[Yamato Ryuji & Kotegawa Ooki] Tutsak

[Yamato Ryuji]

Raiton no Yoroi sayesinde olay yerine hızlıca varmıştım. Karşılaştığım manzara normal olmasa da bir yandan Ooki'yi bulunduğu pozisyondan kurtarmamın, diğer yandan vücudumun yavaş yavaş dayanıklılığını yitirmesi ve dolayısıyla içinde bulunduğum dövüşü olabildiğince kısa tutmamın gerekliliği bu durumu yorumlamama zaman tanımamıştı.

Tıpkı planladığım gibi, fakat çok kritik bir anlık gecikmeyle, ilk darbemle dengesini bozduğum mahluğu ikinci kez tekmeleyerek yere devirmiştim. Ancak hareketliliğin devamı düşüncelerimle örtüşmemiş, dövüş alanı birden sessizliğe bürünmüştü.

Yerin altından çıktığını gördüğüm el, düştüğüm tuzağın hangi zaman diliminde hazırlandığını fark etmemi sağlamıştı. Muhtemelen ben içki şişelerini kontrol ettiğim sırada parşömenleri yerleştiren düşmanımız, beni saf dışı bıraktığını düşündükten sonra Ooki'nin peşine düşmüştü. Planlarını gizlilikle yürüten bu çakma shinobiye karşı daha dikkatli davranmak zorundaydık.

Kasabaya vardığımız ilk dakikalarda fark ettiğimiz toprak kütlelerini görünce, düşmanın içinde Doton kullanıcıları olduğunu zaten anlamıştım. Yerin altında dolaşan ve büyük ihtimalle vücudunun geri kalanı da aynı yerde olan, şimdilik tek başına olduğuna inandığım düşmanımız, Ninjutsu alanında yoğunlaşmış biri gibi dövüşüyordu. Bu da biz nerede olduğunu bulana kadar ilk saldıran olma avantajının onda olduğunu gösteriyordu. Her ne kadar yerini bulduktan sonrası kolay gözükse de içinde bulunduğumuz durum için asıl mesele düşmanı ortaya çıkarmakta bitiyordu.

Elimizdeki seçeneklerin gitgide azalmasıyla birlikte aldığım yaraların da etkisiyle plan kurmakta oldukça zorlanır hale gelmiştim. Aklıma gelen tek fikir keklik gibi avlanmayı bekleyip düşmanı dövüş sırasında şaşırtmaktı. Stratejik düşüncenin en temel unsuru olan sürpriz öğesini bile düşebileceği en basit seviyeye indirgemiştim. Yetersizliğim, rahatsızlık veren seviyelere ulaşmıştı.

Beynimi düşünmeye zorlayarak kurmaya çalıştığım planların hiçbiri işe yarar değildi. Bu noktada Ooki'nin sözlerine kulak verip onun söylediklerini dikkate alacaktım. Söylediği gibi yapıp yere yığdığım şeyin artık hareket etmiyor olduğuna emin olduktan sonra Ooki'yi takip edecek ve benim şekillendiremediğim çok yakın geleceğimiz hakkında onun düşünceleri olduğuna güvenecektim.

Takım arkadaşıma bıraktığım planlama evresini korumak için gerçekleşebilecek herhangi bir saldırıya karşı hazırlıklı bekleyecektim. Hissettiğim sızılar duyularımı köreltmiş olsa da etraftan yaklaşabilecek her şeyi duymam gerekiyordu.

Birkaç dakikaya chakramın tükenmesiyle birlikte durduğum yerde bayılıp kalmamak için artık Raiton no Yoroi'yi kapatsam iyi olurdu. Fakat her an saldırıya maruz kalabilecek olmamız nedeniyle mevzubahis binaya sığınana kadar tekniğimi aktif tutacaktım. Sunduğu imkanların yanısıra harcadığı enerji çok fazla olan bu teknik, adeta çift uçlu bir naginata gibiydi.

Gözlerim bulunduğumuz alanda oluşması muhtemel tüm hareketliliği yakalayabilmek için sürekli hareket halindeyken zihnim de yeni düşüncelerle eşlik ederek çaresiz fakat umutlu bir armoniyle duyu organlarıma eşlik ediyordu.

Etkili olma ihtimali düşük olsa da nihayet bir plan öne sürmeye hazırdım. Aslında bundan ekip arkadaşımın bile haberinin olmasına gerek yoktu. Binaya girdikten sırada yaratacağım basit bir Bunshin'i dışarı yollayıp savrukça etrafı kolaçan edermiş gibi yapması için dışarı geri yollayacaktım. Bu sırada bir yandan Ooki'yi dinlerden diğer yandan, dışarıdan bakıldığında görülmeyeceğim bir açıyla sahte Ryuji'yi gözetleyecektim. Diğer bir deyişle klonumu yem olarak kullanacaktım. Eğer düşman bu yemi yutarsa dominant sağ elimde hazır beklettiğim iki adet shurikeni göğüs ve boynun birleştiği noktaları hedefleyerek fırlatacaktım. Küçük planım başarılı olduğu takdirde shurikenlerin ardından depara kalkıp rakibin toprakla temasını bozmak üzere çenesine Shoufuu tekmesini vurmayı hedefliyordum. Bir daha gözden kaybolmasına izin veremezdim.

