RPGTürk

Günümüzden yıllar önce, Kusagakure Takım 4'ün dağılması ile sonlanacak olaylar zincirinin başladığı zamanlara gideceğiz şimdi. Hayakari Aoba, Kasumikage Teki, Rasho Rei ve Kumo Sakuma'nın birlikte geçirdikleri son anlarına doğru ilerleyecek bir yolculuk.



Henüz daha güneş açmamışken uyanmıştı hiç zorlanmadan. Chuunin olmasının üstünden geçen 2 ay boyunca hiç göreve çıkmamış olduğu için enerji ile dolu olduğunu hissediyordu. Güneş odasını aydınlatma vazifesine henüz başlamamış olduğu için eliyle yatağının yanındaki lambayı açmıştı ilk olarak. Hafif bir esinti dolaşıyordu odasında. Camı kapatmayı unuttuğunu o anda fark edebilmişti. Normalde hiç kullanmadığı pikesine neden sarılmış olduğu sorusunun cevabı da otomatik olarak verilmişti böylece.

Yataktan kalkıp esneme hareketlerine başlamıştı vakit kaybetmeden. Bacaklarını iki kenara doğru açıp, bel egzersizlerine başladığında duvardaki saate çevirmişti bakışlarını. Sabah 4'ü 12 geçiyor. "Kafadan 1 saat vaktim var. Çok acele etmesem de olur." Chuunin olarak çıkacağı ilk görev...


"Tawashi Kinrou. Köyümüzün eski Jounin'lerinden. Benden bir jenerasyon büyük yanlış hatırlamıyorsam. Kendisi ile 3 ya da 4 göreve çıkmış olmam lazım. Üstünden çok vakit geçtiği için tam hatırlamıyorum. Önemli kısım bu değil zaten."

Kusachou binasındaki briffing odasında sadece Aoba-Sensei ve Teki vardı. Üstünde açık bir bingo kitabı olan masadan başka ilgi çekici hiç bir eşya yoktu. Ara ara gözleri kapıya kayıyordu Teki'nin. Sakuma ve Rei'yi bekliyor gibi bir hali vardı. Aoba ise görev hakkındaki ayrıntılara devam ediyordu ara vermeden.

"Sebebi halen bilinmiyor ancak Kinrou ve takımı Kusagakure bilgilerini dış kaynaklara satmaya başlamıştı. Yeterince erken çözülemeyen bu olay Kusagakure'nin dış kaynaklar ile kesinlikle paylaşmayacağı bilgilerin sızmasına sebep olmuştu. Fakat bir noktada suçluların hata yapacağı biliniyordu. Bu sebeple Kusa-chou'nun planı sayesinde Kinrou ve ekibi suç üstü basılmıştı. Ortak olduğu iki kişi olay yerindeki savaşta etkisiz hale getirilmiş olsa da, Kinrou kaçmayı başarmıştı..." Kaşları çatılmış ve durdurmuştu konuşmasını. Ağzını kocaman açarak esnemeye başlamış olan Teki'nin işini bitirmesini bekledikten sonra iç geçirerek bakmaya başlamıştı öğrencisine.

"Uykumu da aldım halbuki. Kusura bakma sensei. Dikkatle dinliyorum." Sahiden de uykusunu almıştı. Oturmaktan kaynaklı olsa gerek diye düşünerek kalkmıştı kurulduğu sandalyeden. Ellerini beline dayararak gözlerini Aoba'ya dikmişti. "Pardon..."

Teki'nin konuşması bittiği gibi suratındaki gerginlik de dinmişti Aoba'nın. Öğrencisinin ona karşı samimi olabilmesinden dolayı mutluydu. Masanın üzerindeki bingo kitabını eli ile işaret ederek bir adım yaklaşmıştı Teki'ye. "Yaklaşık 1.5 yıldır Kinrou'dan haber alan olmadı. Bir şekilde kendini saklamayı biliyor. Kusagakure hakkında önemli bilgilere sahip olduğu için bulunması ve öldürülmesi gerekiyor. Özellikle öldürülmesi gerektiğini belirtiyorum çünkü daha önce şerefsizi yakalamaya çalışırken hayatını kaybeden Kusagakure shinobileri oldu." Yumruklarını sıkmıştı o anda. Sanki içine atmak zorunda olduğu ağır duygular vardı. 1-2 saniye boyunca boş bir şekilde Teki'ye bakmıştı. İçindeki duyguların taşmasını engelledikten sonra ellerini iki yana açmış, "Aynı hatayı yapmayacağız. Amegakure sınırına yakın, tepe bir kasaba olan Hisame kasabasına gideceğiz. Önceliğimiz gizlilik. Bu sebeple alın bantlarımızı çıkaracağız. Kinrou çevresini çok iyi inceleyen bir adam. Fark edilmememiz gerekiyor. Görev kalabalı bir takıma uygun değil. Bu sebeple Rei ve Sakuma bizimle gelmeyecek." Öğrencisinin gözünde oluşan ışıltıyı fark etmemesi imkansızdı. "Evet Teki... Benimle beraber özel bir göreve geliyorsun."


