[Okawa Ringo] Boşluğun Ortasında

[GM - Naruto]

Asakura Geçidi'nde sıradan bir gün daha.

Güneş doğmadan hazırlanmaya başlıyorsun. Kaldığın küçük köy evini terk ettiğinde ise güneş ışıkları yeni yeni ortamı aydınlatmaya başlamış oluyor. Çevredeki kahverengi ton güneşin sarı ışığıyla birleşince diğer bütün pigmentleri yuttuğu, herhangi sabahtan birindesin. Ağır adımlarla Asakura kasabasının boş sokaklarını arşınlıyorsun. Kimi dükkan yeni yeni açılıyor, kimisi ise yeni kapanıyor. Bir kaç tane devriye shinobi görüyorsun esneyen, anca ayılan ya da bayılmaya yakın.

Dar sokaklarda ilerlemeye devam ediyorsun ve kasabayı ardında bırakarak Asakura Geçidi'ne ilerlemeye başlıyorsun. Ufukta geçidi oluşturan iki büyük tepeyi seçebiliyorsun. İki tepenin tam arasında ise geçidin yapıları rahatlıkla seçilebiliniyor. Olması gerektiğinden çok daha sakin bir vakit, zira artık elini kolunu sallayan sınırdan geçememekte. Ya onaylı bir geçiş belgesi, ya da tüccar olduklarını kanıtlayan bir başka belgeyle geçiş yapılabiliniyor.

Senin görevin ise, son 6 ayda olduğu gibi, bu belgelerin doğruluğunu kontrol etmek ve ülkeye kaçakçıların hudut yolundan girmesini engellemek. Görevinde başarılı mısın emin değilsin, zira buraya atandığından beri müdahale etmeni gerektiren olay sayısı sıfır.

Geçide vardığında etrafı bir süzüyorsun. Tepelerin arasını kapatan, neredeyse boydan boya 10 metrelik bir ahşap bir kapıyı seçiyorsun. Yüksekliği 2-3 metre kadar olsa gerek. Kapı şu anda kapalı. Senin izninle evrak kontrolünün ve geçişlerin başlaması gerekmekte.

Sol tarafında kalan ufak bir kulübeye gözün kayıyor. Günün neredeyse tamamını geçirdiğin kulübe... Zira bütün evrak işlerini sınıra atanmış diğer Chuunin'ler hallediyor. Sen ise daha önemli olaylarla ilgileniyorsun. Mesela, çıkıntılık yapan tüccarlar.

Bu sabah da öyle bir durum varmış gibi görünmekte, zira ilerden hızlı adımlarla sana ilerleyen Mikoto'yu görüyorsun.

Mikoto 16, 17 yaşlarında bir erkek Chuunin. Siyah saçları suratındaki kalıcı anksiyete ifadesini gizlemeye yetecek kadar uzun değil. Flak ceketi sıcağa rağmen sürekli üzerinde, alın bandı ise sürekli alnında. Emrindeki 3-4 shinobiden biri. "Ringo-san!" diyor sana uzaktan, adımlarını sana yaklaşınca yavaşlatarak. "Tüccarın teki sıkıntı çıkarıyor. Belgesinin tarihi geçmiş dedik, inatla sırasını salmıyor! Adamla ilgilenmeden kapıları açarsak kitlenip kalacağız!"

Asakura Geçidi'nde sıradan bir gün daha.

---

Off Topic

Konudaki Oyuncular: Okawa Ringo
Pasiflik Süresi: -

Konu süresince karakter gelişimi & satınalmalar gerçekleştirilebilir. Bu hususun önem arz edeceği bir durum olursa konuya geliştirmeler tamamlanana kadar ara verilecektir.

[Okawa Ringo]

Elini attığı demliği kulpundan tuttu, kaldırdı. Kısılmış bir göz gibi, pencerenin açık kenarından gelen parlak güneş ışınları seramiğe çarpıyordu. Elinde salladığı demliğinden, bardağına bir kaç yudum çayı boşalttı. Pek de sıcak değildi... Belki de çıkan buharın azlığı, onun iştahını kaçırmıştı. Bir yudum almak üzere elini bardağa attı, bardağı ağzına götürdü ve içti. Bir kaç yudum sonra ise fincanı masaya bırakarak ayaklanmaya başladı. Hazırlanacaktı. Her günü bir diğerinin aynısıydı. Halbuki hayatının hiç bir gününden sıkılmayacağını düşünürdü. Maceranın kalbinde olmak onu diri hissettiriyordu. Zira işiyle ilgili en sevdiği kısım da buydu.

Hayat artık bildiği, okuduğu romanlardan daha farklıydı.

Pantolonunu giydikten sonra sırtına ceketini geçirdi. Kısa bir süre sonra elini dolabına attı ve ekipman çantalarını buldu. Göz ucuyla çantaların içindeki teçhizatlarının sayımını yaptı. Ardından çantalarını da giymeye başladı. En son ise komodininin üzerinde bulunan alın bandı ile göz göze geldi. Güneş onu da hayli parlatıyordu. Alın bandını aldı, bir süre daha ona baktıktan sonra alnına yerleştirdi. Yavaş ama sert bir biçimde onu bağladıktan sonra kapıya yöneldi. Minik evinin, kendisi gibi minik kapısını gıcırtılar içinde açması ve kapaması bir oldu. Kapısını kilitlemeye gerek duymadı.