[GM - Naruto]

Ooki yüzünü siliyor, ardından Ryoma’yı kontrol etmek üzere yanına gidip eğiliyor. Zayıf da olsa hala nefes aldığını farkediyor Ryoma’nın, ancak bilinci yerinde değil. Ryuji ise raiton no yoroi’nin sağladığı hızıyla zaten yakınında olan cesedin yanına gidip birkaç kez ayağıyla dürtüyor. Hareket yok. En azından şimdilik cesetle işlerinin bittiğini farkediyor. Ryoma’nın hala yaşıyor olduğunu farkeden Ooki, Ryoma’yı sırtına alıyor ve güvenli görünen bir eve doğru ilerlemeye başlıyorlar Ryuji’yle birlikte. Bu esnada, arkanızdan gelen bir sesle irkiliyorsunuz. Toprak sesi gibi, hemen ardındansa az önce Ooki’nin duyduğu ses geliyor kulaklarınıza. Ancak bu kez lokalize edebiliyorsunuz sesi: “Gansekikei no Jutsu!” Kafanızı çeviriyorsunuz binalara ilerlemeyi sürdürürken, ve az önce orada olmayan birini farkediyorsunuz. 10-15 metre kadar arkanızda duruyor. Yere çömelmiş, iki eli birden yerde duruyor. Sıska görünüyor ve oldukça standart giyimli. Dikkatinizi çeken ekstra bir şey görmüyorsunuz. Ancak sorun şu ki, probleminiz adamın nasıl göründüğü değil. Planınız tetikte olmak ve herhangi bir hamleye karşı hazırlıklı olmak yerine bir yere sığınmak olduğu için doğru tepki veremiyorsunuz. Aniden, adamın vücudunun arkasından yaklaşık 1 metre çapında kayalar fırlamaya başlıyor size doğru. İlki ortanıza düşerken kenara sıçrayarak kurtulabiliyorsunuz. Adama doğru dönerek pozisyon alıyorsunuz. Hemen sonrasında gelen ikinci kaya ise inatla Ryoma’yı taşımakta olan Ooki’ye yöneliyor.

Ooki: Üzerine gelen kayaya karşılık olarak, hareketlenip geri kaçmaya çalışıyorsun. Ancak, yüzündeki şiddetli ağrı ve omzunda taşımakta olduğun Ryoma’nın da ağırlığıyla zamanında kaçamıyorsun. Kaya seni tam göğsünün ortasından vururken, aniden nefessiz kalıyorsun ve ağzından kusmuk boşalıyor. Geriye doğru savruluyorsun, Ryoma ise ‘yine’ düşüyor elinden. Sana çarpan kaya, seni geriye doğru fırlatıp momentumunu tamamen sana verdikten sonra yere yapışmış olan Ryoma’nın üstüne düşüyor. Etrafa kan sıçrarken, büyük bir acıyla az önce hedeflemekte olduğunuz binanın duvarına yapışıyorsun. En azından dört-beş kaburganın kırıldığına eminsin ve ölü gibi hissediyorsun kendini. Kendin dışında bir şey düşünemeyecek durumdasın, ancak ister istemez üzerinde büyükçe bir kaya bulunan Ryoma’ya takılıyor gözlerin. Daha önceden olmasa bile, şimdi öldüğüne eminsin. İster istemez düşünüyorsun; belki de 'taa en başta planladığın gibi' yapmayıp hareketsiz yatması için bırakmış olsan zaten ölü sanıldığı için yaşamaya devam edebilirdi. Ancak yapacak bir şeyin yok.

Ryuji: Adam, Ooki’yi vurduğu anda kahkaha atmaya başlıyor. Senin üzerine fırlatılan kayadan raiton no yoroi’nin hızı sayesinde kolaylıkla kurtulabiliyorsun. Durumu gözlemlediğinde, Ryoma’nın ölmüş olduğunu ve Ooki’nin de oldukça kötü durumda olduğunu farkedebiliyorsun kolayca. Ancak yeniden kendine kızıyorsun dövüşün başından beri yaptığın şekilde. Aktif bir dövüşte olduğunuzu adeta unuttuğunuzu ve rakibinizi göremediğiniz halde bir sürü zaman kaybettiğinizi farkediyorsun. Tetikte bekleyip bir sonraki saldırıyı sağlam bir şekilde karşılamak yerine savaş alanına sırtınızı dönüp bir yere sığınmaya çabalamanın ne kadar boş olduğu gerçeği adeta bir çivi gibi saplanıyor beynine. Yerdeki cesetler geliyor gözünün önüne. Bu kadar çok insanı öldürebilen ve sizi tuzağa çekebilen birinin sizin eve gidip plan kurmanız için zaman vereceğini düşünmenizin saçmalığını farkediyorsun. Ancak, Ooki’yle benzer şekilde, yapacak bir şeyin yok. Zırhın hala açık, rakibin yeni bir kaya fırlatıyor arkasından sana doğru.

Genel durumu özetlemek gerekirse, Ooki’nin aktif dövüşte bile inatla yanında ağırlık yapmak istediği Ryoma bu kadar fiziksel travma üzerine ölmüş gibi görünüyor. Ryuji, Ryoma’nın cesedi ve üzerindeki kayanın üç metre kadar solunda duruyor. 10-15 metre kadar ilerisinde yere çökmüş olan adam kendisine bir kaya fırlatmış durumda. Ooki, ikilinin 15 metre kadar gerisinde duvara yapışmış durumda. Burnu ve 4-5 kaburgası kırık. Nefes almakta zorlanıyor ve bilinci kapanmak üzere.

Off Topic

Out: Bu turda Ooki sadece durumla alakalı düşüncelerini aktarabilir. Hamle yapabilecek durumda değil.

[Yamato Ryuji]

Zihnimde yavaş yavaş aydınlanan, Ooki'nin aynı cesedi taşıyıp kapalı mekana geçme isteğinin sebebini çözdüğüm sırada gafil avlanışımıza yeni bir seviye daha eklenmişti. Az önce tekmelediğim cesedin yaşam fonksiyonlarını tümüyle sıfırladığıma emin olduktan sonra av planıma kendimi fazla kaptırmıştım ve gelebilecek saldırıları kolaçan etmeyi ihmal etmiştim. Tehlikenin vuku bulmasının muhtemel olduğu yöne arkamızı dönüp böyle rahat davranışlar sergilemek salt amatörlüktü. Kendime olan nefretim aniden tavan yapmıştı.

