[Amano Kagami & Haizara Shiri] Milyonluk Soru (Part 1)

[Haizara Shiri]

Vücudunun,hareketlerinin, alışkanlıklarının iğrençlikle dolu olmasına rağmen en azından düşünce şekli itibariyle belirli bir olgunluk görebiliyordu Shiri. Belki tecrübeyle, belki deli düşüncesiyle kurulmuştu bu cümleler. Haklı olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Bugün Totsukawa yarın başka bir kasaba. Tek değişen şey malesef Jin'in dediği gibi, sallanan sikin boyutuydu. Düzensizliğin, kuralsızlığın içinde saklı bir düzendi bu. Öğütücü bir çarktı aynı zamanda. Yakima'nın ne kadardır bu düzeni devam ettirdiğini merak ediyordu. Ne kadar zamandır zırhlıları emri altında tutuyordu ? Ne kadar zamandır bağlılığı özgürlüğe olan kasabanın tasmasını çekeliyordu ? Ne zaman başladığını, ne kadar sürdüğünü bilmiyordu. Ancak ne zaman sonlanacağı barizdi. Jin'in söylemiyle açıklayacak olursa, daha uzun bir sik gelene kadar.

Kolları bağlı sürdürdüğü diyalog yeşil ve kırmızı balgamlarla şenlenirken dayandığı tezgahtan ayrılarak doğruldu. Birşeylerin yanlış gittiğini anlamak için doktor olmaya gerek yoktu. Shiri'nin tek güvencesi ise, Jin'in cümlesinde gizliydi. '...deldik galiba gene.' Ne tür bir bağımlılığı olduğundan emin değildi, sadece ilk kez bunu yaşamıyor olması rahatlatıcıydı. Yeteri kadar konuştuktan sonra ölmesini umursayacağını sanmıyordu zaten.

Jin ile Yakima arasındaki ilişki ise Jin'in cevaplarına rağmen bilinmezliğini koruyordu. Jin'in Yakima'yı onaylamamasına rağmen en azından sempati beslediğini anlayabiliyordu. Üzerine o boşvermişliğe rağmen mama ve kalacak yer ile paketlenince... Yağmur ülkesi içinde yabana atılmayacak şeylerdi bunlar. Mantığına sokamadığı tek nokta, Yakima'nun bu konuda olan çıkarıydı. Böyle bir iğrençliği koruma altına almak, beslemek için tahmin ettiğinden çok daha fazlası olmalıydı işin altında. Burnunu sokmak istediği, fazla fazla merak ettiği birşey değildi bu. Sadece Jin'den daha iğrenç olan bu oluşumu tanımak istiyordu Shiri. Şayet bir günlüğüne bile olsa burada kalacaklarsa, boğazına yapışabilecek hısmını en azından balgamını görecek kadar tanımalıydı.

Yakima hakkındaki diğer bir cümle ise Shiri'nin soru işaretlerini ikiye katladı. Çomak fırlatınca geri getirecek bir tip. Üzerlerindeki ekipmanlar, kurdukları düzen ve elinde tuttuğu güç. Yağmur topraklarında rahatlıkla elde edilebilecek şeyler değildi. Hatta taşın suyunu sıkmak deyimini haklı çıkarırcasına zordu. Ona arka çıkacak biri olma ihtimali yüksekti, yahut farklı bir topluluk. Bunu hesaba katması gereken senaryolar fazlasıyla uç noktalardaydı ancak gözardı da edemezdi.

Daldığı komplo teorilerinden Jin'in nefes almayan göğsünü görünce koptu. Beyaza bulanan teni, kesilen soluğuyla bu sefer 'gerçekten' ölü gözükmeyi başarıyordu. Bağlı ellerini çözerek dikildi ve birkaç adım attı jin'e doğru. Soluk borusu. Soluk borusu gerçekten delindiyse nasıl müdahale edileceğinden emin değildi. Daha önce de yaşanmıştı. Sağ çıkmak konusunda da, en az ölmek kadar tecrübeli olmalıydı.

Kagami'yi başıyla onayladıktan sonra çıkışına dek bekledi. Laf almak istediği ilk kişi ölü moduna geçtiyse, ikincisine geçmekte sıkıntı yoktu. "Daha önce oldu mu böyle ? Nasıl çekip alıyorlar bunu ölümden ?" Ciddi bir sorudan ziyade hancının dikkatini kendi üzerine çekmeye çalıştı. Konuşurken aynı zamanda oturdukları masaya yöneldi. Bohçasını alarak içinden bir miktar para çıkaracak, ardından sırtına geçirecekti tekrar. Kagami, Hagane üyelerini çağırdığında nasıl bir tepki ile karşılaşacaklarını bilmiyordu. 5.000 ryo. Shiri parayı hızlıca saydıktan sonra tekrar eski yerine döndü ve parayı hancının görebileceği şekilde tezgaha, varsa tezgahın arkasında görünmeyecek bir yere koydu. "Zararın ve gelecek ihtiyaçların için. Yeterli değilse söyleyebilirsin." Adam yetmez derse zaten parasının yarısını vermiş olan Shiri'nin yapabileceği pek birşey yoktu ama içten cümleler tekniğinin etkilerini biraz daha arttırabilirdi. Üzerine de bu para eklenince... Jin'den daha basit ve açık konuşmasını umuyordu. "Kimdir nedir bu adamlar ? Ne diye 'efendileriniz' gibi davranıyorsunuz ?" Jin ile konuşurken, Hagane örgütüne karşı kurduğu cümleleri hancıdan gizlemişti. Şimdi bundan çekinmiyor, paranın birşeyleri değiştirebileceğini umuyordu. "Aç kalan birini ekmek aşırdı diye süründürüyorlar. Hanına girip dağıtıyor, kuruş koklatmadan gidiyorlar." Konuşmasını sakin bir ses tonuyla gerçekleştiriyor, hancı üzerinde olabildiğince kontrol kurmaya çalışıyordu. "Buna gerçekten razı mısınız ? Kaç kişiler de koca kasaba susuyorsunuz ?" Çok zor cevaplar değildi aslında. Hatta Shiri hepsini tahmin edebiliyordu. 'Ekmeğimize çöküyorlar ama karşılığında bizi koruyorlar.' Yine de farklı şeyler duyma umuduyla parasını gömmüştü Shiri. Memnun kalmazsa geri almasının önünde bir engel görmüyordu.

[GM - Naruto]

Kagami: Hancı sana "Yakima-sama ilgileniyor genelde onunla." diyor. Hancı biraz tedirgin ama metanetli duruyor. Ensesinden aşağı kayan bir boncuk teri görüyorsun ama içinde bulunduğu stresli durumu suratında bulamıyorsun. Daha fazla vakit kaybetmeden dışarı çıkıyorsun.

Gece. Meydan gayet açık, ancak karanlık. Normal bir köyün veya kasabanın daha parlak, daha cıvıl cıvıl olmasını beklersin bu saatlerde bile. Ancak etrafına göz gezdirdiğinde meydanı çevreleyen kutu gibi evlerin sadece bir kaçından ışık sızdığını görüyorsun. "Cunta" kelimesi canlanıyor kafanda. Etraftaki kahverengi Japon evlerinin üstüne çöken karanlığın arasında, iki kişiden oluşan bir grup görüyorsun. Üstleri standart samuray zırhı ile kaplı ve bellerinde de birer katana mevcut. Dar bir sokaktan çıkıyorlar ve başka bir sokağa ilerliyorlar. Sen de onlardan bilgi almak için yürüyorsun yanlarına doğru.

