[Shimada Kazuo & Oita Butsuo] Chakra Taşları

[GM - Naruto]

Meteor, görülebilir göğü neredeyse tamamen kaplarken, Butsuo tekrar saldırıya geçmek için hareketleniyor. Ancak meteor yaklaştıkça, havanın üzerinizde yarattığı baskı da artıyor. Giderek hareket etmek bile zorlaşırken, gördüğünüz son manzara, Tsuchikage’nin çılgınlıktan başka bir şey barındırmayan gözleri oluyor. Meteor, bir anda sizi küçük, önemsiz ve çaresiz böcekler gibi ezerken, normalde o an yok olması gereken bilinciniz, tüm iç organlarınız patlarken yaşanan acıyı size hissettirmekten geri durmuyor. Kum zemine gömülürken, bedeninizin parçalara ayrılışı, belki de en ufak bir uzvunuzun bile parçalara ayrıldığı bu anda, tek yapabildiğiniz şey, çılgınlar gibi, boğazınızı yırtarcasına bağırmak oluyor. Daha önce kimsenin yaşamadığı, hatta bizzat 4. Shinobi Savaşı’nda meteor altında ezilip ölenlerin bile hissetmediği bu acıyı, her bir hücrenizde yaşamanızın eseri olan bağırtılarınız, Ishigakure’den bile duyulabilecek kadar derin ve sesliyken, yok olup gittiğinizi anlıyorsunuz. Tarihin en acı dolu ölümünü yaşayan ikili olarak, hafızalarda yer edineceğinizden ise kuşkunuz yok.

Bir anda, parlayan ışıklarla beraber gözlerinizi açtığınız anda, ikinizde yüz üstü olacak şekilde yere serilmiş olduğunuzu anlıyorsunuz. Birbirinizi göz ucuyla kontrol etmenizin ardından, ölmediğinizi anlamak bir mucizenin gerçekleşmesi gibi geliyor size. Bulunduğunuz ortamın, Tsuchikage ile dövüşünüzün başladığı alan olduğunu anladığınız anda, kafanızı zorla ve belki de son kalan gücünüzle yerden kaldırabiliyorsunuz. Bakışlarınızı ileriye doğru çevirdiğinizde, yaklaşık 5 metre önünüzde, tek dizi üstüne çökmüş bir şekilde, gülümseyerek size bakan Tsuchikage’yi görüyorsunuz. Birkaç saniye önce yaşanan öfke dolu, çılgınca anların mimarı olan Tsuchikage’nin, bu şekilde gülümseyerek size bakması, kuşkusuz olup biteni anlamanızı daha da zorlaştırıyor. Bu esnada Tsuchikage gülümsemesini iğneleyici ses tonuna uygun bir hale getirerek “Bir Kage’nin karşısında nasıl durmanız gerektiğini öğrenmiş görünüyorsunuz.” diyor. Tsuchikage’nin önceki seferlerde olduğu gibi, bu cümleleri ile şakalaştığını mı yoksa gerçekleri söylediğini mi anlamanız yine mümkün olmuyor.

Sizler yerinizde doğrulmaya başlarken, Tsuchikage “Sanırım şimdi antrenmanın bittiğini ilan edebilirim. Başta verdiğimiz sözleri de sanırım unutmamışsınızdır.” dedikten sonra çarpık gülümsemesiyle “Zihninizi etkileyen bir travma falan olmamıştır yani umarım.” diyor. Bu cümlelerinin ardından konuşmayı şimdilik size bırakmak istemediğini gösteren Tsuchikage “Sorumu soruyorum o zaman… Buraya getirdiğiniz taşlar dışında, köyünüzde daha kaç tane taş bulunuyor? Tekrar hatırlatayım, yalan söylememek ve kaçamak cevaplar vermemek konusunda bir anlaşmaya varmıştık.” diyerek sözü size bırakıyor.

[Shimada Kazuo]

Yenildik. Elbette ne olmasını bekliyorduk ki bir Kage’yi mi yenecektik? Yenemeyecektik, yenemedik. Yavaş yavaş doğrulurken Tsuchikage’nin sözleri kulağımın bir tarafından girmiş ve çıkmıştı bile. Bunda az önce yaşadığımız durumun etkisi de vardı lakin yalnız değildi. Gücünün tartışılamaz büyüklüğüyle ters orantılı bir şekilde değişen kişiliği ona saygı duymamı engellemekten daha fazlasını yapıyor hatta belki iğrenmeme neden oluyordu yine de hala tanrı olduğunun bilincinde olmak boğazımda acı bir tat bırakıyordu. Acı olduğu kadar çirkinde olan bu tadın yanı sıra zihnimde az önceki anlar parıldamaya ve sönmeye devam ediyordu.

“Açıkçası tramva olup olmadığını söyleyemem, biraz iradesiz bir kişiyim. Ülkeme döndüğümde delirmiş bir shinobinin haberini alırsanız o zaman cevabınızı alacaksınız kihihi. Delizuo. Umarım bundan sizi sorumlu tutmazlar Tsuchikage-sama. Barışçıl bir müsabakada kendi seviyenizden çok daha aşağıda shinobilerin kalıcı hasar bırakmanızın yanı sıra bir de o shinobilerin farklı bir köyden görev icabı gelmeleri garip bir karışım. Basit bir müsabakayı getirdiğiniz nokta cidden derin bir hayal kırıklığı. Neyse bunların umurunuz da olmadığını anlamak pek güç değil. Sorunuza gelecek olursa köyümüzde bir çok taş bulunuyor, biliyorsunuz Ishigakure sonuçta her yer kaya falan. Kihihihihi. Anladınız mı esprimi? Hani kelime oyunu falan ama özel taşlardan yedi tane var galiba. “

