RPGTürk

Kapıya yaklaşan her adımımda kalbim daha şiddetli atıyor, ağzımdan daha da bir fırlayacakmış gibi oluyordu. Etrafta gördüğüm ufak detaylara gereğinden fazla bir anlam mı veriyordum? Günlerdir evde yokum. Sokaktaki kedi mamaları kendiliğinden yenilenmiş olamaz. Terliklerimi kapıda unuttuğumu çok net hatırlıyorum, kapıdan mı çalındılar yoksa eve biri geri mi soktu? Kapının önü neden tertemiz, kim süpürdü? Bu güzel koku nereden geliyor ve en önemlisi, içime anlamsızca dolan bu tatlı his neyin nesi?

Ellerim titreye titreye anahtarı kapıya geçirmeye çalıştım. Dönmedi kapı kolu en başta, sanki kaslarım erimiş yok olmuş da kolum çubuk makarnaya dönmüş gibiydi. Savaşmış, günlerdir hastanede yaralılara koşturmakmış hak getire, ben asıl bütün enerjimi şimdi kaybettim. Zar zor açtığım kapıdan içeri fırladım, yarı tökezler bir şekilde ayakkabılarımı bir kenara fırlattım. Hiç benlik değildi bu hareket, fakat ayların getirdiği özlem ve yeniden yeşeren umutlarım bir anda yeni bir ben yaratmıştı adeta, umursamadım. Kokunun kaynağına doğru koşturdum. Buradaydı. İki gözümün çiçeği en sonunda dönmüştü. Hayal değildi di' mi? O kadar olayla uğraşa uğraşa aklımı yitirip ayakta rüya görmeye başlamamıştım değil mi? Mutfağı Fuu'dan başka böyle dağıtamaz, balıkları böyle güzel başkası yakamazdı değil mi?

Yüzüm idrak edemediğim bir hızla ıslanmaya başladı gözlerimden akan yaşlar yüzünden. Ağzımı açamıyor, aklımdan geçen tonla şeyi bir türlü dile getiremiyordum. Ona söylemek, anlatmak, sormak istediğim ne çok şey vardı halbuki... Konuşamadım ve bir mancınıktan fırlamışcasına koşturdum Fuu'ya doğru sadece. Az önce kaybettiğim bütün enerjim birkaç misliyle geri dönmüştü kollarımı vücuduna sarmaladığımda. İyice sıkıştırdım kızı kucağımda, sevgi gösterirken can acıtan kişi olma rolünü ondan çaldım birkaç saniyeliğine. Kafamı iyice boynuna gömüp hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ettim bu şekilde. "Delirecektim neredeyse." dediğimde sarılmamızın üzerinden ne kadar geçmişti, emin değildim. Soluklanmak için geri çekildim, bir adım daha geri atıp Fuu'yu daha net görmeye çalıştım. Buğulanmış gözlerim bu işi zorlaştırsa da, Fuu'nun bitap halini anlamamı engelleyememişti. "Neler oldu?" diye sorgulamaya başladım ellerim hala kızın omuzlarındayken. "Neden bu kadar geç döndün?"