RPGTürk

Söylentiler, mitler söylenip durur nihayetinde masal kitaplarında zuhur ederdi. Aydaki bir tavşan geceyi gündüzü bilmeden tokmağıyla havanını döverdi. İçine türlü türlü ot, metal veya taş atar Yorulmazdı, dinlenmezdi. Ne zaman birisi başını kaldırıp aya baksa onu görebilirdi. Tokmağını kaldırır tüm gücüyle indirirdi. Güm! Güm! Güm! Her bir parça zerre olana kadar vurur, sonra bir yenisi daha atardı. Tak! Tak! Tak! Peki ya neyi arardı bu tavşan? Ne diye havanına bizim bilmediğimiz onca emtiayı atardı da eti çatlayana kadar döverdi? Söylendiği gibi aradığı ve yapmaya çalıştığı şey ölümsüzlüğün iksiri miydi? Hem, söylesenize, tavşan nasıl oldu da aya çıkmıştı?

Bir hikayeye göre derler ki bir düşmüş çıkıp gelmiş bir dolunay gecesi biri maymun, biri tilki biri de tavşan üç ahbabın yanına. "Açım!" demiş duyanlara. Gönlü birbirinden bol ahbaplar başlamışlar açı doyurmak için yol aramaya. Maymun çıkmış ağaca meyve toplamaya, inmiş nehre balık avlamaya. Kâdirmiş nihayetinde çıkmaya ağaca, inmeye nehre. Tilki dolanmış bir öte bir beri nihayetinde sığınmış kudretine. Yakaladığı bir kertenkele ile yavrusunun ağız sütünü verebilmiş bu bahtsız kalendere. Tavşan ise ne bir canı incitmeye muktedir ne de çıkıp ağaca meyve toplamaya. Koparttığı yalnızca çimendir, ötesi yok. Kalmış biçâr, dönmüş düşmüşe: "Yak ateşi ey kalender!" demiş. Yanmış ocak, konulmuş kazan. "Benim sunduğum etimdir!" deyip atlamış kazana. Kazan olmuş sepet, ateş olmuş gülşen. Yanmaya ne hacet bir serinliktir sinelerini doldurmuş. Dilenci silkinmiş. O silkinince üzerindeki paçavralar da toz olup uçmuş. Tozun altından Toriten'in hükümdarı Taishakuten çıkmış. Evren'in düzenleyicisi olan hükümdar gülümsemiş, nur olup göğe yükselmiş. Dolunaya bu ulu tavşanın suretini çizmiş. Böylelikle kim ne zaman aya bakacak olursa kendisini kurban eden tavşanın ululuğunu görür olmuş.

Efsaneler birbirini kovalardı ve muhtemelen hepsi de gerçeklikten çok uzaktı fakat unutulmamalıydı ki her birinde bir doğruluk payı da bulunmaktaydı. Masalların dediği gibi ayın üzerinde tavşana dönüşen bahtsız gelin Jōga yoktu. Ölümsüzlüğü arayan bir tavşan da yoktu. Taishakuten'in bir resim falan çizdiği de muhtemelen yoktu. 16 yıl önce aydınlanmış olan insanlar artık bu tavşan ile ay arasındaki ilişki ve buna binaen kurulan hikayelerin hepsinin dayandığı noktanın Tavşan Kraliçe adıyla bilinen Ootsutsuki Kaguya ve onun hapsedildiği Chibaku Tensei'nin olduğunu kolaylıkla söyleyebilirdi.

Hikayeler değişirdi. Var olan eskir yerini dolduran şey ise eski olamazdı. Bu durum yalnızca hikayeler için geçerli değildi. İtikadlar için de, sistemler için de, var olan her somut veya soyut olgu için geçerliydi. Birisi birisinden daha iyi olmazdı. Olan şey yalnızca "yeni" olurdu. Değişim geldi sanılırdı oysa hiçbir şey değişmezdi.

