[İstihbarat] Baştankara

[Kitamura Susumu]

Kitamura Sougen. Bir zamanlar Kumogakure’nin üst düzey Jounin’lerinden biriydi. Ters giden bir görevi sonrasında Yondaime Raikage tarafından 25 sene önce sürgün edilmiş. O günden beri birkaç yardakçısı ile beraber paralı askerlik yaptığını biliyorduk. Fakat son zamanlarda bu faaliyetlerini sonlandırmış gibi görünüyor. Kaplıca Ülkesi'nde ekibiyle kullandığı ufak karargahına “uğradığımızda” mekanın uzun zamandır kullanılmadığını ve derdest edildiğini gördük. Uzun zamandır nerede olduğuna dair pek bir verimiz yok ancak oklarımız, Fūinsha-gumi ile bir bağlantısı olabileceğini işaret ediyor. Şu an ise dün gece gelen bir rapor ile nereye seyahat ettiğini tespit etmiş bulunmaktayız.

Görev arkadaşlarına ve etik değerlere fazlasıyla önem veren bir kişilik. Bu özelliği nedeniyle başı yanmış diyebiliriz. Çıktığı bir görevde, köye getirmesi gereken bir paketi görev arkadaşının hayatı karşılığında bırakınca Raikage’nin hiddetinden kurtulamıyor ve bahsettiğim sürgün gerçekleşiyor. Aslında Yıldırım Ülkesi’nde dolaşmasında bir beyis görülmemiş, ancak Sougen sürgünden beri kendi ülkesine pek uğramamayı tercih etmiş gibi görünüyor. Bir inada bindirme durumu ve gurur meselesi olabilir gibi geliyor bana, ancak önemli bir detay değil.

Savaş stili hakkında epey bilgi toplayabildik denilebilir. Hem akılda kalıcı yeteneklere sahip, hem de çıktığı sayısız görevlerden bazı raporları ele geçirebildik. Sougen, iyi bir Raiton kullanıcısı. Raiton’u sadece element olarak kullanmıyor, adeta yaşıyor denilebilir. Çevresindeki doğal ve yapay elektrik kaynaklarını algılayıp çekebiliyor ve Chakra’ya dönüştürebiliyor. Bu da uzun çatışmalardan yorulmadan çıkabilmesini ve tehlikeli bir rakip olmasını sağlıyor. Raporlarında birbirinden farklı kontrat isimleri geçtiği için çok sayıda efsanevi yaratıkla bağ kurduğunu düşünüyoruz. Genjutsu ve Taijutsu konularında sıra dışı yetenekleri olduğuna dair bir emare görmedik.

Sougen’i mercek altına almamızın sebebi Kumogakure’ye ulaştıramadığı paketin ne olduğunu öğrenmekti. Aslında Raikage’nin bu denli hiddetlendiğini öğrenene kadar onun bu başarısız görevine dair herhangi bir merak duymamıştık. Fakat sonrasında uğruna yol kesilerek adam esir alınan bu paketin içeriğini bizim de öğrenmemizde fayda olabileceğini düşündük.

Ancak araştırmamız derinleştikçe, odağımız Sougen’in geçmişinden çok, şu anda ne yaptığına ve neden yaptığına kaydı. Özellikle son zamanlarda adının sıklıkla Fūinsha-gumi ile aynı anda geçmeye başlaması farklı sorulara cevap aramamıza neden oldu. Sahada paket hakkında hala bilgi toplamaya çalışan bir kaç kişi bıraksak da asıl odağımız, şu an için bu oluşumda.

Fūinsha-gumi hakkında elimizde neredeyse hiçbir şey yok. Ne bir faaliyet kaydı var elimizde, ne de somut bir delil. Sadece zaman zaman, hep aynı isimlerin bir arada göründüklerine dair dağınık gözlemler var. Onlar da dünyanın dört bir yanına dağılmış, birbiriyle alakasız yerlerde. İsmin geçtiği toplam sefer sayısı bir elin parmağını geçmez. Kendilerine taktıkları isme bakıp bir anlam çıkarmaya çalışsak da hiçbir somut eylemleri olmadığı için tahminlerin ötesine geçemiyorz. Zaten Sougen başta olmak üzere ismi geçen neredeyse kimsenin Fūinjutsu kabiliyeti de yok.