Üzerimize gelen ilk kayayı shinobi reflekslerimiz sayesinde rahatça boşa çıkarabilmişken, Ooki, taşıdığı yükten dolayı ikinci kayaya karşılık verememişti. Ayrıca taşıdığı, hala yaşadığını düşünmeye başladığım adam da iğrenç şekilde infaza uğramıştı. Yaşıyor olduğuna dair düşüncem ne yazık ki tamamen geçersiz kılınmıştı.

Ooki'nin, plan kurmak konusunda yetersiz olduğunu zaten biliyordum ama arada sırada akıllıca hareketler yapıyor oluşundan ve kendi aklımda hiçbir düşüncenin belirmemesinden dolayı bu kez inancımı ona emanet etmiştim. Maalesef, bu çok büyük bir hata olmakla kalmayıp zayiat vermek gibi altından kalkamayacağım bazı sorumlulukları beraberinde getirmişti.

Vicdanım suçluluk hissetse de şu anda bir shinobinin ölümüne sebep olma düşüncesiyle kendimi suçlayabilecek kadar geniş zaman aralığına sahip değildim. İç hesaplaşmalarımı dövüşün sonrasına saklayıp sadece düşmanımı alt etmek üzere içinde bulunduğum duruma odaklanacaktım.

Yüzümü hızlıca karşımda duran adama çevirip hamlelerimi hesaplamaya başladım. İlk olarak bana doğru gelen kayayı atlatmam gerekiyordu. Karşılamam imkansız olacağından kaçacaktım. Ooki en son baktığımda kayanın geldiği hizada değildi, bu yüzden bunun ekstra bir dezavantajı yoktu.

Rakibimin bu safhada sadece benimle dövüşeceğini düşünüyordum. Karşısındaki tek tehlike unsuru bendim. Buna güvenerek sağ tarafımda kalan Ooki ve ceset-san daha fazla hedef alınmasın diye, kaçış hamlemi, sola doğru sıçrayarak kayanın gittiği güzergahtan kurtulacak şekilde yapacaktım.

Bana gelen kayayı atlattıktan sonra hızlıca karşı saldırıya geçmeyi planlıyordum. Havadayken ekipman çantamdan çıkaracağım iki adet shurikeni, yere yeniden bastığım ilk anda rakibimin zaten birbirine çok yaklaşmış kafası ve göğsünü hedef alıp fırlatarak biraz zaman kazanmaya çalışacaktım.

Raiton no Yoroi sayesinde hala normalden çok hızlıydım. Adamla aramızdaki mesafeyi göz ucuyla ölçtüğüm kadarıyla en fazla 15 metreydi. Bu da benim için iki veya üç saniyelik bir koşu anlamına geliyordu. Ancak önceki kayaların fırlatılma sıklığını göz önünde bulundurursam bu sırada üzerime gelecek üç kaya parçası daha olacaktı. Bu kayaları sağa ve sola sıçramalarla atlatıp olabildiğince duraksamadan rakibime ulaşmak gayesindeydim. Sağa sola sıçrarken kaybedeceğim zamanda düşman, belki hesaba katmadığım bir veya iki kaya daha şekillendirebilirdi. Bunları da göz önünde bulundurup yine aynı kaçınma hamlelerini kullanmayı planlıyordum.

Eğer her şey yolunda gider ve önümdeki birkaç saniye içerisinde kendimi saldırganla dip dibe bulursam arka arkaya atacağım tekmelerle kendisini hızlıca tüketecektim. İkimizin pozisyonuna göre en çok hasar verecek olan tekmeyi atmak belki ilk akla gelen fikirdi ama Rinjoushou stili, rakibe karşılık verme zamanı tanımamak üzerine kurulu olduğundan bir sonraki tekmeyi en hızlı şekilde çıkartabileceğim hamleyi uygulayacaktım. En büyük korkum, ben kendisine bu kadar yaklaşmışken yeniden yerin altına kaçması ya da Kawarimi gibi bir teknikle sıvışmaya çalışmasıydı. Bu yüzden attığım tekmelerin arasında pozisyonum elverdiğince adamın ellerini kontrol edecek ve eğer el mührü yapmaya çalışırsa en yakın uzvumla müdahale edip kaçışını engellemeye çalışacaktım.

Off Topic

Out: Sağ/sol olayı biraz karıştı, kime göre solda olduğumu anlamadım ama sanırım ne yöne gitmek istediğimi yeterince açık anlattım.

[Kotegawa Ooki]

Başımıza gelenlerden sonra ilk ve hemen yapmak istediğim şey Ryomayı kontrol edip yaşıyorsa onla beraber güvenli bir yere gitmek ve yaraları ile ilgilenmekti. Benimle bulunduğu kısa süre içerisinde durumu dahada kötüleşmişti. İlk gördüğümde de aşırı kan kaybından gidici olduğu için şu an baya baya yaşam savaşı veriyor olmalıydı. Yapabileceğimin en iyisini yapıp onu yaşatmaya çalışacaktım.

Onun hayatını kurtarmamın; kurtarabileceğiniz birinin hayatını kurtarmak dışında iki sebebi vardı. İlki Takeru ve başına gelenler konusunda bize bilgi vermesi, ikincisi ise bir şekilde kendine gelebilirse azda olsa bize yardımcı olabilecek olması. Gerçi kan kaybını ve yaşıyor olması durumunda az biraz sonra yapacağım müdahaleyi düşününce ikinci fikrimin gerçekleşmesi pek mümkün değil gibiydi.

Ryoma'nın yanına gittiğimde bir şekilde yaşamakta olduğunu görmüştüm ama çok zamanımın olduğunu düşünmediğimden hiç vakit kaybetmeden onu tekrar sırtlayıp evlerden birine doğru yola çıkmıştım. Bu sırada beni şaşırtan ve bir o kadarda dehşete düşüren ise arkamızdaki sıska olması dışında tamamen normal görünen bir adamın bir jutsu hazırlığında olmasıydı. Yapmak üzere olduğu jutsu oldukça canımı yakacak ve ne olursa olsun kaçınmam gereken bir jutsuydu.

