RPGTürk

Biricik yoldaşım,

Bilmediğin ve merak ettiğin her şey için seni aydınlatacağım. Yüreğinde büyüyen şüpheleri fazla dert etme. Daha büyükleri yolda çünkü. Göremiyorsun ve duyamıyorsun. Bugün, her zamanki yerde. Ölüler bizi duyamaz, ama kalplerimizin masumiyetini görebilirler. Yok mu sayacaksın beni? Sayamazsın. Ringo, gelmesen bile bekleyeceğim. Bir kötülük büyüyor. Belki bizim kalplerimizde henüz varlığını hissettirmedi.

Ama son olanlardan sonra, şüphelerini dinlemeden bir saniye dahi geçiremeyeceğini tahmin ediyorum. O yüzden geleceksin.

Zira hiç kimseyle konuşamadığını biliyorum. O yüzden beni fazla bekletme.

Buruşturup atmak istediği bu kağıt parçasını cübbesinin rastgele bir cebine attı. Pencereden vuran kamerin ışığına kitlendi. Her bir süzme onu gözlerinden vuran oklar gibiydi. Mızraklar, aydınlığın yüreğine nüfuz etmesini istediği silahlardı. Sinirini ve tereddütlerini bu kısa zaman dilimi içinde ne kadar unuttuysa, cebindeki mektubun varlığı kendini hep hatırlatıyordu. Huzursuz çehresini tıpkı az önce buruşturduğu kağıt gibi yerle yeksan etti. İki elini kafasının arasına aldı ve derin bir nefesi dışarı bıraktı ciğerlerinden. Nefesiyle buharlanmış cama kitlendi tekrar. Vesvese dinlemek için hiç güzel bir gece değildi. Ancak yüreğindeki özlem, bir dostun sıcaklığını aramanın verdiği o sıcak his asla geçmiyordu. Aniden döndü ve kapıya yöneldi. Ne söyleyeceğini bilmeden, düşünmeden.

Zaten gerek yoktu. Genelde sözleri ufuğa karışan ışık hüzmeleri gibi, yok olurdu onun karşısında.

İlerlediğini hiç de kısa sayılmayacak bu zaman diliminde shinobi yetilerinden mahrum dahi bıraktı kendisini. Takip edildiğini, çevredeki değişkenleri, hiç birini takmadı. Zira o bir buluşma ayarladıysa, bunların hiç biri yaşanmazdı. O kadar dikkatli, o kadar da zekiydi. Kısa süre silüetini karşısına aldı. Kapkaranlık, bir o kadar da aydınlık. Katanası belindeydi, yüzü görünmüyordu. Hiç bir zaman göremedi onu zaten tam olarak. O kadar uzaktaydı ki, dibinde olsa sahi yüzündeki duvarları hiç bir zaman aşamadı. Bu gizli hayranlık, onu senelerce kıskanmasına sebep oldu. Lakin farklıydı artık. Ringo daha güçlüydü. Belki ona doğru bir adım daha yaklaşmıştı. Ancak o koşuyordu. Hiç durmadan.

"Zaru-chan, pek romantik olmuyor böyle buluşmak." dedi rahatsızlığını belli eder tonda. Zaru mimik bilmezdi. Net konuşur, ifadelerini seçtirmezdi. Zihnine sözleri kazırdı. Ringo'nun rahatsız edici her şakası, onun için daha da sinir bozucuydu. Fakat bu gece farklıydı. Uzunca bir süre duraksadı genç kız. Sessizliğin sürmesine izin verdi. Kamerin ışığı saçlarıyla dans ederken, katanası bir yıldız gibi parlarken, uçuşan yaprakların hışırtısına bıraktı tüm sedayı. Uzun sessizlikten sonra, derin bir nefes aldı. Soğuğun fethedemediği çelikten ciğerleri, bir ejder gibi verdi buharı dışarı. Parıldayan dudaklarının arasından cümleler dökültü. Ringo'yu kendine kitlemeyi çok kısa bir sürede başarmıştı, hiç bir şey yapmadan.

"Bugün sana anlatacaklarım gizli sırlar değil. Barış çağındayız! Zamanımızın en popüler yalanı da bu. Herkesin dilinde bu var... Koca koca binaların arasında, zengin ve mutlu halkın minnet bakışlarıyla oturuyor rahat koltuklarında hepsi. Savaş kahramanları..."