Bu belirsizlik içinde ise bize yapılacak tek şey kalıyor: Takibe almak. Ne planlıyorlarsa açığa çıkarmak. Ve eğer tehdit oluşturuyorlarsa müdahele etmek.

Tüm bunlar, yeni görevine başlamadan önce bilmen gerekenlerin yalnızca küçük bir kısmı. Buradaki işimiz bittiğinde Zanaatkarlar Köyü’ne geçip görev arkadaşınla buluşacaksın. Oradan birlikte Degarashi Limanı’na giden bir gemiye bineceksiniz. Aynı sıralarda Sougen’in de Ouza Adası’ndan kalkan başka bir gemiyle aynı limana varması bekleniyor. İniş zamanlarınız büyük ihtimalle çakışacak. Bu yüzden gözünüzü dört açın ve adamın izini kaybetmeyin.

Ancak unutmayın, herhangi bir müdahalede bulunmak yok. Göreviniz yalnızca gözlem yapmak. Sougen’in her hareketini, mimiğini, adım attığı sokakları, girdiği dükkanları, temas kurduğu kişileri… Kısacası ona dair her detayı zihninize kazımanızı istiyorum. Dikkatli olun ve asla kendinizi belli etmeyin. Bu oluşum hakkında bizim bildiğimiz bir şey olmadığı kadar, aynı şekilde onların da izlendiklerinden haberdar olmamaları gerekiyor. Bu dengeyi korumak sizin sorumluluğunuz.

Şimdi, Sougen hakkında konuşmaya devam edebilir, Yuka Tanezaki ve Susumu ile olan bağlantısına gelebiliriz. Tahminlerin vardıysa eğer doğru olduklarını temin edebilirim: Sougen, Susumu’nun babası.

[Ikura Joaryu]

"Ne yerel yönetimlerin ne de gizli köylerin böyle bir oluşumun var olduğundan haberi yok mu diyorsun yani?"

---

Ikura Artaru İstihbarat Raporu
Kusagakure doğumlu, orada yetişmiş köyüne ve kültürüne bağlı bir shinobi. Saçları siyah, gözleri mor renkte. Ortalama boylarda, hafif atletik bir vücudu var. Dışarıdan bakıldığında yoldan geçen bir gezginden ayrıştırılamayacak kadar sıradan kıyafetler giyiyor. Shinobi olduğunu anlayabilmek bile oldukça zor.

Fuinjutsu alanında uzman ve kendine has bir savaş stilinin olduğu, doğduğu köydeki insanlar tarafından biliniyor. Yaklaşık on sekiz yıl önce bir görev için Kusagakure'den ayrıldığı ve o görevde öldüğü söylense de hala hayatta ve Fūinsha-gumi'nin operasyonunu gizli bir şekilde sürdürüyor. Kusagakure'nin bundan haberi yok.

Kullandığı diyapazona benzeyen, balçağından tek parça çıkıktan hemen sonra ikiye ayrılan ve neredeyse bir insan boyu kadar uzun olan çift başlı katanası ve bu özel katana sayesinde havadaki titreşimleri yöneterek yarattığı görünmez mühürler ile savaşması onun savaş meydanında diğer shinobilerden ayırt etmeyi sağlayacak özellikleri. Doğrudan saldırı yapmak oldukça tehlikeli, büyük yıkıcı güçlere sahip olmasa bile göğüs göğüse karşılaşmalarda yetenekleri üst düzey.

Sürekli seyahat halinde olduğunu, bu seyahatlerin büyük bir çoğunluğunu yalnız olarak geçirse de bazılarında yanında gümüş renkli uzun saçları olan bir kunoichi olduğunu biliyoruz. Bireysel amaçları hakkında ise elimizdeki bilgi kısıtlı. Çok uzun mesafelerde seyahat edip çok az insan ile görüşüyor. Nadiren bir aksiyonda bulunuyor. İletişime geçtiği insanların hayatlarına bir etkisi olmamış gibi gözüküyor. Artaru'nun diyalog kurduğu hiç kimse yaşantısını değiştirip farklı bir eylemde bulunmadı. İçinde bulundukları oluşumun bu şekilde çalıştığını düşünüyoruz, herkes kendi hayatlarını yaşamaya devam ediyor.

