RPGTürk

---

---

---

Uykusuz gözlerin, bugün tuttuğun onca saat nöbete rağmen kapanmayı reddediyor. Yaşananların kaynağı olarak kendini görmen neticesinde, köy için yapabileceğin her türlü hizmeti canını çıkana kadar yapmaya kararlı oluşun seni ayakta tutan tek şey. Köydeki shinobiler arasında artan hareketlilikten en çok nasibini alanlardan biri olarak, bundan hiç gocunmuyor ve sitem etmiyorsun. Gönüllü olarak arttırdığın nöbet sayıları en çok da sana ters ters bakan üstlerini sevindirmiş gibi görünüyor. Yine de köy için esas tehlikenin her an gelebileceğini bilmek, içten içe seni yiyip bitiriyor. Bir kez daha karşılaştığınızda ne olacağı senin için tamamen bir bilinmezlikken, böyle bir gelişin her an yaşanabilecek olması dikkatini arttırıyor. Ancak havayı kapatan kara bulutlar, sanki yağmuru değil Ishigakure için bir felaketi haber veriyor. Oysa bu bulutların, sadece senin ve Kazuo görülebileceğini biliyorsun.

---

---

---

Gökyüzünün mavi rengi, palet değiştirerek yerini turuncuya bırakıyordu. Bense bu değişimin büyüsüne kapılmaktan kendimi alıkoyamıyordum. Birkaç saat önceki mağlubiyetimle terk etmeye karar verdiğim romantizm, göğüs kafesimde harlayan bir alev gibi bedenime yeniden hakim olmaya başlıyordu. Doğanın gözlerimin önünde dans edişi o kadar etkileyiciydi ki, Aiko'yu ilk gördüğüm anda attığı bakış zihnimde beliriyordu. Keşke ettiğimiz sohbetle biraz daha samimiyet geliştirebilseydim. Öyle olsaydı onu buraya davet etme cesaretini bulabilirdim... ve şahit olduğum tabiat ikimizi birden tutkuyla buluşturduğunda elini tutardım. Hatta belki bal dudaklarından bir öpücük bile koparabilirdim.

Mayhoş hayallerimle uzun sayılabilecek bir süreyi hayatımdan eksiltmiştim. Güneşin izini tamamen kaybettirmesiyle dağınık odağımın ortak paydası olan canlı renkler siyaha bürünmüştü. Beni gündüz hülyalarımdan uyandıran, karanlığın rengini fark etmem olmuştu. Midemdeki kelebekleri kovaladıktan sonra uzandığım yerden doğruldum. Bir ayağım hala ileri bakarken diğer ayağımla yarım bağdaş kurmuş şekilde oturur pozisyona geçtim. Bulunduğum yerden görebildiğim Ishigakure, gözüme her zaman olduğu gibi güzel geliyordu.

Yaşamış olduğum hayat, henüz geçmiş zaman kipi kullanılmayacak kadar kısa olsa da başka herhangi birinin başına gelmesini istemeyeceğim travmalarla doluydu. Atlatabildiğim; daha doğrusu birlikte yaşamayı öğrendiğim ruhsal sarsıntılarımın artık hayatımı etkilemiyor olması, kendime karşı kazandığım en büyük zaferdi. Daha çocuk yaşta delirmeme ramak kalmışken beni depresyon mağaralarının ucundaki ışığı görmeye zorlayan olgu, Ishigakure Shinobi Akademisi'ydi. Bu yüzden, düşüncelerimin minnettarlıkla başlayan yolculuğu, yaşadığım köyü sevmeye ve bağlanmaya yönlendirilmişti. Yani, ilk zamanların aksine kendimi köyüme borçlu hissetmiyordum. Ishigakure ile aramdaki bağ tamamen saf sevgiden oluşuyordu.

Bağdaş kurduğum ayağımı destek olarak kullandım ve ayağa kalktım. Henüz bir tüy tanesinin bile kendini belli etmediği yumuşak yanaklarımı okşayan meltem, bir yandan da sırtımdaki pelerinimi yellendirirken iki kolumu göğüs hizamda birleştirdim. İkonik sırıtmamla izlediğim Ishigakure gecesine birkaç dakika daha hayran kaldıktan sonra evime dönmeyi planlıyordum.


Saatlerdir romantizm, felsefe, milliyetçilik kavramları üzerine kafa yorduğum yüksek çatıdan, her seferinde daha alçaktaki bir binanın kiremitlerine yumuşak adımlar atarak sokağa kadar inmiştim. Köyümün dar sokakları kalabalık grupların birlikte yürümesini zorlaştırsa da şimdiye kadar yürüdüğüm yolu en fazla iki veya üç kişiyle paylaşmıştım. Şu an ise öncelikle aç karnımı doyurmak ve sonrasında biraz kitap okuyup uykuya dalmak üzere adımlarımı evime yönlendirmiş, orta tempoda yürümeye başlamıştım.

Pantolonumun cebindeki anahtarlığımı elime aldıktan sonra evimin kapısına bakana kadar fark etmediğim Ishigakure alınbantlı shinobiyle göz teması kurduğumda havanın neden beni sürekli zihnimi dolu tutmaya çalışmak zorunda bırakacak kadar kasvetli olduğunu anlamıştım. İyi veya kötü, Ishigakure'ye zil çaldıran büyük bir şey vardı. Pelüş bir kaplanın çenesinden geçen demir çember etrafına sıralanmış anahtarlarımın hesabını vermek zorunda kalmamak için elimdeki anahtarlığımı çaktırmadan cebime geri attım. Muhtemelen birkaç dakikadır kapımı tıklatan shinobinin yanına gidip haberleri aldıktan sonra zaten evime girmemem gerekecekti.

