[Teki & Susumu & Haru] Çıkartma

[GM - Naruto]

Sabahın erken saatlerinde Susumu'nun aracında buluşuyorsunuz. Kizashi araca gelen ilk kişi oluyor. Susumu onu sessizce atların yanında beklerken buluyor. Bir sigara yakmış ve düşünceli bir şekilde oturmakta. Sigara tutan elinin parmakları ile alnını destekliyor. Az ya da hiç uyumamış gibi.

Ayak üstü havadan sudan konuşurlarken, diğerleri ortama dahil oluyor. Kısa bir süre sonra ise yola çıkıyorsunuz.

Sabah güneşiyle beraber ortam ısınıyor ve sabah ayazı kırılmaya başlıyor. Siz Nanmin'i terk ederken yöre de yavaş yavaş uyanmaya başlıyor. Kabaca yarım saat sonra Nanmin arkada sadece bir kaç nokta şeklinde görebildiğiniz bir hâle bürünüyor.

Kizashi Susumu'ya yakın bir yerde, ancak kasa tarafında oturmakta. Arada Susumu'yu yönlendiriyor. Güneye doğru hareket etmektesiniz. Bir noktadan sonra artık da çok da kullanılmayan ana yoldan çıkıyorsunuz ve düzlükte ilerlemeye başlıyorsunuz. At arabası çok zorlanmıyor. Atlar da aynı şekilde rahat gibiler, fakat biraz yavaşsınız. Engebeli yolda biraz sallanarak ilerliyorsunuz.

Genin'lerde garip bir heyecan mevcut. Daha önce gelmedikleri bir yöreden geçiyor oluşunuz ile merakları tetikleniyor. Fakat bu pozitif hava, yıkıntı bir kaç köy evinin yanından geçerken garip bir melankoliye dönüşüyor.

Off Topic

Konudaki Oyuncular: Kasumikage Teki, Kitamura Susumu, Kurosawa Haru
Pasiflik Süresi: -

[Kitamura Susumu]

Bütün gece yattığım yerde dönmüş durmuş, sabaha karşı ancak uykuya dalabilmiştim. Sedyem rahatsız edici falan da değildi halbuki. Alışık olmayanlar elbette biraz yadırgardı, ama ben alışmıştım kendisine geçen yıllar içerisinde. Uykuya dalamamamın asıl sebebi heyecan ve stresten oluşan büyükçe bir topun mideme oturup sabaha kadar zihnimi oyalamasıydı. Tam da bu sebeplerden ötürü gezici doktorluk yapıyordum işte. Düşüne düşüne delirmemek için bir oraya bir buraya gidip şifa götürüyor, eve dönmüyordum. Lakin kader ya, düşünmekten uyuyamadığım bir geceye itmişti beni yine.

Kuşların ilk sesleriyle kısa uykumdan uyanmış, elimi yüzümü yıkayıp dağılan tipimi düzeltmek için yerleşkeye uğramıştım. İşimi bitirip döndüğümde ise Kizashi'yi benim atların yanında dertli dertli sigara içer bir vaziyette bulmuştum. Neden bilmiyorum fakat, karşılaşmayalım diye pusuda bekleyip öyle buraya geldiğine dair garip bir his belirdi içimde o an. Buna çok takılmamayı tercih ettim yine de, ve belli etmemeyi. "Ben de pek uyuyamadım." diyip bir sigara yaktım yanında dikilerek. "Cırcır böcekleri susmadı da."

Çok geçmeden toparlandı herkes. Haru'ydu, Teki ve çocuklardı derken ufak bir ordu haline geldik ve bir an için arabaya sığıp sığmayacağımızı düşündüm. "Veletleri tentenin tepesinde mi götürseydik?" diye geçirdim aklımdan. "Ya da yok ya, biri düşer müşer, kalır geride." Düşüp kaybolacağına dair şüphelerimin olduğu çocukları niye getiriyorduğumuza dair düşüncelerimi pas geçtim. Herkesin binip "rahat" ettiğinden emin olduktan sonra ön tarafa geçip oturdum. Atları hareketlendirmeden önce kafamı çevirip arkada oturanlara son bir kez baktım ve gözlerim yeşilli bebenin üstünde durdu. "Dezenfektanı yeniledim. Bitirme ama." dedim sırıtmamaya çalışarak. Ardından önüme tekrar dönerek ipleri vurdum ve düştük yola.

