RPGTürk

Yağmur Ülkesi'nin sınır savaşlarından uzak, orta kesimlerine ilerlemen biraz vakit alıyor. Genelde yağışlı iklim ve yolların tekin olmaması sık sık bir yerlerde duraksamana sebep oluyor. Yağmurlar bir tarihten sonra ise soğumaya başlıyor, bu da iklim değişiminin yavaş yavaş geldiğini belirtiyor sana. Bir haftadır falan yollarda olduğunu biliyorsun, ancak istikametin düz değil. Dolambaçlı yollardan çeşitli yöreleri karış karış geziyorsun bir amaç için.

Birinci haftanın sonunda, içinde bulunduğun koruluğu aşınca ufukta bir yerleşim yeri ile karşılaşıyorsun. Bulunduğun yöre tepelere sahip olmadığından ağaçların bittiği gibi hemen 100 metre kadar önünde bir kaç bina seçebiliyor olman garibine gidiyor. Yaklaşıyorsun.

Buradan baktığında etrafı koruluklarla kaplı, ancak ortasında bir göl olan minik bir köy görüyorsun. Akşam saatlerinin verdiği loşluk ile tam olarak bina sayısını seçemiyorsun ancak 15, 20 haneyi geçmez gibi görünüyor. Kuzey, güney, doğu, batı, tüm kardinal yönlerden koruluk ve ağaçlar ile kapalı durumda ancak geniş bir boşluğa da kurulmuş. Boşluk tarlalar ile değerlendirilmiş, köye yaklaşırken önce tarlaları aşman gerekiyor.

Tarlalar kuru görünüyor ancak göle yakın olanlar işletiliyor gibi. En azından toprak ıslak ve bileğe kadar su dolular, ancak ekilmiş bir şeyler göremiyorsun. Binalar tek tük başlıyor ve köy merkezine doğru sıklaşıyor. Bir sokak düzeni yok, meydana doğru sıralanmış rastgele kutuları andırıyorlar. Her biri tek katlı. Merkezde bir tane evin iki katlı olduğunu görüyorsun.

Köyün epey girişinde sayılırsın aslında, buradan bakınca ana meydanın tam ortasındaki asırlık çıkar ağacını seçebiliyorsun. Köyün girişinde birileriyle karşılaşmadın ancak ileride birilerini seçebiliyorsun silüet olarak. Evlerin ışıkları birer birer yanmaya başlıyor hava kararırken ve çiseleyen yağmur iyiden iyiye azalıyor. Evlerin aralıksız olarak dizilmeye başladığı noktadasın. Meydana kadar bu sokak kıvrılarak bir 50 metre kadar devam ediyor.

Köy merkezine ilerlerken gözlemlediğin şey evlerin eski ancak kaliteli duruşları oluyor. Ahşap ve kerpiçten olsalar da çatıların saçaklarındaki işlemeler, bazı evlerin minik ön bahçelerinin oluşu ve yer yer kapı önlerine asılmış ve çoktan yırtılarak işlevlerini yitirmiş fenerler sana bu izlenimi veriyor. Bir geçmiş olmalı burada, diye düşünüyorsun. Yerel bir geçmiş. Belki de bir kaç kişi tarafından anca hatırlanıyor ve o kadar detay, o kadar gereksiz bir geçmiş ki bu, unutulmasına üzülmeyeceğin, ancak bir kültürün yokoluşu sebebiyle de kederleneceğin bir varlık. "Garip" diye düşünüyorsun yürürken.