Konferans salonuna girdiğimde orada bulunan herkesi istisnasız tanıyordum. Oturacağım yeri seçmek için samimiyetim ilerlemiş olan birkaç arkadaşımı arıyordum ki durum hakkında birbirimizin yorumlarıyla bakış açımızı genişletebilelim. Ryu, Chisa, Kazuo, Butsuo, Ooki, Usagi, herhangi biriyle durumun kritiğini yapabilirdim. Fakat odadaki en tanımadığım kişilerle bile göz aşinalığım vardı ve insanlara selam vermekten arayışıma odaklanamıyordum. Ginbushi köydeki bütün shinobileri toplamıştı. Ne hakkında konuşacağını bilmesem de böyle bir durumun gecenin köründe gerçekleşmesinin tek bir açıklaması olabilirdi: Savaş.

Aradığım insanları en sonunda bulabilmiştim. Kendi aramızda konuşacaklarımızı herkesin duyabilmesi için yan yana değil de küme şeklinde oturup Ishichou'yu beklemeye, ardından dinlemeye başlamıştık. Shinkai Kurumi, yoruma çok da fırsat vermeyen konuşmasını bizim mahalledeki uzun boylu bir abiyi gözlerimin önüne getiren tavrıyla tamamlamıştı. Sonucu beklediğim gibi olan bilgilendirmenin ardından aklıma takılan bir tek soru vardı. Yanıt alıp almamam fazla mühim değildi, hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Sorumun kaynağı sadece merakımdı fakat etraftaki başka shinobileri nasıl etkileyeceğini bilmediğimden sadece bizimkilerin duyabileceği bir ses tonuyla soracaktım. "Arkadaşlar Kurumi-sama'nın Seido dediği bu grup, terörist olarak yaftalanmamış mıydı?" Aramızdaki kısa süreceğini düşündüğüm istişarenin ardından ortamdan ayrılıp savaş için hazırlıklarımı yapmaya gitmeyi planlıyordum.

Takeru'nun kurtarılmasından sonra geçen hatırlamadığım kadar uzun bir süre sırasında ülkedeki işler iyiye gidiyordu. Daimyo denen işlevsizle Kurumi-sama arasındaki ilişkilerin iyiye gitmesi herkesin yüzünü güldürmüştü amma velakin bu sevinç kısa sürmüştü.

Chuunin Sınavındaki tecrübemden bildiğim Büyük Köylerin ,bilhassa Shinobi Birliğinin ağır topları ve kurucuları olan 5 Köyün, aç gözlülüğü ve cüretkarlığı bizi bir kez daha yakalamıştı. Dünyada ne kadar sorun varsa bunların kökeni ikiye indirilebilirdi. İlki Shinobiler gibi doğaüstü güçlere sahip kişilerin Daimyolar gibi vasıfsızlar tarafından yönetilmesiydi. Diğeri ise Büyük Köyler(!) adı verilen saklı köylerdi. İkinicinin sebebi aslında, bir şekilde birinciye bağlanabilirdi belki ama bu benim tarih bilgimi aşardı.

Büyük köyler tarihleri boyuncu küçükleri ezip kendi çıkarları doğrultusunda sağı solu dağıtmıştı. Bunun tek istisnası son yaşanan Shinobi Dünya Savaşıydı. Orada tüm Dünya ve insanlık tehlikede olduğu için farklılıklar ve çıkarlar bir kenara atılmıştı ama bu savaşın başlama sebebi bile bu sözde Büyük Köylerin yaptıklarına bağlanabilirdi.

Bu büyük köyler tüm dünyayı karıştırıp kendilerini zengileştirmesi kadar yüzsüzlükleride meşhurdu. Küçük köylerin kaynaklarını çalıp onların gelişmesini engelleyerek başta Daimyoluk denen sistemdeki kişiler olmak üzere kendilerini zenginleştirirken, onlar yüzünden zayıf kalanlarada tepeden bakıyordu.

Shinobi Birliği denen bu sistem ise Büyük Köyleri bir biri arasında savaşmayıp bizimki gibi görece küçük köylerin nasıl sömürüleceğini paylaşmak üzere kurulan bir birlikten farksızdı. Bu birliğin bir diğer amacı ise onların alışmadığı üzere, bizim gibi onların bu haksızlıklarına diş gösterenlere ortak bir baskı uygulamaktı.

Iwa ile yaşananlar Hukuk Kitaplarında Nitelikli Dolandırıcılığın tanımı olarak eklenebilecek kadar netti. Bizi zayıf gören bu şerefsizler bizi ezmeye çalışarak sözlerini tutmamış ve shinobilerimizi esir almaya çalıştığı gibi anlaşmanın kendilerine düşen kısmını yerine getirmeyip kendi lehlerine başka şeylerde talep etmişti.

Tüm bu olanlarla birlikte bizden inanılmaz taleplerden bulunan İwa'nın, politik ortamda şanlı İshi direnişi ile karşılaşması onları uluslararası arenada rezil rüsva etmiş ve kendi başına bir bok beceremeyeceğini anlayan Tsuchikage çareyi saz arkadaşları olan Shinobi Birliğinin desteğini istemekle bulmuştu. Bizim köyümüz ve Kurumi-sama ise bu gözdağı denemesine hak ettiği cevabı vermişti veya vermeye hazırlanıyordu.