Nanmin iyice geride kalmışken araba da beşik misali hafif hafif sallanıyor, uyuyamadığım geceyi bir kez daha hatırlatıyordu. Neyse ki Kizashi arada bir yol tarif etmek için laf atıyordu da, uyku her bastırmak istediğinde geri kaçıyordu. Bir noktada aramızdaki iletişimin tek taraflılığından da, aklıma konuşma başlatacak bir şey gelmeyişinden de sıkılıp bir sigara yaktım. Dramatik bir şekilde değişmeye başlayan manzaraya doğru tüttüre tüttüre, tıngır mıngır bir şekilde ilerlemeye devam ettim.

[Kasumikage Teki]

Teki, önceki geceyi öğrencilerine görev detaylarını anlatmakla geçirmişti. Gözü saatteydi ama zihni hep onlardaydı. Oturdukları odada hava kısmen serindi ve loş ışık duvarlara gölgelerini vuruyordu. Haruka, Seito ve Miyacho Teki'nin karşısında dikkatle oturuyorlardı. Gözlerinde hem heyecan hem de çekingen bir merak vardı. Teki ise ayakta durmuş sesi ne yüksek ne de alçak bir tonda, net ve keskin cümlelerle konuşuyordu. "Bu görevde sizi ayrı ayrı değil, birlikte göreceğim. Tek başınıza yapabileceklerinizle değil, yanınızdakine nasıl baktığınızla ilgileneceğim. Bu yüzden birbirinizi koruyup kollamayı ama bunu yaparken diğerlerine ayak bağı olmamayı unutmayın!" Duvara dayanmıştı sözlerine devam ederken. Elleri göğsünde bağlı. Gözleri Miyacho’nun katana tutan ellerine kaymış haldeydi. "Gereksiz refleksler, dikkatsiz adımlar ve yanlış kararlar… Bu üçü, düşündüğünüzden daha hızlı parçalar takımı. Yanımda olmak ve bu göreve bu kadar katılmak istiyorsanız eğer içgüdülerinize değil önce birbirinize güveneceksiniz." Aslında öğrencilerden çok, kendi zihnindeki karanlığı susturmaya çalışıyordu. Endişeliydi. Onlara güveniyordu, evet ama dünya acımasızdı. Bazı şeylerin geri dönüşü yoktu. O yüzden hazır olmaları gerekiyordu. Her yönüyle. Bu sebeple her ne kadar içten içe korkuyor olsa da bunu bastırmaya çalışıyordu.

Sabah, at arabasına binerken gözleri tek tek öğrencilerine ve görev arkadaşlarına kaydı. Susumu atların başındaydı. Yeteneklerinden asla şüphe etmiyordu Susumu'nun Teki. Ek olarak Susumu'nun medikal yeteneklerinin de olası olumsuz bir durumda çok işlerine yarayacağını biliyordu. Haru’nun bakışları ise onunla göz göze gelmeden bile Teki’ye güven vermişti. Onun gücünü biliyordu. Jounin sınavında bizzat şahit olamamış olsa da neler yaptığını biliyordu. Kizashi’nin varlığı ise sessiz bir güvenceydi. Bu üç isimle yola çıkmak önemliydi Teki için. Omuzlarındaki yük bölünüyordu, daha taşınabilir oluyordu.

Yola çıktıklarında arabada öğrencileriyle birlikte oturuyordu. Seito dışarıyı izliyor, Haruka bir şeyleri karıştırıyor, Miyacho ise gözlerini kapatmış, belki de yalnızca dinliyordu çevresinde konuşulanları. Teki ise dikkatini tamamen öğrencilerine vermiş haldeydi. İçten içe gerginliği devam ediyor olsa da takımına ve güçlerine güveniyordu. "Çevreye dikkat etmeyi asla bırakmayın. Ayrıca Kizashi-san, Haru-san ve Susumu-san'a da en az bana duyduğunuz saygıyı duymanız gerektiğini unutmayın çocuklar. Ne derlerse yapacaksınız. Benden onların söylediklerini onaylamamı beklemeyin sakın. Duyun ve yapın."

