RPGTürk

Sohei ile Kageyasu'nun odasındasın. Öğle vakitleri. Kageyasu'nun oturduğu koltuğun arasındaki camekandan bütün köy görülebiliyor. Vadinin kenarlarına işlenmiş ve kat kat dışarı doğru açılan köy bütün heybeti ile önünüzde sere serpe bir şekilde.


Kapıya yakın bir noktada duruyorsun. Sohei ise masanın önündeki bir koltukta oturmakta. Öne doğru kambur duran sırtı ve ince gözleri ile tam bir tontiş nine figürü çiziyor. Yeri geldiğinde bu tatlılığın saniyenin onda biri kadar kısa bir sürede yok olabildiğine şahit olmuşluğun var. Özellikle beceriksiz insanlara karşı.


Kageyasu masanın üzerindeki bir parşömene imza atıyor ve onu kıvırdıktan sonra flak ceketinin bir cebine atıyor. Masanın yanında duran kılıcını beline geçiriyor ve üzerini son bir kez kontrol ediyor. Flak set ve basit bir shinobi pantolonu giymiş durumda. Üzerine kahverengi bir cübbe alana kadar onun sıradan bir shinobi olduğunu düşünmek gayet doğal bir durum olurdu. Cübbeyi giydiğinde ise makamının verdiği ağırlığı gayet iyi taşıdığını anlayabiliyorsun.

Sohei'ye dönüyor Kageyasu. "Başkent ziyaretim bir kaç gün sürecektir. O esnada gündelik işlerle ilgilenmeni istiyorum Sohei." diyor çok üzerinde durmadan. Sohei ise başını büyük bir saygıyla eğiyor. Kageyasu ile genelde göz göze gelmemeyi tercih ettiğini biliyorsun, ama saygıdan, ama başka bir sebepten. Kageyasu da bunu fark etmiş olacak ki genelde Sohei'ye karşı konuşurken ona doğru dönmüş olsa bile suratına çok odaklanmıyor.

Garip bir dinamikleri mevcut gibi.

Kageyasu odadan çıkmak için kapıya ilerliyor. Sen ise duruşunu düzeltiyor ve dikleştiriyorsun. "Ryoken-kun. Sevgili keşişimiz sana emanet." diyor odadan çıkarken. Sesindeki hafif muzip tonu algılayabiliyorsun.

Kageyasu odayı derk ettiğinde ciddi bir nefes veriyorsun. Sanki 20 tonluk bir fil üzerinden kalkmış gibi. Nefes alman sakinliyor ve duruşunu rahatlatıyorsun.

Sohei ise olduğu yerde donuk bir şekilde duruyor bir dakika kadar daha. Ardından kafasını hafifçe sana çevirip konuşuyor. "Nasılsın Ryoken-kun? Kolun sıkıntı çıkartmıyordur umarım. Senin için yapabileceğim bir şey var mı?" Lafını bitirdiğinde ayaklandığını görüyorsun.

---

Yakın koruma görevi...

Tahmin ettiğim bir şey değildi. Başıma gelebilecek çoğu şeyi tahmin edebilirdim, ancak Ishicou Kageyasu'nun danışmanı Sohei'nin yakın koruması olmak tahmin edebileceklerim arasında değildi. Öğle vakitlerinde, kapıya yakın bir noktada durmuş, ikisinin odasında bekliyordum. Sol elim belimde duran katanamın kabzasına dayanmış, sağ elim ise belimdeydi. Kageyasu'nun oturduğu koltuğun arasındaki camekana yönelttim gözlerimi, vadinin kenarlarına işlenmiş, kat kat dışarıya doğru açılan köy önümüzde duruyordu. Böyle bir manzaraya karşı iş yapıyor olmak çok keyifli olmalıydı diye düşünüyordum. Sohei'nin kambur duran sırtı ve ince gözlerine baktığımda ise, tam bir nine figürü görüyordum önümde. Ancak bu görünüşe çok fazla aldanmamak gerektiğinin de bilincindeydim, zira bu tatlı halinin çok kısa bir süre içerisinde yok olabildiğine şahit olmuştum. Kitabı kapağına göre yargılamamak gerekiyor.