Çok akıllı bir birey olmasamda mektup olayından sonra ülkenin ve köyün karışacağını anlamıştım. Nitekim bu düşüncelerim artan eğitimler ve nöbetler sayesinde kanıtlanmıştı. Tabi ne olacağını tahmin edemiyordum ama büyük köylerle bir savaş yaşamamız mümkündü. En olası şey büyük köylerin bir birlikle köye girip bizi devirmesi ve kukla bir yönetimi başa geçirmeleriydi.



Başka bir Chuuninden aldığım bilgilendirme doğrultusunda İshichou Binasının konferans salonundaydım. Benim dışımda çok sayıda insanda buradaydı. Görebildiğim kadarıyla kardeşimde buradaydı. Kalabalığı yararak onun yanına gitmiştim.

Ben onun yanına gittikten sonra bir şey demeden etrafa bakınmıştım. Önceki görevde burada olan takım arkadaşım Ryuji ile Emolar Cho'su Ryuda buradaydı.

Ben etrafı izlerken kalabalık gittikçe artmıştı. Bir süre sonra Kurumi-sama Murano Rikyu ve Yajime Juzo ile birlikte bir anons yapmıştı. Konuşmayı sadece Kurimi-sama yapıyordu.

Konuşmanın konusunda son olan olaylar ve bunlara karşı ne yapacağımız üzerineydi. Amegakure denen dandik köy bizim iç işlerimizle oynuyordu. Tüm bu sorunlar ise Riaru adındaki A-Seviye bir kaçağa bağlanıyordu. Bizde ona dalmak için yola çıkıyorduk.

Başka planlarım olsada hem bir maceraya atılacak olmam hemde köye zararı dokunan bir adamı temizleyecek olmamızdan mutluydum. İshicho'nun dediği gibi, büyük köylere vereceğimiz ders ise işin kaymağıydı.

Bu sırada yakınlarda olan Ryuji bir şeyler söylemişti. Ona dönüp " Birinin teröristi, bir başkasının kahramanı. Hem işimize yaradıkları sürece ne oldukları bizi ilgilendirir mi? " diyecektim.

Seido denen grubun yöneticisi sanırım Kaouru denen adamdı. Bu adamı tanımasamda kardeşimden duymuştum. Kardeşimle kapışıp onu ciddi bir şekilde yaraladığından ona karşı bir nefretim vardı. Yinede karşımızda bu kadar düşman varken onları müttefik olarak seçmemizide anlayışla karılayabiliyordum, en azından şimdilik. İleride bir gün bu sorunlardan kurtulursak ve şimdi olduğumdan çok daha güçlü olursam şu Ogawa denen velete, kardeşime verdiği her hasar ve acıyı kendisine 10 kat fazlasıyla iletecektim. Hatta bunlada yetinmeyip sokakta selam verdiği adamdan, ekmek aldığı bakkala hatta be hatta evinin önünde beslediği kediye kadar onla bağlantılı herkesi ve her şeyi dövecektim.

Yine sıradan olmayan bir devriye görevindeydi. Bu devriye görevleri son zamanlarda aşırı derecede artmıştı. Kötü bir şeyler olduğunu anlayabiliyordu. Lakin ne olduğunu henüz tam olarak kestiremiyordu. Zaten son zamanlarda yaptığı hiçbir şeyin farkında bile değildi. Etrafında olanları fark etmek bir kenara dursun. Bunun ise en büyük sebebi yaşadığı günlük hafıza kaybıydı. Evde neler olduğunu hala hatırlayamıyordu. Kafasından geçen hiçbir senaryo için kanıt oluşturamıyordu. Tabi, gördüğü kabuslara bir yenisinin eklenmesi ise cabasıydı. Önceden en azından sevdiği birisi ile ilgili kabuslar görüyordu. Artık göremeyeceği ve çok özlediği bir suratı görüyordu. Şimdi ise görmekten nefret ettiği bir surat. Artık kabusları tam kabus olmuştu. Bu durum ise Usagi'nin hiç hoşuna gitmiyordu.

O gün ve o görev ile ilgili kafasına takılanlar ise sadece bununla sınırlı değildi. Acaba hafızasını geri kazanabilecek miydi? Bunu bilemiyordu. Gördüğü o kuş ise tamamen bir muammaydı. Alın bandını getiren çakıl üyesinin kuş tüyleri arasında kaybolması da ayrı bir soru işaretiydi kafasında. Görev boyunca izlenmiş olma ihtimali var mıydı? Ya da bu görev Usagi için bir test miydi? Hiçbir şeyden emin olamıyordu artık. Rutin devriye görevlerini yaparken bile, doğru yapıp yapmadığını sorgular olmuştu. Bundan iki gün önce de yemeğinin suyu az olmuş diye restoranda tartışma çıkartmıştı. Artık sinirlerine hakim olamamaya başladığını fark etmesi ise çok uzun sürmemişti. Tam fark ettiği nokta ise, evde aynaya kızıp aynayı kırması olmuştu. Bir insan neden aynaya sinirlenip kırardı ki?

Her şeyin üst üste gelmeye başladığını düşündüğü sırada, çok doğru düşündüğünü anlaması uzun sürmeyecekti.