Yolculuklarına devam ederlerken çevredeki manzara değiştikçe öğrencilerin gözleri ve bakışları değişir olmuştu. Teki ilk başta sessiz kalsa da öğrencilerinin hepsini tek tek incelemişti. bakışlarını tek tek tüm öğrencilerinin gözlerine kenetledikten sonra alçak bir sesle konuşmaya başlamıştı. “Daha önce çıktığınız görevlere kıyasla daha zorlu bir göreve çıkıyor olabilirsiniz ancak shinobi hayatı zaten bunu gerektirir. En azından yanınızda ben ve diğer büyükleriniz gibi tecrübeli kişiler olduğu için mutlu olun.”

Konuşmasının ardından güler yüzüyle bakmıştı tüm öğrencilerinin suratına. Başarısız olma gibi bir ihtimalleri yoktu.

“Ben buradayım. Onlar da güvende olacak.”

[Kurosawa Haru]

Çok uzun zamandan beri ilk defa yönetim binasında uyumadı Haru. Uykusunu birkaç saatlik bir meditasyonla geçiştirmedi, geceyi nöbette geçirmedi. Tüm sorumluluklarını, aklındakileri, düşüncelerini Mitsuo'nun sırtına bıraktı. Mitsuo zaten Haru buraya atanmadan önce her şeyi kendi başına halletmekteydi, her şeyi biliyor, tüm noktalara ve çalışanlara hakim, bölgenin tüm inceliklerine tanıktı.

Ama gergindi Mitsuo. Burada yalnız kaldığı için değil, Haru'ya bir şey olabilme ihtimalinden dolayı gergindi. Yine de Haru'ya gitme diyemezdi zaten, aklına bir şey yerleştikten sonra ne söylese çıkaramayacağını, bir görev geldiği zaman hiçbir şekilde reddetmeyeceğini bilir. "Sen gelene kadar kapıya bakacağım."
Haru ellerini tutup Mitsuo'nun gözünün içine baktı. Ellerini avcunun içinde sıkıp bir yaralı kuşu teselli eder gibi, gözünü kırptı. Gülümseyerek, arkasını hiç dönmeyip geri geri yürüyerek kapıdan çıktı, herhangi bir şey daha söylemeden.
Mitsuo'yu tozlu sayfaların, fazlaca kullanılmış hedef tahtasının, modası geçmiş dolapların ve bozuk kahve makinesinin sessizliğine bırakarak.

İki senedir hiç uyumadığı kadar uyudu Haru. Üzerinde hiçbir sorumluluğu hissetmeden, anksiyetelerini bir geceliğine olsun yaşamadan. Kendini yaşanacaklara hazırlamak durumundaydı.
Elbette, bu uykusu da yine sabahın en erken saatlerinde, daha güneş bile doğmadan sona erdi. Hiç uyumamaya vücudunu alıştıran Haru, istiyor bile olsa uyuyamaz hale gelmişti. Yataktan yavaşça kalktı, pencereye doğru ağır adımlarla yürüyüp gökteki aya bakmak için perdeyi araladı.

Kapkaranlık odayı kurşuni renklerle boyadı Ay. Haru'ya çölde su içmek gibi, su altında nefes gibi bir ihtiyaçtı bu. Onu gördüğüne çok sevindi, ve onun da kendisini seyrettiğine emindi. Göğe bakarak gülümsedi ve hazırlanmaya devam etti.

Uzun zamandır ilk defa, şafak sökerken çıktığı evinden giderken her zaman gittiği, yönetim binasına çıkan yoldan değil, başka bir yoldan gitti. Haru Susumu'nun aracını her zaman park ettiği yeri biliyordu, tıpkı bu köydeki her şeyi bildiği gibi. Bu yollardan sadece birkaç kez geçmiş olmasına rağmen, haritaya bakarak geçirdiği vakit, tüm yolu gözünü kapatarak gidebilmesini sağlıyordu. Her gün şu köşede uyuyan evsiz adam, her günün sabahında 3 sokak öteden gelip fırını açan fırıncı, devriye gezen askerleri... Her şeyi bildiği için memnundu. Biraz da olsa işini iyi yaptığına dair inancını pekiştiriyordu.