Güneş tepelerin ardında kendini belli etmeye başlarken, ışığı ile beslemeye başlamıştı Kusagakure sokaklarını. Heyecanlı adımlarla çıkmıştı Kusa-Chou binasından Teki ve Aoba. "1 saate köy kapısında ol Teki. Lütfen bekletme beni..." Senseinin konuşması bittikten sonra hemen yanından ayrılması ile tek başına kalmıştı genç shinobi. Ustası ile çıkacağı özel bir görev. Heyecan seviyesi her saniye artıyor olsa da, duygularına kapılmamaya çalışacaktı elinden geldiği kadar. Evine doğru hızlı adımlar ile yürümeye başlamışken, arkasında onu takip etmekte olan kişiyi fark edememişti bile. Belki o an kendini düşüncelerine kaptırmasa, sadece o an biraz daha dikkatli olsa, hayatındaki büyük bir durumu kökten değiştirebilirdi.

Evine vardığında hızlıca toplamıştı eşyalarını. Çok bir şey almayacaktı zaten yanına. Annesi ve babası evde olmadığı için vedalaşma merasimine gerek duymamıştı. Birden gözü salon duvarına kaymıştı o an. Kitsune... Babasının yadigar katanası. Arada bir kaç kez izinli bir şekilde kullanmış olsa da, hiç tam anlamı ile sahip olamamıştı ona. Yüzünde oluşan gülümseme ile gözlerini Kitsune'den ayırırken ev kapısının kulpunu çevirmiş. Köy kapısına doğru ilerlemeye başlamıştı.

"Bir gün... Kitsune'yi babamdan alacağım."

Köyden ayrılmalarının üzerinden neredeyse 2 saat geçmişti. Artık Kusagakure duvarlarını göremiyorlardı arkalarına baktıklarında. Tahminen 4 saatlik bir yolları vardı daha. Hisame Kasabası kağıt üstünde Kantou Bayırı'nda konumlanmış olsa da, Amegakure sınırına çok yakın olduğu için mesafe olarak Kusagakure'ye en uzak kasabalardan bir tanesiydi. Geçiminin büyük çoğunluğunu ticaret ile sağlayan bu kasabanın asıl özelliği ise bulunduğu tepeydi. Doğu ve Batı tarafları tamamen ormanlarla kaplı olan bu tepenin güneyinde aktif bir ticaret yolu, kuzeyinde ise tepeyi tamamen kesen geniş bir uçurum vardı. Her ne kadar uçurumun sonunda Amegakure tarafından akmakta olan bir nehir olsa da, uçurum aslen eski zamanlarda işlenen cinayetler ile ünlüydü. Zira uçurumun yükseliği ile nehrin haşin akış hızı birleştiğinde ortaya tamamen bir ölüm makinesi çıkıyordu. Kaybolan pek çok insanın son görüldüğü yer olarak akıllara kazınan Hisame uçurumu insanların zorunda kalmadıkça yaklaşmadığı yerlerden sadece bir tanesiydi.

Kasabanın bir diğer özelliği ise, kaçak ninjalar için çok fazla rağbet görmesiydi. Geçimini ticaret ile sürdüren bir kasaba olması ve güneyindeki aktif ticaret yolunun yıl boyunca yoğun olmasından kaynaklı olarak bol bol kaçak ninja çekiyordu Hisame kasabası. Kimisi ticaret konvoylarına saldırmak için, kimisi küçük hırsızlıklar için, kimisi ise sadece suikast için Hisame kasabasının yakınlarına geliyor, görevini tamamladıktan sonra ise gününü kasabada geçiriyordu. Sırf bu sebeple kasabanın yerlileri tarafından "Uğursuz" olarak adlandırılan bölgeler vardı yerleşke içinde. Kimsenin gitmek istemediği ve gidenin sadece bela bulduğu uğursuz bölgeler.

