[Tsujihara Iori & Kita Usagi] Gözcü

[Tsujihara Iori]

Çocuğun anlattıkları ile beraber aklımda bir şeyler belirmeye başlamıştı durumla alakalı. Daldan dala zıplarken çevreme bakmak dışında pek yapabileceğim bir şey yoktu, bu yüzden beynimin frenini çekip istediği gibi düşünmesine izin vermek istedim. Aklımda ilk canlanan şey ise insan kaçakçılığıydı.

Çocuğun dediğine göre hali hazırda insanları götürdükleri bir yer vardı, yani kas gücü olarak kullandıkları bir şey olmalıydı. Belki gıda üretimi, belki silah yapımı. Belki de tamamen farklı bir şey. Önemli olan şey, esirleri götürecek bir yerleri olduğuydu. Savaş sonrası ellerindeki bölgelerin kontrolünü kaybedince de oradaki insanlardan esir alabildiklerinin tamamını esir almaları da bu bağlamda anlam kazanıyordu; onları da her nereye tutsakları götürmüşlerse oraya götüreceklerdi. Riske girmeye değer bir durumdu zira insan her şeyden önce gelen bir kaynaktı.

Gerçek bundan çok da farklı olabilirdi tabii. Bir diğer teorim de dertlerinin insanları esir almak değil, birilerini aradıkları yönündeydi. Bunu destekleyecek bir şey elimde yoktu fakat bir ihtimal olarak aklımın kenarında durabilirdi.

Peki gerçek neden bu kadar önemliydi?

Görevimiz bir devriye turundan ibaret olsa da, bu insanları kurtarmak adına müdahalede bulunmalıydık. Fakat onları kurtarmak işi tamamen çözmeyecekti. Böyle davranmalarının arkasında yatan bir sebep mutlaka olmalıydı, tahminlerimin dışında bir şey çıksa da. Bu sebebi çözersek, Riaru ve adamlarına sağlam bir darbe geçirebilirdik. Uzun dönemli bir düşünceydi ancak arka plana atılmamalıydı. Tabii bu sebebi öğrenmek adına görevimi hiçe saymayacaktım ancak eğer şans olursa bir şeyler öğrenmeye çalışmaktan da çekinmemeyi düşünüyordum.

Dallardan ilerlemeye devam ettim. Yönümüz doğru olmalıydı, pusulayı çıkarıp tekrar kontrol edecek ve ne kadar kamptan uzaklaştığımızı hesaplamaya çalışacaktım. Ani bir geri çekilme durumunda rotamızı bilmek işime yarayabilirdi. Pusulayla işim bittiğinde çevreyi dört gözle taramaya devam edecek ve ilerleyişimi sürdürecektim.

[GM - Naruto]

Iori belli bir mesafeyle önden ilerlerken, çocuğu da kendisine benzer şekilde panterin sırtına bindirmiş olan Usagi geriden takip ediyor. Iori pusulayı tekrar kontrol ediyor yönün doğruluğunu tayin etmek adına, rotadan şaşmamış olduklarını görünce herhangi bir problem olmadığını farkedip bu kez de kamptan ne kadar uzaklaşmış olduklarını aşağı yukarı tahmin etmeye çalışıyor. Yol esnasında daha çok alanı taramak için pek çok zikzak çizdikleri ve düz bir hatta ilerlemediklerini düşününce geçen zamanın katedilen yol açısından doğru bir belirteç olamayacağının farkında. Yine de düz koşuyla bile aşağı yukarı birkaç saatlik bir mesafe ilerlemeleri gerektiğini kestirebiliyor kampa yeniden ulaşmak için.

Çocuk, beş dakika kadar önce kendisini öldürmek üzere olan panterin üzerine binerken çekingen davranıyor başta. Pek niyetli değil gibi duruyor; ancak ablasını kurtarma isteği baskın gelmiş olsa gerek, korkuyla titreyerek de olsa sırtına çıkabiliyor devasa hayvanın. Usagi'nin biraz destek olması gerekiyor pektabii, zira çocuk gerçekten zayıf yapılı ve iyi besleniyormuş gibi görünmüyor. Arkasına yerleştiğinde, çocuğun yüzünde garip bir heyecan ifadesi görebiliyor Usagi. Daha önce böyle bir tecrübe edinmemiş olduğu oldukça bariz. İkisi de yerleştikten sonra, Suta yavaş adımlarla ilerlemeye başlıyor. Panterin harekete geçmesiyle birlikte çocuğun yüzündeki heyecan birkaç kat artıyor. Ancak korkunun yerini büyük oranda mutluluk almış gibi. Böylesi yavaş adımlarla bile bu haldeyse, son sürat koşarken ne olacağını tahmin etmeye çalışıyor Usagi istemsizce. Ardından çocuğa doğru yön açısından kendisini uyarmasını belirtiyor. Kendinden pek emin görünmese de, onaylarcasına başını sallıyor birkaç kez çocuk. Ardından ismini söylüyor: "Yuuta. Ablam bana Yuu-kun der."

