RPGTürk

Eve giderken omzuma dokunanın Bachiko olacağını nereden bilebilirdim? Aniden elim kılıcıma gittiği için kızın yüzü korku ile sarsıldı. Ben de şok içinde kalıp elimi hemen çektim katanamdan. Bu shinobilik beni bir canavara dönüştürdü. Kusagakure savaşa girdi diye yankılanıyor. İnsan istemsiz kafayı yiyor.

"Ü.. üzgünüm. Ben.. Şey..."

Ne söyleyeceğimi bilmiyordum ki. Bir kromozomum eksikmiş gibi hareketler sergileyip kıza döndüm. Bu kız, ailemin beni evlendirmek istediği kız. Komşumuzun kızı. Çocukluk arkadaşım. Yıllardır konuşmadığım bir kız.

"Konuşabilir miyiz?"

Konuşmak mı? Sanki konuşmayı öğrenmemişim gibi baktım bir saniye. Yüzümün yandığını hissediyorum. Kızarmış olmalıyım. Neden bu kadar melodik bir sesi var ki? Kadınlarla konuşmayalı da uzun zaman oldu bu arada. Özellikle benim yaşımdakilerle. Önümde utangaç bir tavırla, ellerini önünde birleştirmiş bekliyorken... Nasıl hayır derim ki zaten?

"T-tabi."

Çevreme bakındım. Bizim eve. Camlarında kimse yoktu. Eminim ki şu durumu görseler dedikodularından geçilmez. Kız önüme düşüp sokakta ilerledi. Ben de köle gibi takip ettim. 5 dakika kadar ilerledikten sonra ağaçlık alana geldik. Büyük bir ağacın dibinde bizim yaşlarımızda bir adam bekliyordu. Bachiko onun yanına götürdü beni. Yanına ulaştığımızda ağaca yaslanmış bekleyen herif doğuldu ve tipini tam olarak görebildim. Dızo çocuk saçları, göğsü açık beyaz gömleği ve siyah pantolonu ile midemi bulandırıyordu. Bu çocuk ile gece devriyelerimde karşılaşmışımdır eminim.

"Kasai Shigeki sen misin?" diye sordu. Ancak soruşu o kadar rahatsız ediciydi ki. Dikleniyordu bana. Kaşlarımı çattım. Bir omzu önde bir omzu arkada, bana hesap soruyordu elin Dızosu.

"Evet." dedim duruşumu bozmadan. "Ne oldu?"

"Bak güzelim-" elini kaldırıp omzuma koydu. Omzumdaki eline baktım tiksinerek. "-Bachiko ile evlenmek istiyormuşsun."

Ne? Bir anda kaşlarım çatık halde çocuğa döndüm. "Ne?" Ben Bachiko ile evlenmek mi istiyormuşum? Soru sorar gibi Bachiko'ya baktım saniyeliğine. Sonra tekrar önümdeki bu alfaya baktım.

Dızo devam etti. "Bachiko benim. Başka kapıya, tamam mı canım?" Kelimeleri sanki ben aptalmışım da anlamam için tek tek söylemesi gerekiyormuş gibi kullanıyordu.

"Bachiko'yu ben istemiyorum ki." dedim afallamış bir şekilde. "Ailem-" Sözümü bitiremedim. "Ne demek ailem koçum." dedi sesimi bastırarak. "Ailesi ile-" Bachiko'yu gösterdim ancak yine cümlemi tamamlayamadım. Tuttuğu omzumu ittirdi herif. Elinden geldiğince güçlü ittirmiş olacaktı ki, shinobi de olsam biraz geriye sendeledim. "NE ANLATIYORSUN OĞLUM SEN!" diye bağırdı. Hala ne olduğunu anlayamamış bir şekilde kaldığım için tepki vermedim. Böyle durumlarda karşıya sinirli tepki veremem ben. Bachiko'nun yanda ağlamaya başladığını gördüm. "Ailem beni zorluyor!" diye inliyor, inledikçe karşımdaki çocuk daha çok üzerime yürüyordu. "Sakin ol konuşalım." dedim ellerimi kaldırarak. Olayı anlamayı ve çözmeyi çok istiyordum ama Dızo yanındaki kıza güçlü olmak için bir shinobiye bile diklenecek kapasitedeydi. "Konuşmak yok!" diye bağırdı. Tükürüklerini yüzümde hissettim. "BU KIZDAN UZAK DURUYORSUN! AİLEN DE, SEN DE!"