Afalladı genç adam. Teni kadar solgun sesi, kulaklarını doldururken kızın gözlerinin içine baktı. Bu sözler ona bir şey ifade etmiyordu. Etmeli miydi? Düşünemedi o an. Ne anlatmaya çalıştığını hiç bir zaman ilk cümlesinden çözememişti. Ama önemli olduğunu biliyor gibiydi.

"Yani?" dedi umursamaz bir tonda. Onun üzerinde kullanabileceği herhangi bir etkisi de yoktu. Dahasını öğrenmek için yanıp tutuşurken, umursamamaya devam etmeliydi suratı. "Bana ne bundan?"

"Artık savaşlar ilan edilmiyor. Hayır, kimse o kadar onurlu değil. Biz yalnızız Ringo. Bu köyü yalnız bırakacaklar." dedi hüzün dolu bir sesle çelik iradeli Zaru. Onu hüzünlü görmek, sesinden bir hüzün parçası kopması dahi ilginçti.

"Ne düşündüğümü zaten biliyorsun. Ginbushi en doğru kararı alır. Sen neden düşünüyorsun ki? Hep güllük gülistanlık mı olacaktı hayat? Biz acı çekeceğiz Zaru. Bundan kaçışımız yok. Ben bir şeyleri sorgulayacak durumda değilim." dedi, gülümseyerek. Alışması gerekiyordu. Ringo'yu anlayabilirdi o. Ziyadesiyle daha çok çalışırdı beyni.

"Kuzuryu-gawa görevimiz. Bizi kurtarmıştın. Kendini hep benden aşağıda görsen de, o gün olmasaydın şu an burada bir mezar daha olacaktı." dedi, hüzün gözlerini kaplamıştı. Lakin yağmurlarını henüz yağdırmamıştı. Zaten ağlamazdı Zaru. Bunu becerecek kadar yetenekli değildi. "Annemin hemen yanında." diye söylendi naifçe. Ringo kafasını sağdan sola, seri fakat ağırbaşlılıkla salladı. Pişmanlıklar dolduruyordu yürekleri. Fakat çığlıkları pek sönük. Gurur duyduğu bir anı, dostunun hatırlaması ona sevinç zerk ediyordu.

"Rüyalarına girdi değil mi? İsmi fısıldandı kulaklarına. Lanet ettin belki tekrar hatırladığın için. Asla kopamayacağını anladın. Köklerini kesip attığında, bir hiç olduğunu farkettin."

Bir hiç mi? Bir hiç... Ringo asla bir hiç olmadı. Sinirlenirdi bu lafa, bağırır çağırırdı. Lakin Zaru onu kıramazdı. Lafın arkasındaki mananın daha farklı olmasını umut etti.

"Ben asla bir hiç olmadım Zaru. Olmayacağım da. Yeni ve seçkin dostların aralarında ne konuşuyor bilemem. İnkar da edersin sen gerçi. Ama ben dostlarım için nefes alıyorum. Beni umutsuzluğa düşürmek için geçmişimi kullanma." dedi, kararlı ve boğuk ses tonuyla.

Bir canavar gibi kükrerdi eğer, kuşları ürkütmek isteseydi. Ancak yapmadı. Zira fazlasıyla güzel bir geceydi. Her şeye rağmen.

"Buna izin vermem."

"Sana farklı bir bakış açısı sundum sadece. Bir gün kibrin seni yakmadan önce, sevdiklerini yakarsa diye..."

Soluk teni, gecenin ışığıyla dans ediyordu. Fakat Ringo sözlerini anlayamadı. Ruhundaki yardım çığlığını susturmuştu çoktan. Sessizlik daha çok işine gelirdi. Kulaklarını kapatması çok kolaydı. Çok sinirlenirse kesip atardı lakin nafile. Zaru hep yüreğine ulaşırdı. Her nağmesi, her gecesi ilmek ilmek işlenirdi ruhuna. Onu yok sayamıyordu. Kirli geçmişine vurduğu kilidin gardiyanıydı.

Onun ilk arkadaşıydı. İlk rakibiydi.