Çocuğu bulduğunuz andan itibaren, bir buçuk-iki saat kadar daha ilerliyorsunuz. Daha önceden yaptığınızın aksine, bu kez derdiniz sadece devriye olmadığı ve bir hedefe yöneldiğiniz için rotayı düz bir şekilde takip ediyorsunuz. Bu süreçte herhangi şüpheli bir şeyle karşılaşmıyorsunuz. Bir shinobi ve bir yırtıcı hayvanın ilerleyiş hızı gözönüne alındığında, çocuğun kaç saat boyunca aralıksız şekilde yürüdüğü kafanızda soru işaretleri oluşturuyor. Bir nebze takdir edesiniz bile geliyor çocuğu, eğer anlattığı hikaye doğruysa.

Her şey oldukça monoton ilerlerken, Iori aniden 30 metre kadar ileride doğanın alışılmış rutinliğinin dışında bir şey farkediyor. Oldukça geniş, yüksek bir dalın üzerinde garip ve heyula benzeri bir karanlık görüyor. Aşağı doğru bir şeyler sarkmakta garip karaltıdan. Yağmur Ülkesi'nin daima bulutlu havası ve yüksek ağaçların ışığı kesiyor olmasının da pek faydası olduğu söylenemez. Görüşünü netleştirmek adına birkaç metre ilerledikten sonra, manzaranın tamamını algılayabiliyor ve bu sevimsiz görüntüye hakim oluyor.

Farkettiği şey, yerden 6-7 metre yükseklikte olan ve genişliği nereden bakılsa yarım metre kadar olan bir ağacın üzerinde, yüzüstü yatmakta olan biri var. Kolları ve bacakları, dalın iki kenarından aşağı doğru süzülmüş durumda. Vücudunun çevresinde kurumuş kan lekeleri görülebiliyor, ve sırtından saplanıp muhtemelen dalın en az dört-beş santim derinine kadar ilerlemiş bir katana mevcut. Çevrede fazla arbede izi yok gibi görünüyor. Varsa bile, bu mesafeden ve bu ışıkla pek farkedilir durumda değiller.

[Tsujihara Iori]

İlerleyişimiz çapraz bir şekilde, geniş bir alanı tarayarak gerçekleşiyordu. Bu bağlamda da birim zamanda aldığımız yol aslında pek de fazla değildi. Her ne kadar bu gereksiz bir olgu gibi görünse de, gideceğimiz yeri yüzde yüz bilmediğimizden ve spesifik bir noktadan ziyade çevrede anormal bir şeyler aradığımızdan başka bir seçeneğimiz de yoktu; olabildiğince geniş bir alan kesinlikle taranmalıydı.

Arada pusulama bakarak yön tayini yapsam da, geçen süre ile doğru bir orantı kuramamışım kamp ile olan uzaklığımız için, zira dediğim gibi, düz bir yol kat etmiyorduk. Epey de yoldaydık aslında, sanırım iki saate yakın olmuştu. Pek bir şey görememiştik ve yolculuk kısmen sessiz geçmişti. Bu sırada çocuğun ismini de öğrenmiş olmuştuk. Yuuta. Sanki akademide de Yuuta diye birileri vardı. Çok genel bir isim olmasa da tınısı kulağıma hoş gelmişti.

Çocuğun ismini çok fazla irdeleyecek zamanım olmuştu yolda, ancak bu zaman önümde bir ceset görmemle tükenmişti. Aniden yerimde durdum ve sol elimi kafa hizamda yukarı kaldırarak bir yumruk yaptım. Usagi'nin bu işareti anlayıp aniden durmasını bekliyordum. Diğer elim ise çömeldiğim dalı tutmaktaydı iki bacağım arasından. İleriye doğru eğildim elimi indirirken ve manzarayı kesmeye başladım.

Yedi küsür metre önümdeki bir ağacın genişçe bir dalında bacakları ve kolları yere sarkan bir ceset vardı. Sırtından girmiş ve dala kadar saplanmış bir katana da ikinci dikkat çeken olguydu. Daldaki kurumuş kanlar da gözüme çarpan üçüncü detaydı. "Peki." dedim içimden, ardından aşağıya, Usagi'ye baktım. Çocuğun tepkisini merak ediyordum.

Çocuğun tepkisini aklıma not ettikten sonra yapacağım ikinci şey ileriye biraz daha eğilip cesedin cinsiyetini anlamaya çalışmak olacaktı, ardından nasıl kıyafetler giydiği, saç rengi, yaşı gibi detayları anlamaya çalışacaktım. Yedi küsür metre çok da uzak değildi ancak hava loştu, yine de farketme kabiliyetime güveniyordum.

Bunun ardından, yere, direkt olarak cesedin altındaki toprak zemine bakacaktım. Görmeye çalıştığım şey kanlı bir zemindi. Bu bana bir kaç şey söyleyecekti; Eğer kan varsa bu ceset buraya sonradan getirilmemiş, yani burada öldürülmüş demekti. Eğer kan çok fazla değilse, yani birikmiş ama yine de civarda öldürülmüş birine göre azsa taşınmış olabilirdi. Eğer kan hiç yoksa, yüksek ihtimal buraya taşınmıştı. Veya bir illüzyon tekniği olabilirdi. Kan birikintisine rağmen de bu bir illüzyon veya tuzak olabilirdi ancak bu ihtimaller epey düşüktü, gözümde alınabilinecek risklerdi.

Kan birikintisinin büyük olduğunu fark edebilirsem, ayaklarıma chakra aktarıp cesedin bulunduğu ağacın geniş gövdesine konmayı ve ayaklarımla yapışmayı deneyecektim, ardından cesedi yakından incelemek adına yaklaşacaktım gövdede yürüyerek.