Adam tekniğini bitirdiğinde üstümüze doğru devasa kayalar üstümüze doğru uçmaya başlamıştı. Onlardan kaçınmak için manevrada bulunsamda mevcut durumum yüzünden istediğim kadar hızlı hareket edememiş ve bu sebeble tam göğsümden koca bir kaya tarafından vurulmuştum.

Darbenin şiddeti yüzünden feleğim şaşmıştı. Bir anda nefesim kesildiği ve bunun beraberinde bir ton kırkla karşılaştığım için istemsizce kusmuştum.

Geriye doğru oldukça yüksek bir hızla uçuyordum. O sırada bir anlıkta olsa yaşadığım şey acı değildi. Çocukken bir kaydıraktan kayarken veya at arabasında bir rampadan aşağıya inerken yaşadığım ağırsızlıklaşma ve buna bağlı olarak karnımda oluşan kelebeklenme tarzı bir histi. Tabi tek bir farkı vardı. Şu an yaşamakta olduğum o his onlarca kat daha kuvvetliydi.

Vücudum havada süzülürken kendimi ağırlıksız hissetmiştim ama bu his sadece göz açıp kapayıncaya kadar sürmüştü. Sonrasında ise dünyam sırtıma birinin onlarca beyzbol sopası ile aynı anda şiddetli bir şekilde farkı noktalardan vurulmasına benzer bir sarsıntı ile yerine gelmişti. Bir saniye sonra sırtımı bir yere çarptığımı anlamıştım.

Bu sırada göz ucuylada olsa Ryomanın cansız bedenini görmüştüm. Kayadan benim kadar oda nasibini almıştı. Her ne kadar onu kurtarmaya çalışsamda kurtaramamıştım. Pişman mıydım? Hayır. O an onu orada bıraksaydım öleceğini tahmin ediyordum. Belki ölmezdi, belki ölürdü. Bu benim %100 emin olacağım bir konu olmadığından vicdanım rahattı. Elimden geleni yapmış ama onu kurtaramamıştım. Hem vicdanımın rahat olmasının bir sebebi daha vardı. Oda bir kaç dakika içinde ona eşlik edebilecek olma ihtimalimin istemediğim kadar yüksek olmasıydı.

Göz kapaklarımın her biri bana çarpan kayada kadar ağırlaşıp gözlerim kararmaya başlarken kendimi güvenli bir yere sürünerek yada emekleyerek çekmeye çalışacaktım ama bunu gerçekten yapıyor muydum? Yoksa bilincim karanlığa gömülürken kendi kendime oyunlar mı kuruyordum bilmiyordum. İşin aslı kolumun ve bacaklarımın kontrolünün bende olduğundan bile emin değildim. Beynimden sadece onları oynatma isteği geçiriyordum. Bu isteğim uzuvlarıma ulaşıyor mu ve ulaşıyorsa onlar bunları yerine getirebilecek durumda mı bilmiyordum. Sadece ölmek üzere iken, içimde boş durmama ve bir şeyler yapma isteği doğmuştu. Belki bedenimin hayatta kalma içgüdüsünün beni zorlamasıydı, belkide bilincim çoktan kapanmıştı ve rüya görüyordum.

Karakterimin hamle yapamayacağının farkındayım. Sadece kendi kendime çabalıyorum.

[GM - Naruto]

Ryuji: Üzerine fırlatılan kayadan sola doğru hızlı bir sıçrayışla kurtulabiliyorsun. Hala havadayken, çıkardığın iki shurikeni fırlatıyorsun çok da uzakta olmayan rakibine. Saldırıların karşısında tedirgin olmuyor, kendisine zarar vermeyeceğine ilginç bir şekilde emin olduğunu düşünüyorsun. Fırlattığın shurikenler, hızla adama ilerliyor ve biri sol göğsüyle omzunun birleştiği yere saplanırken diğeri sol yanağını sıyırıp geçiyor. Tepki vermiyor adam. Sadece yüzündeki çirkin sırıtışın büyüdüğünü görüyorsun. Sen yere inip adama koşuna başlarken, haykırıyor bu kez: “Sen! Beni! Öldüremezsin!” Sesindeki çılgınlığı iliklerine kadar hissediyorsun, ancak bu güvenin nereden geldiğine emin olamıyorsun bir türlü. Tahmin ettiğin üzere, koşuna devam ederken birkaç kaya daha fırlatılıyor üzerine. Bunlardan sağa sola zikzak yaparak kurtuluyorsun az öncekine benzer şekilde. Yaraların sızlıyor. Yine de şuan çok problem çıkaracak gibi durmuyorlar.