"Sensei... Bu Kinrou denen adamın güçlerinden hiç bahsetmedin. Bana bu kadar güvenmen gururumu okşuyor ama biraz yardım etmen gerek bence." İki elini de arkadan başına dayamış rahat rahat yürüyordu. 3 adım önündeki senseine seslenirken bir yandan da ayağının önüne denk gelen taşa vurmuştu refleks olarak. "Merak etme. Genjutsu kullanmıyor. Fakat kesinlikle hafife alınacak birisi değil. KatonTaijutsu kullanıcısı. Neydi adı.. Hah! Yokodaiippo adında bir jutsuya sahip. Katon çakrası ile ayak ve bacaklarını alevle kaplayıp, o şekilde dövüşebiliyor. Zamanında sadece bir tekme ile katana eritebildiğini falan söyleyenler vardı ancak pek inanılır gibi değil." Çantasına uzatmıştı sol elini sözlerini bitirirken. Kaptığı matarayı sanki yıllardır susuz kalmış gibi dikmişti kafasına. "Yakın dövüş önceliğimiz olması hoşuma gitti." Yanına gitmişti Aoba'nın. Katanasını göstererek sırıtmaya başlamıştı. "En azından söylentilerin doğru olup olmadığını kanıtlayabiliriz."

Öğrencisinin sözleri bittiği gibi yürümesini durdurmuştu Aoba. Önce sakince durduğu zemine bakmıştı. Sonra derin bir nefes çekerek Teki'ye doğru dönerek, öğrencisinin şaşkınlıkla karışık gülümseyen suratına odaklanmış bir halde sessiz ormanda haykırmaya başlamıştı.

"TEKİ!! YİNE AYNI ŞEYİ YAPIYORSUN!"

Aoba'nın beklenmedik yükselmesinden ötürü olduğu yerde kalmıştı Teki. O an neyi yanlış yaptığını bile anlayamıyordu. Ustasının aniden sinirlenmesinin sebebi belki gelecekte çok mantıklı gelecekti ona. Ancak Teki, şu an için bu farkındalığa sahip değildi. "Bu görev kafana göre hareket edebileceğin bir görev değil Teki. Bu sebeple Rei ve Sakuma'yı köyde bıraktık. Çünkü tedbiri elden düşürmememiz lazım. Tek başıma gitmem gereğinden fazla tehlikeli olacağı için seni seçtim yanıma." Çatılmış kaşları biraz düzelmeye başlamıştı. Her ne kadar öğrencisine kızmış olsa dahi, ona bağırmaya veya onu azarlamaya dayanamıyordu Aoba. Sadece Teki'ye de değil, Sakuma ve Rei'ye karşı da bu hisleri besliyordu. Sırf bu sebeple onları çok şımarttığını düşündüğü anlar bile oluyordu yalnız başına kaldığında. Yine de ne olursa olsun öğrencilerinin güçlü ve dayanıklı bireyler olarak yetiştirdiğinden emindi. Kusagakure'nin geleceğini koruyacak bir takım yetiştirmişti.

Teki ile konuşmasının bittiğini düşünerek adımlarına devam etmişti Aoba. Öğrencisinin ise halen yürümeye başlamamış olduğunu iki ya da üçüncü adımında fark etmişti. Teki'nin bir şey söyleyecek olduğunu düşünerek durmuş ancak arkasını dönmemişti. Teki ise durmakta olan ustasını gördüğünde biraz utanç biraz da üzgünlükle "Özür dilerim sensei. Daha dikkatli olacağım." diyebilmişti sadece. Suratında üzgün bir ifade vardı. Aoba ise gülümsüyordu. Teki ile gurur duymuştu. Hata yapsa bile hatasını kabul edebilen bir öğrenci yetiştirmenin gururu ile gülümsemesini sürdürerek, yüzünü Teki'ye dönmeden adımlarına başlamıştı tekrar.

"Daha yolumuz var. Hızlanalım biraz."

Bir bardak kahve ve iki yumurtalı omlet...