Eğer birikinti azsa veya yoksa, çevreyi iyice gözlemlemeye geçecektim aniden. Herhangi bir misina, yapıştırılmış parşömen veya benzeri şeyler, saklanan birilerine dair izler arayacaktım. Buna ayıracağım süre üç, beş saniye kadar olacaktı. Bir şeyler görsem de görmesem de aşağı atlayıp Usagi'nin yanına konduktan sonra "Tuzak olabilir." diyecektim sakin bir tonda, çevreyi izlemeye devam ederken.

[Kita Usagi]

Hemen arkasında kendisi ile beraber seyahat etmekte olan çocuğa dönüp bakmıştı. Başlarda çekingen davranan çocuk, şimdi o kadar heyecanlı ve mutlu gözüküyordu ki. Biraz önce hüngür hüngür ağlayan çocuktan eser kalmamıştı neredeyse. Suta adımlarını hızlandırdıkça, çocuğun mutluluğu da artıyordu. Tabi, Suta son sürat koşmuyordu. Hızını Iori ile uyarlamıştı. Bu yavaş ilerleyişte bile çocuğun bu kadar mutlu olduğunu görmek Usagi'nin aklına direkt olarak son sürat koşması durumunda neler olabileceğini getirmişti. Herhalde mutluluktan bayılırdı çocuk.

Çocuğun ismini de öğrenmişti tabi bu sırada. Yuuta. İsim olarak daha önce bu ismi duymadığına emin gibiydi. Yani, bu isimde kimseyi tanımamıştı. Çok yaygın bir isim olmadığını fark edebiliyordu bu nedenle.

İlerleyişleri öncesine nazaran daha doğrusal bir yolda olmuştu. Devriye gezerken zikzaklar çizerek ilerlemişlerdi. Şimdiki hedefleri ise devriye gezmekten daha çok Yuuta'nın kaçırılan köylülerini bulmak olduğundan zikzakları bırakarak direkt hedefe odaklı ilerlemişlerdi. İki saat kadar bir süre ilerledikten sonra çocuğun bu yollardan geçtiği dank etti bir anda. Kim bilir kaç saat yürümüştü bu yolda. O kadar korkmuş bir şekilde.

Iori'nin birden elini yumruk yapıp kaldırması ile birlikte durdu. Bu hareketin durmak olduğunu biliyordu. Bildiği bir kaç el hareketi daha vardı. Kendisinin de daha önce kullandığı. Kafanın üzerinde işaret parmağını yuvarlak çizmek buluşma noktası anlamına geliyordu. Baş parmak ve işaret parmağıyla çeneyi kavramakta rehine olduğu anlamına geliyordu. Eli yumruk yapıp aşağı yukarı hareket ettirmekte acele et anlamına geliyordu. Bildiği el hareketleri bunlardı. Bu hareketleri zamanında kendi takım kaptanı öğretmişti. Eğitimleri sırasında da bu el hareketlerini kullanmıştı. Daha sonradan da bir kaç görevde edindiği takım arkadaşlarıyla kullanmıştı bu el hareketlerini. Bu hareketlerin sadece kendi köyünde olduğunu düşünmüştü şimdiye kadar. Iori'nin de bu hareketleri bildiğini göz önüne alınca, bu hareketlerin evrensel hareketler olduğunu anlamıştı.

Olduğu yerde durduktan sonra arkasını dönmeden "Sessiz ol!" diye fısıldamıştı Yuuta'ya. Yuuta'nın duyabileceği bir ses tonuyla. Ardından pür dikkat Iori'yi izlemeye başlamıştı. Suta'nın bu sırada etrafına dikkat edeceğini biliyordu. Partnerine güvenerek böyle bir işe girişmişti. Aşağıdan yapabileceği çok bir şey de yoktu. Etrafa dikkat kesilip, her an bir saldırıya hazırlıklı olup, Iori'yi bekleyecekti. Iori'nin önce gelmesi ile Iori'yi dinleyecek, onun söylediği şeylere göre hareket edecekti. Iori'den önce bir düşmanın gelmesi durumunda çocuğu alıp Suta'nın sırtından aşağıya atlayacaktı. Kendisini zorlayarak belki yakın dövüşe girebilirdi ama bu karara çocuğu da alıp zıpladıktan sonra karar verecekti. Bu hareketten zorlanmaması durumunda belki stilin içinde hareket ettikçe bir sıkıntı yaşamayabilirdi kısa bir süreliğine. Uzun süreli dövüşlerde illaki sıkıntı çıkacaktı. Bunun farkındaydı. Ama bir şeyleri umut etmekten başka yapabileceği hiçbir şey yoktu şu an.

Off Topic

Kusura bakmayın acele yazmak durumunda kaldım. Çok geç kaldığımın farkındayım. Bir kaç sıkıntım var şu an. Sıkıntıları çözünce normal rayına oturtacağıma inanıyorum. Anlayışınız için teşekkürler. Öpüldünüz.

