinin cevabını bulabileceğimi düşünüyordum. Hiçbir ilerleme kaydedememiş olmak biraz canımı yakıyor fakat başarmak için gerekli olan azme sahibim! Ustama söylediğim gibi, ben hiçbir zaman dahi bir insan olmadım. Bugün insanlar beni övüyorsa günlerce, aylarca hatta yıllarca yaptığım sıkı çalışmanın sayesindedir. Kılıcımı binlerce, hatta on binlerce kez çekeceğim ve günün birinde ustamı yenmeyi başaracağım! Hadi Chisa!
Üçüncü günün de sonuna geldik ve hiçbir cevap bulamadım. Kılıcımı saatlerdir sallıyorum fakat o konuda da bir gelişme olduğunu söyleyemem. Haaah~~ Her yerim ağrıyor ve yarın bunu yapmak istemiyorum... Hayır, hayır neler söylüyorum ben böyle? Tabii ki yarın da geleceğim! Hiçbir zaman pes etmemem gerekiyor. Sonuçta yenmek istediğim kişi Ishichou-sama ile başa baş dövüşmüş bir dahi!

Eve döndükten sonra yaptığım ilk iş sıcak bir banyo yapmak oldu. Kılıcımı hemen küvetimin yanına dik bir şekilde koyduktan sonra sıcak su dolu küvetime girdim. Eğitimime başladığım andan itibaren kılıcımı bir kez olsun yanımdan ayırmadım. Onunla daha iyi bir bağ kurmam gerektiğini biliyorum fakat nasıl yapacağıma dair hiçbir fikrim yok. Keşke ustamla olan dövüşten sonra eve döndüğümde hissettiklerimi bir kez daha hissedebilseydim! O gün duvarda asılı olan kılıcıma bakmış ve istemsizce şu kelimeler ağzımdan dökülmüştü. "İyi ki bugün seni yanıma almamışım." O an gerçekten kendimi kılıcıma yakın hissettim. Sonuçta bu kılıç kazandığım parayla aldığım ilk şeydi ve Genin olduğumdan beri benim yanımdaydı. Her türlü zorluğu onunla atlattım ve her zaman yanımdaydı. Duygusal bir bağ kurmamız oldukça mantıklı fakat... O hissi tekrardan hissedemedim. Ustamla olan dövüşün üzerinden belki de bir haftaya yakın bir süre geçmiştir fakat kendimi bir kez olsun kılıcıma yakın hissetmedim. Bir yerlerde yanlış yapıyorum fakat nerede yaptığım hakkında hiçbir fikrim yok.

Sanırım şimdilik kılıcımla aramda duygusal bir bağ kurma işini askıya almam gerekiyor çünkü ne kadar denersem deneyeyim bunu başarabileceğimi hissetmiyorum. Bu tarz şeyler kendiliğinden olmalı! Sonuçta kafamda sürekli onunla duygusal bir bağ kurma isteği dolaşıp durursa bunu asla başaramam.

Duygusal bağ kurma işini bir kenara aldıysak ikinci soruya geçebilirim. Yanlış hatırlamıyorsam ustam tam olarak şöyle söylemişti: " Ancak bir katananın neden kına ihtiyaç duyduğunu bilmiyorsan, başka taijutsu stillerine veya ninjutsuya yönelebilirsin." Açıkçası hayatımda duyduğum en aşağılayıcı sözlerden birisiydi. Yine de ustamdan bunu duyduğum anda canım acımamış, aksine oldukça mutlu olmuştum. Bana hatalarımı ve eksiklerimi söylemesi beni şimdiden bir öğrenci olarak kabul ettiğini göstermez mi? Hmm... Aslında bundan mutlu olduğumu düşününce kendimi bir mazoşist gibi hissediyorum. Yok canım ben acıyı falan seviyor değilim, hatta nefret ediyorum. Ben daha çok prenses gibi bir kızım, hani şu parmağına iğne battığında ağlayanlar varya ondan.

Herneyse... Katanamın neden kına ihtiyaç duyduğunu tabii ki biliyorum! Bana göre katana bir çocuk, kın ise onun annesi gibidir. Hayır, hayır daha iyi bir benzetme yapabilirim. Tam olarak kastetmek istediğim şey bu değil... Katana et, kını ise onun baharatlarıdır. Her ne kadar eti sade yiyebilseniz de baharatlar olmadan tadı aynı olmaz. Benim için katana ve kın da bunun gibi bir şey ifade ediyor. Katanayı kını olmadan da kullanabiliriz fakat kınıyla beraber kullandığınızdan oldukça farklı bir şey ortaya çıkartır... Hayır, yanlış düşünüyorum. Ustamın bana anlatmak istediği bu değil. Daha düzgün ve doğru bir cevap bulmam gerekiyor ama bu yarının işi. Şimdilik sıcacık küvetimden çıkmalı ve yatağa gitmeliyim. Yarın sabah shinobi işlerimle ilgilenmem gerekiyor.

