RPGTürk

Kagi sözlerin tartılıp söylendiği bu ortamın aurasını tanımlayamamıştı. Hajime'nin kelimelerin sahibine saygı duyduğuna inanıyordu lakin ondan hissettiği şeyi tanımlamak istese buna korku derdi. Yurisa ise tam aksine bir neşe hissettiriyordu oysa yüzünde tek bir mimik yoktu. Bu hislerin rüzgar olup teni okşadığı ortam son sözlerin edilip Yurisa'nın gözbebeklerinin yerine gelmesiyle son buldu.

Gözleri yerine geldiğindeyse sendeledi. Vücudunun bir araç olarak kullanılması Kagi'nin de düşündüğü üzere pek de zahmetsiz bir hususmuş gibi durmuyordu. Beklediğinin aksine Yurisa yaşanan olay ve konuşmalardan pek de haberdar görünmüyordu. Hajime'nin kısa bir özetinden sonra kendisine dönerek "Eve dönüyoruz." demesini ve Yurisa'nın tepkisin, yadırgadı. Ev ile kastedilen şeyin farklı bir husus olup olmadığını sorguladı zira Yurisa'nın onu ihtiyarın isteği ile kaçırmaya çalıştığını bizzat kendisi belirtmişti. Hajime ile Yurisa'nın atışmalarından sonra Yurisa az önceki yaşadıklarının bir etkisi olsa gerek ki sendeleye sendeleye yanına geldi. O üzerine doğru yürürken çekingen ve sorgulayıcı bir tavırla Yurisa'ya baktı. Bu sırada söze giren Hajime'yi yan gözle dinlemeye koyuldu. "En sorunsuz" diye belirtilmesi üzerine "Nasıl yani?" diyerek yarım ağızla bir soru sordu. Bu sırada Yurisa'nın mühür yapıp elini Kagi'nin alnına koyması ile "Off." diye söylendi ve ardından omuzlarına ve göz kapaklarına binen tonlarca ağırlık hissine dayanamayarak kendisini bıraktı.
Bir damla su sesiyle gözlerini açtı ve başını sağa doğru çevirdi. "Demek o kadar derin." diye söylendi, karşısında duran ve bir tutam marul parçası yiyen kar beyazı bir tavşan ile bakışarak. Usulca ayaklanıp oturdu. Bu sırada tavşan marulunu ağzını şapırdata şapırdata yemeye, şaşkın ve belki de sorgulayıcı bakışlar ile Kagi'ye bakmaya devam ediyordu. Sessizce onu izledi. Biraz bekledikten sonra "Neyin içindeyim böyle?" diye sordu. Tavşandan herhangi bir yanıt gelmedi. Marulları ağzına hızlı hızlı depmeye ve küçük ağzını hızlı hızlı sağa sola oynatmaya devam etti. Kagi göğe doğru baktı ve birkaç toz parçası bir süre sonra örüntü oluşturacak şekilde dönmeye başladı. Tavşan son marul parçasını ağzına atmadan önce "Çok garip. Tadı neredeyse yok ama yemeden de edemiyorum." diye söylendi.