Elemanlar ışıkları açık bir evin önünde duruyorlar ve cama doğru yaklaşıyorlar. İçlerinden biri camı tıklatıyor. Diğeri de duvara yaslanıp soluklanıyor ve ağzına bir sigara götürüyor. Bir kibrit çıkardıktan sonra onu yakıyor ve derin bir nefes çekiyor. Sigara yanarken, evin ışığı sönüyor. Elemanları bu karanlıkta görmeni sağlayan tek şey bu herifin elindeki sigara. Elemanların tipleri de diğerleri gibi gayet standart. Siyah saç. Sert mizaçlar. Bir tanesinde bandana mevcut, alnında. Sen onlara yaklaşırken sigaralı herif bandanalıyı dürtüyor. Arkasını dönen adam, seni görünce sert bir duruş takınıyor. Sesli konuşma mesafesine gelince sana doğru bir kaç adım atıyorlar.

"Bu saatte dışarıda durman için iyi bir sebebin olmalı. Yoksa, evine git." Bir kaç saniye süzüyor bandanalı seni, laflarını sarf ettikten sonra. Sigaralı lafa giriyor ciğerlerindeki dumanı saldıktan sonra. "Buralı değilsin sanırım." Bu laf karşısında bandanalı önce sigaralıya, sonra da sana bakıyor kaşlarını çatıp. Sen ise, onlara Jin denen herifin bu sefer cidden ölmüş olabileceğini ve Yakima'ya haber verilmesi gerektiğini söylüyorsun. Bandanalı olan herifin suradı hafifliyor, bir kaşını çatıp sigaralıya dönüyor. Sigaralı da gözlerini kapatıp yılmış bir yüz ifadesine bürünüyor. "Bir şey olmaz o ite. Ama biz yine de haber veririz." Ardından tekrar bir fırt çekiyor sigarasından. Bu sırada da, bandanalı herif konuşuyor; "Dikkatli davranın." Sizin de birilerinin misafiri olduğunu düşünüyorlar muhtemelen. Zaten duruşundan ve kıyafetinden senin basit bir köylü olmadığını da anlamış olmalılar. Bandanalı herif de lafını söyledikten sonra tekrar yürümeye başlıyorlar. Sigaralı herif başka bir sokağa giriyor, bandanalı ise başka bir camın kenarına gidip tıklatmaya başlıyor. Sen ise, hana geri dönüyorsun.

Shiri: Hancıya sorularını sıralıyorsun parayı tezgahın altında bir yere bıraktıktan sonra. Hancı, soruları dinlerken tedirginleşiyor ancak paranın tezgahın altına gittiğini görünce bu tedirginlik, dikkate dönüşüyor. Sesini kısarak konuşmaya başlıyor yanındaki bir sandalyeye çöküp. Herif dayıdan dalkavuğa yatay geçiş yapıyor resmen. "Jin-sama kendi kendini çekip çıkarıyor. Yani, ben anlamıyorum bu işlerden ama bir süre sonra uyanıyor. Hemen olmuyor, hani bir süre sonra uyanıyor. Ama süresi hep değişiyor." Sanki ona inanmayacakmışsın gibi gocunası bir surat takınıyor ve devam ediyor. "Geçen hafta çatıya çıktı. İnerken de beceremedi, ayağı kaydı. Kafa üstü düştü. Böyle," bu sırada iki eliyle bir yumru şekli yapıyor, "bişey oldu kafası. Öldü sandılar. Bi çukura attılar cesedini. İki gün sonra bok, kan ve toprak kokarak geri geldi. Demin de işte hemen kendine geliverdi. Biz anlamadık ne oluyor. Diğerleri biliyorsa bir şeyler ben bilmiyorum beybabam." Ardından derin bir nefes alıyor, sandalyedeki duruşunu düzeltiyor ve sesini epey kısıyor. "Biz ister miyiz beybabam? İstemiyoruz. Ama Amegakure bizimle uğraşmak yerine başkentteki Daimyo ile uğraşıyor. Sınırlara yakın bizimki gibi kasabalar böyle örgütlerin keyfine kaldık. Razı olmak zorundayız. En azından kimseyi öldürmüyorlar. Kendi katı kuralları var. Ürettiğimiz yiyeceğin bize yetecek kadarını bırakıyorlar. Eğer açık olursa başka köylerden buraya getiriyorlar, ama bunun karşılığında da bazılarımızı başka köylerde çalışmak için götürüyorlar. Kendi sistemleri var. Bizimki gibi dört, belki de beş kasabayı kontrol ediyorlar. Nasıl buna karşı çıkabilirsin ki beybabam? Adamlar sistemi kurmuş. Bize de Amegakure gelene kadar kafamızı eğip 'he' demek düşer. Sen olsan aksini yapmaz mıydın?" Ardından doğru düzgün bir oturuş biçimine geçiyor ve Jin'e bakıyor. "Bu adam da geçen ay falan geldi. Yakima'nın yanında takılıyor genelde. Ne iş çevirirler, ben bilmem. Ben sadece burayı tertiplerim beybabam."

Herifin konuşması bittiği anda, içeri Kagami giriyor.

[Amano Kagami]

Hancının tedirgin ve ancak duruma büyük oranda alıştığı her halinden belli olacak şekilde takındığı tavırlar, onu şüphe listemde gerilere atıyordu. Ancak başından beri düşündüğüm gibi, en ufak şüphe bile şahsım adına temkinli olmama neden oluyordu. Tek bir şüphe beni her şeyimden alıkoymuş ve buralara kadar getirmişti. Bu sebeple, içine düştüğümüz durum karşısında endişeye mahal verip önceliklerimi göz ardı edemezdim. En azından bugüne kadar yaşadığım hayat bana bunu öğretmişti. Hancıdan aldığım cevap tahmin edilebilir ve yeterliydi. Ancak artık kimi bulmam gerektiği konusunda tereddüdüm bulunmuyordu. Her ne kadar gecenin bu saatinde bir misafir olarak Yakima’ya nasıl ulaşacağımı bilmesem de, ona ulaşabilecek birilerini bulmam çok da zor olmamalıydı.

Bir kaçak için gece her zaman kasvetli olurdu. Bu kaçak her şeyi kafasına takan ve en ufak bir kıpırtıdan bile bir soru çıkaran biriyse, gece onun en büyük düşmanlarından biri oluveriyordu. Shiri ile olan yoldaşlığımızın sancılı dönemlerinin çoğunluğu da geceleri peydah oluyordu. Tutulması gereken nöbetlerle bölünen ve tam anlamıyla uyku bile denemeyecek dinlenme anları dahi rahatlamamıza engel oluyordu. Yürüdüğümüz yoldaki isterik tavrımız kaderimize küfretmemize engel oluyordu, ancak gerçek anlamda bir uykuya ne zaman kendimizi teslim ettiğimizi bile bilemiyorduk. Gecenin dinginliği her zaman tehlike ile eşdeğer bir anlam içeriyordu bizler için. Maalesef bugünümüz de dünümüzden farklı değildi, yarından farklı olmayacağı gibi. Kendimi hanın dışına attığımda, ciğerlerimi kan kokusundan arındırmak için birkaç derin nefesle doldurduğumda, kendi nefes alışverişimin yankılanmasıyla nasıl bir yerde olduğumuzu keşfetmeye başlıyordum.