[GM - Naruto]

Iori: Karşındaki manzarayı farketmenle, olduğun yerde çöküp arkadan takip etmekte olan Usagi'ye durmaları için komut vermen bir oluyor. Önündeki garip manzarayı inceliyorsun birkaç saniye boyunca. Ayrıntıları tam manasıyla kavraman çok uzun sürmüyor. Arkanda herhangi bir hareketlilik hissetmediğinden mütevellit, Suta'nın durmuş olduğunu farkedebiliyorsun. Bir yandan tetikte beklerken, diğer yandan başını hafifçe geriye doğru çevirip seni 15-20 metre kadar uzaktan takip eden üçlüye göz atıyorsun. Usagi ve panter tetikte beklemekte, ancak senin gördüğün manzarayı görmemiş olduklarını anlayabiliyorsun. Yalnızca komutunu dinleyip durmuş oldukları aşikar. Sen bakmaktayken, Usagi arkasındaki çocuğa senin duyamadığın bir şeyler fısıldıyor.

Usagi: Iori olduğu dala çöküp dur işareti verdikten sonra birkaç saniye boyunca muhtemelen önünde gördüğü bir şeyi incelemek için öne doğru eğiliyor. Senin nail olmadığın bu manzara, ekip arkadaşını durdurmak için yeterli olmuş olsa gerek ki; hazır pozisyona geçiyorsun. Aniden durmanızla birlikte, arkandaki çocuğun hareketlendiğini ve kafasını kenardan uzatarak ileri doğru baktığını görüyorsun. Pek bir şey seçememiş olacak ki: "Neler oluyor?" diye fısıldıyor endişeyle. Sessiz olması gerektiği komutunun ardından, çocuk ekstra herhangi bir şey söylemeyerek hızla eski pozisyonunu alıyor. Ancak bir şeyler farketmiş gibi, istemsizce kapalı ağzından çıkan sesi duyuyorsun.

Iori: İlk bakışın ardından, bu kez daha ayrıntılı bir şekilde incelemek üzere dikkat kesiliyorsun ölü bedene. Gözün karanlığa alışıp detaylara daha net odaklanmaya başladığında, ölü bedenin bir shinobi olduğunu farkediyorsun. Bunun yegane sebebi, cesedin üzerinde klasik bir shinobi yeleği olması. Gerçi, farklı amaçlarla shinobi yeleği giydirilmiş herhangi biri olması ihtimali de geçmiyor değil kafandan. Renk ve işlemelerinden, bu yeleğin Kusagakure'ye ait olduğunu anlaman uzun sürmüyor. Yeleği dışındaki kıyafetleri oldukça sade, koyu kahverengi bir pantolon ve açık mavi bir tişört. Dikkat kesildiğinde, elleri ve ayaklarının çıplak olduğunu görüyorsun. Görebildiğin kadarıyla ise, herhangi bir shinobi ekipman çantası yok üzerinde. Yüzünü net olarak seçemiyorsun, ancak vücudunun genel halinden bunun orta boylu bir erkek olduğuna emin gibisin. Saçı ise koyu renkte, ancak rengi karanlık sebebiyle tam manasıyla belirleyemiyorsun.

Usagi: "Shinobi-san." diye fısıldıyor çocuk arkandan. Ona sessiz olmasını söylemene rağmen konuşmaya çalışması, az önce çıkardığı sesle de birleştirilince önemli bir şey söyleyeceğine işaret eder gibi. Ancak fısıltısında bile sezebildiğin titreklik, korktuğunu anlayabilmeni sağlıyor: "Ben burayı hatırlıyorum. Şu kayadan tanıdım." Arkan dönük olduğu için, haliyle bir yeri gösteriyorsa bile göremiyorsun ancak yaklaşık 4-5 metre kadar solunda ve ilerinde olan kayayı kastettiğini farkedebiliyorsun: "Kaçarken o kayanın arkasına gizlenmiştim." Yutkunuyor çocuk: "Çok yaklaştık."

Iori: Cesetle ilgili incelemelerin bittikten sonra, dalın hemen altındaki zemine göz atıyorsun. Ve bunu iyi ki yapıyorsun, çünkü tam da şüphelendiğin şekilde gelişiyor olaylar. Dalın altında kalan kısımda, yalnızca çamurlu bir zemin görüyorsun. Dikkat çekici boyutta veya şekilde bir kan birikintisi yok. Minik minik lekeler varsa bile, çamur zeminde belli olmuyorlar. Bu sayede, cesedin buraya sonradan getirildiğine az çok emin olabiliyorsun. Hipotezlerinden birini doğruladıktan hemen sonra, gözlerin yeniden çevreyi taramaya başlıyor. Yalnızca bir anlığına, cesedin olduğu dalın üzerinde, cesetten çok da uzak olmayan bir ışık parıltısı seçer gibi oluyorsun. Gerilmiş bir misina? Belki. Yalnızca bir anlık yakaladığın bu görüntü burnuna pis kokular gelmesine sebep oluyor. Tuzağı başarılı bir şekilde farketmiş gibi görünüyorsun. Olduğun yerde, sessiz bir şekilde daldan inerek Usagi'ye yaklaşıyorsun ve cümleni sarfediyorsun. Suta'nın gözleri, cümlene karşılık aniden kısılıyor ve sana benzer şekilde çevreye bakmaya başlıyor vahşi gözlerle.

