RPGTürk

Her zaman gördüğü kabusların bir başkasıyla başlamıştı yeni güne. Beyni, vücudu alışmıştı kabuslara. Artık sıçrayarak uyanmıyordu bu kabuslardan. Sadece gözlerini açıp tavana bakıyordu. Her kabustan sonra, içini bir boşluk kaplıyordu. Bu boşluğu ise yeni günün soğukluğu dolduruyordu. Ya da vücudunun yaydığı soğukluk. Alışmıştı da artık bu soğuklara. Normal insanlara serin gelen havalar, bazen Usagi için serinden biraz daha sıcak olabiliyordu. Gün geçtikçe bu durum kendisini daha da çok belli ediyordu. Yine de, içini kaplayan sıcaklığın hoş olmadığını da söyleyemiyordu.

Gözlerini açtığı güne, yine gözlerini kapatarak başlamıştı. Gözlerini kapatıp tekrar uykuya dalmak istiyordu. Bir kereye mahsus kabus olmadan, rahat bir uyku çekmek istiyordu. Bunun ne denli boş bir istek olduğunu ise halihazırda biliyordu. Gözlerini bir kere daha minik umutlar sayesinde açmıştı. Bu umutların başında Ishigakure geliyordu. Köyüne bu kadar bağlı olması gerçekten doğru muydu? Bazen bunu sorguluyordu. Çok da geçmişinde bırakamadığı bir savaş vardı. Bu savaştan dönünce keşfetmişti köyüne olan bağlılığını. Tabi bu keşfin en büyük kaynağı, köyü için feda ettiği ciğerleriydi. Neredeyse yaşamını da vereceği bu savaştan, sadece ciğerlerini feda edip çıkmış olması büyük şanstı. Ciğerleri ise bu durumu her fırsatta kendisine hatırlatıyordu. Tavan ile arasında geçen romantik bakışma esnasında hırıltıları ile ne denli sinirli olduğunu belli ediyordu şu anki durumuna. Usagi ise ciğerlerinin bu sinirine pek aldırmadan doğrulmuştu yatağında.

Önünde çok rutin bir gün vardı. Jounin sınavına az bir süre kalmıştı ve bu sınav için antrenman yapacağı bir gündü bu gün. Hali hazırda çok fazla göreve verilmiyor olması hem ciğerlerini dinlendirip iyileşme sürecini ilerletmesine katkı sağlıyordu. Hem de Jounin sınavı için hazırlanmasını kolaylaştırıyordu. Gerçi bu gün biraz tembellik yapıp evden çıkmama düşüncesi de aklının bir köşesinden kendisini belli ediyordu. İki düşünce arasında gidip gelirken yatağından kalkmıştı yavaşça. Odanın içini göz ucuyla kontrol ettiğinde fark etmişti yine uyurken etrafını soğuttuğunu. Odanın içi yine çoğu kabustan sonra olduğu gibi buz ile kaplanmıştı. Artık bu durumu da çok fazla önemsemiyordu. Bu buzlanmanın nedenini de bilmiyordu. Soğuk Akımları çağırdığı için bu buzlanma oluşuyor olsa, Akımlar gittiğinde bu buzların da yok olması gerekirdi. Lakin bu buzlanmalar Akımlar olmadığı halde gitmiyordu. Zamanla kendiliğinden eriyorlardı. Nedenini ise çok araştırmasına rağmen bulamamıştı. Bu sebeple artık nedenini aramaktan da vaz geçmişti.

Kendi kendine, ayaküstü yaptığı bir istişare ile güne duş alarak başlamaya karar vermişti. Ayaklarını sürüyerek, yaklaşık bir dakika önce gördüğü kabusun da verdiği bitkinlik ile kendisini duşa atmıştı. Soğuk suyu açıp altına girmişti. Birden vücudundaki bütün hücrelerin harekete geçmesi ile birlikte hızlıca ayılmıştı. Kan akışının hızlandığını hissedebiliyordu. Ne var ki, bir süre sonra suyun sıcaklığı aşırı normal gelmeye de başlamıştı. Son zamanlarda olduğu gibi. Soğuk su bile artık normal geliyordu. Yaşam standartları yavaş yavaş değişiyordu. Bu değişim ise Usagi'nin beyninde hem güzel, hem de kötü düşünceler oluşmasına sebep oluyordu. Usagi ise, bu iki zıt düşüncenin arasında gün geçtikçe eziliyordu.