---

İnsanlar inandıkları şeyleri fazla ciddiye alıyordu. Kagi hiç kimseyi bir şeyden koparıp bir benzerine "ama az da olsa farklısına" bağlamak istemedi. Eğer öyle yapıyor olsaydı bu onu yalnızca doğal sürecin bir aracı haline getirirdi. Genç kızın kitleleri kendisine bağlama gibi bir girişimi de yoktu. Hatta mümkünse bir gruba müntesip olmak istiyordu. Zaten bu yolculuğa çıkma gayesi de buydu. Bu bağlanış ise körü körüne ve güçlünün, çoğunluğun diktasına boyun eğme yoluyla olmamalıydı. Kagi bu uğurda her soruyu hatta "Onun yerine sizi lağvetsek niye daha iyi olmasın?" gibi direkt olarak temele dayanan bir soruyu sormaktan çekinir değildi. Oysa daha bu varoluşsal neden sorularına değinmemişti bile. Ateş Tapınağı'nda yalnızca bulunarak cinayetle suçlanmış, bir iç mücadeleye figür olmuş ve an itibari ile muhtemelen uluslararası aranan bir kimseye dönüşmüştü. Oysa genç kız kime ne yapmıştı?

Hajime'nin yanından ayrılalı birkaç saat olmuştu. Ateş Ülkesi'nde olduğunu "yağmayan" yağmurdan, ağaçlardan, otlardan anlamıştı lakin ne taraf nereye giderdi bir fikri yoktu. Yürümekten sıkılmış ve ayı görebilen rahat bir yere yerleşip uzanıp yatmıştı. Uyumak istiyordu lakin derince bir uykudan uyanalı daha çok olmadığı için hiç uyuyası yoktu. O da kendince düşünüyor ne yapacağını tartıyordu lakin yaşananlar biraz da olsa onu strese sokmuştu. Bu stres halinde de aklını tek bir yöne vermekte zorlanıyor "yan yollara" sapıyordu. Ay'ın muhteviyatı hakkındaki yürüttüğü fikirler de bu yüzdendi.

Genç kız yeniden ayaklandı. "Acaba beni hangisi bulacak." diye düşündü. "ANBU halen daha Danzou zamanındaki kadar gaddar mıdır acaba." ANBU'nun belirli reformlara uğradığı kesindi lakin nihayetinde bir istihbarat örgütü olması gerekçesiyle bu reformların Kagi gibi avam birisinin bilmesi pek olası değildi. Hem, artık barış çağında gizli istihbaratın manası da neydi. Muhtemelen lağvedilmişlerdi. Hafifçe güldü. "Belki de beni Gölge Hokage bulur." diye söylendi. Uchiha Sasuke ile karşılaşabilme ihtimali bile komik geldi. Şu ağırbaşlılığı olmasa yere yatıp katıla katıla gülerdi. Sasuke'nin kendisine karşı galip gelmesi için gard almasına dahi gerek yoktu. Yine de bu fikirden o kadar da çekinmemişti. Hatta Indra'nın reenkarnesini görmeyi içten içe de istiyordu. Diğer yanda Ateş Rahiplerinin durumu ne haldeydi; kestirmek zordu. Anladığı kadarıyla Sentoki büyük savaşı kazansa da Hajime ile birebir yaptığı mücadeleyi kaybetmişti. Hakeza Kagi'nin yarı-ölü halini dahi kurtarmışlardı. "Bu bir genjutsu değil di' mi?" diye söylendi. İki eliyle kaplan mührü yapıp Çakra akışını bozmaya çalıştı. Bunu biraz da öylesine yapmıştı zira bu rahiplerin yaptığı genjutsu bozmak için "birazcık" kompleks görünüyordu. Hajime'ye bunun içeriğini sormadığı için biraz hayıflandı. Bir Funyuu bulana kadar ya da absürt bir olay örgüsüne dahil olmadıkça gerçekliğin genjutsu olup olmadığını söyleyemeyecekti.