Saatler henüz daha gecenin dünyaya tam hakim olduğu anları kapsamıyordu. İnsanların evlerine kapanıp sıcak yemeklerini yediği ve ailesiyle vakit geçirmeye başladığı, uyku öncesi son tatlı anların yaşandığı bir zaman dilimi içerisindeydik. Hatta arkadaş gruplarının beraberce bir yerlerde takıldığı, gençlerin kendilerine müsait eşler aradığı ve bu nedenle de sokaklardaki renkli yaşamın başladığı anların içerisinde olduğumuz bile söylenebilirdi. Tüm bu yaşantıların var olduğu ortamların yaydığı ışıkların, gecenin karanlığını delmesine şahitlik etmesi gereken gözlerim, şu an derin bir karanlığın içine bakıyordu sadece. Etrafta ne gezinen bir canlı vardı ne de geceyi yok saymayan çalışan ışıltılar. Birkaç evden yayılan puslu ışık bile var olmaktan son derece rahatsız duruyordu. Işığın bile huzursuz olduğu böyle bir ortamda insanların nasıl olabileceğini tahmin etmek çok zor değildi. Yakima’nın “Bağlılığı özgürlükten yana olan bir yerdesiniz.” sözü bayat bir şaka tadı bırakarak zihnimden geçerken Shiri’nin bu bağlılığın güce dayandığı yönündeki tespitinin doğruluğu karşısında buruk bir tebessüm yüzümde beliriyordu. Ancak bu tebessümüm, Shiri’ye de söylediğim gibi bu yerin kokuşmuşluğun esiri olduğu yönündeki bir adım daha ileri götürdüğüm düşünce ile yok oluyordu.

Gözlerim gecenin zoraki karanlığında iki Hagane üyesini tespit ettiği anda, derin bir nefesle onlara doğru yürümeye başladım. Adımlarımın çıkardığı yaşama göre az, geceye göre yüksek sesleri eşliğinde dar bir sokaktan bir başkasına geçtiğimiz sırada, puslu ışığın geceye inat edercesine yayıldığı bir evin önünde ilerleyişimiz son buluyordu. İkiliden biri evin camını tıklayarak gecenin mutlaklığının hakim kılınmasına vesile olurken, bir diğeri de ortamdaki son ışık kaynağı olan sigarasından bir nefes alıyordu. Adımlarımı bu ikiliye doğru devam ettirdiğimde ise, ilk önce sigaralı herifin, sonrasında ise bandana takmış elemanın dikkatini çekmeye başarıyordum.

Bandanalı Hagane üyesinin sarf ettiği sözlerin ardından, içimde büyüyen hayvani bir dürtü, bu iki adama saldırıp onları geceye kurban etmemi söylüyordu. Bu kasabada kısa zaman içerisinde gördüklerim bana yetmişti ve artık içimde biriken gitme düşüncesi, yerini daha kanlı bir vahşete bırakıyordu. Her ne kadar ruhumun özünde böyle bir insan olmasam da, yaşadığım hayat elimi kana bulamaktan çekinmemem gerektiğini detaylıca anlatmış ve beni ikna etmişti. Ne var ki, şu an bunu yapamazdım, yapmamalıydım. Zihnimde bunun aptalca bir fikir olduğunu fısıldayan cümlelere şimdilik kulak vermem gerektiğini düşünerek, bu ikiliye Jin’in durumundan bahsetmeye başladım. İkilinin umursamaz tavrı karşısında, kaşlarım bir nebze çatılsa da, içimdeki esas birikenleri sindirmeye çalışarak arkamı dönmüştüm. Söylenecek başka bir söz yoktu, söylenmesi gerekenlerin de anlamı… Kafamda düşünceler yerli yerine oturmaya başlarken, tek sorun Shiri’nin tepkisi ve zaman olgusuydu. İkili hala daha gecenin hakimi olmak istercesine camlara tıklarken, onlara gecenin kime ait olduğunu göstermemiz gerekiyordu. Her bir sönen ışığın aslında onların ömürlerinden çalınan anlar olduğunu… Hana geri dönene kadar, karşıma başka bir lavuğun çıkmaması için bildiğim tüm Tanrılara dua ediyordum. Hangisinin duamı kabul edeceğinin bir anlamı yoktu. Herhangi birinin kabulü benim için yeterliydi.

Hana geri döndüğüm anda, hancının susma anına denk geliyordum. Merakım onun ne dediğinden ziyade Jin’in hala ölü olup olmadığı konusuydu. Ortamda konuşan birinin olmaması da benim için bir şanstı. Dolayısıyla kapıdan içeriye attığım ilk adımın ardından “İki adama durumu izah ettim. Ancak Jin’in durumunu pek önemsediklerini söyleyemem. Yine de Yakima’ya haber vereceklerini söylediler.” diyerek Shiri’nin yanına gelecektim. Hancının yüzünden okuyabildiğim şeyleri sindirdikten sonra Shiri’ye bakarak “Burası gerçekten çok kötü kokuyor. Bir şeyler yapmamız lazım.” diyecektim. Birlikte geçirdiğimiz zamanlardan sonra, Shiri’nin ne demek istediğimi anlayabileceğini düşünüyordum. Ancak hancıya olan güvensizliğim nedeniyle açık açık bir şeyler konuşamazdım. Bu sebeple de cümlelerim biter bitmez hancıya dönerek “Yapabileceğimiz bir şey var mı?” diyecektim. Belki elimi biraz pisletmem gerekebilirdi, ancak bizlerin de misafir olduğu düşünüldüğünde, hancının bize herhangi bir iş vereceğini de düşünmüyordum. Yine de, en azından Shiri’ye söylemek istediklerimi söylemiş olacaktım.

[Haizara Shiri]

Tezgaha tekrar çökmesinin ardından hancıya çevirdi odağını. Suratındaki endişe ve kaygı dolu ifade, tezgahın altına uzanan para ile yok olmuştu. Endişe verici birşey olduğunu reddetmeyecekti. Aynı zamanda anlayışla da karşılıyordu bu durumu. Sattığının parası verilmeyen, belki çocuğu torunu alıkoyulan biriydi karşısındaki. Cebine sokacağı biraz para, dolayısıyla midesine girecek ekmek için değerlerini satmasına saygı dahi duyuyordu. Shiri ve Kagami'nin hayatı da, buna ters bakamayacak kadar inişli çıkışlıydı zaten. Bir gün tepeyken, ertesi gün beş kuruşa muhtaç kalabileceğinin bilincindeydiler.

Son saatlerde yaşadıkları ve gördükleri tek bir duruma çıkıyor, bu da fazlasıyla abartı kaçıyordu. Jin ölümsüzdü. Kırık silahını vücuduna soksa da ölmüyordu. Daha öncekiler gibi soluk borusunu delse de ölmüyordu. Beynini dağıtıp mezara girdiğinde ise, öğle uykusundan gibi kalkıp geri gelebiliyordu. Jin ise kendi lanetini zevke dönüştürmüştü. Eğer gerçekten ölümsüz ise, Shiri'nin ona saplayacağı wakizashi birkaç saat sonra hiçbir anlam ifade etmeyecekse, burada ne arıyordu? Yakima'nın önüne koyacağı bir mama tabağına neden muhtaçtı? Tüm iğrençliğine rağmen belirli bir yaşanmışlığa, merak uyandıran bir hikayesi olduğuna emindi Shiri.