Elleri cebinde, gözleri ise önüne bakacak şekilde dar sokaklarında ilerlemeye başladı Asakura'nın. Burayla ilgili sevdiği şeyler vardı. Son altı aydır ise sevmediği şeyler, sevdiği şeyleri yutup sindiriyordu. Gözlerini kaldırdığında, geçite yaklaşmış olduğunu fark etti. Ufukta görünen iki büyük tepeyi seçebiliyordu. Burada önemli bir görevi icra ettiğini, köyü için çalıştığını bilse de, yaşananlar, yaşadıkları sindirilmesi kolay şeyler değildi. Ringo'nun ruh halini en iyi tasvir edebilecek terim basitçe can sıkıntısıydı. Tüccarların geçişini kontrol ediyordu genellikle. Pek bir işi de yoktu. Burada yetkiliydi. Evrak işlerini Chuuninler hallediyordu. Daha önce tüm rutin kontrollere rağmen ise bir kaçakçılık vakası raporlanmamıştı. Bu sebeple günlerini uyuyarak geçirmesinde bir behis yoktu.

Geçide ulaştığında, solundaki kulübeye baktı. Yüzünü buruşturdu, tısladı hafifçe. Orayı yakmak istiyordu. Ancak bir şekilde bu işlerin halledilmesi gerek... Birileri burada duracak, kaçakçılığı önlemeye çalışacak... Ringo'nun şaşalı, önemli görevlerinden sonra aldığı görev buydu. Layıkı olmadığını biliyordu, en çok da bu ona koyuyordu. Uzaktan Mikoto'nun geldiğini gördü gözleri. Demek ki bugünün sorununu yanında getiriyordu.

Mikoto'nun heyecanlı kelamlarını suratında bezgin bir ifade ile dinledikten sonra havaya kaldırdı kafasını. Bunu hak edecek ne yapmıştı... Her gün bir başka dik kafalı tüccarın derdini dinliyor, kendi derdini anlatıyor ve bir şekilde olayları çözmeye çalışıyordu. Başka da bir iş yoktu esasen. Tüccarlar her zaman haklı olduklarını düşünüyorlar, kendileri de doğal olarak haklılıklarını kanıtlamalarını istiyorlardı.

"Bir kez olsun güzel bir haberle gelmeyi dene... Fena olmaz." dedi, karşısındaki Mikoto'ya karşı. Onun da bu durumdan pek memnun olmadığını görebiliyordu. Ancak kader. Burada bu işi bir şekilde kotarmaları gerekiyordu. Ne kadar bezdirici olsa dahi.

"Adamla ben ilgilenirim. Siz kapıları açmak için hazırlanın." dedi. Hemen sonra ise kapıya doğru yönelmeye başladı. Aklında adamın yanına ulaştığında soracakları ve her zaman yaptığı prosedürleri uygulamak vardı. Belgesinin tarihi geçmiş ise gidecek, yeni belge alacaktı. Bunun başka bir yolu yoktu.

Adımlarını sıklaştırdı ve tüccarın yanında aldı soluğu. Bu esnada diyeceklerini tasarlamıştı bile.

"Hey. Belgenizi tekrar bir kontrol edeyim. İsminizi ve nereden geldiğinizi de söyleyin lütfen. Eğer belge tarihiniz geçmiş ise sizi buradan geçiremem. Yeni belge almalısınız."

[GM - Naruto]

"T-Tamamdır Ringo-san!" diyor Mikoto. Sen geniş ve büyük kapıya ilerlerken o da etrafaki bir kaç shinobiye sesleniyor. Shinobilerden kimisi sigarasını yere atıyor, kimisi oturduğu yerden ayaklanıyor. Bir kısmı kapıyı bir insanın rahatça içinden geçebileceği kadar büyük çember tokmaklarından kavrıyorlar, bir kısmı ise menteşelerin kilitlerini açıyor.

Sen ise bu devasa kapının kenarında bulunan ve normal boyutlarda başka bir kapıya yöneliyorsun. Cebindeki bir anahtar ile bu kapıyı açıyor ve geniş geçit kapısının ardına geçiyorsun. Önünde 10, 15 at arabasından oluşan bir sıra görüyorsun. En önde iki atın çektiği boş bir at arabası mevcut.

Yaşlı ve beyaz hakamalı bir eleman seni görünce hızlı adımlarla sana doğru yürümeye başlıyor bu at arabasının yanından ayrılıp. Klasik Japon stilinde toplanmış gri saçları ve temiz sakalları dikkatini çekiyor. Gerçi, sakallarına dikkat ettiğinde sınırlı farkındalık becerinle bile bir kaç gündür yolda olduğunu anlayabiliyorsun zira kesili yerlerinde sakallar tekrar çıkmaya başlamış.

Adama sözlerini iletiyorsun, ardından dinlemeye başlıyorsun.