[Kita Usagi]

Iori'nin dalın üzerinde öne doğru eğilip bir şeyler görebilmek için çabaladığını fark etmişti. Kendisinin bu mesafeden bir şey göremeyeceğini bildiği için sadece Iori'nin hareketlerini incelemekle yetindi. Ne gördüğünü merak etmeye başlamıştı bile. Merakına yenilmeye niyeti yoktu, yine de bu durum meraklanmasına engel değildi. Belki savaş belirtileri görmüştü? Ağaçta derin kesik izleri, belki biraz da kan. Ya da uzaktan üzerilerine doğru gelen birilerini fark etmişti. Her türlü duruma hazırlıklı olmalıydı. Planını daha önceden zaten yapmıştı. Absürt bir durum olmadığı sürece bu planına sadık kalacaktı.

Yuuta'nın kendisine seslenmesiyle dikkatinin bir kısmını çocuğa yöneltti. Usagi'nin sessiz olmasına rağmen çocuğun bir şeyler söylemeye çabalamasının tek bir nedeni olabilirdi. Söyleyeceği şeyler gerçekten önemli olmalıydı. Bu sebeple çocuğu susturmak gibi bir niyeti yoktu. Çocuğun fısıltılı sesindeki tınıdan çocuğun korktuğunu anlayabiliyordu. İlerisinde duran bir kayayı göstererek burayı hatırladığını söylemişti. Ailesini kaçıranlardan kaçarken bu kayanın arkasına saklandığını belirtmişti. Planını şu anda değiştirmeye karar verdi. Çocuğu da alarak Suta'nın sırtından aşağı inecekti. Çocuğun gösterdiği kayaya doğru ilerleyerek etrafa bakınacaktı. Bir şeyler görebilmek umuduyla. Herhangi bir şey fark etmesi durumunda bunu takım arkadaşına söylemek için aklının bir köşesine koyacaktı. Herhangi bir şey bulamaması durumunda ise çocuğun yanına dönecek ve Iori'yi bekleyecekti.

Iori beraberinde çokta güzel haberler getirmemişti. Gördüğü şeyin bir tuzak olabileceğini söylemişti. Tuzak olması durumunda yakınlarında düşmanlar olacağını düşünüyordu. Tuzağın aktif edilmesi durumunda hızlıca buraya gelebilecek birileri olmalıydı. Bu yüzden etrafı taramaya başladı. Herhangi bir şey. Bu ormana ait olamayacak bir şey arıyordu gözleri. Bunu yaparken de, Yuuta'nın kendisine söylediği şeyleri aktaracaktı Iori'ye. "Yuuta'nın demesine göre çok yaklaşmış olmalıyız." Etrafa son bir kez baktıktan sonra Suta'ya döndü. "Suta, sen bizim arkamızdan mesafeni koruyarak çocukla gel. Bizden önce seni görmeleri kendilerini göstermelerini engelleyebilir." Ardından Iori'ye dönüp ne yapmaları gerektiğini konuşacaktı onunla. "Yuuta'dan en son ne tarafa doğru gittiklerini öğrenip o yönde ilerleyebiliriz. Aramıza biraz mesafe koyarak aynı hizada gidelim derim. Böylece birbirimizin bir yanını korumuş oluruz. Dikkatimizi dışarıya verebiliriz. Suta'da arkamızı koruyacağı için daha koordineli bir şekilde hareket etme kabiliyetimiz olur. Ne dersin?"

Bu planını kesin olarak söylememişti. Karşısındaki kişinin kendisi ile aynı rütbede olduğunu biliyordu. Takıma bir kaptanda atanmadığı için kararları birlikte vermeliydiler. Bu sebeple Iori'nin düşüncesi önemliydi şu an için. Ama Iori ne derse onu yapmaya tamamdı. Sonuçta burada dezavantajlı olan Usagi'ydi. Savaşta çok faydalı olmayacaktı ve bu durumda Iori kendisini nasıl rahat hissedecekse, nasıl güçlü olacağını düşünecekse onu yapmaları gerekiyordu.

[Tsujihara Iori]

Cesedi incelerken aklımdaki düşünceleri sakinleştirmeye çalışıyordum. Yaptığım işe odaklanmazsam sonuçları büyük olabilirdi zira. Fakat bununla beraber tartılması gereken o kadar çok şey vardı ki, bunları dümdüz değerlendirmek yerine mantıksal bir tabana oturtmak gerekliydi. Tüm bunlar içinde bulunduğumuz durumdan en iyi şekilde çıkmamızı ve (eğer gerçekten varlarsa) esirleri olabildiğince hızlı kurtarmamıza olanak sağlayacaktı. Cesede baktıkça ise git gide zihin dolabıma doldurduğum düşüncelerin sayısı artıyordu. Ne, Neden, nasıl, nerede, ne zaman ve kimler soruları epey ağır bir kütleye sahipti.

Bazı sorular beraberinde cevapları da getirmişti ve dolaptan bir takım kütleyi kaldırmışlardı. Yerde kan olmaması kesinlikle cesedin burada olmadığını söylüyordu. "Nasıl?" sorusunun büyük bir kısmı gitmişti. "Neden?" ise tamamen yok olmuştu; takipçileri yavaşlatmak. Diğer sorular ise hala ağırlıklarını koruyorlardı. Fakat bu ağırlıkların şimdilik tartılmadan orada durması gerekecekti, tekrar, zira ağaçtaki parıltıyı fark etmemle beraber tekrar zihnimi durdurmam gerektiğini anlamıştım.