Arabanın olduğu yere ulaştığında en geç gelen kişi olduğunu gördü. "Günaydın!" dedi. Her şeyi yanına aldığını kontrol edip arabaya bindi. Herkesin söylediklerini dinliyor, ama kendisine söylenmediği sürece de cevap vermiyordu.

Ufukta Nanmin kaybolurken, iki senedir bu manzarayı hiç görmediğini düşünüyordu.

[GM - Naruto]

Haru, ekipman çantasında bir potluk hissediyor. Elini atıp bu potluğa sebep olan nesneyi çıkardığında onun kağıtla kaplı olduğunu görüyor. Üzerinde bir karikatür Haru çizimi var. Bunun Mitsuo tarafından sık sık çizildiğini bildiği için, kim tarafından koyulduğunu da anlıyor. Yemek konusunda çok spesifik tercihlere sahip olmasa da Haru, paketin içinde Mitsuo'nun ona sık sık aldığı bir atıştırmalık ile karşılaşıyor.

Haruka Susumu'nun laflarına karşılık mahçup bir şekilde "Bu sefer bitirmemeye çalışacağım Kitamura-sensei." diyor. Teki'nin konuşması sürerken Miyacho gözlerini aralıyor ve takım kaptanına bakmaya başlıyor. Seito da aynı şekilde ona doğru dönüyor. Haruka'nın odağı da Teki'ye dönüyor. Teki laflarını bitirdiğinde hepsi anladıklarını gösteren bir şekilde kafalarını sallıyor.

---

Yolda ilerleyişiniz sürüyor. İyiden iyiye yabana giriyorsunuz. Güneş ufuktan aşağıya inmeye başlıyor ancak batmasına daha var gibi görünüyor.

Tepelik bir araziye geldiğinize Kizashi sık sık Susumu'ya yol tarifi yapmaya başlıyor. Tepeler arasından bir yol tarif ediyor Kizashi. Bu bağlamda at arabası çok zorlanmıyor ancak önünüzü görmeniz biraz zorlaşıyor. "Susumu, az daha düz devam et. Yol ayrımından sola kır. Biraz daha düz sonra." diyor Susumu'ya doğru. Sonrasında kasaya doğru dönüyor.

"Bir saat daha yolumuz var. Ardından mekandayız." diyor Kizashi ve bir sigara yakıyor, Teki'ye bir bakış atıyor o esnada. "Problem olmaz di mi?" diyor bir fırt çekerken sigarasından, Genin'leri kast ederek. Haru'ya dönüyor akabinde. "Nanmin'de asayiş sen yokken aksamaz umarım. Önemli olmayacak olsa seni alıkoymam, gerçekten." Sesinde hafif bir üzüntü seziyorsunuz.

Yolculuk devam etmekte, ancak yakın bir zamanda varacak olduğunuzu bilmek sizi az da olsa rahatlatıyor.

[Kitamura Susumu]

Güneş yavaş yavaş tepelerin arkasına çekiliyorken etrafa da kızıl bir renk çökmeye başlamıştı. Tam olarak nereye gittiğimizi bilmesem de yaklaşıyor olmanın gerçekliği beni iyice ayıltmış ve uykusuz gecenin yorgunluğunu unutturmuştu. Son bir iki saattir ardarda yaktığım sigaralar ise sabah açtığım paketi bitirmeme yetmişti. Neyse ki sedyenin altındaki ufak zulam hala durmaktaydı. Eh, o da biterse otlanabileceğim bir Kizashi vardı. Gerçi… İçtiği de Kantou tütünü müdür nedir, katlanabilir miydim orası muamma. Sigara da olsa bir şey bu kadar kötü kokmamalıydı.