Bir salağın cümleleri. Niye böyle yaptım bilmiyorum, delirdim mi? Sanmıyorum ama delirsem bunun farkında olabilir miydim ki? Cevap acı. Kafamın içinde yankılanan sesler yüzünden kendimi duyamıyorum, tanıdık ve bir o kadarda uzak sesler. Bir çığlık ki on binlerce çığlık değerinde. Bir gürültü okyanusunda yavaşça dibe doğru çekilirken çığlıkların arasına ilişmiş sesler işitiyorum. Acılı bir ses değil hatta aksine çok sakin. Annesinin kucağında ki bir çocuk kadar huzur dolu olan bu ses yavaşça kulağıma fısıldıyor. "Boğulacaksın." Biliyorum demek istiyorum fakat sözcükler ağzımda su kabarcıklarına dönüşüyor sonra tekrar duyuyorum o sesi.

"Tanrılar zalimdir."

Bu olanların sadece Genjutsu yüzünden olmadığını biliyorum bu neredeyse hepsinden daha acı. Niye zihnimde her şey karma karışıkken tutabildiğim tek düşünce bu? Acı verici. Bu okyanusta boğulurken bana eşlik eden tek arkadaşım, başarısızlığım.

Out: Geçen gün pasiflik yememek için oldukça hızlı ve özensiz bir şekilde yazmıştım. Karakterim açısından önemli olduğunu düşündüğüm bir turu böyle geçiştirmek istemediğimden dolayı ana temasını değiştirmemeye çalışarak birkaç bir şey ekledim. Önceden yazdığım şeylerden sadece ufak paragrafı sildim -alakasız olmasından dolayı- ve sözlerimi hiçbir şekilde değiştirmedim umarım problem olmaz.

[Oita Butsuo]

Birkaç adım atabildim belki ama yine de çok mutluyum. Kumiko'nun vazgeçmediğimi görmesi bana yeter. Attığım birkaç adımdan sonra yaklaşan meteorun ağırlığını omuzlarımda hissetmeye başladım bile. Basık hava hareket etmemi imkansız hale getirirken bana kalan tek şey de usul usul ölümü beklemek oldu. İyi bir hayat geçirdim, pişmanlığım yok. Gitmeye hazırım. Sanırım...

Artık tek yapabildiğim hareket kafamı kaldırıp ölümle yüzleşmekti. Meteorun kararan gölgesiyle göz bebeklerim büyürken beklenen an geldi: Göz bebeklerim meteorla buluştu. Her şeyin daha hızlı olup biteceğini düşünmüştüm. Ölmek bu kadar zor olmamalıydı. Bedenimin her bir yanı parçalanırken, tahmin bile edemediğim bir ağırlığın altında ezilirken sanki beynim bedenimin bir parçası değilmiş gibi tüm acıyı algılamaya devam ediyordu. Bazıları bilincin beyinle alakası olmadığını söylerdi, sanırım haklılarmış. Yakında hepsini öğreneceğiz. Umarım yakındır...

Kendi çığlıklarımdan Kazuo'nun çığlıklarını duyamayacak hale geldiğimde bir anda her şey bitti. Artık öldük diye düşünmeye başladım. Gözlerimi alan parlak bir ışık ve sessizlik... Sanırım cennet manasına geliyor bu..?

Gözlerimin ışığa alışmasıyla varlığımı sorgulayacak hale geldim. Yerde yatıyorum, yanımda Kazuo, karşımızda Tsuchikage var. Gerçeklik nasıl bir şeymiş şimdi anlamadım ben. Cennet böyle mi oluyormuş, cehennem mi böyle yoksa tekrar mı yok olacağız? Tanrılar yeni bir şans mı verdi bana? Belki de hepsi bir rüyaydı... Rüya... Genjutsu..? Hayır, bir genjutsu için fazla gerçekçiydi. Çektiğim sonsuz acının gerçek olduğuna eminim. Çığlıklarım... ÖLDÜM BEN! NEREYE GELDİK LAN!?

Kafayı yemenin sınırlarında dolaşırken beni gerçekliğe çekip kurtaran şey Tsuchikage'nin sözleri oldu. Bir Kage'nin karşısında durmak mı... Saçmalık... Saçmalık! Dünya üzerinde çekilebilecek bütün acıyı çektikten sonra canlı olduğumuzu mu söylüyor bize! İnsanlar cidden bu kadar güçlü mü? Uzumaki Naruto... Nasıl insanlarla tanıştım ben... CİDDEN YAŞIYOR MUYUM!?

Zar zor yattığım yerden doğrulup oturur pozisyona geldim. Kendimi dışarıdan göremiyorum ama bakışlarımın bir ölünün bakışları kadar boş olduğuna eminim. Duyularımın algıladıklarının beynime gittiğinden bile emin değildim. Ta ki tekrar o sesi duyana kadar. Tsuchikage, tekrar beni gerçekliğe çekti ve bu sefer çıkış kapılarını da kitledi. Bu dövüşü kaybettik ve bir söz verdik. Acı gerçek yolumuzu kesiyor. Verdiğimiz sözü tutmak durumundayız.

