[Ryuugan Mikauzi] Yeraltı

[GM - Naruto]

Gecenin bilmediğin bir vakti. Uykundan, kapından gelen hafif tıklama sesiyle uyanıyorsun. Yeni uyanmış olmanın verdiği mahmurluk, başta emin olamamana neden olsa da kalkarak kapıya gidiyorsun. Temkinli bir şekilde açtığın kapının önündeyse hiç beklemediğin biri var. Başta tanıyamıyorsun onu, en son chuunin sınavında görevliyken rastlaşmıştınız. Bu, uzun bir süredir köyde görülmeyen meşhur shinobi Kizashi. Ayrıca adamı tanıyamamanın bir diğer sebebi de belirgin bir fark görmüş olman. Saçları üç numaraya vurulmuş ve pek temiz görünmeyen bir sakal bırakmış. Onu son gördüğünden beri oldukça kilo vermiş, solgun görünüyor. “Görüşmeyeli uzun zaman oldu Mika, büyümüşsün.” diyor dostça bir ifadeyle. Ancak gözlerinde acele etmeni isteyen bir sabırsızlık var gibi. Mesajı alıyorsun ve hızla eve girip birkaç dakika içerisinde hazırlanıyorsun. Evden çıktığın gibi karanlığa karışan Kizashi’yi takip ediyorsun sessizce.

Köy sokaklarında bir süre yürüdükten sonra, beklediğinin aksine Chou binasına gitmiyorsunuz. Kuytu köşede kalmış minik bir binanın önünde duruyor Kizashi, ve kapıyı kodlu olduğunu farkedebildiğin bir şekilde çaldıktan sonra kapı açılıyor; içeri giriyorsunuz. Kapıyı açan kişi oldukça sıradan görünümlü bir kadın, sizi içeri davet ediyor. Girdiğiniz ev oldukça minik ve dikkat çekmekten alabildiğine uzak. Pencereler kalın perdelerle kapatılmış ve içeriyi aydınlatan tek şey duvarlara asılı birkaç şamdanda yanan mumlar. Evde herhangi bir dekorasyon yok, yalnızca eski püskü tahta bir masa ve dört iskemle. İskemlelerden birinde oturan kişi ise yine oldukça tanıdık bir yüz; jounin Shiba Gyaku. Sen herhangi bir tepki veremeden Kizashi masaya ilerliyor ve Gyaku’nun tam önündeki iskemleye çöküyor. Ardından size kapıyı açan kadın da Gyaku’nun yanına oturacak şekilde masaya gidiyor ve cebinden minik bir defter ve kalem çıkarıp yazmaya hazırlanıyor. Onları takip ediyorsun ve masaya oturuyorsun. Ne olup bittiğine dair pek fikrin yok, ancak pek hayırlı sonlanacağını düşünmüyorsun bu gizli görüşmenin.

Sen de oturduktan sonra Gyaku söze giriyor: “Hoşgeldin Mikauzi, oldukça kısa konuşacağım.” Kadının deftere sürekli bir şeyler yazdığını farkediyorsun. “Kizashi uzun bir süredir bizim için köy sınırları dışında bilgi topluyordu.” Parmak uçlarını önünde birleştirip dirseklerini masaya dayıyor bu esnada: “Sagi Riaru ismini duymuş olmalısın. Bir süredir sınır kasabalarımıza hain saldırılar düzenliyor. Kendine ait bir örgütü var, ve bir şeyler planladığını biliyoruz.” Kizashinin elini cebine attığını görüyorsun, mavi bir kumaş parçası çıkarıp masaya koyuyor, Gyaku kumaşa kısa bir bakış attıktan sonra devam ediyor sözlerine: “Kizashi’yle birlikte yağmur ülkesi sınırlarına sızacaksınız ve sözkonusu örgüt hakkında olabildiğince bilgi toplayacaksınız. Ancak kılık değiştirmeniz gerekiyor. Sen de, ancak özellikle Kizashi de yüzleri bilinen shinobilersiniz. Yağmur ülkesine girdiğiniz andan itibaren siz yalnızca basit birer sivil olacaksınız. Riaru hazırlıklı olacaktır, Kusa shinobisi olduğunuzun, hatta shinobi olduğunuzun anlaşılmasının tek bir sonucu olabilir: ölüm. Silah taşımak yok, ekipman yok, alınbandı yok, isim yok.” Ayağa kalkıyor Gyaku, ve kapıya doğru yöneliyor: “Kizashi yolda sana gerekli bilgileri verecek. Başarılar.” Kadın da o esnada yazısını bitirip ayağa kalkıyor, Gyaku’yu takip ediyor. İkisi sessiz sedasız evden çıkıyorlar. Kizashi ise önündeki mavi kumaşa kilitlenmiş bir şekilde, oturmaya devam ediyor yerinde.