Tuzak olduğu kesinleşen bu ceset bize çok şey söylüyordu gerçekten de. Fakat bunları teker teker sindirerek tartışmanın pek bir esprisi yoktu şu anda, ağırlıklar kütlelerini koruyacaklardı yani. Tuzağı arkalarında bırakanlar takip edilmek istenmiyordu, bu barizdi. Vakit kaybettikçe esirlerin başına ne geleceğini daha da bilemez bir konuma ulaşıyorduk. Usagi'ye tuzağın varlığını söyledikten sonraki kısa süre içerisinde bu durumu düşünerek bir çıkarım yapmaya çalışmalıydım. Usagi'nin laflarını da bu hesaba katarak tabii.

"Arkamıızı kollamamıza gerek yok bence. Tuzağı kuranlar belli ki takip edilmek istenmiyor. Arkada birilerini bırakmış olduklarını düşünmüyorum. Burayı direkt pas geçerek yolumuza hep beraber devam edelim." Diyecektim laflarına karşılık. Ortak bir karar almamız gerekiyordu ve bunun için tartışabilir ve bütün opsiyonları masaya yatırabilirdik, ancak Usagi'nin de zamanın öneminin farkında olduğunu az çok kestirebiliyordum. Direkt devam etmek ve kaçanlara ulaşmak yapabileceğimiz en mantıklı şey olabilirdi. Zaten çalılarda birileri falan olsa şimdiye çoktan kendilerini belli etmişti. Issız bir orman parçasının içerisindeydik bence.

Ama aklım ceketteydi hep. Kime aitti? Sahibini merak etmiştim. Bir cesetten mi almışlardı yoksa ceset direkt ceketin sahibi miydi? Çantası, sandaletleri eksikti ve ellerinde de eldiven tarzı bir şeyler yoktu. Sonradan giydirilmiş de olabilirdi. Belki de değil. Emin değildim. Alın bandı görememiştim cesedin herhangi bir yerinde. Belki de ceplerinde bir yerlerdeydi.

Yapacağım şey az çok belliydi, bu iş bittiğinde buraya kesinlikle geri dönecek ve o tuzağı bozarak cesedi ve ceketi kampa götürecektim. Eğer bir Kusagakure shinobisi ise bu ceset, kesinlikle burada kalmamalıydı. Eğer ceset bir başkasınınsa ceketin sahibini arayacaktım. Neden yapmak istediğimi pek kestiremiyordum ancak doğru gelmiyordu burada böyle durması.

Ancak görev öncelikliydi. Usagi'den onay gelirse direkt olarak cesetten uzakta bir ağaca fırlayıp orijinal yönümüzde ilerlemeye devam edecektim bu lokasyonu olabildiğince aklıma kazımaya çalışarak. Pusulamı arada incelemeye devam edecektim. Şu anda bir saldırıya uğrayacağımızı düşünmüyordum ancak yine de çevreye bakış atmaya devam edecektim Usagi'yi beklerken ve ağaca fırlarken. Gafil avlanmanın bir anlamı yoktu sonuçta. Hiç bir şeyden emin olamazdık. Yine de tahminlerimin doğru çıkacağını düşünüyordum. İç güdülerimin yanılsama oranı epey düşüktü zira.

[GM - Naruto]

İki farklı köyden iki farklı shinobi olan sizler, ne yapmanız gerektiği konusunda karşılıklı fikirler savuruyorsunuz. Fikirleriniz benzer olmadığı için, bir karar almak adına biraz daha konuşmanız gerekiyor gibi görünüyor. Tam manasıyla bir konsensusa varmanız gerektiği hissiyatı bürüyor içinizi. Tam o esnada, bir süredir sessiz olan Yuuta giriyor araya çekingen bir şekilde: "Aslında bir yere gittiklerini sanmıyorum, ya da kaçtıklarını." Yutkunuyor cümlesinin ardından: "Bir çeşit kamp alanı gibi bir yer var. Dün gece vakti kasabaya 20-25 kişilik bir grup geldi. Kasaba halkının yarısından fazlası köyü çoktan terkettiği için, sayı olarak olmasa bile güç olarak bizden çok üstündüler. Direnmeye çalışan birkaç kişiyi herkesin gözü önünde öldürdüler, ardından geri kalanları toplayıp zincirleyerek götürdüler." Kesik kesik nefes alıyor bu esnada, anılardan acı çektiğini hissedebiliyorsunuz. Suta, gözlerini kapatıyor sakince çocuğun sözlerine karşılık. Derin bir nefes aldıktan sonra, devam ediyor Yuuta: "Tüm bu yaşananlar olup biterken saklanmayı başardım. Bir ağaca. Ablamın eşi öğretmişti; önce kendini koru ki başkalarını koruyabil. Ablamı ve yeğenimi diğerleriyle birlikte itiş kakış götürürlerken kendimi çok zor tuttum. Birkaç kez adımı seslendi ablam, yaşayıp yaşamadığımı kontrol etmek istiyordu sanırım. Yine de bir şekilde, ağaçta kalmayı başardım."