Yine sıradan olmayan bir devriye görevindeydi. Aniden, görevi devralmaya gelen bir shinobi ile bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı. Tekrardan bir göreve mi çıkacaktı? Bir şeyleri yanlış mı yapmıştı? Yoksa bambaşka bir olay mı olmuştu? Shinobi gelip Ishi-chou'nun acil bir toplantı için kendisini konferans salonuna çağırdığını söylediğinde içini garip bir ürperti kaplamıştı. Bu konferans odası olağan dışı durumlarda kullanılırdı ve Usagi, bu odayı neredeyse hiç görmemişti. Şimdi ise bu şerefe nail olmuş bir şekilde adımlarını Ishi-chou binasına çevirmişti.

Konferans odasına girdiğinde bir çok tanıdık suratla karşılaşmıştı. İçlerinden en tanıdık olanları ise, birlikte çok büyük bir badire atlattığı Chuunin Sınavı koruma grubuydu. Bu gruptan çoğu kişinin tek bir tarafa doğru toplandığını fark etmişti. Belki bilerek böyle bir yerleşim planı yapılmıştı, belki de tamamen şans eseri denk gelmişti. Yabancı arkadaşlarının olduğu tarafa doğru ilerledi Usagi. Boş bir yer bulup direkt olarak oturdu. Bu sırada aklı yine o güne gitti. O gün olan hiçbir şeyi hatırlamaması yine beyninin bütün kıvrımlarını çalıştırmaya başlamıştı. Bu kıvrımlar çalıştıkça beynini yoruyor, beyni yoruldukça daha çok sinirleniyordu Usagi.

Etrafındaki yüksek sesli uğultudan kendi düşüncelerini duyamaz hale gelmişti. Tam içinde biriken sinir patlayacak iken, Ishi-chou odaya giriş yapmıştı. Ishi-chou'yu görmek Usagi'nin içini biraz olsun rahatlatmaya yetmişti. Ishi-chou boğazını temizlerken, Usagi ise beynindeki düşünceleri kovmaya çalışıyordu. Şu anda beynini duyacakları dışında bir şeyle ilgilendirmek istemiyordu.

Ishi-chou duraksadığı anda Usagi'nin beyni tekrar alev alev yanmaya başlamıştı. Duyduğu sözler karşısında bazı şeyleri kavramaya çalışıyordu. Shinobi Birliği denen oluşumu hiçbir zaman samimi bulmamıştı Usagi. Shinobi Birliği var ise bu birlik neden savaşları, çatışmaları durdurmuyordu? Bu birlik bu kadar barış yanlısıysa neden Amegakure topraklarına yardım etmiyordu? Barbarları, haydutları, suçluları neden etkisiz hale getirmiyordu? Ya söyledikleri kadar barış yanlısı değillerdi, ya da yeterince güçlü değillerdi. Her iki durumda da, Usagi sonuna kadar Ishi-chou'nun yanındaydı. Shinobi Birliğine katılmayı hiçbir zaman istememişti Usagi. Tabi, bu düşüncesini kimseye söylememişti.

Ishi-chou'nun sesi bir kaç kat daha yüksek çıkmaya başladığı sırada, beyni bir anda istemsizce düşünmeyi bırakıp sözlere odaklanmıştı. Kalabalığın birden ayağa kalkması ve tezahürata başlaması Usagi için bir şey ifade etmiyordu. Usagi hala yerinde oturuyordu. Ishi-chou'nun son söylediği sözleri analiz etmekle o kadar meşguldü ki, çoğunluğun ayağa fırladığını fark etmesi üç dört saniye sürmüştü. Ishi-chou'nun son sözlerinde ise tam olarak kavradığı tek kısım yine Shinobi Birliği olmuştu. Ishi-chou, shinobi birliğine olan nefretini öyle bir kusmuştu ki, bu savaşın Shinobi Birliği topraklarına taşacağını düşünmeden edememişti.

Herkes tezahürat ederken Usagi ise sessizce kendi tezahüratını dökmüştü dudaklarından.

"Ishigakure için!"

Ishichou-sama tarafından, Tsugi-chan ve Rei-kun'un olduğu takımın lideri olarak atandığım günden beri elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Her sabah kalktığımda onları nasıl daha iyi eğitebileceğimi düşünmeye başlıyorum, bu düşünceler akşam tekrardan yatağıma girinceye kadar devam ediyor... Bugünün de pek farklı olduğunu söyleyemem. Güneşin doğuşuyla beraber yatağımdan kalktım ve çocuklarla kararlaştırdığımız buluşma noktasına gittim. Ben gittiğimde Tsugi-chan çoktan oradaydı, ona selam verdim, o da aynı şekilde karşılık verdi. Birkaç dakikalık bir sohbetin ardından Rei-kunda gelmeyi başardı. Suratından hala uykuda olduğunu anlayabiliyordum fakat onunla dalga geçmedim, Tsugi-chan'da bu konuyla alakalı bir şey demedi. Hepimiz toparlandıktan sonra antrenman alanına doğru ilerlemeye başladık.

Birkaç saat boyunca, her gün yaptığımız gibi antrenmanımızı yaptık. Bugün oldukça güzel bir performans gösterdiklerini düşündüğüm için onlara yemek ısmarlamaya karar verdim, beraber kahvaltı yapmak için bir yerlere gittik. Yemeğimizi yedikten sonra çocuklara yapmaları gereken şeyleri söyledim ve dağıldık.

İkiliyle ayrıldıktan sonra ustamın sözlerine cevap aramak için yaptığım antrenmanıma başladım. Katanamı, kollarım artık havaya kalkmayacak kadar ağırlaşıncaya kadar salladım. Bugün de ustamın sorularına cevap bulamadım fakat önemli değil. Antrenmanıma devam ettiğim sürece eminim bir gün o sorulara cevapları bulabileceğim. Zaten sonrasında ise ustama meydan okuyacağım ve- ve ona "Eee, öylece duracak mısın?" diyeceğim!