Artaru'nun izlendiğini bildiğini düşünmüyoruz. Gizli yer altı tapınağında arkasında bıraktığı yıpranmış parşömen sayfasından edindiğimiz bilgi de bunu da kanıtlar nitelikte. Toprağın üstünde kalan kısmı terk edilmiş bir keşiş tapınağı gibi gözüken binanın gizli yer altı koridorlarına erişim sağladık. Karmaşık koridorların sonu hiçbir yere çıkmamış olsa bile, yırtık bir parşömen sayfası elimize geçti. Elimize geçen parşömenin birebir replikası bir arka sayfada.

Kriptolanmış belgenin anlattığı hikaye Fūinsha-gumi örgütünün geçmişi ile ilgili çok çarpıcı bilgiler içeriyor. Kriptoyu çözmemiz çok uzun zamanımızı aldı ve artık kabaca ne anlattığını biliyoruz. Replika sayfanın arkasında kriptonun çözülmüş, anlaşılabilir halini de ek olarak dosyaya ekledik. Artaru'nun izlediği yol, köyünü terk etmesi ve bu belge bize tek bir şeyi anlatıyor. Fūinsha-gumi örgütü, yeni bir örgüt değil; nesiller süren bir gizlilik ile çok uzun zamandır buradalar. Artaru'nun feda ettiği hayatı, onu köklerinden yeşertmek için.

---

Kriptosu Çözülen Yıpranmış Parşömen
Kabuto Yakushi Hakkında
Gizlediği tapınağın yeri bulundu, mühür taşıyıcılarına haber verildi. Ufuktaki savaşın engellenmesi için çağrı tüm taşıyıcılara yapıldı. "Edo Tensei" ulaşılamayacak olanda var olmaya devam etmeliydi. Büyük savaşın bir provası gibi, ölüler sandıklarından dirildi. Tek sağ kalan ben oldum. Başarısızlığın utancı ile yaşıyorum. Çok üzgünüm Mitsuko-san. Önümüzde büyük bir savaş var, Kusagakure'ye döneceğim. Hayatta kalabilirsem Fūinsha-gumi'nin..."

Kriptosu çözülen mektubun devamı fazla deforme olduğu için yazılar okunmuyor.

---

"Yüzde yüz emin değiliz ama şu ana kadar topladığımız bilgi tam olarak bunu gösteriyor. Evraklarda bahsi geçen ve savaştan bir süre önce gerçekleşen Kabuto olayı da bunu doğruluyor gibi. Hiçbir yönetimin bundan haberi yok. Raporun en arka sayfasında yer altı tapınağından bulduğumuz ipucunun birebir replikası var. Hiç şüphesiz, bundan sonra onlar için kesin varlar diyebiliriz. Fūinsha-gumi..."
"Bu konuda sessiz kalmaya devam edin. Ortaya çıkacak başka bir bilgi olursa kimse ile paylaşılmadan doğrudan bana gelsin."

[Kitamura Susumu]

Ay ışığının gümüşi ışıkları Degarashi Limanı’nın sessiz sokaklarını aydınlatıyor, sahil boyunca sıralanmış kasa ve varillerin gölgelerini uzatıyordu. Denizden gelen tuz kokusu, taşlara yerleşmiş yosun ile birleşerek baş ağrıtan bir ağırlık dolduruyordu geceye. Uzaktaki devasa gemi gövdeleri hareketsiz birer gölge gibi görünüyor, arada bir kulağıma uzaktaki martıların boğuk çığlıkları çalınıyordu.