Kazuo'nun sözlerini dinledikten sonra onun da benden pek farklı bir durumda olmadığını anladım. Pek ne dediğinin farkında değildi. Sözleri bittikten sonra "Bu yedi taşın beşi size teslim etmek üzere bizimle beraber. Yani köyde iki çakra taşı var." diyerek onu tamamladım. Kısacık konuşsam da kendime hakim olmakta zorlanıyordum. Gözlerim doluyor, sesim kayacak gibi oluyor... Kendimi köyüme ihanet etmiş gibi hissediyorum. Kazanmamız başından beri imkansızmış ama ben yine de inanmıştım... Kaybetmek ayrı koyuyor, düştüğümüz durum ayrı koyuyor, birkaç dakika önce çığlık çığlığa iliklerime kadar paramparça olmuş olmam bir yandan kafamı sikiyor... Bir de Kumiko var... Onun uğruna yaşadığım hayatı başarıyla tamamladım, artık rahatım derken kaldığım yerden sıçmış batırmış bir şekilde devam etmem gerektiği ortaya çıktı. Bir yandan da hala nefes aldığım, için mutlu ve umutluyum. HERKESİN ANASINI AVRADINI SİKEYİM!

Sakin olmalıyım Tsuchikage'nin karşısındayım. Çaktırmadan derin bir nefes alarak kendimi sakin olduğuma inandırmaya, bir eşik atlamış gibi davranmaya başladım. Elimden geldiğince normal olmaya çalışarak "İzniniz olursa ben de bir şey sormak istiyorum?" dedim Tsuchikage'ye. Onay vermesi durumunda "Biz buralara kadar geldiğimize göre bu taşların cidden bahsedildiği gibi özel güçleri var değil mi? Buraya kadar boşuna gelmedik? Boşuna atomlarımıza ayrılmadık değil mi?" diyeceğim.

[GM - Naruto]

Tsuchikage’nin sözlerinin ardından konuşmaya ilk başlayan Kazuo oluyor. Söylediğin birkaç anlamsız cümle karşısında garip bir yüz ifadesi takınan Tsuchikage, Kazuo’nun sözlerinin bitmesinin ardından konuşmaya gireceği sırada, Butsuo ondan önce davranarak cümlelerini sıralıyor ve sorusunu yöneltiyor. Tsuchikage, kafasıyla onay işareti vermesinin ve Butsuo’nun diğer sorularını da yöneltmesinin ardından sözün kendine geldiğini anlıyor. Bu esnada hafif bir nefesi içine çeken Tsuchikage bakışlarını Kazuo’ya çevirirken, ciddi bir yüz ifadesi takınıyor ve “Basit bir müsabaka mı?” diyor gerçekten şaşkınlık ve öfke belirten bir ses tonuyla. Bakışlarını birkaç saniye Kazuo üstünde sabit tutan Tsuchikage “Bunun bir antrenman olduğunun farkındayım, ancak basit bir müsabaka olarak nitelendirecek kadar küstah değilim. Sizleri ismen tanımıyor olabilirim, ancak neler yaptığınızı ve neler yapabileceğinizi biliyorum. Beş Kage’nin takdirine nail olan Chuuninler siz değil miydiniz? Açıkçası sizlerle bir antrenman yapmak istememin nedeni de buydu. Ne kadar iyi olduğunuzu görmek istiyordum… Bu yüzden de kendimi tutmanın bir anlamı yoktu.” dedikten sonra “Siz ne bekliyordunuz ki? Tek kolumu kullanmamamı, ninjutsu tekniklerini uygulamamamı falan mı istiyordunuz? Sizin lehinize avantaj yaratacak herhangi bir kısıtlamaya gerek olmadığını düşünüyordum, ama sanırım yanılmışım. Veya daha kötüsü... Sizi gözümüzde fazla büyütmüşüz.” diyor. Bu cümleleri ile uğradığı hayal kırıklığını da gözler önüne seren Tsuchikage, sözlerinin anlaşılır olmasını sağlamak için birkaç saniyelik sessizliğe bürünüyor.

Aradan geçen kısa bir sessizlik sonrası, Tsuchikage bu kez Butsuo’ya dönerek “Taşlar önemsiz olsa, onları almak için uğraşır mıydık?” diyor kinayeli bir şekilde ve bu konuda daha fazla söyleyeceği bir şey olmadığını gösteren bir tavır takınıyor. Zira soru içermeyen soru cümlesi bittiği anda “Neyse, şimdi daha büyük bir sıkıntı var. Onu konuşalım…” diyerek konuyu başka yere çeken Tsuchikage “Siz bize beş taş teslim edip, köyünüzde iki taş daha bulunduğunu söylüyorsunuz. Oysa, Ginbushi-san ile yaptığımız görüşmede, köyünüzde beş taş olduğu belirtilerek bunların tamamının bize verileceği konusunda bir anlaşma sağlamıştık. Fakat şimdi siz yedi taş olduğunu söylüyorsunuz. İşte bu büyük bir sıkıntı…” dedikten sonra kafasını yana çevirip kısık bir sesle “Tch... Ne bekliyordum ki?” diyor. Bu son cümlesini duyup duymadığınızdan bile emin olamasanız da, bir şeylerin ters gittiği açık açık ortaya çıkıyor.

[Shimada Kazuo]

Sesler hala zihnimdeydi lakin zaman denilen kudretli iksir etkisini göstermeye başlamıştı, her şey uyavaş yavaş normale biraz daha yakın hale geliyordu lakin ruhumdan kopan parçanın yerinin doldurup doldurmayacağından emin olmak imkansızdı. Seslerin susup susmayacağıysa ondan daha büyük bir muammaydı. Saçma sözlerim karşısında Tsuchikage’nin yüz ifadesi görülmeye değerdi.