Heyecanlı bir şekilde köye geri döndüğümde Onee-san'ı gördüm. Aç olduğumu, müsaitse bir yemek yememizin güzel olabileceğini söyledim. O da beni kırmayıp teklifimi kabul etti. Yemeğimizi yedikten sonra Onee-san nöbet görevini almak için yanımdan ayrıldı. Onun ayrılmasıyla beraber Osaki-san'ın dükkanına doğru ilerlemeye başladım. Tsugi-chan'ın benimle aynı hobilere sahip olduğunu bildiğimden dolayı ona güzel bir hediye almak istiyordum. Bu sırada Rei-kun'un da hoşuna gideceğini düşündüğüm bir şey bulursam ona da alacaktım fakat hiçbir şey planladığım gibi gitmedi.

Osaki-san'ın dükkanına doğru ilerlerken Ryu-san ile karşılaştım. Hayattan bezdiğini belli edercesine bir surat ifadesine sahipti. Normalde direk olarak yanına gider ve neyi olduğunu sorardım. Hemen sonrasında ise yardım etmek için elimden gelen her şeyi yapardım! Fakat onun bu ifadesinin neden olduğunu az çok tahmin edebiliyordum. Açıkçası onun bu ifadesini görmek benim de gülümsememi yok etmişti. Hemen arkamı döndüm ve evime doğru ilerlemeye başladım.

Tam evime girdiğim sırada kapım çalınmaya başladı. Yavaşça arkama döndüm ve kapıyı açtım. Kapıdaki shinobi beni görür görmez konuşmaya başladı. Söylediğine göre Ishichou-sama tarafından hemen şimdi çağırılıyormuşum. Neden beni çağırdığını az çok tahmin edebiliyordum.

Kılıcımı tekrardan belime taktım ve evimden dışarıya çıktım. Ağır adımlarla shinobinin belirttiği yere doğru ilerlemeye başladım. Aklımda onlarca kötü düşünce olmasına rağmen kendimi toparlamayı başardım. Bunu ise yanaklarım attığım bir tokata borçluyum! Benim gibi über süper pozitif bir insanın asık suratla gezmesinin imkanı yok! Ne durumda olursak olayım suratımdaki gülümsemeyi koruyacağım!

Toplantı salonuna girdiğimde, içerideki herkesi tanıdığımı fark ettim. Bazılarının sadece adını biliyordum, bazılarının sadece suratını biliyordum, bazıları ise zamanında aynı göreve çıktığım insanlardı. Kimisinin suratında ciddi bir ifade, kimisinin suratında ise benimki gibi büyük bir gülümseme vardı. Hatta bazılarının heyecanları suratlarından anlaşılabiliyordu.

Bakışlarımı biraz salonda dolaştırdıktan sonra Onee-san'ı buldum. Hızlıca onun yanına oturdum. Ben oturduktan sonra da Ishichou-sama odaya girdi ve konuşmaya başladı.

Ishichou-sama konuşmasını yaparken insanlar gaza geliyordu fakat ben hiçbir şey hissetmiyordum fakat moralimin bozulmadığını da söyleyebilirim. Bir savaşa gidiyor olabiliriz, yüzlerce insan yaralanacak, onlarca insan ölecek olabilir fakat önemli değil! Amegakure'yi Riaru denilen şeytandan kurtarabilirsek binlerce insan özgürlüğüne kavuşacak! Binlercesinin hayatı kurtulacak!

Ishichou-sama konuşmasını bitirdikten sonra ilk olarak Ryuji-kun, sonra Onee-san bir şeyler söyledi. İkili konuşmasını bitirdikten sonra heyecanlı bir şekilde konuşmaya başladım. "Ryuji-kun, Seido'nun üyelerinden biri olan Kaoru-san'ı tanıyorum. İyi kalpli birisine benziyor, hatta beni ve Ryu-san'ı öldürebileceği halde öldürmemeyi tercih etti. Yine de görüşlerinin biraz çarpık olduğunu kabul ediyorum. Hatta biraz manyak diyebilirim." Konuşmasının ardındansa evime gidip hazırlıklarımı yapmayı planlıyorum.

Sıçtığımı sıvamak için elimden geleni ardına koymamaya karar vermiştim Ishıchou'nun bize sahip çıkmasından sonra. Tek gecelik bir uyku molası ihtiyacım olan her şeydi. Ardından işe koyulma zamanı geldi. Karşıma çıkan, köyüme faydalı olabilecek her sorumluluğa gönüllü oldum. Her ne kadar bunlar devriye gezmek ve nöbet tutmak dışına pek çıkmasa da. Zaten şu an ihtiyacımız olan şeyler de bunlar. Belki köydeki birçok shinobi bunu bilmiyor ama her an yüzleşmek zorunda kalabileceğimiz büyük tehditler altındayız. Tabii Sanraku'nun yaşını ve bekleyecekleri, çekindikleri bir şey olmadığını düşününce bu sürenin çok uzun olacağını da sanmıyorum. Elimden gelen o bunak tarafından öldürülmekse onu yapacağım. Ne gerekiyorsa... Kendimi affetmem ne kadar sürecek, ya da kendimi affedebilecek miyim ben de bilmiyorum. Bildiğim şey, bu azimle uzaya çıkabileceğim... Ha, şu an elimden gelen ve köyün ihtiyacı olan nöbet tutmam. Bu yüzden uzaya çıkmıyorum ve canım çıkarcasına bunu yapıyorum.

