RPGTürk

Riku, gece devriyesinden dönen ikizinin kendisini antrenman yapmak için dürtüklemeleriyle henüz gün ağarmadan uyanmıştı. Riko’nun bitmek tükenmek bilmeyen bu enerjisine hayret etmemek elde değildi. İsteği reddedildikten sonra Riku’yu sırtlayarak bahçeye götürüp kendisiyle dövüşmeye zorlamaması biraz da olsa yorulmuş olabileceğini işaret ediyordu ancak ikizinin ısrarcı yapısının yıldırılması zor bir güç olduğunun bilincindeydi. Fırsattan istifade hemen konuyu ikizinin karnını doyurup yatağa yollama ve sonrasında gününü sessiz ve sakince geçirebilme planlarına doğrultmuştu Riku.

“Akşamdan kalma gyoza var.” Bir yandan ikizinin tepkisine göre bahsi biraz daha arttırması gerekip gerekmediğini kestirmeye çalışıyordu. Riku’nun attığı yem ilgisini çekmişe benziyordu ancak kararsız görünen yüz ifadesinden henüz yutmadığı belliydi. “Kalamar ve uni koydum gyozalara. Sen kızartırken ben de yasemin çayı demlerim. Kahvaltı yaparız.” Zaafı olan kalamar yetmişti Riko’nun bu fikri onaylamasına. Dün balık avından dönerken uğrayıp kalamar bıraktığı için babalarının dostu Takeo-san’a içten içe minnet duygularını yolluyordu Riku.

İkiziyle birlikte mutfağa geçip kahvaltılarını hazırlamaya giriştiler. Mis gibi yemek kokusu evin içine hakim oldukça genelde pek de kahvaltı insanı olmasa da Riku’ya da iyice bastırmaya başlayan açlık hissi hakim oluyordu. Kazdığı kuyuya düşen ikizinin ardından kendisi de atlamıştı resmen. Sonunda leziz kahvaltılarına gömülürken Riko da keyifle gece devriyesinde yaşadıklarını ikizine anlatıyor, birlikte hoşsohbet ediyorlardı.

Gyozaları biterken ikizler kapı zilinin beklenmedik çalınışıyla irkildiler. Güneş henüz doğuyordu, günün bu saati görevden başka bir şey çağırıyor olamaz diye düşündü Riku ve içinde gelenin kendisiyle alakalı olduğu bir içgüdüyle kapıyı açmak için atıldı. Araladığı kapı ardında yüzüne aşikar olduğu bir Kusa shinobisi duruyordu. Hissi doğruydu, Mokuro ailesinde bu sefer görev Riku’yu çağırıyordu. Hem de shinobinin belirttiği üzere köy dışına çıkacağını ele acınca pek de kısa süreli olmayacağı yargısına varmıştı.

Shinobiyi teşekkürle uğurlayıp çoktan konuşmaları dinlemek için arkasında konuşlanmış ikizine göreve çıktığını henüz uyumakta olan babalarına iletmesi ricasında bulunup hazırlanmak için odasına geçti. Üzerine dik yakalı ve kolsuz siyah bir elbise geçirip odasındaki boy aynasının karşısına geçip yeşil saçlarını yüzünün önüne düşmelerini engellemek için iki taraftan kulaklarının üstünde kurdelelerle tutturdu. Bugün feminen olarak adlandırılabilecek parçaların ağırlıklı olduğu bir şekilde giyinmek gelmişti içinden. Dolabına bakıldığında inanılmaz bir moda karmaşası var gibi görünüyordu, sadece bunlarla yetinmeyip arada ikizinin kendisinden katlarca büyük kıyafetlerine de el attığı olmuyor değildi. Kendisi için herkese karşı büyük ehemmiyetle çektiği kişisel sınırları bu meselede biraz hafifletmekte sakınca görmüyordu.

Giyinmeyi bitirdiğinde Oroshi’nin bakımını olabildiğince hızlı ancak dikkatlice tamamlayıp oklarının içinde bulunduğu sadakla birlikte çok sevdiği yayını sırtına yerleştirdi. Gerekli olan her şeyi aldığından emin olmak için iki kez kontrol ederek hazırladığı shinobi çantasını da bacağındaki kemere iliştirdi. Son dokunuş olarak eldivenlerini eline geçirince hazır olduğu kanaatini getirip odasından ayrıldı.

Riku evlerinden çıktığında ikizi de çoktan uykuya dalmıştı. Bahçedeki kediler için mama kaplarını doldurup koşar adımlarla evlerine pek de yakın olmayan Kusachou Binası’na doğru yola koyuldu. Köy dışında bir göreve çıkacak olmanın getirdiği merak ve heyecan duygusu sarmıştı zihnini. Hatta direkt bir şekilde görevin başka bir ülkede olmasını umut ediyordu. Özellikle bir süredir köy dışına çıkmamış olmasının getirdiği stabil histen kendisini arındırmak istiyordu artık.