Kararı aynıydı. Konoha yönüne doğru yeniden ilerleyecekti. Adı temize çıkmadan Ateş Ülkesi'nden çıkmak gibi bir niyeti yoktu. Hakeza sınırlardan çıkıp ülkeden kaçabileceğini de pek zannetmiyordu. Kendisini Konoha'nın batısında varsayarak doğuya doğru yöneldi. Eğer tanıdık bir mekana rastlarsa kendini Konoha yönüne doğru oryante edecekti. Yine satıh yolları tercih edecek fakat mümkünse yola yakın ağaçlar üzerinde hareket edecekti. Bu durum onu ister istemez hızlandıracak olsa da asıl maksadı yolda bir başka kimse ile konuşma ihtimalini ortadan kaldırmaktı. Zira üzerinde bu etiket varken herhangi bir şeyden habersiz kimseleri yalnızca selamlaşarak bile bu çukura çekebilirdi. Genç kız bu girdabın zaten yeterince yıkım yarattığına inanıyordu.

Nihayetinde ayağına çakra yükleyip zıpladı. Ağaç tepesinde yolculuk yapmayalı epey bir zaman olmuştu. Bir shinobi grubu ile karşılaşmayı umdu. Zira bu aceleci shinobi "yürüyüşü" pek onluk değildi. Yakalanıp teslim olmak, sağ selamet yürüye yürüye Konoha'ya varmak ve cezasını çekmek istiyordu.

Genç kız nereye gittiğinden pek de emin olmadan adımlarını üçer-beşer atıyordu. Umudu ve çabası yönünü tayin etmesine yardımcı olabilecek bir emare bulmaktı lakin Hajime'nin onu getirdiği yer çok ıssız ve tenha görünüyordu. Yola çıkarken tapınaktan bu kadar uzaklaşmış olmaya pek ihtimal vermemişti. Oysa yanıldığı açıktı.

Bu tekdüze ve sıradan yolculuk ancak yolun seçenek sunmasıyla farklılaşabilirdi. Nitekim nihayetinde öyle de oldu. Hiçbir insanın, kasabanın ve hatta kulübenin dahi görülmediği yolculuk sonunda bir yol ayrımına kavuşmuştu. Hangi yolun ne tarafa sevk ettiğini belirten bir emare veya işaret yok idi. Haliyle genç kıza bilgi sunan tek şey yolların ahvaliydi. "Daha çok kullanılan" yolu seçmesinin gerektiğinin farkındaydı. Zira o yol daha fazla yolcu uğurlayarak çiğnenmiş ve nihayetinde ot bitmez olmuştu. Bir küçük adımın getirdiği şey nihayetinde bir büyük afetti.

Aynı yönde ilerlemeye devam etti genç kız. Akıl ot bitmez yolu irşat etse de o yaşamın halen daha sürdüğü çimenli yolu tercih etti. Nihayetinde o, özgürdü. Henüz.

Ormanlık içinde yürüyüş monotonlaştıkça harcanan beyin gücü de en aza iniyor, iş artık refleks kabiliyetine bırakılıyordu. Kagi kendi içinde pek de somut olmayan düşünceler içinde ilerlerken sağ tarafında ormanın genel tınısını bozan sesleri fark etti. Fark eder etmez, yarı uyanık halden irkilerek çıktı ve hemen ilerlemeyi bırakıp bir ağacın sol yanını kendine siper etti. Sesin geldiği yönü ve konuşanları tayin edebildi lakin görsel bağlamda bu bilgilerini destekleyecek bir verisi yoktu. Konuşmalara çok uzak olması hasebiyle pek de anlamlı cümleler duyuyor değildi. Her ne kadar gönlü düsturuyla inip selam vererek sohbet etmek istese de bunu yapamazdı. Bingo Kitabı'nda adı olduğunu göz önüne alarak en azından Ateş Ülkesi'nin önemli bir kısmının kendi varlığından haberdar olduğuna inanıyordu. Her ne kadar bu tedbir, bireyci ve kendi "güvenliğini" önceleyen bir tavır gibi görünse de o, bu "kovalamaca" işinin yalnızca kendisinin ve otorite sağlayıcılarının arasında yaşanmasını istiyordu.

Oturup insanlara casusluk yapmayı kendine yediremedi, bu hususta yürüyüşünü normal bir insan ayarında tutarak yoldan devam edecekti. Kendini onlardan gizli tutma gayretiyle adımlarını atacak, asla konuşan insanlara doğru bakmayacak, yalnızca yakınlarından geçerken "anlam yükleyebileceği" somut bir şeyler duymayı umacaktı.