Sözleri karşısında gülümsemek istedim lakin buna yeltenmedim bile. Yorgundum. Her enerji kırıntısına ihtiyacım olduğu düşüncesi aklımdan çıkmıyor olmasından ötürü put gibi beklemekten başka bir şey yapmamıştım. Boğulmaya devam ederken korkutucu seslere az da olsa alışmıştım, düşüncelerimi yavaş yavaş bir araya getirebilmemi sağlayan bu adaptasyon hoş bir durumdu.

Ah evet hissedebiliyorum çok uzaklarda, küçük bir kasabanın yanındaki minik ırmakta yüzen bir balık ağaçlara tırmanamadığı için ezikleniyor. Üzülme balıkçık. Ne kadar harika yüzebildiğini fark eden birileri çıkacaktır elbet ama fazla da sevinme zira bu uzun sürmeyecek aynı kişi bir süre sana diyecek ki: Ama uçamıyorsun


Ah Kagelerin takdirine nail olmak. Ne büyük olaydı. Normalde dün gibi hatırlarım lakin zihnimde ki bulamaçtan dolayı şuan birkaç haftaya kadar uzayabilir yine de bu düşüncelerin bir kısmını hatırlayabileceğim kadar yakın bir zaman.

“Tamamdır bu iş. Kendinı kanıtladın Kazuo. Artık şu siktiğimin Taijutsu’suna, katanasına veya ne bileyim götü boklu diğer tüm zırvalıklarla uğraşmak zorunda değilsin. Köyüne döneceksin ve bu yola ne için ne için çıktıysan onun için çalışmaya devam edeceksin.” Ah kötü değildi. Kendimi biraz da olsa ayrı hissetmek, bir üstünlüğüm olduğu düşüncesi egomu besleyen güzel bir tatlıydı lakin her şey bitip köye geldiğimde hiçbir şey değişmemişti. Fuuinjutsu öğrenmek adına verdiğim dilekçeler yanıtsız kalırken bana bunu öğretmeye hevesli tek bir zat-ı muhterem bile bulamamıştım. Bundan önceki zamanlardaki olduğu gibi.

Butsuo hatamı düzeltmişti ve Kage’de olayın sıkıntılı olduğundan bahsetmişti. Bağırmak istemiştim “Niye amınakoduğumun taşlarını size vermek zorundayız ki. Zamanı geldiğinde bizim insanlarımızı öldürün diye mi? Bu taşların nasıl kullanıldığını niye saklıyorsunuz sözde ‘barışınız’ eşitliği buraya kadar mı?” Ama tabi ki bağırmadım.

İki ucu boklu dere dediğimiz yerdeydik. “Yapabileceğimizin en iyisini yaptık.”, diyerek olayları akışına bırakırdık ve iki köy arasında savaşa varabilecek durumlar gözlenebilirdi ya da asla yapmak istemediğim bir fedakarlık yaparak ufakta olsa bir şans yaratabilirdik kendimize. İkinciyi seçeceğim, yapmak istediğimden değil, köyüm için değil. Sadece kendime akıl sağlığımın başarılı sayılabilecek bir görev uğruna zedelendiğini söyleyebilmek için. Butsuo? Onun ne yapacağını ve ne yapmak istediğini bilmiyorum ve umursamıyorum. Şu an değil.

“Aslında kafalarımız biraz güzel ve bu yüzden bir yanlış anlaşılma oldu. Taşlar köyün çok gizli kasalarının içinde değil evdeki çorabımın içinde duruyor. Belki Butsuo akıllılık edip onu bir kasaya koymuştur ama ben yapmadım. Kısaca anlatmak gerekirse, taşların ele geçirildiği görevde yine bizzat biz ikimiz vardık. Köyün ele geçirildiğinden haberi olmadığı iki taş var ve onlar bizde. Sizin güvenli ellerinize teslim etmek isterdik ama maalesef evimiz biraz uzakta belki yeni bir randevu ayarlayabilirseniz o zaman getirebiliriz. Ama biz de iyi bakıyoruz yani bir teselli armağanı falanda olabilir takdir sizin.” Son cümlemin bir şaka olduğunu göstermeyi amaçlayan bir tonlama yapmak hedefimdi, umarım yapabilirim. Deminki saçmalığın üstüne bir tane daha istemem.

[Oita Butsuo]

Hmmm... Ölüm beni etkiledi sanırım. Normalde Tsuchikage'nin bu sözlerine deli olur onu göt etmek için yanıp tutuşurdum. Ama şu an belki de bizi bir uykudan uyandırmış olabileceğini düşünüyorum. Kendimizi bir bok sanmış da olabiliriz. Yine de bizi takdir etmelerinin sebebi Chuunin Sınavı'nda çıkan sorunları halletmemizdi, dövüş kabiliyetimiz değildi. Gerçi benim dövüş kabiliyeti hariç pek bir işlevim yok ama... Kendi gücünü biraz küçümsüyor mu acaba Tsuchikage o konuda da şüpheliyim. İddia yenmek yenilmek değildi ama sonuçta biz iki Chuuniniz. İki Chuunin tarafından sırtı yere getirilmiş bir Kage var mıdır tarihte şüpheliyim. Bir de işin içinde bir iddia vardı. Kaybettiğinde kaybedecek pek bir şeyi yoktu belki ama kazandığında kazanacağı bir şeyler vardı, mesela bizden aldığı dürüst cevap... Yine de Kage'dir, bir şeyler diyorsa doğrudur. Alabileceğimi alırım alamadığım da... zaten alamamışımdır, havaya. Teşekkür ettik geri dönüş için. Yine de içimde küçük bir ateş var, hırslandım.