Yerine iyice sinerken, bu kasabanın acıklı hikayesi de önüne serilmeye başlamıştı. Öngörüsü doğru çıkmıştı. Bağlılıkları özgürlükten ziyade, güce bağlıydı. Özgürlük, güce sahip olanın ucunu gevşettiği tasma kadardı. İnsanlar yerlerinden sürülüyor, ekmekleri elleriden alınıyor, bunun karşılında ise kendi hayatlarıyla ödüllendiriliyorlardı. Ve diğer bir tanımı da doğruydu. Öğütücü bir çark dönüyordu burada. Ellerindeki kasabalara aynı zulmü uyguluyor, yetmediğinde insanları köle gibi çarkı döndürecek şekilde yerleştiriyorlardı.

Ve bu, baştan sona haklarıydı. Hancının belki üzüntüden kırışmış suratına baktı. Dediği gibi, başını eğmekten başka ne çaresi vardı ? Kendi içinde kavrulan, 2-3 masumun canını korumaktan aciz Ame çekip gitmişken ne yapabilirdi ? Kusa'sı, Ishi'si, Konoha'sı kendi zevk diyarlarında birbirlerini ellerken, insanlığın öldüğü yere pembe bir perde çekmişken ellerinden ne gelirdi ? Anlatılan o efsanevi hikayeleri hatırlıyordu Shiri. Madara'nın düşüşünü, tanrıların yok oluşunu, yeni tanrı parçacıklarının dünyaya 'barış' getirmesini. Dinlemekle kalmamış, aslında hikayenin başladığı topraklarda yaşamını sürdürmeyi seçmişti. Ulu Hashirama'nın gömdüğü karanlık dallarını bu topraklarda tekrar filizlendirmişken ve bu topraklar hala arındırılmamış bir şekilde bırakılmışken nasıl bir barış söz konusu olabilirdi ki ? İşte tam da bu yüzden haklarıydı. Haganesi, osu busu. Güçleriyle baskı kurabiliyorlarsa, insanlığın güvendiği insanlar buna meh diyorsa ellerinden geleni yapmaktan çekinmemelerini anlıyordu Shiri. Ancak bu denklem tek taraflı işlemiyordu. Hagane ve kasaba halkları eşitliğine, Shiri ve Kagami eklenmişti. Bunun tartıyı ne tarafa doğru götüreceği, kimin kimi yiyeceği ise şimdilik belirsizlikti. Shiri sadece hakkını istiyordu. Eğer daha güçlüyse, bu güç ile zülmedenlerin üzerinde baskı kurma hakkını istiyordu. Gücünün, hüküm süreceği günlere erişmesini istiyordu. Ezip geçtiği ilk basamak gözü perdeli bir Kusa genciyken, şimdi Hagane palyaçoları olacaktı.

Bakışlarını içeri giren Kagami'ye yönlendirirken kendi içinde mırıldandı. 'Amegakure gelene kadar.' Sabit durarak Kagami ile hancı arasındaki diyalogun sonlanmasını bekledi. Bu sırada tekniğini sonlandırarak aktif dinlenmeye geçecek, kaybettiği chakrasını toparlayacaktı. Konuşma bittiğinde ise durumu Kagami'ye izah edebilirdi. Onun da bir temizlik niyeti taşıması Shiri'nin içini memnuniyetle dolduruyor, kursağında takılı kalmış hevesi yutkunmasını sağlıyordu.

Konuşmaları bittikten sonra yerinde doğrularak sırtını hancıya verdi ve Kagami'ye yaklaşto Sesini hancıdan saklamaya çalışacak ancak çok da debelenmeyecekti bu konuda. "Evet, bir temizlik lazım." Jin'i süzdü bir süre. Yaşam belirtisi arıyordu. Bir süre ölü kalması işine gelirdi aslında. Sesini tekrar hancının duyabileceği seviyeye çekti. Durumu özetlerken belki unuttuğu noktalar aklına gelir, ekleme yapabilirdi. "Hagane üyeleri halkı zorluyormuş anlaşılan. Çalıştırıyor, karınlarını doyuracak miktardan fazlasını ellerinden alıyormuş. Eğer yeteri kadar üretmezlerse farklı kasabalardan buraya insan getiriyor, karşılığında buradan insanları farklı yerlere sürüyorlarmış. Köle gibi çalıştırmak için. Dört beş kasabayı da kontrol ediyorlarmış. Sistemliler." Kafasını hafifçe çevirerek hancıya baktı, tekrar Kagami'ye çevirdi odağını. "Kasaba halkı ise Amegakure gelene kadar kafalarını eğip he demek zorunda" Çarkı anlatırken eksik bıraktığı bir nokta olduğunu düşünmüyordu. "Jin ise bir nevi ölümsüz. Geçenlerde çatıdan düşmüş. Beyni böyle-" Eliyle hancının yaptığına benzer birşey yaparak devam etti. "olmuş. Gömmüşler. İki gün sonra mezarından çıkıp gelmiş. Öncesinde ise, iki ay önce yerleşmiş bu kasabaya" Birşeyler yapacaklarsa gece karanlığı bulunmaz bir nimetti. Kagami'nin yanından geçerek hanın kapı tarafına gören bir penceresine yanaşacak, yoksa kapıyı hafifçe aralayarak gelen giden var mıydı ona bakacaktı. Kagami'nin yanından geçerken ise, bu sefer sadece kendi aralarında kalacak bir fısıltı yayacaktı. "Hazır olduğunda çıkabiliriz." Eğer sürekli ölüp uyanıyorsa, Yakima'nın zahmet edip buraya adam yollayacağını sanmıyordu. Ancak tersi duruma da hazırlıklı olmalıydı.

[GM - Naruto]

Shiri konuşmasını bitiriyor, ardından tekniğinin kapanmasından gelen rahatlık hissinin keyfini çıkarıyor yarım saniyeliğine. Ardından, içinizden hangisi ilk konuşacaksa, bir nefes alıyor lafa girmek için. Ancak o nefes, daha ağızdan verilip kelimelere dönüşemeden, bir hareketlilik oluyor Jin'de.

Jin'in vücudu kasılıyor durduğu yerde. Ancak sadece göğsü hareket ediyor. Sanki görünmez birisi onu tekmeliyormuş gibi bir hali var. Bir kaç defa daha kasılıyor ve yerdeki kanında iyice bir paspas misali gidip geliyor. Ardından, aniden dizlerinin üstüne dikeliyor! Dizleri hala yere mıhlanmışken iki elini de göğsüne götürüyor orada olmayan bir giysi, zincir veya ipi koparmaya çalışır gibi. Nefes almaya çalışıyor ama başaramıyor! Küçükken soluk borunuza kaçan ufak bir lokmaya karşı verdiğiniz ölüm kalım mücadaleleri aklınıza geliyor. Jin'in karnı içeri doğru gömülüyor ve tekrar şişiyor, tekrar gömülüyor ve tekrar şişiyor. Suradı ise geriliyor sanki yırtılacak gibi. Göz bebekleri bir iğne başını andıracak kadar ufak! Her bir hırıltısı, mermere sürten bir metal sesi gibi geliyor kulağınıza. Bu debelenmesi bir kaç saniye sürüyor ve içinizden herhangi biri daha tam bir şeyler yapmak için hazırlanırken (veya hazırlanmazken) ağzından bir şey tükürüyor!