Off Topic

Konunuzun GM'i şaşırtıcı ve hiç beklenmedik bir şekilde bendeniz Maxdown'dur. Ancak bu şok edici bilgiyi sindirdiğinizi varsayıyor; bir takım bilgilendirmeler yapmak istiyorum.

Kurgusal sebeplerden ötürü şuan için aktif operasyonları askıya almak durumundayız. Gelgelelim bir süredir bekletiyor olduğumuz aktif operasyon başvurularına karşılık kurgu üzerine direkt etkili olarak köy görevlerine atandığınız varsayılmaktadır. Süreci hızlandırmak için başvuru sürecini geçtik ve GM'ler arasında yaptığımız toplantıda verilen karar üzerine görevlerinizi tek tek değil, 2-1 şeklinde ayırarak açmayı gerekli ve doğru gördük. Bu kararın sebepleriyle role-play içinde karşılaşabilirsiniz, ancak karşılaşmayadabilirsiniz. Bu oyunun ilerleyişine göre belli olacak bir durum. Daha fazla uzatmadan pasifliğinizin "şuan" için 48 saat olduğunu bildirir, ilerleyen dönemlerde konunun akış hızına göre 24 saate çekilebileceğini belirtir, iyi oyunlar dilerim efenim.

Off Topic

Aşağıda listelenen konuları okumanız, göreviniz açısından faydalı olacaktır:

[Kitamura Susumu & Tsujihara Iori] Esir

Sagi Riaru

[Ryuugan Mikauzi]

-Sessiz sessiz tepelere ev kurmasınlar.-

Uykumun en tatlı noktası, uyuyor oluşumun bilinci ile yatarak kapalı gözlerle etrafı kolaçan ederken yaşadığım o sessizlik silsilesidir. Bir önceki günde gerçekten çok fazla yorucu bir iş yapmamışsam yahut yoğun bir antrenman gününden çıkmamışsam şuan uyandırıldığımda yaşadığım uyku mahmurluğunu yaşamazdım lakin mahmur bir şekilde, tıklatılan kapıyı ihtiyatlı bir hamle ile açtığımda, gerçekten yaşadığım şok aynada kendi suratımı görme isteği yarattı.

Göz bebeklerim büyüyüp küçülüp en uygun hizada görüşümü sabitlediğinde karşımda gördüğüm kişiyi ancak tanıdım. Birkaç kilogram ekle.. gözlere biraz ışık ve pozitivite.. saçları uzat ve sakalları yok et. Bildiğiniz karşımdaki kişi Kizashi' idi. Gözlerine bakar bakmaz anladım.. " Görüşmeyeli sen de değişmişsin.. biraz bekle geliyorum Kizashi-san."

HIzlıca siyah, taktiksel shinobi içliğimin üzerine hakamamı geçirdim, kürdan niyetine ağzıma bir senbon kondurup arkasından karanlıkta ilerlemeye başladım. Köy sokaklarının sonunda bir yerlerin sağından dönüp solundan rampa çıkınca, minik bir eve kodlu bir kapı tıklatması ile damlamamız bir olmuştu. Dekorasyon ekibi gerçekten çok titiz çalışmış ve içeriyi tüm gerekli malzemelerden arındırmıştı. İçeride yazman bir kadın ve Shiba-san ile karşılaşmak, gecenin bir vaktinde Kizashi ile yaptığımız gizli kapaklı yürüyüşe nazaran hiç şaşırtmamıştı. Her zamanki tavrım ile herkes oturduktan sonra boşta kalan sandalyeye çökmüş ve olacak olanları dinlemeye koyulmuştum.

Bilmeniz gerekmeyen pek çok sıkıcı bakışma, konuşma ve homurdanma sonrasında nihayetinde görevi açıkladılar. Ama, lakin ve hatta, yahutları bol olan bir kaç cümleden sonra işin rengi kendini belli ediyordu. Bu bir sızma operasyonu olacak, tamamen sivil olacağız, sivil olduğumuza inanmazlarsa öleceğiz.. içimden " Nah ölürüz.." diye bir savaş narası attıktan sonra, ben hala tek bir söz bile söylememişken yazman ve Shiba-san bizi içeriye buyur eden karanlığa karışarak köyüm başka noktalarına doğru yol aldılar.. yani muhtemelen.

