Birkaç dakika öncesine kadar duruşu daha bir samimi hale gelen kadın, aranızdaki görünmeyen buz dağına zeval gelmemesi için yüzüne yerleştirdiği ifadesini korumaya devam ediyor sözlerini dinlerken. Arada çocuklara yönlendirdiğin bakışlarını kaçırmayan kadın, yine de bakışlarını seninkilerden ayırmıyor hiçbir şekilde. Sorduğun sorudan sonra ise, seninkine benzer hafif bir kıkırdama ile ilk tepkisini veren kadın konuşma sırasının kendisine geldiğinde yüzüne sade ve içten bir tebessüm yerleştirmekle yetiniyor. Kadın “Hiç sanmıyorum Kagi Hanım.” diyerek konuşmasına başlıyor ve ardından çocuklara hafifçe bakıp bakışlarını tekrar seninkilerle birleştirirken “Buradaki çocukların nasıl bir geçmişleri olduğunu az çok tahmin edebiliyorsunuzdur. Her birinin neşeli görüntülerinin altında yatanları da… Bu yüzden her biri korunmaya muhtaç ve onlara kimin ne şekilde zarar verebileceğini bilemeyiz. Sizden uzak durmamın sebebi de buydu, yanlış anlamayın.” diyor. Kadının sözlerinde samimiyeti sonuna kadar hissedebiliyorsun. Hatta uzak durmasından dolayı hissettiği ufak bir özür dileme ihtiyacını da sezebiliyorsun. Ancak kadın böylesine bir özrü dile getirmiyor ve konuyu bir diğer açıya taşıyarak “Onların sizi kötü biri olarak gördüğünü düşünmüyorum, zira burada onlara kötü insanlar olduğu öğretilmez. İnsanların iyi olduklarını ve en kötünün bile içinde yatan iyiliği bulmaları gerektiğini öğütleriz. Bu yüzden Kagi Hanım, çocuklardan yana hiçbir sıkıntınız olmasın. Eğer her şey yolunda giderse, onların sizi ne kadar sevip sayacağını tahmin bile edemezsiniz.” diyor.
Kadın konuşmasını bu aşamada tamamlamış gibi görünürken, dikkatini çeken en büyük şey kadının kurduğu cümleler içindeki “eğer her şey yolunda giderse” ifadesi oluyor. İster istemez, bu ifadenin esas muhatabının kendin olduğunu anlayabiliyorsun, kadın bariz bir şekilde bunu dile getirmese de. Bu sebeple, her ne kadar niyetin iyi olsa da kadın tarafından hala üstünde bir şüphe olduğunu da anlayabiliyorsun. Ne var ki, kendini kadının pozisyonuna koyduğunda, bu şüphenin son derece makul ve olağan olduğunu da anlayabiliyorsun. Zira, kadının da daha önce dediği gibi, adını öğreneli birkaç dakika olduğunu göz önüne aldığında, bu duygu ve hissin anlamlı olduğunu fark edebiliyorsun.
Her ne kadar kafanda “kompleks bir diyalogun” vuku bulma ihtimali bulunsa da, kadın için bu tür bir diyalogun ne olduğu ve olabileceği pek belirgin olmuyor. Zaten kadının konuşması da sonlanmış olması nedeniyle ortam tamamen sana kalmış görünüyor. Dolayısıyla, bu aşamada başvuru yapmak için Kabuto’ya gitmek dışında elinde başkaca bir seçenek de bulunmuyor. Sohbetin sonlanmasıyla birlikte, kadına yaptığın ufak bir işaretle yetimhaneye doğru ilerlemeye başlıyorsunuz.
Kadının hemen yanında yaptığın yürüyüşte bakışların daima çocukların üzerinde oluyor. Belki içlerinden birinin evlatlık olarak sana verilmesi ihtimali bakışlarının daha dikkatli olmasına neden oluyor. Her bir çocuğun yüzünü tarıyorsun ve karşında sadece bir çocuğun sahip olabileceği masumiyeti görüyorsun. Her ne kadar yüzlerindeki ifade, en azından şu an için, şüpheli ve ürkek dursa da, yanında yürüyen kadının sorun olmadığını belli eden gülümsemesi, çocukların da yüzlerindeki -esasen yüzlerine yakışmayan- ifadelerinin yok olmasına neden oluyor. Tıpkı senin gibi, onlar da senin yüzüne dikkatle bakıyorlar ve birkaç dakika önce yaşadıkları yerin dibinde biten kadının kim ve neden burada olduğu gibi soruları soruyorlar. Yanından yürüyen kadın, birkaç çocuğun başını okşayıp yanlarından geçerken durumu izah etmek istercesine “Kagi Hanım Kabuto-san ile bir konuyu görüşmeye gelmiş çocuklar.” diyor. Olayın içeriği hakkında bilgi vermemiş olsa da bile çocuklar bu cümleyle tatmin olmuş gibi duruyorlar.
