RPGTürk

Gözlerim olabildiğince açık olmasına rağmen, her şey sonsuz bir karanlıktan ibaretti sanki. Her şey ama her şey karanlık tarafından yutulmuş ve sindirilmiş gibiydi. Attığım her adım, bir öncekinden farksızdı. Sanki olduğum yerde dönüp duruyordum ve bu sonsuza kadar sürecekmiş gibiydi.

Derin bir nefes alırken, gözlerim birkaç kez kapanıp açıldı. O an, defalarca kez varlığına şahit olduğum bir ıslık, bu sonsuz karanlıktan boynuma doğru ulaşmaya yeltendi. Vücudum refleks olarak eğilip, ıslık bir katana’ya dönüşürken, boynumu es geçmesine sebep oldu. Duraksamadan, hızlı bir tepki ile geriye doğru sıçrayıp, kılıç ile arama mesafe koyarken, karanlık yavaşça dağılmaya başladı.

Önce tiz bir ışık, gözüme vurdu. Ardından bu ışık yavaşça tek bir noktada toplanmak yerine yavaşça dağıldı ve çevremi açığa çıkarttı. Sert bir rüzgarla birlikte esen ağaçlar yavaş yavaş yerini alırken, toprak zemin bir kez daha ayaklarımın altında çatırdamaya başladı. Gözlerimin önündeki yaşlı kadın, pis bir şekilde sırıtırken göz göze geldik. Gözlerinde tatmin olmuş bir ifade vardı.

“Ryu… Büyümüşsün. Yıllar sonra, gözlerin sadece bir araç olduğunu anlamışsın.” Dedi, boğuk bir ses tonuyla. “Tamamen kör ve savunmasızken, bir kılıç saldırısından kurtuldun. Peki bunu nasıl başardın?”

Duraksadım. Hemen bir cevap vermek yerine, gözlerimi yumdum ve o sonsuz karanlığı bir kez daha hissederek, o anı hayal ettim. Önce o ıslığı duyduğumu gördüm, hemen ardından ise refleks olarak eğildiğimi. Başta cevap olarak, ıslığı duyduğum anı feyz alarak, duydum demeyi düşündüm. Ama içimdeki bir kuşku tohumu, cevabın bu olmadığını fısıldadı bana. Bu tamamen hissiyatla alakalı gibiydi.

“Aslında kurtulan, ben değildim.” Dedim, kavradığım anlayış üzerine. “Vücudum, dürtülerim kendiliğinden hareket etti.”

Gözlerimin içine baktı ve memnun bir şekilde gülümsedi kafasıyla sözlerimi onaylarken. “Bu, sadece defalarca kez ölümle karşı karşıya kaldıktan sonra elde edebildiğin bir şey. Shinobi dürtülerin, o ölüm kalım anında, senin göremediğini görür ve aslında senin yapabileceğin, ama zihnindeki prangaların yapamayacağını düşündürdüğü şeyleri yapmana sağlar.”

Duraksadı ve elindeki katana’yı kınına soktu. “Ahahaha, neyse ki bir katana ile saldırdım sana. Eğer elimde bir Wakizashi olsaydı, o kafanı uçururdum.” Diye mırıldandı huysuz bir şekilde yanımdan yürüyerek geçerken.

Hafif bir iç, dağ havasını içime doğru çekerken, ardından kulübenin içine girdim. Yıllar sonra, ilk defa eylemleriyle bana ufak bir ders vermek istemişti. Bu beni şaşırtmış olsa bile, daha çok memnun etmişti. Hareketleri düz ve ciddiyetten uzak gibi gözüküyor olsa bile deneyim ve yaşanmışlık sonsuz bir kaynak gibi barınıyordu o hamlelerin içinde ve en ufak şey bile öğretimimi geliştirmemi sağlıyordu.

Şömine her zaman olduğu gibi yanıyordu. O kendi koltuğuna oturdu ve ben de hemen yanı başındakine.

“En son, buralar karla doluyken gelmiştin yanıma. Neler oldu o zamandan beri Ryu?” dedi, meraktan uzak durgun bir tonda.

Gözlerim şömine ateşine kitlenmişken, “Sozen öldü.” Dedim, basitçe.

Gözleri, üstümde dolaşırken dudaklarını büzüp birkaç kez kafasını salladı. “Senin elinden mi?”

Olumsuz bir şekilde kafamı sallayınca, şaşırdı. “Butsuo adında bir arkadaşım öldürdü onu.” Dedim, onun şaşkınlığını göz ardı ederken.

“Buna neden müsaade ettin?” diye sordu, yüz ifadesi hâlâ şaşkınlık barındırmasana rağmen, sesi kadim ve tok bir şekilde çıkıyordu ağzından.

