RPGTürk

Mizu no Kuni iç savaşı. Mizu no Kuni'nin en kanlı zamanları. Öyle ki bu savaşlarda Mizu no Kuni köyleri birbirlerine kırdırılmıştı. Kekkei Genkai sahibi insanlar bu savaşlarda birer silah olarak kullanılmıştı. Yuki Kaira'da bu Kekkei Genkai sahibi insanlardan birisiydi. Yeteneği, buz elementini kullanabilmesiydi. Ne var ki klanının bütün mensupları bu yeteneği kullanamıyordu. Kekkei Genkai ebeveynden çocuğa, ya da torunlara geçen bir DNA zinciri ile oluşmaktaydı. Kaira'da ise bu DNA zinciri bulunmaktaydı. Annesi bu klanın mensubu değildi, dışarıdan gelmişti. Kaira doğal olarak bu yeteneğini babasından almıştı. Babası da kendisi gibi bir buz elementi kullanıcısıydı. İç savaş zamanında ise bu Kekkei Genkai sahibi insanlar bir hayli zorlanıyordu. Çünkü bu savaştan canı yanan Kekkei Genkai sahibi olmayan insanlar, Kekkei Genkai sahibi shinobilerin savaşa neden olduğunu düşünüyorlardı. Bu lütfa "Lanet" gözüyle bakıyorlardı. Onlara göre Kekkei Genkai sahibi shinobiler olmamış olsa, bu savaşların hiçbirisi olmayacaktı. Çünkü elde etmek isteyecekleri bir güç olmayacaktı. Hyoton elementi kullanıcılarının bulunduğu Yuki klanı ise bu durumdan en muzdarip olan klanlardan birisiydi. Öyle ki bundan yirmi yıl sonra yaşanacak olan "Dördüncü Shinobi Savaşı" zamanında bile Yuki klanı mensupları "Lanetli" olarak anılacaktı.

Mizu no Kuni insanları, bu sözde "Lanetli" olan insanlar bir daha başlarına kötü olaylar, savaşlar, acılar getiremesin diye soykırım başlatmışlardı. Kekkei Genkai sahibi insanlar hunharca öldürülüyordu. Köyler tamamen yakılıyordu, insanlar çeşit çeşit işkenceler ile öldürülüyordu. Bu soykırımdan yine en çok etkilenen klanlar arasında Yuki klanı vardı. Öyle ki neredeyse bütün Kekkei Genkai sahibi shinobiler öldürülmüştü. Bir elin parmaklarını geçmeyecek sayıdaki shinobi kaçmayı başarmıştı. Bu kaçanlar arasında en çok tanınan isim Yuki Haku'ydu. Zabuza Momochi isimli Kılıç ustası ile birlikte paralı askerlik yaparken, Konoha Takım 7 ile olan dövüşünden sonra ikisi de öldürülmüştü. Ama bizim şu an dinleyeceğimiz hikaye bu hikaye değil. Daha geri planda kalan, kendisini gizlemeyi başarmış, neslini ve Kekkei Genkaisini devam ettirebilen birisinin hikayesi. Yuki Kaira'nın hikayesi. Bir diğer adıyla Kita Kaira.

Bir sarsıntı nedeniyle yataktan bir anda fırlamış, ne olduğunu anlamaya çalışırken bulmuştu kendisini. Köylüler sonunda anlamışlar mıydı "Lanetli" olduklarını? Evi yıkmaya mı çalışıyorlardı? Yoksa bir iç savaş daha patlak mı vermişti? Küçük beyni, olanları yavaş yavaş idrak ederken neler olduğunu anlamaya başlamıştı küçük Kaira. Babası uyandırmak için sarsmıştı onu. Gözlerini ovuşturup neler olduğunu anlamaya çalışırken babasının sesi ilişti kulaklarına. "Kaira! Kaira! Çabuk kalk, gitmemiz gerekiyor." Neler olduğu hakkında en ufak bir fikri yoktu hala. Kafasına tonlarca şey dolaşırken babasının emirlerine harfiyen uymaktan başka seçeneğinin olmadığının bilincine varmıştı. Ailesinin her bir üyesi farklı bir iş üstünde, canlarını kurtarmak için uğraş veriyordu. Babası ailesine gerekli olacak şeyleri toplamakla meşguldü. Bir miktar para, yol boyunca yetecek yiyecek, aile yadigarı bir bileklik. Annesi ise dolabın önünde, kıyafetleri çantaya dolduruyordu. Kaira da kendisine söyleneni yapmak için yataktan çıkıp bir kaç parça kıyafetini tıkıştırmaya başlamıştı sırt çantasına. Son kıyafetini de çantasının içine soktuktan sonra çantasının fermuarını kapatmaya fırsat bulamadan babasının kucağında bulmuştu kendisini. Annesi ise peşi sıra geliyordu. Sırtında kendi çantası, sağ elinde Kaira'nın sırt çantası ile birlikte.