Kizashi ile içi mükemmel bir şekilde "sade" döşenen hudut karakolu kılıklı evde yalnız kaldığımızda, derin bir nefes alıp gözlerimi Kizashi' nin gözlerine kenetledim ve söze girdim.

" Yare yare.. Sen git köyün dışından köyü koru.. köyün içinden seni kaçak ilan etmesinler(Kim bilir ne zorluklar çekti lan adam foşik dövlet).. Kizashi-san yüce birisin. Şimdi baya bir anlatıp durdular, beni bilirsin iyi dinlerim ve müsaade edersen paylaşmak istediğim fikirlerim var. Şunları ayarlayabilsek çok güzel olurdu, imkanı var mı diye bir üzerinden geçeceğim. İçi yağmurluk dolu 2 büyük heybe ve içi uzun boğazlı çiftçi botları ile dolu iki büyük heybe daha lazım bize, tabi yanımıza boş fatura koçanları almakta şart.. Öyle ben tüccarım ben bilmem neyim diyerek giremeyiz, hazırlıklı olacaklar. Ame' de herhangi bir bağlantın var mı mesela? Bize gerektiğinde ekipman sağlayabilecek bu da önemli. Tüm bunlardan daha da önemlisi senin yanında herhangi bir görevde eşlik edebildiğim için onur duyuyorum."

Ağzımdaki senbonu elimde çevirerek Kizashi-san'ı dinleyecek ve komutlarına uyacaktım.


out: Maxdown bey uçur beni.

[GM - Naruto]

Söylediklerini hafif bir gülümseme eşliğinde dinliyor Kizashi. Yorgun, nostaljik bir gülümseme. Ancak biraz tedirgin. Uzun süre yapmadığın bir şeyi yapmayı denediğin zaman sahip olacağın türden bir tedirginlik. Bu sırada gözleri ara ara hala önünde durmakta olan mavi tonlarındaki kumaşa kayıyor. Baktığında, kumaşın üzerine işlenmiş iki siyah daire ve yanlarındaki yarım daireyi görebiliyorsun. Ardından gülümsemesini sürdürerek söze giriyor: “Hevesli olman beni memnun ediyor Mika, bundan emin olabilirsin. Ancak memnun ettiği kadar da endişelendiriyor.” Kumaşı eline alıp, sana doğru uzatıyor ardından: “Bu, Riaru’nun sembolü. Adamlarının her birinde bu kumaşın aynısından var. Hedeflerimizi gördüğümüz anda tanımamızı sağlayabilecek birer ipucu” Soluklanıyor hafifçe: “Biliyorsun, bizim bir geçmişimiz var. Riaru’yla yani. Gyaku ve ben bir dövüşe tutuşmuştuk o adama karşı. İkiye karşı bir, ve sana kolaylıkla söyleyebilirim ki o adam bir canavar.” Kizashi her zaman hatırladığın gibi, hafif melankolik. Ancak daha önce hiç karşılaşmadığın şekilde sözlerindeki ciddiyet kanını donduracak gibi oluyor. “Gyaku bu işi hafife alıyor bana sorarsan. Bunu bir satranç müsabakası gibi görüyor, Riaru’nun hamlesi, sonra kendi hamlesi. Onu bu konuda uyarmayı denedim, daha birkaç saat önce. Ancak kendini öyle kaptırmış ki Riaru’nun oyun oynamaya niyeti olmadığının farkında değil.” Hafifçe silkiniyor sözleri bittikten sonra ve ayağa kalkıyor. Konunun kapandığını, odadaki kasvet dağılınca farkediyorsun.