Tükürdüğü şey, kanlı bir et parçası. Bir kaç metre ileriye, yere düşüveriyor. Jin ise tükürdükten hemen sonra Nirvana'nın basamaklarını çıkan bir keşiş gibi keyif gülümsemesi atıyor, gözleri yukarı kayarak başının arkasına dönüyor bembeyaz olana kadar. Ardından, geriye doğru yavaşça düşmeye başlıyor. Tekrar kan birikintisine yığılıyor.

Bu sefer, ağzından oluk oluk kanlar boşalmaya başlıyor koyu bir renkte. Ancak bir kaç saniye sonra, onlar da duruyor. Jin, tanınamaz halde. Kan, pislik ve toz içerisinde yerde yığılıyor bir bok çuvalı gibi.

Hancı, oturduğu yerde santim hareket etmemiş ancak izlediği şeyin dehşeti suratına vurmuş. Bembeyaz. Yutkunuyor sizle göz göze gelince. Başının sağından akan bir yeri eliyle siliyor ve öylece oturmaya devam ediyor. Yılmış durumda.

[Amano Kagami]

Shiri ile olan yoldaşlığımız, belki de bilinen bir hikayenin esinlenmesi belki de görülmemiş bir birlikteliğin ilk temsilcisi niteliğindeydi. Dost veya düşman tanımlaması yapmaktan uzan bu ilişkinin herhangi bir çıkar amacı da gütmemesi, aslında böyle bir yoldaşlığın olmaması gerektiğini söylüyordu. Ne birbirimizin adımlarını takip ediyorduk ne de birbirimize adımlarımızı atmadan önce sorular yöneltiyorduk. İkimizin de bir anda ilerlediği bir anda durduğu ve bir anda aksiyona giriştiği bir yolculuktu. Temelde bir düşüncenin etrafında dolanıyorduk, ancak Shiri’nin mizacı ile benimki birbirine tersti. Her ne kadar onun aklına ve düşüncelerine saygı duysam da, içinde barındırdığı vahşilik benim uzağımda kalıyordu. Belki de aynı şekilde, benim sorgulayıcı tavrım ve sonrasında harekete geçmem de Shiri’nin alışık olduğu bir durum değildi. Fakat ikimiz de birbirimizi sorgulamıyorduk. Yazgının içerisinde beliren uyumun suyunda akıp gidiyorduk ve belki de bizi biz kılan bu uyuma bir şekilde ayak uydurmamızdı. Kulağa saçma ve gerçek dışı gelse de, temel fikir bütün aykırılıklarımızın üstesinden geliyordu.

Kendimce üstü kapalı anlatımımın Shiri tarafından aynı şekilde karşılık bulması belki bu düşüncelerimin ispatıydı. Yerde yatan ölü bir bedenin başında duran ikili olarak, sağlamlığı şüpheli temelimizin üstüne yeni bir kat çıkarak, bir başka amacın ardına düşüyorduk. İşin ilginç yanı, sebebimiz aynı ya da farklı da olsa, uygulamak istediğimiz ve arzu ettiğimiz sonucun aynı olmasıydı. Bu şimdilik rahatlatıcı bir durumdu, zira yapmak istediğim şeyde yalnız olmadığımı bilmek güven vericiyken, arkamda Shiri’nin olması bir nebze daha rahatlatıyordu beni.

Konuşma faslını devralan Shiri sokakta gördüğüm manzaraların detaylı bir anlatımı gibiydi. Öte yandan, kasabanın çektiği sıkıntılardan acındırarak bahsetmek yerine, Hagane’nin sistemsel faaliyetleri hakkında bilgi vererek, esas bilmemiz gerekenleri sıralıyordu. Karşımıza alacağımız kişilerin dört beş kasabayı idare edebilecek yapıda olmaları kötü bir haber olarak algılanabilirdi. Ancak bu beni, içten içe kamçılıyordu. Bir kahraman olmak veya adımın halkın ağzında yayılması değildi derdim. Emelim, gördüğüm bozukluklara müdahale etmek ve uygun gördüğüm bir düzeni yürürlüğe koymaktı. Ütopik bir fikir de olsa, karar kıldığım bu gerçekliğin esiri olmaktan memnuniyetsiz olduğumu söyleyemezdim. Shiri’nin anlatımlarındaki önemli bir nokta ise, kendisinin de vurguladığı üzere, halkın Amegakure’yi beklemesi durumuydu. Belki toplu bir isyanın ilk fitili ateşleyebilirdik. Bu durumda üzerimize düşen iş yükü bir hayli azalacaktı ve en azından kitlesel bir hareketle işimiz kolaylaşacaktı. Ne var ki, karşımda yatan ölünün yanından bunları düşünme niyetinde değildim. Birazdan kapıdan içeriye girecek bir Hagane üyesine kendimi hazırlayacaktım. Hem mental hem de fiziken…

Jin’in ölüm maceralarına eklenen yeni bir hikaye içimi hiç açmamıştı, zira bu saçmalıklara daha fazla ne kadar tahammül edebileceğim konusunda kendimi sınamaktan vazgeçme noktasına gelmiştim. Ancak Shiri ile yoldaşlığımızı sağlayan yazgı, içine düştüğümüz bu kısır döngüden bir hayli memnun ve hatta orgazma varan bir zevk alıyor olmalı ki, ölümsüz ölü Jin’in bir kez daha hayat bulmasına şahitlik ediyordum. Göğsüne kırık bir katana sokmuş, ölmüş ve dirilmişti. Anlatılanlara göre çatından düşmüş, kafasını patlatmış, ölmüş, gömülmüş ve dirilmişti. Tüm bu “zamazingolara” artık hayretim de ilgim de kalmamıştı. Etrafa tüm pisliğini saçan Jin’i, umurunda olmadığını bildiğim acıma temalı bakışlarla izlerken, açıkçası yerlerin daha fazla kirlenmesine, Jin’in dirilmesinde işlemeyen Tanrısal kurallardan daha çok takılmıştım. Derin bir nefesi içime çekerken, hala şüphe duymaktan geri durmadığım hancının suratına kaçamak bir bakış atarak onun tepkisini görmek istemiştim. Tekrar başlayan temizlik seansının, bezginliğine bir yenisini daha eklediği net bir şekilde ortadaydı.

Jin yere kapaklanmış bir şekilde yatarken, artık onun yine, yeniden ölmemiş olduğunu bilmenin ve görmenin bana kattığı iğreti duygular eşliğinde Shiri’ye bakacaktım kısa bir süre. Onun ne yapacağı konusunda bir fikrim yoktu ve Jin’e olanlara karşı ne tepki vereceğini de merak ediyordum. Bu aşamada yapabileceğimiz çok bir şey yoktu aslında. Yakima’nın veya Hagane üyelerinden birisinin gelmesini bekleyecektim sadece ve belki de onlardan bir bilgi alabilmemiz mümkün olurdu. Bu ihtimal, burada bir misafir olduğumuz dikkate alındığında bir hayli zayıftı, ancak yaşamadan bunu bilemezdik. Bu süre zarfında Jin’e birkaç kelam etmek istesem de, beni dinleyip anlayabileceği yönünde olumlu bir düşünce kafamda belirmiyordu. Shiri’ye ayak uydurmak, en azından Yakima ve Hagane üyelerinden biri gelene kadar, bu aşamada en mantıklı görünendi. Bu sebeple bakışlarım hala Jin’de sabitken “Üstüne biraz su döksek mi? Belki kendine gelir.” dedikten sonra “Suyu israf etmiş de olabiliriz tabi.” şeklinde bir ekleme yapacaktım. Aslında bu basit cümlelerimin tek hedefi, Jin’in beni ne kadar duyabildiğini kestirmekten ibaretti. Belki de yersiz bu cümleler ile ona karşı tavrımı az çok belli etmem karşısında ondan gelecek bir tepki, sonraki hamlelerimizin temeli olabilirdi.