Ellerim, cevabı bilmediğime dair iki yana doğru açılırken, “O an, nedense Sozen’in ölümünün elimden olması ya da olmaması çok şey değiştirmeyecek gibi göründü bana.” Dedim, ellerim o pozisyonda dururken.

Gülümsedi. “Çünkü hikayesini öğrendin Ryu… O, ölmeden önce her şeyi anlattı ve onda kendini gördün değil mi?”

Bunu nereden bildiğini sorgulamadan, onayladım onu baş hareketimle. Devam etti: “Shinobiler, iyi ya da kötü değildir Ryu. Onlar, ona verilen görevlerin tarafsız yansımalarıdır. İyi eğitilmiş bir shinobi, görevi sırasında birini öldürdüğünde, kimse ona kötü demez. Ama bir shinobi, görevi dışında keyfi olarak birini öldürürse, bu onu kötü kılar toplumun gözünde.” Duraksadı ve gözleri küçük odanın içerisinde bir tur attı.

“Sozen’in hikayesini öğrenmeden önce, o senin gözünde kötüydü. Ama hikayesini öğrendin ve yaptıklarının bir gerekçesi olduğunu fark ettin. Doğru ya da yanlış, tüm bunları bir amaç uğruna yapıyordu değil mi? Tıpkı senin ya da bir başkasının yaptığı gibi.”

Haklıydı. Sustum ve dinlemeye devam ettim.

“Peki sen, amaçları uğruna her şeyi göze almış bir adamın ölmeyi hak ettiğini söyleyebilir misin?”

Bakışlarım şömine ateşinden uzaklaşıp, ustamın gözleriyle buluştu. “Hayır.” Dedim, tok bir sesle.

“Peki neden?” diye sordu.

“Çünkü amaçlarım uğruna ben de her şeyi yapabilirim.” Dedim, cevap olarak.

Gülümsedi.

“Ne gibi mesela?” diye sordu.

Düşünmeden verdim cevabımı. “Savaşlardan nefret ettiğimi biliyorsun, bir yenisini daha çıkartabilirim.”

"Yeterince büyük bir bedel.” Dedi, tatmin olmuş bir şekilde, ama gene de sordu: “Peki, başka ne yaparsın? Bir dostunu bu uğurda öldürebilir misin?”

Duraksadım. Tamamen, o an tüm yaşam fonksiyonlarım, nefes almam, düşünmem, sanki her şey bir anda donmuş gibi hissettim. Sanki ömrümden bin yıl geçmiş gibiydi tekrardan kendime geldiğimde. Gözümün içine bakmayı sürdürüyordu ve bir cevap bekliyor gibi gözüküyordu.

“Hayır.” Dedim, buruk bir tonda.

Gülümsedi bir kez daha.

“Cevap işte burada yatıyor Ryu. Amaçların için neler yapabileceğin önemli değil, asıl önemli olan neler yapamayacağındır. Eğer, bir yola yapamayacağın şeyleri bilerek çıkarsan, bir amaç uğruna yürüdüğün yol o kadar temiz ve dürüst olur. Bir insanın elleri, aldığı can kadar kanlı olmaz, yaptığı şey kadar kanlı olur. Bu insanın vicdanın bir geri dönütüdür.” Konuşmaktan yorulmuş gibi bir nefes molası verdi ve ellerinin ayasını şömine ateşine doğru birkaç saniye tuttu.

“Sen, görevinde insanların başarısız olmasına neden olarak, vicdanına bir karma diktin.” Dedi, “Sozen ise amacı için yürüdüğü yolu yapmaması gereken şeyleri yaparak vicdanına bir karma dikti. Ve en sonunda karmalarınız sizi denk getirdi ve hasadınızı aldınız. O anda sen görevini yapan bir shinobi, o da amacı için her şeyi yapabilecek bir adamdı.” Duraksadı ve ellerini şömine ateşinden çekip, benim bir elimi iki elinin arasına alarak dizine kondurdu.

“Bir gün, eğer Sozen isimli shinobi gibi, amacın uğruna yapamayacağın şeyleri bile yapabilecek bir adam olursan, kendini bugün gibi Sozen ile bir tutabilirsin. Tek fark, bugün bunu haksız yere yapıyor olurken, o gün tamamen haklı olursun evladım. Bugün sadece, görevini yapan bir shinobi ile dengeyi sağlamak isteyen genç bir çıraksın. Onu sen öldürmemiş olsan bile, buna vesile olarak belki de birçok insana faydan dokundu. Onları bilmesen, görmesen bile kalplerine bir karma diktin. Dengeyi sağladın.” Sustu. İki elinin arasına aldığı elime, üsteki eli ile ritmik bir şekilde dokunurken, şefkat ellerinden tüm vücuduma doğru umarsızca yayılmaya başladı.