Tuttuğum kaçıncı nöbet bu ben de bilmiyorum. Yine de devam ediyorum. Açık konuşmak gerekirse hayatımın ilginç bir dönemindeyim. Şu ana kadar hep motivasyonum Kumiko'yu memnun edecek bir hayat yaşamak oldu. Ama şimdi daha yakın zamanda gerçekleşen, daha somut bir motivasyon kaynağı var karşımda. Hayatımda belki ilk defa Kumiko hariç bir amaç için çabalıyorum. Ha, tabii bu yaptıklarımın Kumiko'yu mutlu edeceği inancını da taşıyorum ama bunları yapmamın asıl sebebi bu değil, Ishıchou'nun bize sahip çıkması ve bana kendimi bu topraklara ait hissettirmesi. Başka bir ülkeyi görmek, yaşadığımız olaylar, atlattığımız tehlikeler, acılı bir ölümü tecrübe etmek... Her ne kadar sabit fikirli, salak bir insan olarak görsem de kendimi ister istemez bir takım değişikliklere maruz kalıyorum sanırım. Bu konuda neler hissettiğim konusu ise uykularımı kaçıran ve sanırım beni daha fazla nöbet tutmaya iten şeylerden biri. Kumiko'ya ihanet etmiş gibi hissediyorum bir yandan. Vicdan azabı duyuyorum. Bir yandan da zincirlerimden kurtulmuş gibi hissediyorum. Sanki... sanki daha özgür gibiyim. Köyüme hizmet etmek istiyorum, bu konuda oldukça hevesliyim. Ama bir yandan da kendime yeni zincirler ediniyor gibi hissediyorum. Bu sefer bu zincirlerden hiç kurtulacak mıyım diye düşünmeye başlıyorum. Tamamen kendi için yaşayan, bencil, bireyci birisi olmak istediğim insan değil. Ama bir şeylere bağlı kalmak istediğim şey mi ondan da emin olamıyorum... Zaman zaman aklıma daha sıkıcı sorular geldiği de oluyor. Mesela, köy bana bir bebeği öldürmemi emrederse ne yapacağım? Kumiko'nun böyle bir davranışı hiç mi hiç tasvip etmeyeceğine eminim. Hatta onun için affedilemez bir suç bile olabilir bu eylem. Ama hizmet etmek, kendimi feda etmek istediğim köy bana bunu söylüyor. İtaat edecek miyim? İçinden çıkamadığım bu tarz yığınla soru kafamı meşgul ediyor ve ben de kafamı başka şeylerle meşgul ederek bu yüzleşmeden kaçıyorum. Çünkü biliyorum ki eğer kendimle yüzleşirsem bir tercih yapmak, bu sorulara cevaplar bulmak zorundayım. Bulmadığım takdirde daha derin çukurlara çekileceğim ve hedefi olmayan bir gemi gibi okyanusta sağa sola savrulacağım. Ben de korkak biri olarak kaçmayı seçiyorum... Arkama bakmadan, ciğerlerim parçalanana kadar kaçmayı. Yapabileceğim tek şey bu...

Acaba cidden dünya kafamızın içinde mi? Şu kara bulutlar sürüklendiğim karanlığın ta kendisi mi? Belki de fazla romantikleşiyorum... Biliyorum ki kötü durumda olduğumda düşündüğüm hiçbir şey sağlıklı değil, aynı benim gibi hastalıklı, kötü bu düşünceler de. Tıpkı az önce düşündüklerim gibi. Bulutlar böyle kara çünkü bize bol bol yağmur ve fırtına getiriyorlar. Daha fazlası değil... Yine de içimin sıkılmasına sebep olduklarını itiraf etmek zorundayım... Yoksa bu fırtına bir sembol mü?.. Hayır, büyük ihtimalle değil. Bunlar sadece kafamdan atmam gereken sağlıksız düşünceler...

Nefes alışımın hızlandığını fark ederek gözlerimi daldığım yerden kurtardım. Nöbet başında dalıp gitmek olacak iş değil. Bana güvenen insanları bir daha yüz üstü bırakamam. Bu düşüncelerin beni bu kadar darlamış olması ise beni bile şaşırtıyor. Tabii bir de tepeme binen, sırtımı dikleştirmeme izin vermeyen şu hava var... Nefesim yavaş yavaş düzene girerken saatin oldukça geç olduğunu fark ettim. Bu, yarın öğleden sonraya kadar tuttuğum son nöbet ve yavaş yavaş bu nöbetin de sonlarına geliyorum. Eve gitme fikri rahatlatıcı olduğu kadar korkutucu da... Karmaşık duygular içerisindeyim. Karşıdan nöbeti devralmak için gelen shinobiyle gerginliğimin bir kat daha arttığını hissettim. Eve gitmek artık benim için daha gerçekçi bir tehdit haline geliyordu onun gelişiyle. Ama elemanın aceleci tavrından bir terslik olduğunu sezmek de pek zor olmuyordu. Ben de işini kolaylaştırmak için ona doğru birkaç adım atmaktan geri durmadım.

