[5. Gün - Gündüz Safhası | Kita Usagi - Kurosawa Haru - Okawa Ringo] Orman

[Kurosawa Haru]

Herkesin sinirleri sonuna kadar gergin, kopmaya hazır bir halat gibi gerginken çalının hışırdamasıyla irkildi Haru. Bir anlığına da olsa bir plan kurdu kafasında, her ihtimali değerlendirmesi bir gözün açılıp kapanışından bile hızlıydı, ancak çalıdan çıkanları gördükten sonra kafasındaki her ahlaksız planın silinmesi uzun sürmedi. Planların arasında hayatıyla cebelleşen çocuğu rehin almak, yerde zırlayan tek kollu küçük kızı da öldürmek gibi başlangıçlar yapan paragraflar da vardı. Belli ki, sosyal gerginliklerle nasıl başa çıkılması gerektiğini bilmiyordu.

İşte oradaydı savaş kahramanı, kuklaların efendisi Kankuro, belli ki bir şimşek gibi koşup gelmiş olmalı, ki terden ölecek gibi duruyordu. Yerde iki seksen uzanmış yarı cesede hayat verebilirler miydi? Öyle olmasını istiyordu ama, sanmıyordu Haru. "Temiz çalışmış Ringo" diye geçirdi aklından. Çatık kaşlarını hiç bozmadan biçare müdahaleyi izledi. "Ölü birini diriltebilirler mi?" Gözleri kısıldı Haru'nun, iyice derine girmiş kunai'leri çıkarmanın artık zamanıydı. Kavga bitmiş, külleri rüzgarda dağılıyordu. Bunu da bir metafor olarak değil, etrafa bakarak görmek mümkündü. Bir gün önceki ormandan geriye en ufak bir şey bile kalmamış, yarısı yanmış, yıkılmıştı. Paramparça bir üs bırakmıştı onlara bu ceset, zarar verip, dağıtıp, siktir olup gitmişti bu hayattan. Düşündükçe daha da kaşları çatıldı, gözleri keskinleşti ve siniri yavaş yavaş hırsa dönüşmeye başladı. Tokat patlarken de, çocuğun saldırmasına Kankuro engel olurken de, bu sinirli bakışları korudu Haru, hatta bir an kolunu bırakması için yalvaracaktı.

"Bırak da sikeyim."

Sözleri yuttu, söylemedi. Köyüne, toprağına, evine zarar vermiş bir delifişekti onlar sadece. "...En aklı başında..." dedi, fısıldayarak. Burnundan duyulabilir bir nefes verdi. "İyi ki başındaymış.", dedi, kafasını kaldırıp çocuğa, ama asıl odağı çocuğun arkasını görecek şekilde bakarken. Tarumar olmuş, yıkılmış üssüne bakıyordu. Yıkılmış topraklarına bakıyordu. Bunu bir oyun zannedip, ormanı da oyuncak zanneden çocuklara bakıyordu, bir adım ötelerindeki gerçekliğe dönüşü de önlerinde uzanıyordu, onlara oyun olmadığını hatırlatıyordu. Buradakilerin hiçbiri Haru'nun ne hissettiğini anlayamazdı. Onlar için sadece birkaç ağaçtı bu, Haru'nun ise toprağıydı. Uyandığında her çimene, her çiçeğe ve ağaca selam veren birinin bu yıkım karşısında hissettiklerini hissedemezlerdi. "Bunların ülkesinde ağaç bile yok."

Bariz şekilde tahrik etmeye çalışıyordu belki de. Bilmiyordu. Sinirini bir şekilde çıkarmak zorundaydı. Hayal kırıklığı ile etrafa bakmayı sürdürdü Haru, arkasını dönüp sönmeye yakın olan ama sönmemiş ateşleri söndürmeye uğraşacaktı, ama asıl istediği şey buradan gitmeleriydi, bunu da tüm oyunculuk yeteneğiyle gösterebilmeyi umuyordu. "Tamam hadi, gidin siktirin buradan."