Gözlerinin içine bakarken, gözlerim minnettarlık ile doluydu. Ama tatmin olmuş değildi. “Peki, doğru ya da yanlış nedir Sensei? Benim o an yaptığım bana göre doğru, bir başkasına göre yanlışsa, yolumun kirlenmediğinden nasıl emin olacağım?” diye sordum, o tatmin olmamış tarafımı da tatmin etmek için.

Birkaç saniye sessiz kaldı Ayu-sensei, ama bu anda sanki sorduğum soruyu düşünüyor gibi değildi. Sanki bu soruyu sorduğum için mutlu gibiydi.

“Ryu, ilk ve son öğrencim… Cevabı zaten biliyorsun.” Dedi kendinden emin bir şekilde, o an kafam karıştı ve gözlerinin içine titrek bakışlarla baktım.

Kafasını öne doğru birkaç kez salladı. “Bana doğru ya da yanlışın ne olduğunu anlatabilir misin?” diye sordu.

“Hayır.” Dedim çabucak. Devam etti: “Çünkü doğru ya da yanlış diye bir şey aslında yoktur Ryu. Bir insana göre doğru olan şey başka bir insana göre elbette yanlış olabilir. Çünkü onlar doğrunun ya da yanlışın inançlarında ya da hayatın kendisinde gizli olduğunu sanır. Aslında tüm bunlar, insanın vicdanını rahatlatmak için uydurduğu şeylerdir. Her şey vicdanda gizlidir Ryu. Kalp ya da akıl insanı yanıltabilir, ama vicdan asla. Eğer vicdanın sesini dinlersen neyin doğru ya da neyin yanlış olduğunu bileceksin.” duraksadı ve yüzünde tatsız bir tebessüm oluştu. “İşin kötü yanı ise çoğu zaman şanslı değilsen vicdanın iş işten geçtikten sonra ortaya çıkar. Bu yüzden insanlar doğru ya da yanlış denilen şeyleri yarattılar. Ama asla vicdanlarını tanımaya çalışmadılar. Sen çalış Ryu, vicdanını tanı ve bir gün neyi yanlış yaptığını ya da doğru yaptığını anlamak için iş işten geçmesini bekleme. Zaten sonucu bil.”

Gözlerim bir kez daha minnettarlık ile onu süzdü ve bu sefer tatmin olmayan hiçbir taraf barındırmıyordu. Usulca ellerimi iki elinin arasından kurtarıp ayaklandım ve iki elimin ayasını gövdemin önünde birleştirip, öne eğilebildiğim kadar eğildim.

“Öğretileriniz ve ufkumda açtığınız aydınlık yollar için teşekkür ederim Sensei.” Dedim.

Büyükçe bir kahkaha attı. “Aptal olma öğrencim… Bunlar zaten insanın yaşadıkça ve gördükçe öğrendiği şeyler, ama nedense çoğu bunları bildiğini fark etmez bile. Ben sadece fark etmeni sağladım.” Dedi ve doğrulmamı sağladı. Gözlerinin içine baktığımda konuşmaya devam edecek gibi göründüğünü fark ettim ve sustum.

“Ryu, eğer bir gün kalbin ve ruhun karanlığa teslim olsa bile, sen benim öğrencim olacaksın. Ama umut ediyor ve biliyorum ki, sen yıllar sonra bile köküne kadar katı, sessiz, sempatiklikten uzak ve gururlu bir adam olarak kalacaksın, çünkü bu sensin ve değişemezsin. Ama kalbin ve yapabileceğin şeyler değişecek olsa bile, eminim onlar da değişmeyecektir.” Dedi ve bir kaç saniye geçmişken oluşan sessizlikten sıkılmış gibi enseme okkalı bir şaplak vurup konuyu çabucak dağıttı. “Bugün beni yordun. Bedel olarak bana yemek yapacak ve kıyafetlerimi yıkayacaksın.” Dedi, kayıtsız bir tonda.

Gözlerim hafifçe açılıp, reddetmek için beni yönlendirecekken, kaşları çatıldı ve: “Ustana karşı mı geliyorsun şerefsiz?” diye haykırdı, menopaza girmiş bir kadının hırçınlığı ve gaddarlığı ile.

Hızlıca bu fikri reddettim ve yemek yapmak için mutfağa doğru oldukça isteksiz olmama rağmen, koşar adım yöneldim. Vicdanım, artık rahattı ve söz konusu shinobi savaşlarına katılabilirdim ve aslında yemek yapmak ve çamaşır yıkamak yapıma her ne kadar uzak olsa bile gerçekten de küçük bir bedeldi.