Yolculuk boyunca görevin ne kadar heyecanlı olabileceğini düşünmüştü Teki. Saatlerce yürüdükleri o yolculuk boyunca, hatta Aoba ile Kusachou binasından çıktıklarından beri bunu düşünüyordu. Aktif kovalamacalar, çetin dövüşler ve havalı teknikler ile gelen zafer sonrası köye gururlu bir dönüş. Fakat hayalleri yarı yolda bırakmıştı Teki'yi. Bulunmakta olduğu lokantanın cam kenarındaki masalarından birisinde, kafasını masaya dayamış halde lüks sayılabilecek tabağının üstündeki çift yumurtalı ve güzel baharatlandırılmış omlete bakarken, bir yandan taze kavrulmuş kahvesinin yaydığı kokuyu içine çekiyor, bir yandan da hayal kırıklığı ile Aoba'dan gelecek haberleri bekliyordu.




"Hisame kasabasına girmeden önce ayrılacağız Teki. Kinrou'yu ya da saklandığı yeri kesin tespit etmeden birlikte görülmemizi istemiyorum." Sabah kasabaya giriş yapmadan önceki gece ilk ve son kamplarını yapmaktaydı iki Kusagakure shinobisi. Yaktıkları ateşin başında hem ısınıyorlar, hem de karınlarını doyuruyorlardı. "Tam olarak plan nedir peki?" diye sormuştu Teki, sıcacık hazır rameninden bir çubuk dolusu lokmayı gömdükten sonra. Ramen paketi ile ağzı arasında hızlı bir yolculuk yapıyordu sıcacık ve ıslak erişteler. Ateşin çıtırdaması ve Teki'nin rameni hüpletirken çıkardığı ses dışında gram gürültü yoktu çevrede.

"Benim işim Kinrou hakkında bilgi toplamak ve sonucunda bunları sana aktararak görevin ikinci yarısına başlamamızı sağlamak. Senin ne yapacağın ise tamamen sana kalmış." Çoktan bitirdiği yemeğinin çöplerini ateşe atmıştı Aoba sözlerini bitirdiği gibi. Teki'nin şaşkın ve durumu sorgulayan bakışlarının üstünde olduğu fark ettikten sonra ise gülümsemeye başlayarak ellerini önünde birleştirmişti "Senin işin ise ben sana bu bilgileri verene kadar beni beklemek. Kasabanın keyfini çıkar. Sokakları ve binaları aklına kazı. Kısmen saha araştırması gibi düşün."

Aoba'nın sözleri bittiği gibi Teki'nin yüzü düşmüştü. "Sensei... Tüm havalı şeyleri sen yaparken ben sadece gezecek miyim sahiden?" Gözlerini Aoba'dan çekerek ateşe odaklanmıştı. Chuunin olarak çıktığı ilk görevde böyle kenarda bırakılmak istemiyordu. Fakat durumun ciddiyetinin de farkında olduğu için çocukça duygularını kenara bırakması gerektiğinin de bilincindeydi. Aoba ise önünde birleştirdiği ellerini arkasına götürerek toprak zemine dayanmış ve kollarına ağırlık vererek arkasına doğru yaslanmıştı. Ağaçlar gökyüzünü kapatmıyor olsaydı çok güzel bir manzara izleyebilirdi ancak bunun farkına hiçbir zaman varamayacaktı.

"Aslında sen benim Hisame'deki jokerim olacaksın Teki. Düşman elbet bir noktada beni fark etmiş olacak. Çünkü ben de onları fark etmiş olacağım ve karşımızdakiler de bizim kadar eğitimli shinobiler. Bu sebeple de senin kasaba hakkındaki bilgilerin kilit nokta olacak. Çünkü sana ulaştığım an harekete geçmemiz gerekecek." Vücudunu tekrar dik konuma getirdikten sonra ellerine bulaşan toprağı silmişti. Ateşe bir kaç saniye baktıktan sonra ise yerinden hızlıca kalkmış. Halen hiç tepki vermemiş Teki'ye bakmaya başlayarak; "Görevi tamamlamamız aslında tamamen sana bağlı. Kasabaya hızlıca alış ve her sabah merkezdeki yeşil çatılı lokantada kahvaltı yap."

Cümlesi bittikten sonra karşılık beklemeden çadırına doğru yürümeye başlamıştı. "Çantamı toparlayıp yavaştan kaçıyorum Teki." Yanmakta olan aleve bakıyordu halen Teki. Ona verilen görevin dışına çıkmayacaktı. Ancak yine de bu durumdan çok memnun olduğu söylenemezdi.