Evet, taşların önemsiz olup olmaması durumu konusunda aynı fikirlere sahibim. Yine de sormak istedim. Taşların durumu ise cidden sıkıntı... Borç yiğidin kamçısıdır deyip istediği cevapları verdik ama durum tehlike teşkil ediyor. Beş Büyük Ulus'tan biriyle karşı karşıya gelmemiz söz konusu. Köyden aforoz edilme ihtimalimiz de var tabii.

Bunlar bir yana Tsuchikage'nin lafları sinirimi bozuyor. Daha önce de belirttiğim gibi bizim gibi küçük ulus insanları gururludur. Daha önce büyük ulusların elinde oyuncak olmuş, sömürülmüş, savaş alanı olarak kullanılmış toprakların insanlarıyız biz. Bir de gelip karşımızda "Ne bekliyordum ki?" falan çekmesi sinirlerimi bozuyor. Burada yaşadıkları hayatla, huzurla uzaktan yakından alakamız yok. O kadar insansanız bir el atsaydınız orospu çocukları! Tabii ki hayatta kalmak için elimizden gelen her şeyi yapacağız, bundan daha normal bir şey yok. Almışınız dünyayı tekelinize konuşup duruyorsunuz. BU DÜNYANIN ZENCİSİ OLMUŞUZ LAN BİZ! DELLENDİM!

İçimde yanan ateş daha da harlansa da tehlikeli bir durumda olduğumuz için sakinliğimi korumaya devam ettim. Bu kadar duygu geçişi arasında nasıl olacaksa artık... Bir şey deyip dememe arasında kalmışken Kazuo benden önce davrandı. Taşaklı bir hareket yaparak öteki iki çakra taşının bizim gizlediklerimiz olduğunu söyledi. Taşları ele geçirirken köyün haberi olmadan kendimize de iki taş sakladığımızı söyledi. Çalmak demedi tabii ama Tsuchikage öyle anlayacaktır. Anlasın daha iyi. Kazuo, çok temiz bir şekilde durumu kurtarabilir. Iwagakure'yle derde gireceğimize kendi köyümüzle belaya bulaşalım.

Kazuo'nun sözlerinden sonra kısa bir süre şaşırmış şekilde ona baktım. Sonra ben de oynamaya başladım. "Benimki de çoraplarımın arasında..." dedim üzüntülü bir şekilde. Ardından devam ettim. "Açıkçası kuru bir randevuyla hayatımı kurtarabilecek bir şeyi size teslim etmek istemiyorum. İyi, zahmetsiz bir hayat geçirmek için karşıma çıkmış bir fırsattan bu kadar kolay vazgeçmem. Hele sizin yaşadığınız rahat hayatı gördükten sonra... Köyü bile zor duruma sokmaya hazırken..." Son cümlemle beraber Kazuo'ya pis bir bakış da attım. Abartalım ki inandırıcı olsun. "Neyse, zaten burnumuzun boktan çıkmayacağı belliydi." Kage mage ama yer umarım...

[GM - Naruto]

İkinizin sözlerinin de Tsuchikage’yi bir hayli şaşırttığını anlamanız için bir dahi olmanıza gerek kalmıyor. Kaşları neredeyse alnından fırlayacak kadar yukarı kalkan, gözleri yusyuvarlak olacak şekilde açılan ve dudaklarında da bir miktar aralanma olan Tsuchikage’nin şaşkınlığı, her bir sözünüzün ardından giderek daha da artıyor. Takındığı bu yüz ifadesine uygun olarak omuzları düşen Tsuchikage, sizin konuşmalarınız bittikten sonra, bir müddet daha aynı yüz ifadesini korumaya devam ediyor. Ancak yaşadığı ruh halini dış dünyaya bu denli aktarmış olmaktan duyduğu utançla kısa bir silkelenmenin ardından her zamanki yüz ifadesine geri bürünüyor. Bu kez yüzünde beliren ciddiyet ifadesi, söyleyeceği şeylerin önemli olduğu hususunu size önceden haber veriyor. Bu sebeple siz de, aynı ciddiyetle Tsuchikage’yi dinlemeye koyuluyorsunuz.

“Demek köyünüzün bilmediği ama sizde olan iki tane daha taş var…” diyerek lafa giren Tsuchikage öncelikle Kazuo’ya cevap vermek istercesine odağını ona yönlendirirken, Butsuo’ya da arada kaçamak bakışlar atarak “Böylesine bir şeyin suç olacağı konusunda şüphem yok. En azından bizim topraklarımızda bu tür bir hareketin kolay kolay affı olmaz. Tabi sizin köyünüzde işler nasıl işliyor, tam olarak bilemiyorum. Fakat Ginbushi-san’ı biraz tanıyorsam, onun da hoşuna gideceğini sanmıyorum.” diyor. Sözleri bir tehditten ziyade, daha çok küçük görme havasında olsa da, Tsuchikage’nin iğneleyici konuşma tarzı karşısında, bu küçük görmeyi bile net bir şekilde anlamanız mümkün olmuyor. Konuşmasına devam etme niyetinde olduğu belli olan Tsuchikage “Elinizde olan taşları size hediye edebileceğimizi düşünmüyorum.” dedikten sonra birden bakışlarını Butsuo’ya kilitleyen Tsuchikage “Hele ki, başka bir köy ile yaptığımız anlaşma dahilinde olmayan ve anlaşmaya aykırı bir hususun ortaya çıktığı ve o köyden gelen shinobilerden birinin iyi ve zahmetsiz bir hayat geçirme fırsatı olduğunu düşünerek anlaşmaya aykırı olan durumu bize karşı kullanmaya çalıştığı bir durumda… Bu imkansız!” diyor.