Anlattıkça, başlarda hafifçe titreyen sesi netleşmeye başlıyor çocuğun: "Onları saatlerce takip ettim. Meşalelerle birlikte yürüyorlardı. Arada, yavaş yürüyenlere ve yorulanlara vurarak hızlanmalarını sağladılar. Durduklarında, saat gece yarısını geçmişti. Bir yere ulaştık. Çadırlar ve yanan ateşler vardı, birkaç bayrak. Riaru'nun amblemi dışında bir amblem daha gördüm. Yeşil bir çiçeğe benziyordu." Bu bilgi, belki de sizi en çok şaşırtan şey oluyor. Suta'nın bile -artık bir panter bunu nasıl yapabiliyorsa- hafifçe kaşını kaldırdığını görüyorsunuz: "Saatler içinde, birkaç grup daha geldi. Kimi daha küçük, kimi daha büyük. Bizim gibi kasaba insanıydı hepsi. Zincirlenmiş ve zorla alıkonmuş." Derin bir nefes alıyor yeniden: "Olan biten her şeyi izledim. Sabaha doğru, hava aydınlandığında kampta birilerinin benim olduğum yeri işaret ettiğini gördüm. Farkedildiğimi anladım, ve kaçmaya başladım. Aradaki mesafe çok kısa değildi, ve küçük olduğum için beni farketmediler, sana bahsettiğim kayanın arkasına saklandım Shinobi-san." diyor Usagi'ye hitaben. "Kasabadan kaçanların shinobilere sığındığını biliyordum. Geri dönemezdim, dönsem bile ne yapacağımı bilmiyordum. Yardım bulmak için ilerlemeye başladım. Bir süre ilerledikten sonra sizi gördüm, korktum ve çalılara saklandım. Gerisini biliyorsunuz zaten."

[Kita Usagi]

Yuuta'nın söze girmesi ile birlikte kafasındaki düşünceleri bir kenara bırakıp Yuuta'yı dinlemeye başlamıştı. Söyleyeceği şeyler önemli olmalıydı zira Usagi'nin uyarısından sonra önemli bir şey söylemeyeceği zaman konuşmaması gerekiyordu. İlk cümlesi kaçtıklarını sanmadığını söylemesi olmuştu. Yakınlardaki bir kamp alanından bahsetmişti. Yuuta bu kamp alanından bahsederken, Iori'ye bir bakış atmıştı. Ne yapacakları kesinleşmişti bile kendi görüşüyle. O kamp alanına gitmeleri gerekiyordu.

Yirmi beş kişilik bir grup demek. Usagi aklından bunu geçirirken ne yapması gerektiğini tekrar masaya yatırdı. Sadece kasabadan esir toplamak için o kadar insan gönderiyorlarsa, içeride kaç kişi vardır düşünmek bile istemiyordu. Belki kampa gidip, kasaba halkından esir alınanları serbest bırakmayı başarabilirlerse o zaman bir avantajları olabilirdi. Ama bunu başaramamaları ihtimalinde ya ikisi de ölmüş olurdu. Ya da ikisi de esir düşmüş olurdu. Iori'nin hangisini tercih edeceğini bilmiyordu ama, Usagi esir düşmektense ölmeyi tercih edecek birisiydi. Yaşamayı seviyordu. Ama özgür bir insan olarak.

Yuuta olayları anlatırken, Usagi onun ne kadar acı çektiğini anlamıştı. Aynısı olmasa da benzer bir acıyı yıllar önce kendisi de hissetmişti. Şu an bu çocuğun gösterdiği duruş gerçekten takdire şayandı. Zamanında Usagi bu kadar dik bir duruş sergileyememişti. O kadar shinobi eğitimi almasına rağmen. Demek ki, her şey shinobi eğitimi almakla kazanılmıyormuş.

Nasıl saklandığını anlatmıştı Yuuta. O hengameden nasıl kurtulduğunu. Devamında nasıl takip ettiğini de anlatmıştı. Kamp kurdukları yere vardığında fark ettiğini söylediği şeyler Usagi'nin dikkatini çekmişti. Yeşil çiçek? Böyle bir bayrağı anımsadığını hatırlamıyordu. Iori bu bayrağı biliyor muydu emin değildi. Ama Riaru'nun kendisine bir müttefik bulmuş olmasını gerçekten çok ilginç bulmuştu. Rİaru ile müttefik olacak bir köy bilmiyordu. Ne var ki, bu bayrağı daha önce bir yerde gördüğünü de hatırlamıyordu. Yüksek ihtimalle yeni bir oluşum olmalılardı. Yeni bir örgüt. Daha fazla bilgi gerekiyordu. Bunun için de o kamp alanına gitmeleri gerekiyordu. Diğer kasabalardan da farklı esir grupları getirmişlerdi. Riaru ve müttefikleri büyük bir işin peşinde olmalılardı. Yoksa bu kadar insanı esir almalarının bir mantığı yoktu.

Yuuta anlattıkça, Usagi'nin beyni daha da ağrımaya başlıyordu. Birden yüklenen bütün bu analiz edilmesi gereken bilgilerle ne yapacağını bilemeyen beyni, var gücüyle çalışmaya başlamıştı. Birbirinden farklı bir sürü senaryo sürse de ileriye, hemen ardından bu senaryoları siliyordu çünkü çoğu mantıksızdı.