Görevi ile ilgili düşüncelerle koşturarak ulaştığı Kusachou Binası’nda kendine seslenen sevecen ses tonu Riku’yu zihninden çıkararak gerçekliğe döndürdü. “Ku-chan! Ah, ne zamandır görüşemedik. Nasılsın?” Sesin sahibi takım arkadaşlarından biri olan Momo’ydu. Uzun süredir köy dışındaki bir görevde olan pembe saçlı kunoichiyle son görüşmesi üzerinden bir aydan biraz fazlaca vakit geçmişti. Momo’nun güzel suratına yayılmış sıcacık gülümsemesini görmeyi özlediğini fark etti Riku. Çevresinde samimi olduğu pek fazla insana sahip değildi hatta geninliğinin ilk dönemlerinde Momo’ya da oldukça soğuk davrandığının bilincindeydi fakat genç kadına karşı bir güven hissiyle dolmaya başlaması kısa sürmüş, zamanla da en yakınlarından birisi olmuştu.

“Riko’yla köyde devriye gezmekten başka bir şey yapmadık. Sonunda köy dışı göreve çağrıldım ama şansa bak sen de bugün dönmüşsün.” Momo ile daha fazla sohbet etmek isterdi ancak kendisinden biraz ileride duran görev çağrısını aldığı shinobiyi fark etti. Bu kadar erken ve ani çağrıldığı için acil bir durum sezisindeydi ve Momo’yla vedalaşıp yanındaki iki kişi ile konuşmakta olan shinobiye yöneldi. İçlerinden kendisi gibi omzunda yumi yayı asılı olan genç kunoichi ister istemez dikkatini çekiyordu. Pek yaygın bir ninja ekipmanı olduğu söylenemezdi, en azından kendi köylerinde. Simsiyah uzun saçları beyaz teninin etrafından hoş bir tezatlıkla dökülüyor. Hafif ancak fark edilen bir makyaj dokundurulmuştu zarif hatlı yüzüne. Karşısındaki kunoichi Riku’ya tam nokta adlandıramasa da bazı yönlerden kendisine yakın hissettirebileceği bir izlenim veriyordu ilk anda.

Başıyla hafifçe selam verdikten sonra “Merhaba. Ben Mokuro Riku.” diyerek kendini tanıttı. Kısa tanışma faslının ardından görevlerinin detayını öğrenebilmek için üst kata çıktılar ve içeride kırmızı saçlı bir kadından başka kimsenin olmadığı odaya girdiler. Karşılarında kendilerine gülümsemekte olan kunoichi Kusagakure’nin iki numarası olarak nam salmış olan Haku Aisu’ydu. Köy içerisinde en çok saygı duyduğu, kendine örnek aldığı isimlerden birisiydi Riku için de.

Büyük bir dikkatle Aisu’nun görev hakkında anlattıklarını her cümle gittikçe daha da ilgisini çekerek dinliyordu. Sınır bölgesi içerisinde bulunan mültecilerin konuşlandığı Çadır Kent’teki şüpheli bir cinayeti araştırmak üzerineydi görev. Sessizce iz peşinde ilerlemek, araştırmak, soruşturmak… Görev, Riku’nun hakkındaki beklentilerinden bile daha fazla kendisine hitap ettiğini düşünüyordu. Çıkacağı görevin sıradan bir cinayetten ziyade böylesine gizemlerle örtülü ve bir yandan da Kusagakure’nin refah ve güvenliğine karşı gün geçtikçe daha da büyük bir tehdit olan Riaru ile bağlantılı oluşu ilgisini iyice artırıyordu.

Aisu’nun aktardıkları arasından kanla çizilmiş sembol detayına özellikle oldukça takılmıştı. Tehdit veya hedef şaşırtma amacıyla bırakılmış olması ilk aklına gelenlerdi ancak sebepleri netleştirebilmek için öncelikle bu sembolün anlamını bulmalılardı. Kafasında dönmeye başlayan sorularla birlikte Aisu’nun görev hakkındaki bilgilendirmelerini takip ediyordu. Son sözleriyle kendisinin konuşmaya başlayabileceğini uygun görüp sakin ve tek tonlu zarif sesiyle aklındakileri Aisu’ya yöneltti.