"İşte belgem burada sayın görevli. İsmim Tanagata Fukushi. Sunagakure'den geliyorum. Kukla yapımı için Iya vadisinden reçine alacağım. Acil bir sipariş. Tarih falan bir şeyler dedi sizin diğer görevliler. İlk defa duyuyorum böyle bir şeyi!"

Sana olabildiğince sakince derdini anlatmaya çalışıyor fakat çok anksiyetik olduğu belli. Bunun dışında ek bir çıkarım yapmaya yetmiyor empati becerin.

Belgeye baktığında Sunagakure otoritesi tarafından verilmiş, üzerinde hem Kaya Ülkesi hem de Rüzgâr Ülkesi'nden bir memurun imzası olan bir belge olduğunu anlıyorsun. Epey eski, üzerinde adamın ismi de var. Sahte olduğunu düşünmüyorsun, mühürler imzalar ve kullanılan dil oldukça makul görünüyor. Tek bir problem mevcut, belgenin sol altında geçerlilik süresinin on yıl olduğuna dair bir not var. Belgenin çıkarılma tarihi ise neredeyse yirmi yıl öncesine ait.

Daha önce bir çok defa bu belge ile sınır güvenliği hafifken geçtiği çok belli. Ancak prosedür belli ve uzun yıllardır hiç değişmedi: Belge geçerli değilse geçiş yapılamaz.

Adam kollarını önünde birleştiriyor ve cevabını beklemeye başlıyor.

[Okawa Ringo]

Aklı dalıp gidiyordu. Bazen akademide ders verdiği anlara gidip geliyordu. Çocukların neşesi ve bitmek tükenmek bilmeyen azimleri. Gecenin geç saatinde timiyle birlikte döndüğü operasyonun ardından çok az uyurdu. Bazen iki, bazen üç saatlik uykuyla akademiye giderdi ve sınavda gözetmenlik yapardı. Ardından devriyeleri denetlerdi. Çok çalışırdı. Şimdi ise... Bambaşka sabahlara uyanıyor, bambaşka gecelerde kayboluyordu.

Nerede çalıştığının, nasıl hizmet ettiğinin bir önemi olmadığına inanırdı. Eskiden.

Mikoto'nun yanından ayrıldıktan sonra kapıların açılmak üzere hareketlendirildiğini görmüştü. Kapının ardından geçerek geçitin ardına hareketlenmişti. At arabalarından oluşmuş sırayı görebiliyordu. Sorun çıkaran tüccar ise en öndeki olmalıydı. Genellikle yaşlı olanlara karşı saygısını korurdu Ringo. Olabildiğince mesafeli de olsa, bir şekilde hürmet ederdi kendince. Daha genç tüccarlara karşı sert çıkışları da olmuştu. Ancak yine de kurallara uyan, sorun çıkarmayan kimseyle hiç bir kişisel derdi yoktu.

Adam yaşlıydı. Beyaz bir hakama giyiyor, temiz saçlar ve sakallar dikkatini çekiyordu. Muhtemelen büyük köylerden birinden olsa gerek. Bir kaç gündür yolda olmalıydı. Tüccarın gelişinin ardından söz almıştı. Bunun ardından adam önce belgesini uzatmış, sonra kendisini tanıtmıştı. Tahmin ettiği gibi, büyük bir köy olan Sunagakure'den geliyordu Fukushi. Kukla yapımı için Iya vadisinden reçine almak üzere çıkmıştı bu yola. Ancak geçerlilik tarihi ile bir sorunu var gibiydi. Ringo ilk etapta oldukça yaşını başını almış bu adamın bu kuralı bilmiyor oluşuna pek anlam verememişti. İlk defa duyuyor oluşu, değişen kurallardan pek haberinin olmayışı ile ilgili olsa gerek.

Biraz stresli görmüştü onu. Her ne kadar sakin kalmaya çalışsa da panik olmuştu. Belli ki teslimatı önemli biri içindi. Belgeyi biraz inceleyince belgenin orijinal olduğuna emin oldu. Ancak geçerlilik süresi on yıl olan belge, yirmi yıl önce çıkarılmıştı. Büyük ihtimalle güvenliğin hafif olduğu zamanlarda bu belgeyi çok dert etmemişlerdi. Tüccar da kolaylıkla geçmişti. Ancak durum artık farklıydı.

"Bakın, bu belge yirmi yıl önce çıkarılmış. Ancak geçerlilik süresi on yıl. Gördünüz mü?" dedikten sonra parmağıyla tarihlerin olduğu yeri işaret etmişti adama doğru çevirerek. Hemen ardından ise dostane ses tonunu korumaya çalışarak, sözlerine devam etmişti.

"Yüksek ihtimal seneler boyunca bu belgeyle buradan geçerken bir problem yaşamadınız. Ancak durumlar değişti. Artık daha sıkı bir güvenlik politikası izleniyor. Belge tarihlerinin önemi büyük. Sizin gibi deneyimli bir meslek erbabı bunu anlayacaktır diye umuyorum. Artık işler değişti. Bu konuda benim de elimden bir şey gelmiyor. Ben Kaya Ülkesinin bana verdiği emirleri uyguluyorum."