Tüm bu manzaranın ortasında gölgelerin arasında saklanıyordum bir süredir. Tıpkı bir önceki, ve ondan önceki gecelerde olduğu gibi kuytu tenha bir köşeye gizlenmiş, yine aynı adamı izlemekteydim. Her akşam rıhtımdaki son insan da kamarasına çekilip sokaklar sessizliğe gömüldüğünde buraya geliyor, uzun bir pipo çıkarıp yakıyordu. Lüks tütünün keyfini saatlerce çıkarırken ayı izliyordu, ben de onu. Eğer bu bir görev olmasaydı üzerine diktiğim gözlerimdeki dikkat ve sabır, bir aşığın hayran bakışlarıyla karıştırılabilirdi eminim ki.

Artık her bir tavrını ezberlemşltim. Tütünü ne kadar derin çektiğini, hangi aralıklarla bir duvara yaslanma ihtiyacı duyduğunu, canı sıkılırsa rıhtımda hangi hızla kaç tur attığını bile öğrenmiştim. Güneş ne kadar yükselince bekleyişini sonlandırıp hana dönüyordu, odasında ne kadar uyuyordu? Yüzünü yıkarken kullandığı suyun sıcaklığından tutup, sabahları içtiği ilaca kadar zihnime kazımıştım. Kahvaltıdan önce mutlaka yarım bardak soğuk suyla kalp kası koruyucu iki tablet alıyordu. Hemen sonrasında da buna tezat bir sigara yakıyor, çok koyu kahvesini yanına alıyor, öyle iniyordu kahvaltı salonuna.

Kahvaltısı neredeyse hiç değişmiyordu. Izgara balık, o gün hangi balık varsa. Yanına bolca pilav ve çorba. Öğlene kadar uyuduğu için pilavın bayat kısımlarına denk gelmekten şikayet ederdi her gün. Yine de bu şikayetleri kaba bir serzeniş olmuyordu. Han çalışanlarına saygıyla yaklaşmaya ve şakalaşmaya dikkat ediyordu. Tanımadığı insanlara dai iltifat etmekten çekinmiyor, geçtiği sokakları neşe ile arşınlıyor, yüzünde her zaman pozitif bir ifade taşıyodu. Geceleri limanda takındığı ifadenin tam aksine.

Günlerdir Sougen hakkında biriktirdiğim düşünceler zihnimde birbir ardından akıp giderken dalıp gitmiştim. Bakışlarım boş bir hal almış ve denizin kara yüzeyine sabitlenmişti. Bu yüzden gecelerdir limanda bu yalnız adam dışında hareketlilik göremeyen ben, ilk defa bir başka kıpırtıyı sezdiğim an gereğinden fazla irkilmiş, olduğum yerde birkaç santim geriye sıçramıştım.

Sougen’in tepkisi de benimkine benzer olmuştu. Fakat onunki panikten çok heyecan ve inanmamazlık ile bezeli gibi durmuştu. Sokakların sessizliği yararak denizin uğultusuna karışan ayak sesleri ağır ağır yaklaşırken, o da sesin kaynağı olan karanlık figüre doğru yaklaşmaya başlamıştı.

Aralarında yalnız üç dört metrelik bir mesafe kaldığında ise aniden durup daha temkinli bir duruşa büründü Sougen. O an aralarındaki sessizlik daha da garip bir halıp gecenin nemli havasını daha da ağırlaştırmaya başladı.

Karanlıktan çıkan figür zarif, minyon, alımlı bir kadındı. Upuzun siyah saçları gecenin tonuna meydan okurcasına ışıldıyor, başının her hareketinde saçına iliştirdiği altın toka ay ışığını yakalayarak göz alıcı parıltılar saçıyordu. Kırmızı kimonosunun eteği hafif rüzgarda dalgalanırken, adımlarına eşlik eden uzun tabanlı tahta sandaletleri her adımda tok bir ses ile gecenin sessizliğini kesiyordu. Sougen’in hareketlerinin kesildiğini görünce o da durdu. Ellerini kimonosunun yenleri içinde birleştirip önünde kavuştururken hafifçe gülümseyerek başıyla selam verdi.