Çocukların arasından sıyrılıp yetimhanenin girişindeki basamakları çıktığınız esnada kadın “Girişte size yardımcı olması için birini çağıracağım. Çocukların başında kalmam gerektiği için Kabuto-san’a kadar ben eşlik edemeyeceğim.” diyerek durumunu izah ediyor. Kapıya vardığın anda, yavaşça kapıyı açan kadın içeriye giriyor ve etrafına hafifçe bakındıktan sonra “Nanashi-san, bir ziyaretçimiz var.” diye sesleniyor. Geniş bir girişi ve holü olan yetimhanenin iç kısmı, yukarıya çıkan bir merdiven ve sağda ve solda olmak üzere odalara bölünmüş halde bulunuyor. Gösterişten uzak, sade ve kolayca akılda kalan mimarisinde pek dikkat çekici bir özellik de bulunmuyor. Tıpkı dışarıdan belli olduğu gibi, içeriden de sonradan ilave edilen kısımlar, en azından renk tonu bakımından, fark edilebilir oluyor. Birkaç saniye sonra yanınızda biten ve kadının kıyafetlerinin erkek versiyonunu giymiş olan kısa saçlı bir adam belirene kadar etrafa bakınmakla yetiniyor.
Yanınıza gelen adamın Nanashi isimli kişi olduğunu rahatlıkla anlayabiliyorsun ve seni buraya getiren kadın da durumunu hızlıca Nanashi’ye izah ediyor. Adamın yüzünde beliren gülümsemesiyle beraber bakışları sana dönerken “Bu çok güzel bir davranış Kagi Hanım. Umarım arzunuza ulaşırsınız.” diyor içten bir şekilde. Kadın ile olan birlikteliğiniz bu aşamada sonlanırken Nanashi “Kabuto-san üst katta bir odada.” diyerek gideceğiniz yeri belirtiyor ve akabinde adımlarını merdivene yönlendiriyor.
Yetimhanenin üst kadına çıktığında, zemin kata benzer bir mimariyle karşılaşıyorsun. Ancak buradaki odaların daha büyük olduğunu, odalara giriş kapılarının arasındaki aralıkların fazla olmasından anlayabiliyorsun. Genel itibariyle çocukların yatmaları için tasarlanmış oldukları düşüncesi kafanda beliriyor ve birkaç odayı geride bırakmanızın ardından Nanashi hemen karşıda olan ve yetimhanenin arka kısmını gören bir odayı işaret ediyor. Bu odaya doğru ilerledikten sonra ise Nanashi odanın kapısını bir kez tıklayıp açıyor ve araladığı kapıdan başını içeriye uzatarak “Kabuto-san, seninle görüşmek isteyen biri var.” diyor. İçeriden duyduğun kısmen boğuk bir ses seni odaya davet ediyor ve Nanashi bu kez kapıyı tamamen açarak içeriye girmene imkan sağlıyor.
Kapının tamamen açılmasıyla birlikte, akademide ders kitaplarında adı geçen Yakushi Kabuto’yu kanlı canlı olarak karşında görüyorsun. Sarı gözleri ve göz çevrelerindeki mor renkler ile bembeyaz cildi ilk bakışta içini ürperten bir görüntü sergiliyor. Daha önce hissettiklerinden çok daha ağır olan bu ürperti hissi, Kabuto’nun yüzündeki tebessüm ile bir nebze dizginlenebiliyor. Kapının ardından kapanmasıyla birlikte, Kabuto’nun yarattığı istemesiz büyüden ancak kendini kurtarabiliyorsun ve etrafındakileri görebilmeye başlıyorsun. Aslında ufak bir masa ve sandalye ile hemen yan tarafta bulunan bir koltuktan ibaret oda, oldukça boş görünüyor gözüne. Masanın arkasında, koltuğunda oturmakta olan Kabuto’nun hemen arkasındaki geniş camlardan ise, yetimhanenin arka kısmının görülebildiğini fark ediyorsun. Bununla birlikte, bu camların sağ tarafına denk gelen noktada bir kapı olduğunu ve bu kapının da bir balkona çıktığını görüyorsun.
Üzerinde Nanashi’nin kıyafetlerinin aynısı bulunan Kabuto eliyle kanepeyi işaret ederek oturabileceğini gösterirken, adımlarının tereddüde düştüğünü hissediyorsun. Bu zamana kadar okuduklarından ve zihnine yerleşenlerden farklı bir tezahürde ortaya çıkan Kabuto’nun yüzündeki tebessüm ile, o zamanda hissettiklerini silmeye yetmiyor. Dördüncü Shinobi Savaşı’na dair kitaplarda okuduğun Kabuto’nun bu savaştaki rolü ve yaptıkları bir bir aklından geçerken, karşında tebessümle oturan kişi ile bu kişinin aynı olup olmadığını sorguladığını hissediyorsun ister istemez. Tenine yerleşen ürperti, vücudunun her bölümünü ele geçirmeye niyetlenmiş gibi dururken Kabuto “Nasıl yardımcı olabilirim?” diyerek seni bu kuyudan çıkarmaya çalışıyor. Kabuto’nun kelimeleriyle bir anda kendine geldiğinde, Kabuto’nun hissettiklerini sonuna kadar anladığını ve hatta kafanda geçenleri görebildiğini ve duyduğunu düşünmeden edemiyorsun. Kendini bugüne kadar gezdiğin topraklarda rastladığın kişilerinkinden çok daha farklı ve ezici bir auranın altında ve belki de ilk kez bu kadar çaresiz hissediyorsun. Buna rağmen, karşında gördüğün tek şey, bir adamın gülümsemesinden ibaret oluyor.