Ringo, adamın suratına bakarak onun bir şeyler diyip demeyeceğini anlamaya çalışacaktı. Konuşur gibi olursa, dinleyecekti. Konuşmaz ise, sözlerine devam edecekti.

"Sizi mağdur etmek istemiyorum. Ama bu şartlarda sizin geçişinize izin veremem. Sırada bekleyen bir çok araba var gördüğünüz gibi. Eğer belgenizi yenileyip tekrar gelirseniz, geçiş ücretinizi bir miktar hafifletip geçişinize izin verebilirim. Başka bir yol gözükmüyor.

[GM - Naruto]

Adam söylenecek gibi oluyor, ancak anlık duraksıyor. Bu esnada laflarını sarf ediyorsun. Adamın suratı ekşiyor. Tepkisinin senden ziyade genel olarak içinde bulunduğu duruma olduğunu az çok tahmin edebiliyorsun, fakat empati becerin seni buraya kadar götürebiliyor.

Adam tam bir şey söyleyecekken arkadaki kervanın sahiplerinin bağırdığını duyuyorsun. "Hadi be adam! Geçeceksen geç geçmeyeceksen al yan tarafa arabanı!" diyor. Onun arkasından da bir kaç kişinin benzer şekilde bağırdığını duyuyorsun.

Adam sana çeviriyor bakışlarını tekrar. Suratında kaybetmiş ve kaderine mahkum bir ifade mevcut. "Peki evladım. İsmin neydi? Tekrar geldiğimde sen yoksan indirimi kim uygulayacak?" diyor ve aracına ilerlemeye başlıyor cevabını dinlerken. Usulca aracına çıkıyor ve atlarını dehliyor.

Mikoto çıkıyor arkandaki insan boyutundaki kapıdan bu esnada. "Ringo-san, kapıları açmaya hazırız." diyor. Adamın aracını geri döndürmeye başladığını gördüğünde ise derin bir nefes veriyor. Anlık olarak Mikoto'ya bakıyorsun. Anksiyetesi azalmış olsa bile hala bir tedirginlik küpü. Ellerini önünde kavuşturuyor ve suratındaki gergin ifade ile etrafı süzüyor. "Gene uzun bir gün bizi bekliyor gibi Ringo-san." diyor. Ardından hızlıca ekliyor; "Şey, kahve hazır bu arada. İstersen çay da var." Kulübeyi kast ettiğini anlayabiliyorsun.

[Okawa Ringo]

Ringo adamın laflarını yutmasının ardından bir nebze rahatsız olduğunu, belki de hayal kırıklığı yaşadığını fark etmişti. Kaçakçı olmadığı belliydi ama işte... Geçemezdi. Kuralları esnetmeyi zaman zaman seven birisi olsa da kuralsızlıktan hiç haz etmezdi. Bu esnada sıradaki kuyruktan bağıranlar, söylenenler mevcuttu. Aslında bu durum Ringo'nun olağan bir günde yaşadıklarından ibaretti. Hemen hemen her gün böyle bir güne uyanıyordu. Böyle bir günün içinde debeleniyor ve kimi zaman nefes almayı dahi unutuyordu. Alışamadığından değil ama bir şekilde bu durumu bir kıç ağrısı olarak tanımlıyordu. Zira hoşnut olmak bir yana, hayatının boşa geçtiğini hissediyordu.

Adamın umutsuzca, yenilgiyi sindirirmişcesine ona dönmesi ve son sözlerini etmesinin ardından biraz düşündü. Gözleri daldı tekrar. Boşluğa dalıp gitmeye başlamıştı. Normalde Ringo böyle uzun bekleyişlerin insanı değildi. Hazır cevap ve çözüm odaklı birisiydi. Ancak adamın Ringo'ya ismini sormasının ardından biraz dalmıştı. Ringo çok uzun zamanlar hem kendisi, hem de Tsume olarak yaşıyordu. Ve şu günlerde Tsume'yi isimsiz bir mezara gömmek zorunda kalmıştı. Özlüyordu bir yandan. Diğer yandan ise düşünüyordu, neyi yanlış yapmıştı.. Ya da ona yanlış yapılan neydi? Neden bu haldeydi?

Gönlündeki isim mezardaydı. Ve kendisi bir şekilde buradaydı.

Adama içten bir gülümseme ile karşılık verdi. Ardını dönmeden önce son kez konuştu. "Buraya sonraki gelişinde Mikoto ile görüşmek istediğini söyle. İyi yolculuklar Fukushi-san."

Adamın aracına binişi ve atlarını dehlizlemesinin ardından kalabalığa pek aldırmadan ve bekleyenlerle göz göze gelmemeye çalışarak ilerlemeye başlamıştı kapıya. Mikoto'nun seslenişinin ardından onunla göz göze gelmişti. Biraz azalmıştı stresi. Çay, kahve, uzun gün... Sikik bir kulübede beklemek. Bunun için Jounin olmuştu. Bunun için o kadar antreman. Nereden baksan eziyet gibi. Mikoto ile göz göze gelen Ringo adımlarını biraz daha hızlandırarak soluğu genç shinobinin yanında aldı. Ardından kısa ve net bir şekilde onu bilgilendirdi.