Ishichou'nun düzenlediği acil bir toplantıya çağrılıyorum... Üstünde durmadım. Bir şeyler hakkında düşünmek fazlasıyla yoruyor beni. Ben itaat etmek için yaratılmışım... Yorgun vücudum el verdiğince hızlı bir şekilde gittim Ishichou Binası'na. Yine düşünmeden içinde bulunmaya pek alışık olmadığım konferans salonuna gittim ve yine bilinçsizce beni hazırlıksız yakalayan kalabalık arasından yerimi aldım. Etrafıma baktığımda sima olarak tanımadığım kimseyi görmedim. Tabii bana yöneltilen bazı pis bakışlar yakalamadım da değil... E haklılar sonuçta, köyün ağzına sıçtım, bana duyulan güvene ihanet ettim ve herkesi zor duruma düşürdüm. Baksınlar ama ben düştüğüm gibi kalkacağım. İnancım tam! Bu bakışları oldukça normal, ne pısmış bir şekilde ne de agresif bir şekilde karşıladım. Olabildiğince ifadesiz bir şekilde gözlerimi gezdirdim etrafta. Tanıdığım, kendime eşit ve rakip gördüğüm bir sürü Chuunin de etrafımdaydı. Ryuji, Ryu, Ooki, Usagi, Chisa ve Kazuo... Daha önce Chuunin Sınavı'nda beraber görev aldığım bu shinobilerin kabiliyetli olduklarına birinci elden şahitlik ettim. Bu insanları da kısaca süzmüş olsam da bakışlarım daha çok Kazuo'ya takıldı. Yaşadığımız onca şeyi düşününce çok da anormal sayılmaz herhalde. Bu toplantının bizim yüzümüzden gerçekleşen bir toplantı olmaması yönünde umutlarıma bir duacı daha arıyordu gözlerim. Yine de onlara hakim olmayı başardım ve sessiz sakin olacakları beklemeye koyuldum. Ve hala fırtınanın yaklaştığını hissedebiliyordum...

Kısa bir bekleyiş, içeri giren Ishichou ve ekibi, küçük bir öksürük... Sessizlikte Ishichou'dan başka kimseden ses çıkmıyordu. Ishichou ise sessizliğin kendine tanıdığı fırsatı sonuna kadar kullanmayı bildi. Konuşmanın sonuna gelecek olursak artık Amegakure, artık ne kadar Amegakure denirse o topraklara, ile savaş halindeyiz. Bilgi alışverişi için Sanraku ve yancılarıyla anlaşma yaptık... Kendilerini tanrı sananlara bir şeyler ispatlayacağız... Bir şeyleri sorgulamamak istiyorum ama bunun bu kadar zor olacağını hiç düşünmezdim... Karşılarında o kadar önlem aldığımız insanlar artık müttefikimiz, canlı gözlerimle bana oldukça tanrı gibi görünen bir insana tanrı olmadığını ispatlamaya çalışacağız, canlar alacağız ve sevdiklerimizin hatta belki benim canlarım alınacak... Ishichou, böyle bir şey yapıyorsa bir bildiği vardır herhalde. Bu kararların aklımda oluşturduğu soruları susturmanın tek yolu ona olan inancım. Bu soruların hepsinin birer cevabı olduğuna eminim. Emirlerini uygulamak ve dediği gibi Amegakure'nin ağzına sıçmak için sabırsızlanıyorum...

İnsanlar yavaş yavaş gaza gelirken ben yine duygularım darmadağın olan bitene yetişmeye çalışıyordum. Bu sırada Ryuji, incelikle ayarlanmış bir ses tonuyla bir soru sordu. Diğerlerinden bazı cevaplar gelirken ben yine Kazuo'ya kaçamak bir bakış attım. Bir şeyler deyip dememek konusunda şüpheliydim. Yine de yoldaş shinobilerle bazı bilgileri paylaşmaktan zarar gelmeyecektir diye düşünüyorum. "Sanraku da manyağın teki olsa da bizi kendi yarattığı sıkıntıdan kurtarmak için epey bir yükün altına girmişti. Ooki'nin dediği gibi, sınırlar epey bulanık." dedim bakışlarımı yavaşça çevremdeki Chuunin grubunda dolaştırırken.

Ne mental olarak ne de fiziksel olarak naralar atacak kadar zinde olduğumu sanmıyorum. Canlı gözükmeye çalışarak kalabalığa ayak uydurmaya çalıştım. Şafağa kadar yüzleşmem gereken sorunlarım var...

Etraftaki hareketliliği köyün en saf insanları bile kolayca yorumlayabilirdi. Sürekli sokakların arasında gidip gelen shinobiler, ağızdan ağıza yayılan çoğu zaman saçma nadiren gerçeğe teğet geçen dedikodular her yerdeydi. Ve ben hem her yerdeydim, hem de hiçbir yerde. Görevden geldiğimden beri vücudum Ishigakure’nin tozlu ve dolambaçlı yollarını gezinip durmuştu lakin zihnim bu sokaklardan çok daha uzaktaydı. Her gölge Sanraku’ydu benim için, parlak ışıklar Chakra Taşları, fahişeler Tsuchikage.

Sanraku’nun tekrar görüşeceğiz demesiyle birlikte paranoyaklığın kıyısında bulmuştum kendimi. Yatmadan önce evi iki kere kontrol etmek, duşa girerken Tantou’mu yanıma almak gibi aptalca alışkanlıklar edinmiştim. Arkasında iki yüz elli kişilik bir leş ordusu bırakan biri beni bulmak istese bulur öldürmek isterse beş yüz parçaya ayırır sonrada kılıcını çekerdi. Bunu bilmeme rağmen yine de yapıyorum işte belki de kendimi bir şeyler yaptığıma ikna etmeye çalışıyorum bilmiyorum.