Kizashi’nin yüzündeki gülümseme yeniden beliriyor. Cübbesinin iç ceplerinden birinden bir parşomen çıkarıp açıyor ve masanın üzerine koyuyor. Sembollerden anladığın kadarıyla bir mühürleme parşomeni bu. Parmağını hafifçe ısırıp kanattıktan sonra iki elini birden parşomene bastırıyor. Bu sırada konuşmaya başlıyor: “Aslında plan hazır, ama düşünme şeklini sevdim. Yakın sayılırlar zaten.” Hafif bir duman bulutu beliriyor aniden parşomenin üstünde; bulut kaybolduktan sonra ise masanın üstünde katlanmış iki cübbe ve iki takuhatsugasa belirdiğini görüyorsun. Cübbeler yıpranmış ve eski görünüyor, soluk kahverengi renkteler. Hasır şapkalar ise yer yer yırtık ve delik. “Hakamanı şimdilik buraya bırakman gerekiyor Mika, cübbeyi giy ve şapkanı tak.” Bu sırada kendisi de üzerindeki bol cepli cübbeyi ve alınbandını çıkararak masaya bırakıyor. Kahverengi cübbeyi üzerine geçirirken yol haritanızı çizmeye başlıyor: “Sagano Bambu Ormanı’na gidiyoruz, günün ilk ışıklarında orada bir kervanla buluşacağız. Daha doğrusu kervanı ‘devralacağız’. Dediğin gibi, elimizi kolumuzu sallaya sallaya dolaşamayız; biraz gerçekçiliğe ihtiyacımız var.” Hafif bir sırıtma beliriyor yüzünde, birkaç dakika önceki halinden eser kalmamış gibi. Bunun gerçekten ruh halinin değişmesinden mi, yoksa rol yaptığı için mi olduğunu kestiremiyorsun. “Ekipman işini pek kafaya takma, benim de birkaç numaram var.”

[Ryuugan Mikauzi]

( 0 0 ) - Hayat, yarım kilometre geriden selektör çekerek yaklaşan bir passat kadar yavşaktı. -


Kizash'nin tedirginlikle dolu sözlerinden sonra, İki siyah daire ve yanlarındaki yarım daireye düştü gözlerim. Bir süre orada takılı kaldılar ve gerisine kulaklarımla iştirak edebildim. Bezgin bir ses tonu ile '' Oyun oynamaya niyetinin olmaması daha iyi.. Biliyorsun, şuan bile senin ve benim ardımdan gelen yeni birileri var. Bir şekilde her türlü olacak olan olur ve her şey başladığı noktaya geri dönene kadarda son bulmaz. Çokta takma yani en fazla ölürüz. " sarkastik bir gülümseme ile yüzümdeki kasları olabildiğince sıkmış, dudaklarımı, kulaklarıma dikilmiş birer jelibonmuş gibi sabitlemiştim.

Kizashi benim söylediklerimin daha üst bir akıl tarafından nasılda planlanacağını, kısa bir kaç havalı cümle ve jutsu ile ortaya koymuştu ama bu bana koymamıştı çünkü o bir jounindi. Önce alınbandımı sonrasında ise üzerimdeki hakamayı ve shinobi içliğimi çıkararak, cüppeyi sırtıma geçirmiş ve şapkayı da kafama takıvermiştim.

" Kizashi-san devralacağımız kervan ne taşıyor biliyor musun? Ve belli bir noktaya kadar casusları olabileceğini göz önüne alarak yanımıza göstermelik korumalar alacak mıyız? "
.
Sagano bambu ormanı ha.. Bir kervan devralacağız.. bu kervanla köye sızıp işlevsel bir şekilde başarılı bir bilgi edinme operasyonuna kalkışacaktık. Sorduğum soruların cevaplarına göre kervanın içerisinde her ne varsa onunla ilgili, kısa sürede her türlü bilgiyi öğrenmek zorunda olduğumu adım gibi iyi biliyorum. Ayrıca orada sanki bu işi uzun zamandır yapıyormuş gibi poz keseceğimizden keşke Amegakure'de bu işlerin nerede döndüğünü, pazar açılan günlerin hangileri olduğunu, yada en işlek çarşıları nerede? Bu gibi soruların cevaplarını alabilseydim çok güzel olurdu.

Evet genel olarak Kizashi-san ile göreve başlamaya ruhen ve bedenen hazırım ve tabiki soru işaretleri olan noktalar var fakat zaman dizleri eriyen bir eşofman altı gibi, ilerledikçe incelen bir adam olduğundan kendimi ona emanet ederek ilerleyeceğim.

[GM - Naruto]

Kizashi sorularına karşılık olarak az önce çıkarıp masaya koyduğu cübbesine uzanıyor, biraz arandıktan sonra bir harita çıkarıyor ortaya. Cübbesini kenara çektikten sonra haritayı masanın üzerine açıyor göreceğin şekilde.