Ustamı Yenmek İçin Yaptığım Süper Gizli Güçlenme Antrenmanı'nın dördüncü günündeyim. Açıkçası bugün günlük işlerimi hallederken aklıma böyle harika bir isim koymak geldi. Biraz saçma bir isim olduğunu kabul ediyorum fakat benim motivasyonumun artmasına neden oluyor. Dün gece ustamla dövüştüğümü ve onu yendiğimi gördüm. Her ne kadar bir rüya olduğunu bilsem dahi harika bir histi! Kılıcımı onun boynuna dayıyordum ve “Eee, öylece duracak mısın?” diyordum havalı bir şekilde! Sonra ustam kılıcını bırakıp iki elini havaya kaldırıyor ve teslim olduğunu söylüyordu. Benim ne kadar harika bir öğrenci olduğumdan, boynuzun kulağı geçtiğinden falan bahsediyordu. Gerçekten harika bir rüyaydı! O kadar harikaydı ki her gece aynısını görsem dahi sıkılmam. Aah~~ Keşke bunu gerçek yapabilecek güce sahip olsaydım. Kolay bir güçlenme yolu yok mu? Sasuke-san'ın hikayesini okuduğumda çok etkilenmiştim. Keşke bende onun gibi bir dahi olarak doğsaydım... Hayır Chisa! Sızlanmanın anlamı yok, sen bir dahi değilsin! Senin bir şeyleri öğrenmen için diğerlerinden daha fazla çalışman gerekiyor. Ustam benim seviyeme gelmek için 1.000 kez kılıç sallamışsa ben bu seviyeye gelmek için 10.000 kez kılıcımı salladım. Pişman mıyım? Değilim! Eğer kılıcımı 10.000 kez sallamamış olsaydım şimdi ustamla tanışma şansına erişemeyecektim. Onun gibi harika bir insanla tanışabildiğim için mutluyum fakat onu yendiğimde daha da mutlu olacağım.

Sonunda her gün çalıştığım ormanlık alana varmayı başardım. Üzerimdeki shinobi yeleğini çıkarttıktan sonra kılıcımı sallamaya başlayabilirim. Bugün oldukça sıcak bir gün fakat sıcak benim pes etmemi sağlayamaz! Her gün yaptığım gibi en az 1.000 kere kılıcımı sallayacağım! Kollarım kopsa da bunu yapacağım!

Kılıcımı sallamaya başladığım anda bir yandan da dün cevabını bulamadığım soruyu düşünmeye başladım. Bir kılıç neden kına ihtiyaç duyar? Dün düşündüklerim tamamen yanlış mıydı, yoksa haklı mıydım? Hmm... Bunun cevabını sanırım denemeden bulamayacağım. İlk olarak kılıcımı kınına sokmadan kullanmaya çalışmalıyım. O zaman neden kılıcımın bir kına ihtiyaç duyduğunu anlayabilirim.

Savurdum, savurdum ver savurdum. Kılıcımı kınından ayırdıktan sonra aralıksız bir şekilde savurmaya başladım. Ne kadar savurduğum hakkında hiçbir fikrim yok fakat 100'den fazla savurduğuma adım gibi eminim. Yine de bir şeyler eksik gibi. Sanki kınıyla beraber kullandığımda hissettiğim kadar güçlü değil. Iaido tekniklerimi kullanırken her türlü şeyi kesebileceğimi hissediyorum fakat şuan hissedemiyorum. Bunu teyit etmek için ağaca birkaç darbe savurduğumda ise hiçbir türlü kesik atamadığımı fark ettim. Kendi stilimi kullanırken kılıcımı her çekişimde ağaca bir çentik atmayı başarmıştım. Hmm... Sanırım ustamın ne demek istediğini artık daha iyi anlayabiliyorum. Kınım olmadan katanamın oldukça güçsüz olduğunu hissedebiliyorum. Sanki her zamanki katanamı değil de bir tür metal sopa tutuyormuş gibi hissediyorum.

Usta başardım! Sonunda ilk sorunuzun cevabını bulmayı başardım! Dünkü düşüncelerimde ne kadar yanıldığımı şimdi daha iyi anlayabiliyorum. Katanam ve kınım, et ve baharatları gibi değil. Onlar ayrılmaz birer ikili. Kınım olmadığı takdirde katanamın hiçbir değeri yok. Yani en azından benim için böyle olduğunu söyleyebilirim. Kendo veya Shigure stillerinde ustalaşmış insanlar için de eminim tam tersi geçerlidir. Fakat benim için önemli olan onlar değil, benim! Katanamla kınımı birleştirdiğim anda önüme gelebilecek her türlü şeyi kesebileceğimi hissediyorum ve bu hissi gerçekten seviyorum!

Tekrardan katanamı kınıma soktum ve savurmaya devam ettim. Yüzlerce, binlerce kez savurdum. Açıkçası sorulardan birinin cevabını bulduğumdan dolayı o kadar heyecanlıydım ki zamanın nasıl akıp geçtiğini fark edemedim bile. Kendime geldiğimde çoktan hava kararmıştı. Hızlıca eşyalarımı toparladım ve evime doğru ilerlemeye başladım. Yarın kesinlikle tekrardan geleceğim! Bu sefer yapmam gereken şey kılıcımla duygusal bir bağ kurmak!