"Evet, başlayalım. Bir de, bu amcadan bir sonraki gelişinde damga ücreti almayın. Sen ilgilenirsin." dedi. Ardından Mikoto'yu geçerek kulübeye ilerlemeye başladı. Bu esnada düşünüyordu. Çay mı içse... Kahve mi içse... Ne istiyordu sahiden?

Kulaklarını dolduran metal sesini bu denli özleyebileceğini düşünmemişti. En son ne zaman el mührü yapmıştı? Gin'i çağırmayalı ve onunla konuşmayalı aylar oluyordu. Arkadaşları neler yapıyordu acaba... Usagi ne alemdeydi, Ryoken ne durumdaydı? Butsuo nasıldı... Hiç birinden haber alamamıştı. Onu ziyarete gelen kimse olmamıştı. Yaşadıklarını etraflıca düşünecek o kadar çok vakti olmuştu ki... Tüm bu bol vakte rağmen, hiç birini düşünmemişti. Vermesi gereken kararlar, varması gereken yerler...

Çay mı içmeli, kahve mi içmeli... Önemli bir soru.

Kulübenin kapısına ulaştığı zaman Mikoto'ya doğru döndü. Usulca seslendi. Sert ses tonundan pek eser yoktu. Belli ki boş bulunmuştu biraz. Düşünce seli zihnini boğarken, boş bakışları zaman zaman kulübenin kapısıyla buluşuyordu.

"Hey, Mikoto-kun. En son ne zaman köye uğradın? İlginç bir haber var mı?"

Kendisini yavru bir köpek gibi hissetmişti. Özlemi içini yiyip kemiren bir telaşlı iblis gibi. Hazmedemediği her şeyi bir çırpıda unutturacak kadar açtı.

[GM - Naruto]

Emri vermen ile beraber diğer shinobiler kapıyı çekerek tek bir at arabasının geçeceği kadar aralıyorlar. Büyük bir sesle açılan kapıları kervancıların konuşmaları ve at arabalarının harekete geçmesi takip ediyor. Fukushi arabayı çekip gidiyor, bir sonraki ise sıraya yaklaşıyor ve belgesini uzatıyor. Asakura geçidinde mesai böylece resmen başlamış oluyor.

Kulübeye doğru ilerlerken Mikoto bir adım ardında seninle beraber geliyor. "Ben mi? Herifin neye benzediğini unuttum bile! Keşke ismini not alsaydım..." Havaya konuşuyor, sana değil. Ses tonu da nispeten düşük ancak senden de gizlemiyor. Mini bir anksiyete atağı geçirip aşmış oluyor siz kulübeye vardığınızda.

Sorunu Mikoto'ya yönelttiğinde bir kaç sefer gözlerini kırpıyor. Ses tonunun yumuşaklığından mıdır yoksa hiç beklemediği bir sual olduğundan mıdır, gafil avlanmışa benziyor. "Iııı..." diyor ve elini başının arkasına koyuyor. O esnada kulübenin kapısını açıp içeri giriyorsun.

Bir adet vezne, 4-5 kişinin de etrafında oturabileceği bir masa, bir tane de geniş bir dolap. Bir köşeye yığılmış çay ve kahve istasyonu. Kulübe bundan ibaret. 5-6 metrekarelik bu kutu son 6 aydır seninle bu görevi paylaşan, belki de seni anlayan tek meslektaşın.

İçeceklerin olduğu yere ilerlerken Mikoto konuşmaya başlıyor. "Geçen ay ailemi ziyaret etmek için gitmiştim. Hatırlarsın ya, izin almıştım, babamın sağlık durumları falan. Pek bir haber yoktu açıkçası. Ishigakure yine aynı Ishigakure." Kırık bir gülümseme beliriyor suratında. Sana istediğini verememiş olmanın garip bir telaşı içine kapılıyor. Gene.

"Ama bu sınır muhabbetlerinden sonra epey insan azalmış gibi. Öyle gezmeye gelen insan sayısı epey azdı. Köy sakin hissettiriyordu açıkçası. Bir de kapıdaki kontrol geçen seferden fazla sıkıydı. Alın bandım olmasına rağmen kayıt vesaire alındı."

Bu sefer sana bir şeyler sunabilmiş olmanın tatminliği ile suratındaki gerginlik ifadesi kısa süreliğine yok oluyor.

Laflarını söylerken baldırındaki ekipman çantasını ve flak ceketinin ceplerini kontrol ediyor. Mikoto'yu sadece bir defa kunai tutarken gördün, onda da kapağı sıkışmış bir yemek kabını açmakla uğraşıyordu. Fakat bu sakinliğe rağmen Mikoto her sabah ekipmanlarını düzenli bir şekilde giyiyor, alınbandını temizliyor ve göreve öyle başlıyor. Yemek kabını açtıktan sonra bile kunainin ucu köreldi mi, kırıldı mı diye kontrol ettiğini hatırlıyorsun.