Köy meydanına 5 dakika kadar sonra varıyorsun. Meydan, epey geniş. Merkezindeki geniş gövdeli ve kalın dallara sahip çınar ağacından en yakındaki binaya kadar neredeyse bir 15 metre kadar var. En çok dikkat çekici şey ise meydandaki sığ göl. Göl aslında ufak, çınar ağacı tam ortasında bulunuyor ve yarıçapı 5 metre olan bir çemberi kaplıyor. Meydan toprak ancak gölün başladığı yerlere çeşitli boylarda ufak taşlar dizilmiş. Çınar ağacının dallarının uç kısımları aşağı eğilmiş durumda ve bazı dallar yosun kaplamış, bu yosunlar da aşağı sarkan bir tül perde gibi görünüyor. Çınar ağacının bir kısım köklerini suyun dibinde görebiliyorsun. Gölün maksimum derinliği bele kadar geliyor olmalı, en derin noktası da çınar ağacının gövdesi.

Çevrede birilerini seçemiyorsun. Ancak sol tarafından sesler duyduğunda istemsizce oraya dönüyorsun. Kıvrılmış bir sokak daha seçiyorsun ve gelen bir güruh var gibi. Tartışıyorlar ancak bir kavga dövüş olmadığından eminsin. Bir kaç saniye sonra görüş alanına girecekler gibi.

Güneş son ışıklarını ufuktan yaymakta, bir yarım saate de tamamen batmış olur.

Sesler yaklaştıkça grubu da seçmeye başlıyorsun uzaktan. Meydana doğru yürüyen bir 5 kişi falan sayıyorsun. Biri hariç hepsi standart köylü kıyafetleri içerisinde; geniş, dizlerde biten pantolonlar, kolsuz gömlekler ve kahverengi, lacivert tonlar. Hepsi erkek. En önde yürüyen ise cübbeli bir eleman. Ancak cübbesi de yöresel duruyor ve lacivert tonda. Sivil, belli.

Arkadaki 4 kişi bir şeyler söylüyor elemana, ancak eleman seri adımlarla yürüyor. Bu sırada "dinlemek istemiyorum" dermişçesine elini sallıyor. Sesler anlaşılabilir bir noktada geldiğinde bir kaç parça kelime duyuyorsun;

"... n'abıcan o zaman? Tokat falan mı atıcan?"

"... anlaşmadık mı böyle konuşmayacaz diye?"

"... Bok mu vardı Fuka, bok mu vardı yani?"

Hesap sorar tonda yaklaşıyorlar. Sen ise bekliyorsun. Ortadaki silüet diğerlerini dinlememek için elinden geleni yapıyor. Yaklaştığında silüetin bir kadın olduğunu farkediyorsun. Cübbeden mütevellit cinsiyetini belli bir mesafeden sonra teyit etmek zorlaşıyor.

Sen grubun önünde belirince durduğun yerde, grup duruyor ve sesini kesiyor. Hepsi sana odaklanıyor ve tedirgin oluyor, kararan havanın son ışıklarında bunu seçebiliyorsun. Teishi no Jutsu'nun bu noktadan itibaren anında bozulduğunu farkediyorsun zira yabancı birini bu saatte dışarıda görmek grubu kollektif olarak negatif bir tutuma sürüklüyor anında ve Jutsu'nun etkisinin anlamsız kalmasına sebep oluyor. Zaten adamların garip bir ajitasyon altında oluşları da bu duruma katkı sağlamışa benziyor. En azından chakra kaybetmeyeceğin gerçeği ile kendini avutuyorsun.

Laflarını ettikten sonra, herkes birbirine bakıyor. Kadın bir adım öne çıkıyor. Suratını seçebilir bir hale geliyorsun. Sert ancak yuvarlak bir suradı var. Saçları arkadan bağlanmış ancak perçemler yandan akıyor. İpini boynuna geçirip sırtına saldığı bir hasır şapkası var. Belindeki iki katana dikkatini çekiyor yakın mesafeden. Beyaz bir ceket altına giydiği gömlek ile rahat bir hareket kabiliyetine sahip görünüyor. Ceket belinde bitmiyor, aşağı dizlerine kadar sarkan bir pardösüye dönüşüyor. Kadının belinden altında ise dizlerine kadar gelen bir şort mevcut. Bu şort bir tulumun parçasına benziyor. Shinobi'lerin giydiğinden pek de farklı değil ancak çok da benzer değil. Sportif bir şey. Siyah. bileklerinde deriden kol korumaları seçiyorsun.