Son lokmasını da yiyen tavşan toz olup uçtu ve ardından görünmez bir dalın üstünde pinekleyen bembeyaz bir karga oldu. "Gözlerini açmadığın sürece bilemeyeceğiz." dedi. "Senin bildiğinden fazlasına haiz değilim, olmamam da. Görmek için gözlerine muhtacım." Kagi sessizliği bir süre bozmadı. "Bu yaşadıklarım gerçek miydi?" Karga kanatlarını açmadan kendini yere bıraktı ve düşer düşmez toz oldu. Kaginin ayakları altından bir köstebek olup çıktı. "Bilmem. Söyle bakalım: Peki ya ben gerçek miyim?" Zıplayıp yere bir daha girdi. Sadece sesi yankılanır oldu. " 'Gerçek, gerçek' diye söylenip durduğun da ne ola ki?" Su olup bir anda Kagi'nin ayağını koyup yer bildiği yerde çağlamaya başladı. "Gerçek dediğin ne ki? 3 yaşından beri bir kozanın içinde olmadığın ne malum ki? Seni saran şeyin koza olduğu ne malum? Yurisa'nın sana bir oyun oynadığı ne malum? Ya da bir taşın üzerinde kıvranıp bebekler gibi uyumadığın ne malum? Farkları ne ki?" Kagi hiçbir şey söylemedi. "Ya ben gerçek miyim? Sen dışında hiç kimse için değilim. Kimse için değilim. Fakat işte sen beni görüyorsun. Görerek var olduğuma inanıyorsun. Beni senin gerçekliğinde yaşatıyorsun. Öyleyse bir başkasının gerçekliğinde yaşamaktan niye çekiniyorsun? Aradığın Bodisatvlık farklı gerçeklikler üzerine değil mi?" Kagi'nin yıldız eylediği tozlar birer birer yok olmaya başladı. "Dünya'nın, Madara'nın, Sentoki'nin ya da Yurisa'nın gerçekliğinde yaşamanın bir farkı yok. Hepsi aynı ölçüde gerçek. Aynı ölçüde «yalan»." Sular kurumaya bir ağaç olup yükselmeye kondu. Bembeyaz köklerden bembeyaz odunlar yükseldi, dallar ve yapraklar çıktı. Matsuoka ağacını nasıl hatırlıyorsa öyle görünür oldu. Nihayetinde ağacın ortasından bir yarık açıldı. Gittikçe genişledi ve iki beyaz el yarığın iki kenarını tutarak dışarı çıktı. Çıkan şey bir insan idi. Kendisine pekala benzeyen bir insan. Yalnızca daha beyaz, daha soluk idi. İki tane de göğe tavşan kulağı gibi uzanan boynuzu vardı. Kagi'nin yanağını tutarak bir anne şefkati ile okşadı. "Gerçek bildiğine dönme zamanı." dedi ve her şey bir anda karanlığa gömüldü. Kagi bir kez daha gözlerini açtı.

---

Yavaşça yerinden kalktı. Sopsoğuk taş zemine yatmış gibi duruyordu lakin herhangi bir yorgunluk, kırgınlık veya tutulma belirtisi hissetmiyordu. Aklı az önce gördüğü 'rüyadan' yavaş yavaş kurtuluyordu. "Beni neden uyuttular ki?" diye düşündü. Etrafını yokladı ve nerede olduğunu anlamaya çalıştı. Ne beklediğini bilmiyordu lakin bir mağarada uyanmayı beklemediği kesindi. Sarkıt ve dikitleriyle oldukça eski ve korunmuş bir mağarada olduğuna kâni oldu. İncelediği sarkıtlardan birisinde de başında bekleyen ve uyuklayan Hajime'yi gördü lakin seslenmeden etrafı gözlemeye devam etti. Hajime'nin onu fark etmesi ve soru sorması üzerine yattığı yere şöyle bir bakarak "Garip ama iyiyim." dedi. Hajime'ye döndü ve gülerek "Eğer uyuduğum vakit güneşi devirmediyse bir gün içinde ikinci kez bu soruyu duydum." dedi. Kendisinin söyleyecek başka bir sözü de yoktu. Boynunda tasma ayağında pranga yoktu belki ama nihayetinde Ateş Tapınağı'nda ne idiyse burada da öyle hissediyordu.

Hajime'nin "Gidelim mi?" sorusu üzerine başıyla onaylayarak yanıt verdi ve o önde genç kız arkada oldukça derin ve geniş bir komplekse sahip mağaranın içinde yürümeye başladılar. Hajime'nin suratında saklayamadığı ifadeler Kagi tarafından kolayca yakalanıyordu. Hajime de ifadelerinin bu denli açığa çıktığının farkında olacaktı ki durum üzerine bir iki kelam söyleme hissi hasıl olmuştu. Kagi söylenen sözlere yine başıyla onaylayarak yanıt verdi zira olayın iç yüzünü az çok anlayabiliyordu.

Mum ışığından gayrı bir ışığın görünmediği daraltıcı koridorlar nihayetinde bir geniş oda ve hatta hole açılır olmuştu. Bu geniş alanın içinde ise başka insanlar vardı. Kagi ister istemez heyecanlanmıştı. Zira ortam oldukça otantik görünüyor, mağaranın havası ister istemez insanı heyecanla karışık bir gerilime itiyordu. Hakeza genç kız nerede olduğunu, kimlerle karşılaşacağını ve onlara adımlarıyla beraber neler getirdiğini bilmiyordu.

İçeri girer girmez pek genç durmayan lakin çekiciliğinden bir şey kaybetmeyen bir kadının bakışları ile karşılaştı. Bir anlığına afallayan Kagi bakışlarını kaçırsa da Hajime'nin takdimi üzerine yeniden ona doğru bakarak hafif bir baş selamıyla karşılık verdi. Kadının bakışlarının "yakıcılığını" onunla iletişimi kestiğinde dahi hissetmeye devam etmişti. Bu yüzden gözleri hızla yeni birisini aradı ve tanıdık bir yüz olarak Yurisa'yı gördü. Onu görünce hafifçe gülümsese de hisleri pek karşılıklı değildi. Yurisa ona öyle ya da böyle kızgın olacaktı ki Kagi'ye karşı bir tepkide bulunmamış hatta sırtını dönüp el mühürleri yapmaya devam etmişti.