"Tsch! Boşver beni. Seninle bu bakış açısı kavgasını vermekten yoruldum artık. Beni endişelendiren şeyler daha büyük." dedi, sarsılmaz iradesini tekrar toplayarak. Kırpmadı gözlerini, eğmedi kafasını. Zaten o ne biliyorsa, o ne öğrendiyse; daha fazlasını bilirdi. Saklamayı da çok iyi becerirdi.

"Sınav değil mi? Gergin olmalısın." dedi tekrar Zaru. Artık saldıran yaralı bir kaplan değil, ırmak kıyısında dolanan usul bir tavşandı. Yardım eli uzatırken dahi bir adım sonrasını görürdü. Sözcüklerin anlamını yitirdiğine o zaman kanaat getirirdi Ringo. Çünkü ruhundan onun kadar iyi anlayan biri yoktu. Kimse o kadar iyi tanıyamazdı onu.

"Elime bir fırsat geçti. Yıllardır bir şekilde kendimi göstermeye çabalarken, o gördü sonunda beni. Bunu ben başardım değil mi? Bana evet de, haklısın de. Kontrol bile edemediğim salak bir göz yüzünden olmadığını söyle!"

Duraksadı kız. Çünkü Ringo'ya az önce söyledikleri, şu an ona teselli vermesini engeller nitelikteydi. Lakin bunun olmasını çok isterdi. Dostunun, eski takım arkadaşının gönlüne serin sular serpmeyi her şeyiyle arzuladı. Köye gelmemesi, onu hiç görmemesi, görevine devam etmesi gerekiyordu. Bu kadar özlemişti onu. Çocuk kandırır gibi karşısında dikilip duruyordu. Sarılamadı ona, öpemedi ve onunla birlikte gülümseyemedi. Hep bir kasvet, hep bir solgunluk. Mutlu değildi hiç bir şeyden. Ringo farklıydı ama. Umutsuzluğun içinde kendini güldürürdü o. Savaşırken keyif alırdı, sırtına bir katana girdiğinde yüzü gülümsemeye devam ederdi. O, shinobi olmak için doğmuştu.

"Bıktım ben." dedi. Ardından devam etti, rüzgarını önüne katarak. "Seni defalarca yendiğim halde neden kıskandım hep biliyor musun?" Ciddileşiyordu artık bezgin ve dikkatsiz gözleri. Her kelimesinde daha çok açılıyordu. "Aptaldın. Sorgulamazdın. Atılırdın sadece ve sürekli yoluma çıkardın. Kendini bir kere bile geri çekmedin. Seni özel yapan şey yeteneklerin mi? Hayır, seni üç saniyede yenerdim çünkü. Sen savaşçısın. Benim olmayı hep arzuladığım, ama başaramadığım savaşçısın sen."

Sözleri genç adamın güvenini tazeledi. Suratına renk geldi ve gözleri hiç olmadığı kadar kararlılıkla doldu. Minnet dolu bakışları yöneltti eski dostuna. Teşekkür ederdi, ona sarılırdı. Bunu istemezdi ama. Hep kavga etmeliydi onlar. Birbirlerini çekememeye devam etmelilerdi. Hiç bir şeyin büyüsünü bozmadan, akışına bırakarak.

"Güzel sözlerdi, nereye kusacağımı bilemedim." dedi kısık sesli bir kahkahayla, içine içine. "Fazla büyüdük. Biz değişirken çevremiz aynı kaldı. Benim uyum sağlayamadığım şey bu. Tek bildiğim savaşmak. Ama senin gibi bundan bıkacağım bir gün gelmeyecek, eminim." Güldü Ringo. Çünkü Zaru'nun arkasında olduğunu ve onu desteklediğini biliyordu. Onunla konuşacakları çok şey vardı, yarım kalan çok mevzu ve gidilecek çok görev. Ama artık Ringo'nun onun seviyesine gelmesi, kendini kanıtlaması gerekiyordu.

Davul bile dengi dengineydi çünkü.

"Veda edeyim artık sana. Shima-sensei'ye selam söyle. Ayrıca... Başını beladan uzak tut. Her zaman yanında olamam." dedi. Doğru, bir sınava katılacaktı ve bu sınav şüphesiz ki bela ile doluydu. Zaru'ya sırtını yasladığı günler ise geride kaldı. Sınav anında kime güvenebilirdi, kime sırtını yaslardı bunu bilmiyordu. Bildiği tek şey, inancı ve cesaretinin tam olduğuydu. Yapacaktı bunu. Gözlerini kapattı sıkıca, açtığında karşılaşacağı sıradan manzaraya yalancıktan şaşıracaktı.