Kageyasu, parşömenlerden birine imzasını atmış ve ceketinin bir cebine sallamıştı. Kılıcını beline geçirmiş, üstünü son bir kez kontrol etmişti. Üzerinde duran giysilere baktığım zaman, sıradan bir shinobiden farkı yoktu. Onu hiç tanımayan birisi olsam ve sokakta denk gelsem, Ishichou olduğuna inanmayabilirdim bile görünüşten. Ancak o kahverengi cübbesini giydiği anda, tüm ağırlığı üzerine çöküyordu. Bir cübbenin görüntüyü ve görüntünün verdi namı bu kadar değiştireceğini düşünmezdim. Sanırım kendi giyinişime de dikkat etmem gerek. Dışarıdan nasıl göründüğümü baya merak ediyorum doğrusu.

Kageyasu, başkent ziyaretinin bir kaç gün süreceğini, gündelik işlerle Sohei'nin ilgilenmesini istediğini iletmesinin ardından, Sohei büyük bir saygı ile başını eğmişti. Bildiğim bilgiler arasında Kageyasu ile göz göze gelmemeyi tercih ediyordu, saygıdan veya başka bir sebepten kaynaklanıyordu, sebebini net olarak bilmiyordum. Kageyasu bunu fark etmiş olmalıydı, Sohei'ye karşı konuşurken suratına çok odaklanmadan konuşuyordu. Aralarındaki dinamik biraz garip dursa da, artık oturmuş bir dinamikti. Birbirlerinin durumlarına saygıyla yaklaşıyor olmaları, aralarındaki bağın kuvvetini de gösteriyordu bir anlamda.

Kageyasu'nun kapıya yaklaşması ile duruşumu düzeltmiş, sırtımı daha dik bir hale getirmiştim. Keşişin bana emanet olduğunu söylemesinin ardından yarım ağız gülümsemiş ve başımı eğerek durumu onaylamıştım. Ağzımdan bir cümle çıkartmak yerine, beden dilimle cevap vermek daha makul gelmişti. Odadan çıktığında ise derin bir nefes vermiştim, sanırım ister istemez Kageyasu'nun karşısında büyük bir gerginliği taşımıştım vücudumda. Duruşumu rahatlatmış, nefes alışverişimi düzene sokmuştum. Adamın varlığı bile bu etkiyi yaratıyorken, karşısında durmak nasıl bir his diye düşünmek üzereyken, Sohei'nin bana doğru konuşmasıyla düşüncelerimden arınmıştım. Lafı bittiğinde ayaklanmıştı, masaya gideceğini düşünsem bile sakince izlemeye karar vermiştim.

"İyiyim, Sohei-san. Kolumu yeni besledim, bir sıkıntı çıkaracağını sanmıyorum uzun bir süre. Benim için yapabileceğiniz bir şey yok, iyi olmanız yeterli, o da benim görevim artık. Teşekkür ederim."

Dedikten sonra birkaç saniye bekledim, sonra tekrardan söze girdim.

"Siz nasılsınız, Sohei-san?"

Sohei ayaklanıyor. Hâlâ hafif kambur dik durmaya çalışsa bile. Ellerini arkaya götürüyor ve kavuşturuyor. Ardından camekana doğru yürümeye başlıyor.

"Orta şekerli işte." diyor hafif gülümseyerek. Sohei'nin standart lafı. İyi de olsa kötü de, sinirli de olsa sakin de, hali hatrı sorulduğunda hep bu cevabı verdiğini anımsıyorsun.

"Kolunun iyi olmasını sevindim. Biliyorsun, Kageyasu ve ben sadece bu durumun farkındayız. İlk başta hastane kanının işe yarayacağından şüpheliydik ama sıkıntı çıkmaması gayet âlâ. Başkalarını bu duruma katmak zorunda kalmadık iyi ki." diyor. Sohei'nin koruması olduğundan beri kolunun özel ihtiyaçları bir şekilde giderildi. Bu ya evine gelen bir taze kan paketi ile oldu, ya da Sohei tarafından özel yapılan bir pansumanla. Kolunun kullanılmadığı sürece "tok" kalıyor oluşu ise zaten bu durumları olabildiğince minimuma indirdi.

Lafı bitince camekana varmış oluyor. Oradan köyü izlemeye başlıyor. "Bir süre uzak kalacağız Ryoken-kun. Bir misafirim geliyor. Sanırım vardı bile..." Gözlerinin köyü karış karış gezdiğini bulunduğun yerden bile algılayabiliyorsun. "Kendisiyle beraber çalışmanı isteyeceğim senden. Ben burada güvende olacağımdan eminim." diyor.