Son dalımı da yakarak ufka doğru derin bir nefes aldım. Aklım zaman zaman yerleşkede konuşulanlara gidiyordu. Ne olmuştu da bu kadar “önemli” bir görevde buluşmuştuk? Haru ve Teki, Kizashi’nin yetkin isimler tanımına benim kafamda uysa da, ben kendimi bu tanıma pek uyduramıyor ve yanlarında görülmüşken “Eh, hadi bu da gelsin.” dercesine alındığıma inanıyordum. Bir yanım yeteneklerimi küçümsememem gerektiğini söylemeye çalışırken, diğer yanım ise bu sesi bastırarak bir hiç olduğumu, özellikle yaralandıktan beri iyice elden ayaktan düştüğümü kafama kakıyordu. Hak veriyordum bu sese, kendimi eskisi kadar yetenekli hissetmiyor hatta eski halim bile bir işe yarıyor muydu, emin olamıyordum. Elimde avucumda olan bir garip şifa yeteneğiydi sadece sanki, bunu da düzgün icra edebiliyor muydum? Etsem bile kendimi koruyamadıktan sonra bir anlamı var mıydı? Son görevim bunu bile beceremediğimi kanıtlamıştı bana, beni yaralı bir şekilde Kusagakure’ye geri postalarken. İşte, tüm bu düşünceler de beni önümüzdeki göreve dair büyük şüphelere sürüklüyordu bazen. Özgüvensizliğim ve göreve neden dahil edildiğime emin olamamam, Iori’nin şoku, çocukların etrafta oluşu, benden üst rütbede olan iki akranım ve derbeder bir Kizashi… Eğer görev Kizashi’nin umduğu gibi gitmez ve kafamdaki bu çorbaya bir de Tanigakure’lilerle gerçekleşebilecek olası bir savaş eklenirse götü başı dağıtmadan ne kadar dayanabilirim, emin değildim.

Daha bir halt anlayamadan sonuna geldiğim sigarayı öfleye pöfleye söndürdüm. Baş parmağımla kıçına vurarak uzaklara doğru fırlattım. Sigara hüzünlü bir şekilde kayalıklar arasında kaybolurken Kizashi son birkaç yönlendirme daha yapmış ve çok az yolumuzun kaldığını söylemişti. Ben de sadık bir şoför misali bir o yana bir bu yana kırıp tariflerini uygulamış, bir yandan da "Atları dinlendirmeyi düşünüyordum ama madem az kaldı diyorsun, bir saat daha dayanırlar.” diye karşılık vermiştim. Atlar konusu şu an kafamı yormak istediğim bir konu değildi. Pekala şimdi de kendilerine yorulup yorulmadıklarını sorabilirdim ancak triplerini şimdi çekmektense, yolculuk sonunda gönüllerini almayı tercih ederdim. Varmak üzere olduğumuzu bilmenin üzerimde hafiften yaratmaya başladığı o tanıdık heyecanla daha da yola odaklanmayı tercih ettim bu yüzden, tepsi gibi olmaya başlamış bir taraflarımı umursamamaya çalışarak.

[Kasumikage Teki]

Kizashi'nin sigarasını yakarken Teki'ye sorduğu soru ile odağı bir an için öğrencilerinden kaymıştı. "Dert bile etme Kizashi-san. Rahata alışmasınlar." demişti yüzüne yerleştirdiği pişkin gülüşle. Özellikle Haruka ve Miyacho'nun dumandan rahatsız olabilme ihtimalleri olduğunu biliyordu ancak Kizashi'ye de söylediği gibi öğrencilerinin rahata çok alışmasını istemiyordu Teki. Dünya onların çevresinde dönmüyordu ve dönmeyecekti. Kizashi gibi Susumu da sigara içiyordu. Hatta Susumu baya fazla sigara içiyordu. Çakmağı saatlerdir tekrar tekrar çakıyor, neredeyse bir sigara bitmeden diğerine geçiyordu. Haliyle Teki'nin aklına Susumu'nun canını sıkan bir şeyler olabileceği gelmişti ancak bunu dile getirmemeyi tercih etmişti. Halen Susumu ile tam olarak nasıl iletişim kurması gerektiğinden emin değildi. Saygısızlık veya hadsizlik etmek istemiyordu kesinlikle. Bu yüzden de içtiği sigara sayısının fazlalığı hakkında çenesini kapalı tutacaktı. En azından şimdilik... Belki görevden sonra Susumu'ya bunu söyleyecek cesareti veya yakınlığı bulabilirdi.