Yanlarından uzaklaştıktan ve onlar tarafından görünmediğine emin olduktan sonra duyduğu -muhtemel- şeyler üzerine yönünü değiştirmesi gerekirse karar vermek için bir süre bekleyecek eğer bir şeyler duymazsa da yeniden aynı yönde "tempolu shinobi" yürüyüşüne devam edecekti.

Ormanın içindeki sesler çok da sürpriz olmayarak iki gencin aşkını işaret ediyordu. Seslerin kaynağının ne olduğunu anlayınca Kagi hemen bu "dinleyici" tavrını kesti ve adımlarını sessizce atıp yanlarından geçmeye niyetlendi. Yine de yeterince bilgi aldığına inanıyordu. Zira iki gencin sevişmek için köyden uzaklaşmaya ihtiyacı vardı lakin bu uzaklaşma fersahlar ötesine olamazdı. Yani "iki gencin görünmeyeceklerine emin olacağı ve gitmeye sabredecekleri kadar" bir yürüme mesafesinde bir köy olmalıydı. Kagi bunun bir kilometre civarında bir şey olduğuna inanıyordu.

Kagi yakınlarda bir köyün olduğu bilinciyle etrafı daha gözleyen ve daha canlı bir tavır ile harekete geçmeye hazırlanıyordu ki başına bir şey "tık" diye düştü. Bu ne olduğu anlamsız olay karşısında ürküp irkildi ve refleks olarak bir adım geriye sıçrayıp gard aldı. Deminden şimdiye kalbi birazcık daha hızla çarpan genç kız yere düşen şeyin bir gofret, bir yiyecek olduğunu anlayınca yukarıya doğru baktı ve gördüğü şey karşısında içten içe "Bu da neyin nesi böyle" diyerek yüzünü buruşturmadan edemedi.

Kıyafeti bir garip, maskeli ve ne idüğü belirsiz birisi ağacın dalları arasından sevişen gençleri izliyordu. Ne shinobiye benziyordu ne de normal bir insana. Kagi, şaşkın şaşkın bakıyor ve gördüğü şeyi anlamlandırmaya çalışıyordu. Akıbet; kırmızı panter kostümlü kız da Kagi'yi fark etti. Kagi'nin aksine durumu oldukça olağan karşılamıştı. Oysa birisini dikizlerken yakalanmanın vereceği utanç panter kostümlü kızın yüzünde, hal ve tavırlarında pek görünmüyordu. Bunun aksine Kagi için daha sıradan ve hatta önemsiz bir olay olan monakaların dışını niye yere attığını açıklamıştı.

Bu açıklamadan sonra yeniden gençlere döndü ve biraz sapık ve ucubece bir tavırla olayı tarif ediyordu. Kagi ifadesiz bir tavırla onu dinlemeye devam ederken panter kız kendince tripleniyor ve Kagi'nin o ifadesiz tavrına gittikçe daha da celalleniyordu. Bunun bir döngü gibi olduğunu hissedince yüzüne hafif bir gülümseme kondurdu ve hiçbir şey demeden son söze kadar dinlemeye devam etti.

Kagi ne yapacağını bilemedi. Birisine -özellikle sıradan halka- görülmemeyi arzulamıştı lakin işte buradaydı. Teşekkür edip gitmek aklına gelen ilk şeydi ve doğrusu akıllıca olanın da bu olduğunu düşünüyordu. Fakat bu garip giyinimli kızın diğerlerinden farklı olduğunu anlamak da zor değildi. İçten içe "onun ne olduğunu" çözmek de istemiyor değildi. Biraz durduktan sonra kendini ikna etti ve "Ben de Kagi. Memnun oldum." dedi.

Onun bulunduğu ağaca doğru -pek de shinobi işi olmayan bir stil ile- tırmanmaya başladı. Hemen yanına veya gençleri gören bir noktadan ziyade gençleri görmeyen bir noktaya gelerek sırtını ağacın gövdesine dayayacaktı. "Doğrusu, layığıyla nasıl sevişilir ben de bilmem lakin sevişirken izlenmeyi muhtemelen sevmezdim." Göz kontağı kurmak üzere Yurisa'ya doğru baktı. "Ee, tanıyor musun bari onları? Yoksa sen de mi benim gibi geçerken sesleri duydun?"