Önce Suta'ya sonra Iori'ye bir bakış attı. Ne yapmaları gerektiğini, ne diyeceğini bilemiyordu. "Iori, ne yapmalıyız? Şu an aldığımız bilgiler gerçekten önemli bilgiler. Ve önümüzde de zorlu bir seçenek var. Kamp alanı oldukça tehlikeli bir yere benziyor. Sadece ikimiz gidersek oradan sağ çıkamayabiliriz. Aynı zamanda oradaki insanları Riaru'nun eline terk etmeyi de çok doğru bulmuyorum." Durup Iori'nin ya da Suta'nın söyleyeceği bir şey var mı diye ikisine de birer bakış atmıştı. Ardından sözlerine devam etti. "Aklımda iki seçenek var. İlk seçenek olarak; Suta'yı ve Yuuta'yı ortak karargaha bu bilgiler ile gönderebiliriz. Karargahtan destek ekip isteyebiliriz. Bu sırada Riaru'nun kamp alanında gözcülük yaparız. İkinci seçenek olarak buradan direkt olarak kamp alanına gidebiliriz hep birlikte. Bu şekilde vakit kaybetmeden kamp alanına dalma fırsatımız olur. Ne var ki, bu hamleyi yaparak oradan sağ çıkma ihtimalimizin de bir hayli azalacağını fark etmişsindir. Kamp alanına dalarsak eğer, esir tutulan insanları serbest bırakmamız halinde bize destek olurlarsa eğer, kamp alanını ele geçirebiliriz. Ne dersin?" Etrafındakilerin vereceği tepkiyi bekledi. Herkes tepkisini verdikten sonra Iori'ye hitaben son cümlesini kuracaktı. "Plan ne olursa olsun, ben varım."

[Tsujihara Iori]

Tam olarak bir mutabakata varmamamız sebebiyle harekete geçememiştik. Bir süre vakit kaybetmiş bulunmuştuk; bu biraz sinirimi bozmamış da değildi aslında. Gerçekten zamanımız kısıtlı gibi geliyordu bana ve bekledikçe bu kısıtlı zaman da git gide daralıyor gibiydi. Belki durum tahminimden farklıydı ama ne olursa olsun geç kalmak hiç bir durumda işimize gelen bir şey değildi.

Biz karşılıklı fikirlerimizi sunarken birbirimize, çocuk araya girip yaşadıklarını anlatmaya başlamıştı. Özellikle kaçma gitme meselesine dair söylediği şeyler epey ilgimi çekmişti ki, çocuk konuşmaya devam ettikçe dikkatim ona doğru yoğunlaşmaya başladı. Önce bakışlarımı, ardından kafamı ona doğru çevirdim. Çocuğun konuşmasının sonuna doğru ise tamamen ona doğru dönmüş ve gözlerinin içine bakıyordum. Lafları bittiğinde ise çoktan bir elimi çeneme koyup düşünmeye başlamıştım bile.

Bir kampın bu yörede kurulmuş olması büyük bir tezatlık idi bence. Zira bir kaç saatlik yol olsa bile en yakın yerleşkeye, kamp çok büyük gibiydi çocuğun anlattığı kadarıyla. Bir kaç köyden getirilen onca insanı orada tutmak lojistik anlamda o kadar kolay olmamalıydı. Bu gerçekten doğruysa işin içinde başka şeyler de var gibiydi. Zihin çarklarım dönerken bir yandan da çocuğun iradesine saygı duymadan da edememiştim. Görüp geçirdiği şeyler bir çok insanı yıldıracak şeylerdi.

Elimi çenemden çektim ve sakin bir ses tonuyla aklımda yer eden bir soruyu sormak için minik bir nefes aldım. "Sabaha kadar orayı izlediğini söylemiştin. Neler gördün? Kampta ne gibi bir olay dönüyor? Milleti çalıştırıyorlar mı yoksa sadece esir mi tutuyorlar?" Ses tonumun donukluğu ciddiyetimin bir göstergesiydi esasen zira amacım çocuğu kırmak değildi. Ses tonumu biraz yumuşatıp "Bunları anlatmak senin için zor olabilir ancak önemli detaylar." diyecektim biraz çocuğu teselli edermişçesine. Eğer anlatacaklarının bir işe yarayacağını bilirse, daha rahat konuşabilir gibime geliyordu.

Ardından Usagi'nin dediklerine odaklanacaktım. Madem bir kamp vardı, bir kaç dakika daha harcayabilirdik konuşmak için; ama sadece bir kaç dakika. Soru direkt olarak benim fikrim üzerine sorulduğundan mütevellit biraz emir kipiyle konuşmanın yanlış olmayacağına karar vermiştim. "Destek ekip dikkat çekecektir. Yerleşke ve kamp çok yakın. Mutlaka gözcüleri olacaktır. Gizliden kampa yaklaşmamız bence daha doğru olur, çevreyi iyice gözetleyip bir sonraki hareketimize öyle karar veririz." Ardından Suta'ya bakacaktım bir sonraki laflarım onu da içereceği için, koca panteri sinirlendirmeden dikkatini çekecektim. "Suta ve Yuuta'yı kampa göndermek en iyi hareket gibi görünüyor. İkimiz gider, bilgi toplar, en iyi planı belirler ve harekete geçeriz. Yuuta'yı da tehlikeye sokmuş olmalyız."

Harekete geçmeden önce Yuuta'ya son bir defa dönecek ve "Ablanın adı nedir? Ayrıca, bize söylemek istediğin bir şeyler var mı? Söyleyeceğin her detay işimizi kolaylaştıracaktır." diyecektim olabildiğince sakin bir tonda. Ardından, yola koyulmak için dala atlayacak ve Yuuta'nın tarif ettiği yoldan devam edecektim Usagi ile birlikte.