“Verdiğiniz bilgiler ve açıklamanız için teşekkürler Aisu-san. Aklımda olan sorulardan ilki Suguro Gekko bizim geleceğimizden haberdar mı ve kendisi ile Çadır Kent’e ulaştığımızda nasıl iletişime geçeceğiz? Görevi gizli bir şekilde yürüttüğümüz için insanlara sorular sorup dikkat çekme riskini almaktansa ilk olarak direkt kendisi ile görüşmenin daha uygun olduğunu düşünüyorum. Bir diğer sorum da yolculuk koşullarımız hakkında: herhangi bir araç tahsil edildi mi? Ve tekrar teşekkürler, köyümüzün güvenliği için elimden gelenin en iyisini adayacağım.” Konuşması bittikten sonra yönelttiği sorulara cevap beklemeye başlamıştı. Riku bu cinayetin kendisini şimdiden sır perdesinin aralarına sürüklediğini hissedebiliyor ve bir an önce yola koyulmak istiyordu.

Riku, bulundukları odanın içerisini dolduran kahkaha sesiyle biraz afallamıştı çünkü sorduğu soru ile sorunun doğurduğu tepkinin bağlamlarını zihninde ucuca dolayamıyordu. İnsanlarla diyalog kurmanın spontaneliğine bazı durumlarda hazır olamıyordu. İçerisinde bulunduğu an da onlardan birisiydi. Gözlerini söylediklerini kafasında tekrarladığı ve zehirli bir düşünce yağmurunda boğduğu odanın duvarından gelişigüzel gerçekleşen anın içerisinde olabildiğince samimi gelen gülüşe yönetti. Karşısında duran örnek aldığı insanı ilk defa böylesine neşe içerisinde görüyordu. Tabii ki kadının gülüşünün küçük bir andan ziyade tasadan tamamen arınmış ve görevini tamamlamış bir insanın mutluluğu olarak görebilseydi. İçerisindeki görev ateşini Aisu’nun uğrunda çok emek verdiğini bildiği huzuru köylerinde sağlayabilmek amacı da körüklüyordu.

Küçük olsa da bulunduğu anın keyfini hissetmemesi elde değildi. Daima ciddi gördüğü Aisu’nun gülüşü içini sıcacık bir samimiyetle dolduruyor, zihnini genjutsu altına almışçasına rahatlatabiliyordu. İnsan gerçekten de birbirlerinin varlığından kök salıyor, gelişiyorlardı. Riku da yeni hisler hissettikçe daha fazlasını tadabilmek için isteği artıyordu. Bu öğrenme süreciyle olayları ve kendi perspektifini geliştirebildiğine inanıyordu.

Aisu’nun tepkisinin getirdiği aydınlatma ve güven ile içerisini kararlılık hissiyle doldurdu. Bunca eğitimi boş yere almamışlardı. Konuşmaları ardından yeterli bilgiye sahip oldukları kesindi artık öyleyse vakit kaybetmeye gerek yoktu. Ayrıca Fuu’nun da soru sormamasını kendinden emin olup vakit kaybetmek istemesine yormuştu biraz da. “Hemen olay yerine intikal ediyoruz Aisu-san.” Dedikten sonra başıyla tekrar hafif bir selam verip odadan hızlı adımlarla çıktı. Olabildiğince hızlı ilerlemek istiyordu. Şu an tüm benliğini görevine adaması gereken andı. Savaşın yıpratıcı etkisini birinci elden deneyimlemiş ve oldukça zor bir hayatın içerisine sürüklenmiş insanlara biraz huzur, biraz adalet bulabilmek amacıyla gidiyorlardı. Böyle bir koşulda kendisini geride tutamazdı.

Fuu ile senkronize ve hızlı bir şekilde ağaç dalları üzerinde seyahat ediyorlardı. Riku oldum olası kendini yerden yüksekteyken daha özgür hissediyordu. Kendi alanındaymış gibi bir rahatlık hissiydi bu. Artık partneri olan yanındaki kunoichi de memnuniyetle hızına ayak uydurmuştu. Önlerindeki gizemi bir an önce çözebilmek için aynı senkronizasyonu görevleri boyunca tutturabilmeyi umut ediyordu. Bunun için de öncelikle Fuu’yu biraz daha tanımak isteğini taşıyordu.

“Fuu-san yumii dou’ya ne zaman başladın? Neler yapıyorsun? Ne şekilde ilermek istiyorsun?” Fuu ile de öncelikle gün gibi ortada olan ortak noktalarını gözden geçirmek iyi bir fikir gibi gelmesinin yanında Fuu’nun aynı araca yaklaşım yöntemini deneyimleyebilmek de istiyordu. Ancak bir şeyleri öğrenebilmek için elinde olmadan fazla baskıcı olabiliyor ve karşısındakileri bunaltabiliyordu bunun yaşanmaması için kendini tutuyordu ancak ne kadar başarılı olabildiğini kestirebildiğini söyleyemezdi.