Bu sırada konuşmasına başlıyor: “Kervan, Takigakure’den yola çıktı. Yarım düzine şifalı otla dolu çuval içeriyor.” Bu sırada parmağıyla haritada bir noktayı gösteriyor. Bu daha önce görmüş olsan da çok aşina olmadığın bir sembol. Aşağı doğru bakan, ucu kesilmiş bir ok gibi duruyor. “Sırasıyla Çimen Ülkesi ve Yağmur Ülkesi’nden geçecek, ardından Rüzgar Ülkesi’ne girip Sunagakure’ye ulaşacak.” Parmağını yavaşça aşağı doğru ilerletiyor ve önce tanıdık bir sembolü, Kusagakure’nin çimenlerden esinlenerek çizilen sembolünü gösteriyor sana. Ardından aşağı doğru ilerleyerek Yağmur Ülkesini geçiyor ve Rüzgar Ülkesi sınırlarındaki Sunagakure’de duruyor. “En azından söyleyeceğimiz şey bu. Yarı yarıya doğru aslında, otları gerçekten de Takigakure’den getirttim. Biraz pahalıya patladı ama ödemeyi Gyaku yapıyor sonuçta.” Haritayı topluyor ve masanın bir kenarına atıyor.


İkiniz de yıpranmış cübbelerinizi giyip hasır şapkalarınızı başınıza geçirdikten sonra Kizashi mumları söndürüyor ve sessiz bir şekilde evi terkediyorsunuz. Gecenin karanlığında, tüm köy uyuyorken sakin sakin yol almaya başlıyorsunuz sokaklarda. Bu kez mırıldanarak devam ediyor Kizashi: “Sözkonusu şifalı otlar, Rüzgar Ülkesi’nin kurak topraklarında yetişmek için fazlasıyla narin. Yağmur Ülkesindeki aşırı nem de aynı oranda kötü etkiliyor, yetiştirilmeleri imkansıza yakın. Bu bize inandırıcılık katacaktır. Aynı zamanda dikkat çekmemizi de kolaylaştıracak.” Hava oldukça karanlık, ancak Kizashi’nin yüzündeki ciddiyeti farkedebiliyorsun: “Riaru’nun şuanda çok fazla şeye ihtiyacı var. Gıda, ekipman ve tabii bizim sahip olduğumuz; Yağmur Ülkesinde yetişmeyen, kolay kolay elde edemeyecekleri şifalı otlar. Adamları bizi, ve taşıdığımız şeyleri farkettikten sonra mallara alıkoymak isteyecekler. Yanımızda herhangi bir koruma olmaması onları daha çok cezbedecek, bizi kolayca devredışı bırakabileceklerini düşünecekler.” Kusagakure kapılarına yaklaşıyorsunuz iyice. “İşte tam da bu yüzden, yalnızca ikimiz olacağız. Korumasız iki garip tüccar. Bizi hafife alacaklar, ancak bunu yaptıkları anda durumu kendi lehimize çevireceğiz.” Kapılardan çıkıyorsunuz, birkaç yüz metre ileride ormanın başladığı sınırı hayal meyal seçebiliyorsun. Havanın aydınlanmasına biraz daha var gibi.

[Ryuugan Mikauzi]

- Zalim bir kaderin ellerindeki çatlaklar, tıpkı kış güneşinde gülerken kanayan dudak yarası gibidir.-



Haritayı incelerken Kizashi'nin sarfettiği cümleler ile kafamdaki tüm soru işaretleri yıkıldı. Kısaca bilmeniz gerekenlerden size bir bohça yapayım şimdi. Bir kaç dal bambu ormanı, bir su bardağı tıngırlı mıngırlı kervan yolculuğu, iki tutam şifalı ot, önce karıştıracak sonra güzelce mümkünse bakır bir kapta ezeceğiz. Bu karışımı antik şamanların zamanındaki gibi bir okuma ile neredeyse şehirler, kıtalar arası yolculuk eden bir 500T edasıyla oradan buraya, buradan şuraya götürüp, tıpkı bir MNG kargo çalışanı gibi müşteri memnuniyetini çokta sallamadan, yanımızda getirdiğimiz ekstra hizmetler ile teslimini sağlayacağız.

Hava henüz aydınlanmamışken kervanı devralacağımız noktaya doğru ilerliyorduk. Ülkemin kapılarından geçerken yanaklarımdan sıyrılan anılarım ile karşılaşıyordu gözlerim. Kulaklarım ise kendisine doğru hücum eden kizashi'nin açıklamaları ile uğraşıyordu. Bir müddet yürüdükten sonra orman sınırını seçebilir hale gelmiştim. " Harita, kervan ve içindekiler, planımız ve amacımız şuan tamamen kafamda oturdu Kizashi-san, teşekkür ederim. Sıkıntılı bir durumda kullanmak için, senin parşömenlerin içinde bir katana var mıdır? Merak ediyorum. Böyle bir şey benim çok işime yarardı ne de olsa hiçbir ekipmanımız yok."