[GM - Naruto]

Kankuro, bakışlarını Ringo'ya doğru çeviriyor sözlerini işitince. Surat ifadesinde üzüntü ve şokun karışımı devam etmekte, fakat baskın taraf şoktan çok üzüntü olmuş gibi görünüyor. En azından, sınırlı empati yeteneklerinizle anlayabildiğiniz kadarı bu. Kankuro sizlere odaklanıyor bir anlığına, bir şeyler söyleyecek gibi oluyor.

Ancak Ringo'nun ifadesiz suratıyla sarf ettiği sözlerin ardından arkasını dönüp gitmeye başlaması onu duraksatıyor. Usagi de Ringo'yu takip edince, derin bir nefes veriyor. Arkalarından bir şey söyleyeceği varmışsa bile, bu son istek de Haru'nun sinirli surat ifadesini fark edince yok oluyor.

Gin, Ringo ve Usagi'nin yanına konuyor onlar olay yerinden uzaklaştığında. "Usagi haklı. Toparla kendini." diyor sakin ancak kendinden emin bir ses tonuyla. Ringo'nun bakışlarını yakalamak adına kafasını kaldırıyor ve ona doğru bakıyor keskin gözleriyle.

Haru, çevredeki bir çok ağacın ya çoktan yandığını, ya da artık hafif hafif tüttüğünü görüyor. Etraftaki bazı çalıları ve devrilmiş ancak usulca yanmaya devam eden ağaçları bazen ayağıyla, bazen yerdeki toprakla söndürmeye çalışıyor. Yangın bu saatten sonra artık daha fazla yayılamaz gibi, zira yaş bir ormanın içerisinde kurulu bir üs idi burası. Etrafta epey bir yıkılmış ancak yanmamış ağaçlar mevcut olsa da bunun yarısı kadar da yanmış ağaçlar ve çalıların mevcut olduğunu farkediyor Haru. Yıkım iki koldan gerçekleşmiş, ağaçların parçalanması ve ortamda bir yangın çıkması. Bu iki olgu birleştiğinde üsten geriye çok da bir şey kalmamış olduğunu görüyor. Haru bu çıkarımı spesifik olarak ağaçları söndürmeye çalıştığı ve üssü incelediği için yapabiliyor.

Sizin ortamdan ayrılmanızdan kısa bir süre sonra Kankuro artık ölmüş olduğunu tahmin ettiğiniz shinobinin bedenini sırtlanıyor. Ardından Rena'yı taşıyan medic-nin ile beraber Shunshin kullanarak ortamdan ayrılıyorlar. Bu vakte kadar sırtı size dönük olan Koshiro ise cebinden bir sigara daha çıkarıp yakıyor. Derin bir nefes çektikten sonra yerdeki kan birikintisine kayıyor gözleri. Çektiği derin nefesi verirken duman ağzı ve burnundan çıkarak etrafa dağılıyor, bu sırada bakışlarını kan birikintisinden ayırmıyor.

Sonrasında bakışları tekrar önüne dönüyor ve ellerini cebine koyuyor. Omuzları düşüyor, kafası öne eğiliyor ve yürümeye başlıyor. Hafif kambur durduğunu hayal ediyorsunuz. Belki de şu anda karnından omuzlarına yükselen sıcaklığı takip eden bir kütlesizlik hissi onu kaplamış durumda. Ayaklarını sürercesine ilerleyen adımları ve arada sırada yükselen dumanla beraber kısa bir süre sonra gözlerden kaybolmuş oluyor.

- Konu sonu.

Off Topic

Üssü olaydan sonra tamamen incelediğinizi ve kendiniz için basit bir rapor çıkardığınızı varsayıyoruz. Bu bağlamda, bir sonraki safhaya geçerken üs tasviri konunuza yeni bir mesaj atacağız. Bu mesaj sizin üssü genel olarak taradıktan sonra üssün durumu hakkında edindiğiniz bilgileri temsil ediyor olacak.