Birkaç saniyelik bir koşunun ardından, rakibinin dibinde bitiveriyorsun. Hala herhangi bir endişesi olmadığını görmek ürkütüyor seni. Senin gelişinle birlikte, doğruluyor ve pozisyon alıyor saldırını karşılamak üzere. Ancak sen, bariz bir şekilde daha hızlısın. İlk hamlen olarak sol ayağını bir kamçı gibi savurarak adamın sol üst bacağını isabet alıyorsun. Darbenin şiddeti, adamı hafifçe yerinden oynatıyor. Hiç beklemeden, sol ayağınla adamın bacağının temas ettiği noktadan güç alarak bu kez sağ ayağınla sıçrıyorsun yere değmeden. Sağ tekmen, direkt olarak adamın yüzünün sol tarafına doğru ilerlerken sol koluyla karşılıyor adam tekmeni. Bu sırada suratına tükürükler saçarak bağırıyor yeniden: “BEN!” Sol koluyla sağ bacağını itiyor senin, geriye doğru bir takla atarak yere iniş yapıyor ve bir bacağın tamamen gergin, diğeri dizinden kıvrılmış şekilde yere doğru çöküyorsun. Bu esnada zayıf bir tekme savuruyor sana doğru: “ÖLÜMSÜZÜM!” Gergin bacağınla yerde bir çeyrek çember çiziyor, bu sayede vücudunu yan döndürerek tekmeden kurtuluyorsun. Taijutsu, güçlü olduğu bir yönü gibi durmuyor rakibinin. Hiç beklemeden yerinden sıçrıyorsun yeniden. Bu esnada sağ bacağını ileri ve yukarı doğru yönlendirerek ayağının üstüyle rakibinin çenesine alttan sağlam bir tekme oturtuyorsun. Garip bir ses çıkaran rakibinin yüzündeki sırıtma silinmeye başlıyor. Hala havadayken, bu kez sol ayağının tabanıyla rakibinin göğsüne yapıştırıveriyorsun bir tekme daha. Geriye doğru sıçrarken, kan öksürüyor. Bir sonraki hamleni yapmak için yere iniş yaptığın an, karnına bir acı saplanıyor. Bu, az önce aldığınn yaralara fazla yüklenmenin bir etkisi olsa gerek. Birkaç saniyeliğine duraksıyor ve istemsizce vücudunu öne doğru eğerek ellerinle karnını tutuyorsun. Tekmenin etkisiyle 5-6 metre kadar geriye savrulan rakibin yüzünde korkunç bir ifadeyle topluyor kendini yeniden. Gözlerindeki hafif şüpheyi görebiliyorsun. Sen yeniden hamle yapmaya fırsat bulamadan birkaç el mührü yapıyor rakibin, ve haykırıyor yeniden: “Shurikenshin!” Bir an sonra, müthiş bir hızla bir şeyler fırlatmaya başlıyor sana.

Off Topic

Sadece Ryuji ile devam. Ooki'nin ikinci bir bildiriye kadar yazması gerekmiyor.

[Yamato Ryuji]

Zayıf olduğu alanın taijutsu olduğunu çok önceden tahmin ettiğim düşman, yakın dövüşümüz sırasında bu konuda ne kadar yetersiz olduğunun demonstrasyonunu yaparken ölümsüz olduğunu haykırmıştı. Gerçekten böyle bir şey olabilir miydi? Ölümsüz olan birisi ciddi bir dövüşte bu kadar anlamsız haykırışlarla ölümsüzlüğünü duyurmak ister miydi? Başka şüphelere mahal dahi vermeden; hayır. Bu aptal ve tükürüklü bağırışların amacı kesinlikle sinirlerimi bozmaktı. Benzer öğelere sahip kişiliğimle karşılık vererek başarılı olmasına izin vermeyecektim. Dövüşün geri kalanında ben de itici ve asimetrik gülüşümle kavga edecektim.

Çenesine hasar alana kadar ölümsüzlükten dem vuran ve tıpkı benim gibi itici bir gülümsemeyle bulunduğu durumla dalga geçebilen rakibim, benden biraz daha becerikli ama salak versiyonum sayılabilirdi. Aramızdaki benzerliklerin farkına varıp kendisine karşı samimiyet hissetmeye çalışmıyordum fakat bunun için uğraşsam bile başarılı olamazdım. Çünkü benim için değeri olan şeylere zarar verip beynime kendisini nefret edilen birey olarak yazdırmıştı.

İçinde bulunduğum şartları gittikçe zorlaştıran ağrılar, dövüşü hızlıca bitirmem gerektiğini neredeyse her saniye hatırlatıyordu. Fiziksel tepkiler vermemi sağlayacak kadar büyüyen acılar beni tüketmeden karşımdaki salağı alt etmeliydim. Raiton no Yoroi, bulunduğum durumda faydadan çok zarar sağlayacak gibi duruyordu. Bedenimde dolaşan elektrik akımına göbek deliğimde yeniden toplanmasını emrederek, vücudumu, yıldırımdan oluşan zırhımdan soyacaktım. Hızımdan bir miktar ödün vermiş olsam da böylesinin daha sağlıklı olacağı konusunda doğru karar verdiğimi düşünüyordum.

Aramızdaki mesafe açıldığı sırada bastıran sancı yüzünden el mühürlerini engelleyemediğim ve nedense her yaptığı tekniğin ismini sesi kısılırcasına bağıran manyak rakibim, yine uzaktan bir şeyler fırlatmayı deneyecekti. Aklımda beliren ilk düşünceler sıyrılmak ve karşılamak olsa da anlık bir zaman diliminde bu plandan vazgeçmiştim. Çünkü karşımdaki adam atışlarına o kadar hızlı başlamıştı ki Raiton no Yoroi ile bile karşılık verebileceğimi sanmıyordum.

Herhangi bir shinobi için çaresiz kalındığını hissedilen durumun kaçışı şaşmaz bir sabitti: Kawarimi no Jutsu. Üzerime gelen cisimler yaklaşmadan gözlerimle arayacağım Kawarimi odağının düşmanımın arkasında bulabileceğim bir toprak kütlesi veya ceset olarak belirlemiştim. Eğer bu düşüncemi aksiyona döktüğümde başarılı olursam; hareketliliğimin devamında karşı saldırı olarak rakibimin boyun kısmını hedefleyen, bölgedeki damar çokluğu sebebiyle bilinç kaybına sebep olabileceğini düşündüğüm, kaval kemiğimde chakra toplayarak güçlendirdiğim sert bir tekmeyi indirecektim. Hedeflediğim gibi olmaz da adam bayılmazsa aramızdaki mesafeyi açmadan seri tekmelerle dövüşmeye devam edecektim.

Ellerimi, tora mührünü çizecek şekilde hızlıca birbirine kenetleyip yüzümdeki sırıtma ifadesini bir anda maksimum diş gösterme seviyesine getirip küçük bir duman tabakasıyla birlikte bulunduğum yeri, yer değiştireceğim cisme bıraktım.

Kawarimi için beklediğim gibi düşmanımın arkasında bir hedef bulamazsam rastgele bir cisimle yer değiştirip işimi şansa bıramaktansa zihnimde yerini canlandırabildiğim, rakibimin en azından şu anki görüş açısına girmeyen, aramızdaki mesafeyi çok büyük bir uzaklığa çevirmeyecek en yakın cisme odaklanacaktım. Zihnimin bu kadar hızlı tepki verememe ihtimaline karşı da şansımı rastgele Kawarimi'yle deneyecektim.