Evin kapısı açıldığı gibi sırtına vuran soğuk rüzgar birden beynini harekete geçirmiş, üstündeki uyku mahmurluğunu üstünden atmasını kolaylaştırmıştı. Başını babasının omzuna yaslamış, yanında kendisini güvende hissettiği tek kişiye sarılıyordu sımsıkı. Evden git gide uzaklaşırlarken köyün geri kalanını gördü içinde doğduğu evin arkasında. Tabi evleri görmeden önce de görüyordu evleri ama bunu sonradan fark etti. Gökyüzünü kaplayan siyah duman, yerini kırmızı alevlere bırakmıştı Kaira'nın gözlerinde. Kulaklarını insan çığlıkları tırmalıyor, burnunu yanık kokusu kaplıyordu. Gözlerinden yanaklarına süzülen soğuk damlaların nedenini bilemiyordu. Havadaki ağır duman yüzünden mi? Bulundukları yerin soğuğundan mı? Yoksa üzüntüden mi bilemiyordu. Gözleri buğulu görmeye başladığı anda babasının omuzuna konan bir kar tanesine ilişti gözleri. Her şey bu kar tanesi yüzünden başlamıştı. Çektiği bütün acılardan sorumluydu bu küçük kar tanesi. Kaira'nın ise hiçbir şey gelmiyordu ellerinden. Sadece bakıyordu arkasında bıraktıkları köye, ya da o köyden ve insanlarından geride kalanlara. Bir gün bu acıların hesabını sorabilecek kadar büyüyecekti. Ama o güne kadar hayatta kalması gerekiyordu. Bunun bilincine varacak kadar büyümüş olmasının verdiği ağırlığı hissetti bir anda. Fazla gelmişti. Kafasını babasının omzuna gömüp sımsıkı kapattı gözlerini. Sırtına bir kırbaç misali inen rüzgarı hiçe sayarak.

Ne kadar geçmişti bilmiyordu kendi rahat yatağında yatmayalı. Üstüne yorganını çekip o sert rüzgarların camına vuruşunu. Sanki içeriye girip, ortalığı dağıtmak istermişçesine. O rüzgarları bile özlemişti. Kuzeyin soğuk rüzgarlarını. En azından yaşadığı yeri biliyor, yabancılık çekmiyordu. Gördüğü insanların kültürünü biliyordu. Kaira'ya nasıl yaklaşacaklarını ya da nasıl konuşacaklarını biliyordu. Bu tanımadığı memlekette ise yoksundu bütün bu bilgilerden. Çaresizce bakıyordu gördüğü insanların yüzlerine, gözlerine. Yanından geçen her insan ile birlikte biraz daha yaklaşıyordu babasının bacağına. Biraz saklanmaya çalışıyordu, biraz da kamufle olmaya. Elinden geleni yapıyordu onu görmemeleri, önem vermemeleri için. Ne var ki çok başarılı olamıyordu bu girişimlerinde. Çölü aştıktan sonra arasından geçtikleri o büyük iki kayalığın arasında görmüştü birisini. Kızıl saçlı bir abla. Onu sevmek için yaklaşmıştı Kaira'ya. Tabi Kaira hemen babasının arkasına geçmiş, gözlerindeki korkuyu içine içine işlemişti kızıl saçlı ablasının. O an kızıl saçlı ablasının gözlerindeki umutsuzluğu, üzüntüyü görmüştü. Kaira kaçtığı için miydi bu üzüntü? Ama o da korkmuştu! Nedeni vardı! Lanetliydi Kaira. Kızıl saçlı ablasına da lanetini bulaştırmak istemiyordu. Yoksa onun da evine gelip öldürürlerdi onu. İnsanlar kendi yaşadıklarını yaşasın istemiyordu. Kendi suçu olmayan bir nedenden dolayı ölsünler istemiyordu. Çok üzücüydü çünkü. Bu düşündüklerinin aynısını "Ishichou" dedikleri abiye de söylemişti zaten. O da yaklaşıp başını okşamıştı Kaira'nın. "Merak etme küçüğüm. Burada güvendesin." Abinin gözlerindeki gülümsemeyi, umudu, merhameti görmüştü. Uzun zamandır kimsede görmediği merhameti görmüştü bu abide. O an karar vermişti. İleride bir gün büyük bir ninja olacaktı ve bu abi için kötülere karşı duracaktı.