Sağ tarafında ise iyi giyimli, iyi görünümlü uzunca bir adamla karşılaştı. Tarzı oldukça dikkat çekici olsa da yüz ifadesi pek de dost canlısı bir çağrışım bırakmıyordu. Kaoru adındaki bu adamın bakışları kendisinden ziyade Hajime'ye işaret ediyor gibiydi. Kagi kısa bir süreliğine Hajime'ye bakıp ardından Kaoru'ya döndü ve az önceki gibi bir baş selamı yaparak devam etti.

Kaoru'nun tam karşısında ise yine hoş giyinimli bir kadın bulunuyordu. İfadesi Kaoru'dan bile oldukça soğuk görünmesine karşın daha takdim edilmeksizin selam vermesi ile sıcakkanlı olduğu izlenimini Kagi'ye geçirebilmişti. Onun selamı üzerine o da aynı derecede bir selam vererek başını eğdi. Bu sırada arka tarafında duyduğu tiz bir metal sesi ile ister istemez irkildi ve döndü.

Kılıcıyla kayaya vurarak dikkat çeken bu kişi nispeten karanlık bir yerden nükteli sözlerini söyleyerek çıktı. Üstü başı eski ve geçirip gördüğü kavgalardan ziyadesiyle payını almış bir hali olan yaşlı adam çıktı. Hajime'ye karşı oldukça agresif bir tavır ile cümlesine yeniden başladı ve kendini tanıttı. Sorusu üzerine başını hafifçe sağa-sola sallayacaktı ki Hajime, Sanraku'nun "Maei" lakabından bahsetti. Bunun üzerine Kagi'nin baş selamı vermesine vakit kalmaksızın ikili arasında bir gergin ortam hasıl oldu. Hajime'ye "dönek" diye yakıştırmada bulunması üzerine Hajime kışkırdı ve Sanraku'ya doğru bir adım attı. Bunun üzerine gerginliğin vitesi daha da yükselirken Kagi ister istemez göz devirdi. Kavganın ortasında kalmamak için bir adım geri gitmeye hazırlanıyordu ki Seka'nın sesini arkasında hissetti.

Seka'nın sözü muktedir olsa gerekti ki Sanraku onu ikiletmeden geri çekilmişti. Hajime'yi de teselli ettikten sonra önce Hajime ve en son Kagi olmak üzere üçü de etrafı gözlemeye başladı. Görünen oydu ki "daha fazlaları" vardı ve genç kız emindi ki Yurisa'nın vasıtasıyla konuşan kişi aralarında değildi. Bu insanlar da kimdi, neyin nesilerdi bilmiyordu fakat Hajime'nin Yurisa'yı yola getirdiği, Yurisa'nın ise Kagi'yi bir bakışı ile alt ettiği denklemde Hajime'nin dalga konusu olup acıyarak bakan gözlerin hedefi olarak konumlanıyor olması Kagi ile bu geri kalan altı kişi arasındaki güç farkını epeyce açığa vuruyordu.

Kagi gözlerini açtığında bir mağara içinde uyanmayı beklememişti. Bir sığınak gibi gibi çevresi uzunca sarp tepelerle örülmüş, içinden bir nehir akan köy ve birbirleriyle hararetli fakat neşeli sohbetler eden ahali hayal etmişti. En azından Hajime'nin betimlemesinden anladığı bu idi fakat nihayetinde onların "hepsini" görmüş de değildi.

Seka'nın sorusu üzerine holün içinde şöyle bir göz gezdirdi ve Kaoru'ya doğru hareket eden arkası dönük Sanraku'ya doğru baktı ve ardından Seka'ya dönerek "Benim adım Kagi. Memnun oldum." dedi ve bir baş selamı daha verdikten sonra devam etti. "Bahse değer bir hikayem yok. Yalnızca gelir ve giderim. Burada bir cemâlin gözlerine bakabilmem vaat edildi, bakmaya geldim. " Bir sıkıcı gerçeğin ve korkunun tesiri olaraktan bir ifade ile bir ekleme yapmadan da edemedi. "Adım Bingo Kitabı'nda. Umarım onları buraya çekmeye ve sizleri rahatsız etmelerine sebep olmam. Bunun için şimdiden özür dilerim." dedi ve yeniden başını eğdi.