Bu esnada kapı üç kez tıklatılıyor, ardından açılıyor. İçeri ellerinde bir tomar belge ile bir Chuunin giriyor. Masaya bu belgeleri bırakmak için yeltenmeden önce seni fark ediyor. Önce masaya, sonra sana bir bakış atıyor. Kısa, siyah saçlı bir erkek shinobi. Epey genç duruyor. Senin Sohei'nin koruması olduğunun farkında, senden icazet almadan da masaya yaklaşmak istemediğini anlıyorsun.

Sohei göz ucuyla kapıyı süzmeye başlıyor kafasını çok çok hafif bir şekilde çevirerek. Odağı artık köyde değil gibi.

Sohei'nin bahsettiği misafirin bu kişi olmadığı ise çok açık.

Orta şekerli, Sohei'nin kendini ifade etme şekliydi. Bunu sık sık duyardım, duygu durumu ne olursa olsun. İyi bir ruh hali de geçirse bu laf çıkardı ağzından, kötü bir ruh hali de. Hatta sinirli olsa bile bunu söylerdi. Bu cevabının hiç sekmediğini görmek, garip bir gülümseme yaratmıştı suratımda ona doğru bakarken. Neden bilmiyorum ama bunun haricinde farklı bir cevap duysam, sanki çok garipsermişim gibi hissediyordum içten içe. Gözlerim onun yürüyüşünde gezinirken, kolum hakkında yaptığı yorumları dinliyordum. Bunu başkasının bilmesi benim için büyük bir dert olmasa da, saklanması gerektiği için saklamak zorundaydım. Göz önünde olmadığım sürece aktif olarak kullanıyordum, hatta avcı timinde görev alırken birçok durumdan kurtarmıştı beni. Gerçi, bir anlamda baktığımda yine saklamış oluyordum kolumu. Onu görenler, Kageyasu ve Sohei hariç, son nefeslerini vermeden önce görüyorlardı. Sırrımı onlarla birlikte gömüyordum.

Camekanın önünde durup, uzak kalacağımızı söylemesiyle birlikte gözlerimi hafifçe kıstım. Ne söylemeye çalıştığını tam olarak anlamıyordum, bir misafiri geldiğini, hatta varmış olduğunu ve onunla birlikte çalışmamı istediğini söylüyordu. Burada güvende olacağını söylese de, bu laf ile hareket edebileceğimi zannetmiyordum. Tam ağzımı açmak üzereyken, kapının üç kez tıklatılması ile gözlerimi direkt olarak kapıya doğru çevirmiştim. Ellerinde bir sürü belge bulunan bir Chuunin içeri girmişti, oldukça genç bir shinobiydi. Benden izin almadan masaya yaklaşmak istemediğini anlamıştım, bu yüzden katanamın kabzasında duran sol elimle iyice kabzayı kavrayarak ufak bir gövde gösterisi vermiş, sonrasında ise sağ elimi belimden çekerek masaya doğru uzatmıştım geçmesi için.

Gözlerim Chuunin'i adım adım takip ederken, çıkmasını bekliyordum konuşmaya girmek için. O çıktıktan sonrasında, sakin bir şekilde söze girmeyi planlıyordum. "Bu şartlar altında bu isteğinizi kabul etmem mümkün değil Sohei-san." Derin bir nefes alıp verdikten sonra, kısa bir süre düşündüm. Bunu kabul edebilmem için şartların daha farklı olması gerekiyordu. "Ishichou-sama tarafından bana emanet edildiniz ve görevim yakın korumanız olmak. Bu noktada, siz güvende olacağınızı söyleseniz bile görev yerimi terk ediyor olmak hoş olmayacaktır. Üstelik, başınıza gelebilecek herhangi bir şey olması durumunda, düşeceğim durum belli. Benim güvenebileceğim birisi ile kısa bir süreliğine yer değiştirebilirsem, olabileceğini düşünüyorum. Ancak bu kişiyi izniniz olursa ben seçmek isterim ve kaç gün boyunca uzak kalacağımın da kesin olmasını isterim." Böyle bir görevi riske atmak istemediğim için, her ihtimali gözden geçiriyordum. Görevi teslim edeceğim kişiden sürekli rapor almam gerekecek, en ufak bir sıkıntıda hızlı bir şekilde geriye dönmem gerekecek. Bunların hepsinin kabulü dahilinde, sanırım uzaklaşabilirim.