Gözleri uykusuzluğa karşı savaş verirken duymuştu babasıyla Ishichou'nun konuşmalarını. "Koruyamam" demişti Ishichou. Tam bu kelimeyi duyduğunda çevirmişti kafasını yere. Biraz utançtan, biraz da korkudan. En çok da üzüntüden. Aynı acıları çekeceğini biliyordu. Tam da bu yüzden çevirmişti kafasını yere. Yine güvende olmayacaktı. Ama biraz önce kendisinin burada güvende olduğunu söylemişti bu abi. Şimdi niye söylemişti ki böyle bir şeyi? Lanetini mi öğrenmişti? Belki de lanetli oldukları için bunları yaşıyorlardı. Peki neydi bu lanetleri? Niye onlarda vardı bu lanet? Hiçbir şey bilmiyordu. Ve bilmediği şeyler yüzünden çekiyordu bütün bu acıları. O anda Ishichou'nun sözleriyle tekrardan babasının olduğu yere çevirdi kafasını. "Bak Yuki Hiroshi, seni ve aileni burada kabul etmem benim insanlarım için büyük bir tehlike oluşturuyor." Bir an duraksamıştı, sanki bir şeyler düşünüyor gibiydi. O an içinde bulundukları durumdan nasıl kurtulacaklarını düşünüyor olabilirdi. Bir çıkış yolu arıyordu belki de. Her ne yapıyorduysa, bulmuştu. "Sana karşı dürüst olacağım. Mizu no Kuni'yi, ve doğal olarak Kirigakure'yi karşımıza alamayız. O yüzden size son resmi cevabım hayır olacak Yuki Hiroshi." Kısa bir duraksamanın ardından bakışlarını Kaira'ya çevirmişti. Gözlerinin içindeki hüzün yerini bir umut ışığına bırakırken bakışları tekrardan babasına kaymıştı. "Şahsi cevabıma gelirsek. Orasını pek sever misin bilmiyorum ama elimizde çok fazla seçenek yok. Soyadınız değişecek. Burada yeni bir soyadı ile yeni bir hayata başlayacaksınız. Yeteneklerinizi bütün köyden, en yakınlarınızdan, hatta kendinizden bile gizli tutacaksınız. Eğer birileri sizin gerçek kimliğinizi öğrenirse sizi köyden sürmekten başka seçeneğim kalmaz. Aynı zamanda bizim de gerçek kimlikleriniz hakkında bilgimiz yok." Sözlerini bitirdikten sonra gözleri yarı kapalı olan Kaira'ya çevirmişti bakışlarını. Yavaşça yanına yaklaşıp bir dizi üstüne çöktü. Elini Kaira'nın başına götürüp okşamaya başlamıştı. Kaira ise uzun zaman sonra ilk defa Ishichou'nun gözlerinde görmüştü merhameti, umudu. Bu güveni aldığında ise gözleri kapanmadan önce son kelimeleri de duymayı başarmıştı.

"Yeni hayatına hoş geldin. Kita Kaira."