[Haizara Shiri]

Vücudundan çıkıp gitmek üzere olan chakra, tekniğini sonlandırmasıyla birlikte chakra kanallarına geri akın etti. Vücudunda hissettiği hafif gıdıklanma Jin'in muhteşem orgazmlarının yanında hiçbir şey olsada arada bir benzerlik olduğundan emindi. Çok iş görmemişti. Jin zaten konuşurdu. Hancının tezgahına tıktığı para, yaydığı auradan daha efektifti. Bulundukları durumu da hesaba katınca, boşa akıtılmış kaynak sürüsünden ibaretti. Gecenin henüz ne getireceğini bilmediği için kuruş hesabı yapacak kıvamdaydı Shiri.

Camın yanındaki duvara yaslanmış bir şekilde boş meydanı gözlemeye devam etti. Dışarıdan gelmeyen çıt seslerine odaklandı. Eski Kusa günlerini hatırlıyordu. İnsanların uykularıyla buluştuğu o saatlerde dahi, dışarıda dolaşan birkaç genci, avlularında sohbete dalmış insanları gördüğünü hala dün gibi hatırlıyordu Shiri. Yaşam vardı. İnsanların nefes alabileceği bir boşluk vardı. Ve her ne kadar aralıklarla reddetse de huzur vardı. Buradaki insanlar ise her birinden yoksundu. Gözlerini açacakları sabahın onlara neler sunacağını bilmiyorlardı. Sevdiklerinden, evlerinden alıkoyulma korkusunun tüm kasabayı sessizliğe boğmasını anlayabiliyordu. Anladığı oranda da, evlerinde sabırlarını zorlayan, sessizce bağıran insanları da hissedebiliyordu.

İlginç olan şey ise Shiri'nin içinde yavaşça büyüyen sorumluluk hissiydi. Herşeyden öte, içinde büyüdüğü sistemin izlerini taşıyordu Shiri. Bir masuma olan bağlılığını alınbandını çizdiği gün kırıp atmıştı halbuki. Şimdi ise bu kasabada geçirdiği her saniye, halkın üzerine çökmüş gücü kendi boğazındaymış gibi görüyordu. Empati. Bu hisse verilebilecek en uygun isim buydu. Sabahın kör vaktinde, kendisine yakın birinin alıkoyulduğunu düşündüğünde... Yakını olmadığını hatırladı. Artık suratını unuttuğu, iletişim kurmaktan çekindiği annesi bir kenara.. Başını çevirdi hafifçe. Yakını yoktu evet, tek sahip olduğu aynı doğrultuda şimdilik paralel olarak ilerleyen Kagami'nin sesiydi.

Ve Jin'in iğrençliği. Tüm kara bulutların arasından dökülen çamurlu sudan farksızdı Shiri. Ondan elde edebileceği tüm bilgileri koparabildiğini düşünüyordu. Daha fazlasını ise, açıkçası istemiyordu. Yakima'nın onu kollama amacını deli gibi merak etmesine rağmen, kervan yolda düzülür fikrine sarılacaktı. Birinin boğazına çöktüğünde bunu soracak aralığı yakalayabilirdi elbet. Jin şekilden şekile girerken Kagami'nin bakışlarına benzer bir şekilde karşılık verdi. Artık ölüp ölüp dirilmesi eskisi kadar ilgi çekmiyordu. Sokak kenarında kuduran bir keşten tek farkı yöntemleriydi.

Kagami'nin su dökme fikrini ufak bir gülümsemeyle geçiştirirken bakışlarını tekrar dışarıya yönlendirdi. Kimsenin geleceğini düşünmüyordu. Mezara gidip çıkan biri için endişelenmeleri yersizdi zaten. Diğer yandan, Shiri gece vaktini verimli kullanmak istiyordu. Yaklaşık 20 dakika kadar daha bekleyecek, hala gelen giden olmazsa Kagami ile birlikte handan çıkmak için hazırlıklarını yapacaktı. Çantasından hancıya göstermeden çıkaracağı bir kunaiyi kol yenine almak dışında yapacağı hazırlığın çoğu da psikolojik olacaktı.

[GM - Naruto]

Siz suyu döküp dökmemek arasında gidip gelirken, içeri Yakima giriyor. Ardından Kagami'nin dışarıda gördüğü ikili de onu takip ediyor. Onlar içeri girerken, hancı bir yutkunma daha çekiyor ve tezgahın ardında, altına doğru siniyor biraz da. Sanki bir işi varmış gibi takılmaya çalışıyor ancak olan olaylarla hiç bir ilgisinin olmamasını istiyor gibi görünüyor.

Yakima yere bakıyor, Jin'e doğru. "Pislik herif." Nefesinin üstünden söylediği lafları zor duyuyorsunuz. "Alın şunu. Nehre atın. Uyanınca geri gelir zaten." Tiksinç bir ifade var suradında. Lafları söyledikten sonra size doğru geliyor. Tezgahın yakınlarındansınız. "Size zorluk çıkardıysa kusura bakmayın." Lafları formalite, Kagami özellikle farkediyor. "Gecenizi geçirin. Eğer bir iş arıyorsanız, sabah buralarda olun. Eğer iş istemiyorsanız gündoğumuyla beraber burayı terkedin." Sanki han onunmuş gibi konuşması ayrı bir durum.

Diğer ikili de istemeyerek Jin'in yanına gidiyor ve biri bir bacağından, diğeri de diğer bacağından elemanı tutuyor ve dışarıya sürüklüyorlar. Yerde kalın bir kan izi kalıyor Jin'den geriye. Yakima bu sırada, hancıya bakışlarını çeviriyor. "Kusura bakma. Burayı temizlemesi için birilerini ayarlayacağım. Sen yorma kendini." Bu lafının ardında ikiniz de çok ufak bir samimiyet seziyorsunuz. Belki bakışları belki de tonu bu hissi size veriyor.

Hancı, hafif şaşırmış bi şekilde başını öne eğiyor sadece, onaylar bir şekilde. Yakima tekrar son bir kez sizlere bakıyor ve ardından dışarıya yönleniyor.

Off Topic

Eğer yapacak bir şeyiniz yok ise, uyuduğunuzu belirten bir RP yapabilirsiniz. İki seçeneğiniz var:

Sabah buradan ayrılmak. Eğer burayı terk ederseniz tekrar bir konu isteyip başka maceralara atılabilirsiniz.

Burada kalmak. Eğer Yakima'dan iş istiyorsanız sabah burada olacağınıza dair bir RP yazın. Bu durumda diğer konunuz yakın bir zamanda açılacak.

Seçeneğinizi RP'de verin ve bitirelim.