Kagi'nin verdiği yanıtlar Seka'yı pek de memnun etmiş gibi durmuyordu. Buna karşın Seka'nın kendisi üstünde uyguladığı aura baskısı genç kızı bir noktada cümlelerini yeniden toparlama isteğine zorlasa da bu isteğinin önüne kendi iradesi değil odanın içine dolan bir başka baskın aura oluyordu.

Odaya dolan ağır hava yalnızca Kagi'yi değil Seka dahil herkesi etkiliyor gibi duruyordu. Seka'nın aurasından daha baskın olduğu kesindi lakin Seka'nınki kadar mücbir bir şiddeti olduğu söylenemezdi. Bu ağır auranın altında az önce tanıdığı herkes sırayla belirli bir yöne doğru ilerlemeye koyulmuştu. Kagi hem auranın etkisini hafifletmek hem de ne olduğunu anlamak için odağını diğer insanların hareketlerine vermişti ki bu sırada tanıdık bir ses inin her bir yanında yankılanır oldu.

Hajime'yi yerine gitmesine salık veren bu ses Yurisa'nın ağzından duyduğu ses ile pekala aynıydı. Verilen "emir" üzerine Hajime dalgınlığın verdiği utanç ile Sanraku ve Seka'nın yanına doğru ilerlemeye başladı. Adım sesleri gittikçe gürleşiyor ve aynı az önceki ses gibi yankısı her taraftan duyuluyordu. Her bir adım ile Kagi'nin üzerindeki o aura daha da etkisini gösteriyordu. En nihayetinde Kagi arkasını dönüyor ve adımların sahibini görür oluyordu.

Beklediği gibi bir "ihtiyar" tiplemesi yoktu karşısında. Hem Hajime'nin duyduğu saygı ve tasviri ve hem de kullandığı kelimelerin oldukça kadim çağrışımlara atıfta bulunuyor oluşu Kagi'yi aklında Bansai'den bile yaşlı bir tiplemeyi tasavvur etmeye itmişti fakat yanıldığı bariz idi. Giyinişi ile alakalı pek de bir fikir sahibi olmadı fakat ister istemez yara izi bulunan göz çukuru dikkatini çekmişti. Odada bulunan herkes bir noktada bir hayat mücadelesi vermiş gibi duruyordu.

Daija'nın sözleri üzerine "Davetiniz için ben teşekkür ederim." dedi ve uzanan eli tutarak tokalaştı. Yeniden toparlandıktan sonra "Elbette bir sakıncası yok. Hepsi nevi şahıslarına münhasır kimseler." diyerek sözlerini noktaladı. Kagi bu yola zaten farklı kimse ve şeyleri tanımak üzere çıkmıştı ve hepsinin hikayelerini gerçekten de merak etmekteydi. Genç kızın önünde bir bilinmezlik vardı ve bu ister istemez onu hem heyecanlandırıyor, hem de ürkütüyor idi.

Genç kız, Daija'nın elini tuttuğunda hiç hissetmemesi gereken hisleri hisseder oldu. Bunun kendi içinden gelmediğini, dış dünyanın kendisini buna zorladığını bildiği halde bunları hisseder oldu. Kagi'nin içi huzurla dolsa da içinin içi ürkmeden edemedi. Bu ikilem arasında Daija'nın elini sıkıp sallamaya donuk bir yüz ile devam etti.

Kendini bu histen kurtardıktan sonra eli sanki bir ani hareket yapıyormuşçasına bıraktı. Kendisini biraz toparladıktan sonra Daija'nın da dürtmesi ile arkasını dönüp yürümeye başladı. İnin içindeki diğer kimselerin her biri kendisine ayrı bir göz ile bakıyordu lakin Kagi bu nazarların tekinin dahi anlamını çıkaramıyor ve doğrusu bunun mağaranın etrafını saran bu aura tabakası ile alakalı olduğunu düşünüyordu.

Daija'nın oturmasıyla beraber genç kız da oturdu ve Daija kendisini takdim ederken yere bakarak sessizce dinledi. Sözleri kendine göründüğü o ilk zamanki gibi değildi. Daha alelade ve karşısındakinin rahatlıkla anlayabileceği bu sözlerin muhatabının kendisi ile alakalı olmamasına bağladı. Nitekim nihayetinde Hajime'yi de diğerlerine ve özellikle Sanraku'nun tehditlerine karşı savundu. Bu sözler sonrasında Sanraku'nun yüzüne baktığında Daija'nın onu kolayca ikna edebildiğine şahit oldu. Genç kız dinlemeye devam etti.