En başından beri Genjutsu ile konuşuyor olmak, bu sefer onu rahatsız etmemişti. Hayranlığı bir kaç kat daha arttı aksine. Zaru kadar güçlü biri çıkacak mıydı sınavda karşısına? Yoksa onu zorlayacak şey başka bir şey mi olacaktı? Bilmek ve kestirmek çok güç. Tek temennisi ise, belayı fazlaca üzerine çekmemekti. Çünkü artan sorumlulukları, her geçen gün omzuna bir tuğla daha koyuyordu.

Altında ezileceği zamanın hiç gelmemesini diliyordu.

Sözlerin geceyi yarıp, gün ışığını açığa çıkardığı bir vakti daha geride bırakmıştı. Kendine dışarıdan bir göz olarak baktığı zaman, doğruları ve yanlışları bir bir yüzüne çarpardı. Pek aldırış etmezdi eskiden. Düzeltmesi gereken, yoluna koyması icap eden çok sorunu olduğu ise aşikardı. Yüzleşmekten kaçtığı yaraları artık ona korkular salmıyordu. Zincirler ile sıkı sıkıya bağlanmış yüreği, artık çözülmek üzereydi. Sadece atacağı adım için hazırlanıyordu. Evinin yolunu unutmuş gibi, attığı tüm adımlar onu buraya getirmişti tekrar. Bakıyordu görev panosuna. Boş gözlerle incelediği her görevin arkasında, sorumluluklarını görüyordu. Her yerde olmak istiyordu, herkese yardım etmek... Lakin her şeye salça olmak istemiyordu.

İmkansızı istediği günleri geride bırakmak için çabalayacaktı artık.

Yürürken aklına doldu tüm sözleri Zaru'nun. Sözlerin arkasındaki güvensizlik zerk etti bir anda bedenine. Bir şeylerden şüphe duyması, onun haklı olduğu anlamına gelmiyordu. Karşılarında her ne varsa yenebilirlerdi. Her kim varsa, yıkılmadan durabilirlerdi. Bu iradeyi asla kaybetmeyecekti. Yolda bulmamıştı hayatını, bir daha kimsenin elinden almasına izin vermezdi. Bu köye borcunu her defasında kanıyla ödedi ve ödemeye kararlıydı. Birisi çıkıp bunun anlamsız ve sıkıcı olduğunu söylediğinde ise sinirlenirdi. Gözleri güneşin pencereden doldurduğu koridorla kesiştikten hemen sonra, gölgesi de kendisi gibi dev olan Yajima Juzo girdi kadrajına. Minnet duyduğu birisi daha çıkmıştı karşısına. Tüm sözleri, tüm yaptıkları boşuna olmadığını anlatırdı ona. Bir çocukken ondan dayak yediği günleri hiç bir zaman unutamadı. Yediği en eğlenceli dayaklardı bunlar. Çünkü suratına inen her bir yumruk, onu bu köye daha çok bağlamış ve onu daha güçlü kılmıştı.

"Günaydın Juzo-dono..." İlerleyişini sürdürdü savsak adımlarla. Hazırlıklarını henüz yeni tamamlamıştı. Lakin işiteceği azara gülüp geçmeyi beklerken, koca bir elin omzuna uzandığını hissetti. O kadar hızlı vuku buldu ki, tepki verecek bir an bulamadı. Hayır, düşüncelerinden daha hızlı akan bir eldi bu. Sarsıldı tüm vücudu.

"Kilo mu verdin lan sen? Tığ gibi kalmışsın... Yemek yemiyor musun yoksa?!"

Stresli günlerin eşiğinde, tüm huzursuzluğunu silecek şeyin sırtına inen devasa bir yumruk olacağını tahmin edemezdi. Onun nazarında sadece dokunmuş dahi olsa, canının acısıyla kendine geldi ve acının yarattığı o çaresiz gülümsemeyi suratına takındı. Koridorun karşısına doğru hareketlenip bu dev ve sinirli adamdan kurtulmak istiyordu.

Kendine gelmişti artık. Korkularından arınamasa dahi. Yine de umudun kalbinde yeşermesine hep izin verecekti.