[Amano Kagami]

Yakima’nın içeriye girmesi beklentilerimin zıttı bir durumdu. Konuştuğum tiplerin durumu önemsemeyeceğini düşünmeme Jin’in “ölümsüz” oluşu da eklenince, herhangi bir Hagane üyesinin gelmesi gerçekten mucize gibi bir durumdu. Hele ki bizzat Yakima’nın hana girmesi, bu mucizenin birkaç kat fazlasına tekabül ediyordu. Aslında bu durum kafamdaki soruları daha da arttırmaya yetmişti. Zira Jin’in durumunu konuştuğum vasıfsız kişilerin bile biliyor olması, aslında Jin’in kim olduğunun biliniyor olmasından ileri geliyordu. Eğer Jin önemsiz biri olsaydı, Hagane’nin önemsiz bir üyesi de hana girebilirdi. Fakat bu olmamıştı, bizzat Jin’den sorumlu olduğu söylenen ve sadece bir emir eri olan Yakima gelmişti. Bu durum Jin’in önemini, tüm iğrenç görünümüne rağmen, arttırıyordu. Ortada Jin’e yönelik birçok bilmece varken, bir yenisiyle daha baş edecek olmak içimde bir huzursuzluk yaratıyordu.

Yakima’nın sözlerindeki sıradanlık ve söylenmiş olması için söylenmişlik, onun bize karşı duruşunu gösteriyordu. Öte yandan karşımıza bir teklifle gelmiş olması, açıkçası şaşkınlık da yaratmıyor değildi. Neticede burada misafir olarak bulunuyorduk ve Yakima açısından, başta da söylediği gibi, pek tekin tipler değildik. Özellikle ilk karşılaşmamızda aramızda geçen konuşmalar göz önüne alındığında, Yakima’nın bize iş verecek kadar güvenmesi tek kelimeyle saçmalıktı. Tabi bunun yanında, iş dışında bize ne zaman gideceğimizi söylemesi ayrı bir konuydu. Onun sözüyle bu kokuşmuş yeri terk edecek değildim ve aksine, bu kokuşmuşluğun aynı düzeyde devam etmesine de gönlüm razı değildi. Hagane’nin bizim için büyük bir lokma olabileceğini biliyordum. Sonuçta birkaç kasabayı her ne şekilde olursa olsun ellerinde tutuyorlardı ve biz sadece iki kişiydik. Şimdilik…

Hancı ile Yakima arasındaki konuşma, bizimle konuştuğundan farklı duruyordu. Öyle de olması gerekiyordu, bunu yadırgayacak veya yargılayacak değildim. Hancı ile birebir sohbet imkanı bulmamış olsam da, Shiri’nin anlattıklarına göre bu düzenden kasabadaki herkes gibi o da memnun değildi. Bu samimiyetin de bir boyun eğme olarak görülmesi mümkündü. Fakat başından beri, bunun tersi olacağını düşündüğüm için, hancıya karşı kendimi savunmasız bırakmayı düşünmüyordum.

Yakima’nın bize söylediklerine tekrar dönmek gerekirse, cümleleri oldukça netti. Ya burada kalacak ve Hagane’nin emirlerini yerine getirecektik ya da her şeye rağmen bu kasabayı terk edecektik. Fakat biz kaçaktık… Ne ben ne de Shiri, birilerinin bize dayattıklarından sıyrılmak için yürüyorduk. Şimdi başka bir dayatma karşısında, akla mantığa uymadığı sürece, kendimi bırakmam söz konusu bile değildi. Beynimin kıvrımlarını kemiren soruları yok etmeden ve bu kasabadaki kokuşmuşluğa müdahale etmeden, rahat bir uyku sonrasında kendimi Hagane’ye veya yollara teslim etme niyetinde değildim. Bu bilinmezliğin en bilinir yanı Jin’di ve tüm iğrençliğine rağmen bilinmezliğin kapısını aralamak ondan geçiyordu. Hal böyle olunca, bu kapının bizden uzaklaşmasına müsaade edemezdik.

Bakışlarımı Yakima’nın gidişi sonrası yavaşça devirdiğimde, hancının bezginliğimi görmesini istiyordum. Kafamda oluşan planların ilk adımını bu bezginlik oluşturuyordu. Derin bir nefes alıp verdikten sonra Shiri’ye bakarak “Gidelim yatalım, tüm bu olanlar bana birkaç yıl yeter.” diyecektim. Aslında bu, kasabayı terk edeceğimizin açık beyanıydı ve bu sebeple hancıdan kalacağımız odayı göstermesini isteyecektim.

Hancının bizi odaya çıkarması veya odayı tarif etmesinin ardından, Shiri ile baş başa kaldığımız anı bekleyeme koyulacaktım. Kapının dinlenmesi gibi her türlü duruma karşı kısa bir süre bekledikten sonra sadece Shiri’nin beni duyabileceği bir ses tonuyla “Benim ne Hagane’den bir iş alasım var ne de bu kasabayı bu şekilde terk edesim… Açıkçası istemesem de bir işe bulaştım ve bundan çıkmam gerekiyor.” dedikten sonra “Bu cümleyi kuracağımı söyleseler asla inanmazdım ama Jin kilit adam. Onu Hagane’nin elinden almam gerekiyor ve bunun için de en iyi zaman şimdi. Onu götüren iki adamı takip edeceğim ve nehre vardığımız vakit gerekeni yapacağım. Gece kimsenin sokağa çıkmaması bana hem avantaj hem de dezavantaj sağlayacak. Sessiz hareket edersem, içinde bulundukları güven ortamı nedeniyle aşırı dikkatli olmamaları sayesinde sorunsuzca hedefe ulaşabilirim.” diyecektim. Tüm bu anlattıklarımı kendime göre yapıyordum, zira Shiri’nin benimle aynı amaçta olduğunu bilsem de, onu bir bilinmezin içine sürükleyecek değildim. Bugüne kadar hep bu şekilde olmuştu ve bugün de farklı bir yol izlemeyecektim. Muhtemelen onun da bana bu yolda eşlik edeceğini biliyordum, fakat yine de seçimi ona bırakacaktım.

Tüm bu sözlerimin ardından Shiri’nin söyleyeceklerini bekleyecektim. Benimle aynı fikirde olması halinde, daha fazla beklemeden odada bulunan camdan dışarıyı kontrol edecek ve güvenli olması halinde dışarı çıkarak işe koyulacaktım. Eğer Shiri benimle birlikte gelmeyi tercih ederse, yapacağım şeyi söyledikten sonra, ilk çıkanın o olmasını bekleyecektim. Ardından ise yataklarımıza Ikazuchiwana no Jutsu için iki işaret bırakacaktım. Bu köprüleri yaktığımız anlamına geliyordu ve sonuç ne olursa olsun, bu kasabayı bir kargaşaya sürüklemek esas emelimdi. Jin’i sürükleyerek götürdükleri de dikkate alındığında, Hagane üyesi iki adam bizden çok uzaklaşmış olamazdı ve gecenin gölgesinde onları takip etmeye başlayabilirdim. Nehre varana kadar tüm sessizliğimi koruyacak ve gecenin bir parçası olmaya çalışacaktım.

Off Topic

Sayın GM'cim, belirttiğinizden farklı bir yol seçtim. Bu şartlarda yeni konuya mı geçeceğiz yoksa bu konudan devam mı edeceğiz?