"Bana güvenebilirsin sensei. Hisame kasabasının bir sakini olacağım. İnsanlar ile tanışıp, yolları ve sokakların hepsini ezberleyeceğim. Fakat karşılığında tek bir isteğim var." Hızlıca oturduğu toprak zeminden fırlamış ve çadırına doğru gitmekte olan Aoba'nın önüne geçmişti. Kararlı bir ifade ile 2-3 saniye kadar ustasının suratına bakmış, Aoba'nın şaşkın bakışları eşliğinde suratına sinir bozucu bir gülümseme yerleştirdikten sonra ellerini yalvarır gibi önünde birleştirerek; "Lüyfen beyi çok beyketmeyin şenşheiiii" demişti.

"Umarım kahvaltınızdan memnun kalmışsınızdır efendim."

Aniden yanında beliren garson kızın sesi ile irkilmiş ve istemsizce sıçramıştı Teki. Durumun farkına vardıktan sonra, kızaran yüzü ile kıza bakarak "Ah... Evet çok teşekkürler." demiş ve kahvesinden son bir yudum daha alarak oturduğu yerde arkasına yaslanmıştı. Kız masayı toplamaya başladığında ise Teki muhabbet açan kişi olmuştu.

"Bunca gündür buraya geliyorum Sukini-Chan. Her gün masamı sen topluyorsun. Bazen muhabbet etmek ister gibi oluyorsun ancak hep geri çekiliyorsun." Bakışlarını direkt kızın gözlerine yönlendirmişti. Sukini'nin suratı biraz utanmış gibi duruyordu ancak bir şey söylemiyordu. Teki ise konuşmasına devam ediyordu. "Eğer senin için de uygun olursa bugün bir yerlerde seninle yemek yemek isterim. Matsu'nun restoranına gidebiliriz. Ya da Tomoraki-San'ın üzüm bahçesine." Artık Hisame Kasabası hakkında o kadar detaylı bilgilere sahipti ki, neredeyse tüm mekanları ve sahiplerini sayabilecek hale gelmişti Teki. Bu bilgilerle aynı zamanda Sukini'ye de güven aşılayabileceğini düşünmüştü.

"Iıı... O zaman akşam üstü bir şeyler yapabiliriz Teki-Kun. Ancak şeften izin almam gerekebilir. Bunu benim için sen yapabilir misin?"

Sukini'nin sözleri bittiği gibi Teki'nin yüzünde büyük bir gülümseme oluşmuştu. Elbette gidip şeften izin alabilirdi. Açıkçası görev esnasında flörtleşmenin doğru bir hamle olup olmadığını halen kafasında tartışıyordu ancak tren raydan çıkmıştı bir kere. Masasını toplamış olan Sukini ile hızlıca tezgahın arkasındaki mutfağa doğru yürürken kalbi küt küt atmaya başlamıştı.

Mutfak kapısından içeri girdiği gibi ortamı farklı bir aura kaplamıştı. İçeri ilk adım atan kendisiydi ve burada bulacağını düşündüğü şeften hiç iz yoktu. Eli istemsizce belinde sakladığı kunaisine doğru gidiyordu ki birden arkasında oluşan duman patlaması yere mıhlamıştı Teki'yi.

"Düşman mı? Kendimi ele mi verdim? Bu lokantada durmamı söyleyen kişi Aoba-sensei idi. Buranın güvenli olması gerekiyordu."

Bir çok düşünce geçiyordu o an kafasında. Bunlar içinde en önemlisi ise onu yüz üstü yere mıhlayan kuvvet olmuştu. Sukini'yi az çok biliyordu. O ince vücudu ile Teki'yi yere sabitlemesi mümkün değildi. Peki ya az önceki duman bulutu? Aklına gelen ilk ihtimal Henge olmuştu. Birisi Sukini'nin kılığına girmiş ve Teki'yi oyun dışı bırakmıştı. Utanıyordu kendinden. Aoba'ya nasıl hesap vereceğini düşünüyordu içten içe.

"Gerizekalı. Ben sana insanlarla flörtleş mi dedim? Tek yapman gereken görevine odaklanmak. Aptal aptal işlerle uğraşma."