Yolculuğun başından beri neredeyse hiç konuşmamış olan Haru'ya kaymıştı bakışları sonrasında. "Aklı Nanmin'de mi kaldı acaba?" diye düşünmüştü istemsizce. Haru bayadır orada görevliydi sonuçta. En son ne zaman Nanmin'i terk edip başka bir şeyle ilgilenmesi gerektiğini bilmiyordu Haru'nun, Teki. Nanmin sırtında bir yük mü yoksa onun rahatlama mekanı mıydı emin değildi. Fakat Haru'yu oraya bağlayan spesifik bir şey olduğunu da anlayabiliyordu. Ve o şey her ne ise yolculuklarına başladıklarından beri sanki Haru'nun aklında sadece o vardı. Muhabbet açmak için bir şeyler söylemek istemişti ancak nedense düzgün bir cümle oluşturamamıştı kafasında. Öğrencilerini eğitmeye başladığından beri ara ara yaşadığı bir sorundu bu. Hayatını bu 3 çocuğa o kadar çok endekslemişti ki bazen başka insanlarla konuşmakta zorlanmaya başlar olmuştu. Bunun üstüne çalışması gerekiyordu. Hayatının her saniyesini öğrencilerini düşünerek geçirmenin kesinlikle ama kesinlikle sağlıklı bir durum olmadığının bilincindeydi.

Daha en az 1 saat daha yolculuk aşamasında olacaklarından ötürü çok sessiz de kalmak istemiyordu. Muhabbet açabilmek için de öğrencilerini kullanacaktı. "Haruka da medikal eğitim almak istiyor bu arada Susumu-san. Bi ara yanında staj yapsın eğer uygunsan. İşi ustasından öğrenmek çok işine yarayacaktır." Söylediklerinde şaka yapmıyordu. Gerçekten de Susumu'dan öğrenebileceği bir çok şey vardı Haruka'nın. Teki, kendisi medikal konularda yetkin olmadığı için henüz Haruka'ya bu yönelim isteği konusunda pek destek verememişti. Birisinden yardım alması gerekiyorken aklına Susumu'dan daha iyi bir kişi gelmemişti.

[Kurosawa Haru]

Bir şey unuttuğu düşüncesini aklından çıkaramıyordu Haru. Her saniyesi dolu dolu geçmiş, çalışmadığı üst üste birkaç saat yaşamamıştı.

Araba bir taşın üzerinden geçip dalgınlığını sona erdirirken, boş kaldığı zaman istemeden elini ileri uzatıp hep önünde duran kağıtları kontrol etmeye yönelik bir tik oluşturduğunu fark etti. Ve bunu ikinci kez denemişti.

Hiç ağzını açmadı Haru saatlerce süren yolculuk boyunca. Söyleyecek bir şey bulamamıştı, zaten konuşulanlara da dahil olmak istemiyordu pek. Geride bıraktıklarını düşünmeden edemiyordu. Çoğu zaman da bunun bir hata olduğunu düşünüyordu zaten, ağzını açıp da bir şey diyebileceğinden değil tabii. "Koskoca köyde adam mı kalmadı da güvenlik amirini göreve götürüyorsunuz?"

Gözlerini devirerek elini Shinobi çantasına uzattı, orada olmaması gereken bir ağırlığı hissettiği an. Bu çantayı yıllardır taşıyordu. Bir gram bile değişse, fark edebilirdi. Gözleri hafif şaşkınlık ve hafif de gerginlikle açıldı ve çenesini biraz sağa ve yukarı kaldırdı, sanki düşünmesine yardımcı oluyormuş gibi. Fermuarı hızlıca açıp içindeki kağıdı hızlıca dışarı çıkardı.