En başta düşündüğüm ihtimal gerçekleşmez ve bir anda rakibimin arkasına geçemezsem Kawarimi sonrası kuracağım yeni karşı saldırı planım, öncelikle rakibim bana baktığı zaman terste kalacak yeni bir Kawarimi hedefi bulmakla başlayacaktı. Doğrudan üzerine koşarken suratını çevirmesine izin vermeden fırlatacağım ekipman çantamdaki son üç shurikenle dikkatini yeniden kendime çekip ikinci Kawarimi hedefimle yer değiştirecektim. Ardından bu sefer rakibimin kendisine değil, bulunduğu yatay hizaya doğru koşu yaparken elimden geldiğince hızlı şekilde küçük bir misina parçası yardımıyla birbirine bağladığım patlayıcı parşömenle tuzaklanmış kunaiyi düşmanımın göğüs kısmını hedef alarak fırlatacaktım. Yeniden dikkatini çekmiş olacağım ve bu saldırının da karşılanabileceğini düşündüğümden planımın son aşaması bu olmayacak: Önceki Kawarimi yaptığım ve koşuyu doğrudan üzerine yaptığımdan rakibime daha yakın olacağını düşündüğüm cisimle aynı jutsuyu kullanarak yer değiştirip yeniden yakın dövüş mesafesine girip düşmanımı bayıltana kadar tekmelemek olarak finali getirecektim.

[GM - Naruto]

Ryuji: Tekniğin adı söylendiği an, ellerini tora mührüne getiriyor ve kendin için uygun bir hedef aramaya başlıyorsun. Ancak jutsu, senin aklından hızlı çalışıyormuş gibi görünüyor. Tekniği direkt olarak uygulamak yerine kendine bir sonraki pozisyon için avantaj sağlayacak bir hedef aradığın için, çok olmasa da en azından yarım saniye kaybediyorsun. Bu esnada, sana fırlatılan kunai ve shurikenlerden de pay alıyorsun doğal olarak. Bir shuriken karnının sağ kısmını sıyırıp geçerken, iki kunai sol bacağının üst kısmına saplanıyor. Bir diğer shuriken ise aramaların sonucu karar kıldığın kaya parçasıyla yer değiştirmeden bir milisaniye önce kulağının dibinden ‘vızzt’ ses efektiyle geçip gidiyor. Ancak aldığın hasara rağmen tekniğini başarıyla uygulayabiliyorsun. Shinobi, yer değiştirdiğin kayaya dört beş shuriken daha sallıyor senin tekniğini farketmeden. Ekipmanlar konusunda oldukça rahat davrandığını görüyorsun. Belki de shinobi çantalarınının ortada olmamasının sebebinin bu olduğunu düşünüyorsun. Sizden önce bir talip çıkmış olması.

Yer değiştirmiş olduğun kaya, rakibinin 4 metre kadar gerisinde ve sağ arka çaprazında kalıyor. Senin tekniğini farkediyor shinobi, ancak yaralarına rağmen aranızdaki mesafeyi o sen görmeden kapatabiliyorsun. Koşun esnasında kulağında çınlıyor adamın sesi: "NEREDESİN SİKİK CÜCE!" Vücudunun salgıladığı adrenalin, yüksek derecede acı hissetmene engel oluyor. En azından şimdilik. Vahşi bir hayvan gibi sağa sola bakıyor rakibin seni görmek amacıyla. Nihayet senin olduğun yöne döndüğünde, çoktan tekmeni kaldırmış oluyorsun. Buna karşı herhangi bir tepki veremiyor ve sağ bacağının kaval kemiğiyle tam da planladığın gibi sağlam bir darbe geçiriyorsun rakibinin boynuna. Darbenin etkisiyle sola doğru sendeliyor shinobi, sağ ayağı hala havadayken gözleri bir anlığına yukarı kayıyor ve gözakını görebiliyorsun. Ancak yalnızca bir an sürüyor bu görüntü, ve eski haline dönüyor rakibinin gözleri. Bayılmış gibi durmuyor. Hala havada olan sağ ayağını yere bastığı andaysa haykırıyor: “Doryuu Shiki!” Shinobinin ayağının altındaki zemin, yukarı ve ileri -yani sana doğru- aniden fırlıyor ve tüm vücuduyla adeta sana ‘dalıyor’ rakibin. Darbenin etkisiyle birkaç metre geri savruluyorsunuz birlikte. Nefesin kesiliyor bir anlığına, ancak idare edemeyeceğin bir durum yok. Vücutlarınız birbirine karışmış halde paldır küldür yere düşüyorsunuz. Bu esnada, rakibinin yeni el mühürlerine başladığını farkediyorsun. Farkettiğin bir diğer şey, adamın ellerinin az öncekine kıyasla titriyor olduğu. Güveninden pek eser kalmamış gibi. Müdahale etmek için kısa bir zamanın var, çok kısa. Ancak doğru hamleyle başarılı olabileceğine emin gibisin.

[Yamato Ryuji]

Rakibimin ardında bir kaya tespit edebilmiştim. Planım, ilk kurduğum andaki saf ve en güçlü haliyle başarıya ulaşmış, bana kolay bir saldırı imkanı tanımıştı. Fırlatılan ekipmanlardan hasar görmüş olsam da durup sargılamaya zamanım yoktu. Saldırdığım esnada şimdiye kadar aldığım hasarları gözden geçiriyordum; patlamadan aldığım yaralar, birkaç sıyrık, sol bacağımın üst kısmında iki kunai. Hatrı sayılır şekilde yaralanmıştım. Fakat şu an acıyı hissetme lüksüm yoktu.