Gözlerim, arkasına düşen yalnızlık hissi ile önüne serilmiş bu kareyi sonsuza kadar kaydetmişti. Tam şuan, birtakım yaşamak ve yürümek, birtakım ölüp ölüp dirilmek sonrasında döneceğimiz noktaydı. Kendi kuyruğunu yemek yerine başkaları ile ziyafet çeken bir piton gibi, farketmeden yeterinden çok şişmanladıktan sonra kuyruğuna kalan mesafe için ağladığı o kusursuz noktada, kendi döngüsü için ölümü bile göze aldığı söylenebilir.. Çünkü yemezse ilerleyemeyecektir ve yerse yaşayamayacaktır(çatlayacaktır).


... ne de olsa hiçbir ekipmanımız yok." Dedikten sonra en az Kizashi kadar ciddi bir surat ifadesi ile sakin ve düzenli adımlar ile yürümeye devam ediyordum.

[GM - Naruto]

Her bir adımınızla, orman daha da yaklaşıyor ve iyiden iyide gözünüzde büyümeye başlıyor. Ay, bambu ağaçlarının arkasında kalıp kayboluyor ve iyiden iyiye karanlık gelmeye başlıyor hava sana. Ancak çok az olan ışığa soruna karşılık olarak Kizashi’nin yüzünde beliren hafif sırıtışı farkedebiliyorsun: “Kılıcın yolundan vazgeçmedin ha?” Yürüyüşüne ara vermeden, cübbesinin önünü hafifçe açıyor ve sağ kolunu dışarı çıkarıyor önden. Kolunun üstünde, omzuyla dirseği arasında dışarı bakan bölgede bir dövme görüyorsun. Bir shurikene benziyor, ancak normal shuriken yapısından farklı olacak şekilde, uçları çıkıntılı ve sola doğru hafifçe kıvrık: “Ekipmanımız yok, ancak dövmem var. Kolumu koparmadıkları sürece endişe etmeni gerektirecek bir durum yok kısacası.” Dövmeyi gördüğüne emin olduktan sonra, kolunu cübbesinin içine geri sokuyor ve sözlerini sürdürüyor: “Gerçi daha hızlı ve basit yöntemler kullanmamız gerekebilir. Biliyorsun, katanalar fazla gösterişli.” Yeniden sırıtıyor hafifçe, bu sırada ormana giriyorsunuz.

Attığın her bir adımda ayağının altındaki otlar hışırdıyor ve nazik, kulağa hoş gelen bir ses çıkarıyorlar. Ülkenin güzel topraklarından nispeten karanlık, kasvetli ve bol çamurlu bir yere gidiyor olacağınız düşüncesi dolduruyor zihnini. Bir süre daha ilerledikten sonra, yaklaşık yüz metre ilerinizdeki karartı dikkatini çekiyor. Kizashi de fark etmiş olacak ki, adımlarını hızlandırıyor ve karartıya doğru ilerlemeye başlıyor. Sen de ona uyum sağlıyorsun. Net bir şekilde seçebilecek kadar yakınına geldiğinizde, yerdeki otlardan keyifle yemekte olan bir at ve bağlı olduğu üstü kapalı minik arabayı görüyorsun. Aynı zamanda atın yelelerini hafif hafif okşamakta olan bir adam var. Arabanın içi çuvallarla dolu görünüyor, ancak atın bağlı olduğu noktanın hemen arkasında ikinizin birden sığabileceği kadar geniş bir çıkıntı farkediyorsun. Muhtemelen orası oturma kabini olmak üzere tasarlanmış. Ata baktığında, biraz yaşlı ve hafif cılız olduğunu farkediyorsun ancak üzerinizdeki kıyafetlere ve arabanın bakımsız haline tam anlamıyla uyumlu gibi görünüyor. Bu esnada atın başında beklemekte olan adam da sizin geldiğinizi farkediyor ve saygıyla selamlıyor Kizashi’yi. Ardından konuşmaya koyuluyor: “İstediğiniz her şeyi, istediğiniz şekilde hazırladım Kizashi-Sama. Yola çıkmaya hazır.” Sözlerini fazla uzatmıyor, ve bu kez veda etmek için bir kez daha öne doğru eğiliyor ve ilerleyip ağaçların arasında kayboluyor.