Bir kitapta okuduğum cümle aklıma gelip duruyor: “Sessizlik, sorulardan daha çok cevap getirir.” Ah ne kadar anlaml… Yalancı Tsuchikage Çocuğu! –Sözlüğümdeki bazı kelimelerinin yerini değiştirme kararı aldım.- Sessizlik haftalardır içinde boğulduğum bir bok çukurundan farksız ve ağzıma bok dışında hiçbir şey gelmiyor, cevap ufukta bile yok. Mitoz bölünme kullanarak hızla artan soru işaretleri karşısında yalnızım, Butsuo bu konuları konuşabileceğim tek kişi ve sürekli tekrar eden nöbetler buluşmamızı imkansız hale getiriyor. Zaten böyle bir imkanımız olsa bile benimle dostane bir şekilde konuşacağını sanmıyorum.

Ve düşünceler dehlizinden kurtulup köşeyi döndüm. Ah yine oradalar, bana yüzünü buruşturup bakanlar, arkamdan konuşmak için uzaklaşmamı beklemeye gerek duymayan çapsız insanlar. Shinobi Birliğine katılıp büyük köy (sömürgecilerin) altına yatma düşüncesine sarılıp uyuyan temiz kardeşlerim.

Bu bakışların sebebi eğer kendime sakladığım taşlar olsaydı, sessiz kalırdım zira Ishichou’nun bize verdiği ikinci şansla birlikte bu hatanın boyutunu çok net bir şekilde fark etmiştim ama siz bunları bilmiyorsunuz ve yaptığımız tercihler hakkında beni, bizi yargılıyorsunuz. Aynen kardeşim eğer sen dört olsaydın dörtle toplanıp sekiz olmazdın.

Iwagakure denen, küçük köyleri iliğine kadar sömürmeye çalışan bu köy aynı zamanda barış barış diye sızlanıp yıkıcı bir silah olma potansiyeline sahip taşları ve bu taşların bilgisini büyük bir bencillikle kendine saklaması iki yüzlülüğün zirvesi olabilirdi. Bu sırada bu sefer düşüncelerimin arasından çekilip çıkarıldım, bir siluet görmüştüm. Tantomun kabzasına hızlıca yapıştım ve koşarak iki evin arasına daldım. Gördüğüm şey yemeğini bulmaya çalışan bir kediden ibaretti. Kalbim hızla atarken “Geleceksen gel Sanraku.”, diye düşündüm istemsizce. Bu anlamsız imgeleri yorumlamaktan ve saçma sapan şeyler yüzünden tedirgin olmaktan sıkılmıştım.
Ve görevimi devredeceğim shinobi Ishichou’nun beni çağırdığını söylemişti, hemen diye de ekledi. Bu sözlerle birlikte havadaki azotun kütlesi sanki milyarlarca kat artmıştı, bunun altında ezilmeme çabasıyla birlikte yürümeye başladım.

Sandığımın aksine yalnız veya Butsuo ile birlikte değildim. Bir sürü chuunin ve jounin vardı, açık edilecek şey her neyse epeyce önemli olduğu çok belliydi hatta zannettiğimden çok daha önemli bir şey olmalıydı.

Ve hızla çarpan kalbim sanki bir anda durmuştu. Büyük bir gıcırtı eşliğinde açılan kapıdan 5. Ve 6. Ishi-chou ve Yajima Juzo içeri girmişti. Ginbushi-sama konuşmasını yaparken diğerleri arkada bekliyordu ve bizde seyirciler olarak görevimizi yerine getiriyorduk. Dinledim, aklımdan tek bir düşünce kıvılcımı bile geçmedi.

Tek bir cümle bile kaçırmadığımdan emin olduğum sırada salona büyük bir gürültü fırtınası iştirak etti. Savaş naraları daima komik bulduğum bir şeydi ve eskiden köy için adına gireceğim bir savaş anlamsızdı. Akademi yıllarında zihnime yapışan düşünce uzun süre orada kalmıştı “Ishigakure doğduğum yerden fazlası değil.” lakin çok değil birkaç hafta önce aldığım ikinci şansla birlikte artık köyün ve manevi bağları hissedebilmeye başlamıştım sessizliğimi korudum ama bağırışlar anlamsız değildi artık hatta neredeyse Fuuinjutsu kadar anlamlıydı. Direnişimizin sesleri. Kısa süren bağırışım salondaki gürültü fırtınasına eklenirken Ishichou’nun söylediği cümle zihnimde tekrarlanmaya başladı: Kendilerini Tanrı yerine koyan Shinobi Birliği…

Ve cevaplanan diğer bir soru. Seido, unutmamız gerektiğini söylemiştin değil mi Sanraku-san?

Çıktığım iki görev ve Sanraku sayesinde taşları vereceğimize emindim ama asıl soru kaç tanesini vereceğimizdi. Sanraku’ya köyde taşlar olduğunu söylemiştik lakin sayı vermemiştik. Eğer Ishi-chou dört taştan bir veya iki tanesini kurtarmayı başardıysa bu köy adına inanılmaz derecede karlı çıktığımız bir anlaşma haline gelirdi.

Ryuji-san’ın sorusuna çeşitli cevapler gelmişti benim söylemek istediğim şeyiyse Butsuo söylemişti ekleyecek bir şey bulamamıştım ve sırf konuşmak içinde konuşacak değildim. Tüm Shinobi Birliğini karşımıza aldığımızı düşündüğümüzde böyle bir müttefiklik gerekliydi hem Sanraku’yla karşı taraflarda olmayacağımızı bilmek rahatlatıcı. Şimdiyse bana düşen gidip hazırlanmak.