Senin shinobi kariyerin çeşitli olaylarla süslü olsa da Mikoto'nun bütün hayatının bu geçitten ibaret olduğunu biliyorsun. Senden bir kaç yaş küçük, ancak dünyalarınız neredeyse bir asır kadar uzak. Sana belki de bu ekipman kontrolleri ve disiplin boş geliyor (ya da gelmiyor), fakat Mikoto için shinobilik bundan ibaret. Tüm dünyası bu. Bu 5 metrekarelik küp. Bu kocaman tahta kapı. Sabah 8-5, bazen gece nöbeti, bazen de Asakura devriyesi. Ağaçtaki kediler, kayıp köpekler.

Senin ruhundaki açlık onun için anlaşılamayacak kadar farklı ve yabancı.

Sen bu düşüncelere dalmış ve içeceğini yudumlarken Mikoto ekipman kontrollerini tamamlıyor ve bir içecek almak için bir adım atıyor, fakat o esnada geçitten bir ses geliyor; "Yahu dayı, çek kenarı işte, belgen problemli, arkadaki gelsin seninkine sonra bakarız! Sırayı bi eritelim önce!" Mikoto birden kapıya yöneliyor ve dışarı bakıyor. "Ben hallederim Ringo-san." Ardından seri adımlarla geçide ilerliyor.

İçeceğini yarılayan o yudumu da aldığında, kapıdan başka bir ses daha duyuyorsun.

"N'aber Ringo?"

Kapı eşiğine yaslanmış Amemori Shijo'yu görüyorsun. Ellerini önünde birleştirmiş, suratında buruk bir gülümseme var. Mavi saçları gün ışığında parlıyor, ona ait olmadığı belli olan sağ gözünün çevresindeki yarayı gizlemek için hiç uğraşmamış. Gri flak setini giymiş, sırtına çift katanalarını asmış. Onu en son herhalde hâlâ Akademi'ye uğruyorken gördüğünü hatırlıyorsun.

Jounin Amemori Shijo

Önce içeriyi süzüyor, ardından boydan boya seni. Belinde asılı Kamisori'yi gözleri ile işaret ediyor. "Akademi'deki şu uygulama dersinde gösterdiğin Akrep formu fena değildi. Çalışıyor musun hâlâ?" dedikten sonra, bakışlarını geçide ve kapıya çeviriyor. Rahat bir şekilde çevreyi gözlemliyor.

[Okawa Ringo]

Kalabalıktan biraz olsun uzaklaşmasının ardından kulübeye doğru ilerlemişti. İçini kemiren kurtları bir kenara bırakmış, daha önemli kararlar vermek adına hareketlendirmişti zihnini. Kahve içecekti. Yoksa uykusu gelirdi. Kulübede uyuklamaktan nefret ediyordu zira. Kendisini önemsiz bir çöp gibi hissediyordu. Kulübe kapısına dayandığında ise Mikoto'ya istemsiz bir sual yöneltmişti. Durgun ses tonu ruhunun tedirginliğini ele verirken, iç geçirmelere doyamamıştı. Mikoto'nun küçük çaplı anksiyete krizinin sona ermesini ve cevap vermesini beklediği esnada kapıyı açarak içeri girdi.

Bu küçük kutuda en azından düşünceleriyle baş başa kalabiliyordu. Bazen hayallere dalıyordu. Operasyonlara çıkıyor, stratejiler kuruyordu. Yeni teknikler öğreniyor, kendi tekniklerini geliştiriyordu. Shuriken talimlerini özlemişti. Kamisori'yi çevirmeyeli epey olmuştu. Şimdi burada, bu minik kutuda; genelde önündeki fincandaki kahvenin yansımasında buluyordu onları. Hayalleri oradaydı. Sonra midesine iniyor, kayboluyorlardı.

Mikoto'nun cevabından sonra hafif telaşlandığını fark etmişti. Ishideki değişikliklerden bahsettiği esnada, köyün durumunun bıraktığı gibi olmasından ötürü biraz rahatladı. En azından hala bir şeyler durgundu. Bununla birlikte eskiye olan özlemi depreşiyordu. Mikoto'nun kendisini kontrol ettiği esnada ona göz ucuyla baktı. Ceketinin ceplerini ve çantasını yoklamıştı. Buradaki tüm diğer shinobiler gibi, kendisinden farklıydı. Onun kariyeri buradan ibaretti. Belgelerle uğraşmak, devriyeye çıkmak, nöbete durmak. En azından onun yer aldığı maceraların yanından geçmemişti. Ringo için shinobi olmak, shinobi olmaktı. Mikoto ve kendisi arasında bir fark yoktu. Ancak... Ringo yapabileceğinin daha fazlasını yapabilecekse, duramazdı. Mikoto bunu yapmamayı seçiyor değildi. Böyle bir ihtimalin varlığından haberi yoktu. Onun hayatı ve shinobilikten anladığı buydu zira. O, Ringo'nun gördüklerini görmemişti zira. O sebeple onu daha fazla bunaltmak yersizdi.

"Anladım, Mikoto-kun."