Chuunin iznini aldığı gibi masaya gidiyor ve belgeleri bırakıyor. Ardından tam arkasını dönmüşken Sohei'nin gözlerini çok ince bir şekilde aralayıp shinobiye göz ucuyla baktığını görüyorsun. "Bir dahakine kapıyı çal." diyor. Ses tonu olabildiğince sakin olsa da ortamı anlık olarak buz kesiyor. Chuunin, anlık bir yutkunuyor ve bir şey demeden sadece kafasını "anladım" dermişçesine saygıyla eğiyor. Ardından odayı terk ediyor.

Sohei, derin bir nefes veriyor ve masaya bırakılan dökümanlara doğru ağır adımlarla yürüyor. Masaya vardığında bir elini belinin arkasında bırakıp diğer eliyle en üstteki dökümanın sayfalarını karıştırmaya başlıyor sıkkın ve ilgisiz bir şekilde. Bir kaç saniye baktıktan sonra oyuncağıyla sıkılmış bir çocuk edasıyla dökümanla uğraşmayı bırakıyor ve gözlerini sana çeviriyor.

"Bana bir şey olmaaaaz." diyor suratını naifçe ekşiterek. "Burada güvendeyim. Yapacağınız şey benim için önemli. Ama için rahat edecekse akşam çıkarken bir isim listesi bırakabilirsin görev birimine."

Ardından bakışları tekrar camekana kayıyor. "Hiç chakra taşı diye bir şey duymuş muydun Ryoken-kun?" Sorusunu sorarken yüzüne bakmıyor, ancak odağının sende olduğunun farkındasın.

Chuunin'in yerine kendimi koyunca, ufak bir gerilmiştim. Sohei'nin bir anda böyle bir şey söyleyeceğini tahmin etmiyordum, ses tonu çok sakin bile çıksa, gerilmemek mümkün değildi. Hele bu gencin yerinde olduğumu düşününce, muhtemelen tüm bedenimi stres ele geçirirdi. Chuunin de streslenmiş olacak ki, yutkunduktan sonra ses bile çıkarmadan sadece eğilmiş ve sonrasında gitmişti. Sohei ise, Chuunin'in çıkışının ardından masaya bırakılan dökümanlara doğru ilerlemiş ve oldukça sıkıcı bir işle uğraştığı belli olan beden diliyle birlikte incelemeye başlamıştı. Üstünkörü bakışlarının ardından uğraştığı işi bırakmış ve kendisine bir şey olmayacağını söylemişti. Bunu söylemesi benim için yeterli değildi. Burada güvende olduğunu söylemesi de yeterli gelmiyordu. Yapacağımız şeyin önemli olduğunu, içimin rahat etmesi için akşam çıkarken isim listesi bırakabileceğimi söylüyordu. Tanıdığım tüm Chuunin ve Tokujo'ların ismini aklımdan geçiriyordum, hangisine bu görevi rahat bir şekilde bırakabilirim diye.

Bana hiç Chakra taşı diye bir şey duyup duymadığımı söylediğinde, hafifçe gözlerimi kıstım Sohei'ye bakarak. "Hayır Sohei-san, duymadım. Nedir Chakra taşları, ne işe yarıyorlar? Tahminimce, bir Chakra taşının peşinden mi gideceğiz misafiriniz ile birlikte?" Hem görevin ayrıntılarını az biraz öğrenmek, hem de Chakra taşının ne olduğunu anlamak istiyordum. Niye bir taşın peşine düşeceğimiz de ayrı bir merak konusuydu benim için.

Out: Aklımdan isim geçirirken durumu GM'ye bıraktığımın farkındayım, eğer bu şekilde olmasını istemiyorsanız Chuunin veya Tokujo bir npc üretebilirim, sizlere sormadan böyle bir şey yapmak istemediğim için GM'nin ellerine bırakmış bulunmaktayım.