Uzun ve sonlarına doğru giderek ses tonunun yükseldiği konuşmasının ardından birkaç saniyelik sessizliğe gömülen Tsuchikage, yüzündeki hoşnutsuz ifadeyle ikinize bakmasının ardından “Bu durumu Ginbushi-san ile görüşeceğim ve olayın bireysel bir tavır mı yoksa köyünüzle ilgili mi olup olmadığına karar vereceğim. Her halükarda, hislerim bu işin sonunun mutlu sonla bitmeyeceğini söylüyor.” dedikten sonra gözlerini kısıp size keskin bir şekilde bakarken “En azından sizin açınızdan.” diyor. Tsuchikage bu cümlelerinin ardından ise, size kendinizi açıklama veya başka bir izahta bulunma şansı tanımak istemediğini açıkça belli ederken “Geldiğiniz yolu takip ederek geri dönün ve Tsuchikage Binası’na vardığınızda, taşları teslim etmek üzere Deguchi Hatsuka ile görüşmek istediğinizi söyleyin.” diyor. Bu cümlelerini sanki kendi köyünden olan shinobilere verdiği bir emir tadında dile getiren Tsuchikage, verdiği bu emirlerin bir an önce yerine getirilmesini istercesine sert bir şekilde size bakmaya devam ediyor.

[Shimada Kazuo]

Yalanlarımızı söylemiştik. Karşılaşmamızın başından beri ne hissettiğini anlayamadığımız hatta şaka yapıp yapmadığını bile kavrayamadığımız Kage ilk defa net bir şekilde duygularını göstermişti. Çokta uzun sürmeyen bu belirtilerin ardından hemen kendine çekidüzen vermiş ve konuşmasına başlamıştı.

Savaşta sıçtık ardından sıvazladık ama en azından son yaptığımız hamleyle elimize bir torba alıp birkaç parçadan kurtulmayı başardık. Eğer yalana inanmasaydı o zaman sıçtığımızı yemiş falan olurduk sanırım. Neyse ki inandı, bir üstadın dediği gibi: En iyi yalanlar, bir parça gerçekle tatlandırılmıştır.

Yine de topladığımız birkaç bok parçası içinde yüzdüğümüz bok gölünün hala çok derin olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Köyden sakladığımız ve üzerine orgazma varan hayaller kurduğum taşı kaybetmiş ve karşılığında hiçbir şey almamış, öğrenmemiştim. Bu şüphesiz başından beri yaptığımız yanlış tercihlerin sonucuydu.

Bir Kage’nin gözünde bırakabileceğimiz en leş imajı bırakmıştık sanırım bunu çok dert ettiğimi söyleyemem. Zira bu taşları ne kadar çok istediklerini gördükçe taşların güçleri hakkındaki beklentilerim büyümeye devam ediyor, beş taşı olmasına rağmen diğer ikisi için hala bu kadar hırslı olması çoğu şeyi açık eder cinsten zaten. Üstelik taşların işleyiş biçimini kendine saklaması da ne kadar “etik” anlamak güç. Diğer büyük köylerin bu olayların bilincinde olup olmadığını merak ediyorum, Ishigakure ne yazık ki Iwagakure’ye dişlerini gösterebilecek kadar güçlü değil ve bu konuda bir şey yapması mümkün değil ancak bir Konohagakure veya Sunagakure olsam bu konuda asla pasif kalmazdım. Gerçi taşlar Sunagakure’den gelmişti değil mi? Muhtemelen onlarda biliyordur. Her neyse sikeyim ya, bunu düşünmek bir işime yaramayacak.

Yapabildiğim en samimi gülüşü yapıp “Görüşürüz. Tsuchikage-sama.”, diyecek ve biraz eğilecektim. Ardından Butsuo’yla birlikte yola çıkacak ve duyulamayacağımızdan emin olduğum güvenli bir vakit Butsuo’yla konuşacaktım. “Butsuo kabul etmek gerekirse şuana kadar berbat bir görev çıkardık. Düşününce başından beri yanlış tercihler yaptığımızı görmek zor değil ama yine de bunlar hakkında sızlanmamalıyız. Görevimizin sonlarındayız ve anı kurtarmaya o kadar odaklandık ki görevin amacı hakkında hiçbir ilerleme kaydedemedik. Chakra taşları bizim için hala mor, parlayan taşlardan fazlası değil. Deguchi Hatsuka’nın taşlar hakkında bir şeyler bilen biri olma ihtimali var bu durumda ondan bir şeyler öğrenmeliyiz, umarım buna gerek kalmaz lakin oradan da bir şeyler çıkartamazsak düşüncem gece veya yarın sabah tekrar şansımızı denemek. Buradan cahil bir şekilde çıkmak istemiyorum. Neyse biraz daha konuşursam Konoha’ya Wakaki Hideki’yi bulmaya gidelim bile diyebilirim o yüzden sen bu konuda ne düşünüyorsun?”

[Oita Butsuo]

Tsuchikage'nin bize dellenmesi Ishigakure'ye dellenmesinden iyidir. Ishigakure bize her türlü dellenecek zaten. Eldeki durum sıkıntılı bir durum olsa da aslında farkında olmadan iyi bir şeyler yapmış da olabiliriz. Tsuchikage, zaten sorduğu soruyla gösterdi ki Ishigakure'de getirdiklerimizden daha fazla taş olduğunun farkındaydı. Bizim cevabımız bunu kanıtlamasına yarayacaktı. Öyle de oldu ama biz suçu kendi üstümüze alarak ortalığı karıştırdık. Şimdi tekrar bizden iki taş daha istese bile köyde iki taş kalacak. Aynı zamanda zaten fazladan taşları verdiğimize inanacakları için köyün üstündeki şüphe de azalacaktır. Tabii karşımızdaki insan Tsuchikage, zeki ve kurnaz biri olduğuna şüphem yok. Bir de tecrübe var tabii. Yine de taşları saklamak gibi bir inisiyatif almamız köyün hoşuna gitmeyecektir. Neyse, yaşayıp göreceğiz.