Tanıdık bir ses. Yavaşça gelen bir aydınlanma ve utanç duygusu. Üstünde duran kişi Sukini değildi evet, ancak onun kılığına girmiş bir düşman da değildi. Aoba'nın kendisiydi. "Sahiden inanamıyorum sana Teki. Görevden sonra bu hareketinle yakından ilgileneceğim. Şimdi yapmamız gerekenler var." Teki sırtındaki baskının yok olduğunu ve artık yerden kalkabileceğini anladığı gibi Aoba'nın mutaftaki büyük ocaklardan birine doğru ilerlediğini görmüştü. "Üzgünüm Sensei." demişti ancak Aoba'dan bir karşılık alamamıştı. Kızgın olduğu belli olan Kusa Jounini ise ocağın altına doğru eğilmiş ve elini ocağın arka kısmına sokarak iki adet shinobi çantası çıkarmıştı. Birini beline bağlarken diğerini Teki'ye doğru fırlatmış ve eklemişti sakince;

"Konu ile sonra ilgileneceğim. Şimdi harekete geçmemiz lazım. Kinrou'nun yerini tespit ettim."

İkili hızlı adımlarla lokantadan dışlar çıkmışlardı. Teki halen yaptığı hata yüzünden kendisini kötü hissediyor ve görev sonrasında Aoba-sensei'den işiteceği azarı düşünüyordu istemsizce.

"Mor renkli restoranın oradan gideceğiz. Biliyorsun di mi?"

Tabii ki de restoranın yerini biliyordu Teki. 8 gündür Hisame kasabası hakkında bilgi ediniyordu. "Matsu'nun mekanı... Biliyorum sensei." Sesi normalde çıktığı kadar istekli çıkmıyordu. Morali bozulmuştu ve elinden geldiğince görevine odaklanmaya çalışıyordu. "Azarını görevden sonra yiyeceksin Teki. O yüzden en azından şiddeti azaltmak için başarılı olmaya çalış."

Hisame sokaklarında hızlıca koşmaya devam ediyorlardı. Çevredeki insanlardan bazıları şaşkın şaşkın onlara bakıyor olsa da, çoğunluğu umursamıyordu ikiliyi. Kasabadaki neredeyse herkesin yoğun bir iş temposuna sahip olmasının da etkisi büyüktü bu durumda. Kimse koşan iki kişiyi izlemek için işine ara vermiyordu.

Mor renkli şirin restoranın önünden koşarak geçmeleri ile Aoba tekrardan söze girmişti;

"Burada ayrılıyoruz Teki. Kuzeyde, uçuruma yakın bir konumda han benzeri bir bina var. Yani han olduğu düşünülüyor ancak Kinrou ve adamları oraya üs haline getirmiş durumda. Ben zaten oradan bekleniliyorum. Bu yüzden sen sürpriz atak gerçekleştireceksin. Ayrıca kaçma ihtimali..."

"Kaçmaya çalışırlar ise Gozoru-san'ın barından ya da Mutsuki-chan'ın çiçek dükkanının olduğu taraftan kaçmak zorundalar. Sensei, senin gittiğin yön barın olduğu yön. Ben de bu yüzden çiçek dükkanının olduğu taraftan gideceğim. Ben gelmeden işi bitirme sakın."

Aoba yüzüne yerleştirdiği küçük gülümseme ile koşusuna devam ederken, yan yola sapmış olan Teki'nin arkasından gururla bakmıştı öğrencisine. Her ne kadar aptalca bir hata yapmış olsa da, sahiden de 8 gün boyunca Hisame kasabası hakkında neredeyse her şeyi bilir hale gelmişti Teki.

Aoba-sensei ile ayrı yollara dağıldıkları gibi koşu hızını bir tık azaltmıştı Teki. Şu andan itibaren daha dikkatli olması gerekiyordu. Aoba'nın ifşa olup olmadığını bilmiyordu fakat yine de onun yanında görüldüğü için artık hedef alınma ihtimali vardı. Tekrar kötü bir duruma düşürmeyecekti kendini. Bir kez daha aptalca bir hata yapmayacaktı.

Tempolu adımları ile küçük bir çay dükkanının önünden geçerken onu izleyen pardesülü elemanı fark etmemesi ise yapmayacağını söylediği hatalardan ilki olmuştu bile. Teki'nin tempolu adımları ile önünden geçmesi ile bardağında kalan son çayı yudumlayan adam önce mekan sahibine bir teşekkür etmiş, sonrasında ise duvara yasladığı bo sopasını eline alarak dükkandan ayılmıştı. Halen az da olsa görebildiği Teki'ye bir süre daha bakmış ve bo sopasını omzuna dayayarak sakince iç çekmişti. Bacaklarını açmak için bir kaç esnetme hareketi yaptıktan sonra ise önce yürümeye, ardından tempolu adımlarla koşmaya başlamıştı Teki'nin arkasından.