Duşunu alıp kendisine geldikten sonra kahvaltı yapmak için mutfağa gitmişti. Hızla bir kahvaltı hazırladıktan sonra masaya oturup kahvaltısını yemeye başlamıştı. Bir ara bugün ne yapacağını düşünürken gözleri takvime gitti. Jounin sınavına ne kadar zaman kaldığına göre ne yapacağına karar verecekti. Tabi ki böyle bir şey olabilir miydi? Olamazdı. Takvime bakıp, o günün hangi gün olduğunu anladığı anda, ağzındaki lokması büyümeye başlamıştı. Gözleri takvime kitlenmiş bir şekilde, ağzındaki lokma git gide büyürken kalakalmıştı. Kendisini bir hayli zorlayarak ağzındaki lokmayı yutmayı becerebilmişti. Kalan kahvaltısını yemek için gerekli olan iştahı ise takvim yapraklarının arasından koşarak uzaklaşmıştı. Bugün "O" günün yıl dönümüydü. Hayatındaki her şeyin değiştiği "O" günün. Abisini toprağa verdiği gün...

Kafasındaki tonla düşünce ile gelmişti mezarlığa. Abisinin ölümünü hiçbir zaman için kendi suçu olarak görmemişti. Ne var ki annesi bu olayın Usagi'nin suçu olduğunu düşünüyordu. Kafasının içindeki karmaşa da tam olarak burada başlıyordu. O kadar çok duymuştu, o kadar çok düşünmüştü ki bu durumu, artık ciddi manada kendisinin neden olmuş olabileceğini düşünüyordu arada sırada. Bu düşünceleri ise genelde abisini düşünerek, onun ne düşüneceğini düşünerek geçirebiliyordu. Usagi için canını seve seve feda edebilirdi, ki etmişti de zaten. Onun bu fedakarlığı sayesinde bu düşünceleri kafasından silebiliyordu. Lakin o gün orada neden o insanların saldırdığını hiçbir zaman öğrenemeyecekti. Ya da Usagi şimdilik öyle düşünüyordu.

Mezarlığa ulaştığında hava çoktan aydınlanmıştı. Güne mezarlık ziyareti ile başlayan çok insan olmamasından mütevellit mezarlık girişinde kimseler yoktu. Ağır bir sessizlik hakimdi mezarlıkta. Bu sessizlik Usagi için her zaman rahatlatıcı olmuştu. Düşünceleri ile baş başa kalmak için bazı zamanlar bu tarz sessizliklere ihtiyacı oluyordu. Kafasını rahatlatmak için. Ayaklarını varış noktasına doğru sürüklerken başını yerden bir anlığına abisinin mezarına doğru kaldırdığında hiç beklemediği bir fotoğrafla karşılaştı. Babası, abisinin mezarını ziyarete gelmişti.

Normal şartlar altında ailesinden mezarlığa gelen olmazdı. Babası da, annesi de mezarlığa yılda bir kere gelirlerdi. O da abisinin doğum gününde olurdu. Annesi Usagi ile karşılaşmamak için de genelde akşam gelmek isterdi. Ne var ki, babasının gündüz vakti abisinin mezarında olmasını iyiye işaret olarak yormamıştı.

Yavaş yavaş yürüyerek babasının yanına kadar gelmişti. Gökyüzündeki turuncu tonları, yerini yavaş yavaş sarıya ve maviye bırakırken, bir mezarın başında baba-kız mezara kitlenmişlerdi. Yan yana duruyorlar, ilk kimin söze gireceğini merakla bekliyorlardı. Sonradan gelmiş olması nedeniyle Usagi söze girmesinin doğru olacağını düşündü. "Seni burada görmeyi beklemiyordum baba." İçindeki hüzün, sesinin tonuna da yansımıştı. Hafif kısık, hafif ağlamaklı olan ses tonuyla birlikte lafını bitirdiğinde babası parmaklarının arasına sıkıştırdığı yarısı yanmış sigaradan bir duman çekti. Başını göğe doğru kaldırıp çektiği dumanı aheste aheste bıraktı ağzından. "Ben de beklemiyordum buraya gelmeyi. Ama sana anlatmam gereken şeyler var, minik tavşanım." Uzun zamandır duymamıştı bu sözü. Babası, küçükken hep bu şekilde seslenirdi Usagi'ye. "Minik Tavşanım." Usagi'nin içindeki hüzün, mutluluğun girebilmesi için ufak bir yer açmıştı o anda. "Hepsi birbiriyle bağlantılı. Abinin ölümü, benim geçmişim. Ve senin yeteneklerin."