Sohei gülümsüyor ve diğer elini de belinin arkasına koyuyor. "Sana hikâyet edeyim madem Ryoken-kun." diyor, bakışları hâlâ Ishigakure üzerinde. "Gel zaman git zaman, bir kunçuy var imiş. Bu kunçuy yultuzların arasında dolaşır imiş, ama yâlnız değil imiş. Kardeşi ile cihân cihân gezer, seyyareleri arşınlarlarmış. Vakit geçmiş, sarığ bir yultuzun etrafında deli divane semazen olmuş bir seyyareye ev demişler. Üstüne inmişler, ölü toprağı gezmişler. Ayak izlerini bırakmışlar her yerde..." Anlık duraksıyor, ardından devam ediyor. Senin varlığından habersiz, kendini hikâyeye kaptırmış gibi görünüyor. "Ancak bir gün yultuz çatırdamış, kor ateş bir nefret kusmuş cihâna. Kunçuy ve kardeşi birden dağılıvermiş etrafa, yultuz susana kadar da saklı eylemişler. Kunçuy kardeşini aramış durmuş ancak onu bulduğunda buzul gibi somsoğuk bulmuş. Rûh ile beden ayrılmış, kardeşi topraya karışmış. Kunçuy debelenmiş, nefret etmiş, tepinmiş. Bir tepinmiş dağlar oluşmuş. Bir tepinmiş, denizler sarsılarak seyyarenin çatlaklarından fışkırmış. Oturmuş seyyarenin en baş ucuna, gözleri yaş olmuş akmış."

Derin bir nefes veriyor Sohei. Ardından, sana dönüyor. "Kunçuy Kaguya'nın göz yaşları akmış, seyyareye hayat vermiş, kudret vermiş, chakra vermiş. Kalbi bu acıya dayanamamış ve kök salmış bu seyyarede. Ağaç olmuş, meyve vermiş, chakradan doğan insanlar bu meyveyi yemiş."

Analitik zekan az çok çözüyor hikâyeyi. Kunçuy prenses olmalı diye düşünüyorsun. Seyyare ise gezegen. Yultuz, yıldız gibi duruyor. Ancak Kaguya hakkında hiç bir fikrin yok. Böyle bir yaradılış destanı hatırladığın söylenemez. Ninshuu becerin de giriş seviyesinde olduğundan oradan da bir çıkarımda bulunamıyorsun.

Sohei hikayeyi sindirmeni bekliyor. Ardından tekrar konuşuyor. "Chakra taşları 'Kaguya'nın Gözyaşları', Ryoken-kun. Saf enerji. Umarsız insanların yarattığı makineler ile ürettiği türden kâfirce bir enerji değil. Yaşam enerjisi. Hayatın kendisi. Bu yüzden gitmelisin Ryoken-kun. Bu taşın güvende olduğundan emin olmalısın."

Büyük bir beklenti ile seni süzüyor Sohei. Tüm odağının sende olduğunu anlıyorsun.

Garip bir hikaye anlatmaya başladı Sohei. Aralarda tam olarak anlamını bilmediğim kelimeler de olsa, bir şekilde neyi kastettiğini anlayabilmiştim. Kunçuy diye bahsettiği, bir prenses olmalıydı. Bu prenses, yıldızların arasında dolaşırmış ama yalnız da değilmiş. Kardeşi ile gezegenleri gezerlermiş. Bir vakit sonra ise, bir yıldızın etrafında dönen gezegene ev demeye karar vermişler, buraya inmişler. Hikayenin tam olarak nereye varacağını anlamamış olsam da dinlemeye devam ediyordum. Yıldızın çatladığını, prenses ve kardeşinin ise yıldız susana kadar saklandıklarını söylüyordu. Prenses kardeşini arayıp dursa da bulamamış. İlginç bir yaratılış destanı anlatıyordu, böylesini hiç duymamıştım. Sohei gerçekten de bahsettikleri ve hakkında duyduğum gibi, ağzını açtığı zaman çok farklı konuşan bir insan. Kageyasu'nun danışmanı olması ve Kageyasu'nun sayesinde arınması tesadüf değildi. Bu kadından öğrenilebilecek çok fazla şey olduğunu her bir kelime ağzından çıktıkça anlayabiliyordum.

Kısa bir es vermesinin ardından Prenses Kaguya'nın göz yaşlarının aktığını, gezegene hayat verdiğini, kudret ve chakra verdiğini söylüyordu. Kaguya'nın kim olduğu hakkında bir fikrim yoktu, tek bildiğim bir prenses olmasından ibaretti. Böylesine garip bir yaratılış hikayesini duymak, ister istemez ufak bir şaşkınlığa sebep olmuştu bünyemde, ancak kendimi hızlı bir şekilde toparlamıştım. Chakra taşları ise, Kaguya'nın Gözyaşları imiş. Saf enerjiymiş, yaşam enerjisiymiş, hayatın ta kendisiymiş bu. Bu yüzden gidip bu taşın güvende olduğundan emin olmamı istiyordu. Güvende olduğunu öğrenip ne yapacağımı çok merak ediyordum. Bir anda, neden gün yüzüne çıkmıştı böyle bir şey? Sadece bir bakıp dönecek miydim, yoksa yanıma alacak mıydım?