[Haizara Shiri]

Görüşüne Yakima ve adamları girdiğinde camın kenarından sakince çekilerek tezgaha dayandı tekrardan. Elini yumruk yaparak orta parmağını bileğindeki kunainin kancasına geçirdi ve kollarını göğsünde birleştirdi. Koruması gereken 'masum' kimliğine leke sürmek istemiyordu Shiri. Yakima ve gelenleri sakin bakışlarıyla karşıladıktan sonra Jin'e odaklandı. Bir masumun yapması gerektiği gibi, olağandışı bir durumu yetkililere bildirmişti. Buna rağmen duruşundan, mimiklerinden anlaşılabilecek diğer birşey ise, Shiri'nin artık duruma uyum sağlamış oluşuydu. Ölümsüzlük gibi bir olgu ne kadar kabullenebiliyorsa, o kadar kabullenmişti. Kan kusarak dirilmesini garipsemeyecek, ciğerlerini ağzından çıkardığında sadece ufak bir bulantı hissedecekti. Şimdilik bu odadaki tek gariplik, Yakima'nın buraya gelmesiydi.

Ölümsüz. Muhtemelen çuval dolusu yaşanmışlığı nedeniyle filozofa bağlamış bir yağ deposu. Yemeğini verene şükredecek bir boşvermişlik. Anormal bir bağımlılık. Jin hakkındaki bilgileri tekrar zihninde tarttığında, Yakima için neden önemli olduğuna dair mantıklı bir çıkarım yapamıyordu. Bir silah mıydı ? Örgütün varlığını tehdit edecek güçlere karşı sürülebilecek bir piyon muydu ? Sadece yemek ve barınak için böyle birşeyi kabul etmeyeceğini umuyordu. Diğer yandan, yarılan kafasını zamanla iyileştirebilen birinin açlıktan öleceğini de düşünmüyordu. Öte yandan, beyni dağıldığında gömüldüğü düşünülünce, Jin'in dirilme mevzusundan Hagane üyelerinin uzun süredir haberdar olmadığını varsayabilirdi. Önemli birinin yakını olabilirdi Jin. En azından Yakima'nın sayıp, saygı duyduğu birinin yakını. Şayet 'gerçekten öldü' istihbaratına karşılık buraya damlaması için manevi birşeylerin var olması gerekiyordu. Uyanınca geri gelir zaten. Ölümsüzse, açlıktan da ölmeyecekse, Jin'i buraya bağlayan neydi ? Sorular daha büyük bir yığını tetiklerken kendini sarstı Shiri. Az önce zihninden geçen düşünce Jin'den daha fazla bilgi almasına gerek olmayışıydı. Yanılmıştı. Yakima'dan başlayarak üstlerine kadar giden zinciri ne kadar un ufak etmek istiyorsa, aynı oranda bir arzuyu bu bilinmezlikleri yok etmek için duyuyordu.

"Karşılığında yeterse paramızı, yetmezse yeteneklerimi sunabilirim."

Kasabaya girerlerken Shiri'nin sunduğu teklif henüz cevaplanıyordu. Teklifi bir nevi yaranmak, biraz da aranmaktı aslında. Şimdi ise pozitif bir şekilde yaklaşmasının mümkün olmayacağı bir bütündü. Sahtelikle dahi bir parçası olamayacağı bir cehennem vardı burada. Yakima'nın cümlelerine tepki vermeden Jin'in yerde sürüklenişini izledi. Bilgi kaynağı bir kan iziyle handan ayrılırken bakışlarını da yerden kaldırmadı. Hancıyla arasındaki samimiyet ise ilginç olduğu kadar anlaşılabilirdi. Hancının Yakima'ya höt diyemeyeceğini biliyordu. Fakat aralarındaki ilişkinin höt diyememekten daha ince olduğunu hissedebiliyordu. Buradaki amaçlarına, parasını geri almayı da eklemişti. Paradan daha önemli şeyleri onlara kazandıracaktı zaten.

Kapının kapanmasıyla birlikte Kagami'ye döndü bakışları. Suratındaki sahte bezginliği okuyabiliyordu. Gerçeğini her akşam yedikleri etsiz tavşanlara verdiği tepkide görmüştü. Topu ona ve hancıya bıraktı. Sessizce, sakin adımlarla odalarına dek onları takip etti. Kagami'nin kafasında birşeyler olduğunu biliyordu, o ana dek kendini pasife çekecekti.

Odalarına geçtiklerinde Shiri hancının ayak sesleri alt kata ulaşana dek bekledi. Kagami'nin söze girişiyle birlikte ise gözlerini ona, ellerini ise bohçanın içine saldı. Wakizashisini çıkararak kınından ayırdı, bu geceye hazır olup olmadığını kontrol etti. Belindeki zincirin halkasından ayırıp geri taktı yine kontrol amaçlı. Silahını sırtına geçirdikten sonra bohçayıda kının üzerine, yine sırtına geçirdi.

Kagami'nin tepkisi şaşırtıcı olduğu kadar memnun da ediyordu onu. Düşlere dalmış zihninin gerçeklerle yüzleştiğinde, yine gerçekçi tepkiler verebileceğini çok olasılık dahilinde görmemişti Shiri. Ancak gerçekleşiyordu. Bu topraklardaki bozukluğun, sadece 'bozukluk' olmadığını gördüğünü hissediyordu. Bu bozukluğun yarattığı kederi, üzüntüyü görebildiğini hissediyordu. Belki bu denli derin değildi Kagami'nin hisleri fakat bu kasabadan ayrılamayacağını söylediğinde ufacık da olsa aynı düşüncelerden tatmıştı.

Odada herhangi bir ışık kaynağı varsa söndürdü Shiri. Uyuyacaklardı. Üstelik belirgin bir ize sahip olsalar da çok geç kalma lüksleri yoktu. Kagami'nin her bir cümlesine katılıyordu. Sözlü bir cevaptan önce hareketleriyle de belli etmişti gidişatı. Işığı kapadıktan sonra camın kenarına çökerek izlenmediklerinden emin olmaya çalıştı. "Yakima'nın düzenini silene dek ben de buradan ayrılmıyorum." Yakima mevzusundan sağ çıkarsa daha üst basamaklara çıkıp çıkamayacağı şüpheli olduğu için cümlesini kesti. "Ve haklısın. Jin kilit adam. Önemini ve rolünü anlamadıkça, Yakima için ne planlarsam boş. Planına sadık kalalım."

Eğer onları izleyen kimse yoksa pencereyi yavaşça açacaktı. Hareketlerine yön verecek iki etmen bulunuyordu. İlki ay ışığı. Bulutların arasından kasabayı ne denli aydınlattığına bakacaktı Shiri. Eğer ay ışığı kasabaya vurmuyorsa pencerenin baktığı taraftaki sokağın girişlerini ve çıkışlarını süzecek, boş ise en yakın çatıya salacaktı vücudunu. Eğer ay ışığı onları çatıda açığa çıkaracak şiddetteyse, yine yapacağı kontrolden sonra zemindeki en yakın binanın gölgesini hedefleyecekti.

Jin'in ne taraftan çıkarıldığını biliyordu. Hanın girişine gölgelerden yahut çatılardan ilerleyip kan izlerini takip edebilirlerdi. Hareket ederken, aşacakları sokakları yahut köşeleri kontrol ederek geçmeye özen gösterecekti.