Dövüşümüzün başındaki ölümsüzlük naraları, yerini küfürlü bağırışlara bırakmıştı. Beni gözden kaybetmeyi, tuzağına oturduğum zamanki rollerimizin değişmesini hazmedememişti. Bu adamın boynunda patlattığım, hayatımda attığım belki de en keyifli tekmeydi. Gözlerinden anladığım kadarıyla kendini kaybetmesine ramak kala vücudunu toparlayabilmişti. Hem de kendisini toparlayabildiği anda son dakika planını devreye sokup bir şekilde rahat olduğum pozisyonumuzu bozmuştu.

Yere düştüğümüz an boynuna kunai dayayıp teslim olmasını söylemeyi planladığım düşmanın, el mühürleri yapmaya başladığını gördüğümde zihnimdeki düşünce beni alarm durumuna sokmuştu: Yerin altına kaçacak! Böyle bir kaçışı takip edebilecek shinobi yeteneklerine sahip olmadığımızdan onu tam olarak şu an durdurmalıydım. Ardını düşünmeden, zaman kaybetmeden, rakibimin ellerine doğru atıldım. Amacım, biraz chakra ile yoğunlaştırdığım dominant sağ elimi el mühürlerinin ortasına sokup tekniği tamamlamasını engelleyerek aynı anda sol elimle bana yakın taraftaki kolunu büküp, arkasından, rakibimin beline yapıştırmaktı. Mühürlerini engelledikten sonra, sol elim hamlesini yaptığı sırada, sağ elimle rakibimin diğer elinin parmaklarını yakalayıp kendisine göre dışa çevirerek kırmaya çalışacaktım. Bu sırada da bacaklarımla bacaklarını kilitlemeye çalışıp rakibimi hareketsiz bırakma amacıyla hareket edecektim. Bu sırada eğer yeterince yakınlaşabilirsem burnunun ortasına kafa atıp arayı uzatmayacaktım. Planımın nihai hedefi, düşmanın kırmak istediğim parmakları kırabilirsem bir elinin kullanım dışı kalacağı durumda boşta kalacak olan elimle suratını yumruklamaktı.

[GM - Naruto]

Ryuji: Rakibinin el hareketlerine başladığını farkettiğin gibi, sağ elini devreye sokarak mühürleri bozuyor, rakibinin tekniğini engelliyorsun. Sana yakın olan sol kolunu terse çevirmek için kavradığında ise, adam işini pek kolaylaştırmıyor. Bir süre tepiniyorsunuz yerde. Bu sırada bacaklarını kilitleme hareketini de başaramıyorsun. Ancak tüm o kargaşanın arasında, adamın farketmediği bir anda tüm gücünle kafanı koyuveriyorsun adamın suratına! Küt bir ses duyuluyor, Ooki’den çıkan sese oldukça benzeyen bir ses. Gözlerin kanla dolarken, kafanı sağa sola sallayarak geri çekiliyorsun. Bir saniye kadar sonra refleksif olarak elinle siliyorsun gözlerini ve görüş açın geri geliyor. Gördüğün ilk şey, darbenin etkisiyle sırtüstü düşmüş olan rakibin. Burnundan kanlar boşalıyor, ancak herhangi bir şey yapacak gibi durmuyor. Histerik bir şekilde söyleniyor kendi kendine: “Ben. Ben. Yenilmemeliydim.” Artık bir tehlike arzetmediğine kanaat getiriyorsun ve kıçının üstüne oturarak adama bakıyorsun sen de. “Söz vermişti.” Sesi git gide yükseliyor: “BANA SÖZ VERMİŞTİ OROSPU ÇOCUĞU!” Gözleriyle, tek bir noktaya baktığını farkediyorsun. Vadinin içlerine doğru, ağaç yoğunluğunun fazla olduğu bir koruluğa. Adam kendi kendine söyleniyor birkaç saniye daha, ardından gözleri az öncekine benzer şekilde yukarı kayıyor ve vücudu hareketsizleşiyor.

Ooki: Bir süredir zaman ve mekan kavramlarından emin değilsin. Pek bir şey görebildiğin de söylenemez. Ancak hayattasın ve yavaş yavaş kendine gelmeye başlıyorsun. Vücudunun her yanı korkunç bir şekilde ağrıyor, özellikle de yüzün ve karın bölgen. Yapıştığın duvardan aşağı düşmüş ve kıç üstü yere oturmuş durumdasın. Başın hafifçe öne doğru eğik ve bacaklarına bakıyorsun. Bir süredir nefes alabildiğini farkediyorsun hemen sonrasında. Darbenin şiddetiyle nefes alamadığın kısa ama karanlık dönemin ardından adeta için ferahlamış gibi. Bir an sonra, bilincin yerine geliyor ve hala bir dövüşte olduğunuzu farkederek telaşla kaldırıyorsun kafanı. Gördüğün ilk şey, neredeyse 25 metre kadar ilerinde yerde boğuşmakta olan ve vücutları birbirine karışmış olan Ryuji ve rakibiniz. Sen izlediğin sürede, Ryuji kafasını sağlam bir şekilde oturtuyor rakibinin suratına. Adamın burnundan seninkine benzer şekilde kan boşaldığını görüyorsun. Daha sonra ayrılıyor ikili. Adam bir şeyler söyleniyor kendi kendine, bağırmaya başlıyor. Kulakların hala çınladığı için ne söylediğini duyamıyorsun. Ayaklanmaya çalışıyorsun ardından, ancak kalkamıyorsun yerinden.

Off Topic

Ooki bu turdan itibaren yazmaya devam edebilir.

[Kotegawa Ooki]

Kendime gelip baygınlıktan kurtulduktan sonra ilk yaptığım şey etrafıma bakmak olmuştu. Yıkıntıların arasında sırtımı bir duvara vermiştim. Sırtımdaki acı ve son hatırladıklarıma bakılırsa çarptığım duvar bu olmalıydı. Uyanmış olsamda hafif sarhoş gibi hissediyordum. Sanki rüyada gibiydim. Bazı şeyler gerçek gelmiyordu. Kavrama kabiliyetim henüz tamamen kendine gelmemişti.