Nasıl böyle bir şeye izin verdim? Kusagakure'de eşit rütbelerim savaş gibi önemli konulardan koşuştururken ben ise burada durmuş salak gibi elin köylüsünden atar yiyordum. Yatağımda bomboş bakışlarla tavanı izliyordum. Nasıl bu kadar yıkık olabiliyorum? Nasıl o adam, Bachiko'nun yanında üzerime yürürken ona karşılık vermeden durabildim? Ben bir shinobi değil miydim? O adamı orada her türlü dövebilirdim. Peki beni tutan neydi? Kendimi bozmamaktı. Orada onunla kavga etsem ne olacaktı? Bachiko'yu mu elde edecektim? Onu istemiyordum bile. Ancak ailemi biliyordum. Onu istemediğimi söylediğimde bunu önemsemeyeceklerdi bile. Orada öylece durmuş, adam bana şekil yaparken önünde ezilmiştim. Kollarımı kaldırdım ve tekrar o anı hatırlamamak için gözlerime bastırdım ellerimi. Yaşları hissedebiliyorum.

Kendimden nefret ediyorum.
Kendimden nefret ediyorum.
Kendimden nefret ediyorum.
Kendimden nefret ediyorum.
Kendimden nefret ediyorum.
Kendimden nefret ediyorum.
Kendimden nefret ediyorum.
Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum.

Kusmak istiyorum.
Kendime zarar vermek istiyorum.
Fakat sadece ağlıyorum.
Çaresiz.
Aptal.
Beceriksiz.
Silik.
Kurtulmalıyım.
Herkesten.
Sonra da kendimden?

Ağlarken kendimi kapattığım yastıktan kaldırdım yüzümü. Eğer gidersem... Hem ailemden uzaklaşırım, hem Bachiko'dan uzaklaşırım, hem de... Belki bir şekilde nefret etmeyeceğim bir insan olabilirim. Yatakta doğrulup oturdum. Gözümdeki yaşları sildim. Kusa-chou'dan atama isteyemem. Beni yolladığı yer savaş olur tabi ki. Sınırlara gitmek istemiyorum. Sakin, sessiz, kendi kendime kalmalıyım. Odamın içinde gözüme bir resim takıldı. Ayağa kalktım ve çalışma masamın üstünde duran iki resimden ilkini elime aldım. Miharu-sensei ve Oda-san ile olan, takım resmimizdi bu. O zamanlar hayatımdaki en mutlu ve kendim olduğum zamanlardı. Konuşmaktan korkmazdım. Fikirlerimi söylerdim. Sonra ise, diğer takıma geçtim... Ölmüş olan takım arkadaşlarının yerine geldiğim için bir türlü yerleşemedim yanlarına.

Gözümün yaşını elimin tersi ile silip burnumu çektim. Dolabımın içine atmış olduğum sırt çantasını aldım ve resmi içine sıkıştırdım. Kendimi evden kaçan ergen çocuklar gibi hissediyordum. Bir kaç tişört, bir pantolon, kağıt havlu, bir kaç atıştırmalık... Uyku tulumunu da katlayıp sırt çantasının üstüne sıkıca tutturduktan sonra etrafıma bakındım. Yanıma alınacak pek bir şeyim yoktu. Hem... Uzaklaşmak istiyorsam ne kadar az eşya o kadar iyiydi. Çantayı sırtlayıp "insan gibi" binanın kapısından sessiz sessiz çıktım. Bizimkiler uyuyordu. Uyumuyorlarsa da kendi taraflarındalardı en azından. Çünkü ortak salondan geçerken kimseyi görmedim.