Kagi'nin sorusu üzerine kostümlü kız tavrını bir üst perdeye taşımıştı. Belki bilinçli, belki de farkında olmadan en özel anlarını izlediği insanları eziklemişti. Anlaşılan oydu ki kostümlü kız "bu tip yobazlar" ile yan yana dahi gelemezdi. Bu sözler söylenirken garip bir ritüel, belki de bir dans figürü gerçekleşiyordu. Kagi şaşkınlıktan ziyade yargılayıcı, sorgulayıcı bir ifade ile muhatabının ne yaptığını anlamaya çalışıyordu.

Kızın sorusu üzerine Kagi burnundan verdiği nefesi ile bir saniyeliğine hafif alaycı -fakat kendine alaycı- güldü. İçinden "Fena da olmazdı." diye geçirdi. Zira kaçak bir kadın olmak kaçak bir erkek olmaktan kesinlikle daha zordu. Başını sağa sola sallayarak "Hayır" dedi, neşeli ve fısıldar bir ses tonuyla. "Yalnızca 'pisipisi' dendiğinde koşan bir kedi değilim." Elini yavaşça sesin geldiği yöne doğru götürüp parmağının ucunu hafifçe kaldırarak işaret etti: "Sevişiyorlar ve bir sevişmeden çıkması beklenen sesleri çıkartıyorlar. Bu sesler ilgi çekici mi? Belki de. Olağan dışı mı? Hayır değil. Haliyle bu sesler benim için büyük bir anlam ifade etmiyor." Etine batan ağaç kabuklarının acısını dağıtma gayretiyle oturuşunu düzelterek devam etti: "Sen ve ben, biz yalnızca buradan geçen kimseleriz. Onlar ise buraya kimsenin gelip geçmeyeceğini umarak gelerek aşk yaşayan kimseler. Yobazca veya senin arkadaşlığını layık olmayacak bir şey yapmıyorlar." Yeniden sesin geldiği yönü baş parmağı ile göstererek "Eğer dediğin gibi 'pek iş bilir' değilse birazdan bizi duyar hale gelirler." dedi. Aynı elinin bu sefer işaret parmağı ile yolun karşısını işaret etti. "Karşıdaki ağaçlardan birisine çıkacağım. Böylelikle bizi duymazlar, onlar istediği mahremiyete kavuşur ve biz de rahatça konuşabiliriz." Ağaçtan inmek için dikkatlice adımlarını aşağıya doğru atarken "Konuşmak istersen tabii. Eğer istemezsen, Ben Kagi. Umuyorum ki bir gün yeniden buluşacağız." Genç oğlanın iş bilmezliği konusunu yalnızca Yurisa'nın saptamalarına binaen ortaya koymamıştı. Göz ucuyla da olsa ahvali istemeden görmek zorunda kalmıştı. Kagi -ve görünüşe göre Yurisa da- konuşmayı seven kimselerdi. Maşukların bu konuşmalar aracılığı ile kendilerini fark edip hicap duymalarını istemiyordu. Bu yüzden hem bu muhtemel utancı önlemek hem de Yurisa'nın onların mahremiyetini işgal etmesini önlemek istiyordu.

Bir şey yaşanmazsa inip karşıya geçecek ve yüksek ağaçlardan birine tırmanacaktı. Beş dakika kadar bekleyecek ve Yurisa geldiğinde diyecekleri varsa dinleyecekti. Diyeceği yoksa "Peki ya sen nereden gelir nereye gidersin? Yargıladığım yok lakin sen de farkındasındır ki giyim tarzın pek tanıdık ve 'sıradan' değil. Haliyle sana özel bir anlamı ve açıklaması olmalı." diye soracak ve yanıtın koşulunu belirtecekti: "Eğer istersen tabii..."

Eğer gelen giden olmazsa planladığı gibi aynı yolu kullanarak doğuya doğru gitmeye devam edecekti.