Kendimi tam anlamıyla toplamam bir kaç saniye sürmüştü. Az önce veya çok uzun bir zaman önce göğsüme yediğim darbenin şiddetiyle yaşadığım nefessizliğin gidişini kutlar gibi derin bir nefes almış ve etrafımı tekrardan incelemeye başlamıştı. Yavaş yavaşta olsa kendime geldiğimden geçen seferkine göre daha fazla şey görebiliyordum.

Görüşüme ilk takılan şey Ryujin ve adamın kapışıyor olmasıydı. Tam anlamlandıramıyordum durumlarını. Adamın yer altına kaçtığını sanıyordum. Ryujin onu bir şekilde dışarı mı çekmişti? Bir şeyler olmuştu ama ben kaçırmıştım. Yediğim darbe yüzünden ondan önceki bir kaç saniye bende çok bulanıklaşmıştı. Yaşadığım şokla birlikte ne hayal ne gerçek ucunu kaçırmıştım.

Ryujinin onla alt alta üst üste kapışıyor olması en fazla bir kaç dakikadır baygın olduğuma delaletti. Gövdemi yerinden kaldırmak istesemde başım dönmüş ve gözlerim hafif kararmıştı. Bacaklarımda da güç yok gibiydi. Ağzımdaki kan tadını ve belkide kanı atmak için soluma doğru tükürecektim. Nedense ağzımda kan tadı vardı ama buna rağmen dilim Suna çölleri kadar kuruydu.

Bir kaç ayağa kalkma denemesine rağmen yerimden santim kımıldayamamıştım. Durumum çok kötü olsada bilincim yerine geldiğinde göre şimdilik hayati bir şeyim yoktu. Ryujin'de dövüşte kazanıyor gibi gözüküyordu. En son attığı kafa bana kendi stilimdeki bir tekniği hatırlatmıştı. Aynı şeyi ben o teknikle yapsam herhalde adamın kafası kopardı. Tekniğin adı neydi...? Bir türlü hatırlayamıyordum. Oysa bu tarz şeyler ezberimdeydi. Sonuçta kendi stilimin ileri seviye bir tekniğiydi.

Bir kaç derin nefes alıp kendimi toparlamaya çalıştıktan sonra etrafa bakınacaktım. Bir dal, bir katana, bir kın, bir bisento veya temelden sökülmüş bir demir parçası arayacaktım. Basitçe koltuk değneği olarak kullanabileceğim bir şeylere bakıyordum. Öyle bir şey bulursam onu yanıma çekmeye çalışacaktım. Ayağa kalkmam için lazım olabilirdi.

Ryujin'in dövüşü bitmiş gibi gözüksede gardımı indirmeyecektim. İlk yapacağım şey Kawarimi ile arkasına geçip siper alabileceğim bir yer bulmaktı. Bir bina arkası veya bu binalardan kopmuş bir parçanın arkası. Böyle bir şey bulduktan sonra olduğum noktada Shinobi çantamı karıştıracaktım.

Kunailerden birine patlayıcı parşömeni sardırdıktan sonra onu yerine koyup kalan kunai ve shurikenleri çıkartacaktım. Shurikenleri sol elimin parmaklarına geçirip kunaileri de avucumun içinde tutacaktım. Daha sonra ceplerimi ve boşalan Shinobi çantamı çevredeki fırlatılabilir taşlarla dolduracaktım.

Bu işi hallettikten sonra kendimle Ryujin ve dövüştüğü adam arasında bir rota çizecektim. Bu normal yürüyerek ulaşılacak bir rota değildi çünkü ona mecalim yoktu. Bir yada daha fazla Kawarimi yaparak yanlarına gidebileceğim bir rota. Etrafta bir sürü nesne vardı. Cesetleride bu anlamda kullanıp kullanamayacağıma dair bir düşüncede kafamın içinden geçiyordu. Artık cansız olduklarından Kawarimi için uygun muydular? Peki Shikonla canlandırılmış olan biride bu kapsama girer miydi?

Kafamdaki yarı felsefik soruları atıp Ryujin ve kapıştığı adamla aramdaki mesafeyi Kawarimi ile kapatacak bir rota bulacaktım. Diplerine kadar gitmeme gerek yoktu. Elimdekileri onlara fırlatacak kadar yakınlaşsa bilsem yeterdi.

Eğer Ryujinin zor duruma düştüğünü görürsem Kawarimi ile onlara yaklaşacak ve kendimide riske sokmayacağım bir konumdan çakra ile sağ elimi güçlendirip sol elimde tuttuğum şeyleri önce shurikenlerden başlayarak atacaktım. Shuriken ve kunailer bittiğinde aynı şekilde cebimdeki taşları atacaktım. Bunlarda düşmanı yenmeye yetmezse en son çare olarak Ryujinide benide riske sokmayacak veya en az riske sokacak şekilde patlayıcı sarılı kunaiyi aktifleştirerek atacaktım. Kunai'yi attığım gibi geldiğim rotadan Kawarimi yapa yapa geri dönecek ve en başta aradığım ardına siper alabileceğim şeyin oraya gidecektim. Böyle bir şey yoksa eski yerime gidip orada kendimi korumaya çalışacaktım.

Tabi bu planlarımın hepsi Kawarimi yapabileceğim varsayımı üstüne çalışıyordu. Aldığım hasarlardan sonra konsantrasyonumu kaybetmeden uygun şekilde çakra toplayıp tekniği yapabileceğimden emin değildim. Kawarimi çok zor olmayan basit bir teknik olsa bile benim aldığım hasarlarda normal değildi. Eğer tekniği uygulayamazsam planladığım her şeyi Ryujinin zora düşmesi durumunda, olduğum yerden gerçekleştirmeye çalışacaktım.

Eğer müdahale etmemi gerektirecek hiçbir şey olmazsa olduğum yerde durup dinlenecektim. Belki Ryomanın cesedine, ölümüne sebebiyet verdiğim adama bakardım.