Fuu henüz cevaplamadan bir nefes alıp “Açıkcası pek fazla yumi dou kullanıcısı görmüyorum, biraz heyecanlandım.” diyerek ekledi. Kelimelerine ironik bir şekilde oldukça ifadesiz bir halde konuşuyordu. Böyle bir konuşmada verilmesi gereken bu tepki büyük ihtimalle bu olmamalıydı diye geçiriyordu içerisinden ancak kendisini anlayabilen insanlarla konuştukça kendisinin nasıl bir insan olduğunu da daha fazla kabullenmişti. Samimiyeti aslında dışarıya karşı aldığı hissiz tavırlarıydı. İnsanlarla bir maske ardından iletişime geçmektense sadece kendisini sunuyordu.

Ara ara Fuu ile kısa muhabbetlerinin eşlik ettiği yolculukları oldukça sıradan bir şekilde ilerlemişti. Bu durum Riku’nun oldukça işine gelmişti çünkü görev öncesi kendini hazırlayabileceği sakin bir zaman dilimine ihtiyacı olduğunu hissediyordu. Hızla hareket halinde olsa dahi zihnini arındırıp bir nevi meditasyon haline sokmuştu. Meditasyon kendisine babasından geçen bir alışkanlıktı. Her sabah bahçelerindeki küçük göletin yanında bağdaş kurmuş zihnini sessizliğe büründüren babasını izlemelerinin sonucunda Riku da sabahları eşlikçisi olmaya başlamıştı. Kendini anın hapsinden kurtarıp düşünce bulutlarını geniş zaman süreçlerine yayarak düzenliyordu meditasyon yaparken. Memleketinin rahatlatıcı doğasının gözlerinin önünde kaydığı yolculukları da yorulmaktan ziyade dinlenmiş gibi hissettirmişti Riku’ya.

Hava iyiden iyiye kararırken önlerinde uzanan pirinç tarlalarının ardından küçük kasabadan parıldayan ışık toplarını görebiliyorlardı. İstikametleri olan Çadır Kent de hemen bu kasabanın kenarında konumlandırılmıştı. Otuzu biraz aşkın çadır düzenli bir şekilde sıralanmıştı. Çadır sayısından buranın beklediğinden daha fazla insana yuva olmaya çalıştığını fark etmişti. Ancak Çadır Kent’i baştan sona kaplayan sessizlik sıfır yaşam belirtisi veriyordu. Zaten savaşın baskısıyla yaşam çabası tüm omuzlarındayken hem yaşam standartlarının durumu hem de güvenliklerinin korunamaması halkın üzerindeki umutsuzluğu ve gerilimi artırdıkça artırıyordu. Riku bunu doğal bir neden sonuç ilişkisi olarak görüyordu ve duruma karşı elleri kolları bağlı olmak canını sıkıyordu. Burada yaşayan halka biraz da olsa yardımcı olabilmeyi istiyordu.

Çadır Kent’e girdiklerinde ilk dikkatini çeken etrafını shinobilerin sardığı iki çadır olmuştu. Burada yaşayan halk pek de bu çadırlara yaklaşmadan günlük yaşantılarına devam ediyorlar gibi görünüyordu. Diğerlerine kıyasla büyükçe olan ve merkeze konuşlanmış olan çadırın shinobilerce üs olarak kullanıldığı yargısına varmıştı. Ondan birkaç metre uzaktaki de büyük ihtimalle olay yeri olmalıydı. Shinobilere bu denli yakınken böyle bir cinayeti işlemek pek rastgele gelmiyordu, titizlikle ve planla uygulanmış olmalıydı. Sıradan bir insanın cesaret edeceği bir şey değildi, katil kendisine güveniyor ve sanki shinobilere meydan okuyordu.

"İstersen direk oraya gidelim ama çok dikkat çekeriz gibi geliyor bilemedim." Fuu’nun sözleriyle kafasındaki kurgulardan tekrar bulundukları ana dönüş yapmıştı Riku. Şu an yapacakları tek şey harekete geçmekti çünkü bu olayın fazla büyümeden kapatılması gerekiyordu. Fuu’nun da gitmekten bahsettiği olay yerini kendi gözleriyle incelemek için yanıp tutuşuyordu Riku da ancak görevlerinde gizlilik esastı. İkisinin kente girdiği gibi birden olay yerine gitmesi riskli gelmişti hem bir de önceliklerinden birisi Gekko’yu bulup ondan bu soruşturmayı yürütmek için destek almaları gerekiyordu. “Ben büyük çadıra girip Gekko-san’ı bulmaya çalışayım sen de istersen bir olay mahali etrafına göz at.” Şu aşamada ayrılmaları ve gözlemleri ardından bilgi birleştirmeleri uygun gelmişti. Hem aradıkları Gekko’nun olayın yaşandığı çadırın etrafında olabilme ihtimalinin yanında gözlerine çarpan en küçük detay bile bir şeylerin çözümünü getiren ipucu olabilirdi. Fuu ile kısa anlaşmaları üzerine olay mahalini Fuu'ya devredip kendisi öncelikli olarak aradıkları shinobiyi bulmak için ortadaki çadıra yönelmişti.