“Refakatinden şikayetçi olacağımdan değil fakat… Ikura’nın geleceğini sanıyordum. Ne oldu?” Sessizliği ilk bozan Sougen olmuştu. Kadın, ilk başta pişman bir ton ile "Sougen...." diye iç çekti sadece. Geceyi delip geçen bir yıldız kadar güzel görünüyordu buradan bakınca. Gözleri birden keskinleşip, olduğum noktaya dimdik bakmaya başladığında ise karanlığı aniden yaran bir yıldırım kadar korkutucu görünmeye başlamıştı. "Takip edilmişsin."

Gözleri birden benimkiler ile buluştu. Aramızdaki onca mesafeye rağmen beni nasıl bulmuştu? Nasıl birden yanıma gelmişti? Sanki artık yıkık bir çatıya tünemiyor gibiydim. Onun yerine simsiyah açıklık bir alanda korumasız ve parçalanmaya hazır bir haldeydim. Kadın ise karşımda, elimi atsam tutabileceğim bir mesafedeydi. Yavaşça elini saçındaki tokasına götürdü. "Boşver onu. Meraklı bir kedi sadece." Boğuk bir şekilde geliyordu Sougen'in sesi artık. Uzakta değildi fakat görüş açımda da değildi. Alnımı soğuk terler bastırırken heyecanla etrafıma bakıp onu aradım. Kadın gibi, o da mı farkındaydı? Günlerdir onu izlediğimi mi biliyordu, yoksa sadece blöf mü yapıyordu? Kaçıp gitmek, saçından çıkardığı keskin tokayı boynuma saplamak üzere olan kadını ittirmek istiyordum fakat her bir eklemim uyuşmaya başlamıştı. Kendimi ne kadar zorlasam da parmak uçlarımdan bir elektrik dalgası bütün vücuduma yayılıyor ve zihnimdeki acıyı daha da katlanılmaz bir hale sokuyordu.

“İlaç şişemi, pilav tabağımı falan inceliyor işte. Bir de ekürisi var ki, o daha beter.”

Tokanın boynuma saplandığı an hissettiğim keskin acıyı delen şey, Sougen’in alaycı sesiydi. Günlerdir izlediğim adamın bana biçtiği değer bu muydu? Ben can çekişirken tek önemsediği şey, alayla küçümsemek miydi?

Aniden kendimi bulunduğum çatıdan aşağı doğru kontrolsüzce kayarken buldum. Yanağım sert toprağa çarptı ve bütün bedenim titredi. Az öncekinin aksine karanlık ve savunmasız, kör bir noktada değildim. Sougen’i gözlediğim aynı yere dönmüş, daha doğrusu dönsem bile tutunamayıp düşmüştüm. Sougen ve kadın ise sokağın ortasında değillerdi artık, başımda dikilmişler, düştüğüm yerde bana bakıyorlardı tepemden.

Bilincim kapanmaya başlamadan önce son bir iradeyle gözlerimi yukarı kaldırdım. Başım öyle zonkluyordu ki gözlerimin en ufak hareketi bile kafatasımı patlatacak gibi hissettiriyordu. Buradan bir zavallı gibi görünüyor olmalıydım. Kadın bana doğru eğildi, yüzündeki sertlik silinmiş, onu ilk gördüğüm nazik ve umut dolu haline geri dönmüştü. Biraz, hüzün de vardı sanki. “Kusura bakma.” dedi kısık bir ses ile.

Sougen pipousundan derin bir nefes aldı. Duman arasından ilgisiz gözlerle, sanki kaldırım kenarında herhangi bir kedi görmüşcesine bana bakıyor, hafiften de sırıtıyordu. Başını kadına doğru eğdi. Aynı alaycı ses tonuyla “Genjutsucu da değil halbuki, biliyor musun?” dedi gülerek.

Gözlerim ağırlaştı. Ayağından yakalayıp yere çalmak, benle dalga geçtiği için yumruklayarak bağırmak istiyordum ancak acı zihnimi parçalamaya devam ediyordu. Karanlığın beni çekmesine izin vermediğim sürece bu acının sonlanmayacağı hissedebiliyordum. Çok geçmeden teslim oldum ve uykuya bıraktım kendimi. Gözlerim tamamen duyduğum son şey, yine Sougen’in alaycı sözleri oldu. “Raporuna yazarsın artık.”