"Benim." diyor sakin bir şekilde. Siyah gözlerini sana dikiyor.


Cübbesiz görünümü bu şekilde;

Riaru güçlerinin buraya hareket ettiğine dair lafını ettiğin an kızın gözleri anlığına kısılıyor sonradan eski haline dönüyor. "Kakeru'dan haber var mı?" diyor sana lafların bittiği gibi. Yanındaki erkek köylüler bir sana, bir de kadına bakıyorlar. Ortam gereksiz geriliyor bir an.

Yalanının ne kadar işe yaradığını kestiremiyorsun. Birilerinin sana inanmamak için bir sebebi yokmuş gibi geliyor sana, zira varolan bir gerçeği çarpıtmışa benzemiyorsun, en azından senin bildiğin kadarıyla. Fakat aldatma konusundaki bilgisizliğin ve varlıksal olarak da çok belirgin olmayışın sana bir şüphe düşürüyor illa ki. Kızın söylediği isim sende bir şeyler çağrıştırmıyor. Fakat direkt bu soruyu sorması da ayrı bir tezatlık oluşturuyor. Bu gerginliği oluşturan şey kızın yanındaki köylülerin sessizleşip ikinizi de detaylıca süzmeye başlaması. Suratlarındaki gerginlik ise atmosferin asıl kaynağı.

Kadın sana bakıyor direkt cevabını beklerken. Hiç tehditkâr değil. Gayet rahat duruyor.

Bilgin olmadığını söylediğinde kadın "anlıyorum" dermişçesine kafasını sallıyor. Hala relaks ama atmosferdeki gitmeyen basıklık sürdürüyor varlığını. Işıklar hepten azalırken bazı evlerin camından yanmaya başlayan ışıklar sokaktaki baskın renkleri değiştiriyor maviden turuncuya.

Wakizashinin görülmesi ile beraber kadın bir anlığına tekrar seni süzüyor ancak herhangi başka bir tepki vermiyor. Lafların bitince ise, duvar gibi suratı ile "Özgeçmişini sormadım." diyor. Sesi monoton, tek düze. Yanındaki köylülerin ondan yaşka büyük olduğunu farkedebiliyorsun bu sırada. Köylülerden biri seni terslemesiyle mırın kırın ediyor. "İş falan diyor, belki yardım eder." kısık sesiyle kadına yanaşıyor. Kadın, sert bakışlarını köylüye çeviriyor fakat ona bakarken yumuşadığını görebiliyorsun. Köylülerin onun kölesi olmadığından eminsin, en azından kararlarını açıklamak zorunda görünüyor. "Gerek yok. Bir başka yabancıya güvenemeyiz."

Köylü bir anlığına düşünüyor ve "sen de haklısın" dermişçesine kafasını sallıyor. Kadın ardından sana dönüyor ve yürümeye başlıyor. Amacı seni geçip gitmek. "Neyse. Yarın topluca ne yapacağımızı tartışırız. Kusura bakmayın, sinirlendiğim için. Çözeriz herşeyi." diyor köylülere, beklenmeyen bir naziklik ile. Köylüler de homurdanarak rastgele yönlere dağılmak için hareketleniyorlar. Senin de pek bir tehdit olmadığına kanaat getirmiş gibiler ancak hala çekimserler. Zaten ne yapabilirler ki senin zıt yönüne doğru dönüp gitmek dışında? Onların evleri sabit ve hepsini başlarına yıkabilecek bir gücün olabilir en nihayetinde.

Kadın sana "İş yok buralarda. Gün ağarmadan yola çıkarsan bir sonraki köye varabilirsin. Doğuya git." diyor. Eğer bir şey yapmayacaksan yanından geçip gidecek.