Bu esnada dışarıdan sesler gelmeye devam ediyordu. Yine aynı muhabbetler... Tüccarların aralarındaki atışmaları yetmiyormuş gibi, kapıdaki chuuninlerin de işlerini zorlaştırıyorlardı. Herkes hemen geçip gitmek istiyordu. Ancak güvenlik prosedürlerini sıkı sıkıya uyguladıkları için, muhakkak bir kaç problem çıkıyordu. Buruşturdu yüzünü. Kahvesinden bir yudum aldı. Hareketleneceği esnada Mikoto'nun kapıya yöneldiğini gördü. Durdu. Halledeceğini söylemişti. Ardından geçide ilerlemeye başlamıştı. Ringo huysuz bir tıslamaya eşlik eden, derin bir nefes vermişti. Bir yudum daha almıştı.

Sonra ise tanıdık bir ses, tanıdık bir yüz.

Amemori Shijo. Buruk bir gülümseme, her zamanki gibiydi esasen. Ringo istemsizce gülümsemişti. Shijo'yu gördüğüne sevinmişti elbet. Ancak daha çok, eskilerden bir figürü görmek, onu halen yaşadığına, başka bir evrende olmadığına ikna ediyordu. Bir şekilde derinlerden gelen çağrı gibiydi. Yaşıt sayılırlardı. Kendisi gibi mavi saçları, tıpkı kendisi gibi garip bir gözü vardı. Ancak nispeten yeni bir Jounin olan onun aksine Shijo, Ishigakure içindeki en yetenekli shinobilerden biriydi. Akademide bulunduğu esnada onunla sıkça karşılaşırdı. İçeriye bakışlar atan Shijo, kendisini de süzmeyi ihmal etmiyordu. Ayaklanmıştı Ringo. Shijo'nun beline attığı bakışın ardından Kamisori'yi işaret edişinin ardından, halen Akrep formuna çalışıp çalışmadığını sormuştu. Onu dinlediğini belli eder biçimde dışarıya bakmaya devam etmişti.

Ringo, şaşkınlığını belli edecek bir tonda konuşmasına başladı. Saygıyla eğildi ve Shijo'ya doğru bir adım attı.

"Oh, Shijo-senpai. Seni görmeyi beklemiyordum. Aslında kimseyi görmeyi beklemiyordum ya, neyse. Fena sayılmam, sen nasılsın?"

Yanına biraz daha yaklaştıktan sonra ona eşlik edecek biçimde geçide bakmaya devam etti. Shijo'nun operasyon sonrası uzun bir süre rehabilitasyon gördüğünün bilincindeydi. Ayrıca yaşanan son olayların ardından pek konuşma fırsatı bulamamışlardı. Ortak noktalarından birisi Juzo-sama'nın hayranı olmaları olabilirdi. Ringo biraz düşündüğünde, ortak pek çok noktaları olduğunu fark ediyordu. Ancak eskisi gibi, bunlardan konuşmaya çalışsalar ne konuşacaklarını bilmiyordu. Zira artık sevdikleri, inandıkları ve bildikleri bu dünyadan silinmiş gibiydi.

"Teşekkürler. Arada çalışıyorum. Yani, bazen. Ama anlarsın ya, burada kahve içip evrak imzalarken pek işime yaramıyor. Seni hangi rüzgar attı buraya?"

[GM - Naruto]

Dışarıya baktığında geçitte shinobilerin bir arabanın etrafında toplandığını görüyorsun. Mikoto oraya varınca seri bir şekilde milletle konuşuyor, aracı yana çektirtiyor, bir başka shinobiye de onunla ilgilenmesini söylüyor. Sıranın bir arkasındaki at arabasına doğru yaklaşıp belge kontrolü yapmaya başlıyor. O esnada da başka bir shinobiye bir şeyler dediğini görüyorsun.

Mikoto'nun bu hızlı davranışı ile durumu kontrol altına almasının ardından tekrar geçişler pürüzsüzce ilerlemeye başlıyor. Yan tarafa çekilen at arabasının işlemleri devam ederken Mikoto'nun kontrol ettiği araç hareketleniyor ve Kaya Ülkesi'nin iç kısmına doğru ilerlemeye başlıyor. O esnada aksi yönden gelen ve ülkeden çıkış yapmak için yol alan araçları görüyorsun. Mikoto'nun seslendiği shinobi de gelenleri koordine etme görevini almış olacak ki Mikoto'dan, oraya doğru yönleniyor.

Shijo bir noktadan sonra geçide bakmayı bırakıyor ve sana dönüyor. Hâlâ kapıya yaslı bir şekilde ve elleri önünde birleşik. "Hiç. Geçitten sorumlunun sen olduğunu öğrenince ziyaret etmek istedim. İzinliyim aslında, civarda kalıyorum." diyor, ardından tekrar geçide gözlerini kaydırıyor. Kısa bir sessizliğin ardından Shijo bakışlarını sana kitliyor, kısa bir nefes alıp konuşmaya başlıyor duruşunu bozmadan. "Ginbushi'nin kaybolmasının araştırılmaması garibime gidiyor sadece. Profesyonel olarak yakın olduğunuzu biliyorum. Ne düşündüğünü merak ettim. Belki de bir şeyler biliyorsundur." diyor.