Rahat yaşama isteğim falan hoşuna gitti Tsuchikage'nin. Odağını kendi üstüme çekmek zaten istediğim bir şeydi. İşlerin sonu mutlu sonla bitmeyecek... En azından bizim açımızdan... Güçsüzlüğümüze bu kadar lanet edeceğimi hiç düşünmezdim. Karı bizi gömüyor, tehdit ediyor biz de eyvallah diyoruz. Yediremiyorum lan kendime! Siktiğimin orospusu! Eyvallah dünyayı falan kurtarmaya yardım ettin de... Bırak abi ya!

Verdiği emirden sonra Kazuo'nun aksine bir şey demeyip sadece kafa sallamakla yetindim. Daha fazla iletişime geçmek istediğimi sanmıyorum. Daha sonra geldiğimiz yolu takip etmeye başladık. Kazuo'yla durumun kritiğini yapmayı ben de istiyordum ama o benden önce davrandı. Gayet de iyi bir an seçti. Söylediklerini sessizce dinledim. Çoğu kısımda da hafifçe kafa sallayarak ona katıldığımı belirttim. Bence de görevin asıl amacını gerçekleştirmeliyiz ama taşları iade edeceğimiz düşünülürken, üzerimize şüphe çekme ihtimalimiz var. Tabii yakalanırsak... Yine de riskler alınmalı. Sıra bana gelince de düşüncelerimi kelimelere döktüm. "Olanlar oldu, dediğin gibi yapacak bir şey yok. Hatsuka'dan bir şeyler öğrenebileceğimiz konusunda şüpheliyim. Yine de duruma göre davranalım. Belli olmaz. Dışarıdan bilgi edinme konusu ise yine zor. Aklıma gelen tek şey Wakaki Hideki'nin bağlantılarından birini bulmaya çalışmak. Yanlış hatırlamıyorsam taşlar Iwagakure'den çıkarılıp Konohalı tüccar Wakaki Hideki tarafından satılıyordu. Buralarda onun için çalışan birileri olabilir. Ne kadar zor olsa da göreve sadık kalmak istiyorum ben de."

[GM - Naruto]

Tsuchikage’nin yanından ayrılıp tekrar Iwagakure’nin hareketli sokakları arasından geçiyor ve zaman kaybetmeden Tsuchikage Binası’na varıyorsunuz. Burada kapıda sizi durduran görevli shinobiye Deguchi Hatsuka ile görüşmek istediğinizi belirtiyorsunuz. Bunun üzerine görevli shinobi sizi biraz bekleteceğini söylüyor ve içeriye “Akane!” diyerek sesleniyor. İçeriden çıkan klasik Iwagakure shinobi kıyafetlerini giymiş olan cılız bir shinobi kafasıyla durumu sorduğunda, kapıda konuştuğunuz görevli “Ishigakure’den gelenler… Hatsuka-san ile görüşeceklermiş.” diyor. Bu cevabın ardından Akane bezgin bir şekilde omuzlarını silkerken, size bayık gözlerle bakarak “Beni takip edin.” diyor.

Tsuchikage’nin antrenman yaptığı alana giden yolun tersi istikamette 15 dakika kadar yürüyorsunuz. Yol boyunca sizinle pek de konuşmaya niyetli görünmeyen Akane ile beraber klasik Iwagakure mimarisine uygun olan, ancak etrafındaki binalardan biraz daha yüksek duran bir binanın önüne geldiğinizde duruyorsunuz. Etrafı, blok halinde duran ve 1.5 metre yüksekliğinde kayalarla çevrili binanın ana giriş kapısının, yaklaşık 3 metre yüksekliğinde ve genişliğinde büyük bir kayanın oyulması suretiyle bir kapıya dönüştürüldüğünü görüyorsunuz. Aslında bu bile, Iwagakure’nin mimari konuda ne derece iyi bir halde olduğunu açıkça ortaya koyuyor, zira oyulan kayanın üzerindeki diğer ince işçilikler, gerçekten görülmesi gereken cinsten. Çok uzun zaman önce yapılmadığı belli olan bu giriş kapısının üstünde ise “Iwagakure Araştırma Merkezi” yazan kanjiyi okuyorsunuz.

Akane sizi arkasından sürükleyerek bu büyük kapıdan geçmesinin ardından, binanın bahçe kısmına giriyorsunuz. Bahçe kısmı bol heykel süslemeleri barındıran ve insana huzur veren bir şekilde dizayn edilmiş halde bulunuyor. Ancak bu manzarayı izleme vaktiniz olmadığı için Akane’yi takip ederek, esas binaya giriş yapıyorsunuz. Binanın içine girdiğiniz anda, bembeyaz dizayn edilmiş duvar ve eşyalar, beyaz ışıkla birleşince adeta gözünüzü alıyor. Bina girişinin hemen sağ tarafında bulunan masada bulunan bir shinobi, ayağa kalkarak size bakarken, Akane “Ishigakure’den gelenler… Hatsuka müsait mi?” diyor. Görevli shinobi başını onaylarcasına hareket ettirmesinin ardından ise Akane size dönüyor ve “Hatsuka biraz değişiktir, kafanıza takmayın sakın.” diyerek size uyarıda bulunuyor.