[Ryuugan Mikauzi]

Bambu ağaçlarının irili ufaklı dalları, Ay'ı parçalarına ayırarak zarifçe mideye indiren bir beyefendiye benziyordu. Bu beyefendinin henüz yemediği bölümlerinden süzülen ince bir ışık ile aydınlanan surat ise yol arkadaşım Kizashi'den başkası değildi. Gülümsüyordu.. mırıldanıyor ve gözleri ile destekliyordu. Kılıcın yolu ha? Öyle büyük zaferlere açlığı olan kimselerin anında, İhtiyatlı korkakların önünde sonunda, cahil cesaretine sahip olanların ise muhakkak telef olacağı mutlak bir döngü. Bu bir bushido meselesidir nokta daha da ötesi yoktur. Bir kez yürümeye başladığında kendi döngünün ta en sonuna kadar gitmelisindir zira bunun başka bir yolu yoktur.

Bu yüzden söylediği şeylere yönelik bir yorum getirmek ciddi anlamda anlamsız olurdu. Bu yüzden sakince onaylayarak bakınmakla yetinmiştim. Bir süre sonra, daha önce ekipmanlarımızı çıkarttığı tekniği açıklarken yakalamıştı gözlerim Kizashi'yi bu teknik ile önceden mühürlemiş olduğu bazı şeyler gerçek dünyaya çağırabiliyordu. Fakat katana hem fazla gösterişliymiş hemde daha basit bir şeyler bulmamız gerekebilirmiş.. mhmhmh.. " Gerçi katanayı kimin kullandığına göre değişir." biraz sesli bir şekilde mırıldanarak Kizashi'ye ayak uydurmaya devam etmiştim.


Bir süre sonra iyiden iyiye ormanın ayaklarımızı çamur içinde bırakan bögelerine adım atmıştık. Ayaklarımızın altında ezilirken ninniler söyleyen çimenler yerine, vıcık vıcık bir dünya uzanıyordu. Gözlerim daha ileride bulunan bir bölüm için netlik ayarını tamamladığında bizi bekleyen kervanı açık ve net bir şekilde görebilir olmuştum. Üzerimizdeki çapulcu giysileri ile bir birine cuk oturan atlar ve arabası gerçekten özenli düşünülmüştü.. Beğendim. Adamın söylediği cümleler üzerine biraz kıllanmadım desem yalan olur belkide Kizashi'nin bana söylemediği bir şeyler vardır diye düşünürken buldum kendimi lakin ses etmedim neticede olacak olan olur. Gerçekten bazen hayatın bazı noktalarında " Çokta şeyapmamak lazımdı " ... Bir şekilde yükselip yağışa dönen her hava durumu gibi aklımda sağanaktan dönüp kendine gelmiş ve araba yolcuğuna başlamak için geri sayıma geçmişti. 10...9...

out: Çok yorgunum Gm-sama kusura bakma.

[GM - Naruto]

At arabasını teslim alan adam ayrıldıktan sonra, Kizashi zaman kaybetmeden arabanın hemen önündeki çıkıntıya atlıyor ve sana da gelmeni işaret ediyor. Sen de bindikten sonra atı dehliyor ve yola koyuluyorsunuz. “Yolumuz uzun.” diyor Kizashi. “Özellikle de yüklü bir at arabasıyla ilerlediğimiz için. Hızımızı azaltacak.” Ormanın çıkışına doğru ilerlemektesiniz. “Akşam saatlerinde Yağmur Ülkesi sınırlarında oluruz. Hava hala karanlıkken biraz uyumaya çalış. Öğlen saatlerinde de nöbeti sen devralacaksın, birkaç saatliğine benim de uyumam fena olmayacak.” Sözlerinin ardından sessizleşiyor Kizashi. Uyuyup uyumamak senin kararın, ancak yavaş yavaş saatler geçiyor. Güneş doğuyor önce, ardından kuşluk vakti geliyor. Güneş tepeye çıkarken Kizashi atın yularını sana vererek sırtını arabanın üstünü kapatan tentenin sapına dayıyor ve hasır şapkasını iyice indirerek uyku moduna geçiyor ve birkaç saat kestiriyor. Güneş alçalmaya başlıyor önce, sonrasında ufka yaklaşıyor. Ara ara acıktığınız zamanlarda tüketmeniz üzere hazırlanmış, arabanın içinde sizi bekleyen heybeden bir şeyler atıştırıyorsunuz. Siz ilerledikçe toprak değişiyor, hava değişiyor, saatler değişiyor. Çimen Ülkesi’nde hiçbir problemle karşılaşmıyorsunuz.