"Anlıyorum. Lakin bu durumun neden birden ortaya çıktığını merak ediyorum. Güvende olduğunu öğrenip ne yapacağım? Chakra taşını buraya getirecek miyim, yoksa sadece güvenliğinden emin olup dönecek miyim? Tam olarak, amacınızı hala anlamadım."

Dedim sakin bir şekilde.

Sana tam cevap vermek için hazırlanırken kapının üç kez tıklatıldığını duyuyorsunuz. Sohei, meraklı gözlerle kapıya bakışlarını çeviriyor ve ortamın ciddi havası birden yok oluyor. "Buyrun." diyor sakince. Kapı aralanıyor. İçeri, 20'li yaşlarda siyah saçlı birisi giriyor. Gezgin görünümlü, pelerini üzerinde bir şahıs. Duruşundan direkt olarak Ryoken onun eğitimli biri olduğunu anlayabiliyor. Ayrıca zekası ve gördüğü kişinin namı sayesinde bunun Chouwano Kagi olduğunu rahatlıkla hatırlayabiliyor, yakın zamanda bingo kitabından çıkarılanlar arasında olduğunu anımsayabiliyor.

"Arkış da geldi." diyor Sohei neşeli bir ses tonuyor. Ardından yorulmuş bir şekilde koltuklardan birine doğru yöneliyor oturmak için. Oturduktan sonra Ryoken'e bakışlarını çeviriyor. "Yeni kader yoldaşınla tanış." dedikten sonra bakışlarını Kagi'ye çeviriyor ve incecik gözleri ile onu baştan aşağı süzüyor. "Sıhhatin yerindedir umarım?" diyor sakin bir ses tonuyla.

Kagi: Sohei denen kadın bu olsa gerek. Epey yaşlı birisi. Onu daha önce gördüğünü anımsamıyorsun. Yaşlı bakışlarında yorgunluğun eseri yok, gayet dinamikler. Kıyafetlerinden onun önemli biri olduğu belli. Bir danışman gibi görünüyor. Odaya baktığında dikkatini çeken bir diğer şey de kapının tam karşısındaki geniş camekan oluyor. Bütün köy buradan görülebiliyor, vadi duvarları da dahil olmak üzere. Köyün kat kat ve düzenli inşası özellikle dikkatini çeken şey oluyor. Kapıya yakın duran shinobinin sol kolunun siyah bir kolluk ile kapalı olması ise dikkatini çeken bir diğer şey oluyor.

---

Sohei, sorularıma cevap vermek üzere iken kapının tekrardan çalması ile sözü başlamadan bölünmüştü. Onun kadar meraklı bir şekilde içeriye kimin gireceğini bekliyordum. Kapı aralanmıştı, içeriye giren kişi eğitimli birisiydi. Chouwano Kagi, yakın zamanda bingo kitabından çıkarılanlar arasındaydı. Biliyordum. Sohei neşeli bir şekilde arkışın geldiğini söylese de, bakışlarımı soğuk bir şekilde Kagi'nin üzerinde tutmaya devam ettim. Yeni kader yoldaşımla tanışmamı söylüyordu, niye onunla işbirliği yaptığım konusu ise muammaydı. Sohei Kagi'ye sıhhatinin yerinde olup olmadığını sorduktan sonra, bakışlarımı üzerinde gezdirmeye devam ettim. Sonrasında sakin bir şekilde söze girdim.

"Jin Ryoken. Memnun oldum, Chouwano Kagi."

Sanırım sorularımı sonraya saklamam gerekecekti, özellikle de Sohei'nin neden onu beklediği konusunda. Aralarında ya bir iletişim vardı, ya da başka bir şey, ancak eski bir kaçak shinobi ile nasıl bir iletişimi vardı emin değilim. Özellikle de Ishigakure'de önceden aranıyor olması, sorularımı daha da arttırıyordu. Bingo kitabından henüz yeni çıkarılmıştı ismi, yani ya bu vakitler arasında tanışıyor olmalıydılar, ya da çok daha önceden bir şekilde denk gelmişlerdi. Sanırım yakın koruma dahi olsam, bunun sorgulanması gerekiyor gibi duruyor. Özellikle de, merakıma yenik düşersem.