Akane’yi takip ederek, giriş katının koridorunu takip ediyor ve sağlı sollu sıralanan odalardan, soldan dördüncü sıradakinin önünde duruyorsunuz. Kapının üzerinde “Hatsuka’nın Mabedi” yazısını gördüğünüz anda, bir anlık ürperme bedeninizi yoklarken Akane kapıya birkaç kez tıkladıktan sonra “Hatsuka-san! Ishigakureliler seni görmek istiyor!” diyor. İçeriden gelen derin bir ses “Tamam gönder…” diyor, fakat Akane kapının kulpunu tuttuğu anda “Şimdi değil ama… Sonra… Şimdi… Sonra…” diyen sesi duyuyorsunuz. Akane bomboş ve ne yapacağını bilemez gözlerle size doğru dönerken “Daha gelmediler! Gelmeyecekler mi? Gelsinler mi? Gelsinler… Şimdi… Sonra… Değil… Şimdi!” diyor. Akane çaresiz bir şekilde suratınıza bakarken, birden kapının kulpunu indiriyor ve araladığı kapıdan sizi içeriye ittiriveriyor!

İçerisi bir hayli dağınık ve neredeyse her yerin kitapla yığılı olduğu darmadağın odaya istemsiz de olsa girdiğiniz anda, kapının arkanızdan kapatıldığını fark ediyorsunuz. Kapının arkasındaki Akane’nin “Bunla mı uğraşacağım ya!” diyen bezgin tondaki konuşmasını duymanızın ardından, gözleriniz kitap yığınlarının arasında birini görmeye çalışıyor. Bu esnada kitapların hareketlendiğini, birkaç tanesinin havaya fırladığını görüyorsunuz. Butsuo son anda kafasına gelen bir kitaptan sağa doğru kaçarak kendini kurtarırken, kitabın sert bir şekilde kapıya vurmasının ardından, önünüzdeki kitap yığını içerisinden sarışın, yapak gibi olmuş dağınık ve sarı saçlı bir kadının çıktığını görüyorsunuz. Sizi gördüğü anda korkuyla bağırmaya başlayan kadın “Yabancı! Yabancı!” derken, birden sesi kesiliyor ve kafasını yavaşça kitaplardan çıkarmaya başlıyor. Sadece gözleri görünecek şekilde kafasını çıkaran kadının bakışları korkuyla üzerinizde gezerken “Ishigakure’den mi geldiniz? Ishigakure’den? Geldiniz mi? Buradasınız. Geldiniz.” diyerek ayağa kalkıyor.

Üstünü başını beceriksizce silkeledikten sonra “Adım Deguchi Hatsuka… Bana Deguchi-san, Hatsuka-san, Hatsu-san diyebilirsiniz. Degu-san, Hat-san, Hat-chan, Hatsu-chan, Hatsuka-sama diyemezsiniz. Sizin adınız ne? Ben size ne şekilde hitap edeyim?” diyor, ismimin ne olduğunu bildiğiniz ama ilk kez tanıştığınız Hatsuka. Etraftaki kitap kalabalığına hiç aldırış etmeyen 1.70 boylarında olan Hatsuka, kitapları yarmak istercesine sağa sola savururken yürümek de epey zorlanıyor ve sanki yeni bir şey keşfetmiş gibi duraksarken “Çok mu dağınık? Dağınık. Temizlik lazım. Vakit yok.” diyor. Üzerindeki önlüğün iç cebinden boş bir parşömen çıkaran Hatsuka, parşömeni açık kitapların üzerine uzunca açarak koyduğunda, parşömenin üstünde farklı şekiller ve çizimler olduğunu görebiliyorsunuz. Hatsuka Tora mührünün yapmasının ardından “Onlarca Kitabı Bir Anda Raflarına Kaldıramayacağım Ve Ayrıca Buna Ayıracak Vaktim De Olmadığı İçin Kolay Bir Temizlik Metodu Olan Fakat İlla Ki Günün Birinde Bu Kitapları Raflarına Güzelce Dizmem Gerekmesi Nedeniyle Sadece Geçici Bir Çözümden İbaret Mühürleme Tekniği!” diyor. Hatsuka’nın bu uzun söyleminin ardından ise, tüm kitaplar bir anda parşömenin içine doğru çekiliyor ve birkaç saniye içerisinde odanın içi tamamen boşalıyor! Aslında oldukça geniş bir odada olduğunuzu da ancak bu zaman anlayabiliyorsunuz.

Etrafta mobilya namına hiçbir şey olmadığını fark ettiğiniz anda, konuşmanızın ayakta geçeceğini anlıyorsunuz. Hatsuka parşömeni sarıp tekrar cebine koyduktan sonra “Size ne diye hitap edeceğimi hala söylemediniz. Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan ve Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan kısa olan diyeyim mi? Yoksa Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan boyu uzun ama kilosu az ve Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan boyu kısa kilosu fazla olan mı diyeyim?” diyor. Hemen ardından gözlerini biraz kısarak ve neredeyse nefes bile almadan Kazuo’ya bakan Hatsuka “Sende tam bir Byakuran tipi var… İstersen sana Byakuran diyeyim.” dedikten sonra Kazuo’ya dönerek “Sende de tam bir Garou tipi var… Sana da Garou diyeyim!” diyor. Hafif bir kikirdemenin ardından ise “Tanıştığımıza memnun oldum Byakuran-kun… Garou-kun!” diyor.

Deguchi Hatsuka