Son hatırladığın Ginbushi'nin kaybolması değil, istifa etmesiydi.

Shijo bunu söyledikten sonra seni süzüyor tekrar, bu sefer bir şeylere dikkat ediyor gibi. Ancak empati becerin daha fazlasını sökmene yardımcı olmuyor.

[Okawa Ringo]

Shijo ile dışarıdaki aynı noktaya bakıyorlardı, aynı görüş alanını paylaşıyorlardı. Manzara Ringo için sıradan ve sıkıcı olsa da, onun için öyle olmayabilirdi. Mikoto olayları yatıştırdıktan sonra düzene koymaya da başlamıştı. Bazen düşünüyordu ki, Mikoto bu işi ondan ziyadesiyle daha iyi yapıyordu zaten. Durumu kontrol altına aldıktan sonra her şey tıkırında gitmeye başlamıştı.

Shijo doğrudan konuya girmişti. Bakışlarını kendisine çevirip, basitçe buraya gelişini açıklamıştı. Belki de doğrudur. İzindedir. İzin yapması olası. Sonuçta yeni döndü sahalara. Ara sıra geçide ve olana bitene kaçamak bakışlar atarken, bir diğer yandan onu süzmeye başlamıştı. Ağzındaki baklayı çıkaracak gibiydi.

Unutulmaya yüz tutmuş, yankılı bir seda. Bir isim. Unutulmayı başaramamış.

Ginbushi dediği an yüzündeki mimikleri kontrol etmesi daha zor olmuştu Ringo'nun. Bir şekilde, ondan haber alacağını ummuştu. Ya da onunla görüşmek istediğini. Bilemiyordu. Onun gidişinin ardından hiç bir şey Ringo için iyiye gitmemişti. İyi gitmeyi bırak, çatırdamıştı. Tepe taklak olan hayatı, tamamen değişen çevresi, işi ve hayalleri. Her şey elinden alınırken, bir de sırtını dayadığı dağ yıkılmıştı.

Onu uzun zamandır görmemişti. Sahi ya... Gerçekten geri dönmemiş miydi? Shijo bunu bilmiyorsa, kendinin de bilmemesi gayet doğaldı. Ringo, bir şekilde kurulu bir makinanın çarkı olabileceğine ihtimal vermiyordu. Bir şekilde saf dışı bırakılmışlardı. Juzo'nun kayboluşu zaten garipti. Bir de Kurumi'nin kayboluşu... Bunları düşününce, ecel terleri dökmemek için zor tutuyordu kendisini. Tısladı. Shijo'nun kelimelerini ona döktüğü esnada onu iyiden iyiye süzdüğünü fark edebilmişti. Ona karşı açık olmak zorundaydı. Dürüst olmalıydı... Blöf yapmanın manası yoktu. Zira gerçekten bir şey bilmiyordu.

Sonra hatırladı. Artık istenmiyordu. O maskeyi ondan almışlardı. O ismi ondan almışlardı.

"Tsch. Juzo-sama'nın ardından bir de bu. Boş zamanlarımda ben de bunu düşünüyorum. En azından düşünürdüm... Şimdi pek bir şey düşünmüyorum. Ginbushi ile yakındık, evet. Demek geri dönmedi hiç, öyle mi? Demek ki artık pek yakın değiliz. Gördüğün gibi, şu an tek yakın olduğum şey at pisliği kokan bir kapı."

Cümlelerini seri bir şekilde, ruhsuz bir ses tonu ile sıralamıştı. Shijo'nun suratına aval aval bakmaktansa ara sıra yüzünü ona çeviriyor, bir kaç saniye bakıyor ve tekrardan pencereye çeviriyordu kafasını. Onun ne düşündüğü veya buraya ne öğrenmek için geldiğini önemsiyor muydu emin değildi. Zira Ringo'nun artık bir şeylerin merkezinde olma huyu yoktu. Belki de hayatı boyunca olmayacaktı. Mikoto gibi olmalıydı belki de. Dedikodulardan kafasını kaldırmalı, özlediklerini kalbine gömmeliydi. Ekipmanlarını saymalı, kahvesini içmeli, tüccarlarla tartışmalıydı. Ginbushi dönmemiş... Kaybolmuş... Bunu becerebilir miydi?

"Sence ben neden buradayım Shijo-senpai? Küçümsediğimden değil... Ama şu çocuğu görüyorsun değil mi? İsmi Mikoto. Ben olmasam da burayı idare edip, çekip çevirecek biri. Hatta ben buradayım diye gereksiz yere kasılıp geriliyor. Baksana."

Eliyle kapıyı ve Mikoto'yu işaret ederken, gözü geçite takılmıştı. Bir süre bakışmıştı devasa kapıyla.

"Ben buradayım çünkü artık istenmiyorum. Ginbushi geri dönmedi çünkü artık istenmiyor. Artık başka bir dönemdeyiz. İnan bana, bunların sebebini hiç bilmiyorum. Bilsem fena olmazdı gerçi. Öyle değil mi?"