Güneş battıktan sonra, bir süredir yaklaşmakta olduğunuz büyük kara bulutlar iyice büyüyor gözünde. Yağmur Ülkesi sınırlarına yaklaştıkça nemin arttığını, havanın serinlediğini hissedebiliyorsun. Neyse ki üzerindeki cübbe paspal görünümüne rağmen oldukça sıcak tutuyor seni. Zemin iyiden iyiye çamura dönüştükten sonra, Kizashi sessizliği bozuyor: “Şu andan itibaren Yağmur Ülkesi sınırlarındayız. Her an her şeye hazırlıklı ol Mika.” Duraksıyor bir süre, kafasında bir şeyleri tartıyor gibi. “Bir planın var mı? Bana bir önerin? Yoksa ilerlemeye devam edip şansımızı bu şekilde mi deneyelim?” Vereceğin cevabı oldukça ilgiyle bekliyormuş gibi görünüyor.

[Ryuugan Mikauzi]

Uzun yollarda heybeli ardımız, inceden inceden ilerliyoruz. Etrafımı saran atmosfer ağırlaşıyor, kararıyor aklım ve akabinde gözlerim. İncecik bir su damlıyor yüce kayalardan narin tabakalara, oralardan alev alıyor kızgın bir ruh ve en az ruhu kadar kızıl saçları ile yükseliyor göğe. Hani kesmiş olsan bir kolu ancak o kadar kırmızı kanar dudakları, işte o şekilde bakıyor gözlerindeki mavinin ardında kanlı kırmızı noktalar, bir bütün beyaz öbek yanları. Sorunsuzca ve ağırlıksızmış gibi atlıyor tepesinden aşağıya, tam ortasından su sızdıran yüce dağın.. Ellerimin üzerinde şaha kalkıyor kaşları, o an yere değiyor elbisesi ve kirleniyor tüm dünya. Alnıma damlayan kırmızı damlacıklar, gözlerimden içeriye ilişiyor ve başka bir şeyler ile birleşiyor, öylece el ele ve büsbütün akıyor bedenimden ayak parmaklarımın arasına. Sızlanarak dönüyor ve nemli havanın yüzümde sekişi ile uyanıyorum.


Uyanışımdan itibaren görevimin sorumluluklarını yerine getiriyor.. koruyor, kolluyor ve ilerliyordum. Yemeği bile ilerlerken yiyor ilerlerken uyuyor ve uyanıyorduk. Sanırım gerçekten de en önemli şeylerden birisi ilerlemekti...

Bir süre sonra nem ciddi oranda arttığından, güneşin yokluğunda sıcaklıkta aynı oranda düşüyordu fakat cübbeler iyi iş görüyordu. Mahşerde ölene kadar çalışmak zorunda olan atlar kadar sağlıklı ve tok atlarımız ile yağmur ülkesinin sınırlarına girmiş bulunuyorduk. Kizashi'nin yemlemesine tabi ki söyleyecek bir şeylerim vardı. Ticaret yapmak için elimizde bir ruhsat benzeri bir evrak olup olmadığını bilmiyordum.. yahut kervanımızın hangi dükkan adına kayıtlı olduğunu yada bunun gibi şeyleri fakat bir şeyi biliyordum.

" Bu kervanın yasal durumu, köyden çıkış izni, çalışma şartları vs.. bunların hiçbirine vakıf değilim.. Eğer vakıf olsaydım belkide direk tekerleğimizi kırıp köy otoritesinden yardım talep edebilirdik. Böylece belki önem seviyesinde geride bir göreve atanan kişilerden biraz bilgi koparır, bölgede yasal olur ve daha çok para için kırsala açılıyormuş gibi yaparak amacımıza hizmet etmeye başlayabilirdik.. diye düşünüyorum. Fakat sizi tanıyorum bunları zaten biliyorsunuz.. (hınzır bir gülümseme ile) neden beni zarflıyorsunuz Kizashi-san? " Ne ben, ne de Kizashi birbirimizi son gördüğümüz gibi değiliz..daha iyiyiz, daha kötüyüz belkide biraz daha çirkiniz ama bu çok normal değil mi? Zaman.. o hepimizin üzerinden geçer.