Bir anlığına da olsa, tüm korkuları, anksiyeteleri, çekinceleri, yüzüne yayılan dünyanın en sıcak gülümsemesi karşısında eriyip gitti. Kendine baktı Haru. Beş yaşındaki bir çocuğun bile çizmeyeceği bu çizim, onlarca kilometre ötedeki bir adam tarafından gününü güzelleştirmeye yetiyordu. Bir anlığına da olsa, birkaç gün sonra ölme ihtimali olan bu göreve çıktığını unutturdu.
Bir anlığına da olsa, artık ölmemek için daha güçlü sebepleri olduğunu hatırlattı.
Bir aptal gibi gülümseyerek gözlerini kapattı. Oralarda bir yerlerde onu bekleyen birinin olmasının verdiği sıcaklıktan olsa gerek, bembeyaz yanakları biraz renklendi utançla.

"Nanmin hatasız bir makine gibi, Kizashi-san. Ben, Mitsuo, veya başkasının varlığının bu konuyla çok bir alakası yok. Ortada oturmuş bir sistem var, ve aslında bunun için hep beraber uğraştık. Kişilerden azade şekilde işleyen bir sistem bu. Herkes ne yapması gerektiğini biliyor ve tek bir lidere ihtiyaçları yok. Nanmin ekibi için önemli olan şey sürdürülebilirlik, ve bunu da elde edebildik şimdilik. Bir süreliğine benim yokluğumu bile fark etmeyeceklerdir. Etmeye başladıkları zaman da Mitsuo bir açıklama yapıp emir komuta zincirini üstlenecektir. Gözüm arkada kalmayacak." dedi kendine güvenen bir şekilde. "Beni alıkoymuyorsunuz. İstediğim için buradayım."

[GM - Naruto]

Haruka, Teki'nin laflarına karşılık kulakları dikmiş bir kedi gibi pür dikkat kesiliyor birden. Ses çıkarmıyor, ancak heyacanlandığı belli. Bir Teki'ye, bir Susumu'ya bakıyor. Tabii buradan Susumu'nun sadece sırtını görebildiği için, Susumu'nun tepkisini tartamıyor oluşu biraz canını sıkılıyor. Miyacho tebessüm ediyor. Seito ise kayıtsız kalıyor.

Kizashi sigarasından bu sefer ıkınıp sıkılmadan rahatça bir fırt çekiyor. Haru'nun kızıllaşmış göz bebeklerine bakıp "Şahane." diyor tatminkâr bir ses tonuyla. Ardından bakışlarını kaçırıyor.

Kizashi çok okumayı beceremediğiniz, biraz ekzantrik bir herif. Bazen jest ve mimikleri ile ses tonu tutmuyor, bazen ise büyük bir uyum içerisinde maksimum hitabet becerisi ile konuşuyor. Bunu aktif olarak kontrol mü ediyor yoksa doğuştan gelen bir yeteneği mi, pek bir fikriniz yok.

Sadece Haru, empati becerileri sayesinde Kizashi'nin isterse bu tavırlarını gayet iyi kontrol edebildiği yönünde bazı emareler alıyor. Kafasında dönen 40 tane tilkinin hiç birinin kuyruğu birbirine değmemesi gerektiğinden, arada sırada mental olarak otomatiğe bağladığı anlar hariç.

---

Kabaca 45 dakika, 1 saat kadar sonra mekana varmış oluyorsunuz.

Vardığınız yer tepelik bir arazinin içerisinde, ağaçlarla kaplı bir yerdeki terkedilmiş bir malikane. Malikanenin sırtı üzeri bambu ağaçları ile kaplı bir tepeye verilmiş durumda. Önünde bir bahçesi var fakat bu bahçe bakımsızlıktan çevredeki doğa ile neredeyse bir olmuş.

Malikane iki katlı ve aslında epey ufak. 3-4 oda olduğunu düşünüyorsunuz her katta. Bir Yağmur Ülkesi soylusunun yazlık evi olduğunu hayal edebiliyorsunuz. Etrafa bir kaç tane normal köy evi de seçiyorsunuz fakat ya yıkılmış, ya da yanmışlar.

Kizashi araçtan iniyor. "Üst kat sağlam değil, gezmenizi pek önermem. Alt kat da atıl durumda, bir esprisi yok. Mahzeni kullanıyoruz, mekan orası." dedikten sonra, binaya doğru yürümeye başlıyor. "Planı içeride konuşuruz."