Yeniden kendisini takdim ederken Kagi'nin içinde o garip duygular kabarmaya devam ediyordu. Öyle ki Daija'nın sözleri bitip konuşma sırasının kendisine geldiğini bildiğinde bile Daija'nın devam etmesini arzuluyor idi. Dış dünyanın ona böylesine saldırmasına karşın Kagi kendi varlığını hissediyor, hissetmek için çabalıyordu. Çevresinde dolanan -teknik olduğunu varsaydığı- bu şeyin etkisini ancak sözleri ile kırabilir olduğuna inandı. Onun sermayesi yalnızca sözü idi. Ötesi berisi yoktu. Derince bir soluk aldı

"

Sizinki kadar kudretli olmasa gerek lakin ben de bir shinobiyim. Birkaç güne kadar bu daima benim kaçmak istediğim bir kimlik idi. Zira bu kelime bana hiçbir zaman hoş hissiyatlar getirmiyordu. Halen getirmiyor aslında fakat bu artık benimle özdeşleşmiş ve istemeden de özümsediğim bir kimliğim. Kaçamayacağım bir kimliğim. Artık kaçmayacağım bir kimliğim. Zira en nihayetinde beni bu sohbet-i hemdeme getiren de bu kimlik değil midir?

Bir shinobinin başına en kötü ne gelebilir? Hatake Kakashi'nin sunduğu seçeneklerdeki gibi görevin başarısızlığı ya da arkadaşlarının ölmesi midir? İkisi de başıma geldi, aynı anda geldi. O ana kadar hiç öleceğimi düşünmemiştim. Nihayetinde bir yöne doğru koşarken başladım kendim ile konuşmaya. Neden kaçıyordum? Neden ölmek istemiyordum? Neden birileri beni öldürmek istiyordu. Bu soruların yanıtlarını benden başka kim verebilirdi ki? " Kendini takdim ediyormuşçasına ufak bir jest yaptı "Nihayetinde yaşadım. Köyüme ise geri dönemedim. Muazzam bir karanlığın içinde tek başıma kaldım. Hiçbir şey göremedim. Adımımdan başka hiçbir ses duyamadım. Hiçbir şey yiyemedim. Burnum koku alamaz oldu. Bütün dünyam bu koca hiçliğin içindeydi; bütün dünyam aslında koca bir hiçlikti."

"Düşüncelerimden başka hiçbir şeyim yoktu. Gerçeklikte hiçbir payım yoktu." Sağ elinin işaret parmağı ile başını gösterdi. "Düşündüğüm şeylere yanıt düşünmediğim, kontrol etmediğim düşüncelerimden gelir oldu. Dünyam aklımın içinde kurulur oldu. Söyleyin öyleyse bu delilik değil midir?" Yanıt beklemeden devam etti. "Ne olduğumun ben de farkındayım. Bu bir uyanamadığım rüya. Hoşuma giden fakat görünen o ki gerçek olmayan yalnızca göz kapaklarımın altında hasıl olan bir rüya! Öyleyse söyleyiniz bana: Gerçek bildiğiniz şey nedir? Yalnızca bir kelime midir? Yoksa elle tutulur bir şey midir? Gerçekten de inançlarımızdan hali olan vazgeçilmesi küfür olan kutsal bir şey midir?"

Az önce bakmaya çekindiği Seka'ya bütün isteğiyle, şehvetli arzusuyla, bıraksalar koynuna girecekmişçesine baktı. Sözlerini tam olarak onun gözlerine bakarak devam etti. "Buraya gelene kadar birçok insani vasıftan kurtulduğuma inanırdım, kurtulduğuma işaret eden ikna edici emareler de vardı elbet. Alınmayın Seka-san lakin buraya gelmeden evvel güzelliğine destan yazılanların da gözlerine bakar idim lakin Kami şahit, size baktığım gibi bir şeyi asla hissetmedim." Daija'ya döndü: "İşte bakınız gözlerime. Ne büyük bir saygı vardır size karşı. Söylediniz; beni bu yola koyan Chagama'dır. Kami şahit, ona bakmadım size baktığım gibi. Ne o istedi, ne ben verdim. Ağzına bakıp konuşsun istemedim. Sizden ister oldum."

Önündeki topluluğa söylev veriyormuşçasına döndü: "Söyleyiniz bana. Gözlerimi burada açınca mı yeniden insan oldum? Nedir bu hissimin kökeni?
"