Genin'ler etrafa meraklı gözlerle bakmaktalar ancak profesyonelliklerini korumaya çalışıyorlar ve Teki'nin yanında duruyorlar. Miyacho diğerlerine göre bir tık daha otokontrollü bir profil çiziyor.

[Kitamura Susumu]

Dikkatimi Teki'ye vererek dediklerini sakince dinledim. Kafamı hafifçe geriye doğru eğdim, gözümü engebeli yoldan ayırmak istemediğim için. Yeşil bebenin medikal eğitim almak istediğinden bahsetmiş, yanımda staj yapmasını teklif etmişti. Sessizce gülümsedim bir shinobinin daha doğru seçimi yaptığını düşünürken. Bana kalsa, bütün takımlarda bir Iryou-nin yetiştirilmesini, her Chuunin'in de mutlaka düşük seviye de olsa Shousen biliyor olmasını zorunlu kılardım. Bu yüzden hoşuma gitmişti Haruka'nın bu yönde bir isteğinin olması. "Olur tabi, bu beni de memnun eder. Şu taşı bir sağ salim bulalım da, dönüşte Nanmin'de kalıp çalışırız Teki-san." dedim hevesle. "Hatta akşam görev planını yaptıktan sonra vaktimiz kalırsa oturup konuşalım, Haruka. Ne seviyede olduğunu bileyim ki görevde senden ne kadar yardım alabileceğimi kafamda canlandırabileyim." diye bitirip, yola odaklanmaya devam ettim.

Altımızdaki yol süre geçtikçe iyice çetrefilli bir hal aldı. Ufak kayalar büyümeye, tepeleşmeye başladı. Araba iyi kötü gidiyordu neyse ki, fakat arada bir zıplamak, sarsılmak o kadar da iyi hissettirmiyordu. Hadi ben alışkındım, neyse, içerideki düşünemiyordum bile. Günün sonunda klasik bir şekilde koştura koştura gelmediklerine pişman olup isyan etseler anlayışla karşılardım muhtemelen. Ne zaman devrileceğimizi merak etmeye başladığım dakikalarda ise Kizashi geldiğimizi söyleyerek bu sarsıntılı çilemizi sonlandırdı. Bir malikaneye varmıştık. Hem havanın loşlaşması, hem de gözlerimin yola alışmışlığı derken yapıyı fark etmek için gözlerimi kısmam, etrafı bir iki saniye taramam gerekmişti. Birkaç katlı atıl bir malikaneydi bu. Doğayla içiçe olması konumu gereği hem planlı, hem de terk edilmişliğinden dolayı plansızdı. Acaba kime hizmet etmişti zamanında? Neden terk edilmişti? Sahibi daha iyi bir ev mi yaptırmıştı kendine, yoksa ülkedeki karışıklıktan dolayı terk etmek zorunda mı kalmıştı? Belki de ölmüştü, kim bilir. Kesin olan tek şey malikane sahibinin de, çevredeki ev sahiplerinin de buraya uzun zamandır uğramadığıydı.

Arabayı malikane kapısına kadar iyice çekip herkesin inmesini bekledim. "Siz geçin, ben hemen arkanızdan geliyorum." dedikten sonra aşağı, atların yanına inip şöyle bir durumlarını kontrol etmeye başladım. Epey yorulmuş olmalılardı, bu yüzden rahatlatmak için sakince başlarını okşadım ve elimi kahverengi olanın boynunda tuttum. "İyice dinlenin." dedim telepatik olarak. Bu sırada siyah olan, arkamda boyuma kadar uzamış olan bir ebegümecini yemeye çalışırken saçımı da ucundan kapmış, karnını doyurmaya koyulmuştu. Elimi bu sefer de ona uzattım, bir yandan saçımı kurtarırken. "Bir yere kaybolmayın." dedim ona da. Birkaç saniye daha bekledim. Atları bahane ederek kendimi içeride olacaklara hazırladığımı fark edince, birkaç derin nefes alıp verdim. Hazır olduğumu hissettiğimde ise koşar adımlarla kapıya yöneldim, bizimkileri yakalayarak içeri girdim.